ការជួយទប់មិនឲ្យដួល
កាលពីរដូវក្តៅឆ្នាំមុន អ្នកស្រីម៉ារីលីន(Marilyn) បានទិញកូនឈើមួយដើម សម្រាប់ដាំនៅផ្ទះ។ គាត់បានសួរអ្នកលក់ថា តើគាត់ត្រូវបោះបង្គោល ដើម្បីជួយទប់កូនឈើនោះឬទេ? អ្នកលក់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា “សូមអ្នកស្រីបោះបង្គោលទប់កូនឈើនោះ ឲ្យបានមួយឆ្នាំ ដើម្បីឲ្យ បង្គោលនោះជួយទប់កូនឈើ ពេលមានខ្យល់បក់ខ្លាំង”។ ប៉ុន្តែ មានអ្នកជិតខាងម្នាក់បានប្រាប់គាត់ថា “ការបោះបង្គោលទប់ អាចនាំឲ្យមានផលអាក្រក់ ច្រើនជាងផលចំណេញ។ កូនឈើនោះចាំបាច់ត្រូវចាក់ឫសចូលក្នុងដី ឲ្យបានរឹងមាំ ដោយខ្លួនឯង ពុំនោះទេ វាមិនអាចចាក់ឫសបានល្អឡើយ។ ដូចនេះ ការមិនបោះបង្គោលទប់ មានប្រយោជន៍បំផុត ចំពោះខុសភាពរបស់ដើមឈើ ក្នុងរយៈពេលវែង”។
យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងទំនាក់ទំនង យើងក៏អាចមានសំណួរដូចនេះផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ បើសិនជាមាននរណាម្នាក់ជួបបញ្ហាអ្វីមួយ តើយើងត្រូវ “ជួយទប់មិនឲ្យគាត់ដួល” ដោយជួយយកអាសាគាត់ ឬក៏ទុកឲ្យគាត់ “ចាក់ឫសឲ្យបានរឹងមាំដោយខ្លួនឯង” ដោយឲ្យគាត់ប្រឈមមុខនឹងលទ្ធផល ដែលគាត់ត្រូវទទួលបាន ពីការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួន? ជាការពិតណាស់ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវជួយគាត់ តាមរបៀបដែលធ្វើឲ្យសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ មានភាពល្អប្រសើរក្នុងរយៈពេលវែង គឺមិនមែនល្អតែក្នុងរយៈពេលខ្លីឡើយ។ យើងត្រូវជួយដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយដឹងថា អ្វីដែលត្រូវធ្វើ ហើយធ្វើឲ្យត្រូវពេល។ ហេតុនេះហើយ បានជាបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក១៩ បានបង្រៀនយើងឲ្យមានចិត្តអាណិត ហើយជួយអ្នកដទៃ(ខ.១៧) ហើយត្រូវជួយគេម្តងទៀត បើសិនជាចាំបាច់(ខ.១៩)។ ដើម្បីផ្តល់ជំនួយឲ្យបានត្រឹមត្រូវ យើងត្រូវការប្រាជ្ញាពីព្រះ…
ជំពូកបន្ទាប់
ពេលដែលលោកស្ទីវមានអាយុជិត៥ឆ្នាំ ឪពុករបស់គាត់ គឺលោកនេត សេន(Nate Saint) ដែលជាបេសកជន និងជាអ្នកបើកយន្តហោះ និងបុរសបួននាក់ទៀត ត្រូវកុលសម្ព័ន្ធវ៉ាអូដានី(Waodani)សម្លាប់ ក្នុងប្រទេសអេក្វាឌ័រ ក្នុងឆ្នាំ១៩៥០។ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអត់ទោសរបស់ក្រុមគ្រួសាររបស់បុរសទាំងបួននាក់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិតដោយសារសេចក្តីជំនឿនោះ សព្វថ្ងៃនេះ សហគមន៍នៃអ្នកជឿព្រះ ក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធវ៉ាអូដានី កំពុងតែមានការលូតលាស់។
ពេលលោកស្ទីវធំដឹងក្តី គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មករស់នៅ ក្នុងប្រទេសអេក្វាឌ័រវិញ ហើយក៏បានរាប់អានលោកមីនខាយេជាមិត្តភ័ក្រ ទោះបីជាបុរសម្នាក់នេះ ក៏ជាអ្នកសម្លាប់ឪពុកគាត់ក៏ដោយ។ លោកស្ទីវមានពាក្យស្លោកមួយឃ្លាគឺ : “ចូរឲ្យព្រះតាក់តែងរឿងនៃជីវិតរបស់អ្នក”។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “មានមនុស្សជាច្រើន … ចង់តាត់តែងរឿងនៃជីវិតរបស់ខ្លួន ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជួយកែសម្រួលសាច់រឿង ពេលដែលមិនមានផលល្អ។ តែចំណែកឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ត ឲ្យព្រះអង្គធ្វើជាអ្នកតាក់តែងរឿងនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ តាំងពីយូរមកហើយ”។ ពេលដែលលោកស្ទីវរបួសធ្ងន់ ក្នុងឆ្នាំ២០១២ គាត់បានលើកទឹកចិត្តគ្រួសាររបស់គាត់ម្តងទៀតថា “ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះតាក់តែងសាច់រឿង ក្នុងជំពូកមួយនេះ ផងដែរ”។ ពេលនោះ សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ក៏បានបន្តដឹកនាំគាត់ឆ្ពោះទៅរកការជាសះស្បើយ។
ព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងបន្តតាក់តែងរឿងនៃជីវិត របស់អស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ យើងមិនដឹងថា មានការអ្វីខ្លះនឹងកើតឡើង ក្នុងជំពូកបន្ទាប់ នៃជីវិតរបស់យើងទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ហើយ “រត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់” នោះយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គ ដែលជាអ្នកផ្តើម…
ព្រះទ្រង់ចាំជួយ
បន្ទាប់ពីកញ្ញាហ្គាប៊ី ដូកឡាស(Gabbu Douglas) ដែលជាកីឡាករកាយសម្ព័ន្ធអូឡាំពិក ឈ្នះបានមេដាយមាសពីរ ក្នុងការប្រកួតនៅទីក្រុងឡុង ឆ្នាំ២០១២ នាងបានប្រកាសថា “ព្រះមិនដែលខាងនឹងជួយអ្នកឡើយ។ ព្រះអង្គតែងតែជួយអ្នកជានិច្ច”។ ជួនកាល ការថ្លែងពាក្យពេចន៍ដូចនេះ អាចធ្វើឲ្យគេមានការយល់ច្រឡំ។ ពាក្យសម្តីនេះ អាចធ្វើឲ្យគេយល់ថា បើសិនជាខ្ញុំប្រកួតជាមួយអ្នក ក្នុងកីឡាណាមួយ ហើយខ្ញុំមានជំនួយមកពីព្រះ នោះខ្ញុំមិនអាចបរាជ័យបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ បើយើងងាកមកបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១១៨:៥-៦ នោះយើងនឹងបានយល់ច្បាស់ថា ពាក្យសម្តីរបស់កញ្ញាហ្គាប៊ី មានន័យដូចម្តេច។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់ខ្ញុំ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏ទទួលស្តាប់ ហើយបានដាក់ខ្ញុំទុកនៅទីធំទូលាយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់កាន់ខាងខ្ញុំៗនឹងមិនខ្លាចអ្វីឡើយ”។ យើងអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា “ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើង”(ខ.៦)។ បានសេចក្តីថា ពេលដែលបញ្ហាចូលមកក្នុងជីវិតយើង ព្រះដែលពេញដោយសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់ (ដែល “ស្ថិតស្ថេរជារៀងដរាប”ខ.៤) នឹងតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងជានិច្ច ហើយប្រទាននូវការការពារ ដែលយើងត្រូវការ។
យើងអាចរៀនសូត្រ ពីកីឡាករជើងឯកអូឡាំពិករូបនេះ។ ពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចមានការធ្លាក់ចុះ ហើយយើងមានការខ្វះខាត នោះយើងអាចនឹកចាំពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់កញ្ញាហ្កាប៊ី ដែលថា “ព្រះមិនដែលខាននឹងជួយអ្នកឡើយ”។ ពេលដែលទំនាក់ទំនងដែលយើងខំថែរក្សា ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ បានបែកបាក់ នោះក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវដឹងថា យើងត្រូវស្វែងរកជំនួយនៅទីណា ទោះបីជាយើងមានស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ។ “ព្រះអម្ចាស់កាន់ខាងខ្ញុំ”។—Dave Branon
អំណោយនៃពន្លឺ
លោកគ្រីស្តូហ្វ័រ រែន(Christopher Wren) បានរចនា និងសាងសង់សំណង់អគារព្រះវិហារ ជាង៥០កន្លែង ក្នុងទីក្រុងឡុង ក្នុងអំឡុងចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៦០០។ រចនាបទនៃការសាងសង់របស់គាត់ មានលក្ខណៈពិសេសដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីរ។ ទីមួយ ព្រះវិហារនីមួយៗ ដែលគាត់សង់មានកំពូលស្រួចខ្ពស់ ហើយរឹងមាំមួយ។ លក្ខណៈពិសេសទីពីរនៃអាគារទាំងនោះ កាន់តែបានបង្ហាញថា លោករែនមានភាពប៉ិនប្រសប់ខ្ពស់។ គាត់បានជឿថា បង្អួចទាំងអស់របស់ព្រះវិហារ ដែលគាត់បានសង់ ត្រូវតែបំពាក់ដោយកញ្ចក់ថ្លា ដែលខុសប្លែកពីកញ្ចក់ពណ៌ដែលមានផ្ទៃល្អក់ ដែលគេនិយមប្រើនៅសម័យគាត់។ មូលហេតុដែលគាត់ប្រើកញ្ចក់ថ្លា គឺដោយសារគាត់យល់ថា “អំណោយដ៏ប្រសើរបំផុត ដែលព្រះប្រទានដល់មនុស្ស គឺពន្លឺ”។ លោករែនយល់ថា ការអនុញ្ញាតឲ្យពួកជំនុំទទួលពន្លឺថ្ងៃ ពេលពួកគេកំពុងថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ នាំឲ្យពួកគេបានអរសប្បាយនឹងអំណោយទាននៃពន្លឺ ដែលព្រះបានប្រទានដល់ពួកគេ។
ព្រះគម្ពីរលោកុប្បត្តិបានចែងថា ព្រះបានបង្កើតពន្លឺ នៅថ្ងៃទី១(១:៣)។ ព្រះបានបង្កើតពន្លឺមក មិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យយើងឃើញអ្វីៗ នៅជុំវិញខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានបង្កើតពន្លឺមក ជានិមិត្តសញ្ញានៃការអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបាននាំមក ក្នុងលោកិយដ៏ងងឹតនេះ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូល ក្នុង១យ៉ូហាន ៨:១២ ថា “ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ”។ សម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ពន្លឺស្ថិតក្នុងចំណោមនិមិត្តរូបដ៏អស្ចារ្យ ដែលរំឭកយើងអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះសង្រ្គោះនៃយើង និងអំពីគុណភាពនៃជីវិតដែលព្រះអង្គបានប្រទានយើង តាមរយៈការលះបង់របស់ព្រះអង្គ នៅលើឈើឆ្កាង។
លោករែនពិតជាបានគិតត្រូវមែន។ អំណោយដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះប្រទានដល់មនុស្ស…
ការជ្រើសរើសតាមចំណូលចិត្ត
គេហទំព័រឈ្មោះភែនដូរ៉ា(Pandora) ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមឧបករណ៍ដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងពិភពតន្រ្តី នាសម័យអ៊ីនធឺណិត។ គេហទំព័រនេះជួយឲ្យយើងអាចបង្កើតស្ថានីយវិទ្យុផ្ទាល់ខ្លួនតាមអ៊ីនធឺណិត ដោយអនុញ្ញាតឲ្យយើង “ជ្រើសរើស” បទភ្លេងរបស់យើង។ យើងអាចចាក់ស្តាប់បទចម្រៀង ហើយចុចសញ្ញាមេដៃលើកឡើងលើ ឬមេដៃទំលាក់ចុះក្រោម ដើម្បីបង្ហាញថា យើងចូលចិត្តបទចម្រៀងនោះឬអត់។ រួចអ្នកអាចប្រមូលបានបទចម្រៀងមួយក្រុម ដែលអ្នកបានចូលចិត្តស្តាប់ក្នុងគេហទំព័រនោះ។
គួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលជួនកាល យើងក៏បានធ្វើការជ្រើសរើសដូចនេះ នៅក្នុងការអានព្រះគម្ពីរផងដែរ។ យើងប្រហែលជាជ្រើសរើសតែបទគម្ពីរមួយចំនួន ដែលយើងចូលចិត្តជាពិសេស ហើយមិនអើពើរនឹងបទគម្ពីរដទៃទៀត។ ដូចនេះ យើងបាន “ជ្រើសរើស”តែបទគម្ពីរណា ដែលត្រូវចិត្តយើងប៉ុណ្ណោះ។
យ៉ាងណាមិញ សម្រាប់អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងវិញ ព្រះបន្ទូលព្រះគឺសុទ្ធតែសំខាន់គ្រប់ខ បានជាគាត់មានប្រសា-សន៍ថា “បូករួមទាំងអស់ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ទៅ ឃើញថាពិតត្រង់ទាំងអស់”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១៦០)។ ម្យ៉ាងទៀត សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់លោកធីម៉ូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងថា “គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ និងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្តីសុចរិត”(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦)។ ព្រះគម្ពីរមានសារៈសំខាន់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ៥:១៧-១៨) ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមានទស្សនៈចំពោះព្រះគម្ពីរ តាមរបៀបខុសពីអ្នកដឹកនាំសាសនា ក្នុងសម័យនោះ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា អ្នកដែលសំឡាប់មនុស្ស នឹងត្រូវជំនុំជម្រះ តែ “សូម្បីតែអ្នកដែលខឹងបងប្អូនខ្លួន ដោយមិនសមហេតុផល” ក៏អាចត្រូវជំនុំជម្រះផងដែរ(ខ.២១-២២)។ ព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងជ្រើសរើសតែបទគម្ពីរណា ដែលយើងចូលចិត្តនោះឡើយ។ …
សង្ឃឹមតិចឬច្រើន
មានមនុស្សជាច្រើនធ្វើការសម្រេចចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយផ្អែកទៅលើចំណុចអវិជ្ជមាន។ បើយើងយល់ថា ថ្ងៃនេះ យើងមានសង្ឃឹមតែ២០ភាគរយ ថាមេឃនឹងភ្លៀង នោះយើងនឹងដាក់ឆ័ត្រឬអាវភ្លៀងតាមខ្លួន តែបើយើងមានសង្ឃឹម៩០%ថា មេឃនឹងមិនភ្លៀងទេ នោះយើងនឹងចេញដំណើរ ដោយមិនខ្លាចទទឹកខ្លួនឡើយ។ កាលណាយើងមានសង្ឃឹមកាន់តែតិច នោះអាកប្បកិរិយ៉ារបស់យើង ក៏ទទួលផលប៉ះពាល់កាន់តែខ្លាំងផងដែរ ព្រោះយើងចង់សម្រេចចិត្ត ឲ្យបានឆ្លាតវ័យ និងមានជោគជ័យ។
បទគម្ពីរកិច្ចការ ១២:១-៦ បានពិពណ៌នាអំពីសង្ឃឹមដ៏តិចតួច ដែលលោកពេត្រុសអាចរួចជីវិត ពេលដែលគាត់កំពុងជាប់ឃុំ។ នៅវេលាយប់នោះ គាត់ដេកនៅជាកណ្តាលទាហាន២នាក់ “មានទាំងច្រវាក់២ខ្សែជាប់នៅខ្លួន” ហើយមានទាហានចាំយាមនៅមាត់ទ្វារគុកដែរ(ខ.៦)។ ស្តេច ហេរ៉ូឌបានកាត់ទោសប្រហារជីវិតលោកយ៉ាកុប ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមសាវ័កដែលជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេស៊ូវបំផុត ហើយស្តេចអង្គនេះក៏ចង់ឲ្យលោកពេត្រុសមានវាសនាដូចនេះផងដែរ(ខ.១-៣)។ ដូចនេះ គេមិនសង្ឃឹមថា លោកពេត្រុសនឹងបានរួចជីវិត ក្នុងពេលនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានមានផែនការរំដោះគាត់ ដោយការអស្ចារ្យ ដែលសូម្បីតែអ្នកដែលបានអធិស្ឋានទូលអង្វរឲ្យគាត់ ក៏ពិបាកនឹងជឿថា គាត់អាចរួចខ្លួនដែរ(ខ.១៣-១៦)។ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលគាត់បង្ហាញខ្លួន ក្នុងពេលពួកគេជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន។
ព្រះអាចធ្វើការរបស់ព្រះអង្គ ទោះយើងមានសង្ឃឹមតិចយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រោះព្រះអង្គមានគ្រប់អំណាចចេស្តា។ គ្មានការអ្វីដែលពិបាកពេក ដែលព្រះអង្គធ្វើមិនកើតនោះឡើយ។ ព្រះដែលបានស្រឡាញ់យើង ហើយលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីយើងរាល់គ្នា កំពុងតែឃុំគ្រងជីវិតយើង។ ព្រះអង្គអាចបង្ហាញព្រះចេស្តា ក្នុងកាលៈទេសៈធម្មតា ក៏ដូចជាក្នុងស្ថានភាពដែលអស់សង្ឃឹម។ ទោះបីជាយើងកំពុងមានជ័យជម្នះ ឬកំពុងមានទុក្ខព្រួយក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច។—David McCasland
រូបសម្បត្តិខាងក្រៅ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ បាននាំគ្នាយករូបថតចាស់ៗ របស់ជីដូនជីតាយើងមកមើល។ យើងបាននិយាយកំប្លែងលេង អំពីរូបសម្បត្តិរបស់យើង ត្រង់ចំណុចដែលមានលក្ខណៈ កាត់ដូចជីដូនជីតាយើង។ យើងគ្រាន់តែកត់សម្គាល់ចំណុចអវិជ្ជមាន ដែលគួរឲ្យអស់សំណើច ដែលមានដូចជា ជើងខ្លីៗ ធ្មេញទល់ និងក្បាលឆកជាដើម។ យើងម្នាក់ៗងាយនឹងកត់សំគាល់ឃើញ ថា យើងកាត់ទៅរកបុព្វបុរសរបស់យើង ត្រង់ចំណុចដែលយើងមិនសូវចូលចិត្ត។ ក្រៅពីមានរូបសម្បត្តិដែលកាត់ទៅរកពួកគាត់ យើងក៏មានបុគ្គលិកលក្ខណៈ ដែលកាត់ទៅរកពួកគាត់ផងដែរ ដែលមានចំណុចខ្លះល្អ ហើយក៏មានចំណុចមិនសូវល្អផងដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះចំណុចទាំងនោះ ជានិច្ចឡើយ។
ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា មានមនុស្សជាច្រើនបានព្យាយាមប្រើវិធីសាស្រ្តគ្រប់ប្រភេទ ដើម្បីជម្នះចំណុចខ្វះខាតផ្នែករូបកាយរបស់ខ្លួន ដោយការហាត់ប្រាណជាទៀងទាត់ ការសម្រកទម្ងន់ ការតុបតែងមុខ ការលាបថ្នំាសក់ និងការវះកាត់កែសម្ផស្សជាដើម។ ពួកគេមិនបានខំប្រឹងជម្នះចរិយ៉ាសម្បត្តិដែលមិនល្អទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេច្រើនតែប្រើរូបសម្បត្តិមិនល្អជាលេស ដើម្បីបញ្ចេញអាកប្បកិរិយ៉ាអាក្រក់ដល់អ្នកដទៃ។ ខ្ញុំជឿថា មូលហេតុដែលគេធ្វើដូចនេះ ប្រហែលមកពីការកែប្រែរូបសម្បត្តិ មានភាពងាយស្រួលជាងការកែប្រែអត្តចរិកហើយ។ ប៉ុន្តែ បើយើងងាកមកចំណាយពេល និងកម្លាំង ដើម្បីអភិវឌ្ឍបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើងវិញ តើយើងនឹងបានផលចំណេញខ្លាំងប៉ុណ្ណា?
ក្នុងនាមជាកូនរបស់ព្រះ សមត្ថភាពនិងចរិយ៉ាសម្បត្តិរបស់យើង មិនមែនអាស្រ័យទៅលើរូបសម្បត្តិ ដែលកាត់ទៅរកជីដូនជីតារបស់យើងនោះឡើយ។ យើងអាចថ្វាយចំណុចខ្វះខាតផ្នែករូបកាយយើងដល់ព្រះអង្គ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គកែច្នៃយើង ឲ្យក្លាយជាមនុស្សថ្មី ដែលបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដល់អ្នកដទៃ។ អំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ និងព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គកំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែឲ្យមានចរិយ៉ាសម្បត្តិដូចព្រះអង្គ(២កូរិនថូស…
អំណោយទាននៃការនឹកចាំ
ពេលខ្ញុំកំពុងនៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ ខ្ញុំបានធ្វើការ នៅក្នុងផ្ទះថែរទាំអ្នកជម្ងឺចាស់ជរា។ ពេលដែលខ្ញុំចំណាយពេលជជែកជាមួយ អ្នកជម្ងឺចាស់ជរាទាំងឡាយ ដែលកំពុងទទួលការថែរទាំនៅទីនោះ មានពួកគេស្ទើរតែទាំងអស់ បានរៀបរាប់អំពីភាពឯកកោ ក្នុងការរស់នៅ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយបានរៀបរាប់ថា ពួកគេបានរស់នៅបានអាយុវែងជាងមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្លួន។ ពួកគេភាគច្រើនឆ្ងល់ថា ពេលដែលពួកគេលាចាកលោកនេះទៅ តើនឹងមានអ្នកដែលនៅនឹកចាំពួកគេឬទេ?
មិនមែនមានតែមនុស្សចាស់ជរាទេ ដែលមានអារម្មណ៍ឯកកោ និងមានអារម្មណ៍ថា គេលែងនឹកនានោះ។ តាមពិត មានមនុស្សជាច្រើន ដែលមានអារម្មណ៍ទាល់ច្រក ហើយឯកកោ ដោយសារកាលៈទេសៈ ដែលមាន ឬមិនមានយុត្តិធម៌ចំពោះពួកគេ។ ជួនកាល យើងថែមទាំងធ្លាប់ឆ្លងកាត់បញ្ហា ដូចលោកយ៉ូសែប ដែលជាតួអង្គក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ផងដែរ។ លោកយ៉ូសែបលែងមានគេនឹងចាំពីគាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានជួយគេហើយ។ បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៤០ បានពិពណ៌នា អំពីបទពិសោធន៍ ដែលលោកយ៉ូសែបមាន ពេលគាត់ជាប់ខ្លួន នៅក្នុងគុក។ គេបានដោះលែងអ្នកថ្វាយពែង ឲ្យទៅធ្វើការបម្រើស្តេចឡើងវិញ គឺដូចដែលលោកយ៉ូសែបបានប្រាប់គាត់អញ្ចឹង(ខ.៩-១៣)។ លោកយ៉ូសែបបានប្រាប់អ្នកថ្វាយពែងនោះ ឲ្យទូលដល់ស្តេចផារ៉ោន តែគាត់បានភ្លេចលោកយ៉ូសែប(ខ.១៤,២៣)។
យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា គេបានភ្លេចយើងហើយ។ តែយើងនៅតែមានអ្នកនឹកចាំពីយើង គឺមិនខុសពីលោកយ៉ូសែបឡើយ(៤២:៩-១៣)។ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅខាងស្តាំព្រះវរបិតា ហើយការអធិស្ឋានរបស់យើង តែងតែអាចឮទៅដល់បល្ល័ង្កព្រះមិនដែលខាន ដោយសារព្រះសង្រ្គោះយើង ជាអ្នកនាំពាក្យយើង។ ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ឯកកោ សូមយើងនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។—Randy Kilgore
តែងតែធ្វើឲ្យចម្រើនឡើង
ពេលដែលខ្ញុំហៀបនឹងចេញទៅធ្វើការ មានពេលខ្លះ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានឃាត់ខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំមានបញ្ហាស្លៀកពាក់។ តាមធម្មតា គាត់ឃាត់ខ្ញុំ ព្រោះក្រវ៉ាត់កររបស់ខ្ញុំ មិនសមនឹងអាវក្រៅ ឬខោរជើងវែងមានពណ៌មិនសមនឹងអាវក្រៅជាដើម។ ខ្ញុំបានដឹងថា ការដែលនាងជួយឲ្យខ្ញុំមានការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ បានជះឥទ្ធិពលល្អមកលើជីវិតខ្ញុំ ហើយតែងតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចម្រើនឡើងផង ទោះបីជាពេលខ្លះ វាហាក់ដូចជាបង្អាក់ការអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើក៏ដោយ។
ជាញឹកញាប់ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងឲ្យ “ប្រដាប់ខ្លូន” ដោយអាកប្បកិរិយ៉ា និងការប្រព្រឹត្តដែលស័ក្តិសមនឹងអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ជួនកាល គេស្គាល់យើង ដោយសារខោអាវដែលយើងចូលចិត្តស្លៀកពាក់ ប៉ុន្តែ យើងក៏អាចធ្វើឲ្យគេស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសារការប្រដាប់ខ្លួន ដោយអាកប្បកិរិយ៉ា និងការប្រព្រឹត្ត ដែលបង្ហាញឲ្យគេដឹងអំពីព្រះវត្តមានព្រះក្នុងជីវិតយើង។ យ៉ាងណាមិញ លោកសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ឲ្យប្រដាប់កាយ តាមខ្នាតគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយមានចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត ចិត្តអត់ធ្មត់ និងការអត់ទោស(កូល៉ុស ៣:១២)។ ហើយគាត់បានឲ្យយើងប្រដាប់កាយដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលជាចំណុចសំខាន់បំផុត … ហើយឲ្យសន្តិភាពរបស់ព្រះ បានត្រួតត្រាចិត្តរបស់យើងផង(ខ.១៤, ១៥)។
យើងអាចចាប់ផ្តើមប្រដាប់ខ្លួន ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ ដោយចំណាយពេលជាមួយព្រះអង្គ។ បើយើងបានឮព្រះអង្គមានបន្ទូលដាស់តឿន ឲ្យប្រដាប់កាយឲ្យបានសមរម្យ មុខនឹងចេញទៅក្នុងលោកិយ នោះចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គដឹកនាំយើង ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គតែងតែសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចម្រើនឡើងខាងការល្អជានិច្ច។—Joe Stowell
ពេលដែលទឹកនឹង
ទំនាញដែលដួងច័ន្ទមាន មកលើមហាសមុទ្រទាំងឡាយ ក្នុងភពផែនដីយើង បានបង្កើតឲ្យមានទឹកនាច និងទឹកជោរ។ វាជាបាតុភូតិ ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់។ ក្នុងពេលដែលកម្ពស់ទឹកមានការផ្លាស់ប្តូរ មានរយៈពេលដ៏ខ្លីមួយ ដែលគេបានហៅថា “រយៈពេលទឹកនឹង”។ ក្នុងពេលនោះ កម្ពស់ទឹកមិនខ្ពស់ ហើយក៏មិនទាបដែរ។ តាមអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត បានឲ្យដឹងថា បាតុភូតទឹកនឹងកើតឡើង ពេលដែលទឹក “មិនទទួលរងសម្ពាធ”។ វាជាពេលដែលទឹកនាច ឬទឹកជោរត្រូវបានផ្អាកយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម មួយរយៈពេលខ្លី មុនពេលដែលទឹកចាប់ផ្តើមនាជ ឬជោរខ្លាំងម្តងទៀត។
ជួនកាល ក្នុងពេលដែលយើងកំពុងមានភាពជាប់រវល់នឹងកិច្ចការដ៏ច្រើន យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនយើងបានទទួលរងសម្ពាធពីគ្រប់ទិស ដោយសារយើងត្រូវ មានការទទួលខុសត្រូវជាច្រើន ដែលពិបាកនឹងទទួល ក្នុងពេលតែមួយ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ កំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ យើងឃើញថា ព្រះអង្គយល់អំពីការពិបាកដែលពួកសាវ័កមាន ក្នុងការបំពេញភារៈកិច្ច ហើយព្រះអង្គក៏បានជ្រាបថា ពួកគេត្រូវការការសម្រាកផងដែរ។ ពេលដែលពួកគេវិលត្រឡប់មកពីប្រកាស់ពីនគរព្រះ ដោយចេញទៅជាគូរៗ ពួកគេបានទូលថ្វាយព្រះអង្គ អំពីការអស្ចារ្យដែលព្រះបានធ្វើ តាមរយៈពួកគេ(ម៉ាកុស ៦:៧-១៣,៣០)។ តែព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលតបថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាមកឯទីស្ងាត់ដោយឡែក នឹងឈប់សំរាកបន្តិចសិន ពីព្រោះមានគេដើរទៅដើរមកច្រើនណាស់ ដល់ម៉្លេះបានជារកពេលគ្រាន់តែបរិភោគក៏មិនបានផង នោះក៏នាំគ្នាចុះទូកចេញទៅ ឯទីស្ងាត់ដោយឡែកទៅ”(ខ.៣១-៣២)។
តើមានការទទួលខុសត្រូវអ្វីខ្លះកំពុងដាក់សម្ពាធមកលើអ្នក នៅថ្ងៃនេះ? ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងចាំបាច់ត្រូវរៀបចំពេលសម្រាប់សម្រាក ដើម្បីប្រមូលកម្លាំងឡើងវិញ សម្រាប់ជួយឲ្យរូបកាយ និងវិញ្ញាណរបស់យើង មានលទ្ធភាពបម្រើអ្នកដទៃ…