បានទប់ទល់ តែមិនទាន់រលត់
កាលពីខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១២ មានភ្លើងឆេះព្រៃមួយបានឆាបឆេះបំផ្លាញអស់ផ្ទះ៣៤៦ខ្នង ក្នុងក្រុងខូឡូរ៉ាដូ ស្រ្ពីង រដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ ហើយបានបំផ្លាញព្រៃឈើអស់ ៧២៩០ហិចតា នៅតាមតំបន់ភ្នំ។ គេក៏បានប្រកាសថា គេបានទប់ទល់អគ្គីភ័យនោះបាន១០០ភាគរយហើយ ពេលដែលគេបង្កើតខ្សែបន្ទាត់ពន្លត់អគ្គីភ័យ នៅជុំវិញតំបន់ដែលមានភ្លើងឆេះនោះទាំងស្រុងហើយ។ គេបានទប់អគ្គីភ័យនោះឲ្យនៅមួយកន្លែង មិនឲ្យរាលដាលនៅកន្លែងផ្សេងទៀត ទាល់តែវារលត់ជាស្ថាពរ។ មន្ត្រីពត៌មានផ្នែកអគ្គីភ័យបានដាស់តឿនប្រជាពលរដ្ឋថា ពួកគេអាចឃើញផ្សែងចេញពីកន្លែងឆេះនោះទៀត ព្រោះគេមិនទាន់អាចគ្រប់គ្រងភ្លើងបាន ហើយវាមិនទាន់រលត់ ទោះបីជាគេបានទប់ទល់វាបានទាំងស្រុងហើយក៏ដោយ។
ពេលណាជីវិតរបស់យើងរង្គោះរង្គើរ ដោយសារហេតុការណ៍ដ៏សោកសៅ និងដោយសារទង្វើរអាក្រក់របស់នរណាម្នាក់ ពេលនោះយើងចង់ឲ្យថ្ងៃចុងបញ្ចប់នៃលោកិយឆាប់មកដល់ ដើម្បីឲ្យការអាក្រក់រលាយបាត់អស់ នៅទីបញ្ចប់ ហើយព្រះបិទទំព័រប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ ហើយយើងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ជារៀងរហូត។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំព្រះអម្ចាស់យាងមកវិញ ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់ឲ្យយើងរស់នៅ ដោយមានគោលបំណងច្បាស់លាស់ ដោយជំនឿ។ ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើ ជំពូក១០ ព្រះអង្គបានជំរុញយើង ឲ្យចូលទៅជិតព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់(ខ.២២) ប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីសង្ឃឹមដែលយើងបាន ប្រកាស់ប្រាប់នោះ(ខ.២៣) លើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងធ្វើការល្អ(ខ.២៤) ហើយបន្តជួបជុំគ្នា ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នា “ឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែលឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ”(ខ.២៥)។
ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះគុណ និងកម្លាំង សម្រាប់ឲ្យយើងអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក ក្នុងជីវិត ខណៈពេលដែលយើងទន្ទឹងចាំថ្ងៃដែលព្រះអង្គយាងមកវិញ គឺថ្ងៃដែលព្រះអង្គនឹងរំលត់ភ្លើងនៃសេចក្តីអាក្រក់ឲ្យរលត់ជារៀងរហូត។—David McCasland
យុថ្កានៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង
មានពេលមួយខ្ញុំបានទៅស្ទូចត្រីស្រកីខៀវ ជាមួយ លោកហ្រ្វ៊ែង និងលោកថេត ក្នុងបឹងរ៉ាយ ក្នុងរដ្ឋអន់តារីយ៉ូ ប្រទេសកាណាដា។ យើងបានជិះទូកដែលមានផ្ទៃបាតរាបស្មើ ហើយពេលនោះ មានត្រីចឹកនុយខ្លាំង ដូចនេះ យើងបានជក់បិទនុយ និងវាត់សន្ទូច យ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ តែក្រោយមក យើងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានត្រីដូចជាមិនសូវចឹកនុយខ្លាំងដូចមុនទៀត។ បន្ទាប់មក យើងក៏បានដឹងថា ទូករបស់យើងបានរសាត់ចេញឆ្ងាយពីកន្លែងដើមរបស់វា ពេលដែលយើងកំពុងរវល់ស្ទូចត្រី។ ខ្យល់បានបក់មកខ្លាំង ធ្វើឲ្យទូកនោះរសាត់ទៅកន្លែងផ្សេង ហើយយុថ្កាដែលយើងបានទម្លាក់ បានអូសកាត់បាតបឹង គឺមិនអាចជួយឲ្យយើងនៅនឹងមួយកន្លែងបានទេ។ យើងក៏លើកវាឡើង ហើយក៏ចែវទូកត្រឡប់មករកកន្លែង ដែលសំបូរត្រីវិញ ហើយក៏ទំលាក់យុថ្កាម្តងទៀត។ តែទូកនៅតែរសាត់ទៅកន្លែងផ្សេងម្តងទៀត។ ហើយបន្ទាប់ពីវារសាត់ជាលើកទីបី យើងក៏បានសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅមាត់ច្រាំងវិញ ព្រោះយើងមិនអាចបោះយុថ្កាឲ្យជាប់នៅមួយកន្លែងបាន។
បើយើងប្រៀបធៀបរឿងនេះ នឹងសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងវិញ នោះយើងឃើញថា យើងបានបោះយុថ្កា ឲ្យសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង នៅជាប់ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ និងព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ខ្យល់ និងរលកនៃការសង្ស័យ ការបាក់ទឹកចិត្ត និងការវាយប្រហារខាងវិញ្ញាណ ពីវិញ្ញាណអាក្រក់ អាចធ្វើឲ្យយើងគិតថា យើងកំពុងរសាត់អណ្តែត ចេញឆ្ងាយពីសេចក្តីសង្រ្គោះហើយ។ តែនេះមិនមែនជាការពិតទេ! ព្រះបានមានបន្ទូលសន្យាយ៉ាងច្បាស់ថា យើងមិនដែលដាច់ចេញពីសេចក្តីសង្រ្គោះឡើយ ហើយព្រះអង្គមិនដែលនិយាយកុហក់ឡើយ(ហេព្រើ ៦:១៨-១៩)។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង បានចងភ្ជាប់យ៉ាងជាប់ ក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានប្រោសលោះយើងមួយដងជាសម្រេច ដោយសុគត ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ…
សេចក្តីអំណរ បន្ទាប់ពីការខកចិត្ត
កាលខ្ញុំកំពុងរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ ខ្ញុំបានប្រឡងចូលក្រុមតន្រ្តីរបស់សាលាព្រះគម្ពីរ ដែលនឹងធ្វើដំណើរទៅប្រគុំ នៅតាមកន្លែងផ្សេងៗ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងបានចូលរួមនៅក្នុងការងាររបស់ក្រុមតន្រ្តីមួយនេះ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំមិនអាចចូលក្នុងក្រុមតន្ត្រីនោះបាន។ ពេលនោះខ្ញុំមានការខកចិត្ត ប៉ុន្តែ ព្រះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យទុកចិត្តលើបំណងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ ជាជាងទុកចិត្តលើបំណងចិត្តរបស់ខ្លួនឯង។
ជាច្រើនខែក្រោយមក ខ្ញុំក៏មានឱកាសចូលរួម ក្នុងក្រុមតន្រ្តីមួយផ្សេងទៀត តែលើកនេះ ខ្ញុំបានចូលរួម ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំបានទទួលព្រះពរលើសពីក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំទៅទៀត។ ក្នុងក្រុមតន្រ្តីនោះ ខ្ញុំបានជួបនារីម្នាក់ ដែលក្រោយមកក៏បានក្លាយជាភរិយារបស់ខ្ញុំ ដូចនេះ យើងអាចបម្រើព្រះគ្រីស្ទជាមួយគ្នា ប៉ុន្តែ ជាងនោះទៅទៀត ក្រុមតន្រ្តីនេះបានផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំផ្សាយព្រះបន្ទូល បានរយៈពេល៣ឆ្នាំ។ និយាយរួម នេះជាផែនការដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលព្រះបានរៀបចំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំធ្វើការបម្រើព្រះអង្គ ក្នុងផ្នែកព្រះបន្ទូល។
មានពេលជាច្រើនដង ដែលយើងមានការខកចិត្ត ពេលដែលបំណងយើងមិនបានសម្រេច។ ពេលនោះ យើងចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ការពិតថា ព្រះវរបិតាទ្រង់ជ្រាបថា អ្វីជាការល្អបំផុតសម្រាប់យើង។ យើងសន្និដ្ឋានថា យើងកំពុងដើរផ្លូវត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ យើងនឹងបានដឹងថា ព្រះអង្គរៀបផែនការ ដើម្បីជាប្រយោជន៍យើងរាល់គ្នា និងដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះនាមព្រះអង្គ។ យើងងាយនឹងយល់អំពីបញ្ហានេះ ពេលដែលយើងបានទទួលលទ្ធផលល្អ លើសពីការរំពឹងទុករបស់យើងទៅទៀត តែយើងពិបាកយល់ ពេលដែលយើងមើលមិនឃើញប្រយោជន៍ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ឬប្រហែលជាមិនដែលបានឃើញ…
ការមើលងាយ
បន្ទាប់ពីភ្នែករបស់ខ្ញុំ បានឆ្លងកាត់ការវៈកាត់តូចហើយ គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំ មិនឲ្យឈ្ងោកមើលទៅក្រោម ក្នុងរយៈពេល២សប្តាហ៍ខាងមុខ ហើយមិនឲ្យធ្វើម្ហូប ឬបោសសម្អាតអ្វីឡើយ។ បើគ្រាន់តែមិនឲ្យខ្ញុំធ្វើម្ហូប ឬបោសសម្អាតផ្ទះមួយរយៈ នោះមិនសូវពិបាក ដូចការហាមមិនឲ្យឈ្ងោកមើលទៅក្រោម តាមការណែនាំរបស់ពេទ្យឡើយ! គាត់មិនចង់ឲ្យខ្ញុំសម្លឹងមើលទៅក្រោម ព្រោះវាអាចធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ថ្នេរក្នុងភ្នែកដែលមិនទាន់ជា។
យ៉ាងណាមិញ លោកស៊ីអេស លូវីស(C.S. Lewis) បាននិពន្ធសេចក្តីបង្រៀនមួយ អំពីការមើលមួយបែបទៀត ដែលអាចឲ្យយើងមានបញ្ហា។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “នៅក្នុងព្រះ អ្នកតទល់នឹងការអ្វី ដែលធំជាងខ្លួនអ្នក ក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់។ ដរាបណា អ្នកមានអំណួត នោះអ្នកមិនអាចស្គាល់ព្រះឡើយ។ មនុស្សដែលមានអំណួត តែងតែមើលងាយមនុស្ស ឬមើលងាយអ្វីៗ ក្នុងលោកនេះ។ ជាការពិតណាស់ ដរាបណា អ្នកមើលងាយមនុស្សដែលនៅស្ថានក្រោមនេះ នោះអ្នកមិនអាចមើលឃើញការអ្វីដែលនៅស្ថានលើឡើយ”។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រៀបប្រដូច អំពីពួកផារិស៊ីម្នាក់ ដែលគិតថាខ្លួនឯងគ្រាន់បើជាងអ្នកដទៃ។ គាត់បានឈរអធិស្ឋានតែម្នាក់ឯង ដោយចិត្តអំណួតថា គាត់អរព្រះគុណព្រះ ដែលខ្លួនគាត់ មិនដូចជាមនុស្សឯទៀត(លូកា ១៨:១១)។ គាត់មើលងាយមនុស្សដែលឆក់ប្លន់ ទុច្ចរិត ហើយកំផិត និងអ្នកយកពន្ធ ដែលកំពុងអធិស្ឋាន នៅក្នុងព្រះវិហារ ក្នុងពេលនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកយកពន្ធបានដឹងថា គាត់ជាមនុស្សមានបាប នៅចំពោះព្រះ ហើយបានទូលសូមសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គ(ខ.១៣)។
សេចក្តីអំណួត អាចជាបញ្ហា…
ក្តីសង្ឃឹមដ៏មានពរ
មានហោរាក្លែងក្លាយច្រើនណាស់ ដែលបានថ្លែងទំនាយ អំពីកាលបរិច្ឆេទនៃចុងបញ្ចប់នៃពិភពលោក តែថ្ងៃខែដែលពួកគេបានទាយនោះ ក៏បានកន្លងផុតទៅ ហើយពិភពលោកនៅតែមិនទាន់ដល់ទីបញ្ចប់ ដូចបទទំនាយរបស់ពួកគេឡើយ។ បទទំនាយទាំងនោះបានធ្វើឲ្យមនុស្សមានការថប់បារម្ភ ហើយច្រើនតែធ្វើឲ្យពួកគេមានការភ័យខ្លាចទៀតផង។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរពិតជាបានចែងអំពី “ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់” ដែលជាថ្ងៃព្រះអង្គយាងមកវិញម្តងទៀត។ ថ្ងៃនោះនឹងមកដល់ ប៉ុន្តែ មានតែព្រះទេដែលដឹងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកនៅថ្ងៃណា។ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ត្រូវរង់ចាំថ្ងៃនោះឯង។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័កពេត្រុសបានប្រាប់យើង អំពីរបៀបដែលអ្នកជឿព្រះ អាចរស់នៅ ដោយអំណរ ដោយមានគោលបំណង ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំថ្ងៃនោះមកដល់(១ពេត្រុស ៣:១០-១៨)។ គឺយើងអាចរស់នៅ ដោយមើលទៅនគរស្ថានសួគ៌ និងរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះគ្រីស្ទ(ខ.១១)។ ហើយយើងអាចពិនិត្យមើលក្នុងចិត្តយើង ដោយមានចិត្តឧស្សាហ៍ ឲ្យព្រះអង្គបានឃើញយើងជាឥតសៅហ្មង ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន ទាំងមានសេចក្តីមេត្រីនឹងព្រះអង្គ(ខ.១៤)។ រួចយើង អាចមើលទៅខាងក្រៅខ្លួនយើង ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន មិនឲ្យវង្វេងចេញតាមឥទ្ធិពលអាក្រក់របស់អ្នកដទៃ(ខ.១៧)។
តើយើងអាចធ្វើការទាំងអស់នេះ ដោយរបៀបណា? គឺដោយ “ចំរើនឡើងក្នុងព្រះគុណ ហើយក្នុងការស្គាល់ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើងរាល់គ្នា”(ខ.១៨)។ ពេលដែលបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើងមានការលូតលាស់ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះយើងក៏ចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះបន្ទូលដ៏រស់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ប្រើព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីដឹកនាំយើង ក្នុងការរស់នៅឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។
អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ មិនគួរមានការភ័យខ្លាច ចំពោះថ្ងៃដែលព្រះអម្ចាស់យាងមកវិញម្តងទៀតឡើយ។ ដ្បិតព្រះដ៏ជាមហាក្សត្រ នឹងយាងមកវិញ…
“ខ្ញុំ…សុំ..ទោស”
ឲ្យតែមានបុគ្គលដែលមានឈ្មោះល្បីណាម្នាក់ បានធ្វើអ្វីមួយខុស ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានសារភាពជាសាធារណៈ ជាធម្មតា សារពត៌មានប្រញាប់ចុះផ្សាយអំពីរឿងនោះជាលម្អឹត ឲ្យសាធារណៈជនបានដឹង។ អ្នកដែលល្បីឈ្មោះនោះ អាចជាកីឡាករ ដែលគេប៉ូលីសបានចាប់ខ្លួន ដោយសារបើកបរដោយមានជាតិស្រវឹង។ ឬអាចជាអ្នកនយោបាយណាម្នាក់ ដែលបានធ្វើអ្វីមួយលួចលាក់ ត្រូវគេទាន់។ ពេលដែលយើងឮអ្នកទាំងនោះនិយាយទាក់ៗថា “ខ្ញុំ …សូម…ទោស” នោះយើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ពួកគេពិតជាចង់កែខ្លួនមែន ឬគ្រាន់តែនិយាយសូមទោស ដើម្បីដោះខ្លួនឲ្យរួចតែមួយពេលនោះ។ ត្រង់ចំណុចនេះ មានតែព្រះទេដែលជ្រាបអំពីចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។
ពេលដែលយើងអានបទគម្ពីរ ដែលចែងអំពីការសារភាពរបស់ស្តេចដាវីឌ ដែលជាស្តេចដ៏ល្បីល្បាញ យើងឃើញថា ការប្រែចិត្តដ៏ពិតមានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះ។ ក្នុងការមានបន្ទូលបើកចំហរ អំពីអំពើបាបរបស់ទ្រង់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៥១ ក្សត្រដ៏អាម៉ាស់អង្គនេះ បានទូលសូមសេចក្តីមេត្តាពីព្រះ បន្ទាប់ពីបានបិទបាំងអំពើបាបរបស់ខ្លួន អស់មួយរយៈពេលមក(២សាំយ៉ូអែល ១២:១-១៣ ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៥)។ ទ្រង់បានទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់ត្រូវការការលាងសម្អាតរបស់ព្រះ(ខ.៧-១០) ហើយទ្រង់ក៏បានអបអរសាទរការស្អាងឡើងវិញ តាមរយៈការបម្រើ និងការថ្វាយបង្គំ(ខ.១១-១៧)។
យើងរាល់គ្នាបានធ្វើបាប ខ្វះមិនដល់សិរីល្អរបស់ព្រះ។ ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា មានបន្ទុកនៃអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ កំពុងសង្កត់មកលើយើង នោះយើងចាំបាច់ត្រូវលន់តួបាប ដើម្បីសូមការអត់ទោសពីព្រះ ហើយព្រះអង្គនឹងលើកយើងឡើង(១យ៉ូហាន ១:៩)។ ព្រះដ៏ធំប្រសើរនៃយើង បានធ្វើឲ្យអំពើបាបរបស់យើង ប្រែក្លាយជាឱកាសលូតលាស់ ក្នុងព្រះគុណ អំណាច និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ!—Dave Branon
អំណាចនៃចិត្តមេត្តា
លោកហ្រ្វង់ស៊ីស ស្កេហ្វឺរ(Francis Schaeffer) ជាអ្នកនិពន្ធ និងជាអ្នកជំនាញខាងឆ្លើយសំណួររបស់អ្នកមិនជឿព្រះ។ កាលគាត់នៅរៀន នៅសកលវិទ្យាល័យ គាត់មានការពិបាកនៅក្នុងការប្រកបពាក្យឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដោយសារគាត់មានជម្ងឺដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិបាករៀនពាក្យ។ ដោយសារគាត់សរសេរពាក្យខុសច្រើន នោះពន្ទុះគាត់បានធ្លាក់ចុះ ក្នុងកិច្ចការសាលាដែលគ្រូបានដាក់ឲ្យ។
ក្នុងអំឡុងពេលឆ្នាំទីមួយ មានសាស្រ្តាចារ្យម្នាក់បានប្រាប់គាត់ថា “ខ្ញុំមិនដែលឃើញសិស្សណា សរសេរអំពីទស្សនវិជ្ជាបានល្អដូចអ្នកទេ តែខ្ញុំក៏មិនដែលឃើញនរណាសរសេរពាក្យខុសច្រើនដូចអ្នកដែរ។ តើខ្ញុំត្រូវឲ្យពន្ទុះអ្នកដូចម្តេច? ខ្ញុំមិនអាចឲ្យអ្នកជាប់បានទេ”។ លោកហ្វ្រង់ស៊ីសក៏បានឆ្លើយថា “លោកគ្រូ ទោះខ្ញុំខំរៀនប្រកបពាក្យយ៉ាងណា ក៏នៅតែប្រកបខុស។ តើលោកគ្រូគ្រាន់តែអាចគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានសរសេរ ដោយមិនគិតអំពីការប្រកបពាក្យរបស់ខ្ញុំបានទេ?” បន្ទាប់ពីស្ងាត់មាត់មួយសន្ទុះធំ លោកសាស្រ្តាក៏បានឆ្លើយថា “មិនអីទេ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកជាប់ ដោយមិនគិតអំពីការប្រកបពាក្យខុសរបស់អ្នក”។ ការឆ្លើយតបដ៏ឈ្លាសវៃ ប្រកបដោយចិត្តមេត្តារបស់លោកសាស្រ្តចារ្យ នៅថ្ងៃនោះ បានលើកទឹកចិត្តយុវជនម្នាក់នេះ ដែលមានអំណោយទានក្នុងការនិពន្ធ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានជួយត្រួសត្រាយផ្លូវ សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ និង ១៩៧០ ដែលកំពុងស្វែងរកព្រះ ធ្វើឲ្យពួកគេរកឃើញផ្លូវទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ។
ហោរាអេសាយបានមានប្រសាសន៍ អំពីព្រះមែស៊ីដែលនឹងយាងមកតាមសន្យា យ៉ាងដូចនេះថា “ទ្រង់នឹងមិនផ្តាច់ដើមត្រែងដែលបាក់ទេ ក៏មិនលត់ប្រឆេះដែលនៅហុយដែរ ទ្រង់នឹងសំដែងចេញនូវសេចក្តីយុត្តិធម៌ ដោយសេចក្តីពិត”(អេសាយ ៤២:៣)។ បទគម្ពីរនេះ និយាយឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីអង្គបុគ្គលម្នាក់ ដែលមានអំណាច តែមានចិត្តសុភាព បានដោះលែងអ្នកជាប់ឃុំឃាំងឲ្យមានសេរីភាព ហើយលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលបាក់ទឹកចិត្ត និងអស់សង្ឃឹម។…
ការមានចំណែក
ឪពុករបស់ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើន កាលគាត់នៅក្មេង ក្នុងស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ ដូចនេះ អ្នកអាចស្រមៃថា ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងណា កាលនៅក្មេង ពេលដែលគាត់នាំក្រុមគ្រួសារ ទៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់ ក្នុងរដូវក្តៅជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ នៅទីនោះ យើងបាននាំគ្នាស្ទូចត្រី ក្នុងទន្លេសង់យ៉ូសែប ហើយទៅលេងកសិដ្ឋាន ជាកន្លែងដែលគាត់មានអនុស្សាវរីយ៍ក្នុងវ័យកុមារ។ ក្រុងនោះ មិនមែនជាស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ ទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំបានទៅលេងកន្លែងនោះម្តងៗ ជាមួយកូន និងចៅរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថា កក់ក្តៅ ដូចជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំដែរ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល ទៅកាន់ពួកសិស្សព្រះអង្គ អំពីផ្ទះរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ដែលព្រះអង្គបានចាកចោល ដើម្បីយាងចុះមកមានព្រះជន្មរស់ នៅក្នុងចំណោមយើង។ ព្រះអង្គប្រាកដជាមានអំណរណាស់ ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សថា “នៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ មានទីលំនៅជាច្រើន… ខ្ញុំទៅរៀបកន្លែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា… ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នា បាននៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅនោះដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:២-៣)។ ជាការពិតណាស់ ព្រះយេស៊ូវ “បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្តីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់”(ហេព្រើ ១២:២) ហើយបានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ហើយនឹងយាងត្រឡប់មកយកកូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះអង្គ ទៅនៅជាមួយអស់កល្បជានិច្ច។
ពេលដែលយើងគិតអំពីកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានរៀបចំទុកឲ្យយើង ក្នុងផ្ទះរបស់ព្រះវរបិតា យើងអាចរំពឹងគិតដល់ថ្ងៃដែលយើងនឹងបានទៅនៅទីនោះ ហើយការនេះបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យចង់ទៅប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីដំណឹងល្អដែលថា ព្រះរាជបុត្រាបានយាងមកសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីលោកិយដែលបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប។—Joe Stowell
រូបភាពតាមបង្អូចកញ្ចក់
ក្នុងអំឡុងពេលវិស្សមកាល ក្នុងរដ្ឋអាឡាស្កា ខ្ញុំបានទស្សនាទេសភាពដ៏ស្រស់ត្រកាលជាច្រើន តាមបង្អួចកញ្ចក់ឡាន ដែលកំពុងធ្វើដំណើរ នៅតាមដងផ្លូវ។ អាកាសធាតុនៅ រដ្ឋអាឡាស្កា មានសភាពត្រជាក់ ហើយសើម តែខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានឲ្យកញ្ចក់បង្អូចឡានជួយការពារឲ្យខ្ញុំមានភាពកក់ក្តៅ និងមិនឲ្យសើមខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ កញ្ចក់បង្អួចឡាន ក៏បាននាំឲ្យមានការពិបាកខ្លះៗដែរ។ ពេលដែលមានភ្លៀងធ្លាក់នៅតាមផ្លូវម្តងៗ ដំណក់ទឹកភ្លៀងបានហូរចុះតាមកញ្ចក់នោះ ធ្វើឲ្យបាំងទេសភាពដែលនៅខាងក្រៅឡាន។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលដែលស៊ីតុណ្ហភាពផ្លាស់ប្តូរ នៅខាងក្រៅ សំណើមនៅខាងក្នុងក៏បានប្រែក្លាយជាអ័ភ នៅក្នុងឡាន។
បញ្ហានេះបានជួយឲ្យខ្ញុំយល់ ពីមូលហេតុដែលយើងមិនអាចមើលឃើញជីវិតខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះ។ អំពើបាបបានធ្វើឲ្យយើងមិនអាចមើលឃើញសម្រស់នៃជីវិត ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងមើលឃើញ ដោយអំណរ។ ជួនកាល នៅក្នុងចិត្តយើង មានអំពើបាប ដែលជាភាពអាត្មានិយម ដែលបង្កើតឲ្យមានអ័ភ ដែលធ្វើឲ្យយើងយល់ថា ខ្លួនឯងសំខាន់ហួស ខុសពីការពិត ហើយនាំឲ្យយើងភ្លេចគិតពីប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃ។ ជួនកាល អំពើបាបដែលនៅខាងក្រៅ ដែលមានដូច ជា ភាពអយុត្តិធម៌ជាដើម ដែលអ្នកដទៃបានធ្វើមកលើយើង ដែលធ្វើឲ្យយើងស្រក់ទឹកភ្នែក ដូចទឹកភ្លៀង បានជាយើងមិនអាចមើលឃើញសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ។ អំពើបាបប្រភេទណាក៏ដោយ គឺសុទ្ធតែរារាំងមិនឲ្យយើងមើលឃើញភាពអស្ចារ្យ និងសិរីល្អនៃជីវិត ដែលព្រះបានរៀបចំមក។ដ្បិតឥឡូវនេះ “យើងមើលឃើញបែបស្រអាប់ ដូចជាការមើលដោយសារកញ្ចក់”(១កូរិនថូស ១៣:១២) តែយើងនៅតែមើលឃើញច្បាស់ល្មមនឹងដឹងថា ព្រះអង្គល្អ(ទំនុកដំកើង ៣៤:៨)។
ការអស្ចារ្យជាច្រើន ដែលព្រះបើកបង្ហាញ…
ការចាប់ផ្តើម ក្នុងវ័យក្មេង
កាលពីរដូវក្តៅឆ្នាំទៅ ពួកជំនុំរបស់យើងបានអញ្ជើញបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ ឈ្មោះខេលិប(Caleb) ឲ្យចូលរួមជាមួយបុគ្គលិករបស់យើង។ ខេលិបក៏បានចែកចាយ អំពីការរស់នៅរបស់គាត់ ក្នុងប្រទេសខូស្តារីកា តាំងពីក្មេងមក ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់គាត់ កំពុងបម្រើព្រះគ្រីស្ទ នៅទីនោះ។ គាត់ក៏បានយកព្រះបន្ទូលមកឆ្លុះបញ្ចាំងក្នុងជីវិតគាត់ គឺបទគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៤-១៧។ គាត់បានរំឭករឿងដើមថា កាលពីក្មេង គាត់ចេះព្រះបន្ទូលច្រើន។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ បានបង្រៀនគាត់ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែល “អាចនឹងនាំឲ្យគាត់មានប្រាជ្ញា ដល់ទីសង្គ្រោះ ដែលបានដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ យេស៊ូវផង”(ខ.១៥)។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់បានត្រៀមខ្លួន ធ្វើជាគ្រូគង្វាល ចាប់តាំងពីពេល ដែលគាត់នៅក្មេង។ ពួកជំនុំរបស់យើងបានមានឱកាស “ជួប” ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ក្នុងប្រទេសខូស្តារីកា តាមរយៈទូរស័ព្ទដែលមើលមុខគ្នាឃើញជាក្រុម។
ឪពុករបស់លោកខេលិបបានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យប្រើព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលមានចែងក្នុង ព្រះគម្ពីរម៉ាកុស ១០:៤៥។ គាត់បានផ្តាំខេលិបថា “ខេលិប កូនត្រូវចាំបាវចនារបស់គ្រួសារយើង ដែលចែងថា ‘យើងរស់នៅដើម្បីបម្រើ មិនមែនដើម្បីឲ្យគេបម្រើយើងទេ’”។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងងាយនឹងយល់ អំពីរបៀបដែលបុរសវ័យក្មេងម្នាក់នេះ មានការលូតលាស់ភាពពេញវ័យខាងជំនឿ។
កូនដែលព្រះបានផ្ញើនឹងយើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែជាអំណោយដ៏ថ្លៃថ្លា។ មូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏ល្អ ដែលពួកគេមានតាំងពីក្មេង នឹងជួយពួកគេឲ្យលូតលាស់ទៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដែលធ្វើ “ឲ្យអ្នកសំណប់របស់ព្រះបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយមានគ្រប់ទាំងចំណេះ…