សេចក្តីល្អនៃព្រះអម្ចាស់
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានអានអត្ថបទមួយ ដែលនិពន្ធដោយលោក ចេម បារី(Sir James Barrie) ដែលជាពួកអភិជននៃប្រទេសអង់គ្លេស ។ ក្នុងអត្ថបទនោះ គាត់បាននិយាយឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីម្តាយរបស់គាត់ ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះ និងព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយបានអានព្រះគម្ពីររបស់ខ្លួន រហូតដល់រហែកជាបំណែកៗ ។ លោកចេម បានសរសេរថា “ឥឡូវនេះ ព្រះគម្ពីរនោះបានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំហើយ ហើយសម្រាប់ខ្ញុំ អំបោះខ្មៅដែលគាត់បានដេរភ្ជាប់បំណែកទាំងនោះ ជាផ្នែកមួយនៃមាតិការរបស់ព្រះគម្ពីរនោះ”។
ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលព្រះផងដែរ ។ គាត់បានអាន ហើយជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលទ្រង់ អស់រយៈពេលយ៉ាងហោចណាស់ ៦០ឆ្នាំ ។ ខ្ញុំបានរក្សាទុកព្រះគម្ពីររបស់គាត់ ក្នុងទូរសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងកន្លែងដ៏សំខាន់ ។ ព្រះគម្ពីរមួយនោះ ក៏មានការដាច់ដោច និងរហែកផងដែរ ហើយទំព័រនីមួយៗ មានប្រឡាក់ទៅដោយការកត់ចំណាំ នូវសេចក្តីពន្យល់ និងការត្រិះរិះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ។ កាលនៅពីក្មេង ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានដើរចូលបន្ទប់របស់គាត់ នៅពេលព្រឹក ហើយបានឃើញគាត់អង្គុយដាក់ព្រះគម្ពីរ នៅលើភ្លៅរបស់គាត់ ហើយអានពាក្យនៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ ។ គាត់បានបន្តរធ្វើដូចនេះ រហូតដល់ពេលដែលគាត់មិនអាចមើលឃើញអក្សរ នៅក្នុងទំព័រតទៅទៀត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីររបស់គាត់ នៅតែជាសៀវភៅដ៏មានតម្លៃបំផុតដែលគាត់មាន ។
នៅពេលម្តាយរបស់លោកចេម មានភាពជរា…
ចូរចូលមកចុះ !
កម្មវិធីទូរទស្សន៍ នៅប៉ុស្តិ៍ប្រវត្តិសាស្រ្ត(History Channel) បានធ្វើការចាក់ផ្សាយជាពិសេស អំពីអាកាសយាន្តដ្ឋាន ដែលអស្ចារ្យបំផុតក្នុងពិភពលោក ។ អាកាសយាន្តដ្ឋាន ដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ បានឈប់ដំណើរការទៀតហើយ គឺអាកាសយាន្តដ្ឋានមួយនោះឯង ដែលខ្ញុំធ្លាប់ជិះយន្តហោះចុះចត ។ ខ្ញុំយល់ស្របចំពោះមតិដែលថា អាកាសយាន្តដ្ឋានកៃ តាក់(Kai Tak) នៅទីក្រុងហុងកុង បានធ្វើឲ្យអ្នកដំណើរព្រឺព្រួច ហើយពិតជាធ្វើឲ្យអាកាសយាន្តនិកមានការលំបាក ពេលចុះចត ។ បើសិនជាយន្តហោះដែលអ្នកជិះ ត្រូវធ្វើដំណើរតាមទិសដៅមួយ ដើម្បីចុះចតនៅទីនោះ វាត្រូវហោះរំលងអាគារខ្ពស់ៗ ហើយអ្នកត្រូវសង្ឃឹមថា វានឹងចុះចតដោយជោគជ័យ គឺមិនត្រូវធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រឡើយ ។ តែបើវាត្រូវចុះចតតាមទិសដៅមួយទៀតវិញ នោះវានឹងហាក់ដូចជាកំពុងហោះសំដៅទៅបុកភ្នំអញ្ចឹង ។
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលបានឮអាកាសយន្តនិកមួយរូប ដែលធ្លាប់ដឹកអ្នកដំណើរជាច្រើនចូលអាកាសយាន្តដ្នាកកៃ តាក់ មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំនឹកពេលដែលខ្ញុំបើកយន្តហោះចុះ ក្នុងអាកាសយាន្តដ្ឋាននោះ”។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំយល់ពីន័យរបស់គាត់ ។ ក្នុងនាមជាអាកាសយាន្តនឹកម្នាក់ គាត់ដឹងអំពីការលំបាកដែលគាត់ត្រូវប្រឈមមុខ ។ គាត់មានទំនុកចិត្តក្នុងការបើកបរ ដោយសារគាត់ជឿជាក់លើសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន និងពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកដែល នាំផ្លូវគាត់ចូលទៅក្នុងអាកាសយាន្តដ្នាននោះ ។
មានពេលជាច្រើនដងពេកហើយ ដែលយើងគេចចេញពីការប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលយើងចូលចិត្តអានអំពីពួកគេ គឺគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងណាស់ ព្រោះ…
សត្វស្លាប ផ្កាឈូក និងខ្ញុំ
ក្នុងរឿងភាគមួយ ដែលគេបានចាក់ផ្សាយក្នុងកម្មវិធីទូរ-ទស្សន៍ កាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងមក មានប៉ូលីសជើងចាស់ម្នាក់ តែងតែនិយាយទៅកាន់ពួកមន្ត្រីប៉ូលីសវ័យក្មេង នៅពេលពួកគេកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ដងវិថី ដើម្បីទៅបំពេញកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃថា “ពេលទៅដល់កន្លែងនោះ ចូរប្រយ័ត្ន!” នោះជាការឲ្យយោបល់ដ៏ល្អ ហើយក៏ជាពាក្យនៃសេចក្តីអាណិតផងដែរ ព្រោះគាត់បានដឹង ថាតើអាចមានការអ្វីខ្លះកើតឡើង ចំពោះពួកគេ ក្នុងពេលកំពុងបំពេញតួនាទីនោះ ។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលដាស់តឿនស្រដៀងគ្នា ដល់អ្នកដើរតាមទ្រង់ផងដែរ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានប្រើពាក្យដែលខ្លាំងជាង ។ ព្រះគម្ពីរលូកា ជំពួក ១១ បានបញ្ចប់ ដោយពាក្យដាស់តឿនថា “ពួកអាចារ្យ និងពួកផារេស៊ី គេចាប់តាំងជំរុញទ្រង់ជាខ្លាំងពន់ពេក ឲ្យមានព្រះបន្ទូលពីសេចក្តីជាច្រើនទៅទៀត”(ខ.៥៣)។ នៅក្នុងបទគម្ពីរជាបន្ទាប់ទៀត លោកលូកាបានចែងថា ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ដោយព្រះទ័យអាណិតដើម្បីឲ្យពួកគេមានការ“ប្រុងប្រយ័ត្ន” (១២:១) ប៉ុន្តែ មិនមែនឲ្យពួកគេមានការព្រួយបារម្ភ ឬភ័យខ្លាចឡើយ(ខ.៤-៧,២២)។
ក្នុងបទគម្ពីរនោះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងមើលថែ ការពារ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ នៅពេលពួកគេចូលទៅក្នុងលោកិយ ។ ទ្រង់បានផ្តល់ការធានាដល់ពួកគេថា ដោយសារទ្រង់មានព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះការដ៏សាមញ្ញៗ ដូចជា សត្វស្លាប និងផ្កាឈូកជាដើម នោះពួកគេក៏អាចជឿជាក់ថា ទ្រង់នឹងមើលថែរ “ហ្វូងចៀមដ៏តូចរបស់ទ្រង់” ដែលមានទៅដោយអ្នកជឿនោះផងដែរ(ខ.២៣-៣២)។
យើងមិនអាចដឹងអំពីពេលអនាគតបានទេ ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងថា : ទោះបីជាមានអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ក៏អ្នកគង្វាលដ៏អស្ចារ្យនៃយើង…
ការជួបជុំគ្នាឡើងវិញដ៏មានអំណរ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ នៅពេលកូនៗរបស់យើង នៅជាក្មេងតូចៗនៅឡើយ ។ ខ្ញុំបានជិះយន្តហោះត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីបានធ្វើដំណើរបេសកកម្ម ដែលមានរយៈពេលដប់ថ្ងៃ ។ នៅសម័យនោះ គេអនុញ្ញាតិឲ្យប្រជាជនទៅទទួលស្វាគមន៍អ្នកដំណើរ នៅច្រកចេញនៃអ្នកធ្វើដំណើរ ។ បន្ទាប់ពីយន្តហោះដែលខ្ញុំជិះបានចុះចតហើយ ខ្ញុំក៏បានដើរចេញមកតាមច្រកទ្វារនោះ ហើយបានទទួលការស្វាគមន៍ពីកូនតូចៗរបស់យើង ដែលមានការអរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលបានឃើញខ្ញុំចេញមក បានជាពួកគេស្រែយំ ។ ខ្ញុំក៏សម្លឹងមើលប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ ឃើញនាងកំពុងស្រក់ទឹកភ្នែក ។ ខ្ញុំរកពាក្យនិយាយមិនរួច ។ អ្នកដទៃទៀត ដែលយើងមិនស្គាល់ ដែលនៅមាត់ទ្វារ ក៏ខំទប់ទឹកភ្នែកផងដែរ នៅពេលកូនៗរបស់យើងបានឱបជើងខ្ញុំ ហើយស្វាគមន៍ ដោយការយំដូចនេះ ។ នោះពិតជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យមែន ។
ការចងចាំអំពីភាពតានតឹងនៃការស្វាគមន៍លើកនោះ បានក្លាយជាការស្តីបន្ទោសដ៏ស្រទន់ ដល់ការដាក់អទិភាព ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។ លោកសាវ័កយ៉ូហានមានការអន្ទះសារ ចង់ឃើញព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ ហើយគាត់បានសរសេរថា “ព្រះអង្គដែលធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្តីទាំងនេះ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អើ អញមកជាឆាប់ ។ អាម៉ែន ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវអើយ សូមយាងមក។”(វិវរណៈ ២២:២០) ក្នុងបទគម្ពីរដទៃទៀត សាវ័កប៉ុលបាននិយាយអំពីមកុដ ដែលត្រូវបានត្រៀមទុកសម្រាប់អ្នក ដែល“ចូលចិត្តនឹងដំណើរទ្រង់យាងមកវិញ”(២ធីម៉ូថេ ៤:៨)។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អន្ទះសារចង់ឃើញការយាងមកនៃព្រះគ្រីស្ទ តែមិនសូវអន្ទះសារខ្លាំង…
ពិចារណាអំពីផ្លូវដើរ
លោកខាល រ៉ាបេឌ័រ(Karl Rabeder) ជាជនជាតិអូទ្រីស ដែលមានអាយុ៤៧ឆ្នាំ ដែលបានបរិច្ចាកទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់ខ្លួន ដែលមានតម្លៃរាប់លានផោន បន្ទាប់ពីគាត់បានសន្និដ្ឋានថា ទ្រព្យធន និងការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយរបស់គាត់ កំពុងរារាំងមិនឲ្យគាត់មានជីវិត និងសុភមង្គលពិត ។ គាត់បានប្រាប់ក្រុមហ៊ុនកាសែតមួយថា “ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងធ្វើការដូចទាសករ ដើម្បីទទួលបាននូវរបស់អ្វី ដែលខ្ញុំមិនបានប្រាថ្នាចង់បាន ឬមិនត្រូវការ ។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើមបំផុត ក្នុងមួយជីវិតនេះ នៅពេលបានដឹង ថាតើរបៀបរស់នៅកម្រឹតផ្កាយប្រាំ មានភាពគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម គ្មានលក្ខណៈជាមនុស្ស និងគ្មានមនោសញ្ចេតនាខ្លាំងប៉ុណ្ណា”។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់បានបរិច្ចាកលុយដល់បណ្តាកម្មវិធីមនុស្សធម៌ ដែលគាត់បានបង្កើត ដើម្បីជួយប្រជាជននៅតំបន់អាមេរិកឡាទិន ។
ព្រះគម្ពីរសុភាសិតជំពូក ៤ បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យពិចារណាយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន អំពីផ្លូវនៃជីវិតរបស់ខ្លួន ។ គឺមានផ្លូវនៃមនុស្សដែលមានសេរីភាព ផ្លូវនៃពួកបរិសុទ្ធ និងគ្មានសេចក្តីងងឹត និងផ្លូវរបស់ពួកមនុស្សអាក្រក់ ដែលមានទៅដោយការភ័ន្តច្រឡំ(ខ.១៩)។ “ចូរឲ្យចិត្តកូនរក្សាទុកអស់ទាំងពាក្យរបស់ឪពុកចុះ ចូររក្សាអស់ទាំងបណ្តាំរបស់អញ ដើម្បីឲ្យកូនបានរស់នៅ”(ខ.៤)។ “ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(ខ.២៣)។ “ត្រូវឲ្យពិចារណាផ្លូវដែលជើងឯងដើរ ហើយចាត់ចែងឲ្យអស់ទាំងផ្លូវឯងបានត្រឹមត្រូវចុះ”(ខ.២៦)។ បទគម្ពីរនីមួយៗខាងលើ សុទ្ធតែលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យធ្វើការវាយតម្លៃ ថាតើខ្លួនឯងកំពុងស្ថិតនៅកន្លែងណា នៅក្នុងជីវិត ។
គ្មាននរណាម្នាក់ ដែលចង់ធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិត…
ពួកបរិសុទ្ធ
អ្នកប្រហែលជាមិនហៅខ្លួនឯងថា ពួកបរិសុទ្ធឡើយ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ សាវ័កប៉ុលបានហៅអ្នកជឿព្រះថា “ពួកបរិសុទ្ធ” ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី(អេភេសូរ ១:១ កូល៉ុស ១:២)។ តើគាត់ហៅពួកគេថា ពួកបរិសុទ្ធ ដោយសារពួកគេល្អឥតខ្ចោះឬ? ទេ គឺមិនយ៉ាងដូច្នោះទេ ។ ពួកគេគឺជាមនុស្ស ដូចនេះ ពួកគេមានបាប ។ តើហេតុអ្វីបានជាគាត់ហៅពួកគេយ៉ាងដូចនេះ? ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ពាក្យ ពួកបរិសុទ្ធ គឺមានន័យថា អ្នកដែលត្រូវបានញែកចេញសម្រាប់ព្រះ ។ ពាក្យនេះ គឺសំដៅទៅលើអ្នកដែលមានការរួបរួមខាងវិញ្ញាណ ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ(អេភេសូរ ១:៣-៦)។ ពាក្យនេះគឺមានន័យដូចជាពាក្យ អ្នកជឿព្រះម្នាក់ៗ នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ(រ៉ូម ៨:២៧) និងអ្នកដែលផ្តុំគ្នាបង្កើតជាពួកជំនុំ(កិច្ចការ ៩:៣២)។
តាមរយៈអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណ ពួកបរិសុទ្ធមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការរស់នៅ ឲ្យសក្តិសមនឹងការត្រាសហៅដែលខ្លួនបានទទួល ។ ពួកគេត្រូវមានលក្ខណៈដូចនេះ គឺមិនត្រូវមានភាពអសីលធម៌ផ្លូវភេទ និងពាក្យសម្តីមិនសមរម្យឡើយ(អេភេសូ ៥:៣-៤)។ យើងត្រូវមានលក្ខណៈសម្បត្តិថ្មីៗ ដែលមានដូចជា ភាពជាអ្នកបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក(រ៉ូម ១៦:២) ការបន្ទាបខ្លួន សេចក្តីសុភាព ភាពអត់ធ្មត់ សេចក្តីស្រឡាញ់ ការរួបរួមនៃព្រះវិញ្ញាណ សេចក្តីរួបរួមគ្នារបស់ព្រះវិញ្ញាណ ដោយសេចក្តីមេត្រី ទុកជាចំណងផង(អេភេសូ ៤:១-៣) ការស្តាប់បង្គាប់…
បញ្ជីនៃឧបស័គ្គ
ការរកកំហុសអ្នកដទៃ ជាទម្លាប់ពីអតីតកាលដ៏ពេញនិយម ហើយគួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលមនុស្សជាច្រើនងាយនឹងប្រឡូកនៅក្នុងការនេះដែរ ។ ការផ្តោតទៅលើកំហុសរបស់អ្នកដទៃ គឺជាវិធីដ៏អស្ចារ្យ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងមានភាពល្អប្រសើរជាងមុន ។ ប៉ុន្តែ នោះមិនមែនជាវិធីដ៏ត្រឹមត្រូវទេ ។ ការខំគេចចេញពីកំហុស ដែលយើងត្រូវដោះស្រាយ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង គឺមិនគ្រាន់តែជាឧបស័គ្គ នៃការរីកលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើងប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែ ថែមទាំងរារាំងមិនឲ្យព្រះធ្វើការរបស់ទ្រង់ តាមរយៈយើងផងដែរ ។ ប្រសិទ្ធិភាពនៃកិច្ចការ ដែលទ្រង់ធ្វើតាមរយៈជីវិតយើង គឺត្រូវបានធ្វើឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើង ឬត្រូវបានរារាំង ដោយរបៀបនៃការរស់នៅរបស់យើង ។
ហេតុដូចនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុល បានខិតខំជៀសវាង “ការបង្អាក់បង្អន់ចិត្តដល់អ្នកណាក្នុងកិច្ចការណាមួយ”(២កូរិនថូស ៦:៣)។ សម្រាប់គាត់ គ្មានអ្វីដែលសំខាន់ជាងការធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានប្រយោជន៍សម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយជួយដល់ជីវិតអ្នកដទៃ ។ គាត់នៅតែអាចធ្វើឲ្យខ្លួនមានប្រយោជន៍ ទោះជាមានអ្វីមកបង្អាក់ក៏ដោយ ។
បើសិនជាអ្នកចង់ក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិត ហើយមានប្រយោជន៍សម្រាប់ព្រះ នោះសូមគិតអំពីបញ្ជីនៃឧបស័គ្គចុះ ។ ជួនកាល ឧបស័គ្គគឺជាអ្វី ដែលមានភាពត្រឹមត្រូវនៅក្នុងបរិបទណាមួយ តែមិនត្រឹមត្រូវនៅក្នុងបរិបទផ្សេងទៀតឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អំពើបាបគឺពិតជាការបង្អាក់ដល់អ្នកដទៃ ។ ការនិយាយដើម ការនិយាយបង្ខូច អំណួត ភាពល្វីងជូរចត់ ភាពលោភលន់ ការបំពាន ការបញ្ចេញកំហឹង ភាពអាត្មានិយម…
មនុស្សកាមីរ៉ា
លោកកស្ទីវិន វីលសៀ(Steven Wiltshire) ត្រូវបានគេឲ្យរហ័សនាមថា “មនុស្សកាមីរ៉ា” ដោយសារគាត់មានសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងការរំឭកឡើងវិញជាលម្អិត នូវអ្វីក៏ដោយ ដែលគាត់បានឃើញ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏គួររូបតាមការចងចាំនោះ ។ ឧទាហរណ៍ បន្ទាប់ពីលោកស្ទីវិនបានជិះយន្តហោះកាត់ពីលើទីក្រុងរ៉ូម គេក៏បានសុំឲ្យគាត់គូរូបផ្នែកកណ្តាលនៃទីក្រុងនេះ នៅលើក្រដាសទទេមួយសន្លឹក ។ ពិតជាគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងណាស់ គាត់បានគូរូបតាមការចងចាំរបស់គាត់ បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ និងច្បាស់លាស់ ដែលមានដូចជារូបផ្លូវក្រងិចក្រងុក អាគារ បង្អូចអាគារ និងរូបភាពលម្អិតជាច្រើនទៀត ។
សមត្ថភាពចងចាំរបស់លោកវីលសៀគឺពិតជាគួរឲ្យកត់សំគាល់មែន ។ ប៉ុន្តែ នៅមានសមត្ថភាពចងចាំមួយប្រភេទទៀត ដែលកាន់តែអស្ចារ្យ ហើយសំខាន់ជាងទៅទៀត ។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងឡើងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ទ្រង់បានសន្យាពួកសាវ័កថា ទ្រង់នឹងចាត់ឲ្យព្រះវិញ្ញាណយាងចុះមក ដើម្បីឲ្យពួកគេមានការចងចាំដ៏អស្ចារ្យ អំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានមានបទពិសោធន៍ គឺដូចដែលមានចែងថា “តែព្រះដ៏ជាជំនួយ គឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ … នឹង … រំឭកពីគ្រប់ទាំងសេចក្តី ដែលខ្ញុំបានប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។
ពួកសាវ័កបានស្តាប់ឮសេចក្តីបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ ពួកគេបានឮទ្រង់បង្គាប់មនុស្សខ្វាក់ឲ្យមើលឃើញ មនុស្សថ្លង់ឲ្យស្តាប់ឮ ហើយមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អ បានកត់ទុកនូវហេតុការណ៍ទាំងអស់នេះ ពាក្យរបស់ពួកគេមិនត្រូវបានសរសេរឡើង តាមការចងចាំរបស់មនុស្ស ដែលមានអំណោយទាននោះឡើយ ។…
សេចក្តីសន្យាដែលអ្នកអាចពឹងផ្អែកបាន
បន្ទាប់ពីមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក រដ្ឋាភិបាលអាមេរិក បានអនុម័តច្បាប់កាន់តែតឹងរឹងជាងមុន ដើម្បីការពារប្រជាជន ឲ្យរួចពីការអនុវត្តន៍នៃធនាគា ដែលមិនអាចទុកចិត្តបាន ។ ធនាគាទាំងឡាយត្រូវឆ្លើយតប ចំពោះច្បាប់នេះ ដោយធ្វើការកែសម្រួលគោលការណ៍មួយចំនួនរបស់ខ្លួន។ ធនាគារបស់ខ្ញុំបានផ្ញើសំបុត្រមួយច្បាប់មកខ្ញុំ ដើម្បីបញ្ជាក់អំពីការកែសម្រួលនោះ។ នៅពេលខ្ញុំអានសំបុត្រនោះចប់ ខ្ញុំមិនសូវបានទទួលនូវចម្លើយទេ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំមានសំណួរកាន់តែច្រើន ។ ក្នុងសំបុត្រនោះ មានប្រើពាក្យ “យើងខ្ញុំប្រហែលជា” និងពាក្យ “អាស្រ័យទៅលើការសម្រេចចិត្តរបស់យើងខ្ញុំ” ដែលពាក្យទាំងនេះ គឺពិតជាមិនអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿទុកចិត្តបានឡើយ!
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ បានដកស្រង់ជាច្រើនដងពីព្រះបន្ទូលព្រះ នូវពាក្យ “អញនឹង” ។ ព្រះបានសន្យាចំពោះស្តេចដាវីឌថា “នោះអញនឹង តាំងពូជពង្សដែលកើតពីឯងមក ឲ្យសោយរាជ្យឡើងជំនួសឯង ហើយអញនឹង តាំងរាជ្យវាឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង គឺវាដែលនឹងស្អាងវិហារ១សំរាប់ឈ្មោះអញ ហើយអញនឹង តាំងបល្ល័ង្កនៃរាជ្យវា ឲ្យនៅស្ថិតស្ថេរជាដរាបទៅ”(២សាំយ៉ូអែល ៧:១២-១៣)។ គ្មានអ្វីដែលមិនច្បាស់លាស់ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងនោះឡើយ ។ ដោយសារស្តេចសាឡូម៉ូន បានទទួលស្គាល់ភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យា នោះទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋាន នៅពេលសម្ភោធព្រះវិហារថា “ទ្រង់បានរក្សាសេចក្តីសន្យា ដែលទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលនឹងអ្នកបំរើទ្រង់ គឺនឹងដាវីឌ ជាបិតាទូលបង្គំ ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលដោយព្រះឱស្ឋទ្រង់ ហើយសម្រេចសេចក្តីនោះ ដោយព្រះហស្តទ្រង់ ដូចជាមានមកសព្វថ្ងៃនេះ”(២របាក្សត្រ ៦:១៥)។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ក្រោមមក សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនថា…
មិត្តសម្លាញ់ នៅពេលយប់ជ្រៅ
បើសិនជាអ្នកត្រូវការជំនួយ នៅពេលកណ្តាលអាធ្រាត តើមាននរណាម្នាក់ ដែលអ្នកអាចស្រែកហៅឲ្យជួយឬទេ? លោករេយ ព្រីតឆាត(Ray Pritchard)ដែលជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ បានហៅអ្នកទាំងនោះថា “មិត្តសម្លាញ់នៅម៉ោង២ រំលងអាធ្រាត”។ បើសិនជាអ្នកមានការបន្ទាន់ មិត្រសម្លាញ់ប្រភេទនេះ នឹងសួរអ្នកនូវសំណួរពីរគឺ “តើអ្នកនៅឯណា?” និង “តើអ្នកត្រូវការអ្វី?”
ការមានមិត្តសម្លាញ់ដូចនេះ គឺពិតជាចាំបាច់ណាស់ នៅ ពេលដែលយើងជួបការលំបាក ។ ដាវីឌមានមិត្តសម្លាញ់ដូចនេះម្នាក់ដែរ គឺយ៉ូណាថាន ។ បិតារបស់យ៉ូណាថាន គឺស្តេចសូល មានការច្រណែននឹងប្រជាប្រិយភាពរបស់ដាវីឌ និងព្រះពរដែលព្រះប្រទានដល់គាត់ ហើយក៏បានព្យាយាមសម្លាប់គាត់(១សាំ-យ៉ូអែល ១៩:៩-១០)។ ដាវីឌក៏បានគេចខ្លួន ហើយសុំឲ្យមិត្តសម្លាញ់រូបនេះជួយ(ជំពូក ២០)។ នៅពេលដាវីឌកំពុងលាក់ខ្លួននៅទីវាល យ៉ូណាថានកំពុងអង្គុយសោយអាហារជាមួយព្រះបិតាទ្រង់ ហើយភ្លាមនោះក៏បានដឹងថា ស្តេចសូលគឺពិតជាចង់សម្លាប់ដាវីឌមែន(ខ.២៤-៣៤)។
យ៉ូណាថាន “មានការឈឺឆ្អាលចំពោះដាវីឌ”(ខ.៣៤) ដោយសារមិត្តភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ពួកគេ ។ ទ្រង់បានដាស់តឿនដាវីឌ អំពីផែនការរបស់បិតាទ្រង់ ហើយទ្រង់បានប្រាប់ឲ្យគាត់ចាកចេញទៅ(ខ.៤១-៤២)។ ដាវីឌក៏បានដឹងថា យ៉ូណាថានគឺជាមិត្តសម្លាញ់ដ៏ល្អ ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ពួកគេទាំងពីរបានយំទាំងពីរនាក់ “ទាល់តែដាវីឌបានហូរទឹកភ្នែកខ្លាំងជាង”(ខ.៤១)។ វិញ្ញាណរបស់ពួកគេបាន“ដេរ ភ្ជាប់”គ្នា ។
តើអ្នកមានមិត្តសម្លាញ់ជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលអ្នកអាចពឹងពាក់បាន នៅពេលមានវិបត្តិឬទេ? តើអ្នកជាមនុស្ស ដែលមិត្តភ័ក្ររបស់អ្នកបានហៅថា “មិត្តសម្លាញ់នៅម៉ោង២រំលងអាធ្រាត”ឬទេ? –…