ព្រះបន្ទូលព្រះនាំ​ឲ្យ​មានភាពស្រស់ថ្លាឡើង

កាលនៅពីក្មេង ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋនេវ៉ាដា ម្តងម្កាល។ យើងចូលចិត្តមើលខ្យល់ព្យុះផ្គររន្ទះ ពីចម្ងាយ នៅវាលរហោស្ថាន។ យើងឃើញផ្លេកបន្ទោរព្រាកៗ និងឮសម្លេងផ្គរលាន់សន្ធឹក អមជាមួយនឹងភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង គ្របដណ្តប់ដីខ្សាច់ដ៏ក្តៅហួតហែង ជាទិដ្ឋភាពដែលគួរឲ្យចង់តាមដាន។ ទឹកភ្លៀងដែលធ្លាក់មកនាំមកនូវភាពត្រជាក់ ដល់ផែនដី និងដល់យើងរាល់គ្នា។ ទឹកបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងតំបន់ដ៏ក្រៀមក្រោះ។ ឧទាហរណ៍ នៅរដូវប្រាំង ដើមដំបងយក្សមិនមានការលូតលាស់ទេ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីមានភ្លៀងចាប់ផ្តើមធ្លាក់ក្នុងរដូវភ្លៀង ដើមដំបងយក្សចេញផ្កា ដែលមានត្របកពណ៌ផ្កាឈូក ពណ៌មាស និងពណ៌ស។

នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែលក៏មានការផ្លាស់ប្តូរដ៏អស្ចារ្យដូចនេះផងដែរ។ បន្ទាប់ពីមានព្យុះភ្លៀងធ្លាក់ នៅទឹកដីបរិសុទ្ធ ដីដែលស្ងួតហួតហែងហាក់ដូចជាមានដុះរុក្ខជាតិ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ យ៉ាងណាមិញ លោកអេសាយបានប្រើឧទាហរណ៍ អំពីទឹកភ្លៀងដែលធ្លាក់មកជាថ្មី ដើម្បីបកស្រាយ អំពីព្រះបន្ទូលព្រះ ដែលផ្តល់នូវភាពស្រស់ថ្លាឡើងវិញ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ពីព្រោះដែលភ្លៀង និងហិមៈធ្លាក់ចុះមកពីលើមេឃឥតវិលត្រឡប់ទៅលើវិញ គឺមកស្រោចដីធ្វើឲ្យកើតចេញជាពន្លកឡើង ហើយក៏ឲ្យពូជពង្រោះដល់អ្នកដែលព្រោះ និងអាហារដល់អ្នកដែលបរិភោគជាយ៉ាងណា នោះពាក្យអញ ដែលចេញពីមាត់អញទៅ ក៏មិនដែលវិលមកឯអញវិញ ដោយឥតកើតផលយ៉ាងដូច្នោះដែរ គឺនឹងធ្វើសំរេចតាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានៅក្នុងចិត្តអញ ហើយនឹងចំរើនកើនឡើង ក្នុងការអ្វី ដែលអញចាត់ទៅធ្វើនោះ”(អេសាយ ៥៥:១០-១១)។

ព្រះគម្ពីរផ្ទុកទៅដោយជីវជាតិខាងវិញ្ញាណ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះបន្ទូលមិនដែលត្រឡប់មកវិញ ដោយឥតកើតផលឡើយ។ នៅទីណាមានចិត្តបើកចំហរ ព្រះបន្ទូលនាំមកនូវភាពស្រស់ថ្លាឡើង ទាំងនាំឲ្យលូតលាស់ និងជីវិតថ្មី។-Dennis Fisher

ការមើលឃើញដ៏អស្ចារ្យ

នៅក្នុងគេហទំព័រចំណេះដឹងវិទ្យាសាស្រ្ត livescience.com មានអត្ថបទមួយ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។ គេសរសេរថា “បើអ្នកឈរនៅលើកំពូលភ្នំ ពេលយប់ងងឹត មើលទៅឲ្យឆ្ងាយខុសពីធម្មតា អ្នកអាចមើលឃើញពន្លឺភ្លើង ស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ។ នៅពេលយប់ងងឹត អ្នកថែមទាំងអាចមើលឃើញពន្លឺភ្លើងទៀនមួយដើម កំពុងបញ្ចេញពន្លឺភ្លឹបភ្លែតៗ នៅចម្ងាយ៤៨គីឡូម៉ែត្រ”។ អ្នកមិនចាំបាច់ប្រើកែវយឺត ឬឧបករណ៍សម្រាប់មើលពេលយប់ឡើយ ព្រោះភ្នែកមនុស្សត្រូវបានព្រះរចនាមកយ៉ាងពិសេស សម្រាប់ឲ្យអាចមើលឃើញពន្លឺ នៅកន្លែងឆ្ងាយៗបានច្បាស់ ពេលយប់ងងឹត។

ការនេះបានរំឭកយើង អំពីព្រះអាទិករដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង ដែលមិនគ្រាន់តែបានរចនាភ្នែកមនុស្សមកប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានរចនាភាពលម្អិតគ្រប់យ៉ាង ដែលផ្សំគ្នាមកបង្កើតជាចក្រវាលដ៏ធំគ្មានព្រំដែន។ ហើយព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់ គឺពិសេសជាងស្នាព្រះហស្តផ្សេងទៀត(លោកុប្បត្តិ ១:២៦)។ ការដែលយើងមានរូបភាពដូចទ្រង់ គឺមានន័យថា យើងមិនគ្រាន់តែអាចមានសមត្ថភាពមើលឃើញប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ទៀតផង។

យើងអាចប្រកាសឡើង តាមស្តេចដាវីឌថា “ទូលបង្គំនឹងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតទូលបង្គំមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ ឯស្នាដៃនៃទ្រង់ ក៏សុទ្ធតែអស្ចារ្យទាំងអស់ ព្រលឹងទូលបង្គំក៏ដឹងច្បាស់ហើយ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤)។ ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានប្រទានភ្នែក សម្រាប់ឲ្យយើងមើលប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ថែមទាំងបានបង្កើតយើងមក ដើម្បីឲ្យយើងបានឃើញព្រះគ្រីស្ទ នៅថ្ងៃណាមួយ!-Bill Crowder

ទុក​របស់​នោះ​ចោល​សិន

នៅឆ្នាំបន្ទាប់ពីកូនប្រុសវ័យជំទង់របស់ខ្ញុំ ទទួលបានប័ណ្ណបើកបរ ហើយចាប់ផ្តើមមានកាបូបលុយជាប់តាមខ្លួន មានមនុស្សរើសបានកាបូបលុយរបស់គាត់ជាញឹកញាប់ ហើយក៏បានទូរស័ព្ទមកយើង។ យើងក៏បានដាស់តឿនគាត់ ឲ្យបង្កើនការប្រុងប្រយ័ត្ន មិនត្រូវទុកកាបូបលុយចោលទៀតទេ។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានពេលខ្លះ ការទុកអ្វីមួយចោល មិនមែនជាការអាក្រក់ទេ។ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក៤ មានស្រ្តីម្នាក់មកដងទឹកអណ្តូង។ តែបន្ទាប់ពីនាងបានជួបព្រះយេស៊ូវនៅថ្ងៃនោះហើយ គោលបំណងរបស់នាងក៏បានផ្លាស់ប្តូរភ្លាម។ នាងក៏បានទុកក្អមទឹកនាងចោល ប្រញាប់ត្រឡប់ទៅក្រុងវិញ ដើម្បីប្រាប់គេអំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលមកនាង(ខ.២៨-២៩)។

ពីដំបូងនាងមកអណ្តូងទឹក ដោយសារនាងត្រូវការទឹក តែបន្ទាប់មក តម្រូវការខាងសាច់ឈាមនេះ មិនសំខាន់ដូចការទៅប្រាប់អ្នកដទៃអំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលនាងបានជួបឡើយ។ លោកពេត្រុស និងអនដ្រេក៏បានធ្វើដូចនេះផងដែរ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅពួកគេឲ្យដើរតាមទ្រង់។ ពួកគេបានទុកសំណាញ់ចោល ហើយដើរតាមទ្រង់ (ម៉ាថាយ ៤:១៨-២០)។  ហើយលោកយ៉ាកុប និងលោកយ៉ូហាន ក៏បានទុកចោលសំណាញ់ និងទូករបស់ខ្លួន ហើយលាឪពុករបស់ខ្លួន ពេលដែលព្រះយេស៊ូវត្រាសហៅពួកគេ(ខ.២១-២២)។

កាលណាយើងមានជីវិតថ្មី ដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទហើយ ហើយប្រហែលជាត្រូវទុកចោលនូវអ្វីៗជាច្រើន ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងរបស់ដែលមិននាំឲ្យមានការស្កប់ចិត្តស្ថិតស្ថេរផង។ អ្វីៗដែលយើងស្រេកឃ្លានកាលពីមុន មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងជីវិត និង“ទឹកដ៏រស់” ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានមកឡើយ។-Cindy Hess Kasper

អ្នកមិនអាចនៅស្ងៀមបានទេ

ពេលលោកចន លូអ៊ីស(John Lewis) ដែលជាសមាជិកសភាអាមេរិក ក្នុងវ័យ២៣ឆ្នាំ បានចូលរួម ក្នុង“ការដើរដង្ហែរ ទៅកាន់រដ្ឋវ៉ាស៊ីនតុន” ដើម្បីទាមទារសិទ្ធិពលរដ្ឋ ជាប្រវត្តិសាស្រ្ត ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៣ ដែលដឹកនាំដោយ លោកបណ្ឌិត ម៉ាទីន លូស័រ ឃីង យេអរ(Dr. Martin Luther King Jr.)។ ប្រហែលកន្លះសតវត្សរ៍ក្រោយមក លោកប៊ីល ម៉ូយ័រ(Bill Moyers) ដែលជាអ្នកកាសែត បានសួរលោកលូអ៊ីសថា គាត់បានប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងណា ពេលដែលបានឮលោកបណ្ឌិតម៉ាទីន ថ្លែងសន្ទរកថា អំពីក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន។ លោកលូអ៊ីស ក៏បានឆ្លើយតបថា បន្ទាប់ពីគាត់បានឮលោកបណ្ឌិត ម៉ាទីនថ្លែងសន្ទរកថាហើយ    គាត់មិនអាចវិលត្រឡប់ទៅបន្តមានជីវភាពរស់នៅ ជាធម្មតាទៀតឡើយ។ គាត់ត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង គាត់ត្រូវតែធ្វើសកម្មភាព ត្រូវតែមានចលនា ត្រូវតែចេញទៅប្រកាសដំណឹងល្អ”។

មានមនុស្សជាច្រើន ដែលបានជួបព្រះយេស៊ូវ ហើយមិនអាចវិលត្រឡប់ទៅមានរស់នៅ ដូចមុនទៀត។ បទគម្ពីរយ៉ូហាន ៧:២៥-៤៦ បានកត់ត្រា អំពីការឆ្លើយតបពីរប្រភេទ ដែលបណ្តាជនមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ។  នៅក្នុងបណ្តាមនុស្សនោះ “មានគ្នាច្រើនបានជឿដល់ទ្រង់”(ខ.៣១) ឯពួកផារិស៊ី ក៏ឮគេខ្សឹបខ្សៀវរឿងទាំងនេះពីទ្រង់ រួចពួកសង្គ្រាជ និងពួកផារិស៊ី គេចាត់ពួកអាជ្ញាឲ្យទៅចាប់ទ្រង់ (ខ.៣២)។ ពួកអាជ្ញាទាំងនោះទំនងជាបានទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត ពេលឮទ្រង់មានបន្ទូលថា…

ភាពសប្បុរសដ៏ល្បីល្បាញ

បន្ទាប់ពីមានការចុះផ្សាយ ពីអំពើសប្បុរសធម៌ ដែលគេបានធ្វើ នៅក្នុងរថភ្លើងក្រោមដី នាទីក្រុងញូយ៉ក ពត៌មាននេះ ក៏ត្រូវបានគេចែកចាយបន្តគ្នាទូទាំងពិភពលោក។ មានយុវជនម្នាក់ ពាក់អាវយឺតដៃវែងមានគំរបក្បាល បានអង្គុយងោក ហើយក៏បានគេងផ្អែកទៅលើស្មារបស់អ្នកដំណើរម្នាក់ទៀត ដែលមានវ័យចាស់ជាងគាត់។ ពេលនោះ មានមនុស្សម្នាក់ចង់ជួយដាស់យុវជននោះឲ្យភ្ញាក់ តែបុរសដែលមានវ័យចាស់ជាង បាននិយាយខ្សិបៗថា “គាត់ប្រហែលជាអត់ងងុយខ្លាំងហើយ។ ឲ្យគាត់គេងទៀតចុះ។ យើងក៏ធ្លាប់អត់ងងុយដូចគាត់ដែរ”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានឲ្យអ្នករួមដំណើរវ័យក្មេងនោះបន្តគេងផ្អែកលើស្មាគាត់ នៅម៉ោងបន្ទាប់ទៀត ហើយគាត់ក្រោកឈរថ្នមៗ ព្រោះដល់កន្លែងដែលគាត់ត្រូវចុះពីរថភ្លើង។ ប៉ុន្តែ នៅមុននោះ  មានអ្នកដំណើរម្នាក់ទៀត បានថតរូបអ្នកទាំងពីរ  មិនឲ្យដឹងខ្លួន ហើយក៏បានចែកផ្សាយនៅតាមបណ្តាញសង្គម ហើយមានគេចែកផ្សាយបន្តល្បីទូទាំងពិភពលោកតែម្តង។

ភាពសប្បុរសរបស់បុរសម្នាក់នោះ  ហាក់ដូចជាបង្ហាញថា  មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវការភាពសប្បុរស ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះ។ ជាក់ស្តែង ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញភាពស្រទន់ដូចនេះ   នៅពេលដែលពួកសម្លាញ់របស់ទ្រង់   ព្យាយាមរារាំងកុំឲ្យក្មេងៗរំខានទ្រង់។   ទ្រង់មិនបានបណ្តេញក្មេងៗទាំងនោះចេញទេ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានលើកក្មេងៗឱប ហើយដាក់ព្រះហស្តលើ ទាំងប្រទានពរឲ្យផង(ម៉ាកុស ១០:១៦)។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់បង្រៀនយើងម្នាក់ៗ ឲ្យមានជំនឿលើទ្រង់ ដូចក្មេងតូចៗដែរ(ខ.១៣-១៦)។

ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងដឹងថា យើងម្នាក់ៗមានសុវត្ថិភាព ពេលយើងនៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់។ យើងអាចផ្អែកទៅលើទ្រង់ ទោះជាពេលយើងនៅដឹងខ្លួន ឬកំពុងគេងក្តី។ ពេលយើងអស់កម្លាំង ទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានកន្លែងដ៏សុខសាន្តសម្រាប់សម្រាក។-Mart Dehaan

មិនឥតប្រយោជន៍

ថ្ងៃមួយ ពេលដែលរ៉ូបឺត(Robert) កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ កំពុងធ្វើកិច្ចការសាលានៅផ្ទះ គាត់ក៏បានទម្លាក់ខ្មៅដៃចោល ទាំងលាន់មាត់ថា “លំហាត់នេះពិបាកពេក ខ្ញុំធ្វើមិនកើតទេ!” រ៉ូបឺតជាក្មេង ដែលមានអាយុ៩ឆ្នាំ ដែលមានបញ្ហាខួរក្បាល ធ្វើឲ្យគាត់ពិបាករៀនសូត្រ។ ការរៀនអាន សរសេរ និងប្រកបពាក្យ ហាក់ដូចជាមិនអាចឲ្យគាត់ធ្វើបានទេ។ តែយ៉ាងហោចណាស់ យើងទទួលបាននូវដំណោះស្រាយមួយ ដែលតម្រូវឲ្យយើងមានការតស៊ូ។ គឺខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំ ត្រូវអនុវត្តនូវការអាន និងប្រកបពាក្យជាមួយគាត់ ជារៀងរាល់ពេលល្ងាច ឲ្យបាន២០នាទី ដោយគ្មានការអាក់ខាន។

ជួនកាល យើងហាក់ដូចជា មិនមានអារម្មណ៍នឿយហត់ មិនចង់អនុវត្តទៀតទេ ហើយមានពេលខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម ដោយមិនឃើញមានការរីកចម្រើនអ្វីសោះ។ ប៉ុន្តែ យើងបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងជួយបង្រៀនឲ្យគាត់ចេះអាន តាមអាយុរបស់គាត់ និងតាមដានការរីកចម្រើនតាមវ័យរបស់គាត់ បានជាយើងខិតខំតយុទ្ធឥតឈប់ឈរ។ កន្លងបាន២ឆ្នាំកន្លះ គ្រប់ទាំងដំណក់ទឹកភ្នែក និងការតស៊ូរបស់យើង  គឺហាក់ដូចជាមិនឥតប្រយោជន៍ទេ។ រ៉ូបឺតក៏បានចេះអាន និងប្រកបពាក្យ។ ហើយខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំក៏រៀនបាននូវការអត់ធ្មត់ផងដែរ។

សាវ័កប៉ុលបានទទួលរងនូវទុក្ខលំបាកគ្រប់បែបយ៉ាង ពេលដែលគាត់ខិតខំមមុលទៅរកគោលដៅ  នៃការផ្សាយដំណឹងល្អ  អំពីព្រះយេស៊ូវ  ដល់អ្នកដែលមិនទាន់បានឮ។  គេបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀន វាយដំ និងដាក់គុកគាត់ ហើយគេមានការយល់ច្រឡំអំពីគាត់។ ជួនកាល គាត់ថែមទាំងប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីស្លាប់(២កូរិនថូស ១១:២៥)។  ប៉ុន្តែ…

ចេញពីភាពងងឹត

លោកអេសាភជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ជំពូក ៧៧ ដែលនិយាយ អំពីសេចក្តីទំនួញ។ តើគាត់បានជួបទុក្ខលំបាក និងភាពអស់សង្ឃឹមយ៉ាងណា បានជាគាត់និពន្ធទំនុកនេះឡើង? ប៉ុន្តែ កន្លងមក ខ្ញុំធ្លាប់ឮ ហើយក៏ធ្លាប់មានទំនួញស្រដៀងនឹងគាត់ដែរ។ កាលពីបួនដប់ឆ្នាំមុន ចាប់តាំងពីពេលដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំលាកចាកលោកទៅ មានមនុស្សជាច្រើនដែលបានជួបការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដូចខ្ញុំដែរ បានចែកចាយអំពីអារម្មណ៍ដ៏សែនឈឺចាប់ដល់ខ្ញុំ ដូចបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៧៧ ដែលមានដូចជា ការបន្លឺសំឡេងអំពាវនាវដល់ព្រះ(ខ.១), ការប្រទូលដៃឡើងឥតឈប់ឈរ(ខ.២), ការនឹកដល់ព្រះ ពេលមានចិត្តទុរន់ទុរា ទាំងនឹកជញ្ជឹងផង(ខ.៣), ការអត់ទ្រាំនឹងសេចក្តីទុក្ខជាទម្ងន់(ខ.៤), ការឱនក្រាប ទាំងឆ្ងល់ថា តើទ្រង់បានបោះបង់យើងចោលហើយឬ(ខ.៧), ការខ្លាចទ្រង់មិនគោរពតាមព្រះបន្ទូលសន្យា(ខ.៨) ការខ្លាចទ្រង់អស់ក្តីមេត្តា(ខ.៨)។

ប៉ុន្តែ នៅក្នុងខ.១០ អ្វីៗក៏បានប្រែជាល្អប្រសើរឡើងវិញ សម្រាប់លោកអេសាភ ពេលដែលគាត់នឹកចំា អំពីកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់គាត់។ គាត់បានងាកមកគិត អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ទាំងនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ ជាពិសេស គឺការអស្ចារ្យដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីដើម ក៏នឹករឭកអំពីភាពធំប្រសើររបស់ទ្រង់ ឫទ្ធានុភាព និងការប្រោសលោះ ដែលទ្រង់បានធ្វើ នៅកណ្តាលទាំងសាសន៍។

ភាពអស់សង្ឃឹមកើតមានជាធម្មតា ក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងក៏មិនងាយនឹងទទួលបាននូវដំណោះស្រាយដែរ។ តែពេលដែលយើងកំពុងស្ថិតក្នុងភាពងងឹត យើងគួរនឹកចាំអំពីសិរីល្អ ព្រះចេស្តា អំណាច និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យភាពអស់សង្ឃឹមរបស់យើងរលាយបាត់ទៅបន្តិចម្តងៗ។ យើងអាចរំឭកខ្លួនឯង អំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង ជាពិសេសគឺសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលទ្រង់បានប្រទានមក…

អ្នកនិទានរឿង

នៅក្រោយសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក(ឆ្នាំ១៨៦១ ដល់ ១៨៦៥) លោកលូវ វ៉លលេស(Lew Wallace)  ដែលជាឧត្តមសេនីយនៃរដ្ឋសហព័ន្ធ បានបម្រើការជាអភិបាលនៃទឹកដីញូមិចស៊ីកូ ដែលកាលនោះ ញូមិចស៊ីកូមិនទាន់ក្លាយជារដ្ឋរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅឡើយទេ។ ដោយសារគាត់បានធ្វើការនៅទីនោះ គាត់ក៏បានមានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សល្បីៗជាច្រើន ក្នុងសង្គមខៅប៊យ បាញ់បោះសេរី ក្នុងតំបន់ខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលមានដូចជាលោក ប៊ីលី ដឺ ឃីត(Billy the Kid) និងលោកមេតំរួត ផាត ហ្ការេត(Pat Garrett) ជាដើម។ គឺនៅតំបន់នោះហើយ ដែលលោកវ៉លលេសបាននិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា “ប៊េន ហរ : រឿងនិទាន អំពីព្រះគ្រីស្ទ” ដែលអ្នកខ្លះបានហៅសៀវភៅនេះថា “សៀវភៅគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលមានឥទ្ធិពលបំផុត” ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៩។

លោកវលលេសបានធ្វើជាសាក្សី ដែលបានឃើញផលវិបាកដ៏អាក្រក់បំផុត ដែលអំពើបាបមានចំពោះមនុស្សជាតិ ពេលដែលគាត់បានឃើញអំពើហឹង្សាក្នុងសង្រ្គាមស៊ីវិល និងក្នុងសង្គមខោប៊យបាញ់បោះសេរី។  ក្នុងជីវិត និងសៀវភៅដែលលក់ដាច់បំផុតរបស់លោកវលលេស គាត់បានដឹងថា មានតែរឿងដែលនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ដែលមានអំណាចនាំឲ្យមនុស្សទទួលការប្រោះលោះ និងការផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងព្រះវិញ។

សម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ជីវិតយើងឈានដល់កម្រឹតដែលប្រសើរបំផុត នៅពេលដែលព្រះ “ប្រោសឲ្យយើងរួចពីអំណាចនៃសេចក្តីងងឹត ហើយផ្លាស់យើងមកក្នុងនគររបស់ព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងានៃទ្រង់ យើងរាល់គ្នាមានសេចក្តីប្រោសលោះក្នុងព្រះរាជបុត្រានោះ គឺជាសេចក្តីផ្តាច់បាប ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់”(កូល៉ុស ១:១៣-១៤)។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ…

បាវចនារបស់អ្នក

មានរឿងនិទានមួយបានដំណាលថា មានគ្រួសារមួយរស់នៅ ក្នុងរូងភ្នំ ដោយបុរសជាឪពុកនៃគ្រួសារនោះជឿថា គ្មានកន្លែងណាទៀតដែលមានសុវត្ថិភាព ជាងរូងភ្នំឡើយ។ ពេលយប់ឡើង ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់តែងតែគេងនៅជុំគ្នា ដើម្បីឲ្យគាត់អាចការពារពួកគេ។ គាត់យល់ថា កូនស្រីដែលមានវ័យជំទង់របស់គាត់ គួរតែឈប់ចង់ធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង ព្រោះវាគ្រាន់តែអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានប្រាប់ក្រុមគ្រួសារគាត់ ឲ្យមានការភ័យខ្លាច ចំពោះគ្រោះថ្នាក់ជានិច្ច ហើយក៏បានយកទស្សនៈនេះធ្វើជាការបាវចនាសម្រាប់គ្រួសារគាត់។

ជាញឹកញាប់ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា “ចូរកុំខ្លាចឡើយ”។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលដូចនេះ ទៅកាន់លោកស៊ីម៉ូន ពេលទ្រង់ត្រាស់ហៅគាត់ឲ្យដើរតាមទ្រង់(លូកា ៥:១០)។ ពេលលោកយ៉ៃរ៉ូស ជាមេសាលាប្រជុំ ដែលមានកូនស្រីម្នាក់ឈឺជិតស្លាប់ មករកទ្រង់ ទ្រង់ក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ដោយមានបន្ទូលថា “កុំខ្លាចឡើយ ឲ្យគ្រាន់តែជឿប៉ុណ្ណោះ នោះនាងនឹងបានរស់វិញ”(៨:៥០)។

បទគម្ពីរលូកា ជំពូក១២ បាន កត់ត្រាផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សកុំឲ្យមានការភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិតព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ លើសសត្វចាបជាច្រើនដង(ខ.៧)។ ហើយបន្ទាប់ពីទ្រង់មានព្រះជន្មឡើងវិញ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកស្រ្តីដែលបានមកផ្នូរទ្រង់ថា “កុំខ្លាចអី!”(ម៉ាថាយ ២៨:១០)។

ការភ័យខ្លាចជាអារម្មណ៍ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាមានជាធម្មតា។ យើងមានការព្រួយបារម្ភអំពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ បារម្ភអំពីការខ្វះខាត និងអំពីពេលអនាគត ដែលយើងមិនដឹងថា នឹងទៅជាយ៉ាងណា។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចរៀន ឲ្យមានជំនឿ? ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានយើង នូវគ្រឹះ សម្រាប់ឲ្យយើងទុកចិត្តលើទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញពីយើង ក៏មិនបោះបង់យើងចោលឡើយ។ បានជាយើងរាល់គ្នាអាចនឹងនិយាយ…

មិនទាន់យឺតពេល

មានពាក្យស្លោកនៅក្នុងភាសាជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីការពិបាក នៅក្នុងការកែប្រែទម្លាប់ដែលបានចាក់ឫសចូលជ្រៅតាំងពីយូរ។ ក្នុងភាសាអង់គ្លេស គេតែងនិយាយថា “អ្នកមិនអាចបង្រៀនឆ្កែកញ្ចាស់ ឲ្យចេះស្តាប់បញ្ជាថ្មីៗបានឡើយ”។ រីឯសុភាសិតបារាំងវិញ គឺបានពោលថា “អ្នកមិនអាចបង្រៀនសត្វស្វាកញ្ចាស់ ឲ្យចេះញាក់មុខញាក់មាត់បានឡើយ”។ ចំណែកឯក្នុងភាសាអេស្ប៉ាញវិញ គេមានសុភាសិតមួយពោលថា “សត្វសេកដែលចាស់ហើយ គឺមិនអាចរៀននិយាយបានទេ”។

មានពេលមួយព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់លោកនីកូដេមថា គាត់ត្រូវតែ “កើតជាថ្មី” ដើម្បីឲ្យបាន “ឃើញនគរព្រះ”។ គាត់ក៏បានទូលសួរទ្រង់ថា “ធ្វើដូចម្តេចនឹងកើតឡើងបាន ក្នុងកាលដែលចាស់ហើយ តើអាចនឹងចូលទៅក្នុងពោះម្តាយម្តងទៀត ហើយកើតឡើងវិញបានឬ?”(យ៉ូហាន ៣:៣-៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកមើរីល ធេននី(Merrill Tenney) ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យ និងអ្នកនិពន្ធ បានយល់ថា អ្វីដែលលោកនីកូនដេមបាននិយាយនោះ គឺប្រហែលជាចង់មានន័យថា “ទូលបង្គំទទួលស្គាល់ថា ទូលបង្គំត្រូវកើតជាថ្មីមែន តែទូលបង្គំមានវ័យចាស់ណាស់ទៅហើយ  តើឲ្យទូលបង្គំមានការផ្លាស់ប្រែយ៉ាងដូចម្តេចកើត?  ជីវិតទូលបង្គំបានចាក់ឫសជាប់នឹងទម្លាប់ចាស់ហើយ។ ទូលបង្គំដឹងច្បាស់ថា មិនអាចចាប់កំណើតខាងសាច់ឈាមម្តងទៀតទេ ហើយការចាប់កំណើតជាថ្មីខាងផ្លូវចិត្តកាន់តែមិនអាចទៅរួច … និយាយរួម ទូលបង្គំគ្មានសង្ឃឹមថា នឹងអាចកើតជាថ្មីបានទេ?”

ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតបនឹងគាត់ ដោយមានបន្ទូលផងដែរថា “ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ  មិនត្រូវវិនាសឡើយ  គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(ខ.១៦)។  ដូចនេះ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទាននូវជីវិត  និងការចាប់ផ្តើមជាថ្មីសម្រាប់មនុស្សគ្រប់វ័យ។  ទោះយើងមានអាយុច្រើនប៉ុណ្ណា ឬកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណាក្តី ក៏យើងនៅតែអាចពឹងផ្អែកលើអំណាចរបស់ព្រះ។…