កិច្ចការ ដែលមិនទាន់ បញ្ចប់
ពេលលោកលេអូ ផ្លាស(Leo Plass) មានអាយុ៩៩ឆ្នាំ គាត់បានទទួលបរិញ្ញាប័ត្រមហាវិទ្យាល័យ ពីសកលវិទ្យាល័យអូរីហ្គិន ខាងកើត(Oregon)។ គាត់បានឈប់រៀនយកសញ្ញាប័ត្រគ្រូបង្រៀន នៅសកលវិទ្យាល័យ ក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៣០ ដើម្បីទៅរកប្រាក់ចំណូលនៅក្នុងឧស្សាហ៍កម្មកាប់ឈើ។ ៧០ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានបន្តការសិក្សាបានក្រេឌីត៣ទៀត ដើម្បីឲ្យគាត់អាចបញ្ចប់ការសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ ហើយដោះស្រាយបញ្ហាដ៏សំខាន់ ដែលគាត់មិនទាន់បានបញ្ចប់ នៅក្នុងជីវិតគាត់។
ក្នុងចំណោមយើង មានមនុស្សជាច្រើនមានបញ្ហាដូចលោកលេអូដែរ។ បញ្ហាដែលយើងមិនទាន់បញ្ចប់ អាចជាបញ្ហាដែលយើងមិនទាន់បាននិយាយសុំទោសគេ ហើយបញ្ហាដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺការសម្រេចចិត្តខាងវិញ្ញាណដែលយើងមិនទាន់បានបញ្ចប់។ ចោរម្នាក់ ក្នុងចំណោមចោរដែលគេឆ្កាងជាមួយព្រះយេស៊ូវ បានដឹងខ្លួនថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវសម្រេចចិត្តទទួលជឿទ្រង់។ ពេលដែលគាត់នៅសល់ដង្ហើមចុងក្រោយ គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជានរណា ហើយចង់ទៅនៅជាមួយទ្រង់ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ដែរ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់ជាមនុស្សមានបាប ហើយព្រះយេស៊ូវគ្មានទោសអ្វីសោះ ហើយគាត់ក៏ទូលទ្រង់ថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ កាលណាចូលទៅក្នុងនគរទ្រង់ សូមនឹកចាំពីទូលបង្គំផង”(លូកា ២៣:៤២)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលតបថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងនៅក្នុងស្ថានបរមសុខជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ”(ខ.៤៣)។
ព្រះមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យនរណាម្នាក់វិនាសឡើយ(២ពេត្រុស ៣:៩)។ សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ គឺសម្រាប់ឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗទទួល ដោយមិនប្រកាន់អាយុ សុខភាព ឬដំណាក់កាលនៃជីវិតឡើយ។ ការប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះនេះ គឺបើកចំហរសម្រាប់អ្នក។ សូមកុំរង់ចំាទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ នៅពេលក្រោយឡើយ(២កូរិនថូស ៦:២)។ ចូរបញ្ចប់បញ្ហាដ៏សំខាន់នេះ ហើយអ្នកនឹងទៅរស់នៅជាមួយទ្រង់អស់កល្បជានិច្ច។–Jennifer Benson Schuldt
ក្រេបយករស់ជាតិ គ្រប់ម៉ាត់
ជាញឹកញាប់ ម៉ាទី(Martie) ភរិយាខ្ញុំ បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “បងចូ(Joe) បងញាំលឿនម្ល៉េះ! សូមបងញាំតាមសម្រួល ឲ្យបានសប្បាយខ្លះផង”។ តាមធម្មតា ខ្ញុំបានញាំបាយហើយមុននាង ព្រោះនាងចំណាយពេលក្រេបយករសជាតិគ្រប់ម៉ាត់។
យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា មានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលចូលចិត្តអានព្រះបន្ទូលព្រះ ឲ្យឆាប់ចប់ ដោយមិនបានក្រេបយករស់ជាតិដ៏ពិតនៃព្រះបន្ទូលទ្រង់។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ផ្អែមនៅអណ្តាតទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎ អើ ក៏ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំដល់មាត់ទូលបង្គំទៅទៀត!”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៣)។ បទគម្ពីរនេះ ពិតជាមានន័យចំពោះខ្ញុំណាស់!
តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ពីការអរសប្បាយនឹងអាហារដ៏សម្បូរបែបនៃព្រះគម្ពីរ? ការបរិភោគព្រះបន្ទូលព្រះជាអាហារប្រចាំថ្ងៃ ជួយការពារចិត្តដែលកំពុងខ្វះជីវជាតិ មិនឲ្យរងគ្រោះ ដោយសារការថប់បារម្ភ សេចក្តីអំណួត ការភ័យខ្លាច និងការល្បួង ហើយជួយចម្រើនកម្លាំងយើង នៅក្នុងដំណើរដ៏មានជ័យជម្នះ។ ព្រះបន្ទូលព្រះប្រទាននូវប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹង(ខ.៩៨-១០០)។ ហើយបង្ខាំងជើងរបស់យើង ឲ្យវៀរចាកពីផ្លូវអាក្រក់(ខ.១០១)។ អាហារខាងសាច់ឈាមជួយចិញ្ចឹមរូបកាយយើង ឲ្យមានជីវជាតិគ្រប់គ្រាន់ ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះបន្ទូលព្រះ គឺជាអាហារដែលជួយចិញ្ចឹមគំនិត អារម្មណ៍ និងបំណងចិត្តរបស់យើង។
យើងមិនត្រូវអានព្រះបន្ទូលទាំងប្រញាប់ប្រញាល់ ដើម្បីឲ្យឆាប់បានចេញទៅខាងក្រៅផ្ទះឡើយ។ យើងចាំបាច់ត្រូវអានព្រះបន្ទូល ដោយចំណាយពេលវេលាឲ្យបានសមរម្យ នៅកន្លែងដែលយើងពិតជាអាចប្រកបជាមួយព្រះ។
ចូរចំណាយពេល អរសប្បាយនឹងការក្រេបយកជីវជាតិដ៏សម្បូរបែប នៃព្រះបន្ទូលព្រះ។–Joe Stowell
សំបុត្ររបស់លោកស៊ី អេស លូវីសា
ក្នុងខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦១ លោកហាវេយ ខាលសិន(Harvey Karlsen) គឺជាសិស្សវិទ្យាល័យម្នាក់ នៅសង្កាត់ប្រ៊ូកលីន ក្រុងញូយ៉ក។ កាលនោះគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោក ស៊ី អេស លូវីស(C.S. Lewis) នៅប្រទេសអង់គ្លេស។ លោកហាវេយ បានអានសៀវភៅរឿងដែលលោកលូវីសនិពន្ធ ដែលមានចំណងជើងថា សំបុត្ររបស់អារក្ស ហើយបានសួរគាត់ថា “ពេលអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ តើសាតាំងបានធ្វើទុក្ខអ្នកទេ? បើសិនជាវាបានធ្វើទុក្ខអ្នកមែន តើអ្នកបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីទប់ទល់នឹងវា?”
បីសប្តាហ៍ក្រោយមក លោកលូវីសក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើមកវិញ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់នៅតែជួបការល្បួងជាច្រើន។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ពេលគាត់ជួបការល្បួងទាំងនោះ “ប្រហែលជា … ការសំខាន់បំផុត គឺយើងត្រូវតែបន្តសរសេរសៀវភៅនេះ ដោយគ្មានការបាក់ទឹកចិត្ត ទោះបីជាយើងច្រើនតែចាញ់ល្បួងមែន តែយើងត្រូវក្រោកឈរឡើង ហើយសូមការអត់ទោសពីព្រះ”។
កណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរ មានពេញទៅដោយការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យមានការទ្រាំអត់ ពេលជួបការល្បួង។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “កូនតូចៗ រាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះទ្រង់បានអត់ទោសបាបរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ ដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់ ឪពុករាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះបានស្គាល់ព្រះ ដែលទ្រង់គង់នៅតាំងពីដើមរៀងមក កំឡោះរាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះបានឈ្នះមេកំណាចហើយ”(១យ៉ូហាន ២:១២-១៣)។
ទោះបីជាយើងកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យណា…
ការស្តាប់បង្គាប់ គឺជា ការថ្វាយបង្គំព្រះ
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរ ជាមួយក្រុមចម្រៀង មកពីសាលាវិទ្យាល័យគ្រីស្ទបរិស័ទ ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ ដែលបានឃើញសិស្សសាលាទាំងនោះ សរសើរដំកើងព្រះ នៅក្នុងការដឹកនាំកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារ ដែលយើងបានមកធ្វើទស្សនៈកិច្ច។ តែមានការមួយ ដែលកាន់តែគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងនេះទៀត ដែលបានកើតឡើងនៅកន្លែង ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីព្រះវិហារនោះ។ ថ្ងៃមួយ សិស្សសាលាមួយក្រុមនេះ បានដឹងថា ស្រ្តីម្នាក់មិនមានលុយចាក់សាំងឡានទេ ហើយព្រះក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តពួកគេ ឲ្យរ៉ៃប្រាក់ដង្វាយ សម្រាប់ជួយនាង។ ពួកគេក៏ប្រមូលបានប្រាក់ ដែលល្មមនឹងឲ្យនាងចាក់សាំងឡាននាង បានដល់ពីរបីលើក។
ការថ្វាយបង្គំ និងសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងព្រះវិហារ គឺជារឿងដ៏សំខាន់ ទន្ទឹមនឹងនោះ ការចេញទៅពិភពពិតខាងក្រៅ ហើយថ្វាយបង្គំទ្រង់ តាមរយៈការស្តាប់បង្គាប់ជាប្រចាំថ្ងៃ ក៏ជារឿងសំខាន់ណាស់ដែរ។ គំរូដ៏ល្អរបស់សិស្សសាលាទាំងនោះ បានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យគិតពិចារណាអំពីជីវិតរបស់យើង។ តើយើងថ្វាយបង្គំព្រះតែនៅក្នុងព្រះវិហារទេឬ? ពុំនោះទេ តើយើងបន្តថ្វាយបង្គំទ្រង់ នៅខាងក្រៅព្រះវិហារទៀត ដោយការស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ នៅក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ដោយស្វែងរកឱកាសបម្រើទ្រង់ឬទេ?
ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល១៥ យើងឃើញថា ព្រះអម្ចាស់បានឲ្យស្តេចសូលធ្វើកិច្ចការមួយ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានធ្វើខុស(ខ.២០-២១) ដោយប្រើការថ្វាយបង្គំ(ការថ្វាយយញ្ញបូជា) ជាលេស សម្រាប់បន្តធ្វើខុស ដោយមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះទៅវិញ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ដែលស្តាប់បង្គាប់ នោះវិសេសលើសជាងយញ្ញបូជា”(ខ.២២)។
ការចូលរួមការថ្វាយបង្គំព្រះ នៅព្រះវិហារ គឺជាការប្រសើរណាស់ ប៉ុន្តែ សូមយើងអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះបង្ហាញយើង…
តើខ្ញុំមានកំណើត មកពីណា?
ខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្រជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅម្នាក់ ដែលមានអាយុ៧ឆ្នាំ ឈ្មោះ តូបៀស(Tobias)។ មានពេលមួយ គាត់បានសួរនូវសំណួរមួយ ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំ ថា “ដោយសារអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា មានស្បែកសរ តើមនុស្សស្បែកខ្មៅកើតចេញពីណាមក?” ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា យើងមិនដឹងថា ពួកគេមានស្បែកពណ៌អ្វីទេ ហើយខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា តើហេតុអ្វីបានជាគាត់គិតថា ពួកគេមានស្បែកពណ៌សរ។ គាត់ក៏និយាយថា ពេលគាត់មើលសៀវភៅរឿងព្រះគម្ពីរ នៅព្រះវិហារ និងនៅបណ្ណាល័យ គាត់តែងឃើញរូបគំនូររបស់អ្នកទាំងពីរមានស្បែកសរជានិច្ច។ ខ្ញុំមានការស្រង៉ាកចិត្ត ហើយចង់ដឹង ថាតើគាត់បានគិតថា ខ្លួនគាត់មានតម្លៃតិចជាងមនុស្សស្បែកសរ ឬគិតថា ខ្លួនមិនមែនជាស្នាព្រះហស្តព្រះឬ ពេលដែលគាត់ឃើញរូបគំនូរបស់អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ាមានស្បែកសរ ខណៈពេលដែលគាត់មានស្បែកខ្មៅនោះ។
មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែមានដើមកំណើត នៅក្នុងព្រះដ៏ជាព្រះអទិករ ដូចនេះ មនុស្សយើងមានតម្លៃស្មើគ្នា។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបាននិយាយប្រាប់អ្នកក្រុងអាថែនថា “ទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សគ្រប់សាសន៍ពីឈាមតែ១ ឲ្យបាននៅពេញលើផែនដី ព្រមទាំងសំរេចកំណត់ពេលវេលា ដែលបានតាំងជាមុន និងព្រំទីលំនៅរបស់គេគ្រប់គ្នា”(កិច្ចការ ១៧:២៦)។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែ “កើតចេញពីឈាមតែមួយ”។ លោកដារ៉ែល បក់(Darrell Bock) បានសរសេរ នៅក្នុងសៀវភៅពន្យល់គម្ពីរកិច្ចការថា “អ្នកក្រុងអាថែនពិបាកនឹងទទួលយកការបញ្ជាក់ របស់សាវ័កប៉ុល នៅពេលនោះ ព្រោះពួកគេមានមោទនៈភាព ដោយបានចាត់ទុកខ្លួនឯងជាពូជសាសន៍ដែលខ្ពង់ខ្ពស់ជាងគេ ហើយបានហៅជាតិសាសន៍ដទៃទៀតថា មនុស្សព្រៃ”។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារយើងរាល់គ្នាជាកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់ឪពុកម្តាយដំបូងរបស់យើង គឺអ័ដាំម…
ការការពារចិត្ត
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានបង្រៀនព្រះបន្ទូល នៅក្នុងថ្នាក់រៀនព្រះគម្ពីរយុវជន ក្នុងពួកជំនុំប្រចាំតំបន់មួយកន្លែង ហើយខ្ញុំបានខិតខំពិចារណាអំពីបទគម្ពីរ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីត្រៀមឆ្លើយសំណួរផ្សេងៗ នៅក្នុងពេលបង្រៀន។ ក្រោយមក ក្នុងអំឡុងពេលឆមាសទី១ នៃការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ នៅសាលាព្រះគម្ពីរ ពេលខ្ញុំមានអាយុ៤០ឆ្នាំ មានពេលមួយ ខ្ញុំក៏បានដឹងខ្លួនថា ខ្ញុំបានផ្តល់នូវចម្លើយមិនត្រឹមត្រូវ ចំពោះសំណួរដែលស្រ្តីម្នាក់បានសួរចេញពីចិត្ត ក្នុងពេលបង្រៀននៅថ្ងៃមួយ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ចម្លើយរបស់ខ្ញុំ នៅថ្ងៃនោះ បាននាំឲ្យគាត់មានការធ្លាក់ទឹកចិត្ត អស់រយៈពេល២ឆ្នាំមកហើយ ដូចនេះ ដើម្បីឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ ខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសារចង់ ប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំបានឆ្លើយខុសហើយ។
ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយទូរស័ព្ទទៅគាត់ ដើម្បីសុំអភ័យទោស សម្រាប់កំហុសរបស់ខ្ញុំ។ គាត់ក៏មិនបាននិយាយអ្វីអស់មួយសន្ទុះ ហើយក៏បញ្ចេញសម្លេងរបៀបឆ្ងល់ថា “សុំទោស ខ្ញុំមិនបានចាំពីបញ្ហានោះទេ នៅពេលនេះ”។ ពេលឮគាត់និយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់មិនបានចាំពីរឿងនោះ ហើយក៏មិនបានពិបាកចិត្តដោយសាររឿងនេះដែរ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះទ្រង់តែងតែការពារសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលយើងមានការលូតលាស់ នៅក្នុងការយល់ដឹងព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានការពារចិត្តរបស់ស្ត្រីម្នាក់នេះ មិនឲ្យរងគ្រោះ ដោយសារការឆ្លើយខុសនោះ។
យើងជាមនុស្ស ហើយជួនកាល យើងនិយាយខុស ពេលដែលយើងចែកចាយព្រះបន្ទូលព្រះ ដល់អ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ យើងមានកាតព្វកិច្ចស្វែងយល់អំពីសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ ហើយត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ពេលដែលយើងចែកចាយអំពីសេចក្តីពិត(២ធីម៉ូថេ ២:១៥)។…
ការមមុលទៅមុខ
នៅឯសន្និសិទបុរសគ្រីស្ទបរិស័ទ ខ្ញុំបានជជែកជាមួយមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ខ្លាយ(Clyde) ដែលបានលើកទឹកចិត្ត ហើយបង្រៀនខ្ញុំជាលក្ខណៈបុគ្គល អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ គាត់បានមកចូលរួមសន្និសិទនេះជាមួយនឹងយុវជនពីរនាក់ មកពីប្រទេសចិន ដែលទើបតែទទួលជឿព្រះ ហើយមានការដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ចំពោះមិត្តភាពដ៏ស្មោះត្រង់ និងជំនួយខាងវិញ្ញាណដែលគាត់បានផ្តល់ឲ្យពួកគេ។ គាត់មានអាយុជិត ៨០ឆ្នាំហើយ គាត់និយាយ ដោយទឹកមុខរីករាយថា “ខ្ញុំមិនដែលមានចិត្តរំភើបរីករាយ ដូចនៅពេលដែលខ្ញុំបានស្គាល់ និងស្រឡាញ់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃឡើយ”។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុល បានសរសេរផ្ញើរទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងភីលីព បានបង្ហាញនូវទឹកចិត្ត និងគោលបំណង ដែលមិនចេះអន់ថយ ទៅតាមពេលវេលា គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានស្គាល់ទ្រង់ និងព្រះចេស្តានៃដំណើរដែលទ្រង់រស់ឡើងវិញ ហើយនិងសេចក្តីប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងត្រឡប់ទៅដូចជាទ្រង់ក្នុងសេចក្តីស្លាប់ផង”(ភីលីព ៣:១០)។ ទំនាក់ទំនងដែលសាវ័កប៉ុលមាន ជាមួយព្រះយេស៊ូវ បានចាក់ឫស ហើយដុះចេញជាផលផ្លែនៃចិត្តឆេះឆួល នៅក្នុងការនាំអ្នកដទៃឲ្យទទួលជឿទ្រង់។ គាត់មានអំណរ នៅក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយមានការលើកទឹកចិត្ត ពេលដែលអ្នកដទៃមានចិត្តក្លាហាន កាន់តែខ្លាំង ដោយសារការអ្វើដែលបានកើតឡើងចំពោះគាត់(១:១២-១៤)។
បើគោលដៅរបស់យើង គ្រាន់តែជាការធ្វើការងារបម្រើព្រះអម្ចាស់ នោះយើងអាចខ្សោះល្វើយ នៅក្នុងដំណើររបស់យើង។ តែបើសិនជាយើងមានគោលបំណង ចង់ស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ និងស្រឡាញ់ទ្រង់ឲ្យកាន់តែខ្លាំង ដូចសាវ័កប៉ុល និងលោកខ្លាយដែរ នោះយើងនឹងបានដឹងថា ទ្រង់នឹងឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើង ដើម្បីប្រកាស់ប្រាប់អ្នកដទៃ ឲ្សស្គាល់ទ្រង់ដែរ។ សូមយើងបន្តមមុលទៅមុខ ដោយកម្លាំង…
ការបង្ហាញ និងការប្រាប់
បើអ្នកបានរៀននៅក្នុងវគ្គសិក្សាជំនាញសរសេរ ឬចូលរួមនៅក្នុងសន្និសិទអ្នកនិពន្ធ អ្នកប្រហែលជាបានឮគេបង្រៀនថា “ចូរកុំគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ តែចូរបង្ហាញផង”។ បានសេចក្តីថា ចូរ “បង្ហាញ” អ្នកអានរបស់អ្នក អំពីសេចក្តីដែលអ្នកចង់ឲ្យពួកគេដឹង ចូរកុំគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ពួកគេឡើយ។ ឬអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ចូរកុំគ្រាន់តែប្រាប់អ្នកអានរបស់អ្នក អំពីការអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើឡើយ ចូររៀបរាប់អំពីរបៀបដែលអ្នកធ្វើការនោះផង។
មូលហេតុដែលយើងច្រើនតែនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ ជាជាងបង្ហាញពួកគេ នោះគឺដោយសារការនិយាយប្រាប់មានភាពងាយស្រួល ហើយលឿនជាងការបង្ហាញ។ កាលណាយើងបង្ហាញពីរបៀបដែលយើងធ្វើអ្វីមួយ យើងត្រូវចំណាយពេល និងកម្លាំង។ នៅក្នុងការបង្រៀនសិស្ស ការនិយាយប្រាប់សិស្ស អំពីកំហុសដែលពួកគេមាននៅក្នុងការធ្វើអ្វីមួយ គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការបង្ហាញពួកគេ អំពីរបៀបធ្វើកិច្ចការនោះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការបង្រៀនមានប្រសិទ្ធិភាពជាង នៅពេលដែលគ្រូប្រាប់សិស្ស ពីរបៀបធ្វើកិច្ចការនោះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។
អស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ដែលជនជាតិយូដាមានក្រឹត្យវិន័យ ដែលប្រាប់ពួកគេអំពីការដែលត្រូវធ្វើ និងការដែលមិនត្រូវធ្វើ នៅក្នុងការរស់នៅ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ហើយបង្ហាញពួកគេពីរបៀបរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលព្រះបានប្រាប់ពួកគេឲ្យរស់នៅទាំងពីយូរមកហើយនោះ។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែមានបន្ទូលថា “ចូរបន្ទាបខ្លួន”ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានបន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទុកជាគំរូផងដែរ(ភីលីព ២:៨)។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែមានបន្ទូលថា “ចូរអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ” ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានអត់ទោសឲ្យយើង(កូល៉ុស ៣:១៣)។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានមានបន្ទូលថា “ចូរស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក” តែប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ តាមរយៈការអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើងរាល់គ្នា(យ៉ូហាន ១៥:១២)។
គំរូដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ…
គួរឲ្យធុញណាស់
កាលកូនរបស់យើងនៅវ័យជំទង់ យើងបានពិភាក្សាគ្នា បន្ទាប់ពីកម្មវិធីជួបជុំរបស់យុវជនបានបញ្ចប់។ ខ្ញុំបានសួរពួកគេថា “តើកម្មវិធីយុវជនកាលពីល្ងាចមិញ សប្បាយទេ?” ពួកគេតបថា “គួរឲ្យធុញណាស់”។ ជាច្រើនសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែឮពួកគេនិយាយពាក្យដដែល ដូចនេះខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តទៅមើលកម្មវិធីនោះ ដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំក៏បានចូលទៅក្នុងកន្លែងហាត់កីឡា ដែលពួកយុវជនបានប្រើជាកន្លែងធ្វើកម្មវិធី ហើយខ្ញុំក៏បានមើលពួកគេ។ ខ្ញុំឃើញពួកគេចូលរួម ដោយមានការសើចសប្បាយ ការស្តាប់ ដូចនេះ ពួកគេកំពុងតែសប្បាយណាស់។ នៅពេលយប់នោះ តាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានសួរពួកគេអំពីកម្មវិធីល្ងាចនោះទៀត ហើយពួកគេនៅតែនិយាយដូចមុនថា “គួរឲ្យធុញណាស់”។ ខ្ញុំក៏តបពួកគេថា “ប៉ាក៏បាននៅទីនោះដែរ ប៉ាឃើញកូនសប្បាយខ្លាំងណាស់!” ពួកគេក៏ឆ្លើយថា “ប្រហែលជា ពេលនោះកម្មវិធីមិនសោះកក្រោះ ដូចសព្វដងទេចឹង”។
ខ្ញុំក៏បានទទួលស្គាល់ថា ពួកគេបានទទួលរងសម្ពាធពីមិត្តភ័ក្រ ហើយខ្លាចគេមើលមក មិនឃើញពួកគេមិនមានភាពសប្បាយរីករាយ បានជាពួកគេចេះតែបដិសេធថា ពួកគេមិនអរសប្បាយនឹងកម្មវិធីយុវជននោះឡើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏ត្រូវសួរខ្លួនឯងផងដែរថា តើខ្ញុំខ្លាចគេមើលមក ឃើញខ្ញុំមានភាពអសប្បាយពេក ចំពោះការខាងវិញ្ញាណ ដូចពួកគេដែរឬ?
ជាការពិតណាស់ ក្នុងសកលលោកនេះ គ្មានអ្វីដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងមានចិត្តក្លៀវក្លា ជាងការដែលបានដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើការអ្វីខ្លះសម្រាប់យើងនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំបានមក ដើម្បីឲ្យវារាល់គ្នាមានជីវិត ហើយឲ្យមានជីវិតនោះពេញបរិបូរផង”(យ៉ូហាន ១០:១០)។ ការនេះគឺផ្ទុយនឹងភាពធុញទ្រាន់! ទោះជាយើងកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចអរសប្បាយនឹងអំណោយ ដែលព្រះសង្រ្គោះបានប្រទានដល់យើង។ អំណោយនោះ…
ការមិនបានដឹង និងភាពសុចរិត
អ្នកខ្លះខំជៀសវាងការទៅពិនិត្យសុខភាព ព្រោះពួកគេ មិនចង់ឲ្យគេរកឃើញថា ខ្លួនកំពុងមានបញ្ហាសុខភាពអ្វីឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកខ្លះក៏ខំជៀសវាងការទៅព្រះវិហារ ក៏ដោយសារពួកគេមិនចង់ដឹងថា ខ្លួនកំពុងមានបញ្ហាអំពើបាបអ្វីដែរ។ ប៉ុន្តែ ការមិនអើពើចំពោះជម្ងឺដែលយើងមាន មិនអាចធ្វើឲ្យយើងមានសុខភាពល្អបានឡើយ ហើយការមិនអើពើចំពោះអំពើបាបដែលយើងមាន ក៏មិនអាចធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សដែលគ្មានបានដែរ។
តាមច្បាប់របស់ចក្រភពរ៉ូម អ្នកដែលបានល្មើសច្បាប់ មិនអាចយកលេសថា ខ្លួនមិនដែលបានដឹងអំពីច្បាប់បានឡើយ។ ទ្រឹស្តីនៃច្បាប់នេះ បានក្លាយជាប្រភពនៃច្បាប់នៅសម័យក្រោយៗទៀត ប៉ុន្តែ ទ្រឹស្តីនេះ បានចាប់កំណើតតាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ ពេលព្រះប្រទានក្រឹត្យវិន័យដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ទ្រង់បានមានបន្ទូលច្បាស់ថា សូម្បីតែអ្នកដែលបានធ្វើអំពើបាប ដោយមិនបានដឹងអំពីក្រឹត្យវិន័យ ក៏ត្រូវថ្វាយយញ្ញបូជា ដើម្បីសូមការអត់ទោស បាបផងដែរ(លេវីវិន័យ អេសេគាល ៤៥:១៨-២០)។
នៅក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម គាត់បានលើកឡើងអំពីបញ្ហា នៃការមិនបានដឹង ឬការខ្វះការយល់ដឹងអំពីសេចក្តីពិត។ ពេលមនុស្សមិនបានស្គាល់សេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ ពួកគេក៏បានតាំងសេចក្តីសុចរិតរបស់ខ្លួនគេ(រ៉ូម ១០:៣)។ ពេលយើងរស់នៅ តាមការយល់ដឹងរបស់យើង អំពីការខុស និងការត្រូវ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ល្អ ចំពោះខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ ការនេះមិនបានធ្វើឲ្យយើងមានសុខភាពល្អខាងវិញ្ញាណឡើយ។ មានតែការវាស់ស្ទង់ តាមខ្នាតគំរូនៃសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ(ព្រះយេស៊ូវ)ទេ ដែលធ្វើឲ្យយើងដឹង អំពីស្ថានភាពនៃខុសភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើងបាន។
គ្មានអ្នកណាអាចខំធ្វើល្អ ដើម្បីឲ្យបានសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះគ្រីស្ទឡើយ តែយើងអរព្រះគុណព្រះ ដែលយើងមិនចាំបាច់ត្រូវខំស្វែងរក ព្រោះទ្រង់បានចែកសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ដល់យើងហើយ(៥:២១)។ យើងមានដំណឹងល្អមួយគឺ : គ្រូពេទ្យដ៏អស្ចារ្យអាចដឹងថា យើងមានអំពើបាបអ្វីខ្លះ ហើយអាចធ្វើឲ្យយើងមានសុខភាពល្អខាងវិញ្ញាណ។-Julie…