ការមិនលះចោលសេចក្តីជំនឿ

ពេលខ្ញុំកំពុងសិក្សាកណ្ឌគម្ពីរដានីយ៉ែល ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ដានីយ៉ែលអាចជៀសវាងទោសប្រហារជីវិតដែលត្រូវគេទម្លាក់ចូលក្នុងរូងសឹង។ ពួកមន្ត្រីរបស់ស្តេចមានការច្រណែនឈ្នានីស ចំពោះដានីយ៉ែល ហើយពេលពួកគេដឹងថា គាត់អធិស្ឋានទៅរកព្រះជាប្រចាំថ្ងៃ មិនដែលខាន ពួកគេក៏បានរកវិធីបង្កើតច្បាប់ដាក់ទោសអ្នកណាដែលអធិស្ឋានទៅព្រះ(ដានីយ៉ែល ៦:១-៩)។ ដានីយ៉ែលបានដឹងច្បាស់ថា គេមានគម្រោងធ្វើបាបគាត់ ហើយគាត់អាចសម្រេចចិត្តទៅអធិស្ឋាន នៅកន្លែងស្ងាត់កំបាំង ក្នុងរយៈពេលមួយខែ ទំរាំតែច្បាប់នោះលែងមានប្រសិទ្ធិភាព។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនមែនជាមនុស្សប្រភេទនោះទេ។

កាលដានីយ៉ែលបានដឹងថា សំបុត្រនោះបានចុះហត្ថលេខាហើយ នោះលោកក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់លោក (រីឯបង្អួចនៃបន្ទប់របស់លោក ខាងក្រុងយេរូសាឡិម ក៏នៅចំហរ) លោកលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ហើយអរព្រះគុណដល់ព្រះរបស់លោក១ថ្ងៃ៣ដង ដូចជាកាលពីមុន(ខ.១០)។ ដានីយ៉ែលមិនមានការតក់ស្លត់ ឬតថ្លៃជាមួយព្រះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានបន្តអធិស្ឋាន ដូចសព្វមួយដង(ខ.១០)។ គាត់មិនខ្លាចគេយកទៅប្រហារជីវិតឡើយ។

រឿងនេះបានបង្រៀនខ្ញុំ អំពីអំណាចនៃការប្តេជ្ញាចិត្ត ដែលដានីយ៉ែលមានចំពោះព្រះ។ កម្លាំងរបស់គាត់ គឺទទួលបានពីព្រះ ដែលគាត់តែងតែចង់បំពេញព្រះទ័យទ្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលគាត់ជួបវិបត្តិ គាត់មិនបានបញ្ឈប់ទម្លាប់អធិស្ឋានប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីឲ្យខ្លួនរួចពីទោសប្រហារជីវិតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់នៅតែបន្តប្តេជ្ញាចិត្ត ចំពោះព្រះរបស់គាត់។-David McCasland

កែប្រែទស្សនៈ

ភរិយាខ្ញុំចូលចិត្តក្រោកពីព្រលឹម។ មុនពេលក្រុមគ្រួសារភ្ញាក់ពីដំណេក គាត់ចូលចិត្តចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះ ដោយអានព្រះគម្ពីរ និងអធិស្ឋាន។ ថ្មីៗនេះ ពេលគាត់អង្គុយនៅលើកៅអីដែលគាត់ចូលចិត្ត ដើម្បីចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀម គាត់ក៏បានជួបភាពរញេរញ៉ៃ នៅលើកៅអីវែង ដែលត្រូវបានបន្សល់ទុក ដោយ “អ្នក” ដែលបានមើលបាល់ទាត់ កាលពីពេលយប់។ ភាពរញេរញ៉ៃនេះបានរំខានគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់បែកអារម្មណ៍នៅក្នុងការចំណាយពេលជាមួយព្រះ។

បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានគិតឃើញដំណោះស្រាយមួយ។ គាត់ក៏បានផ្លាស់ទៅអង្គុយ នៅលើកៅអីវែងនោះវិញ។ ពេលគាត់អង្គុយទៅលើកៅអីវែងនោះ គាត់អាចមើលទៅបង្អួចផ្ទះខាងមុខ ឃើញថ្ងៃរះពីលើមហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ហើយភាពរញេរញ៉ៃនោះ លែងនៅចំពីមុខគាត់ទៀតហើយ។ សម្រស់នៃទេសភាព ដែលព្រះទ្រង់បានរចនា នៅពេលព្រឹកនោះ ក៏បានកែប្រែទស្សនៈរបស់គាត់។

ពេលគាត់ចែកចាយ អំពីរឿងនេះដល់ខ្ញុំ យើងទាំងពីរក៏បានរៀនបាននូវមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ នៅពេលព្រឹកនោះ។ យើងមិនតែងតែអាចគ្រប់គ្រងបញ្ហាក្នុងជីវិត ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃឡើយ តែយើងមានជម្រើស។ តើយើងចង់សម្រេចចិត្តបន្តខ្វល់ពី  “ភាពរញេរញ៉ៃ”នោះទៀត  ឬយើងចង់កែប្រែទស្សនៈរបស់យើង?  ពេលសាវ័កប៉ុលនៅទីក្រុងអាថែន “គាត់មានសេចក្តីរំជួលក្នុងចិត្តជាខ្លាំង ដោយឃើញមានរូបព្រះនៅពេញក្នុងទីក្រុងនោះ”(កិច្ចការ ១៧:១៦)។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈរបស់គាត់ ហើយក៏បានប្រើភាពរញេរញ៉ៃនោះ ជាឱកាសប្រកាសអំពីព្រះដ៏ពិត ដែលមានព្រះនាមយេស៊ូវគ្រីស្ទ(ខ.២២-២៣)។

ពេលដែលភរិយាខ្ញុំចេញទៅធ្វើការបាត់ ខ្ញុំក៏ត្រូវដល់ពេលកែប្រែទស្សនៈរបស់ខ្ញុំផងដែរ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអម្ចាស់ ជួយឲ្យខ្ញុំមើលឃើញភាពរញេរញ៉ៃ ជាឱកាសដែលមានប្រយោជន៍ដូចដែលភរិយាខ្ញុំ និងទ្រង់បានមើលឃើញផងដែរ។-Randy Kilgore

ពិភពដែលមើលមិនឃើញ

តើអ្នកដឹងទេថា មីក្រុបដែលមាននៅលើដៃរបស់អ្នក អាចមានចំនួនលើសមនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដី? ឬអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា មីក្រុបរាប់លានអាចផ្តុំគ្នា នៅលើចុងម្ជុលដ៏តូចល្អិតបាន។ ពួកមីក្រុបតូចៗទាំងនោះ មានរូបរាង្គតូចខ្លាំងណាស់ បានជាយើងមិនអាចមើលនឹងភ្នែកទទេរ ដោយមិនប្រើមីក្រូទស្សន៍បានទេ តែពួកវារស់នៅក្នុងទឹក ដី ខ្យល់ ហើយសូម្បីតែក្នុងខ្លួនយើងក៏មានពួកវាដែរ។ ហើយយើងជួបប្រទះពួកវាជានិច្ច ទោះបីជាយើងមើលពិភពរបស់វាមិនឃើញក៏ដោយ។

ហោរាបាឡាមក៏បានបង្ហាញថា ភាពពិតនៃពិភពខាងវិញ្ញាណ ក៏ច្រើនតែពិបាកឲ្យមនុស្សយើងមើលឃើញផងដែរ។ ពេលដែលគាត់កំពុងជិះសត្វលាធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ដោយមានអ្នកបម្រើទៅជាមួយគាត់ សត្វលា “ក៏បានឃើញទេវតានៃព្រះយេហូវ៉ាឈរនៅត្រង់ផ្លូវ ទាំងកាន់ដាវហូតជាស្រេចនៅព្រះហស្ត” នោះលាក៏បែរចេញពីផ្លូវទៅតាមវាលទៅ ឯបាឡាមគាត់វាយលា ដើម្បីនឹងទាញញាក់មកក្នុងផ្លូវវិញ(ជនគណនា ២២:២៣)។ លាក៏ឃើញទេវតានៃព្រះយេហូវ៉ាទៀត រួចវាចូលទៅអែបត្បៀតខ្លួននឹងកំផែង គាបជើងបាឡាមនឹងថ្ម នោះគាត់វាយវាម្តងទៀត។ គាត់មើលមិនឃើញទេវតាទេ គឺទាល់តែព្រះបើកបំភ្លឺភ្នែកគាត់ ទើបគាត់មើលឃើញទេវតា(ខ.៣១)។

ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ពិភពខាងវិញ្ញាណគឺពិតជាមានមែន ហើយជួនកាល យើងជួបប្រទះភាពពិតនៃពិភពខាងវិញ្ញាណ ដែលមានសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីអាក្រក់(ហេព្រើ ១៣:២ និងអេភេសូរ ៦:១២)។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យមានការអធិស្ឋានចាំយាម និងត្រៀមខ្លួនជានិច្ច។ ព្រះទ្រង់កំពុងគ្រប់គ្រងលោកិយដែលយើងមើលឃើញ ហើយទ្រង់ក៏គ្រប់គ្រងពិភពដែលយើងមើលមិនឃើញផងដែរ។-Jennifer Benson Schuldt

ការចូលទៅរកព្រះ

មានពេលមួយ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតមើលពន្លឺ ដែលចាំងចូលក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ តាមចន្លោះវាំងនន នៅមាត់បង្អួច។ ខ្ញុំក៏បានឃើញលំអងធូលីជាច្រើន កំពុងអណ្តែតក្នុងបាច់ពន្លឺនោះ។ បើគ្មានបាច់ពន្លឺចាំងចូលតាមចន្លោះវាំងននទេ បន្ទប់របស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនឃើញមានធូលីដីទេ ប៉ុន្តែ ពន្លឺនោះបានបង្ហាញឲ្យខ្ញុំឃើញលំអងធូលីជាច្រើន កំពុងអណ្តែតតាមខ្យល់ ក្នុងបន្ទប់។

ការសង្កេតមើលនៅថ្ងៃនោះ ក៏បាននាំឲ្យខ្ញុំគិតអំពីជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា កាលណាខ្ញុំចូលទៅរកព្រះអម្ចាស់នៃពន្លឺកាន់តែជិតប៉ុណ្ណា នោះខ្ញុំក៏បានមើលឃើញជីវិតខ្លួនឯងកាន់តែច្បាស់យ៉ាងនោះផងដែរ។ ពេលដែលពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទបានចែងចាំង ក្នុងភាពងងឹតនៃជីវិតយើង ពន្លឺរបស់ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញអំពើបាប មិនមែនដើម្បីឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្តនោះទេ តែគឺដើម្បីឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយទុកចិត្តទ្រង់។ យើងមិនអាចពឹងផ្អែកលើភាពសុចរិតរបស់យើងឡើយ  ដ្បិតយើងជាមនុស្សមានបាប  ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អព្រះ(រ៉ូម ៣:២៣)។

ពេលយើងមានអំណួត ហើយពន្លឺនៃព្រះក៏បានចែងចាំឲ្យយើងភ្ញាក់ខ្លួន នោះយើងអាចស្រែកឡើង ដូចហោរាអេសាយថា “វរហើយខ្ញុំ … ដ្បិតខ្ញុំជាមនុស្សមានបបូរមាត់មិនស្អាត … ភ្នែកខ្ញុំបានឃើញមហាក្សត្រ គឺជាព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ”(អេសាយ ៦:៥)។

ព្រះទ្រង់ល្អឥតខ្ចោះ ក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់។ ចូរយើងចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងមានជំនឿដូចកូនក្មេង មិនមែនដោយអំណួត និងការលើកដំកើងខ្លួនឡើយ។ ដ្បិតគឺដោយព្រះគុណ ដែលទ្រង់បាននាំឲ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់។ វាជាការប្រសើរណាស់ ដែលយើងដឹងថាខ្លួនមានចំណុចខ្វះខាត ពេលដែលយើងចូលទៅជិតព្រះ ព្រោះការនេះនឹងធ្វើឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយពឹងផ្អែកលើទ្រង់តែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ។-Lawrence Darmani

បន្ទុកធ្ងន់ពេក

ថ្ងៃទី១០ ខែសីហា ឆ្នាំ១៦២៨ ជាថ្ងៃដ៏ខ្មៅងងឹត ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃកងទ័ពជើងទឹក នៃប្រទេសស៊ុយអែត។ នៅថ្ងៃនោះ សំពៅចម្បាំងវ៉ាសា បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរ ក្នុងសមុទ្រជាលើកទីមួយ។ គេបានចំណាយពេល២ឆ្នាំ ដើម្បីសាងសង់នាវាមួយគ្រឿងនេះ ដោយមានការតុបតែងលម្អរយ៉ាងស្រស់ស្អាត ហើយផ្ទុកកាំភ្លើងធំ៦៤ដើម ដូចនេះ វាជាមោទនភាពនៃកងទ័ពជើងទឹក នៃប្រទេសស៊ុយអែត តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ វាបានលិច ពេលធ្វើដំណើរចូលក្នុងសមុទ្របានចម្ងាយ ជាង១គីឡូម៉ែត្រ។ តើមកពីហេតុអ្វី? នាវាមួយគ្រឿងនេះផ្ទុកទម្ងន់លើសសមត្ថភាពរបស់វា ធ្វើឲ្យវាលិចដល់បាតមហាសមុទ្រ។

ជាញឹកញាប់ គ្រីស្ទបរិស័ទដាក់បន្ទុក នៅលើខ្លួនឯងធ្ងន់ពេក នៅក្នុងការរស់នៅ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរហេព្រើបានលើកទឹកចិត្តយើង ក្នុងការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណ យ៉ាងដូចនេះថា “នោះត្រូវឲ្យយើងចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ ហើយត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់ ទាំងរំពឹងមើលដល់ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាមេផ្តើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្តីជំនឿរបស់យើង”(១២:១-២)។

យើងប្រហែលជាខិតខំតុបតែងសម្បកក្រៅរបស់យើង ឲ្យល្អស្អាត និងគួរឲ្យសរសើរ នោះគឺមិនខុសពីសំពៅចម្បាំងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ បើសិនជាខាងក្នុង មានពេញដោយបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នៃអំពើបាប នោះការខិតខំរបស់យើង គឺគ្មានប្រយោជន៍ទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហានេះ។ យើងអាចពឹងផ្អែកលើការដឹកនាំ និងទទួលកម្លាំងពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យអាចសម្រាលបន្ទុករបស់យើង ហើយយើងក៏អាចមានអំណរឡើងវិញ។

ការអត់ទោសបាប និងព្រះគុណ តែងតែមានសម្រាប់អ្នកធ្វើដំណើរ ខាងវិញ្ញាណជានិច្ច។-Dennis…

ការជម្នះការរំខាន

ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅកន្លែងធ្វើការ ហើយត្រឡប់មកវិញ តាមផ្លូវធំមួយ  ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំក៏បានឃើញអ្នកបើកបរជាច្រើនកំពុងតែបើកបររថយន្ត ដោយមិនបានផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការបើកបរ។ តាមធម្មតា ពួកគេបើកឡានបណ្តើរ និយាយទូរស័ព្ទ ឬផ្ញើសារតាមទូរស័ព្ទបណ្តើរ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានឃើញគេអានការសែត ផាត់មុខ ឬញាំអាហារ ពេលកំពុងបើកបរក្នុងល្បឿនប្រហែល ១១០ គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង! ក្នុងស្ថានភាពខ្លះ  ការបែកអារម្មណ៍ នៅក្នុងការធ្វើអ្វីមួយ គឺមានរយៈពេលខ្លី មិននាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដល់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃទេ។ ប៉ុន្តែ ការមិនបានផ្តោតអារម្មណ៍ ក្នុងពេលបើកបរ អាចនាំឲ្យគ្រោះថ្នាកដល់ជីវិតខ្លួនឯង ឬទាំងអ្នកដទៃផង។

ជួនកាល ការមិនបានផ្តោតអារម្មណ៍អាចជាបញ្ហា ដែលកើតមានក្នុងទំនាក់ទំនង រវាងយើងនិងព្រះ។ តាមពិត នាងម៉ាថា ដែលជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ក៏ធ្លាប់មានបញ្ហានេះផងដែរ។ មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកផ្ទះរបស់នាង ហើយនាងក៏មិនបានផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ទេ ព្រោះនាង “មានការរវល់ជាច្រើន” នៅក្នុងការរៀបចំម្ហូបអាហារថ្វាយទ្រង់(លូកា ១០:៤០)។ ពេលដែលនាងមានការរអ៊ូរទាំថា នាងម៉ារាដែលជាប្អូនស្រី មិនបានជួយនាង(មកពីនាងម៉ារាកំពុងផ្តោតចិត្ត ទៅលើព្រះគ្រីស្ទ និងទៅលើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់) ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់នាងម៉ាថាថា “ម៉ាថាៗអើយ នាងព្រួយចិត្តខំប្រឹងរៀបចំធ្វើអីច្រើនម៉្លេះ។ មានសេចក្តីតែ១ទេ ដែលសំរាប់ត្រូវការ ឯម៉ារា នាងបានរើសចំណែកយ៉ាងល្អ ដែលមិនត្រូវយកចេញពីនាងឡើយ”(ខ.៤១-៤២)។

នាងម៉ាថាមិនបានផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដោយសារនាងចង់រៀបចំម្ហូបអាហារទទួលទ្រង់…