របៀបស្វែងរកសន្តិភាព
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែញាំអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ ជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំ គាត់បានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកគិតថា សន្តិភាពគឺជាអ្វី?” ខ្ញុំក៏បានសួរទៅគាត់វិញទាំងឆ្ងល់ថា តើគាត់សួរខ្ញុំធ្វើអ្វី? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា កាលយើងកំពុងចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ គាត់បានឃើញជើងខ្ញុំនៅមិនស្ងៀម ធ្វើឲ្យគាត់ឆ្ងល់ថា ខ្ញុំកំពុងតែមានការមិនសប្បាយចិត្ត ដោយសាររឿងអ្វីមួយឬយ៉ាងណា? គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំបានគិតដល់សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តដែលព្រះប្រទានដល់អ្នកដែលស្រឡាញ់ទ្រង់ឬទេ?
កាលនោះ សំណួររបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការឈឺចាប់បន្តិច ប៉ុន្តែ សំណួរនោះបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំ ឲ្យចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរមួយ នៅក្នុងព្រះ។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមបើកមើលព្រះគម្ពីរ ដើម្បីស្វែងយល់អំពីរបៀបដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះឱបក្រសោបយកអំណោយនៃសេចក្តីសុខសាន្ត ឬសន្តិភាព សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេកំពុងទុក្ខលំបាកក៏ដោយ។ ពេលខ្ញុំអានកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូល៉ុស ខ្ញុំក៏បានឃើញការបង្រៀនរបស់គាត់ ដែលបានបង្គាប់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ ឲ្យអនុញ្ញាតឲ្យសន្តិភាព ឬសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រួតត្រានៅក្នុងចិត្ត(កូល៉ុស ៣:១៥)។
កាលនោះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំមួយកន្លែង ដែលគាត់មិនដែលបានទៅសួរសុខទុក្ខ ប៉ុន្តែ គាត់បានទទួលដំណឹង ពីមិត្តភក្តិគាត់ឈ្មោះ អេប៉ាប្រាស។ គាត់មានការបារម្ភពីពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែជួបការបង្រៀនក្លែងក្លាយ ដែលធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់សន្តិភាពនៃព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានស្តីបន្ទោសពួកគេទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់នឹងប្រទានការធានា និងសេចក្តីសង្ឃឹមដល់ពួកគេ(ខ.១៥)។
យើងត្រូវសម្រេចចិត្តថា យើងនឹងឱបក្រសោបយក ឬបដិសេធសន្តិភាព ឬសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងចិត្តយើង។ ពេលណាយើងងាកទៅរកព្រះអង្គ ដោយទូលសូមទ្រង់ឲ្យគង់នៅក្នុងចិត្តយើង ទ្រង់នឹងរំដោះយើងឲ្យរួចពីការថប់បារម្ភ និងទុក្ខព្រួយ…
ការស្រាយចំណង
អង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយមានបេសកកម្មបង្រៀន អំពីអំណាចនៃការប្រោសឲ្យជា ដែលមាននៅក្នុងការអត់ឱនទោស។ ពួកគេបានធ្វើសកម្មភាពជាច្រើន ដែលក្នុងនោះ ពួកគេបានសម្តែងរឿងខ្លីមួយ ដោយមានតួសម្តែងពីរនាក់ ត្រូវគេចងផ្អោបឲ្យទល់ខ្នងគ្នា ដែលអ្នកទីមួយជាអ្នកធ្វើខុសមកលើអ្នកទីពីរ។ ក្នុងរឿងនេះ មានតែអ្នកដែលជាជនរងគ្រោះប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចស្រាយចំណងនោះបាន។ បើគាត់មិនស្រាយចំណងនោះទេ គាត់នឹងនៅទល់ខ្នងជាមួយអ្នកដែលបានធ្វើខុសមកលើគាត់ជានិច្ច ទោះគាត់ខំរើបម្រាស់យ៉ាងណាក្តី។ ដូចនេះ បើគ្មានការអត់ឱនទោសដោយស្រាយចំណងដែលចងរឹតនោះទេ គាត់មិនអាចមានសេរីភាពបានឡើយ។
កាលណាយើងអត់ឱនទោសឲ្យនរណាម្នាក់ ដែលចូលមករកយើង ដោយការសោកស្តាយ ចំពោះកំហុសដែលខ្លួនបានធ្វើមកលើយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែរំដោះខ្លួនយើង និងគាត់ ឲ្យរួចពីចំណងនៃភាពល្វីងជូរចត់ និងការឈឺចាប់ ដែលបានចងរឹតយើង តាមរយៈកំហុសដែលគេបានធ្វើមកលើយើង។ តាមកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិ យើងឃើញថា យ៉ាកុបបានរស់នៅឆ្ងាយពីអេសាវ ដែលជាបងប្រុសគាត់អស់២០ឆ្នំា បន្ទាប់ពីគាត់ បានលួចសិទ្ធិបងច្បងពី អេសាវ។ បន្ទាប់ពីរយៈពេលដ៏វែងនេះបានកន្លងផុតទៅ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់លោកយ៉ាកុប ឲ្យវិលត្រឡប់ ទៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់វិញ(លោកុប្បត្តិ ៣១:៣)។ គាត់ក៏បានស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ តែគាត់នៅមានការភ័យខ្លាច បានជាគាត់ឲ្យគេដឹកហ្វូងសត្វចេញទៅមុខគាត់ ធ្វើជាអំណោយសម្រាប់អេសាវ(៣២:១៣-១៥)។ ពេលបងប្អូនទាំងពីរជួបគ្នា យ៉ាកុបក៏បានក្រាបនៅទៀបជើងអេសាវ៧ដង ដោយការបន្ទាបខ្លួន(៣៣:៣)។ តើគាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលប៉ុណ្ណា ពេលដែលអេសាវរត់មក ឱបគាត់ ហើយអ្នកទាំងពីរក៏បានទួញយំ ក្នុងការផ្សះផ្សានោះ(ខ.៤)។ ដូចនេះ លោកយ៉ាកុបមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប ដែលគាត់បានធ្វើមកលើបងប្រុសគាត់ទៀតទេ។
តើអ្នកកំពុងតែជាប់ចំណងនៃការមិនអត់ឱនទោស និងជាប់បន្ទុកនៃកំហឹង ការភ័យខ្លាច ឬក្តីអាម៉ាស់ឬទេ?…
ព្រះជាម្ចាស់បានសង្រ្គោះជីវិតខ្ញុំ
កាលអើរ៉ុន(មិនមែនឈ្មោះពិតរបស់គាត់) មានអាយុ១៥ឆ្នាំ គាត់បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានទៅសាតាំង។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា សាតាំងគឺជាដៃគូរបស់គាត់។ អើរ៉ុនក៏បានចាប់ផ្តើមកុហក់ លួច និងបោកប្រាស់ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្កិគាត់។ គាត់ក៏មានសុបិនអាក្រក់ផងដែរ។ គាត់បានក្រោកឡើង នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ហើយក៏បានឃើញអារក្សនៅចុងជើងគាត់។ វាប្រាប់គាត់ថា គាត់នឹងប្រឡងជាប់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់នឹងស្លាប់។ តែគាត់ក៏បានប្រឡងជាប់ ហើយនៅមានជីវិតរស់។ អើរ៉ុនក៏បានរំឭកថា ក្រោយមក គាត់ក៏បានដឹងច្បាស់ថា សាតាំងគឺជាអ្នកកំភូត។
ដោយសារគាត់ចង់ទៅជួបស្រីៗ គាត់ក៏បានទៅចូលរួមកម្មវិធីបុណ្យរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលនៅទីនោះ មានបុរសម្នាក់បានសុំអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ គាត់ថា ពេលបុរសនោះអធិស្ឋានឲ្យគាត់ គាត់មានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពបានជ្រួតជ្រាបពេញខ្លួនគាត់។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់បានពិសោធន៍នឹងអំណាចដែលខ្លាំងជាង និងមានសេរីភាពជាង អំណាចរបស់សាតាំង។ បុរសដែលបានអធិស្ឋានឲ្យគាត់នោះ បានប្រាប់គាត់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានផែនការ សម្រាប់គាត់ ហើយសាតាំងគឺជាអ្នកកុហក។ សម្តីរបស់បុរសនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីសាតាំង ពេលដែលទ្រង់ឆ្លើយតប ចំពោះអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងទ្រង់ថា សាតាំងគឺជាអ្នកកំភូត និងជាឪពុកនៃសេចក្តីកំភូត(យ៉ូហាន ៨:៤៤)។
អើរ៉ុនក៏បានងាកចេញពីសាតាំង ហើយបែរមករកព្រះគ្រីស្ទវិញ។ សព្វថ្ងៃនេះគាត់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.៤៧)។ គាត់បានធ្វើការបម្រើទ្រង់ ក្នុងសហគមន៍នៅទីក្រុង ដោយចែកចាយ អំពីការផ្លាស់ប្រែ ដែលទទួលបានពីការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ក៏បានធ្វើបន្ទាល់អំពីអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលអាចជួយសង្រ្គោះ គឺដូចដែលគាត់បានថ្លែងប្រាប់គេថា ខ្ញុំអាចនិយាយដោយទំនុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់បានសង្រ្គោះជីវិតខ្ញុំ។…
ឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំ
ហេ វូ(Hae Woo មិនមែនជាឈ្មោះពិត) ត្រូវបានគេឃុំឃែង នៅក្នុងជំរុំពលកម្មកូរេខាងជើង ដោយសារគាត់បានឆ្លងដែន ចូលប្រទេសចិន។ គាត់និយាយថា គាត់ទទួលរងទារុណកម្មជារៀងរាល់យប់ថ្ងៃ ដោយពួកអ្នកយាមដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃ និងការងារធ្ងន់ហួសកម្លាំង ហើយគាត់គេងបានតែបន្តិចបន្តួច នៅលើកម្រាលឥដ្ឋដ៏ត្រជាក់ ដែលមានទៅដោយសត្វកណ្តុរ និងចៃ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានជួយគាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយបង្ហាញឲ្យគាត់ដឹងថា មានអ្នកទោសណាខ្លះ ដែលគាត់អាចរាប់អានជាមិត្តភក្តិ ហើយចែកចាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ដល់គេ។
បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវគេដោះលែង ហើយបានភាសខ្លួនទៅប្រទេសកូរេខាងត្បូង គាត់ក៏បានរំឭកអំពីពេលដែលគាត់ជាប់គុកនោះ ដោយនិយាយថា បទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣ បានបូកសរុបបទពិសោធន៍របស់គាត់។ គាត់បានជាប់នៅក្នុងជ្រលងដ៏ងងឹត តែព្រះយេស៊ូវជាអ្នកគង្វាល ដែលបានប្រទានសន្តិភាពដល់គាត់។ គាត់ថា ទោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងតែនៅក្នុងជ្រលងនៃម្លប់នៃសេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ក៏គាត់មិនភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានកម្សាន្តចិត្តគាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គាត់បានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយទ្រង់បានធានាដល់គាត់ថា គាត់ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់។ គាត់ស្ថិតនៅក្នុងកន្លែងដ៏វេទនា តែគាត់ដឹងថា គាត់បានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយគាត់ដឹងថា គាត់នឹងបាននៅជាប់ក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ជារៀងរហូត។
យើងអាចរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងរឿងរបស់អ្នកស្រីវូ។ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈដ៏វេទនាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់គាត់ និងកំពុងដឹកនាំគាត់ ហើយទ្រង់បានទ្រទ្រង់គាត់ ព្រមទាំងដកការភ័យខ្លាចចេញពីគាត់។ បើយើងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់នឹងដឹកនាំយើង យ៉ាងសុភាព ឆ្លងកាត់ពេលដ៏ពិបាកនោះ។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិត…
មានពពកបាំង
កាលពីខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ២០១៦ ព្រះច័ន្ទបានរះធំបំផុត ជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏កម្រ ដែលគេដាក់រហ័សនាមឲ្យថា ស៊ូព័រមូន។ នៅយប់នោះ ព្រះច័ន្ទបានដើរក្នុងគន្លងរបស់វា ដោយស្ថិតក្នុងចម្ងាយដែលជិតបំផុតពីផែនដី ក្នុងរយៈពេលជាង៦០ឆ្នាំ ហើយមើលទៅមានទំហំធំជាង និងមានពន្លឺភ្លឺជាងពេលធម្មតា។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ខ្ញុំវិញ នៅយប់នោះ ខ្ញុំងើយទៅលើ មើលឃើញតែផ្ទៃមេឃពណ៌ប្រផេះ។ ទោះខ្ញុំបានមើលរូបថត នៃទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំថតបាន នៅកន្លែងផ្សេងក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំត្រូវតែមានជំនឿថា ព្រះច័ន្ទដ៏ធំចម្លែក កំពុងតែលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយពពក នៅពេលយប់នោះ។
សាវ័កប៉ុលបានជំរុញពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស ឲ្យជឿលើអ្វីដែលមើលមិនឃើញ តែមានភាពស្ថិតស្ថេរជាដរាប ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែជួបប្រទះទុក្ខលំបាក។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា ទុក្ខលំបាកដែលពួកគេជួបប្រទះ ដែលមានរយៈពេលបណ្តោះអាសន្ន នឹងនាំឲ្យពួកគេទទួលសិរីល្អដ៏អស់កល្បជានិច្ច(២កូរិនថូស ៤:១៧)។ ដូចនេះ ពួកគេត្រូវផ្តោតចិត្តទៅលើអ្វីដែលមើលមិនឃើញ ព្រោះអ្វីដែលមើលមិនឃើញ គឺស្ថិតនៅអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១៨)។ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យជំនឿរបស់ពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស មានការចម្រើនឡើង ហើយទោះបីជាពួកគេរងទុក្ខយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេត្រូវទុកចិត្តព្រះអង្គ។ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញទ្រង់មែន តែពួកគេអាចជឿថា ទ្រង់កំពុងតែធ្វើឲ្យពួកគេមានភាពថ្មីឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ(ខ.១៦)។
នៅយប់នោះ ខ្ញុំបានមើលទៅពពក ដោយដឹងថា ព្រះច័ន្ទដ៏ធំចម្លែកកំពុងតែលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយពពក ហើយរឿងនេះបានរំឭកខ្ញុំថា យើងមិនអាចមើលព្រះជាម្ចាស់ឃើញ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មានភាពស្ថិតស្ថេរអស់កល្ប។ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា ថ្ងៃក្រោយ ពេលខ្ញុំជួបការល្បួង ឲ្យជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងងាកមកផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះអង្គ…
ការស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ
ប្រទេសម៉ូលដូវ៉ាស្ថិតក្នុងចំណោមប្រទេសក្រីក្របំផុត នៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ កាលមិត្តភក្តិខ្ញុំកំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសនេះ ពួកគេមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លំាង ចំពោះការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ ដែលពួកគេបានទទួល ជាពិសេសពីគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត។ មានពេលមួយ ពួកគេបានយកខោអាវ និងអាហារខ្លះៗ ទៅឲ្យប្តីប្រពន្ធមួយគូ ដែលទៅថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារជាមួយពួកគេ។ ប្តីប្រពន្ធមួយគូនេះកំពុងរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ ដោយចិញ្ចឹមក្មេងៗជាច្រើននាក់។ គ្រួសារមួយនេះបានចាត់ទុកមិត្តភក្តិខ្ញុំ ជាភ្ញៀវកិត្តិយស ដោយដាក់តែផ្អែម និងអាហារខ្លះៗ ដើម្បីទទួលមិត្តភក្តិខ្ញុំ ទោះពួកគេបដិសេធក៏ដោយ។ ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ ម្ចាស់ផ្ទះក៏បានឲ្យផ្លែឪឡឹក និងផ្លែឈើ ព្រមទាំងបន្លែដទៃទៀត ពួកគេបានស្ញើចសរសើរ ចំពោះភាពចៅរ៉ាវ ដែលពួកគេបានទទួលនៅពេលនោះ។
គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនេះបានបង្ហាញចេញនូវការស្វាគមន៍ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់រាស្រ្តទ្រង់ គឺពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យអនុវត្តតាម។ ព្រះអង្គបានបង្គាប់ពួកគេឲ្យ “ដើរតាមគ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់ទ្រង់ ដោយការស្តាប់បង្គាប់ ហើយឲ្យស្រឡាញ់ទ្រង់ព្រមទាំងគោរពប្រតិបត្តិដល់ទ្រង់ ឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹងផង”(ចោទិយថា ១០:១២)។ តើពួកអ៊ីស្រាអែលបានអនុវត្តតាមបង្គាប់របស់ទ្រង់ ដោយរបៀបណា? ពួកគេអាចអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដោយ “ស្រឡាញ់អ្នកប្រទេសក្រៅចុះ ដ្បិតពួកគេក៏ជាពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ ពីកាលនៅស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ”(ខ.១៩)។ ការស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ គឺជាការបម្រើ និងថ្វាយព្រះកតិ្តនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្នកស្រុកក្រៅ គឺជាការបង្ហាញនូវសេចក្តីជំនឿ ដែលពួកគេមានចំពោះទ្រង់។
ស្ថានភាពរបស់យើង ប្រហែលជាខុសពីប្រជាជននៅប្រទេសម៉ូលដូវ៉ា ឬអ៊ីស្រាអែល តែយើងក៏អាចបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយការស្វាគមន៍អ្នកដទៃផងដែរ។ ទោះយើងបើកទ្វារផ្ទះទទួលស្វាគមន៍អ្នកដទៃ…
ដង្វាយដ៏រស់
ម្តាយមីងរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ធ្លាប់មានការងារដ៏រីករាយ នៅក្នុងផ្នែកផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ហើយបានធ្វើដំណើរឡើងចុះ ពីទីក្រុងឈីកាហ្គោ ទៅទីក្រុងញូយ៉ក។ ប៉ុន្តែ គាត់បានសម្រេចចិត្តបោះបង់ចោលអាជីពនេះ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគាត់មានចំពោះឪពុកម្តាយនាង។ ពួកគេកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋមេនេសូតា ហើយត្រូវការអ្នកថែទាំ។ គាត់មានបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិតទាំងវ័យក្មេង ក្នុងហេតុការណ៍ដ៏សោកសៅ ដូចនេះ គាត់គឺជាកូនតែមួយដែលឪពុកម្តាយគាត់នៅសល់។ សម្រាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ការបម្រើឪពុកម្តាយរបស់គាត់ គឺជាការបង្ហាញចេញនូវជំនឿរបស់នាង។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើ ទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូម បានជំរុញគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យថ្វាយជីវិត ធ្វើជា “ដង្វាយដ៏រស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ”(រ៉ូម ១២:១)។ គាត់សង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងចែករំលែកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការលះបង់ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.៣)។ ពេលដែលពួកគេធ្លាក់ចូល ទៅក្នុងការមិនចុះសម្រុងគ្នា និងការបែកបាក់ គាត់បានបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យលះបង់អំណួតរបស់ខ្លួន ព្រោះពួកគេ “ដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាអវយវៈដល់គ្នានឹងគ្នាបែបយ៉ាងនោះដែរ”(ខ.៥)។ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេ បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមានការលះបង់ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានឱកាសបម្រើគ្នា ទៅវិញទៅមក។ ឧទាហរណ៍ យើងអាចឲ្យនរណាម្នាក់ចូលទទួលសេវ៉ាកម្មមុនយើង ឬយើងអាចថែទាំអ្នកដែលមានជម្ងឺជាដើម។ ពុំនោះទេ យើងអាចចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់យើង ខណៈពេលដែលយើងផ្តល់យោបល់ ឬទិសដៅ សម្រាប់អ្នកដទៃ។ កាលណាយើងថ្វាយជីវិតយើង ធ្វើជាដង្វាយដ៏រស់ គឺមានន័យថា…
ធ្វើជាកូនរបស់ព្រះជារៀងរហូត
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការថ្វាយបង្គំ ដែលខ្ញុំបានចូលរួម ជាមួយឪពុកម្តាយខ្ញុំ យើងបានកាន់ដៃគ្នា តាមទម្លាប់ជាធម្មតា ខណៈពេលដែលយើងសូត្រសេចក្តីអធិស្ឋាននៃព្រះអម្ចាស់ទាំងអស់គ្នា។ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែឈរ ដោយដៃម្ខាងកាន់ដៃម្តាយរបស់ខ្ញុំ ហើយម្ខាងទៀតកាន់ដៃឪពុកខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បាននឹកគិតថា ខ្ញុំនឹងធ្វើជាកូនស្រីរបស់ពួកគាត់ជារៀងរហូត។ ទោះបីជាខ្ញុំបានចូលដល់វ័យកណ្តាលហើយក្តី គេនៅតែអាចហៅខ្ញុំថា “កូនរបស់លោកលេអូ និងអ្នកស្រីហ្វ៊ីលីស”។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែជាកូនស្រីរបស់ពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏នឹងធ្វើជាកូនរបស់ព្រះជារៀងរហូតផងដែរ។
សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូមដឹងថា ពួកគេមានអត្តសញ្ញាណជាកូន ដែលព្រះទ្រង់ទទួលចិញ្ចឹម ក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:១៥)។ ដោយសារពួកគេបានកើតពីព្រះវិញ្ញាណ(ខ.១៤) នោះពួកគេមិនចាំបាច់ត្រូវរស់នៅជាទាសករនៃការអ្វីដែលគ្មានប្រយោជន៍ពិតប្រាកដនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ តាមរយៈអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ ពួកគេបានធ្វើជា “អ្នកគ្រងមរដកនៃព្រះជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ”(ខ.១៧)។
សម្រាប់អ្នកដែលដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ តើការស្គាល់អត្តសញ្ញាណដ៏ពិតនេះ នាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរអ្វីខ្លះ? គឺនឹងនាំឲ្យផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ អត្តសញ្ញាណដែលយើងមាន ក្នុងនាមជាកូនរបស់ព្រះ ផ្តល់ឲ្យយើងនូវមូលដ្ឋានគ្រឹះ និងផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈដែលយើងមានចំពោះខ្លួនឯង និងចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ឧទាហរណ៍ ពេលយើងដឹងថា យើងជាផ្នែកមួយនៃមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ យើងនឹងស្ម័គ្រចិត្តបោះជំហានចេញពីភាពស្រណុកស្រួលរបស់យើង ខណៈពេលដែលយើងដើរតាមទ្រង់។ យើងក៏នឹងមានសេរីភាព រួចផុតពីការស្វែងរកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។
នៅថ្ងៃនេះ សូមយើងជញ្ជឹងគិត អំពីអត្ថន័យនៃការធ្វើជាកូនព្រះចុះ។—AMY BOUCHER PYE
អ្នកនាំព្រះរាជសារ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅចូលរួមសន្និសិទមួយ។ ស្រ្តីម្នាក់ដែលកំពុងធ្វើការក្នុងសន្និសិទនោះ បានហុចក្រដាសមួយសន្លឹកឲ្យខ្ញុំ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា “ខ្ញុំមានដំណឹងមួយ សម្រាប់អ្នក”។ ពេលនោះ ខ្ញុំមិនដឹងថា តើខ្ញុំគួរមានអារម្មណ៍ភ័យអរ ឬរំភើបរីករាយឡើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវមានអំណរ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញពាក្យដែលគេបានសរសេរនៅខាងក្រោមថា “អ្នកមានក្មួយប្រុសម្នាក់ហើយ!”
សារដែលយើងទទួល អាចជាដំណឹងល្អ ដំណឹងអាក្រក់ ឬផ្ទុកទៅដោយពាក្យដែលធ្វើឲ្យជម្រុញចិត្តយើង។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះទ្រង់បានប្រើហោរារបស់ទ្រង់ ឲ្យនាំព្រះរាជសារនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ឬការជំនុំជម្រះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងពិនិត្យមើលព្រះរាជសារទ្រង់ឲ្យបានជិត យើងនឹងឃើញថា សូម្បីតែនៅក្នុងព្រះរាជសារនៃការជំនុំជម្រះ ក៏ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងនាំយើង ទៅរកការប្រែចិត្ត ការប្រោសឲ្យជា និងការស្អាងឡើងវិញ។
យើងអាចឃើញព្រះរាជសារទាំងពីរប្រភេទនេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរម៉ាឡាគី ជំពូក៣ ដែលក្នុងនោះ ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងចាត់អ្នកនាំព្រះរាជសារ ឬទូតរបស់ទ្រង់ម្នាក់ ឲ្យរៀបចំផ្លូវថ្វាយទ្រង់។ ក្រោយមក លោកយ៉ូហានបាទីស្ទក៏បានប្រកាសអំពីការយាងមកនៃអ្នកនាំព្រះរាជសារដ៏ពិត គឺព្រះយេស៊ូវ(មើលម៉ាថាយ ៣:១១) ដែលទ្រង់ជា “ទូតដែលនាំសេចក្តីសញ្ញា”(ម៉ាឡាគី ៣:១) ដែលនឹងសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ប្រៀបដូចជា “ភ្លើងរបស់ជាងសំរង ហើយដូចជាក្បុងរបស់ជាងប្រមោក”(ខ.២) ដ្បិតទ្រង់នឹងបន្សុទ្ធអ្នកដែលជឿព្រះបន្ទូលទ្រង់ ឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជូនព្រះរាជសារបស់ទ្រង់មក ដើម្បីលាងសម្អាតរាស្រ្តទ្រង់ ព្រោះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះសុខមាលភាពរបស់ពួកគេ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។
ព្រះរាជសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់…
សំបុត្រនៅថ្ងៃណូអែល
រៀងរាល់ពេលរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែលមកដល់ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំតែងតែសរសេរសំបុត្រដ៏វែងមួយច្បាប់ ផ្ញើភរិយារបស់គាត់ ដោយនិយាយរំឭកអំពីពេលកន្លងទៅ ហើយនឹកស្រមៃអំពីពេលអនាគត។ គាត់តែងតែសរសេរប្រាប់ភរិយាគាត់ថា គាត់ស្រឡាញ់នាងខ្លាំងប៉ុណ្ណា ហើយហេតុអ្វីគាត់ស្រឡាញ់នាង។ គាត់ក៏បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់កូនស្រីគាត់ម្នាក់ៗផងដែរ។ ពាក្យសម្តីនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ បានធ្វើជាអំណោយថ្ងៃណូអែលដែលមិនអាចភ្លេចបាន។
យើងក៏អាចនិយាយផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាសំបុត្រថ្ងៃណូអែលដំបូងបំផុត ព្រោះទ្រង់ជាព្រះបន្ទូលដែលបានយកកំណើតជាមនុស្ស។ បទគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហានបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសេចក្តីពិតនេះថា “កាលដើមដំបូងមានព្រះបន្ទូល ព្រះបន្ទូលក៏គង់នៅជាមួយនឹងព្រះ ហើយព្រះបន្ទូលនោះឯងជាព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១)។ នៅសម័យដើម ក្នុងភាសាក្រិក ពាក្យ “ឡូហ្គូស” ប្រែមកថា ព្រះបន្ទូលព្រះ។ ព្រះបន្ទូល ដែលជាព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះវរបិតា “បានត្រឡប់ជាសាច់ឈាម ហើយបានស្នាក់នៅជាមួយនឹងយើងរាល់គ្នា”(ខ.១៤)។
ព្រះទ្រង់បានបើកបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។
ទេវវិទូទំាងឡាយបានព្យាយាមស្វែងយល់អំពីអាថ៌កំបាំងដ៏មានន័យនេះ អស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ដែលបាននាំពន្លឺចូលទៅក្នុងពិភពលោកដ៏ងងឹត(ខ.៩)។ កាលបើយើងជឿទ្រង់ នោះយើងបានក្លាយជាកូនស្ងួនភ្ញារបស់ព្រះ ដែលជាអំណោយដ៏វិសេស(ខ.១២)។
ព្រះយេស៊ូវជាសំបុត្រនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់បានផ្ញើមកយើង។ ទ្រង់បានយាងមក និងបានគង់នៅក្នុងចំណោមយើង។ នោះហើយ ជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យនៃថ្ងៃណូអែល។—AMY BOUCHER PYE