កន្លែងដ៏កក់ក្តៅ
រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ បន្ទាប់ពីលោករូប៊ី បានបាត់បង់ភរិយា ហើយអ្នកស្រីសាប្រ៊ីណាបានបាត់បង់ស្វាមី យ៉ាងសោកសៅ អ្នកទាំងពីរក៏បានធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍ ហើយក៏បានរៀបការ។ គ្រួសារទាំងពីរក៏បានក្លាយជាគ្រួសារតែមួយ។ ពួកគេបានសង់ផ្ទះថ្មីមួយខ្នង ហើយបានដាក់ឈ្មោះឲ្យវាថា ហាវីឡាហ៍(ពាក្យភាសាហេព្រើរ មានន័យថា “លូតលាស់ចេញពីការឈឺចាប់”)។ វាបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការបង្កើតអ្វីដែលស្រស់ស្អាត ចេញពីការឈឺចាប់។ អ្នកទាំងពីរបាននិយាយថា ពួកគេមិនបានសង់ផ្ទះនោះ ដើម្បីបំភ្លេចអតីតកាលឡើយ ប៉ុន្តែ ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតងើបឡើងចេញពីផេះផង់ និងមានសង្ឃឹមឡើងវិញ។ សម្រាប់ពួកគេ ផ្ទះនោះជាកន្លែងដ៏កក់ក្តៅ ជាកន្លែងអរសប្បាយនឹងជីវិត និងជាកន្លែងដែលនឹងមានអនាគតដ៏ភ្លឺស្វាង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលក្ខណៈនៃជីវិតរបស់យើង ក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានជួយឲ្យជីវិតយើងងើបឡើង ចេញពីផេះផង់ ហើយនាំយើងចូលទៅក្នុងមហាគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅ។ ពេលណាយើងទទួលព្រះអង្គ ព្រះអង្គនឹងចូលគង់ក្នុងចិត្តយើង(អេភេសូរ ៣:១៧)។ ព្រះជាម្ចាស់បាននាំយើងចូលទៅក្នុងគ្រួសារទ្រង់ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ(១:៥-៦)។ ទោះយើងនឹងឆ្លងកាត់ពេលដ៏ឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែអាចប្រើពេលដ៏ឈឺចាប់នោះ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងដ៏ល្អ ក្នុងជីវិតយើង។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានឱកាសលូតលាស់ ក្នុងការយល់ដឹង អំពីព្រះ ដោយទន្ទឹមនឹងនោះ យើងអាចអរសប្បាយចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះអង្គប្រទានមកយើង។ ក្នុងព្រះអង្គ យើងមានភាពពេញលេញ ក្នុងជីវិត ដែលយើងមិនអាចរកបានដោយខ្លួនឯង(៣:១៩)។ ហើយយើងមានសេចក្តីសន្យា ដែលថា ទំនាក់ទំនងនេះនឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ ព្រះយេស៊ូវប្រទានយើង នូវគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅ និងមូលហេតុដែលយើងត្រូវអរសប្បាយ ក្នុងជីវិត…
ព្រះអង្គជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច
មានពេលមួយ អេលដុន(Eldon) ដែលជាក្មេងអាយុ៥ឆ្នាំ បានស្តាប់លោកគ្រូគង្វាលជជែកគ្នា អំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលបានយាងចុះពីស្ថានសួគ៌មកផែនដី។ អេដុនក៏បានដកដង្ហើមធំ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាលអធិស្ឋានអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការសុគត ជំនួសយើងរាល់គ្នា។ ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះក៏បាននិយាយ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “អូហ៍ទេ តើព្រះអង្គសុគតមែនឬ?”
ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតនៅលើផែនដី មានមនុស្សដែលចង់ឲ្យព្រះអង្គសុគត។ ពួកអ្នកប្រាជ្ញបានមកទីក្រុងយេរូសាឡិម ក្នុងអំឡុងរាជនៃស្តេចហេរ៉ូឌ ហើយបានសួរគេថា “តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមក ធ្វើជាស្តេចសាសន៍យូដា ទ្រង់គង់នៅឯណា ពីព្រោះយើងបានឃើញផ្កាយរបស់ទ្រង់ ពីទិសខាងកើតមក ហើយយើងមកថ្វាយបង្គំទ្រង់”(ម៉ាថាយ ២:២)។ ពេលស្តេចហេរ៉ូឌជ្រាបអំពីរឿងនេះ ទ្រង់ក៏មានការភ័យខ្លាចថា ថ្ងៃមួយ ព្រះយេស៊ូវនឹងដណ្តើមរាជរបស់ទ្រង់មិនខាន។ ហេតុនេះហើយ ទ្រង់ក៏បានចេញបញ្ជាឲ្យគេសម្លាប់ក្មេងប្រុសទាំងអស់ នៅភូមិបេថ្លេហិម ដែលមានអាយុចាប់ពី២ឆ្នាំចុះក្រោម។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានការពារព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដោយចាត់ទេវតាមួយអង្គ ឲ្យមកដាស់តឿនឪពុកម្តាយទ្រង់ ឲ្យចាកចេញពីតំបន់នោះ។ ពួកគេក៏បានភាសខ្លួន ហើយព្រះអង្គក៏បានរួចផុតពីការតាមសម្លាប់នៅពេលនោះ(ខ.១៣-១៨)។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានបញ្ចប់ព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះអង្គដោយជោគជ័យ ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សឲ្យរួចពីបាប។ គេបានចម្អកឲ្យទ្រង់ ដោយដាក់ផ្លាកពីលើឈើឆ្កាងទ្រង់ ដោយមានអក្សរសរសេរថា “នេះឈ្មោះយេស៊ូវ ជាស្តេចសាសន៍យូដា”(២៧:៣៧)។ ប៉ុន្តែ បីឆ្នាំថ្ងៃក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដោយជ័យជម្នះ។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានយាងត្រឡប់ទៅនគរស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គបានគង់នៅលើបល្ល័ង្ក ធ្វើជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច(ភីលីព ២:៨-១១)។
ព្រះដ៏ជាស្តេចបានសុគត ដើម្បីលោះបាបយើងរាល់គ្នា។ ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គសោយរាជលើចិត្តរបស់យើងផងដែរ។—ANNE…
ដើម្បីបង្កើតផលផ្លែបានល្អ
អ្នកស្រីរេបេកា លេម៉ូស-អូតេរ៉ូ(Rebecca Lemos-Otero) ដែលជាស្ថាបនិក នៃកម្មវិធីស៊ីធី ប្លូសិម បានឲ្យយោបល់ថា “យើងគួរតែអនុញ្ញាតឲ្យក្មេងៗបោះគ្រាប់ពូជ នៅកន្លែងណាដែលពួកគេចង់បោះ នៅក្នុងច្បារដំណាំ ហើយយើងចាំមើល តើនឹងមានអ្វីដុះចេញមក”។ នេះមិនមែនជាគំរូ នៃការដាំដំណាំ ដោយប្រុងប្រយ័ត្ននោះទេ តែវាបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការពិតដែលថា គ្រាប់ពូជនីមួយៗ មានសក្តានុពល នៅក្នុងការលូតលាស់មានជីវិត។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៤ កម្មវិធីស៊ីធី ប្លូសិម បានបង្កើតច្បារដំណាំជាច្រើន សម្រាប់សាលារៀន និងតំបន់ដែលប្រជាជនប្រាក់ចំណូលតិចរស់នៅ។ ក្មេងៗនៅទីនោះបានសិក្សា អំពីអាហារបម្រុង និងបានរៀនជំនាញដាំដំណាំ សម្រាប់ប្រកបរបរនៅពេលអនាគតផងដែរ។ អ្នកស្រីរេបេកាបានមានប្រសាសន៍ថា “ការមានច្បារដំណាំ នៅក្នុងទីប្រជុំជន … បានផ្តល់ឱកាសឲ្យក្មេងៗបានចេញទៅក្រៅ ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ និងបង្កើតឲ្យមានភាពស្រស់ស្អាត”។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីការព្រោះគ្រាប់ពូជ ដែលមានសក្តានុពល នៅក្នុងការបង្ករបង្កើតផល “បាន១ជា១រយភាគ”(លូកា ៨:៨)។ គ្រាប់ពូជនោះជាដំណឹងល្អរបស់ព្រះ ដែលបានបណ្តុះនៅលើ “ដីល្អ” ដែលជា “ពួកអ្នកដែលមានចិត្តទៀងត្រង់ល្អ ក៏ឮព្រះបន្ទូល ហើយយកចិត្តទុកដាក់ រួចបង្កើតផលដោយសេចក្តីអត់ធន់វិញ”(ខ.១៥)។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា វិធីតែមួយគត់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចបង្កើតផលផ្លែ គឺត្រូវនៅជាប់នឹងព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១៥:៤)។ កាលណាយើងបានទទួលការបង្រៀនពីព្រះយេស៊ូវ ហើយនៅជាប់នឹងព្រះអង្គ ព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គក៏បានបង្កើតផលផ្លែខាងវិញ្ញាណ ក្នុងជីវិតយើង ដែលមានដូចជា…
ស្រេចតែលើព្រះជាម្ចាស់
លោកនេត(Nate) និងអ្នកស្រីសឺរីលីន(Sherilyn) មានចិត្តសប្បាយរីករាយ ពេលដែលបានឈប់ឡានតាមផ្លូវ ដើម្បីចូលញាំអាហារ នៅក្នុងភោជនីយដ្ឋាន អូម៉ាកាសេ ក្នុងដំណើរកំសាន្តនៅទីក្រុងញូយ៉ក។ អូម៉ាកាសេ ជាពាក្យមួយក្នុងភាសាជប៉ុនប្រែមកថា “ស្រេចតែលើអ្នក” បានសេចក្តីថា នៅភោជនីយដ្ឋានប្រភេទនេះ ភ្ញៀវឲ្យចុងភៅជ្រើសរើសមុខម្ហូបឲ្យខ្លួន។ នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលពួកគេបានសាកល្បងមុខម្ហូបនោះ ហើយហាក់ដូចជាប្រថុយបន្តិច តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេចូលចិត្តអាហារដែលចុងភៅបានជ្រើសរើស និងចម្អិនឲ្យពួកគេ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអាកប្បកិរិយា ដែលយើងត្រូវមាន ពេលដែលយើងចូលទៅចំពោះព្រះ ដើម្បីទូលសូមអ្វីមួយ។ យើងត្រូវមានចិត្តមួយ ដែលចង់ឲ្យ “ព្រះទ្រង់សម្រេច តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់”។ ពួកសាវ័កបានឃើញព្រះយេស៊ូវ “យាងទៅទីស្ងាត់តែម្នាក់ឯង ដើម្បីអធិស្ឋាន”(លូកា ៥:១៦) ហេតុនេះហើយ ថ្ងៃមួយ ពួកគេក៏បានសូមឲ្យទ្រង់បង្រៀនពួកគេអធិស្ឋាន។ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកគេឲ្យទូលសូមឲ្យព្រះទ្រង់បំពេញសេចក្តីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃ សូមការអត់ទោសបាប និងសូមផ្លូវគេចចេញពីការល្បួង។ ហើយដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺទ្រង់បានឲ្យពួកគេមានផ្នត់គំនិតមួយដែលចុះចូលនឹងព្រះទ័យព្រះ ដោយទូល “សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសំរេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ”(ម៉ាថាយ ៦:១០)។
យើងអាចទូលសូមព្រះទ្រង់បំពេញតម្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់យើង ព្រោះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងស្តាប់យើងអធិស្ឋាន ចេញពីចិត្តយើង ហើយទ្រង់ក៏សប្បាយព្រះទ័យ នៅក្នុងការបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើងផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស ដែលសមត្ថភាពមានកំណត់ យើងមិនតែងតែដឹងថា មានអ្វីខ្លះដែលល្អបំផុតសម្រាប់ខ្លួនឯង ហើយយើងក៏សម្រេចចិត្តខុសជាញឹកញាប់ ហេតុនេះហើយ បានជាយើងចំាបាច់ត្រូវទូលសូមដោយវិញ្ញាណដែលបន្ទាបខ្លួន ដោយការចុះចូលនឹងព្រះអង្គ។ យើងអាចសូមឲ្យព្រះទ្រង់ឆ្លើយតប…
ព្រះទ្រង់មិនភ្លេចអ្នកឡើយ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំអាយុ៤ឆ្នាំ ឈ្មោះខេលីន(Kailyn) បានចំណាយពេលរសៀល នៅថ្ងៃសៅរ៍ដ៏រីករាយជាមួយគ្នា។ យើងបានអរសប្បាយនឹងការផ្លុំពពុះសាប៊ូ នៅក្រៅផ្ទះ និងការផាត់ពណ៌ពីលើរូបភាព នៅក្នុងសៀវភៅផាត់រូបព្រះនាង ហើយញាំសាំងវិចដែលមានលាបបឺរសណ្តែកដី និងចាហួយ។ ពេលដែលពួកគេចូលទៅក្នុងឡាន ដើម្បីចាកចេញទៅវិញ ខេលីនក៏បានស្រែកហៅតាមបង្អួចឡាន ដោយសម្លេងដ៏ផ្អែមល្ហែមថា “អ៊ំស្រី អ៊ែន(Anne) សូមកុំភ្លេចខ្ញុំណា”។ ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់ដើរទៅរកឡានរបស់ពួកគេ ហើយខ្សិបថា ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចនាងឡើយ ហើយខ្ញុំសន្យាថា ខ្ញុំនឹងទៅលេងនាងក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខ។
ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក១ ពួកសិស្សបានមើលព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលទ្រង់ត្រូវបានលើកឡើងទៅនគរស្ថានសួគ៌ នៅចំពោះមុខពួកគេ(ខ.៩)។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើពេលនោះ ពួកគេកំពុងតែគិតថា ព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេនឹងភ្លេចពួកគេឬ? ប៉ុន្តែ ទ្រង់ទើបតែបានសន្យា ទ្រង់នឹងចាត់ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ឲ្យយាងចុះមកគង់នៅក្នុងពួកគេ ហើយប្រទានកម្លាំងពួកគេ ឲ្យអាចអត់ទ្រាំនឹងការបៀតបៀន ដែលនឹងកើតមាននៅពេលខាងមុខ(ខ.៨)។ ហើយទ្រង់ក៏បានបង្រៀនពួកគេថា ទ្រង់នឹងទៅរៀបកន្លែង សម្រាប់ពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មករកពួកគេ ដើម្បីនំាពួកគេទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ជាមួយទ្រង់(យូហាន ១៤:៣)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេប្រាកដជាឆ្ងល់ថា ពួកគេនឹងត្រូវរង់ចាំយូរប៉ុណ្ណា។ ពួកគេប្រហែលជាចង់និយាយថា “ឱព្រះយេស៊ូវ សូមកុំភ្លេចយើងខ្ញុំ”។
កាលណាយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់នឹងគង់នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណទ្រង់។ យើងនឹងឆ្ងល់ថា ទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មកវិញនៅពេលណា ហើយស្អាងយើង និងស្នាព្រះហស្តទ្រង់ឡើងវិញទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះនឹងកើតឡើងមែន…
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច
ត្រីឆ្លាមពណ៌សដ៏ធំសម្បើមមួយក្បាល មានប្រវែងជិត៥ម៉ែត្រ និងទម្ងន់ប្រហែល ១៥០០គីឡូក្រាម ត្រូវបានអ្នកជំនាញផ្នែកសមុទ្រ ភ្ជាប់ផ្លាកមួយពីលើវា នៅក្បែរឆ្នេរខាងកើត នៃសហរដ្ឋអាមេរិក កាលពីឆ្នាំ២០១២។ គេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យវាថា ម៉ារី លី(Mary Lee)។ គេបានដាក់ឧបករណ៍បញ្ជូនសញ្ញា នៅលើព្រុយខ្នងរបស់វា ដើម្បីឲ្យផ្កាយរណបអាចតាមដានវា ពេលណាវាងើបឡើងមកផ្ទៃទឹកខាងលើ។ អស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំក្រោយមក ការផ្លាស់ទីរបស់ត្រីឆ្លាមម៉ារី លី ត្រូវបានគេសង្កេតមើល នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ដោយមនុស្សជាច្រើន រាប់ចាប់តាំងពីអ្នកស្រាវជ្រាវ រហូតដល់អ្នកជិះក្តាបន្ទះនៅលើទឹករលក ហើយក៏បានដឹងថាវាបានធ្វើដំណើរចុះឡើងៗ នៅតាមបណ្តោយឆ្នេរ។ គេបានតាមដានវា បានចម្ងាយជិត ៦៤០០០ គីឡូម៉ែត្រ រហូតដល់ពេលដែលឧបករណ៍បញ្ជូនសញ្ញានោះឈប់ដំណើរការទៀត អាចប្រហែលមកពីថ្មរបស់វាលែងកាន់ភ្លើងទៀត។
ចំណេះដឹង និងបច្ចេកវិទ្យារបស់មនុស្ស បានឈានទៅដល់ចម្ងាយដ៏ឆ្ងាយយ៉ាងនេះ។ អ្នកដែល “តាមដាន” ត្រីឆ្លាមម៉ារី លី បានបាត់ដានរបស់វា ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនិងអ្នកស្ថិតក្រោមការទតមើលរបស់ព្រះជានិច្ច គ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ នៃជីវិតយើង។ ស្តេចដាវីឌបានអធិស្ឋានថា “តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់ ទោះបើទូលបង្គំនឹងឡើងទៅឯស្ថានសួគ៌ ក៏មានទ្រង់សណ្ឋិតនៅទីនោះ ទោះបើទូលបង្គំនឹងរៀបដំណេកនៅស្ថានឃុំ ព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ នោះក៏ឃើញមានទ្រង់សណ្ឋិតនៅដែរ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:៧-៨)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានបន្លឺសម្លេងឡើង ដោយការដឹងគុណព្រះថា “ការដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះ ក៏អស្ចារ្យហួសល្បត់ទូលបង្គំ”(ខ.៦)។…
តើយើងនឹងរាប់អានគេទេ?
ថ្ងៃមួយ អ្នកស្រីសឺលី(Shirley) បានផ្តេកខ្លួនពីលើសាឡុង បន្ទាប់ពីមានការនឿយហត់ពេញមួយថ្ងៃ។ នាងក៏បានមើលតាមបង្អួចឃើញប្តីប្រពន្ធមួយគូរ ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងនាង កំពុងតែខំប្រឹងដកបង្គោលចាស់ៗចេញ ពីផ្នែកទីមួយនៃរបងផ្ទះ ក្នុងទីធ្លាផ្ទះរបស់ខ្លួន ដែលមានផ្លាកសញ្ញាដាក់ពីលើថា “មិនគិតថ្លៃ”។ អ្នកស្រីសឺលីក៏បានហៅស្វាមីរបស់គាត់ រួចនាំគ្នាចេញទៅជួយពួកគេ។ អ្នកទាំងបួនក៏បានប្រឹងដកបង្គោលចេញ ហើយប្រមៀលវាទៅដល់ចិញ្ចើមផ្លូវទីក្រុង និងនៅកៀនជ្រុងផ្ទះរបស់អ្នកទាំងពីរ ដោយធ្វើបណ្តើរ អស់សំណើចបណ្តើរ។ ពេលដែលពួកគេវិលមករកផ្នែកទីពីរនៃរបងផ្ទះនោះ ស្រ្តីនោះក៏បានសួរអ្នកស្រីសឺលីថា “តើអ្នកចង់ធ្វើជាមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំទេ?” នាងក៏បានឆ្លើយថា “ចាស ខ្ញុំនឹងធ្វើជាមិត្តភក្តិរបស់អ្នក”។ ក្រោយមក អ្នកស្រីសឺលីក៏បានដឹងថា មិត្តភក្តីថ្មីរបស់នាង ដែលជាជនជាតិវៀតណាមចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយនាងមានភាពឯកោ ព្រោះកូនៗរបស់នាងបានពេញវ័យអស់ហើយ ហើយក៏បានផ្លាស់ទៅរស់នៅតំបន់ផ្សេង ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយផ្លូវធ្វើដំណើរប្រហែលពីរបីម៉ោង។
ក្នុងបទគម្ពីរបរិទេវ ព្រះជាម្ចាស់បានរំឭកជនជាតិអ៊ីសា្រអែលថា ពួកគេធ្លាប់រស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ(១៩:៣៤) ហើយទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកគេអំពីរបៀបប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ(ខ.៩-១៨)។ ព្រះជាម្ចាស់បានញែកពួកគេ ឲ្យធ្វើជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេត្រូវធ្វើជាព្រះពរសម្រាប់ “អ្នកជិតខាង”របស់ខ្លួន ដោយស្រឡាញ់គេ ដូចខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវជាព្រះពរដ៏ប្រសើរបំផុតមកពីព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ប្រជាជាតិទាំងឡាយ។ ទ្រង់បានយកព្រះបន្ទូលព្រះវរបិតាទ្រង់ មកថ្លែងឡើងវិញ សម្រាប់យើងរាល់គ្នាថា “ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង … ហើយត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង”(ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩)។
តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទ គង់នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា យើងអាចស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកដទៃ…
ចាប់ផ្តើមពីពេលនេះទៅ
កាលពីចុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៧ បងស្រីច្បងរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះខារ៉ូលីន(Carolyn) បានទៅពិនិត្យសុខភាព រកឃើញថា គាត់មានជម្ងឺមហារីក។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់មិត្តភក្តិខ្ញុំថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវចំណាយពេលជាមួយគាត់ ឲ្យបានច្រើនបំផុត ចាប់ពីពេលនោះទៅ។ អ្នកខ្លះបានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងតែមានការព្រួយបារម្ភពេក ពេលដែលបានទទួលដំណឹងថា គាត់មានជម្ងឺមហារីក។ ប៉ុន្តែ ១០ខែក្រោយមក គាត់ក៏បានលាចាកលោក។ ហើយទោះខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងជាមួយគាត់ក្តី ខ្ញុំនៅតែយល់ថា ពេលដែលយើងស្រឡាញ់នរណាម្នាក់ យើងមិនដែលមានពេលគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គាត់ឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ទេ ទោះព្យាយាមយ៉ាងណាក៏ដោយ។
សាវ័កពេត្រុសបានបង្រៀនអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ នៅសម័យពួកជំនុំដំបូង ឲ្យស្រឡាញ់គ្នា អស់ពីចិត្ត(១ពេត្រុស ៤:៨)។ កាលនោះ ពួកគេកំពុងតែទទួលរងការបៀតបៀន ហើយត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់របស់បងប្អូនរួមជំនឿ ក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេ លើសជាងពេលណាទាំងអស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ធ្វើឲ្យពួកគេមានចិត្តចង់ស្រឡាញ់អ្នកដទៃផងដែរ។ ពួកគេក៏បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ តាមរយៈការអធិស្ឋាន ការស្វាគមន៍ដោយចិត្តសប្បុរស និងពាក្យសម្តីដ៏សុភាព និងពិតត្រង់ ដោយពឹងអាងកម្លាំងដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទាន(ខ.៩-១១)។ តាមរយៈព្រះគុណទ្រង់ នោះទ្រង់បានប្រទានអំណោយទានដល់ពួកគេ ឲ្យបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការលះបង់ ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ទ្រង់។ គឺដើម្បីឲ្យព្រះជាម្ចាស់បានថ្កើងឡើងក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ(ខ.១១)។ ផែនការដ៏មានអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគឺដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះទ័យទ្រង់ តាមរយៈយើង។
យើងត្រូវការអ្នកដទៃ ហើយពួកគេក៏ត្រូវការយើងផងដែរ។ ចូរយើងប្រើពេលវេលា ឬធនធានដែលយើងបានទទួលពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ចាប់ពីពេលនេះទៅ។—ANNE CETAS
តើយើងអាចសម្រាកទេ?
ពេលដែលដានែល(Darnell) ដើរចូលទៅក្នុងការិយាល័យ របស់គ្រូពេទ្យព្យាបាលដោយចលនា គាត់ដឹងថា គាត់នឹងជួបការឈឺចាប់ជាច្រើន។ គ្រូពេទ្យបានទាញ និងបត់ដៃគាត់ ចំកន្លែងដែលគាត់មិនដែលបានបត់អស់ជាច្រើនខែ បន្ទាប់ពីគាត់មានរបួស។ បន្ទាប់ពីគ្រូពេទ្យបត់ដៃគាត់ទៅខាងហ្នឹង ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍មិនស្រួល បានប៉ុន្មានវិនាទី គ្រូពេទ្យក៏បានប្រាប់គាត់ថា “មិនអីទេ អ្នកអាចសម្រាកបន្តិច”។ ក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយថា នៅក្នុងការព្យាបាលដោយចលនាមួយលើកៗ គាត់បានឮគ្រូពេទ្យប្រាប់គាត់ប្រហែល៥០ដងថា “មិនអីទេ អ្នកអាចសម្រាក”។
ពេលដានែលគិតអំពីពាក្យនេះ គាត់ក៏បានគិតដល់ការសម្រាកខាងវិញ្ញាណ ដែលជាការសម្រាកនៃជីវិតគាត់។ គាត់អាចសម្រាក នៅក្នុងសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងព្រួយបារម្ភ។
កាលព្រះយេស៊ូវជិតដល់ពេលដែលត្រូវសុគត ទ្រង់ជ្រាបថា ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ចាំបាច់ត្រូវរៀនសូត្រ អំពីការសម្រាកខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេនឹងជួបភាពវឹកវរ និងការបៀតបៀនជាច្រើន។ ទ្រង់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ដោយមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងចាត់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឲ្យគង់នៅជាមួយពួកគេ ហើយក្រើនរំឭកពួកគេ អំពីសេចក្តីអ្វីដែលទ្រង់បានបង្រៀន(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ហេតុនេះហើយ ទ្រង់អាចមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំទុកសេចក្តីសុខនៅនឹងអ្នករាល់គ្នា គឺខ្ញុំឲ្យសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ខ្ញុំដល់អ្នករាល់គ្នា ហើយដែលខ្ញុំឲ្យ នោះមិនមែនដូចជាលោកីយ៍ឲ្យទេ កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភ ឬភ័យឡើយ”(ខ.២៧)។
ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ មានរឿងជាច្រើន ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍តានតឹង។ ប៉ុន្តែ យើងអាចលូតលាស់ នៅក្នុងជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដោយរំឭកខ្លួនឯងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គង់នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា ហើយទ្រង់ប្រទានសន្តិភាពរបស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នា។…
អ្វីដែលខ្ញុំអាចមើលឃើញ
មានពេលមួយ គ្រីស្តា(Krista)បានឈរ ក្នុងភាពត្រជាក់ស្ទើរកក នៅថ្ងៃមួយ ក្នុងរដូវរងា ដោយមើលទៅប៉មបញ្ចាំងពន្លឺ ដែលគ្របដណ្តប់ទៅដោយព្រឹល នៅមាត់បឹង។ ខណៈពេលដែលនាងដកទូរស័ព្ទចេញមក ដើម្បីថតរូប វែនតារបស់នាងក៏បានប្រែជាស្រអាប់ មិនអាចមើលអី្វឃើញច្បាស់ទេ ដូចនេះ នាងក៏បានសម្រេចចិត្តបង្វែរទូរស័ព្ទ ទៅរកប៉មបញ្ចាំងពន្លឺនោះ ហើយក៏បានចុចថតរូបបីប៉ុស្ទ នៅជ្រុងផ្សេងគ្នា។ ក្រោយមក នាងក៏បានយករូបនោះមកមើល ហើយក៏បានដឹងថា តាមពិត កាំមីរ៉ាក្នុងទូរស័ព្ទនោះ បែរជាថតស៊ែលហ្វ៊ី ជាប់រូបនាងទៅវិញ។ នាងក៏បានអស់សំណើច ហើយនិយាយថា រូបថតទាំងបីប៉ុស្ទនោះសុទ្ធតែផ្តោតទៅលើរូបរបស់នាង។ រូបថតរបស់គ្រីស្តា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំ គិតអំពីកំហុសមួយ ដែលយើងបានធ្វើស្រដៀងនឹងរឿងរបស់នាងដែរ។ យើងចង់មើលឃើញរូបភាពដែលធំជាង នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែ យើងមានការផ្តោតចិត្តទៅលើខ្លួនឯងពេក បានជាយើងមើលមិនឃើញរូបភាពនៃផែនការទ្រង់។
លោកយ៉ូហាន ដែលជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានដឹងច្បាស់ថា គាត់មិនបានផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងឡើយ។ ចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក គាត់ទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានតួនាទី និងត្រាសហៅគាត់ ឲ្យនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ពេលគាត់ឃើញព្រះយេស៊ូវ យាងមករកគាត់ និងសិស្សរបស់គាត់ គាត់ក៏បានប្រកាសឡើងថា “នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក” (យ៉ូហាន ១:២៩)។ គាត់ក៏បាននិយាយទៀតថា “ខ្ញុំមកធ្វើបុណ្យជ្រមុជនេះ គឺដើម្បីនឹងសំដែង ឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានស្គាល់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៣១)។…