តអ្នកនិពន្ធ

មើលទាំងអស់

អត្ថបទដោយ Bill Crowder

អ្នកដេញតាមខ្យល់ព្យុះ

លោក​វ៉ររិន ហ្វេដលេយ(Warren Faidley) ដែល​ជា​អ្នក​ថត​រូប​សម្រាប់​សារ​ពត៌​មាន និង​ជា​អ្នក​ដេញ​តាម​ខ្យល់​ព្យុះ​បាននិយាយ​ថា “ជា​ញឹក​ញ៉ាប់ ការ​ដេញ​តាម​ខ្យល់​កួច​យក្ស​ថូនេដូ គឺ​ប្រៀប​បាន​នឹង​ការ​លេង​អុក​ដ៏​ធំ​សម្បើម​មួយ នៅ​លើ​ផ្ទៃ​ដី​រាប់​ពាន់គីឡូ​ម៉ែត្រ​ការេ”។ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​បន្ថែម​ទៀត​ថា ការ​ដេញ​តាម​ខ្យល់​កួច​យក្ស ឲ្យ​ចំ​ពេល និង​ចំ​ទីកន្លែង គឺ​ប្រៀប​បាន​នឹង​ការប្រគុំ​បទ​ភ្លេង ដោយ​ការ​ព្យាការណ៍ និង​រក​មើល​ផ្លូវ ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់​ត្រូវ​ព្យាយាម​គេច​ដុំ​ទឹកកក​ដែល​ធំ​ប៉ុន​កដៃ ធ្លាក់​ពី​លើមេឃ​មក និង​គេច​ឧបករណ៍​សម្រាប់​ធ្វើ​ស្រែ​ចំការ ដែល​កំពុង​តែ​ហោះ​យឺត​ៗ​តាម​កម្លាំង​ខ្យល់​កួច។

ពាក្យ​សម្តី​របស់​លោក​ហ្វេដ​លេយ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​បុក​ពោះ ដោយ​ចង្វាក់​បេះ​ដូង​លោត​កាន់​តែ​លឿន។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ស្ងើច​សរសើរ​អ្នក​ដេញ​តាម​ខ្យល់​កូច​យក្ស ដែល​មាន​ចិត្ត​ក្លាហាន នៅ​ក្នុង​ការ​ស្រាវ​ជ្រាវ​ផ្នែក​វិទ្យា​សាស្រ្ត តែ​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹងផង​ដែរ​ថា ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​កណ្តាល​បាតុ​ភូតិ​ធម្ម​ជាតិ ដែល​អាច​នាំ​ឲ្យ​មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់​ដល់​ជីវិត​នោះ​ឡើយ។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ តាម​បទ​ពិសោធន៍​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ដេញ​តាម​ខ្យល់​ព្យុះ​ណា​មួយ​ឡើយ ព្រោះ​ពួក​វា​ហាក់​ដូច​ជា​ចេះ​តែ​ដេញ​តាម​ខ្ញុំ​ស្រាប់​ហើយ។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​១០៧ ដែល​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​នាវិក ដែល​កំពុង​តែ​ជាប់​នៅ​ក្នុង​ខ្យល់​ព្យុះ។ ពួក​គេ​កំពុង​តែ​ទទួល​ផល​វិបាក​ពី​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ខុស ប៉ុន្តែ អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “គ្រា​នោះ គេ​អំពាវនាវ​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា ដោយ​សេចក្តី​វេទនា​របស់​គេ ហើយ​ទ្រង់​ក៏​ប្រោស​ឲ្យ​រួច​ពី​សេចក្តី​លំបាក​នោះ។ ទ្រង់​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្យុះ​សង្ឃរា​បាន​ស្ងាត់​ឈឹង​ទៅ​វិញ ហើយ​ឲ្យ​រលក​ស្ងប់ស្ងៀម​ដែរ។ នោះ​គេ​មាន​សេចក្តី​អំណរ​ដោយ​ព្រោះ​ស្ងប់​ច្រៀប​ហើយ ទ្រង់​ក៏​នាំ​គេ​ទៅ​ដល់​ទ្វារ​សមុទ្រ ដែល​គេ​ប្រាថ្នា​ចង់​ទៅ”(ទំនុកដំកើង ១០៧:២៨-៣០)។

ខ្យល់​ព្យុះ​នៃ​ជីវិត​របស់​យើង​អាច​កើត​ឡើង​ពី​ទង្វើ​របស់​យើង ឬ​ដោយ​សារ​យើង​កំពុង​តែ​រស់​នៅ​ក្នុង​លោកិយ ដែល​មាន​ពេញដោយ​អំពើ​បាប​ តែ​ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ព្រះ​វរបិតា​នៃ​យើង ទ្រង់​ធំ​ជាង​ខ្យល់​ព្យុះ​ទាំង​អស់​ក្នុង​ជីវិត​យើង។…

ផ្នត់គំនិតដែលចូលចិត្តអរព្រះគុណ

ក្នុង​រដ្ឋ​របស់​ខ្ញុំ នៅ​សហ​រដ្ឋ​អាមេរិក រដូវ​រងា​អាច​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ពិបាក​ខ្លាំង ដោយ​សារ​ស៊ីតុណ្ហ​ភាព​ក្រោម​សូន​អង្សា និង​ការ​ធ្លាក់ព្រឹល​មិន​ចេះ​ឈប់។ នៅ​ថ្ងៃ​មួយ ដែល​មាន​អាកាស​ធាតុ​ត្រជាក់​ខ្លាំង ខ្ញុំ​បាន​ចូក​ព្រឹល​នឹង​ប៉ែល​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត ហាក់​ដូច​ជារាប់​ពាន់​ដង​ទៅ​ហើយ។ ពេល​នោះ​អ្នក​រត់​សំបុត្រ​ក៏​បាន​ឈប់​នៅ​មុខ​ផ្ទះ​ខ្ញុំ ហើយ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់​ថា​ ខ្ញុំ​ស្អប់​រដូវ​រងា ហើយ​មាន​ការ​ធុញ​ថប់​នឹង​ព្រឹល​ដែល​ធ្លាក់​ច្រើន​ពេក។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ពោល​សរសើរ អំពី​ការងារ​របស់​គាត់ ដែល​ប្រាកដ​ជា​ពិបាក​ណាស់​ហើយ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​មាន​អាកាស​ធាតុ​អាក្រក់​យ៉ាង​នេះ។ គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា គាត់​មាន​ការពិបាក​មែន តែ​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ​អង្គ ដែល​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​គាត់​នៅ​មាន​ការងារ​ធ្វើ ខណៈ​ពេល​ដែល​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​កំពុង​តែ​គ្មាន​ការងារ​ធ្វើ។ ខ្ញុំ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ ដែល​ខ្ញុំ​នៅ​អាច​ធ្វើ​ការងារ។​

ខ្ញុំ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ខ្ញុំ​មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​ដែល​បាន​ដឹង​ថា គាត់​បាន​ប្រកាន់​ខ្ជាប់​នូវ​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​គុណ​ព្រះ។ យើង​ពិត​ជា​ងាយ​នឹង​មើល​រំលង​អ្វី​ៗ ដែល​យើង​មាន ហើយ​យើង​ត្រូវ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ សម្រាប់​ព្រះ​ពរ​របស់​ព្រះ​អង្គ ពេល​ដែល​កាលៈ​ទេសៈ​នៃ​ជីវិត​យើង​ប្រែ​ជា​អាប់​អួរ។

សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បង្គាប់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​នៅ​ទីក្រុង​កូល៉ុស​ថា “ចូរ​ឲ្យ​សេចក្តី​មេត្រី​របស់​ព្រះគ្រីស្ទ​ត្រួត​ត្រា​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត ដែល​ទ្រង់​បាន​ហៅ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មក​ក្នុង​សេចក្តី​នោះ​ឯង ឲ្យ​មាន​រូបកាយ​តែ​១ ហើយ​ត្រូវ​ដឹង​គុណ​ផង”(កូល៉ុស ៣:១៥)។ គាត់​ក៏​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​ថែស្សាឡូនិច​ផង​ដែរ​​ថា “ចូរ​អរ​ព្រះគុណ​ក្នុង​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់ ពី​ព្រោះ​ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​យ៉ាង​ដូច្នោះ ដោយ​នូវ​ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៨)។

សូម្បី​តែ​ក្នុង​ពេល​ដែល​យើង​មាន​ទុក្ខ​លំបាក និង​ការ​ឈឺ​ចាប់ យើង​នៅ​តែ​អាច​ស្គាល់​សន្តិ​ភាព​របស់​ព្រះ និង​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​សន្តិភាព​ទ្រង់​គ្រប់​គ្រង​ចិត្ត​យើង។ ពេល​យើង​មាន​សន្តិ​ភាព​នោះ យើង​នឹង​នឹក​ចាំ អំពី​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ ដែល​យើង​បាន​ទទួល ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ ជា​ហេតុ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​យើង​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ អស់​ពី​ចិត្ត។ —BILL CROWDER

ការទទួលស្គាល់ពីបុគ្គលសំខាន់បំផុត

លោក​យូសែបពី វើឌី(Guiseppi Verdi ឆ្នាំ ១៨១៣-១៩១០) គឺ​ជា​អ្នក​និពន្ធ​បទ​ភ្លេង​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ។ កាល​គាត់​នៅ​ក្មេង គាត់​មាន​ចិត្ត​ស្រេក​ឃ្លាន​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ពី​អ្នក​ដទៃ ហើយ​ការ​នេះ​ក៏​បាន​ជំរុញ​គាត់​ឲ្យ​ខិត​ខំ​ទាល់​តែ​បាន​ទទួល​ជោគ​ជ័យ។ លោក​វ៉រិន វៀស(Warren Wiersbe) បាន​សរសេរ​អំពី​លោក​យូសែប​ពី​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ពេល​ដែល​លោក​យូសែបពី ចាប់​ផ្តើម​ការ​ប្រគុំ​តន្រ្តី​អូប៉េរ៉ា ជា​លើក​ទី​១ នៅ​ទី​ក្រុង​ផ្លូរិន អ្នក​និពន្ធ​បទ​ភ្លេង​រូប​នេះបាន​ឈរ​នៅ​ពី​មុខ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន តែ​ភ្នែក​របស់​គាត់​បាន​បាញ់​ទៅរក​មុខ​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់​គត់ ​ក្នុង​ចំណោម​ទស្សនិក​ជនទាំង​ឡាយ។ មនុស្ស​ម្នាក់​នោះ​គឺ​ជា​លោក​រ៉ូស៊ីនី(Rossini) ដែល​ជា​អ្នកនិពន្ធ​បទ​ភ្លេង​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​បំផុត នៅ​សម័យ​នោះ។ គាត់​មិន​ខ្វល់​ថា មនុស្ស​ម្នា​នៅ​ក្នុង​សាល​មហោ​ស្រព​នោះ​នឹង​អប​អរសាទរ ឬ​ចំអក​ឲ្យ​គាត់​នោះ​ទេ ព្រោះ​គាត់​គ្រាន់​តែ​ចង់​បាន​ស្នាម​ញញឹម ពី​កំពូល​តន្រ្តីករ​ម្នាក់​នេះ ដែល​ជា​ការ​ទទួល​ស្គាល់​សមត្ថ​ភាព​របស់គាត់។”

តើ​យើង​កំពុង​តែ​ស្វែង​រក​ការ​ទទួល​ស្គាល់ ពី​នរណា? ពី​ឪពុក​ម្តាយ? ពី​ចៅ​ហ្វាយ​នាយ? ឬ​ពី​មនុស្ស​ជា​ទី​ស្រឡាញ់? សម្រាប់​សាវ័ក​ប៉ុល គាត់​មាន​ចម្លើយ​តែ​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “យើង​ខ្ញុំ​បាន​អធិប្បាយ​តាម​បែប​យ៉ាង​នោះ​ឯង មិន​មែន​ដូច​ជា​ចង់​ផ្គាប់​ដល់​ចិត្ត​មនុស្ស​ទេ គឺ​ផ្គាប់​ដល់​ព្រះហឫទ័យ​នៃ​ព្រះ​វិញ ដែល​ទ្រង់​ល្បង​ល​ចិត្ត​របស់​យើង​ខ្ញុំ”(១ថែស្សាឡូនិច ២:៤)។

តើ​ការ​ស្វែង​រក​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ពី​ព្រះ មាន​ន័យ​ដូច​ម្តេច? យ៉ាង​ហោច​ណាស់ ការ​ស្វែង​រក​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ពី​ព្រះ រាប់​បញ្ចូល​ការ​ពីរ​យ៉ាង។ ទីមួយ យើង​ត្រូវ​ងាក​ចេញ​ពី​ការ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​ការ​អប​អរ​ពី​អ្នក​ដទៃ ហើយ​ទីពីរ យើង​ត្រូវ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​ទ្រង់ កែ​ប្រែ​យើង​ឲ្យ​មាន​លក្ខណៈ​កាន់​តែ​ដូច​ព្រះ​គ្រីស្ទ ជា​ព្រះ​តែ​មួយ ដែល​ស្រឡាញ់​យើង និង​លះ​បង់​ព្រះ​ជន្ម​ទ្រង់ សម្រាប់​យើង។ កាល​ណា​យើង​ចុះ​ចូល​នឹង​គោល​បំណង​ដ៏​ឥត​ខ្ចោះ ដែល​ទ្រង់​មាន​សម្រាប់​ជីវិត​យើង យើង​អាច​ទន្ទឹង​រង់​ចាំ​ថ្ងៃ ដែល​យើង​នឹងបាន​ទទួល​ស្នាម​ញញឹម​នៃ​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ពី​ព្រះ​អង្គ…

រឹងមំាដូចដែកថែប ហើយស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី

លោក​ខាល ស៊ែនបឺក(Carl Sandburg) គឺ​ជា​អ្នក​និពន្ធ​កំណាព្យ​ដ៏​ល្បី ដែល​បាន​សរសេរ អំពី​លោក​អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln)ដែល​ជា​អតីត​ប្រធានា​ធិបតី​អាមេរិក​ថា “គេ​កម្រ​នឹង​បាន​អាន​រឿង​នៃ​មនុស្ស​ជាតិ ដែលនិយាយ​អំពី​បុរស​ម្នាក់​ដែល​បាន​ចាប់​កំណើត​នៅ​លើ​ផែន​ដី ដោយ​មាន​ចិត្ត​ខ្លាំង​ដូច​ដែក​ថែប ហើយ​ស្រទន់​ដូច​ក្រណាត់​កាំម្ញី … គាត់​ជម្នះ​ខ្យល់​ព្យុះ​ដ៏​អាក្រក់ ដោយ​ចិត្ត​ដែល​មាន​សន្តិ​ភាព ដែល​មិន​អាច​ពិពណ៌នា​បាន ហើយ​ក៏​មានភាព​ឥត​ខ្ចោះ​ផង”។ គេ​បាន​ប្រើ​ពាក្យ “ដែក​ថែប និង​ក្រណាត់​កាំម្ញី” ដើម្បី​ពិពណ៌​នា អំពី​របៀប​ដែល​លោក​លីនខិន​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​តុល្យ​ភាព នៅ​ក្នុង​ការ​កាន់​អំណាច​របស់​គាត់ ដោយ​មាន​ការ​យោគ​យល់​ចំពោះ​បុគ្គល​ម្នាក់​ៗ ដែលស្រេក​ឃ្លាន​សេរីភាព។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ មាន​តែ​អង្គ​បុគ្គល​ម្នាក់​ប៉ុណ្ណោះ នៅ​ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​តុល្យ​ភាព រវាង​ភាព​រឹង​មាំ និង​ភាព​ស្រទន់ ឬ​រវាង​អំណាច និង​ការ​អាណឹត។ អង្គ​បុគ្គល​នោះ​គឺ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​យ៉ូហាន ជំពូក​៨ នៅ​ពេល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​អ្នក​ដឹក​នាំ​សាសនា ដែល​កំពុង​កាត់​ទោស​ស្រ្តី​ម្នាក់​ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្តអំពើ​ផឹត​ក្បត់ ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​នូវ​ភាព​រឹង​មាំ​ដូច​ដែក​ថែប និង​ភាព​ស្រទន់​ដូច​ក្រណាត់​កាំម្ញី។ ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​ភាព​រឹងមាំ​ដូច​ដែក ដោយ​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​ការ​ទាម​ទា​របស់​ហ្វូង​មនុស្ស​ដែល​ស្រេក​ឃ្លាន​ការ​បង្ហូរ​ឈាម ដោយ​បង្វែរអារម្មណ៍​ពួក​គេ ឲ្យ​ងាក​មក​មើល​អំពើ​បាប​របស់​ខ្លួន​ឯង​វិញ។ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ទៅ​កាន់​ពួក​គេ​ថា “អ្នក​ណា​ដែល​គ្មាន​បាប​សោះ ចូរ​ឲ្យ​អ្នក​នោះ​ចោល​នាង​នឹង​ថ្ម​ជា​មុន​គេ​ចុះ”(ខ.៧)។ បន្ទាប់​មក ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បាន​បង្ហាញ​នូវ​សេចក្តី​អាណឹត​ដ៏​ស្រទន់​ដូច​ក្រណាត់​កាំម្ញី ដោយ​ប្រាប់​ស្រ្តី​នោះ​ថា “ខ្ញុំ​ក៏​មិន​កាត់​ទោស​នាង​ដែរ អញ្ជើញ​ទៅ​ចុះ តែ​កុំ​ធ្វើ​បាប​ទៀត​ឡើយ”(ខ.១១)។

កាល​ណា​យើង​បង្ហាញ​ឲ្យ​គេ​ឃើញ​ភាព​រឹង​មាំ និង​ភាព​ស្រទន់​របស់​ទ្រង់ តាម​រយៈ​ការ​ឆ្លើយ​តប​របស់​យើង​ចំពោះ​អ្នកដទៃ នោះ​រឿង​នេះ​អាច​បង្ហាញ​ថា ព្រះ​វរបិតា​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្នុង​យើង ដោយ​កែប្រែ​យើង​ឲ្យ​មាន​លក្ខណៈ​កាន់​តែដូច​ព្រះ​យេស៊ូវ។ យើង​អាច​បង្ហាញ​លោកិយ…

មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងតូច

លោក​ដេវីឌ លីន(David Lean) ជា​អ្នក​ផលិត​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​រឿង លោក​ឡរិន នៃ​ទឹក​ដី​អារ៉ាប់ ។ អ្នក​រិះ​គន់​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ជាលក្ខណៈ​អាជីព​ជា​ច្រើន​នាក់​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ខ្សែ​ភាព​យន្ត​នេះ​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ដែល​អស្ចារ្យ​បំផុត នៅ​គ្រប់​សម័យ​។ រឿង​នេះ​បាន​បង្ហាញ​ទេសភាព​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​នៃ​វាល​រហោស្ថាន​នៅ​តំបន់​អារ៉ាប់ ហើយ​មាន​ឥទ្ធិ​ពល​មក​លើ​អ្នក​ផលិតខ្សែ​ភាព​យន្ត​មួយ​ជំនាន់ ដែល​រាប់​បញ្ចូល​លោក​ស្ទីវិន ស្ពេលបឺក(Steven Spielberg) ដែល​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​រឿង​ដែល​បាន​ទទួល​ពានរង្វាន់​អូស្កា។ លោល​ស្ពេលបឺក​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ការ​ជំរុញ​ចិត្ត ពេល​ខ្ញុំ​បាន​មើល​រឿង​នេះ ជា​លើក​ទី​មួយ។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្ញុំ​នៅ​តូច​ណាស់។ វា​នៅ​តែ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្ញុំ​នៅ​តូច​ណាស់។ ហើយ​នេះ​ជារង្វាស់​មួយ​នៃ​ភាព​អស្ចារ្យ​របស់​វា”។

សម្រាប់​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ផ្ទាល់ ភាព​ធំ​សម្បើម​នៃ​ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្លួន​ខ្ញុំ​តូច​ណាស់។ គឺនៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មើល​ទៅ​មហា​សមុទ្រ ឬ​ជិះ​យន្ត​ហោះ​ពី​លើ​ភ្នំ​ទឹកកក​នៅ​តំបន់​ប៉ូល ឬ​ក៏​គយ​គន់​ផ្ទៃ​មេឃ​ពេល​យប់​ងងឹត ដែល​មាន​ផ្កាយ​រាប់​ពាន់​លាន។ បើ​សិន​ជា​ចក្រ​វាល​ដែល​ព្រះ​បាន​បង្កើត មាន​ភាព​ធំ​សម្បើម​យ៉ាង​នេះ​ហើយ ចុះ​ទំ​រាំ​តែ​ព្រះ​អាទិករ​ដែល​បាន​មាន​បន្ទូល​ឲ្យ​វា​ចេញ​ជា​រូប​រាង្គ​ឡើង តើ​ទ្រង់​កាន់​តែ​មាន​ភាព​ធំ​អស្ចារ្យ​យ៉ាង​ណា?

ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​បាន​ប្រកាស អំពី​ភាព​ធំ​ប្រសើរ​របស់​ព្រះ និង​ភាព​តូច​តាច​របស់​មនុស្ស​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “នោះ​តើ​មនុស្ស​ជា​អ្វី ដែល​ទ្រង់​នឹក​រឭក​ដល់​គេ ហើយ​កូន​មនុស្ស​ផង ដែល​ទ្រង់​ប្រោស​ដូច្នេះ”(ទំនុកដំកើង ៨:៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ដោយ​មាន​បន្ទូល​ធានា​ថា​ “ចូរ​ពិចារណា​ពី​សត្វ​ស្លាប​នៅ​លើ​អាកាស វា​មិន​សាបព្រោះ មិន​ច្រូត​កាត់ ឬ​ប្រមូល​ដាក់​ក្នុង​ជង្រុក​ផង តែ​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក ដែល​គង់​នៅ​ស្ថានសួគ៌ ទ្រង់​ចិញ្ចឹម​វា ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា តើ​គ្មាន​ដំឡៃ​លើស​ជាង​សត្វ​ទាំង​នោះ​ទេ​ឬ​អី?”(ម៉ាថាយ ៦:២៦)។

ខ្ញុំ​ប្រហែល​ជា​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្លួន​ខ្ញុំ​តូច…

តើដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬដើម្បីលុយ?

កវី​កំណាព្យ​អៀរ​ឡង់ ឈ្មោះ​អូស្កា វាយ(Oscar Wilde) បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “កាល​ពី​ក្មេង ខ្ញុំ​គិត​ថា លុយ​ជា​វត្ថុដែល​សំខាន់​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត។ ឥឡូវ​នេះ ដល់​ពេល​ខ្ញុំ​មាន​វ័យ​ចាស់​ជាង​មុន ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា លុយ​ពិត​ជា​សំខាន់​បំផុតមែន”។ តាម​ពិត គាត់​គ្រាន់​តែ​និយាយ​លេង​ទេ។ គាត់​រស់​នៅ​បាន​តែ​៤៦​ឆ្នាំ​ប៉ុណ្ណោះ ដូច​នេះ គាត់​មិន​បាន​ឆ្លង​កាត់​វ័យ​ចាស់​នៅ​ឡើយ​ទេ។ គាត់​ពិត​ជា​ដឹង​ច្បាស់​ថា មនុស្ស​មិន​ត្រូវ​រស់​នៅ ដើម្បី​លុយ​ឡើយ។

លុយ​ជា​របស់​បណ្តោះ​អាសន្ន​ប៉ុណ្ណោះ។ វា​នៅ​ជា​មួយ​យើង​តែ​មួយ​ភ្លែត ហើយ​ក៏​ទៅ​ចោល​យើង​បាត់។ ដូច​នេះ យើង​មិន​ត្រូវ​រស់​នៅ​ដើម្បី​វា ឬ​ដើម្បី​របស់​អ្វី​ដែល​វា​អាច​ទិញ​នោះ​ឡើយ។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​បង្រៀន​មនុស្ស នៅ​ក្នុង​ជំនាន់​របស់​ទ្រង់ ទាំង​អ្នក​មាន និង​អ្នក​ក្រ ឲ្យ​កែ​ប្រែ​ផ្នត់​គំនិត ដែល​ពួក​គេ​មាន​ចំពោះ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​លូកា ១២:១៥ ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា “ចូរ​ប្រយ័ត្ន ហើយ​ខំ​ចៀស​ពី​សេចក្តី​លោភ​ចេញ ដ្បិត​ជីវិត​នៃ​មនុស្ស​មិន​ស្រេច​នឹង​បាន​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ជា​បរិបូរ​ទេ”។ ក្នុង​វប្ប​ធម៌​របស់​យើង​សព្វ​ថ្ងៃ មនុស្ស​ចូល​ចិត្ត​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ការ​ស្វែង​រក​របស់​ទ្រព្យ​ឲ្យកាន់​តែ​ច្រើន និង​ស្វែង​រក​របស់​ថ្មី​ៗ និង​ល្អ​ជាង​មុន បាន​ជា​យើង​ត្រូវ​មាន​ការ​ស្កប់​ចិត្ត និង​ត្រូវ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ផ្នត់​គំនិត ដែល​យើង​មាន​ចំពោះ​លុយ និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ។

ពេល​ដែល​បុរស​អ្នក​មាន​ម្នាក់​បាន​ជួប​ព្រះ​យេស៊ូវ គាត់​បាន​ដើរ​ចេញ​ពី​ទ្រង់ ដោយ​ទឹក​មុខ​ក្រៀម​ក្រំ​ ព្រោះ​គាត់​មានទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ជា​ច្រើន ដែល​គាត់​មិន​ចង់​លះ​បង់​(លូកា ១៨:១៨-២៥) ប៉ុន្តែ លោក​សាខេ ដែល​ជា​អ្នក​យក​ពន្ធបានលះ​បង់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ជា​ច្រើន ដែល​គាត់​បាន​ខិត​ខំ​រក ពេញ​មួយ​ជីវិត​គាត់(លូកា ១៩:៨)។ និយាយ​រួម លោក​សាខេបាន​ប្រែ​ចិត្ត…

កីឡាបាល់ទាត់ និងអ្នកគង្វាល

មុនពេលការប្រកួតបាល់ទាត់អង់គ្លេស ទស្សនិកជនទំាងឡាយបានច្រៀងចម្រៀងរបស់ក្រុមដែលខ្លួនគាំទ្រ។ ការច្រៀងចម្រៀងនេះ ជាធាតុផ្សំដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍របស់កីឡាបាត់ទាត់អង់គ្លេស។ បទចម្រៀងទាំងនោះ គឺរាប់ចាប់តាំងពីបទរីករាយ(បទ“សប្បាយគ្រប់គ្នា”) ដល់បទចម្លែក(បទ “ពពុះសាប៊ូដែលរសាត់ឥតឈប់”) និងបទដែលគួរឲ្យភ្ញាកផ្អើល។ ឧទាហរណ៍ បទទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ គឺជាបទចម្រៀងប្រចាំក្រុម វេស ប្រូមវីជ អាលបីយ៉ុន។ គេបានដាក់តាំងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣នេះ នៅច្រកទ្វារខាងមុខស្តាត របស់ក្រុមមួយនេះ ដោយប្រកាស់អំពីអ្នកគង្វាលដ៏ល្អ អស្ចារ្យ និងធំបំផុត ទៅដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលមកទស្សនានៅ ស្តាត “វេស ប្រោន បេគគីស”។

ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣ ស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថា “ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគង្វាលខ្ញុំ”(ខ.១)។ ក្រោយមក កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាថាយក៏បានចែងផងដែរថា “កាល[ព្រះយេស៊ូវ]ទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល”(ម៉ាថាយ ៩:៣៦)។ ហើយក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សដែលជាចៀម ក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាអ្នកគង្វាលល្អ ឯអ្នកគង្វាលល្អ ក៏ស៊ូតែប្តូរជីវិតជំនួសចៀម”(ខ.១១)។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យអាណឹតចំពោះហ្វូងមនុស្សដែលបានដើរតាមទ្រង់ បានជាទ្រង់ឆ្លើយតប ចំពោះតម្រូវការរបស់ពួកគេ ហើយទីបំផុត ទ្រង់ក៏បានលះបង់ព្រះជន្មជំនួសយើងរាល់គ្នា។

ឃ្លា “ព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកគង្វាលរបស់ខ្ញុំ” គឺលើសពីទំនុកចម្រៀងសម័យបុរាណ ឬពាក្យស្លោកដ៏ឆ្លាតវ័យ។…

ចានគោមនៃទឹកភ្នែក

នៅ​ទីក្រុង​បូស្តុន រដ្ឋ​ម៉ាសាឈូសេត មាន​ផ្លាក​មួយ​ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ការ​ឆ្លង​កាត់​ចាន​គោម​នៃ​ទឹក​ភ្នែក”។ ផ្លាក​នេះ​បាន​រំឭក អំពី​អ្នក​ដែល​ហ៊ាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្លង​កាត់​មហា​សមុទ្រ​អាត្លង់​ទិច ដើម្បី​គេច​ចេញ​ពី​ការ​ស្លាប់ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​គ្រោះ​អត់​ឃ្លាន​ផ្លែ​ដំឡូង​បារាំង​នៅ​ប្រទេស​អៀរ​ឡង់ នៅ​ចុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៨៤០។ មាន​មនុស្ស​ជាងមួយ​លាន​នាក់​បាន​ស្លាប់​នៅ​ក្នុង​គ្រោះ​ធម្មជាតិ​នោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​មនុស្ស​ជាង​មួយ​លាន​ទៀត បាន​បោះ​បង់ចោល​ផ្ទះ​សំបែង ដើម្បី​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្លង​កាត់​មហា​សមុទ្រ​អាត្លង់​ទិច ទៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ លោក​ចន បូយល អូ រេលី(John Boyle O’Reilly) បាន​ហៅ​រឿង​នេះ​ថា “ចាន​គោម​នៃ​ទឹក​ភ្នែក”។ ដោយសារ​អ្នក​ដំណើរ​ទាំង​នោះ​មាន​ការ​ស្រេក​ឃ្លាន និង​ការ​ឈឺ​ចាប់ ពួក​គេ​បាន​ស្វែង​រក​ក្តី​សង្ឃឹម ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដ៏​អស់​សង្ឃឹម។​

ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​៥៥ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​រៀប​រាប់​អំពី​របៀប​ដែល​ទ្រង់​ដេញ​តាម​ក្តី​សង្ឃឹម។ យើង​មិន​ដឹង​ថា កាល​នោះ ទ្រង់​កំពុង​តែ​ជួប​ការ​គំរាម​កំហែង​អ្វី​ឡើយ តែ​ទម្ងន់​នៃ​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​ទ្រង់ គឺ​ល្មម​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទ្រង់​បាក់​ទឹក​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង​(ខ.៤-៥)។ ពេល​នោះ ទ្រង់​ក៏​បាន​អធិ​ស្ឋាន សូម​ជំនួយ​ពី​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ បាន​ជា​ទ្រង់​ពោល​ថា “ឱ​បើ​សិន​ណា​ជា​មាន​ស្លាប​ដូច​ជា​ព្រាប​ទៅ​រ៉ា នោះ​អញ​នឹង​ហើរ​ចេញ​ទៅ ឲ្យ​បាន​សេចក្តី​សុខ”(ខ.៦)។

យើង​ក៏​ប្រហែល​ជា​ចង់​រត់​គេច​ទៅ​រក​កន្លែង​មាន​សុវត្ថិ​ភាព ក្នុង​ពេល​ដ៏​ឈឺ​ចាប់ ដូច​ស្តេច​ដាវីឌ​ផង​ដែរ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ បន្ទាប់​ពី​ទ្រង់​បាន​ពិចារណា​អំពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​ទ្រង់​ហើយ ទ្រង់​ក៏​បាន​សម្រេច​ព្រះ​ទ័យ​រត់​ទៅ​រក​ព្រះរបស់​ទ្រង់ ជា​ជាង​រត់​គេច​ពី​ការ​ឈឺ​ចាប់​ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​បាន​បន្លឺ​សម្លេង​ច្រៀង​ថា “ចំណែក​ខ្ញុំ​នឹង​អំពាវនាវ​ដល់​ព្រះ ហើយ​ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ​ខ្ញុំ”(ខ.១៦)។

ពេល​ដែល​បញ្ហា​ចូល​មក​ដល់ សូម​ចាំ​ថា​ព្រះ​នៃ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​គ្រប់​យ៉ាង ទ្រង់​អាច​នាំ​អ្នក​ឆ្លង​កាត់​ពេល​ដ៏​ងងឹត និង​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ដែល​ជ្រៅ​បំផុត​របស់​អ្នក។​ ទ្រង់​បាន​សន្យា​ថា ថ្ងៃ​ណា​មួយ ទ្រង់​នឹង​ជូត​ទឹក​ភ្នែក​យើង​ឲ្យ​អស់(វិវរណៈ ២១:៤)។ ការ​ធានា​នេះ​នឹង​ជួយ​ឲ្យ​យើង​កាន់​តែ​មាន​ភាព​រឹង​មាំ…

ពិបាកដូចត្រូវភ្លើងឆេះ

លោក​អូស ហ្គីណេស(Os Guinness) បាន​និពន្ធ​សៀវភៅ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ការ​ត្រាស​ហៅ ។ ក្នុង​សៀវភៅ​នេះ គាត់​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ពេល​ដែល​លោក​វីនស្ទុន ឆឺឈីល(Winston Churchill) បាន​ទៅ​វិស្សម​កាល​ជា​មួយ​មិត្តភក្តិ​គាត់ នៅ​ភាគ​ខាង​ត្បូង​នៃ​ប្រទេស​បារាំង ដោយ​អង្គុយ​នៅ​ក្បែរ​កន្លែង​ដុត​ភ្លើង ដើម្បី​កម្តៅ​ខ្លួន​គាត់ ក្នុង​ពេល​យប់​ដ៏​រងា។ ពេល​អតីត​នាយក​រដ្ឋ​មន្រ្តី​រូប​នេះ មើល​ទៅ​ភ្លើង​ដែល​កំពុង​តែ​ឆេះ គាត់​ក៏​បាន​ឃើញ​អង្កត់​ឱស​ដើម​ស្រល់ ដែល​កំពុង​តែ “ប្រេះ​បែក ដោយ​បញ្ចេញ​សម្លេង​ឈីត​ៗ ហើយ​ព្រោះ​ជ័រ​ចេញ​មក​ក្រៅ ដូច​មនុស្ស​ស្តោះ​ទឹក​មាត់។ ភ្លាម​ៗ​នោះ គាត់​ក៏និយាយ​ថា គាត់​ដឹង​ថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អង្កត់​ឱស​នោះ​ស្តោះ​ទឹក​មាត់ ព្រោះ​គាត់​ដឹង​ថា ការ​ដែល​ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ​មាន​ការ​ពិបាក​ប៉ុណ្ណា”។

ទុក្ខ​លំបាក ភាព​អសង្ឃឹម គ្រោះ​ថ្នាក់ ទុក្ខ​ព្រួយ និង​ផល​វិបាក​នៃ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ខុស​របស់​យើង សុទ្ធ​តែ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើងមាន​អារម្មណ៍​ពិបាក​ដូច​ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ។ កាលៈ​ទេសៈ​ដ៏​ពិបាក​ធ្វើ​ឲ្យ​ចិត្ត​យើង​បាត់​បង់​អំណរ និង​សន្តិភាព​បន្តិច​ម្តង​ៗ។​ ពេល​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ទទួល​ផល​វិបាក នៃ​អំពើ​បាប​ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រព្រឹត្ត ទ្រង់​ក៏​បាន​សរសេរ​នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ថា “កាល​ទូលបង្គំ​បាន​ស្ងៀម​នៅ នោះ​ឆ្អឹង​ទូលបង្គំបាន​ខ្សោះ​ទៅ ដោយសារ​ដំងូរ​ដែល​ទូលបង្គំ​ថ្ងូរ​ជា​ដរាប​រាល់​ថ្ងៃ… ធាតុ​ទឹក​របស់​ទូលបង្គំ​បាន​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​រីង​ហួត ដូច​ជា​រដូវ​ក្តៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤)។

ក្នុង​ពេល​ដ៏​ពិបាក​បែប​នេះ តើ​យើង​ត្រូវ​ងាក​ទៅ​រក​ជំនួយ នៅ​ទី​ណា? តើ​យើង​ទៅ​រក​ក្តី​សង្ឃឹម​នៅ​ទី​ណា? សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ជួប​ការ​លំបាក​ជា​ច្រើន នៅ​ក្នុង​ការ​ងារ​បម្រើ​ព្រះ បាន​ជា​គាត់​សរសេរ​ថា​ “ដែល​យើង​ខ្ញុំ​ត្រូវ​គេ​សង្កត់សង្កិន​គ្រប់​ជំពូក តែ​មិន​ទ័ល​ផ្លូវ​ឡើយ មាន​សេចក្តី​វិលវល់ តែ​មិន​ទ័ល​គំនិត​ទេ។ មាន​គេ​ធ្វើ​ទុក្ខ តែ​មិន​មែន​ត្រូវ​ចោល​នៅ​ម្នាក់​ឯង​ទេ ត្រូវ​គេ​វាយ​ដួល​ស្តូក…

បេសកកម្មជួយសង្រ្គោះ ដ៏អស្ចារ្យបំផុត

កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​១៨ ខែ​កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៥២ មាន​ខ្យល់​ព្យុះ​ដ៏​កាច​សាហាវ​មួយ​បាន​បក់​បោក​មក ធ្វើ​ឲ្យ​នាវា អេស អេស ភែនលេតតុន ដែល​ជា​នាវា​ដឹក​ប្រេង ដាច់​ជា​ពីរ​កំណាត់ នៅ​ចម្ងាយ​ប្រហែល​១៦​គីឡូ​ម៉ែត្រ ពី​ឆ្នេរ​សមុទ្រ​រដ្ឋ​ម៉ាសាឈូសេត។ នៅ​ពេល​នោះ មាន​នាវិក​ជាង​៤០​នាក់ បាន​ជាប់​នៅ​ក្នុង​នាវា​ដែល​កំពុង​តែ​លិច​នោះ នៅ​ក្នុង​ពេល​ដែល​មាន​ខ្យល់​ព្យុះ និង​ទឹក​រលក​ដ៏​កាច​សាហាវ កំពុង​តែ​បក់​បោក។

ពេល​ពួក​ឆ្មាំ​សមុទ្រ​បាន​ទទួល​ដំណឹង អំពី​គ្រោះ​មហន្ត​រាយ​នេះ នៅ​ស្ថានីយ​របស់​ពួក​គេ នៅ​ក្រុង​ឆាថាម រដ្ឋ​ម៉ាសាឈូសេត លោក​បឺនី វេបបឺ(Bernie Webber) បាន​ដឹក​នាំ​មនុស្ស​បី​នាក់ បើក​នា​វា​សង្រ្គោះ​មួយ​គ្រឿង ទៅ​ជួយ​នាវិក​ដែល​កំពុង​ជាប់​នៅ​លើ​នាវា ដែល​កំពុង​លិច​នោះ ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ដែល​ស្ទើរ​តែ​គ្មាន​សង្ឃឹម​ទាល់​តែ​សោះ ហើយ​ក៏​បាន​នាំ​នាវិក​៣២​នាក់ មក​រក​កន្លែង​សុវត្ថិ​ភាព។ សកម្ម​ភាព​ដ៏​ក្លាហាន​នេះ ត្រូវ​បាន​គេ​ចាត់​ទុក​ជា​ការ​ជួយ​សង្រ្គោះ​ដ៏​អស្ចារ្យ​បំផុត ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​នៃ​ឆ្មាំ​សមុទ្រ​អាមេរិក ហើយ​នៅ​ឆ្នាំ ២០១៦ គេ​ក៏​បាន​ផលិត​ខ្សែ​ភាព​យន្ត ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ពេល​ដ៏​មាន​ន័យ​បំផុត  ដែល​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ហេតុការណ៍​នេះ។

ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​លូកា ១៩:១០ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រកាស់ អំពី​ព្រះ​រាជ​កិច្ច​ជួយ​សង្រ្គោះ​របស់​ទ្រង់ ដោយ​មាន​បន្ទូល​ថា “កូន​មនុស្ស​បាន​មក ដើម្បី​ស្វែង​រក និង​ជួយ​សង្រ្គោះ​មនុស្ស​បាត់​បង់”។ ឈើ​ឆ្កាង និង​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ទ្រង់ គឺ​ជា​ភស្តុតាង​ដ៏​ប្រសើរ​បំផុត ដែល​បញ្ជាក់​ថា ទ្រង់​ពិត​ជា​បាន​មក​ជួយ​សង្រ្គោះ​មនុស្ស​ជាតិ​មែន ដោយ​ទ្រង់​បាន​ផ្ទុក​អំពើ​បាប​របស់​យើង នៅ​លើ​អង្គ​ទ្រង់ ហើយ​បាន​ផ្សៈ​ផ្សា​មនុស្ស ឲ្យ​ជា​នឹង​ព្រះ​វរបិតា។…