បុរសដែលពូកែអធិស្ឋាន
ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបាននឹកចំាជីតារបស់ខ្ញុំឈ្មោះដឺរឃីង(Dierking) ថា ជាបុរសដែលមានជំនឿ និងការអធិស្ឋានដ៏រឹងមាំ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនបាននឹកចាំ អំពីគាត់យ៉ាងដូចនេះជានិច្ចនោះទេ។ ម្តាយមីងរបស់ខ្ញុំបានរំឭក អំពីលើកទីមួយ ដែលឪពុកគាត់បានប្រកាសទៅកាន់គ្រួសារគាត់ថា “យើងនឹងចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានអរព្រះគុណព្រះ មុនពេលយើងញាំអាហារ”។ ការអធិស្ឋានរបស់គាត់ជាលើកទីមួយ មានភាពរដិបរដុប ប៉ុន្តែ គាត់បានបន្តអនុវត្តនូវការអធិស្ឋាន អស់រយៈពេល៥០ឆ្នាំ ដែលជាញឹកញាប់ គាត់បានអធិស្ឋានពេញមួយថ្ងៃ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលគាត់លាចាកលោក ស្វាមីខ្ញុំបានជូនជីដូនខ្ញុំ នូវដើមផ្កាដែលមានស្លឹកដូចដៃអធិស្ឋាន ដោយនិយាយថា “លោកតា ជាមនុស្សពូកែអធិស្ឋាន”។ ការដែលជីតាខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះ ហើយនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ បានកែប្រែគាត់ ឲ្យក្លាយជាអ្នកបម្រើព្រះគ្រីស្ទដ៏ស្មោះត្រង់។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបាននិយាយអំពីការអធិស្ឋាន ជាញឹកញាប់។ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៦:៩-១៣ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវគំរូនៃការអធិស្ឋាន ដល់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ដោយបង្រៀនពួកគេ ឲ្យចូលទៅរកព្រះ ដោយការសរសើរដំកើងដ៏ស្មោះត្រង់ ដោយដឹងថា ព្រះអង្គជានរណា។ ពេលណាយើងទូលសូមដល់ព្រះ យើងទុកចិត្តថា ព្រះអង្គប្រទាន “អាហារប្រចាំថ្ងៃ”(ខ.១១)។ ពេលណាយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើង យើងទូលសូមការអត់ទោសបាប និងជំនួយពីព្រះអង្គ ដើម្បីជៀសវាងការការល្បួង(ខ.១២-១៣)។
ប៉ុន្តែ យើងមិនគ្រាន់តែអធិស្ឋាន តាម “ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់” ប៉ុណ្ណោះទេ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងប្រើការអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរគ្រប់ប្រភេទ (អេភេសូរ ៦:១៨)។ ការអធិស្ឋានមានសារៈសំខាន់ ចំពោះការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង…
ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងរបស់អ្នក
ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីបានញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយមិត្តជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានពោលពាក្យអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានធ្វើការក្នុងជីវិតនាង។ នាងស្គាល់ខ្ញុំ និងស្រឡាញ់ខ្ញុំ ទោះខ្ញុំមានចំណុចដែលសូម្បីតែខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់មិនចូលចិត្តក៏ដោយ។ នាងស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សមួយក្រុមតូច ដែលទទួលស្វាគមន៍ខ្ញុំ ដោយមិនប្រកាន់ បុគ្គលិកលក្ខណៈ ទម្លាប់ និងចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំ។ តែនៅមានផ្នែកខ្លះនៃរឿងរបស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំមិនចង់ចែកចាយដល់នាង និងអ្នកដទៃទៀតដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ គឺត្រង់ផ្នែកដែលខ្ញុំពិតជាមិនបានជួយពួកគេ ខ្ញុំចូលចិត្តវិនិច្ឆ័យគេ មិនសប្បុរស ឬខ្វះក្តីស្រឡាញ់។
ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ពិតជាបានជ្រាបអំពីរឿងរបស់ខ្ញុំទាំងមូល។ ខ្ញុំអាចនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ អំពីរឿងខ្ញុំ ដោយសេរី ទោះខ្ញុំមានការស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងការនិយាយទៅកាន់អ្នកដទៃក៏ដោយ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣៩ បានពិពណ៌នា អំពីការប្រកបស្និទ្ធស្នាលដែលយើងអាចមាន ដោយអំណរជាមួយព្រះដ៏ជាស្តេច។ ព្រះអង្គស្គាល់យើងគ្មានកន្លែងចន្លោះ(ខ.១)។ ព្រះអង្គស្គាល់ផ្លូវទាំងអស់របស់យើង(ខ.៣)។ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចូលមករកព្រះអង្គ ពេលយើងមានការភ័ន្តភាំង មានចិត្តថប់បារម្ភ និងតយុទ្ធនឹងការល្បួង។ ពេលណាយើងព្រមចុះចូលព្រះអង្គទាំងស្រុង ព្រះអង្គឈោងមករកយើង ដើម្បីស្តាយើងឡើងវិញ ហើយសរសេររឿងរបស់យើងជាថ្មី នៅត្រង់ផ្នែកដែលបានធ្វើឲ្យយើងមិនសប្បាយចិត្ត ដោយសារយើងបានវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ។
ព្រះទ្រង់ស្គាល់យើង លើសពីលទ្ធភាពដែលគេអាចស្គាល់យើង ហើយព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់យើង! ពេលណាយើងចុះចូលបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ ហើយព្យាយាមស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ ព្រះអង្គអាចកែប្រែរឿងរបស់យើង ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គជាអ្នកនិពន្ធ ដែលកំពុងតែបន្តសរសេររឿងនៃជីវិតយើង។—Cindy Hess Kasper
ក្តីអំណរដែលព្រះប្រទានពីខាងក្នុង
ពេលដែលម៉ាសៀ(Marcia) ចេញទៅទីសាធារណៈ នាងតែងតែព្យាយាមញញឹមដាក់អ្នកដទៃ។ នេះជារបៀបដែលនាងឈោងទៅរកអ្នកដទៃ ដែលត្រូវការមើលឃើញទឹកមុខដែលរួសរាយ។ ភាគច្រើន នាងក៏បានទទួលនូវទឹកមុខញញឹមពិតប្រាកដ តបមកវិញ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគេតម្រូវឲ្យម៉ាសៀពាក់ម៉ាស់ នាងក៏បានដឹងថា គេមិនអាចមើលឃើញមាត់របស់នាងទេ ដូចនេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញស្នាមញញឹមនៅលើមាត់របស់នាងឡើយ។ នាងគិតថា នេះជារឿងដែលគួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ តែខ្ញុំនឹងមិនឈប់ញញឹមដាក់គេឡើយ។ គេប្រហែលជាអាចឃើញស្នាមញញឹមក្នុងកែវភ្នែកខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំញញឹម។
តាមវិទ្យាសាស្រ្ត សាច់ដុំនៅសងខាងមាត់ និងសាច់ដុំដែលធ្វើឲ្យចុងភ្នែកជ្រួញ ពេលយើងញញឹម អាចធ្វើការទន្ទឹមគ្នា។ គេបានពិពណ៌នាថា នេះជាការញញឹមដោយប្រើភ្នែក។
បទគម្ពីរសុភាសិតបានរំឭកយើងថា “ពន្លឺនៃភ្នែក នោះនាំឲ្យចិត្តរីករាយ” ហើយ “ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស”(១៥:៣០ ១៧:២២)។ ជាញឹកញាប់ ស្នាមញញឹមរបស់កូនព្រះ កើតចេញពីក្តីអំណរចេញពីក្នុងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ជាអំណោយមកពីព្រះ ដែលហូរចូលជីវិតយើង ខណៈពេលដែលយើងលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលមានបន្ទុកធ្ងន់ ឬចែកចាយដល់អ្នក ដែលកំពុងស្វែងរកចម្លើយ សម្រាប់បញ្ហាក្នុងជីវិត។ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងកំពុងជួបទុក្ខលំបាក ក្តីអំណររបស់យើង នៅតែអាចបញ្ចេញពន្លឺ។
ពេលដែលជីវិតយើងហាក់ដូចជាមានភាពងងឹត ចូរយើងជ្រើសរើសយកក្តីអំណរ។ ចូរឲ្យស្នាមញញឹមរបស់យើងបានធ្វើជាបង្អួចនៃក្តីសង្ឃឹម ដែលឆ្លុះបញ្ចាំង ឲ្យគេឃើញក្តីស្រឡាញ់ និងពន្លឺនៃព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ក្នុងជីវិតអ្នក។—Cindy Hess Kasper
តើអ្នកមានផែនការទេ?
ខេដិន(Caden) ជាយុវជន ដែលនឹងចូលដល់អាយុ១៨ឆ្នាំ ក្នុងពេលឆាប់ៗ។ គាត់កំពុងទន្ទឹងរង់ចំាពេលដែលគាត់នឹងបានចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យជាលើកដំបូង ដោយមានអាហាររូបករណ៍។ គាត់បានចូលរួមក្នុងការងារផ្សាយដំណឹងល្អ នៅវិទ្យាល័យ ហើយបានទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលគាត់នឹងបានចូលរួម ក្នុងការងារស្រដៀងនេះ ក្នុងបរិស្ថានថ្មី។ គាត់ក៏បានសន្សំលុយ ដែលគាត់ទទួលបានពីការងារពាក់កណ្តាលពេល ហើយក៏បានមានឱកាសដ៏ល្អ ដើម្បីទទួលបានការងារថ្មី។ គាត់មានគោលដៅល្អៗមួយចំនួន ហើយអ្វីៗក៏មានដំណើរការល្អ តាមគម្រោងរបស់គាត់។
ហើយបន្ទាប់មក នៅរដូវផ្ការីក នៃឆ្នាំ២០២០ ការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីតបានផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។
សាលាក៏បានជូនដំណឹងមកថា គាត់ត្រូវរៀនតាមអនឡាន ក្នុងឆមាសទី១។ ការផ្សាយដំណឹងល្អ នៅមហាវិទ្យាល័យក៏បានផ្អាក។ ចិត្តដែលរំពឹងចង់បានការងារល្អ ក៏បានរីងស្ងួត ពេលដែលកន្លែងធ្វើការជាច្រើនត្រូវបានបិទ។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែអស់សង្ឃឹម មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ក៏បានដកស្រង់ពាក្យរបស់អ្នកប្រដាល់អាជីពដ៏ល្បីម្នាក់ដែលបាននិយាយថា “មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានផែនការរៀងៗខ្លួន ទាល់តែត្រូវគេដាល់ចំកញ្ចប់មាត់”។
បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក១៦ បានប្រាប់យើងថា ពេលណាយើងថ្វាយការទាំងអស់ដែលយើងធ្វើដល់ព្រះ ព្រះអង្គនឹងដឹកនាំយើងក្នុងការរៀបចំផែនការ ហើយអ្វីៗនឹងដំណើរការ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(ខ.៣-៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្តេជ្ញាចិត្តដ៏ពិតអាចមានការពិបាក។ ការប្តេជ្ញាចិត្តពិតប្រាកដតម្រូវឲ្យយើងបើកចិត្ត ទទួលការដឹកនាំពីព្រះ ដោយមិនងាកទៅឆ្វេង ឬទៅស្តាំ តាមតែចិត្តនឹកឃើញនោះឡើយ(ខ.៩ ១៩:២១)។
ក្តីស្រមៃដែលមិនមានផ្លែផ្កា អាចនាំឲ្យមកនូវការខកចិត្ត ប៉ុន្តែ ដោយសារយើងមិនអាចមើលឃើញពេលអនាគតជាមុន នោះយើងត្រូវតែពឹងផ្អែកទៅលើផ្លូវរបស់ព្រះ ដែលជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់។ ពេលណាយើងចុះចូលនឹងព្រះអង្គ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គនៅតែដឹកនាំជំហានយើងដោយក្តីស្រឡាញ់ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមិនបានឃើញផ្លូវនៅខាងមុខក៏ដោយ(១៦:៩)។—Cindy Hess…
ទាំងនៅពេលលំបាក និងរីករាយ
កាលពីថ្ងៃទី២៨ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៨៦ យាន្តអវកាសឆាលិនជើរ របស់សហរដ្ឋអាមេរិក បានផ្ទុះនៅលើអាកាស បន្ទាប់ពីបានហោះឡើងបានតែ៧៣វិនាទី។ លោកប្រធានាធិបតី រីហ្គិន(Reagan) ក៏បានឡើងថ្លែងសន្ទរកថា ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តប្រជាជន ដោយដកស្រង់បទកំណាព្យ មានចំណងជើងថា “ការហោះហើរដ៏ខ្ពស់” ដែលក្នុងនោះ លោកចន ហ្គីលេសផាយ មេហ្គី(John Gillespie Magee) ដែលជាអ្នកបើកយន្តហោះនៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានសរសេរ អំពី “ភាពបរិសុទ្ធនៃលំហរអាវកាស ដ៏ខ្ពស់ ដែលមិនមនុស្សមិនទាន់ទៅដល់” និងអំពីការស្រមៃថា គាត់ហាក់ដូចជាបានប៉ះ “ព្រះភក្ររបស់ព្រះ”។
យើងមិនអាចប៉ះព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែ ជួនកាល ពេលណាយើងបានឃើញថ្ងៃលិចដ៏ស្រស់ស្អាតក្រៃលែង ឬបានទៅកន្លែងណាមួយ ក្នុងធម្មជាតិ ដើម្បីចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀម យើងក៏មានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គកំពុងតែគង់នៅក្បែរយើង។ រនាំងដែលបានខណ្ឌនៅកណ្តាលស្ថានសួគ៌ និងផែនដី ហាក់ដូចជាកាន់តែស្ដើងជាងមុន។ ពោលគឺ យើងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់ហាក់ដូចជានៅជិតជាងមុន។
ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់បានពិសោធន៍នឹងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ដែលគង់នៅក្បែរពួកគេ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានផងដែរ។ ព្រះទ្រង់ប្រទានបង្គោលពពកនៅពេលថ្ងៃ និងបង្គោលភ្លើង នៅពេលយប់ ដើម្បីដឹកនាំពួកគេកាត់តាមវាលរហោស្ថាន(និក្ខមនំ ៤០:៣៤-៣៨)។ ពេលដែលពួកគេកំពុងស្នាក់នៅក្នុងជំរុំ “សិរីល្អរបស់ព្រះបានស្ថិតនៅពេញរោងឧបោសថ”(ខ.៣៥)។ ក្នុងការធ្វើដំណើរទាំងមូល គេបានដឹងថា ព្រះអង្គបានគង់នៅជាមួយពួកគេជានិច្ច។
ខណៈពេលដែលយើងអរសប្បាយនឹងសម្រស់នៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ យើងក៏ដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ព្រះអង្គគង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ពេលណាយើងនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ…
ការកែតម្រង់ដោយក្តីស្រឡាញ់
អស់រយៈពេលជាង៥០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ឪពុកខ្ញុំបានខិតខំធ្វើការឲ្យបានល្អប្រសើរ ក្នុងផ្នែកកែសម្រួលអត្ថបទ។ គាត់មានចិត្តឆេះឆួល មិនគ្រាន់តែនៅក្នុងការស្វែងរកកំហុសក្នុងការសរសេរប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ចង់ឲ្យអត្ថបទដែលគាត់កែសម្រួល មានភាពច្បាស់លាស់ សមហេតុផល មានភាពស៊ីសង្វាក់គ្នា និងមានវេយ្យករណ៍ត្រឹមត្រូវ។ គាត់បានប្រើប៊ិចពណ៌បៃតង ក្នុងការកែសម្រួល ជាជាងប្រើប៊ិចពណ៌ក្រហម។ គាត់យល់ឃើញថា ប៊ិចពណ៌បៃតង “មានភាពរួសរាយជាង” ខណៈពេលដែលអ្នកនិពន្ធដែលមានបទពិសោធន៍តិច ឬមិនសូវមានទំនុកចិត្ត ប្រហែលមិនចូលចិត្តប៊ិចពណ៌ក្រហម។ គោលបំណងរបស់គាត់ គឺដើម្បីចង្អុលបង្ហាញគេដោយសុភាព ឲ្យជ្រើសរើសផ្លូវល្អជាង។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកែតម្រង់មនុស្ស ព្រះអង្គកែតម្រង់ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ ក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះ គឺដូចកាលដែលព្រះអង្គប្រឈមមុខដាក់ភាពមានពុតរបស់ពួកអាចារ្យផារិស៊ី(ម៉ាថាយ ២៣) ព្រះអង្គបានស្តីបន្ទោសពួកគេ ដោយពាក្យធ្ងន់ៗ តែក៏ដើម្បីជាប្រយោជន៍របស់ពួកគេផងដែរ។ តែក្នុងករណីរបស់មិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ គឺនាងម៉ាថា ការកែតម្រង់ដ៏សុភាព គឺជាអ្វីដែលនាងត្រូវការ(លូកា ១០:៣៨-៤២)។ ពួកផារិស៊ីមិនបានឆ្លើយតប ដោយវិជ្ជមាន ចំពោះការស្តីបន្ទោសរបស់ព្រះអង្គនោះឡើយ ខណៈពេលដែលនាងម៉ាថា នៅតែជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១១:៥)។
ការកែតម្រង់អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍មិនល្អ ហើយមនុស្សតិចណាស់ ដែលចូលចិត្តការស្តីបន្ទោស។ ជួនកាល ដោយសារអំណួតរបស់យើង នោះយើងពិបាកនឹងទទួលការកែតម្រង់ ដោយការដឹងគុណ។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិត បានចែងអំពីប្រាជ្ញា និងបានបង្ហាញថា “ការស្តាប់តាមការកែតម្រង់” គឺជាសញ្ញាបង្ហាញ អំពីប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹង(១៥:៣១-៣២)។
ការកែតម្រង់របស់ព្រះ ដោយក្តីស្រឡាញ់ ជួយយើងឲ្យផ្លាស់ប្តូរទិសដៅរបស់យើង ហើយដើរតាមព្រះអង្គកាន់តែស្និទ្ធស្នាល។…
ការវិនិយោគ ដើម្បីជំនឿ
កាលលោកឆាក់(Chuck) មានអាយុ១២ឆ្នាំ គាត់បានរង់ចំាបើកកញ្ចប់អំណោយ នៅក្រោមដើមណូអែល ដោយចិត្តអន្ទះសារ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ គាត់ចង់បានកង់ថ្មីមួយគ្រឿង តែក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់បានរលាយ នៅពេលដែលគាត់បើកប្រអប់អំណោយ ឃើញសៀវភៅវចនានុក្រម មួយក្បាល។ គាត់ក៏បានបើកវចនានុក្រមនោះ ឃើញអក្សរដែលឪពុកម្តាយគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រទី១ថា “វចនានុក្រមនោះ ម៉ាក់ និងប៉ាបានទិញឲ្យកូន ឆ្នាំ១៩៥៨។ ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីសង្ឃឹមដ៏ខ្ពស់ថា កូននឹងរៀនបានពិន្ទុល្អ នៅសាលា”។
ក្នុងអំឡុងពេលប្រហែល១០ឆ្នាំក្រោយមក លោកឆាក់ពិតជារៀនបានពិន្ទុល្អ នៅសាលារៀនមែន។ គាត់បានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ ហើយក្រោយមក ក៏បានបញ្ចប់ការហ្វឹកហាត់បើកបរយន្តហោះ។ គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកបើកបរយន្តហោះ នៅក្រៅប្រទេស ដោយបានសម្រេចក្តីបំណងគាត់ ដែលចង់ជួយអ្នកក្រីក្រ និងផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ ដល់ពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលអំណោយនេះអស់រយៈពេលប្រហែល៦០ឆ្នាំ គាត់ក៏បានបង្ហាញវចនានុក្រមចាស់មួយក្បាលនោះ ដល់ចៅៗរបស់គាត់។ វាបានក្លាយជានិមិត្តរូប នៃការដែលឪពុកម្តាយគាត់បានវិនិយោគដោយក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីអនាគតគាត់ ហើយគាត់នៅតែឲ្យតម្លៃវា។ ប៉ុន្តែ គាត់មានការដឹងគុណកាន់តែខ្លាំង ចំពោះការវិនិយោគរបស់ឪពុកម្តាយគាត់ នៅក្នុងការនាំឲ្យគាត់មានសេចក្តីជំនឿ ដោយបង្រៀនគាត់អំពីព្រះ និងព្រះគម្ពីរប៊ីប។
បទគម្ពីរចោទិយកថា ជំពូក១១ បានចែងអំពីសារៈសំខាន់នៃការឈ្លាតឱកាសបង្រៀនព្រះគម្ពីរដល់កូន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវឲ្យបង្រៀនពាក្យទាំងនេះដល់ពួកកូនចៅឯង ដោយនិយាយប្រាប់ក្នុងកាលដែលឯងអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះ ហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង”(ខ.១៩)។
សម្រាប់លោកឆាក់ គោលតម្លៃដ៏អស់កល្បដែលបានបណ្តុះ កាលគាត់នៅក្មេង បានរីកធំឡើង…
លះបង់ត្រីតូច ដើម្បីចាប់ត្រីធំ
អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលប្តីប្រពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសមួយគូ ដែលកំពុងរស់នៅតំបន់អាហ្រ្វិកខាងលិច មានទំនាក់ទំនងដ៏រឹងមាំជាមួយបុរសម្នាក់ ក្នុងក្រុងដែលពួកគេរស់នៅ ហើយក៏បានចែកចាយ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ និងរឿងអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះដល់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិត្តភក្តិម្នាក់នេះមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការបោះបង់ចោលភាពស្មោះស្ម័គ្រ ចំពោះសាសនារបស់ជនជាតិគាត់ ទោះគាត់បានទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ជាសេចក្តីពិត ដែលធំប្រសើរជាងក៏ដោយ។ គាត់ក៏មានការបារម្ភខ្លាចបាត់បង់ប្រាក់ចំណូល ព្រោះគាត់ជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ របស់សាសនានោះ ហើយពឹងផ្អែកលើប្រាក់ឧបត្ថម្ភពីអ្នកកាន់សាសនានោះ។ គាត់ក៏ខ្លាចបាត់បង់កត្តិយស ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់។
គាត់ក៏បានពន្យល់ដោយចិត្តក្រៀមក្រំថា គាត់ប្រៀបដូចជាអ្នកនេសាទត្រីម្នាក់ ដែលរាវចាប់ត្រីក្នុងទឹកអូរ។ គាត់ចាប់បានត្រីតូចមួយ តែមានត្រីធំជាងបានហែលមកក្បែរគាត់។ ដើម្បីចាប់ត្រីធំជាង គាត់ត្រូវតែព្រលែងត្រីដែលតូចជាង។
បុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក ១៩ ក៏មានបញ្ហាស្រដៀងនេះផងដែរ។ ពេលដែលគាត់បានចូលមកក្បែរព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានទូលសួរព្រះអង្គថា “លោកគ្រូល្អអើយ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើការល្អអ្វី ឲ្យបានជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច?”(ខ.១៦)។ គាត់ហាក់ដូចជាសួរដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែ គាត់មិនចង់ថ្វាយជីវិតគាត់ទាំងស្រុង ដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់មិនគ្រាន់តែជាអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងមានមោទនៈភាពចំពោះខ្លួនឯង ដែលជាអ្នកកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ។ គាត់ចង់មានជីវិតអស់កល្ប តែគាត់នៅតែស្រឡាញ់អ្វីផ្សេងខ្លាំងជាង ហើយក៏បានបដិសេធន៍ព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលណាយើងបន្ទាបខ្លួនថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលយកអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយឥតគិតថ្លៃ នោះព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើងថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ”(ខ.២១)។—Cindy Hess Kasper
ស្រឡាញ់ដោយការប្រព្រឹត្ត
មានពេលមួយអ្នកស្រីហាយឌី(Heidi) និងលោកចេហ្វ(Jeff) បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីបានបំពេញការងារ ដែលគេបានចាត់តាំងឲ្យធ្វើនៅក្រៅប្រទេស ក្នុងតំបន់ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅ ហើយបន្ទាប់មកក៏បានស្នាក់នៅអស់ជាច្រើនខែ នៅក្បែរគ្រួសារមួយ នៅរដ្ឋមីឈីហ្គិន ចំពេលដែលរដូវរងាមកដល់។ នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលកូនៗរបស់ពួកគេជាច្រើននាក់ ក្នុងចំណោមកូនទំាង១០នាក់ បានឃើញសម្រស់ពីធម្មជាតិនៃព្រឹលទឹកកក។
ប៉ុន្តែ អាកាសធាតុនៅរដូវត្រជាក់ ក្នុងរដ្ឋមីឈីហ្គិនតម្រូវឲ្យពួកគេស្លៀកពាក់ក្រាស់ៗ ដោយមានអាវធំក្រៅ ស្រោមដៃ និងស្បែកជើងកវែងជាដើម។ សម្រាប់គ្រួសារដ៏ធំមួយនេះ ការត្រៀមសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់រដូវត្រជាក់ខ្លំាង ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានខែខាងមុខ នាំឲ្យមានការចំណាយច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ។ អ្នកជិតខាងម្នាក់បានយកស្បែកជើងឲ្យពួកគេ ហើយក៏បានឲ្យខោសម្រាប់ដើរក្នុងព្រឹល រួចក៏បានឲ្យមួក និងស្រោមដៃទៀត។ បន្ទាប់មក មិត្តភក្តិម្នាក់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ នៅព្រះវិហាររបស់គាត់ ឲ្យប្រមូលខោអាវកក់ក្តៅ ដែលមានទំហំត្រូវ នឹងសមាជិកទាំង១២នាក់ នៃគ្រួសារមួយនេះ។ ព្រះអង្គក៏បានប្រទានពរពួកគេឲ្យមានអ្វីៗ ដែលពួកគេត្រូវការ ពេលដែលព្រឹលចាប់ផ្តើមធ្លាក់ចុះមក។
ការបម្រើអ្នកដទៃ ដែលកំពុងមានការខ្វះខាត ក៏ជាការបម្រើព្រះផងដែរ។ បទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៣:១៦-១៨ បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យជួយយកអសាអ្នកដទៃ តាមលទ្ធភាពរបស់យើង។ ការបម្រើជួយយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ ដោយយើងចាប់ផ្តើមស្រឡាញ់ និងគិតអំពីអ្នកដទៃ ដូចព្រះអង្គដែរ។ ជាញឹកញាប់ ព្រះទ្រង់ប្រើកូនៗព្រះអង្គ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការអ្នកដទៃ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ។ ជាលទ្ធផល ជំនឿយើងក៏នឹងមានការកើនឡើង ខណៈពេលដែលព្រះទ្រង់បំពាក់សមត្ថភាពយើង សម្រាប់ការបម្រើ…
ចូរមានកម្លាំង និងចិត្តក្លាហានឡើង
ខេលិប(Caleb) ជាក្មេងដែលមានការភ័យខ្លាចច្រើន។ រៀងរាល់ពេលយប់ ពេលគាត់បានបិទភ្នែក គាត់មានអារម្មណ៍ថា ភាពងងឹតបានហ៊ុមព័ទ្ធជុំជិត។ ភាពស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងបន្ទប់គាត់ ត្រូវបានរំខានជាទៀងទាត់ ដោយសម្លេងក្រេតក្រតៗនៃផ្ទះរបស់គាត់ ដែលសង់ពីឈើ នៅប្រទេសខូស្តារីកា។ បន្ទាប់មក សត្វប្រជៀវនៅក្នុងបន្ទប់តូចក្រោមដំបូលផ្ទះ មានសកម្មភាពកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ម្តាយរបស់គាត់បានដាក់អំពូលពេលយប់ ក្នុងបន្ទប់គាត់ តែក្មេងតូចម្នាក់នេះ នៅតែខ្លាចភាពងងឹត។ នៅពេលយប់មួយនោះ ឪពុករបស់ខេលិបបានយកខគម្ពីរមួយខ មកបិទនៅជាប់គ្រែគេងគាត់។ ខគម្ពីរនោះចែងថា “ចូរឲ្យមានកំឡាំង និងចិត្តក្លាហានចុះ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ក៏កុំឲ្យស្រយុតចិត្តផង ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង ទ្រង់គង់ជាមួយនៅកន្លែងណា ដែលឯងទៅផង”(យ៉ូស្វេ ១:៩)។ ខេលិបក៏បានចាប់ផ្តើមអានខគម្ពីរនេះរៀងរាល់យប់ ហើយខគម្ពីរអំពីព្រះបន្ទូលសន្យានោះនៅជាប់នឹងគ្រែគាត់ រហូតដល់ពេលដែលគាត់ទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។
បទគម្ពីរ យ៉ូស្វេ ជំពូក១ បានពិពណ៌នា អំពីការផ្ទេរតួនាទីជាអ្នកដឹកនាំ ទៅលោកយ៉ូស្វេ បន្ទាប់ពីលោកម៉ូសេស្លាប់។ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់លោកយ៉ូស្វេជាច្រើនដង ឲ្យ “មានកម្លាំង និងមានចិត្តក្លាហាន” ហើយក៏បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យយល់ច្បាស់ អំពីសារៈសំខាន់នៃព្រះរាជបញ្ជាមួយនេះ(ខ.៦-៧,៩)។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ខណៈពេលដែលពួកគេប្រឈមមុខដាក់ពេលអនាគត ដែលមិនច្បាស់លាស់ តែព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលធានាដល់ពួកគេសារជាថ្មីថា “អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯង ដូចជាបាននៅជាមួយនឹងម៉ូសេដែរ អញមិនដែលខាននឹងប្រោសឯង ក៏មិនដែលបោះបង់ចោលឯងឡើយ”(ខ.៥)។
វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងមានការភ័យខ្លាច ប៉ុន្តែ វាធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ខុសភាពផ្លូវកាយ ចិត្ត…