សម្រាកឲ្យបានល្អ
ខ្ញុំមើលនាឡិកា ឃើញម៉ោង ១:៥៥ រំលងអាធ្រាត្រ។ ខ្ញុំកំពុងមានបន្ទុកក្នុងចិត្ត ដោយសារការឆ្លើយឆ្លងសារនៅពេលយប់ជ្រៅ ធ្វើឲ្យខ្ញុំគេងមិនលក់។ ខ្ញុំក៏បានរលាកម្រាលដែលរមូល ហើយក៏បានគ្របពីលើសាឡុង យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ ខ្ញុំក៏បានបើករកមើលវិធីឆាប់គេងលក់ ក្នុងgoogle តែផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំក៏បានរកឃើញ ការណែនាំ អំពីការអ្វីដែលយើងមិនត្រូវធ្វើ ដែលមានដូចជា មិនត្រូវគេងថ្ងៃ ឬផឹកភេសជ្ជៈដែលមានជាតិកាហ្វេអ៊ីន ឬហាត់ប្រាណនៅពេលរសៀលជាដើម។ ខ្ញុំក៏បានអានអត្ថបទបន្ថែមទៀត ក្នុងឧបករណ៍ធែប្លែតរបស់ខ្ញុំ ឃើញគេឲ្យយោបល់ថា ខ្ញុំមិនគួរមើលឧបករណ៍មានអេក្រង់នៅពេលយប់ជ្រៅទេ។ ការផ្ញើសារនៅពេលយប់ជ្រៅ មិនមែនជាទម្លាប់ល្អទេ។ ដើម្បីឲ្យអាចសម្រាកបានល្អ មានការជាច្រើនដែលយើងមិនត្រូវធ្វើ។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះទ្រង់បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យ អំពីការអ្វី ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលមិនត្រូវធ្វើ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ដើម្បីឲ្យពួកគេបានសម្រាក។ នៅគ្រាសញ្ញាថ្មី ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានផ្លូវថ្មីមួយ សម្រាប់ការសម្រាក។ ព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើក្រឹត្យវិន័យនោះទេ តែព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅពួកសាវ័ក ឲ្យប្រកបស្និទ្ធស្នាលនឹងព្រះអង្គ ដោយមានបន្ទូលថា “អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក”(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។ ក្នុងខមុន ព្រះយេស៊ូវបានចង្អុលបង្ហាញទំនាក់ទំនងដ៏អស់កល្បជានិច្ច ក្នុងនាមជាព្រះតែមួយ ដែលទ្រង់មានជាមួយព្រះវរបិតា គឺព្រះដែលទ្រង់បានបើកសម្តែងដល់យើង។ ព្រះយេស៊ូវបានទទួលជំនួយពីព្រះវរបិតាជានិច្ច បានជាយើងក៏អាចទទួលជំនួយពីព្រះអង្គផងដែរ។
ការជៀសវាងការគិតអំពីពេលអតីតកាល ដែលអាចរំខានដំណេករបស់យើង គឺជាទង្វើដ៏ឆ្លាតវ័យ ប៉ុន្តែ យើងអាចរកបានការសម្រាកដ៏ល្អ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយទ្រង់…
ប្រាជ្ញាដែលយើងត្រូវការ
មានពេលមួយ អេលែន(Ellen) បានបើកប្រអប់សំបុត្ររបស់នាង ហើយក៏បានឃើញស្រោមសំបុត្រដែលមានរាងប៉ោង ដែលមានអាស័យដ្ឋានរបស់មិត្តភក្តិរបស់នាង។ កាលពីរបីថ្ងៃមុន នាងបានចែកចាយអំពីបញ្ហាក្នុងទំនាក់ទំនង ដល់មិត្តភក្តិនោះ។ នាងចង់ដឹងថា ក្នុងប្រអប់សំបុត្រនោះមានអ្វី ដូចនេះនាងក៏បានបើកស្រោមសំបុត្រនោះមើល ឃើញខ្សែកអង្កាំមានពណ៌ចម្រុះមួយខ្សែ។ មានកាតមួយសន្លឹកជាប់នឹងខ្សែកនោះ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “ចូរស្វែងរកផ្លូវរបស់ព្រះ”។ អេលែនក៏យកខ្សែកនោះមកពាក់ ដោយទឹកមុខញញឹម។
កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតជាការប្រមូលផ្តុំនៃពាក្យពេចន៍នៃប្រាជ្ញា ដែលភាគច្រើនត្រូវបាននិពន្ធ ដោយស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលគេបានទទួលស្គាល់ថា ជាមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញាបំផុត ក្នុងសម័យរបស់ទ្រង់(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១០:២៣)។ ជំពូកទាំង៣១របស់កណ្ឌគម្ពីរនេះ បានអំពាវនាវដល់អ្នកអាន ឲ្យស្តាប់ពាក្យនៃប្រាជ្ញា ហើយជៀសចេញពីភាពល្ងង់ខ្លៅ គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១:៧ បានចែងថា “សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះជាដើមចមនៃដំរិះ”។ ប្រាជ្ញា ឬតម្រិះ គឺជាការដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វី នៅពេលណា ដែលបានមកពីការថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ដោយស្វែងរកផ្លូវរបស់ទ្រង់។ នៅខបន្ទាប់ ដែលជាសេចក្តីផ្តើម មានសេចក្តីចែងថា “នែ កូនអើយ ចូរស្តាប់ពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ឪពុកចុះ កុំឲ្យកូនបោះបង់ចោលសេចក្តីដំបូន្មានរបស់ម្តាយឯងឡើយ។ ដ្បិតសេចក្តីនោះនឹងបានជាគុណពាក់លើក្បាលឯង ទុកជាគ្រឿងលំអ ហើយជាខ្សែប្រដាប់ពាក់នៅកឯង”(ខ.៨-៩)។
មិត្តភក្តិរបស់អេលែនបាននាំនាង ឲ្យងាកទៅរកប្រភពនៃប្រាជ្ញាដែលនាងត្រូវការ គឺត្រូវស្វែងរកផ្លូវរបស់ព្រះ។ អំណោយនោះបាននាំអេលែនឲ្យផ្តោតចិត្តទៅលើកន្លែងដែលនាងអាចរកឃើញជំនួយ ដែលនាងត្រូវការ។
ពេលណាយើងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ហើយស្វែងរកផ្លូវព្រះអង្គ យើងនឹងទទួលបាននូវប្រាជ្ញា ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់បញ្ហានីមួយៗក្នុងជីវិត។—Elisa…
ព្រះវរបិតាយកព្រះទ័យទុកដាក់
មានពេលមួយខ្ញុំឮសម្លេងសត្វយំ “ចេប! ចេប!” ខ្ញុំក៏បានងើយទៅលើ ហើយផ្ទៀងត្រចៀកតាមស្តាប់សម្លេងនោះ។ ខ្ញុំក៏បានប្រទះឃើញសត្វតូចមួយនៅលើស៊ុមបង្អួច។ ខ្ញុំក៏បានបើកបង្អួច ហើយក៏បានឃើញបក្សីមួយក្បាល ដែលនៅមានជីវិតនៅឡើយ។ ខ្ញុំមានការអាណិតវា ហើយចង់ជួយសត្វស្លាបដ៏ទន់ខ្សោយនេះណាស់។
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក ១០ ព្រះយេស៊ូវបានពិពណ៌នាថា ព្រះវរបិតាទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះសត្វចាប ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តពួកសាវ័ក ខណៈពេលដែលព្រះអង្គដាស់តឿនពួកគេ អំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលនឹងមកដល់។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលណែនាំដល់ពួកសាវ័កទាំង១២ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គ “ប្រទានឲ្យគេមានអំណាច អាចនឹងដេញអារក្សអសោច ហើយនិងមើលគ្រប់ទាំងជំងឺរោគា និងជរាពិការទាំងអស់ឲ្យបានជាផង”(ខ.១)។ អំណាចនៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការនោះ ហាក់ដូចជា អស្ចារ្យសម្រាប់ពួកសាវ័ក តែមនុស្សជាច្រើនបានប្រឆាំងពួកគេ ដោយបូករួមទាំងពួកអាជ្ញាធរ ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ និងអន្ទាក់របស់វិញ្ញាណអាក្រក់(ខ.១៦-២៨)។
បន្ទាប់មក ក្នុងជំពូក ១០:២៩-៣១ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់ពួកគេ កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ចំពោះការអ្វីដែលពួកគេជួបប្រទះ ព្រោះព្រះវរបិតាតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេជានិច្ច។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានសួរពួកគេថា “តើគេមិនលក់ចាប២ថ្លៃ១លុយទេឬអី? តែគ្មានចាបណាមួយធ្លាក់ទៅដី ឥតព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាជ្រាបឡើយ សូម្បីតែសក់ក្បាលរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏បានរាប់ទាំងអស់ដែរ យ៉ាងនោះមិនត្រូវឲ្យខ្លាចឡើយ អ្នករាល់គ្នាមានដំឡៃ លើសជាងចាបជាច្រើន”។
ខ្ញុំក៏បានត្រឡប់មកមើលសត្វបក្សីនោះជាញឹកញាប់ ក្នុងថ្ងៃនោះ ឃើញវានៅមានជីវិត តែមិនកំរើក។ បន្ទាប់មក នៅពេលល្ងាច វាក៏បានហើរទៅបាត់។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមឲ្យវានៅមានជីវិត។ ជាការពិតណាស់ បើខ្ញុំមានការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងនេះ…
នាងធ្វើការអ្វីដែលនាងធ្វើបាន
នាងបានដាក់នំពងទាតូចៗមួយកញ្ចប់នៅពីលើតុគិតលុយ ហើយបន្ទាប់មក នាងក៏បានដាក់កាតថ្ងៃខួបកំណើត និងចំណិតដំឡូងបំពងប៉ុន្មានកញ្ចប់ នៅលើតុនោះទៀត។ នាងកំពុងតែឈឺក្បាលស្រាប់ផង កូននាងដែលចេះដើរតេសតាស់ ក៏បានស្រែករកការចាប់អារម្មណ៍ពីនាង។ ពេលអ្នកគិតលុយប្រាប់នាង អំពីថ្លៃទំនិញសរុប ស្រ្តីជាម្តាយរូបនេះក៏បានឈ្ងោកមុខ។ គាត់ដកដង្ហើមធំ ហើយមើលទៅកូនគាត់ ដោយការសោកស្តាយ រួចនិយាយថា “អូហ៍ ខ្ញុំត្រូវដករបស់ខ្លះចេញ តែរបស់ទាំងអស់នេះសម្រាប់ពិធីខួបកំណើតរបស់នាងទេ”។
អតិថិជនម្នាក់ទៀត ដែលកំពុងឈរពីក្រោយ ក៏បានដឹង អំពីការឈឺចាប់របស់ស្រ្តីជាម្តាយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូល ដែលព្រះយេស៊ូវមាន ទៅកាន់នាងម៉ារា នៅស្រុកបេថានី។ បន្ទាប់ពីនាងបានចាក់ទឹកអប់ដ៏មានតម្លៃថ្វាយព្រះអង្គ មុនពេលព្រះអង្គសុគត និងបញ្ចុះព្រះសព ពួកសិស្សក៏បានចំអកឲ្យនាង។ ព្រះអង្គក៏បានកែតម្រង់ពួកគេ ដោយពោលសរសើរ នាងថា “នាងបានធ្វើការអ្វីដែលនាងធ្វើបាន”(ម៉ាកុស ១៤:៨)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលថា “នាងបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលនាងអាចធ្វើបាននោះទេ” តែព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “នាងបានធ្វើការអ្វី ដែលនាងធ្វើបាន”។ ព្រះអង្គមិនមានបន្ទូលសំដៅទៅតម្លៃដ៏សែនថ្លៃរបស់ទឹកអប់ទេ តែដែលសំខាន់នោះ គឺនាងបានបង្ហាញចេញនូវក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះព្រះអង្គ។
នៅពេលនោះ មុនពេលស្រ្តីជាម្តាយដកទំនិញខ្លះចេញ អតិថិជនដែលឈរពីក្រោយនាងក៏បានឱនទៅមុខ ហើយក៏បានយកកាតក្រេឌីតរបស់គាត់ដាក់ចូលម៉ាស៊ីនស្គែន ហើយក៏បានចេញថ្លៃទំនិញជំនួសនាង។ ថ្លៃដែលគេចេញឲ្យនោះ មិនច្រើនណាស់ណាទេ តែនាងក៏បានសល់ប្រាក់សម្រាប់ចាយក្នុងខែនោះ។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ស្រ្តីជាម្តាយនេះ ទង្វើដ៏សប្បុរសមួយនេះ មានន័យចំពោះនាងណាស់។ នេះជាទង្វើនៃក្តីស្រឡាញ់ពិត…
ការបង្ហាញចេញនូវជំនឿ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដឹកដៃចៅប្រុសខ្ញុំ ដើរកាត់តាមកន្លែងចតឡាន ទៅរកទិញសម្លៀកបំពាក់សិស្សសាលាឲ្យគាត់ មុនពេលគាត់ចូលរៀន។ ឥឡូវនេះគាត់ជាសិស្សសាលាមត្តេយ្យហើយ។ គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងបញ្ឆេះភាពសប្បាយរីករាយរបស់គាត់ ឲ្យក្លាយជាក្តីអំណរ។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញកែវកាហ្វេមួយ មានអក្សរឆ្លាក់ពីលើថា “ជីដូនគឺជាម្តាយ ដែលដាក់ស្ករឲ្យកាន់តែផ្អែម”។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ពាក្យស្ករគឺមានន័យស្មើនឹង ភាពសប្បាយ ពន្លឺព្រិចៗ ឬក្តីអំណរ! ពាក្យនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ក្នុងនាមខ្ញុំជាជីដូន ការងាររបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវបន្ថែមក្តីអំណរ និងភាពសប្បាយរីករាយ និងលើសពីនេះទៀត គឺមិនខុសពីស្ករដែលបន្ថែមរស់ជាតិដល់នំនោះឡើយ។
ក្នុងសំបុត្រទី២ ដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាកូនខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ គាត់បានរំឭកអំពីក្តីជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោកធីម៉ូថេ ហើយក៏បានលើកឡើងថា ជំនឿនោះបានបន្តមកពីជីដូនរបស់គាត់ឈ្មោះឡូអ៊ីស និងម្តាយរបស់គាត់ឈ្មោះអ៊ើនីស(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ស្រ្តីទាំងពីរបានបង្ហាញចេញនូវក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន ដោយទីបន្ទាល់ដ៏ល្អ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ លោកយាយឡូអ៊ីស និងអ្នកស្រីអ៊ើនីសស្រឡាញ់លោកធីម៉ូថេ ហើយបានបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានធ្វើលើសនេះទៀត។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលក៏បានចង្អុលបង្ហាញថា ជំនឿរបស់ពួកគេ គឺជាគំរូ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេទទួលជឿព្រះផងដែរ។
ការងាររបស់ខ្ញុំជាជីដូន គឺរាប់បញ្ចូលការ “បន្ថែមភាពរីករាយ” ដោយទិញខោអាវ សម្រាប់ឲ្យចៅប្រុសខ្ញុំចូលរៀនជាដើម។ ប៉ុន្តែ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំក៏បាននឹកចំាអំពីពេលដ៏មានអំណរ ដែលខ្ញុំបានបង្ហាញជំនឿរបស់ខ្ញុំដល់គាត់ ដោយនាំគាត់អធិស្ឋាន មុនពេលញាំសាច់មាន់បំពង…
ការបង្ហាញចេញនូវជំនឿ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដឹកដៃចៅប្រុសខ្ញុំ ដើរកាត់តាមកន្លែងចតឡាន ទៅរកទិញសម្លៀកបំពាក់សិស្សសាលាឲ្យគាត់ មុនពេលគាត់ចូលរៀន។ ឥឡូវនេះគាត់ជាសិស្សសាលាមត្តេយ្យហើយ។ គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងបញ្ឆេះភាពសប្បាយរីករាយរបស់គាត់ ឲ្យក្លាយជាក្តីអំណរ។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញកែវកាហ្វេមួយ មានអក្សរឆ្លាក់ពីលើថា “ជីដូនគឺជាម្តាយ ដែលដាក់ស្ករឲ្យកាន់តែផ្អែម”។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ពាក្យស្ករគឺមានន័យស្មើនឹង ភាពសប្បាយ ពន្លឺព្រិចៗ ឬក្តីអំណរ! ពាក្យនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ក្នុងនាមខ្ញុំជាជីដូន ការងាររបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវបន្ថែមក្តីអំណរ និងភាពសប្បាយរីករាយ និងលើសពីនេះទៀត គឺមិនខុសពីស្ករដែលបន្ថែមរស់ជាតិដល់នំនោះឡើយ។
ក្នុងសំបុត្រទី២ ដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាកូនខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ គាត់បានរំឭកអំពីក្តីជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោកធីម៉ូថេ ហើយក៏បានលើកឡើងថា ជំនឿនោះបានបន្តមកពីជីដូនរបស់គាត់ឈ្មោះឡូអ៊ីស និងម្តាយរបស់គាត់ឈ្មោះអ៊ើនីស(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ស្រ្តីទាំងពីរបានបង្ហាញចេញនូវក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន ដោយទីបន្ទាល់ដ៏ល្អ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ លោកយាយឡូអ៊ីស និងអ្នកស្រីអ៊ើនីសស្រឡាញ់លោកធីម៉ូថេ ហើយបានបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានធ្វើលើសនេះទៀត។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលក៏បានចង្អុលបង្ហាញថា ជំនឿរបស់ពួកគេ គឺជាគំរូ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេទទួលជឿព្រះផងដែរ។
ការងាររបស់ខ្ញុំជាជីដូន គឺរាប់បញ្ចូលការ “បន្ថែមភាពរីករាយ” ដោយទិញខោអាវ សម្រាប់ឲ្យចៅប្រុសខ្ញុំចូលរៀនជាដើម។ ប៉ុន្តែ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំក៏បាននឹកចំាអំពីពេលដ៏មានអំណរ ដែលខ្ញុំបានបង្ហាញជំនឿរបស់ខ្ញុំដល់គាត់ ដោយនាំគាត់អធិស្ឋាន មុនពេលញាំសាច់មាន់បំពង…
សំបុត្រនៃការយកព្រះទ័យទុកដាក់
កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន បណ្ឌិត ជើរី ម៉ូតូ(Jerry Motto) បានរកឃើញអំណាច នៃ “សំបុត្រ ដែលសរសេរដោយការយកចិត្តទុកដាក់”។ ការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់បានរកឃើញថា ការសរសេរសំបុត្របង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ ផ្ញើទៅអ្នកជំងឺ ដែលធ្លាប់ប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្លួន អាចកាត់បន្ថយអត្រានៃការព្យាយាមសម្លាប់ខ្លួនម្តងទៀត បាន៥០ភាគរយ។ ថ្មីៗនេះ អ្នកថែទំាអ្នកជំងឺផ្លូវចិត្តបានរកឃើញអំណាចនៃសំបុត្រប្រភេទនេះ ពេលដែលពួកគេផ្ញើសារ កាតប៉ុស្តាល់ ឬពាក្យខ្លីៗក្នុងបណ្តាញសង្គម ដើម្បីបន្តលើកទឹកចិត្តអ្នកជំងឺ ដែលធ្លាប់មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល មានកណ្ឌគម្ពីរ២១កណ្ឌ ដែលសុទ្ធតែជាសំបុត្ររបស់ពួកសាវ័ក ដែលផ្តល់ការយកចិត្តទុកដាក់ ដល់អ្នកជឿនៅសតវត្សរ៍ទី១ ដែលកំពុងតែជួបការលំបាកផ្សេងៗ។ សាវ័កប៉ុល យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន បានសរសេរសំបុត្រទាំងនោះ ដើម្បីពន្យល់ អំពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿ ការថ្វាយបង្គំ និងអំពីរបៀបដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះ និងបង្កើតការរួបរួម។
ចំណែកឯសាវ័កពេត្រុសវិញ លោកបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅអ្នកជឿ ដែលកំពុងទទួលរងការបៀតបៀន ដោយអធិរាជនេរ៉ូ (Nero)នៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ សាវ័កពេត្រុសបានរំឭកពួកគេ អំពីតម្លៃដែលពួកគេមានក្នុងព្រះ ដោយពន្យល់ពួកគេ នៅក្នុងបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ២:៩ ថា “អ្នករាល់គ្នាជាពូជជ្រើសរើស ជាពួកសង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងចេញ ឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្តីងងឹត មកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ការនេះបាននាំឲ្យពួកគេមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះពួកគេ…
ជម្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ឌីឡាន មែកខូយ(Dylan McCoy) ជាក្មេងអាយុ៣ឆ្នាំ ដែលទើបតែចេះរៀនហែលទឹក ពេលដែលគាត់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអណ្តូងទឹក នៅក្រោយផ្ទះជីតារបស់គាត់ ដែលមានជម្រៅ១២ម៉ែត្រ ដែលមានជញ្ជាំងធ្វើពីថ្ម និងមានគំរបធ្វើពីឈើកុងផ្លាកេ ដែលពុកផុយ។ ឌីឡានបានធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់អណ្តែតទឹក ដែលមានជម្រៅបីម៉ែត្រ រហូតដល់ពេលដែលឪពុករបស់គាត់បានចុះមកជួយសង្រ្គោះគាត់។ ក្រុមអ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យក៏បានទម្លាក់ខ្សែពួរ ដើម្បីយោងក្មេងប្រុសម្នាក់នេះឡើងមកលើ ប៉ុន្តែ ឪពុកគាត់មានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង អំពីសុវត្ថិភាពរបស់កូនគាត់ បានជាគាត់សុខចិត្តចុះក្នុងអណ្តូងតាមថ្មដែលរអិល ដោយខ្លួនឯង ដើម្បីធានាសុវត្ថិភាពកូនគាត់។
នេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលឪពុកម្តាយមានចំពោះកូន។ ទោះនៅឆ្ងាយ(និងជ្រៅ) យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងហ៊ានទៅ ដើម្បីជួយកូនរបស់យើង!
សាវ័កយ៉ូហានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំដំបូង ដែលកំពុងជួបការលំបាក នៅក្នុងការឈរឲ្យមាំមួន ខណៈពេលដែលសេចក្តីបង្រៀនខុសឆ្គងកំពុងតែនាំពួកគេឲ្យវង្វេង។ ពេលនោះ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “មើល សេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងណាហ្ន៍ ដែលព្រះវរបិតាបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានហៅថាជាកូនរបស់ព្រះដូច្នេះ”(១យ៉ូហាន ៣:១)។
គាត់បានហៅអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវថា “កូន” ព្រះ ជាការដាក់ផ្លាកឲ្យដ៏ត្រឹមត្រូវ និងស្និទ្ធស្នាល ដើម្បីរំឭកពួកគេថា ពួកគេមានតម្លៃយ៉ាងណា ចំពោះទ្រង់។
តើការលះបង់របស់ព្រះ សម្រាប់កូនទ្រង់ មានភាពជ្រាលជ្រៅយ៉ាងណា?
មានការជាច្រើនដែលឪពុកម្តាយហ៊ានធ្វើ ដើម្បីកូនរបស់ខ្លួន គឺដូចដែលឪពុករបស់ឌីឡានបានហ៊ានចុះក្នុងអណ្តូង ដើម្បីជួយសង្រ្គោះគាត់ជាដើម។ ប៉ុន្តែ ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យយាងចុះមក ដើម្បីនាំយើងដែលជាកូនទ្រង់ ចូលមកជិតព្រះទ័យព្រះអង្គ ហើយប្រទានជីវិតថ្មីមកយើងរាល់គ្នា(ខ.៥-៦)។—Elisa…
បណ្តេញការភ័យខ្លាចចេញ
ស្វាមីខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេក ហើយចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយ នៅពេលព្រលឹមស្រាងៗ។ ខ្ញុំបានឃើញភ្លើងបិទបើកៗ ដូចនេះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា គាត់កំពុងធ្វើអ្វី។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា កាលពីពេលព្រឹក ថ្ងៃម្សិលមិញ ខ្ញុំបានស្រែកផ្អើលពេញផ្ទះ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញ សត្វល្អិតមួយប្រភេទ ដែលមានជើង៦ នៅលើតុដាក់ចង្រ្កាន។ ស្វាមីខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច គាត់ក៏បានប្រញាប់មកយកសត្វនោះចេញទៅក្រៅ។ នៅព្រឹកនេះ គាត់បានក្រោកពីព្រលឹម ធ្វើយ៉ាងណា មិនឲ្យមានសត្វល្អិតទៀតឡើយ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចចូលផ្ទះបាយ ដោយគ្មានការព្រួយបារម្ភទៀត។
ស្វាមីខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេក ពីព្រលឹមស្រាងៗ ដោយគិតដល់ខ្ញុំ ពេលគឺបានចាត់ទុកតម្រូវការខ្ញុំ ជាសំខាន់ជាងតម្រូវការរបស់គាត់។ សម្រាប់ខ្ញុំ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់បានបង្ហាញមក គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលសាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ៥:២៥ យ៉ាងដូចនេះថា “បុរសរាល់គ្នាអើយ ចូរស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួនដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសផង”។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “ត្រូវឲ្យប្តីស្រឡាញ់ប្រពន្ធបែបយ៉ាងនោះឯង គឺដូចជាស្រឡាញ់រូបកាយរបស់ខ្លួនដែរ អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួន នោះក៏ឈ្មោះថាស្រឡាញ់ដល់ខ្លួនឯងហើយ”(ខ.២៨)។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនស្វាមី ឲ្យស្រឡាញ់ភរិយា តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទ ដោយទ្រង់បានចាត់ទុកតម្រូវការរបស់យើង សំខាន់ជាងតម្រូវការរបស់ទ្រង់។ ស្វាមីខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំខ្លាចសត្វល្អិតមួយចំនួន ហើយគាត់ក៏បានយកការព្រួយបារម្ភរបស់ខ្ញុំ ជាអាទិភាពរបស់គាត់។
គោលការណ៍នេះមិនមែនសម្រាប់តែស្វាមីនោះឡើយ។ តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងម្នាក់ៗអាចធ្វើការលះបង់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដោយក្តីស្រឡាញ់…
តើយើងមានវ័យធំល្មមហើយឬនៅ?
មានពេលមួយ ចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំបានរត់ទៅរករថភ្លើងវិល ហើយក៏បានទៅឈរផ្អែក នៅលើជញ្ជាំងវាស់កម្ពស់ ដើម្បីឲ្យដឹងថា គាត់មានមាឌធំល្មមនឹងអាចជិះរថភ្លើងវិលនោះបានឬអត់។ គាត់ក៏បានស្រែកហ៊ោឡើង ដោយអំណរ ពេលដែលក្បាលរបស់គាត់ខ្ពស់ជាងគំនូរកំណត់កម្ពស់។
ក្នុងជីវិតយើង ជាញឹកញាប់ យើងត្រូវមានវ័យធំល្មម ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះ ឬកិច្ចការនោះ តើមែនទេ? ឧទាហរណ៍ ក្មេងត្រូវមានអាយុធំល្មម ដើម្បីអាចអង្គុយកៅអីខាងមុខ នៅក្នុងរថយន្ត។ យើងត្រូវមានវ័យធំល្មម ដើម្បីប្រឡងយកប័ណ្ណបើកបរ ដើម្បីបោះឆ្នោត ដើម្បីរៀបការ ។ល។ យើងមិនចង់នៅក្មេងរហូតទេ គឺមិនខុសពីចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំឡើយ។
នៅសម័យសញ្ញាចាស់ គេស្រឡាញ់ក្មេងៗ ប៉ុន្តែ គេមិនបានឲ្យតម្លៃពួកគេ ដូចមនុស្សធំឡើយ ទាល់តែពួកគេ “ពេញវ័យ” និងអាចរកប្រាក់ចំណូលចូលក្នុងផ្ទះ ហើយចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំ ដោយឯកសិទ្ធិរបស់មនុស្សពេញវ័យ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រឆំាងនឹងទំនៀមទម្លាប់នៅសម័យនោះ ដោយទទួលស្វាគមន៍អ្នកក្រីក្រ អ្នកជំងឺ និងក្មេងៗផងដែរ។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អបីកណ្ឌ(ម៉ាថាយ ម៉ាកុស និងលូកា) បានចែងអំពីឪពុកម្តាយ ដែលនាំកូនតូចៗ ចូលមកព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គដាក់ព្រះហស្ត អធិស្ឋានឲ្យ(ម៉ាថាយ ១៩:១៣ ម៉ាកុស ១០:១៦)។
កាលនោះ ពួកសាវ័កបានស្តីបន្ទោសឲ្យមនុស្សធំ ព្រោះពួកគេគិតថា ការធ្វើដូចនេះហាក់ដូចជារំខាន។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវ “គ្នាន់ក្នុងព្រះទ័យ”(ម៉ាកុស ១០:១៤) ហើយក៏បានបើកព្រះហស្តទទួលស្វាគមន៍ក្មេងតូចៗទាំងនោះ។…