កែប្រែភាពរញេរញៃនៃជីវិត
លោកឌែរល(Darryl) ជាកីឡាករវាយកូនបាល់បេសប៊លដ៏ល្បីល្បាញ ស្ទើរតែបានបំផ្លាញជីវិតខ្លួនឯង ដោយសារថ្នាំញៀន។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះគាត់ឲ្យមានសេរីភាព ហើយគាត់ក៏បានជ្រះស្អាតអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់កំពុងជួយអ្នកដទៃ ដែលកំពុងមានបញ្ហាញៀនថ្នាំ ហើយនាំពួកគេឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ។ ពេលគាត់ក្រឡេកមើលពេលអតីតកាល គាត់បានបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់បានកែប្រែភាពរញ៉េរញ៉ៃរបស់គាត់ ឲ្យក្លាយជាឧបករណ៍នាំព្រះរាជសាររបស់ព្រះអង្គ ដល់អ្នកដទៃ។
គ្មានការអ្វីដែលពិបាកពេក សម្រាប់ព្រះនោះឡើយ។ កាលព្រះយេស៊ូវយាងឡើងច្រាំង នៅក្បែរកន្លែងបញ្ចុះសពមួយ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គ និងពួកសិស្សបានជួបខ្យល់ព្យុះ នៅសមុទ្រកាលីឡេ នោះមានបុរសម្នាក់ដែលអារក្សចូល បានស្ទុះមករកព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកអារក្សដែលនៅក្នុងគាត់ ហើយក៏បានបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ទាំងនោះចេញ ហើយក៏បានរំដោះគាត់ឲ្យមានសេរីភាព។
កាលទ្រង់បានយាងចុះទូក នោះអ្នកដែលអារក្សចូលពីដើម គាត់ក៏សូមទៅជាមួយនឹងទ្រង់ តែទ្រង់មិនអនុញ្ញាតទេ ដោយព្រះបន្ទូលថា “ចូរទៅផ្ទះទៅ ហើយប្រាប់បងប្អូនឯងពីការធំទាំងម៉្លេះ ដែលព្រះអម្ចាស់បានមេត្តាប្រោសដល់ឯងវិញ”(ម៉ាកុស ៥:១៩)។
ព្រះគម្ពីរក៏មិនបាននិយាយអំពីគាត់ទៀតទេ តែបានបង្ហាញនូវរឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ។ ប្រជាជននៅតំបន់នោះ បានអង្វរព្រះយេស៊ូវ ដោយការភ័យខ្លាច ឲ្យព្រះអង្គចាកចេញពីភូមិពួកគេ(ខ.១៧) ប៉ុន្តែ ពេលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកភូមិនោះម្តងទៀត ពួកបណ្តាជនមួយហ្វូងធំបានជួបជុំគ្នា(៨:១)។ តើមនុស្សមកជួបជុំគ្នាច្រើនយ៉ាងនេះ ដើម្បីមកស្តាប់ព្រះអង្គ គឺដោយសារព្រះអង្គបានចាត់បុរសនោះឲ្យទៅប្រាប់ពួកគេឬ? តើដោយសារគាត់ដែលធ្លាប់អារក្សចូល បានក្លាយជាបេសកជន ដែលនាំដំណឹងនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទៅប្រាប់គេយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពឬ?
យើងមិនដឹងថា រឿងនេះបានកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេចទេ។ តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ពេលណាព្រះទ្រង់រំដោះយើង ឲ្យមានសេរីភាព ដើម្បីបម្រើព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គអាចកែប្រែអតីតកាលដ៏រញ៉េរញ៉ៃរបស់យើង…
សេចក្តីមេត្តា និងព្រះគុណ
មានដើមផ្កាឈូករតន៍ដ៏គួរភ្ញាក់ផ្អើលមួយដើម បានឈរដោយខ្លួនឯង នៅចំកណ្តាលផ្លូវជាតិដ៏ឯកោមួយ ដែលមានចម្ងាយប្រហែល១ម៉ែត្រ ពីចំណែកផ្លូវសម្រាប់បើកលឿន។ ពេលខ្ញុំបើកកាត់តាមនោះ អស់ជាច្រើនគីឡូម៉ែត្រ មិនឃើញមានដើមផ្កាឈូករតន៍ដទៃទៀតសោះ ដូចនេះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើវាបានលូតលាស់តែឯងយ៉ាងដូចម្តេច? មានតែព្រះទេដែលអាចបង្កើតរុក្ខជាតិ ដ៏រឹងមាំយ៉ាងនេះ ដែលអាចលូតលាស់ ក្នុងថ្មប្រផេះនៅកណ្តាលថ្នល់ ជិតចំណែកផ្លូវដែលមានចរាចរណ៍ទៅមក។ នៅទីនោះវាបានលូតលាស់បានល្អ ដោយយោលខ្លួនតិចៗ តាមចរន្តខ្យល់បក់ ហើយបានស្វាគមន៍អ្នកដំណើរយ៉ាងរីករាយ ខណៈពេលដែលពួកគេបើកកាត់តាមនោះ។
កណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានចែងអំពីប្រវត្តិរបស់ស្តេចយូដា ដ៏ស្មោះត្រង់មួយអង្គ ដែលបានធ្វើនូវរឿងដែលគេមិននឹកស្មានដល់។ ព្រះបិតា និងឰយុកោទ្រង់បានបម្រើព្រះដទៃ ដោយចិត្តក្លៀវក្លា តែ បន្ទាប់ពីស្តេចយ៉ូសៀសបានសោយរាជបាន៨ឆ្នាំ “កាលទ្រង់នៅក្មេងនៅឡើយ នោះទ្រង់ចាប់តាំងស្វែងរកតាមព្រះនៃដាវីឌ ជាឰយុកោទ្រង់”(១របាក្សត្រ ៣៤:៣)។ ទ្រង់បានចាត់ពួកជាងឲ្យទៅ “ជួសជុលព្រះវិហារព្រះអម្ចាស់”(ខ.៨) ហើយគេក៏បានរកឃើញគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ(កណ្ឌ៥ដំបូងនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ខ.១៤)។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានបណ្តាលចិត្តស្តេចយ៉ូសៀស ឲ្យដឹកនាំនគរយូដាទំាងមូល ឲ្យវិលត្រឡប់មករកជំនឿ នៃបុព្វបុរសរបស់ពួកគេវិញ ហើយពួកគេក៏បានបម្រើព្រះអម្ចាស់ “ដរាបណាស្តេចយ៉ូសៀសនៅមានព្រះជន្ម”(ខ.៣៣)។
ព្រះនៃយើងជាម្ចាស់នៃសេចក្តីមេត្តាករុណា ដែលមនុស្សមិននឹកស្មានដល់។ ព្រះអង្គអាចនាំឲ្យការល្អដ៏អស្ចារ្យ កើតមាន ដែលគេមិននឹកស្មានដល់ ចេញពីថ្មដ៏រឹងនៃកាលៈទេសៈនៃជីវិត ដែលមិនអំណោយផល។ ចូរយើងមើលទៅព្រះអង្គឲ្យបានច្បាស់។ ព្រះអង្គអាចធ្វើឲ្យការនេះកើតឡើងម្តងទៀត នៅថ្ងៃនេះ។—James Banks
ការស្តាប់មានសារៈសំខាន់ណាស់
“សូមមកជាបន្ទាន់។ នាវាយើងបានបុកផ្ទាំងទឹកកកហើយ”។ នេះជាពាក្យសម្តីទីមួយ ដែលលោកហារល ខូថាម(Harold Cottam) ដែលជាអ្នកកាន់វិទ្យុទាក់ទងនៅលើនាវា RMS ខាផាធា បានទទួលពីនាវាទីតានិច ដែលកំពុងលិច នៅម៉ោង១២:២៥ យប់ ថ្ងៃ១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩១២។ នាវាខាផាធាគឺជានាវាទីមួយ ដែលបានទៅដល់កន្លែងដែលមានគ្រោះមហន្តរាយនោះមុនគេ ដោយបានសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សបាន៧០៦នាក់។
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក នៅចំពោះមុខព្រឹទ្ធសភាអាមេរិក លោកកាពីទែន អាធ័រ រ៉ូស្រ្តុន(Arthur Rostron) បានបកស្រាយថា “រឿងនេះទាំងមូល គឺពិតជាស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ… កាលនោះ អ្នកកាន់វិទ្យុទាក់ទង កំពុងតែនៅក្នុងកាប៊ីនរបស់គាត់ គឺមិនស្ថិតក្នុងពេលបំពេញភារកិច្ចឡើយ តែគាត់គ្រាន់តែស្តាប់វិទ្យុទាក់ទងដែលបានបើកចោល ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងផ្លាស់សំលៀកបំពាក់… ហើយបើគាត់ចូលគេង ក្នុងរយៈពេល១០នាទីទៀត នោះយើងក៏មិនបានទទួលសារពីនាវាទីតានិចដែរ”។
ការស្តាប់មានសារៈសំខាន់ ជាពិសេសការស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៨៥ ដែលជាកូនៗរបស់លោកកូរេបានជំរុញឲ្យមានការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ដោយយកចិត្តទុកដាក់។ គឺដូចដែលពួកគេបានសរសេរថា “ខ្ញុំនឹងស្តាប់សេចក្តីដែលព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ទ្រង់នឹងមានព្រះបន្ទូលមក ដ្បិតទ្រង់នឹងមានព្រះបន្ទូលពីសេចក្តីសុខដល់រាស្ត្រទ្រង់ និងពួកអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ កុំឲ្យតែគេវិលត្រឡប់ទៅឯសេចក្តីចំកួតទៀតឡើយ ពិតប្រាកដជាសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ នៅជិតនឹងអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់”(ខ.៨-៩)។ ការដាស់តឿនរបស់ពួកគេ សំខាន់ណាស់ ព្រោះបុព្វបុរសរបស់ពួកគេបានបះបោរទាស់នឹងព្រះ ហើយក៏បានវិនាសនៅវាលរហោស្ថាន(ជនគណនា ១៦:១-៣៥)។
នៅយប់ដែលនាវាទីតានិចលិច មាននាវាមួយទៀត ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយជិតជាង ប៉ុន្តែ…
ការអធិស្ឋាន ដោយចិត្តស្មោះ
អ្នកស្រីឡរ៉ា(Lara) និង លោកដេវ(Dave) ចង់មានកូនខ្លាំងណាស់ តែគ្រូពេទ្យបានប្រាប់ថា ពួកគេមិនអាចមានកូនបានឡើយ។ អ្នកស្រីឡរ៉ាក៏បានប្រាប់មិត្តភក្តិម្នាក់ថា គាត់មានការជជែកជាមួយព្រះ ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពី “ការជជែក” នោះហើយ គាត់ និងលោកដេវ ក៏បានទៅជួបគ្រូគង្វាលរបស់ខ្លួន។ លោកគ្រូគង្វាលក៏បានប្រាប់ពួកគេ អំពីការងារផ្នែកទទួលចិញ្ចឹមកូន ក្នុងពួកជំនុំរបស់ពួកគេ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ពួកគេក៏បានទទួលព្រះពរពីព្រះ ដោយបានទទួលចិញ្ចឹមទារកប្រុសម្នាក់។
បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក១៥ ក៏បានចែងអំពីការសន្ទនាដ៏ស្មោះត្រង់ រវាងលោកអាប់រ៉ាម និងព្រះ។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់គាត់ថា “អាប់រ៉ាមអើយ កុំឲ្យខ្លាចអ្វីឡើយ អញជាខែល ហើយជារង្វាន់ដ៏ធំក្រៃលែងរបស់ឯង”(ខ.១)។ ប៉ុន្តែ លោកអាប់រ៉ាមមិនទាន់បានដឹងច្បាស់ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ អំពីពេលអនាគតរបស់គាត់នោះទេ បានជាគាត់ឆ្លើយថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីមកទូលបង្គំ ដែលទូលបង្គំចេះតែនៅដោយឥតមានកូនដូច្នេះ?”(ខ.២)។
កាលពីមុនព្រះទ្រង់បានសន្យាលោកអាប់រ៉ាមថា “អញនឹងធ្វើឲ្យពូជឯងបានចំរើនឡើងដូចជាធូលីដី”(១៣:១៦)។ ឥឡូវនេះ លោកអាប់រ៉ាម ក៏បានរំឭកព្រះអង្គ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យានោះ តាមលក្ខណៈគាត់ជាមនុស្ស។ តែសូមកត់សំគាល់អំពីការឆ្លើយតបរបស់ព្រះ។ ព្រះអង្គបានធានាលោកអាប់រ៉ាម ដោយប្រាប់គាត់ឲ្យមើលទៅលើមេឃ ហើយរាប់ផ្កាយ គឺព្រះអង្គចង់បញ្ជាក់ថា គាត់នឹងមានកូនចៅច្រើនរាប់មិនអស់(១៥:៥)។
ព្រះទ្រង់ល្អណាស់។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់សន្ទនាដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ជាមួយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានធានាដល់គាត់ យ៉ាងសុភាព! ក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានប្តូរឈ្មោះគាត់ទៅជាអ័ប្រាហាំវិញ(ប្រែមកថា…
ព្រះដែលយើងជឿទុកចិត្ត
នៅដើមដំបូងនៃសង្រ្គាមទាមទារឯករាជ្យរបស់អាមេរិក មានការចល័តទ័ពទៅប្រយុទ្ធជាមួយកងទ័ពអង់គ្លេស នៅទីក្រុងកេបេក។ ពេលដែលកងទ័ពទាំងនោះធ្វើដំណើរកាត់តាមទីក្រុងញូប៊ែរីភត រដ្ឋម៉ាសាឈូសេត តាមផ្លូវឆ្ពោះទៅរកប្រទេសកាណាដា ពួកគេក៏បានទៅមើលផ្នូររបស់លោកចច វ៉ាយហ្វៀល(George Whitefield) ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញ។ គេក៏បានគាស់ផ្នូរ បើកក្តារមឈូសរបស់លោកវ៉ាយហ្វៀល ហើយក៏បានដោះខ្សែក្រវ៉ាត់ក និងដៃអាវរបស់គាត់ចេញពីសាកសពគាត់។ រួចគេក៏បានកាត់អាវគាត់ជាបំណែកតូចៗចែកគ្នា ដោយយល់ច្រឡំថា បំណែកអាវនោះអាចជួយពួកគេឲ្យមានជ័យជម្នះលើសត្រូវ។
បេសកកម្មរបស់កងទ័ពនោះក៏បានបរាជ័យ។ ប៉ុន្តែ ទង្វើរដ៏ល្ងង់ខ្លៅរបស់ទាហានទាំងនោះ បានបង្ហាញអំពីការដែលមនុស្សមានទំនោរទៅរកការទុកចិត្តលើអ្វីមួយ ជាជាងទុកចិត្តព្រះ។ ឧទាហរណ៍ យើងទុកចិត្តលុយ ឬកម្លាំងមនុស្ស ឬក៏ប្រពៃណីសាសនា ដើម្បីឲ្យមានក្តីសុខក្នុងការរស់នៅ។ ព្រះទ្រង់បានដាស់តឿនរាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះបញ្ហានេះ ពេលដែលសាសន៍អាសស៊ើរគំរាមថា នឹងលើកទ័ពមកឈ្លានពានពួកគេ ហើយពួកគេក៏បានស្វែងរកជំនួយពីស្តេចផារ៉ោន ជាជាងងាកបែរចេញពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ និងងាកបែរទៅរកព្រះអង្គ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន។ “ដ្បិតព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ា ជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃពួកអ៊ីស្រាអែល ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ឯងរាល់គ្នានឹងបានសង្គ្រោះដោយវិលមកវិញ ហើយផ្អាកសំរាក ឯងរាល់គ្នានឹងមានកំឡាំងដោយនៅតែស្ងៀម ហើយមានសេចក្តីទុកចិត្ត តែឯងរាល់គ្នាមិនចូលចិត្តទេ គឺបានសបឆ្លើយថា ទេ យើងនឹងជិះសេះរត់ទៅ ដូច្នេះ ឯងរាល់គ្នានឹងត្រូវរត់ទៅមែន ហើយឯងថា យើងនឹងជិះសត្វលឿនដែរ ដូច្នេះ គេដែលដេញតាមឯងនឹងបានលឿនដូចគ្នា”(អេសាយ ៣០:១៥-១៦)។
ការប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេក៏បានបរាជ័យផងដែរ (គឺដូចដែលព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលហើយ) ហើយនគរយូដា មិនអាចទប់សាសន៍អាសស៊ើរជាប់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រាស់រាស្រ្តព្រះអង្គថា “ទោះបើយ៉ាងនោះ…
ព្រះនៃសេចក្តីយុត្តិធម៌
គេប្រហែលជាបានទម្លាក់កំហុសមកលើសត្វគោមួយក្បាល យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ យើងមិនដឹងថា មេគោមួយក្បាលនោះឈ្មោះ ដេស៊ី(Daisy) ម៉ាដេលីន(Madeline) ឬ គ្វែនដូលីន(Gwendolyn)នោះទេ ប៉ុន្តែ មេគោរបស់អ្នកស្រី អូ លារី(O’Leary) បានទទួលរងការចោទប្រកាន់ថា បានបង្កឲ្យមានភ្លើងឆេះទីក្រុងឈីកាហ្គោ ដែលបណ្តាលឲ្យប្រជាជន១ភាគ៣បាត់បង់ផ្ទះសំបែង។ ភ្លើងបានឆាបឆេះផ្ទះឈើទាំងនោះយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយសារខ្យល់បក់ខ្លាំង ហើយក៏បានបន្តឆេះអស់បីថ្ងៃ ព្រមទាំងបានឆក់យកជីវិតមនុស្សជិត៣រយនាក់។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក មនុស្សជាច្រើនជឿថា ភ្លើងនោះបានចាប់ផ្តើមឆាបឆេះ ពេលដែលមេគោមួយក្បាល បានធ្វើឲ្យចង្កៀងដួល បណ្តាលឲ្យភ្លើងឆេះជង្រុក។ បន្ទាប់ពីមានការស្រាវជ្រាវបន្ថែម ប្រហែល១២៦ឆ្នាំក្រោយមក មន្ទីរប៉ូលិស និងមន្ទីរពន្លត់អគ្គីភ័យរបស់ទីក្រុងនេះ ក៏បានលប់ចោលការចោទប្រកាន់ មកលើមេគោ និងម្ចាស់របស់វា ហើយក៏បានយល់ឃើញថា អគ្គីភ័យនោះ ប្រហែលជាបានបង្គរឡើង ដោយអ្នកជិតខាងរបស់ម្ចាស់គោនោះទេ។
ជាញឹកញាប់ ការស្វែងរកយុត្តិធម៌ត្រូវការពេលវេលា ហើយព្រះគម្ពីរប៊ីបក៏បានទទួលស្គាល់ថា ការស្វែងរកយុត្តិធម៌មានការពិបាកប៉ុណ្ណា។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣ ស្តេចដាវីឌបានប្រើពាក្យ “តើដល់កាលណា?” ចំនួន៤ដង។ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត? តើដល់អស់កល្បឬអី?តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ចំពោះ ទូលបង្គំដល់កាលណា? តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំពិគ្រោះនៅតែក្នុងខ្លួនដល់កាលណា? ដោយមានចិត្តព្រួយវាល់ព្រឹកវាល់ល្ងាចដូច្នេះ ខ្មាំងសត្រូវនឹងលើកខ្លួនឡើង ទាស់នឹងទូលបង្គំដល់កាលណាទៅ?(ខ.១-២)។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងពាក់កណ្តាលនៃបទទំនួញនេះ ទ្រង់បានរកឃើញហេតុផល ដែលត្រូវមានជំនឿ និងក្តីសង្ឃឹម។ គឺដូចដែលទ្រង់បានពោលថា “ប៉ុន្តែទូលបង្គំបានទុកចិត្តនឹងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់…
តើសក្តិសមឬទេ?
អ្នកស្រីហេឡិន រ៉ូស៊ីវា(Helen Roseveare) ជាគ្រូពេទ្យជនជាតិអង់គ្លេស ដែលបម្រើការជាបេសកជន ក្នុងប្រទេសខុងហ្គោ ទ្វីបអាហ្រ្វិក។ គាត់ត្រូវពួកឧទាមចាប់ជាចំណាប់ខ្មាំង ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមបះបោរស៊ីមបា ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៤។ គាត់បានទទួលរងទុក្ខវេទនាជាពន់ពេក ដោយត្រូវគេវាយដំ និងរំលោភបំពាន។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានសួរខ្លួនឯងថា តើគាត់សក្តិសមនឹងទទួលការឈឺចាប់ទាំងអស់នេះទេ?
ខណៈពេលដែលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមពិចារណា អំពីការលះបង់ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះកំពុងមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ អំពីរឿងនេះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានពន្យល់អ្នកសម្ភាសម្នាក់ថា “ពេលដែលទុក្ខវេទនាបានមកដល់ ក្នុងអំឡុងពេលនៃសង្គ្រាមបះបោរ ហើយការលះបង់ហាក់ដូចជាខ្ពស់ពេក សម្រាប់ខ្ញុំ ព្រះអម្ចាស់ហាក់ដូចជាមានបន្ទូលមកកាន់ខ្ញុំថា ចូរផ្លាស់ប្តូរសំណួរ។ មិនត្រូវសួរថា តើខ្ញុំសមនឹងទទួលការឈឺចាប់នេះទេ តែត្រូវសួរថា តើព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អឬទេ?” ហើយគាត់ក៏បានសន្និដ្ឋានថា ទោះគាត់ជួបការឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា ព្រះអង្គពិតជាសក្តិសម។
តាមរយៈព្រះគុណព្រះ ដែលបានធ្វើការ ក្នុងជីវិតនាង ក្នុងអំឡុងពេលដ៏វេទនានោះ គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលបានរងទុក្ខវេទនា រហូតដល់សុគត ដើម្បីសង្រ្គោះនាងឲ្យរួចពីបាប ព្រះអង្គសក្តិសមនឹងឲ្យគាត់ដើរតាម ទោះគាត់បានជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ។ ពាក្យ “ព្រះអង្គសក្តិសម” បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសម្លេងដែលបានបន្លឺឡើង ជុំវិញបល្ល័ង្ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “គ្រប់គ្នាក៏បន្លឺសំឡេងថា កូនចៀមដែលគេបានសំឡាប់ នោះគួរនឹងបានព្រះចេស្តា ទ្រព្យសម្បត្តិ…
ដីរឹង និងព្រះគុណដ៏ស្រទន់
កាលលោកចេម(James) មានអាយុតែ៦ឆ្នាំ បងប្រុសគាត់ ឈ្មោះដាវីឌ បានបាត់បង់ជីវិតយ៉ាងសោកសៅ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ជិះស្គី។ នៅសល់តែមួយថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ ដាវីឌចូលដល់អាយុ១៤ឆ្នាំហើយ។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ ចេមបានព្យាយាម ខិតខំអស់ពីចិត្ត ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តម្តាយរបស់គាត់ គឺអ្នកស្រីម៉ាហ្គារេត(Margaret) ដែលកំពុងតែសោកសង្រេងយ៉ាងខ្លាំង ហើយជួនកាល បានរំឭកខ្លួនឯងថា ដោយសារដាវីឌបានលាចាកលោកហើយ នោះដាវីឌមិនបានប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា នៅក្នុងការចម្រើនវ័យធំឡើងឡើយ។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក ការគិតដូចនេះ បានបណ្តាលចិត្តលោកចេម ប៊ែរី(James Barrie) ឲ្យនិពន្ធរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយ ដែលក្នុងនោះ ភីធ័រ ភែន(Peter Pan) គឺជាតួអង្គម្នាក់ ដែលមិនចេះចាស់។ រឿងល្អៗអាចកើតចេញពីបញ្ហាដ៏ពិបាក ដែលធ្វើឲ្យឈឺក្បាល គឺមិនខុសពីដើមផ្កា ដែលខំដុះចេញតាមស្នាមប្រេះ នៅលើផ្លូវថ្នល់នោះឡើយ។
យើងអាចមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយគិតថា ព្រះទ្រង់អាចនាំការល្អ ឲ្យកើតចេញពីកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកបំផុត តាមភាពប៉ិនប្រសប់បំផុតរបស់ទ្រង់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងនាងរស់ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ នាងណាអូមីបានបាត់បង់កូនប្រុសទាំងពីរ ហើយនាងមិនមានលទ្ធភាពចិញ្ចឹមខ្លួនឯងឡើយ។ នាងរស់ ដែលជាកូនប្រសារស្រីរបស់នាង បានសម្រេចចិត្តបន្តរស់នៅជាមួយនាងណាអូមី ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់នាង និងបម្រើព្រះរបស់នាង(នាងរស់ ១:១៦)។ នៅទីបញ្ចប់ ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ បាននាំឲ្យពួកគេមានក្តីអំណរ ដែលមិននឹកស្មានដល់។ នាងរស់ក៏បានរៀបការ និងមានកូនម្នាក់ ហើយពួកគេក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូននោះថា អូបិឌ។…
កន្លែងជ្រកកោន សម្រាប់អ្នកដែលគេបដិសេធ
លោកចច វ៉ាយហ្វៀល(ឆ្នាំ១៧១៤-១៧៧០) ស្ថិតក្នុងចំណោមគ្រូអធិប្បាយដែលល្បីល្បាញបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដោយគាត់បាននាំមនុស្សរាប់ពាន់អ្នកឲ្យជឿព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ ការរស់នៅរបស់គាត់បានជួបរឿងវិវាទជាច្រើនផងដែរ។ នៅសម័យនោះ គាត់បានអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នៅទីសាធារណៈ (ទៅកាន់ហ្វូងមនុស្ស) ហើយជួនកាល គេក៏បានរិះគន់គាត់ ដោយចោទសួរអំពីបំណងរបស់គាត់ ហើយគេយល់ឃើញថា គាត់គួរតែអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នៅក្នុងអគារព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងការឆ្លើយតប ចំពោះការរិះគន់ធ្ងន់ៗរបស់អ្នកដទៃ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមានការស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងការរង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃជំនុំជម្រះ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គជាអ្នកវិនិច្ឆ័យថា អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើនេះត្រឹមត្រូវឬអត់ ហើយបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានស្លាប់ទៅ ខ្ញុំចង់ឲ្យគេកត់ចំណាំពាក្យសម្តីរបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណេះឯង”។ ពេលដែលគាត់បានស្លាប់ទៅ គេក៏បានឆ្លាក់អក្សរនៅលើថ្ម មុខផ្នូរគាត់ថា “នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ គេនឹងបានដឹងថា លោកចច វ៉ាយហ្វៀល ជាមនុស្សប្រភេទណា”។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ពេលដែលស្តេចដាវីឌ ទទួលរងការរិះគន់ធ្ងន់ៗពីអ្នកដទៃ ទ្រង់ក៏បានទុកឲ្យព្រះអម្ចាស់វិនិច្ឆ័យទ្រង់ផងដែរ។ ពេលដែលស្តេចសូលចោទប្រកាន់ដាវីឌថា កំពុងដឹកនាំការបះបោរ ហើយទ្រង់ក៏បានបង្ខំចិត្តលាក់ខ្លួនក្នុងរូងភ្នំ ឲ្យរួចពីកងទ័ព ស្តេចសូល។ ទ្រង់ក៏បានពិពណ៌នាថា ទ្រង់កំពុងតែស្ថិតនៅកណ្តាលហ្វូងសិង្ហ និងដេកនៅកណ្តាលពួកមនុស្សដែលមានធ្មេញទុកជាលំពែង និងព្រួញ ក៏មានអណ្តាតទុកជាដាវយ៉ាងមុត(ទំនុកដំកើង ៥៧:៤)។ តែក្នុងកន្លែងដ៏ពិបាកនោះ ទ្រង់ក៏បានងាកបែរទៅរកព្រះ ហើយក៏បានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងព្រះអង្គ គឺដូចដែលទ្រង់បានពោលឡើងថា “ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ខ្ពស់ដល់ស្ថានសួគ៌ ហើយសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ក៏ខ្ពស់ដល់ផ្ទៃមេឃ”(ខ.១០)។
ពេលណាអ្នកដទៃយល់ច្រឡំ ឬបដិសេធយើង ព្រះទ្រង់ជា “ទីជ្រកកោន”របស់យើង(ខ.១)។…
ព្រះអង្គតែងតែថែរក្សា
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែសម្អាតសួនដំណាំ ដើម្បីត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការដាំដុះ នៅរដូវផ្ការីក ខ្ញុំក៏បានទាញគុម្ពផ្កាធំមួយដើម ដែលនៅសល់ពីរដូវរងា … ហើយខ្ញុំក៏ស្ទុះលោតឡើង! សត្វពស់មានពិសមួយក្បាលកំពុងសង្ងំលាក់ខ្លួន នៅក្រោមគុម្ពផ្កា នៅក្រោមដៃខ្ញុំ។ បើខ្ញុំលូកទៅក្រោមទៀត តែពីរបីសង់ទីម៉ែត្រ នោះខ្ញុំមុខជាច្រឡំចាប់ទាញវាមិនខាន។ គ្រាន់តែខ្ញុំចាប់លើកគុម្ពផ្កានោះឡើងតែបន្តិច ខ្ញុំក៏បានឃើញសម្បុររបស់វា ដែលមានពណ៌ចម្រុះ។ ខ្លួនរបស់វាបានអង្គួញឡើងជាភ្នែន នៅក្រោមគុម្ពផ្កា នៅចន្លោះជើងខ្ញុំ។
ជើងរបស់ខ្ញុំ នៅចម្ងាយប្រហែលមួយម៉ែត្រពីវា ដូចនេះ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលវាមិនបានចឹកខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលព្រះអង្គបានជួយការពារខ្ញុំ ឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលខ្ញុំមិនបានមើលឃើញ ។
ព្រះទ្រង់មើលថែរាស្រ្តព្រះអង្គ។ មុនពេលពួកអ៊ីស្រាអែលចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា លោកម៉ូសេបានប្រាប់ពួកគេថា “ព្រះយេហូវ៉ាដែលនឹងយាងនាំមុខឯងទៅ ព្រមទាំងគង់ជាមួយនឹងឯង ទ្រង់មិនដែលខាននឹងប្រោសឯងឡើយ ក៏មិនដែលលះចោលឯងដែរ ដូច្នេះកុំឲ្យខ្លាច ឬស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ”(ចោទិយកថា ៣១:៨)។ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញព្រះអង្គ តែព្រះអង្គតែងតែគង់នៅក្បែរពួកគេជានិច្ច។
ជួនកាល រឿងពិបាកៗកើតឡើង ហើយយើងប្រហែលមិនយល់ តែយើងអាចជញ្ជឹងគិត អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានថែរក្សាយើង ជាញឹកញាប់ ដោយយើងមើលមិនដឹង។
ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងថា ព្រះអង្គតែងតែថែរក្សារាស្រ្តព្រះអង្គម្នាក់ៗ យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដោយអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទំាងអស់។ ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។—James Banks