តអ្នកនិពន្ធ

មើលទាំងអស់

អត្ថបទដោយ Xochitl Dixon

ចុងបញ្ចប់ដ៏អស្ចារ្យ

ស្វាមី​ខ្ញុំ និង​កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​បាន​បើក​ទូរទស្សន៍ ចេញ​ពី​ប៉ុស្តិ៍​មួយ​ចូល​ប៉ុស្តិ៍​មួយ​ទៀត ដើម្បី​រក​មើល​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​មួយ ហើយ​ក៏​បាន​ឃើញ​គេ​កំពុង​តែ​ចាក់​បញ្ចាំង​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ដែល​ពួក​គេ​ចូល​ចិត្ត។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​កំពុង​អរសប្បាយ​នឹង​ការ​ទស្សនា​ឈុត​ចុង​ក្រោយ ការ​ស្វែង​រក​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​ល្បែង​កម្សាន្ត។ ពួក​គេ​ក៏​រក​បាន​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​៨​រឿង ដែល​ពួកគេ​ចូល​ចិត្ត។ ដោយ​មាន​ការ​នឿយ​ណាយ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សួរ​ពួក​គេ​ថា ហេតុ​អ្វី​ពួក​គេ​មិន​សម្រេច​ចិត្ត​មើល​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ពី​ដើម​ដល់​ចប់។ ស្វាមី​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​និយាយ​ទាំង​អស់​សំណើច​ថា “តើ​នរណា​មិន​ចូល​ចិត្ត​ចុង​បញ្ចប់​ដ៏​អស្ចារ្យ”។​

ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ខ្ញុំ​ក៏​ទន្ទឹង​រង់​ចាំ​មើល​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​សៀវភៅ ឬ​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ដែល​ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ផង​ដែរ។ ខ្ញុំ​បាន​បើក​មើល​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​ត្រួស​ៗ ហើយ​ផ្តោត​ទៅ​លើ​តែ​ផ្នែក ឬ​រឿង​ដែល​ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ជាង​គេ ដែល​ហាក់​ដូច​ជា​ងាយ​ទទួល និង​ងាយ​យល់​ជាង​គេ។ ប៉ុន្តែ ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​ប្រើ​ព្រះ​បន្ទូល​ទំាង​អស់​របស់​ព្រះ ដែល​អាច​ពឹង​ផ្អែក និង​អនុវត្ត​តាម​បាន ដើម្បី​កែ​ប្រែ​យើង ហើយ​បញ្ជាក់​ថា រឿង​របស់​ព្រះ​អង្គ​នឹង​បញ្ចប់​បាន​ល្អ សម្រាប់​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ។

ព្រះ​គ្រីស្ទ​បាន​ប្រកាស​ថា ព្រះ​អង្គ​ជា “អាល់ហ្វា និង​អូមេហ្គា ជា​ដើម និង​ជា​ចុង”(វិវរណៈ ២២:១៣)។ ព្រះ​អង្គ​ប្រកាស​ថា រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ និង​ទទួល​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជា​មរតក​(ខ.១៤) ហើយ​បាន​ព្រមាន​អ្នក​ដែល​ហ៊ាន​បន្ថែម ឬ​បន្ថយ​សេចក្តី​ទំនាយ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ(ខ.១៨-១៩)។

យើង​ប្រហែល​មិន​ស្គាល់ ឬ​យល់​អ្វី​ៗ​ទំាង​អស់ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​ឡើយ តែ​យើង​ពិត​ជា​ដឹង​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​នឹង​យាង​ត្រឡប់​មក​វិញ​ម្តង​ទៀត។ ព្រះ​អង្គ​នឹង​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ។ ព្រះ​អង្គ​នឹង​បំផ្លាញ​បាប ធ្វើ​ឲ្យ​អ្វី​ៗ​ប្រែ​ជា​ត្រឹម​ត្រូវ និង​ថ្មី​ឡើង​វិញ ហើយ​គ្រង​រាជ្យ​ជា​ក្សត្រ​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច។ នេះ​ជា​ចុង​បញ្ចប់​ដ៏​អស្ចារ្យ ដែល​នាំ​ទៅ​រក​ការ​ចាប់​ផ្តើម​ជា​ថ្មី​របស់​យើង!—Xochitl Dixon

ទ្វារសម្រាប់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់ចូល

ពេល​ដែល​ភ្ញៀវ​ទេសចរណ៍​ឈរ​នៅ​លើ​ស្ពាន ដែល​គេ​បាន​សង់​នៅ​លើ​កោះ​អេលូថេរ៉ា ​ជា​កោះ​តូច​មួយ នៅ​តំបន់​ខារីប៊ីន ពួក​គេ​អាច​ទស្សនា​ទេសភាព​សមុទ្រ ដោយ​ស្ងើច​សរសើរ​ភាព​ខុស​គ្នា​ដាច់ រវាង​ទឹក​សមុទ្រ​ពណ៌​ខៀវ​ចាស់​នៃ​មហា​សមុទ្រ​អាត្លង់ទិច​ដែល​កំពុង​កម្រើក​រំពើក និង​ទឹក​សមុទ្រ​ពណ៌​ខៀវខ្ចី​ដ៏​ស្ងប់​ស្ងាត់ នៃ​សមុទ្រ​ខារីប៊ីន។ កាល​ពី​មុន នៅ​លើ​កោះ​នោះ មាន​ផ្ទាំង​ថ្ម​មាន​រាង​កោង​ខ្ពស់ ដូច​ស្ពាន​ដែល​តភ្ជាប់​ដី​មួយ​កន្លែង​មាន​រាង​ទ្រវែង តែ​ខ្យល់​ព្យុះ​បក់​បោក​មក​ជា​ញឹកញាប់ អស់​រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ ធ្វើ​ឲ្យ​ស្ពាន​ថ្ម​ធម្មជាតិ​នោះ​បាក់​បែក។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ស្ពានថ្ម​កោង​ខ្ពស់ ដែល​មាន​សណ្ឋាន​ដូច​បង្អួច​កញ្ចក់​នោះ បាន​ក្លាយ​ជា​កន្លែង​ទេសចរណ៍​ដ៏​ពេញ​និយម នៅ​លើ​កោះ​អេលូតេរ៉ា ដែល​គេ​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​ឲ្យ​ថា “ច្រក​តូច​ចង្អៀត​បំផុត​នៅ​លើ​ផែនដី”។​

ព្រះគម្ពីរ​ប៊ីប​បាន​ពិពណ៌នា​ថា ​ឯ​ទ្វារ​ដែល​នាំ​ទៅ​ឯ​ជីវិត នោះ​តូច ហើយ​ចង្អៀត​វិញ ក៏​មាន​មនុស្ស​តិច​ណាស់​ដែល​រក​ផ្លូវ​នោះ​ឃើញ(ម៉ាថាយ ៧:១៤)។ ទ្វារ​នោះ​តូច ព្រោះ​ព្រះ​រាជបុត្រា​នៃ​ព្រះ ជា​ស្ពាន​តែ​មួយ ដែល​អាច​ផ្សះផ្សា​មនុស្ស​មាន​បាប និង​ព្រះ​វរបិតា តាម​រយៈ​អំណាច​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​(ខ.១៣-១៤ មើល យ៉ូហាន ១០:៧-៩ ១៦:១៣)។ ទោះជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ព្រះ​គម្ពីរ​ក៏​បាន​ចែង​ផង​ដែរ​ថា មនុស្ស​មក​ពី​គ្រប់​ជាតិ​សាសន៍ គ្រប់​ឋានៈ អាច​ចូល​ទៅ​ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌ ហើយ​នឹង​ថ្វាយ​បង្គំ​ស្តេច​លើ​អស់​ទាំង​ស្តេច ហើយ​ថ្វាយ​បង្គំ​ទាំង​អស់​គ្នា នៅ​ជុំវិញ​បល្ល័ង្ក​ទ្រង់​(វិវរណៈ ៥:៩)។ ទិដ្ឋភាព​ដ៏​អស្ចារ្យ​នៃ​ភាព​ខុស​គ្នា និង​ការ​រួប​រួម​នេះ គឺ​បាន​រាប់​បញ្ចូល​រាស្រ្ត​ទំាង​អស់​របស់​ព្រះ គឺ​គ្រប់​​ជាតិ​សាសន៍ និង​ភាសា​ លើ​ផែន​ដី។

មនុស្ស​បាន​ដាច់​ចេញ​ពី​ព្រះ ដោយសារ​អំពើ​បាប តែ​ព្រះ​អង្គ​បាន​អញ្ជើញ​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​បង្កើត​ ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ភាព​អស់​កល្ប​ជានិច្ច ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌ ដោយ​ដើរ​តាម​ទ្វារ​ដ៏​ចង្អៀត…

ជីវិតដែលមានតម្លៃក្នុងព្រះគ្រីស្ទ

ទឹក​ភ្នែក​បាន​ហូរ​ចុះ​មក​លើ​ថ្ពាល់ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ព្យាយាម​ស្វែង​រក​ចិញ្ចៀន​អាពាហព៍ពិពាហ៍ និង​ចិញ្ចៀន​ខួប​អាពាហ៍ពិពាហ៍​យ៉ាង​វក់វី។ បន្ទាប់ពី​ខ្ញុំ​បាន​លើក​សាឡុង ​និង​ដើរ​មក​លើ​ពេញ​ផ្ទះ​ហើយ អ័លែន(Alan) ក៏​បាន​និយាយ​សុំទោស ហើយ​ប្រាប់​ថា យើង​នឹង​ទៅ​ទិញ​ចិញ្ចៀន​ថ្មី។​

ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា “អរគុណ ប៉ុន្តែ អនុស្សាវរីយ៍​ដែល​នៅ​ជាប់​នឹង​ចិញ្ចៀន​ទាំង​នោះ មាន​តម្លៃ​ណាស់ គឺ​មិន​អាច​យក​ចិញ្ចៀន​ថ្មី​មក​ជំនួស​បាន​ទេ”។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បន្ត​ស្វែង​រក​គ្រឿង​អលង្ការ​នោះ​បណ្តើរ ហើយ​អធិស្ឋាន​បណ្តើរ​ថា “ឱ​ព្រះអម្ចាស់ សូម​ព្រះ​អង្គ​ជួយ​ទូលបង្គំ ឲ្យ​រក​ឃើញ​ចិញ្ចៀន​ទាំង​នោះ​ផង”។​

ក្រោយ​មក ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​លូក​ចូល​ក្នុង​ហោ​ប៉ៅ​អាវ​រងា ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ពាក់​កាល​ពី​ដើម​សប្តាហ៍ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ចិញ្ចៀន​ដ៏​មាន​តម្លៃ​នោះ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អរព្រះគុណ​ព្រះយេស៊ូវ។ ខ្ញុំ​និង​ស្វាមី​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​យក​ចិញ្ចៀន​នោះ​មក​ពាក់​ដោយ​អំណរ​ហើយ​ក៏​បាន​នឹក​ចាំ​អំពី​រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច អំពី​ស្រ្តី​ម្នាក់ ដែល​បាន​បាត់​ប្រាក់​ដួង​(លូកា ១៥:៨-១០)។ ខ្ញុំ​ដឹង​អំពី​តម្លៃ​នៃ​ចិញ្ចៀន​ដែល​យើង​បាន​បាត់ គឺ​មិន​ខុស​ពី​ស្រ្តី​ដែល​ខំ​ស្វែង​រក​ប្រាក់​ដួង​របស់​នាង​នោះ​ឡើយ។ ការ​ដែល​យើង​ចង់​ស្វែង​រក​របស់​មាន​តម្លៃ​ដែល​បាន​បាត់ គឺ​មិន​មែន​មាន​អ្វី​ខុស​ទេ។ ព្រះយេស៊ូវ​គ្រាន់​តែ​បាន​ប្រើ​រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច​នេះ ដើម្បី​មាន​បន្ទូល​សង្កត់​ធ្ងន់ អំពី​ការ​ដែល​ព្រះ​អង្គ​សព្វ​ព្រះទ័យ​នឹង​សង្រ្គោះ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​បង្កើត។ មនុស្ស​មាន​បាប​ម្នាក់​បាន​ប្រែ​ចិត្ត នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​អបអរ​នៅ​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌​។​

ចូរ​យើង​អធិស្ឋាន​ដោយ​ចិត្ត​ឆេះ​ឆួល​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​បាន​ស្គាល់​ព្រះ គឺ​ដូច​ដែល​យើង​អធិស្ឋាន​សូម​ឲ្យ​យើង​រក​ឃើញ​របស់​មាន​តម្លៃ​ដែល​បាន​បាត់។ យើង​ពិត​ជា​មាន​ឯកសិទ្ធិ​ពិសេស​ណាស់ ដែល​បាន​អបអរ នៅ​ពេល​ដែល​នរណា​ម្នាក់​ប្រែ​ចិត្ត និង​ថ្វាយ​ជីវិត​ដល់​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ បើ​យើង​បាន​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​អាច​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ ដែល​យើង​បាន​ពិសោធន៍​នឹង​ក្តី​អំណរ ដោយ​ដឹង​ថា ព្រះ​ដែល​ស្រឡាញ់​យើង នឹង​មិន​បោះ​បង់​ចោល​យើង ព្រោះ​យើង​សក្ដិសម​នឹង​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​ស្វែង​រក។—Xochitl Dixon

ប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការកុហក

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ដាក់​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​របស់​ខ្ញុំ នៅ​លើ​តុ​អាសនា ហើយ​ក៏​បាន​មើល​ទៅ​ទឹក​មុខ​របស់​ហ្វូង​មនុស្ស ដែល​កំពុង​រង់​ចាំ​ស្តាប់ ខ្ញុំ​ចែក​ចាយ។ ខ្ញុំ​បាន​អធិស្ឋាន និង​បាន​រៀប​ចំ​ខ្លួន សម្រាប់​ការ​ចែក​ចាយ​នេះ​រួច​ហើយ។ ហេតុ​អ្វី​ខ្ញុំ​មិន​អាច​និយាយ​បាន?

ឯង​គ្មាន​តម្លៃ។ គ្មាន​នរណា​ចង់​ស្តាប់​ឯង​ទេ ជា​ពិសេស បើ​សិន​ជា​ពួក​គេ​ដឹង អំពី​អតីតកាល​របស់​ឯង។ ហើយ​ព្រះ​មិន​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​ប្រើ​ឯង​ទេ។  នេះ​ជា​ពាក្យ​សម្តី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឮ​ក្នុង​ចិត្ត និង​គំនិត​ខ្ញុំ​ជា​ញឹក​ញាប់ តែ​ជា​ការ​កុហក ដែល​ខ្ញុំ​ងាយ​នឹង​ជឿ តែ​ខ្ញុំ​បាន​ព្យាយាម​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​វា អស់​រយៈ​ពេល​ប្រហែល​១​ទសវត្សរ៍​មក​ហើយ។ ខ្ញុំ​ដឹង​ហើយ​ថា ពាក្យ​សម្តី​នេះ មិន​ពិត​ទេ តែ​ខ្ញុំ​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​អាច​គេច​ចេញ​ពី​ភាព​មិន​ច្បាស់​លាស់ និង​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​របស់​ខ្ញុំ។ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បើក​ព្រះ​គម្ពីរ​របស់​ខ្ញុំ។​

ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បើក​មើល​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ៣០:៥។ ខ្ញុំ​ដក​ដង្ហើម​ចេញ​ចូល​យឺត​ៗ មុន​ពេល​អាន​ឮ​ៗ​ថា “គ្រប់​ទាំង​ព្រះបន្ទូល​នៃ​ព្រះ សុទ្ធ​តែ​បរិសុទ្ធ ទ្រង់​ជា​ខែល ដល់​អស់​អ្នក​ដែល​ពឹង​ជ្រក​ក្នុង​ទ្រង់”។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បិទ​ភ្នែក ខណៈ​ពេល​ដែល​ចិត្ត​ខ្ញុំ​មាន​ពេញ​ដោយ​សន្តិភាព ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ចែក​ចាយ​ទីបន្ទាល់​របស់​ខ្ញុំ​ដល់​ហ្វូង​មនុស្ស។​

យើង​បាន​ពិសោធន៍​នឹង​អំណាច​របស់​ពាក្យ​សម្តី និង​គំនិត​អវិជ្ជមាន ដែល​អ្នក​ដទៃ​មាន​ចំពោះ​យើង ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​រក​ធ្វើ​អ្វី​មិន​កើត។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ ហើយ​មាន​ន័យ​ជ្រាល​ជ្រៅ​ណាស់។ ពេល​ណា យើង​ជួប​ការ​ល្បួង​ដែល​នាំ​ឲ្យ​យើង​ជឿ​ពាក្យ​សម្តី ឬ​គំនិត​អវិជ្ជមាន អំពី​តម្លៃ និង​គោល​បំណង​របស់​យើង ជា​កូន​របស់​ព្រះ នោះ​សេចក្តី​ពិត​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ និង​មិន​ប្រែប្រួល​របស់​ព្រះ នឹង​ការពារ​គំនិត និង​ចិត្ត​របស់​យើង។ យើង​អាច​នឹក​ចំា បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ដែល​បាន​ចែង​ថា…

កេរដំណែលនៃសេចក្តីសប្បុរស

ម៉ាថា(Martha)បាន​ធ្វើការ​ជា​ជំនួយ​ការ​គ្រូ​បង្រៀន នៅ​សាលា​បឋម​សិក្សា អស់​រយៈ​ពេល​ជាង​៣០​ឆ្នាំ។ រៀង​រាល់​ឆ្នាំ នាង​​បាន​សន្សំ​លុយ​ទិញ​អាវ​រងា កន្សែង​បង់​ក និង​ស្រោម​ដៃ​ថ្មី​ៗ សម្រាប់​សិស្ស​ដែល​ខ្វះ​ខាត ក្នុង​រដូវ​រងា។ បន្ទាប់​ពី​នាង​បាន​បាត់​បង់​ជីវិត ដោយ​សារ​ជម្ងឺ​មហារីក​គ្រាប់​ឈាម យើង​ក៏​បាន​ធ្វើ​ពិធី​រំឭក​ដល់​ការ​បម្រើ​របស់​នាង កាល​នាង​នៅ​រស់។ ក្រៅ​ពី​ផ្កា​ជា​ច្រើន​ដែល​គេ​បាន​យក​មក​ឲ្យ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​បរិច្ចាគ​អាវ​រងា​ថ្មី​ៗ​រាប់​រយ​អាវ ដល់​សិស្ស​ដែល​នាង​ធ្លាប់​ស្រឡាញ់ និង​បម្រើ​អស់​រយៈ​ពេល​ប៉ុន្មាន​ទសវត្សរ៍​កន្លង​មក​នេះ។ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​ចែក​ចាយ​ទី​បន្ទាល់​របស់​អ្នក​ស្រី​ម៉ាថា ដោយ​និយាយ​អំពី​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត ដែល​គាត់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ពាក្យ​សម្តី​ល្អ​ៗ និង​អំពើ​សប្បុរស​ធម៌ តាម​របៀប​ជា​ច្រើន​រាប់​មិន​អស់។ គ្រូ​បង្រៀន​ដែល​ជា​មិត្ត​រួម​ការងារ​របស់​នាង ក៏​បាន​ផ្តល់​ការ​គោរព​ដល់​នាង ដោយ​ធ្វើ​កម្ម​វិធី​ចែក​អាវរងា​ប្រចាំ​ឆ្នាំ អស់​រយៈ​ពេល​៣​ឆ្នាំ បន្ទាប់​ពី​នាង​បាន​លា​ចាក​លោក ទៅ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច។ កេរ​ដំណែល​នៃ​ភាព​សប្បុរស​របស់​គាត់ បាន​ជំរុញ​ចិត្ត​អ្នក​ដទៃ ឲ្យ​បម្រើ​អ្នក​ដែល​ខ្វះ​ខាត ដោយ​ចិត្ត​សប្បុរស​ផង​ដែរ។​

បទ​គម្ពីរ​កិច្ចការ ជំពូក៩ បាន​ចែង​អំពី​ស្រ្តី​ម្នាក់ ឈ្មោះ​តេប៊ីថា ដែល​តែង​តែ​ធ្វើ​ការ​ល្អ និង​ជួយ​អ្នក​ក្រីក្រ​(ខ.៣៦)។ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាត់​បង់​ជីវិត​ដោយ​សារ​ជំងឺ សហគមន៍​ដែល​កំពុង​សោក​សង្រេង ក៏​បាន​អង្វរ​សាវ័ក​ពេត្រុស​ឲ្យ​មក​រក​ពួក​គេ។ ក្រុម​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​ក៏​បាន​បង្ហាញ​លោក​ពេត្រុស អំពី​របៀប​ដែល​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា​បាន​រស់​នៅ ដើម្បី​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ​(ខ.៣៩)។ លោក​ពេត្រុស​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ ដោយ​ចិត្ត​អាណិត ហើយ​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា​ក៏​បាន​មាន​ជីវិត​រស់​ឡើង​វិញ។ ដំណឹង​អំពី​ការ​រស់​​ឡើង​វិញ​របស់​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា​ក៏​បាន​ឮ​សុះ​សាយ ហើយ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​អម្ចាស់(ខ.៤២)។ ប៉ុន្តែ គឺ​ដោយសារ​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​របស់​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា ក្នុង​ការ​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ​ទេ ដែល​បាន​ប៉ះពាល់​ចិត្ត​មនុស្ស​ជាច្រើន ក្នុង​សហគមន៍​របស់​គាត់ ហើយ​បាន​បង្ហាញ​អំណាច​នៃ​សេចក្តី​សប្បុរស ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។—Xochitl Dixon

រង់ចំាដោយសង្ឃឹម

លោក​រ៉ូជេលីយ៉ូ(Rogelio) បាន​ធ្វើ​ការ ជា​អ្នក​រត់​តុ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​សម្រាក​លំហែ​កាយ​ជា​មួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ អស់​រយៈ​ពេល​ពេញ​មួយ​អាទិត្យ។ ពេល​ដែល​យើង​បាន​សន្ទនា​ជា​មួយ​គាត់​ គាត់​បាន​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​បាន​ប្រទាន​ពរ​ឲ្យ​គាត់​មាន​អ្នក​ស្រី​ឃែលី(Kaly) ធ្វើ​ជា​ប្រពន្ធ​ដែល​មាន​ចិត្ត​ឆេះ​ឆួល និង​មាន​ជំនឿ​រឹង​មាំ។ បន្ទាប់​ពី​ពួក​គេ​មាន​កូន​ដំបូង ​ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រទាន​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ឱកាស​ថែរក្សា​ក្មួយ​ស្រី​របស់​ពួក​គេ ដែល​មាន​ជំងឺ​ពិការ​ខួរ​ក្បាល។

មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ម្តាយ​ក្មេក​របស់​លោក​រ៉ូជេលីយ៉ូក៏​ត្រូវ​ការ​អ្នក​ថែ​ទាំ ក្នុង​ពេល​គាត់​ចាស់​ជរា។

លោក​រ៉ូជេលីយ៉ូ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​ដោយ​ក្តី​អំណរ ដោយ​ជា​ញឹក​ញាប់ គាត់​បាន​ធ្វើ​ការ​នៅ​ពេល​យប់​បន្ថែម ដើម្បី​ឲ្យ​ភរិយា​គាត់ អាច​នៅ​ផ្ទះ​ថែទាំ​មនុស្ស​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​មក។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចែក​ចាយ អំពី​ការ​​ដែល​ប្តី​ប្រពន្ធ​មួយ​គូរ​នេះ បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឲ្យ​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​កាន់​តែ​ខ្លាំង ដោយ​ពួក​គេ​បាន​បើក​ចំហ​ចិត្ត និង​ផ្ទះ ដើម្បី​បម្រើ​សមាជិក​គ្រួសារ​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ពេល​នោះ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​ថា គាត់​មាន​អំណរ ក្នុង​ការ​បម្រើ​ពួក​គេ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ។​

ការ​រស់​នៅ​របស់​លោក រ៉ូជែលីយ៉ូ​បាន​បញ្ជាក់ អំពី​អំណាច​នៃ​ការ​រស់​នៅ ដោយ​ចិត្ត​សប្បុរស និង​ទុក​ចិត្ត​លើ​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​បម្រើ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ដោយ​មិន​គិត​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ជំរុញ​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ ឲ្យ ប្តូរ​ផ្តាច់​ចំពោះ​គ្នា … ឲ្យ​អរ​សប្បាយ ដោយ​មាន​សង្ឃឹម ​អត់​ធន់​ក្នុង​សេចក្តី​ទុក្ខ​លំបាក ​ឲ្យ​ខ្ជាប់ខ្ជួន​ក្នុង​សេចក្តី​អធិស្ឋាន ហើយ​ផ្គត់​ផ្គង់​អ្នក​ដែល​ខ្វះ​ខាត ទាំង​ខំ​ប្រឹង​ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​ចៅរ៉ៅ​(រ៉ូម ១២:១០-១៣)។

ជីវិត​យើង​អាច​ផ្លាស់​ប្តូរ​ភ្លាម​ៗ ធ្វើ​ឲ្យ​យើង ឬ​អ្នក​ដែល​យើង​ស្រឡាញ់​ជាប់​នៅ​ក្នុង​កាលៈទេសៈ ដែល​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​អាច​ស៊ូ​ទ្រាំ​បាន។ ប៉ុន្តែ ពេល​ណា​យើង​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ចែក​រំលែក​អ្វី​ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​យើង ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​កំពុង​រង់​ចាំ​ព្រះ​អង្គ នោះ​យើង​អាច​តោង​ឲ្យ​ជាប់​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ​របស់​ព្រះ​អង្គ ទាំង​អស់​គ្នា។—Xochitl Dixon

អ្នកធ្វើទាន យ៉ាងអាថ៌កំបាំង

សម្រាប់​លោក​គ្រីស្តូហ្វ័រ(Christopher)​ ដែល​ជា​អតីត​យុទ្ធ​ជន​ពិការ សកម្មភាព​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​កាន់​តែ​មាន​ការ​ពិបាក និង​ចំណាយពេល​កាន់​តែ​យូរ ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​កាន់​តែ​ខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ គាត់​នៅ​តែ​ប្រឹង​ប្រែង​អស់​ពី​សមត្ថ​ភាព ដើម្បី​បម្រើ​ភរិយា និង​កូន​របស់​គាត់។ អ្នក​ធ្វើ​ដំណើរ​កាត់​មុខ​ផ្ទះ​គាត់ តែង​តែ​ឃើញ​គាត់​រុញ​ម៉ាស៊ីន​កាត់​ស្មៅ ក្នុង​ទីធ្លា​មុខ​ផ្ទះ​គាត់​ រៀង​រាល់​សប្តាហ៍។​

ថ្ងៃ​មួយ លោក​គ្រីស្តូហ្វឺ​បាន​ទទួល​សំបុត្រ​មួយ​ច្បាប់ និង​ម៉ាស៊ីន​កាត់​ស្មៅ​ដែល​មាន​តម្លៃ​ថ្លៃ​មួយ​គ្រឿង ពី​ម្ចាស់​ជំនួយ​ដែល​មិនបាន​បញ្ចេញ​ឈ្មោះ។  ម្ចាស់​ជំនួយ​នេះ​មាន​ការ​ពេញ​ចិត្ត​នៅ​ក្នុង​ការ​ឲ្យ ដោយសារ​នេះ​ជា​ឯក​សិទ្ធិ នៅ​ក្នុង​ការ​ជួយ​អ្នក​ដែល​ខ្វះខាត។

ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា យើង​ត្រូវ​តែ​ធ្វើ​ទាន​ដល់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​អាថ៌​កំបាំង​គ្រប់ពេល​នោះ​ទេ ​តែ​ព្រះ​អង្គ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ពិនិត្យ​មើល​គោល​បំណង ដែល​យើង​ធ្វើ​ទាន​ដល់​គេ(ម៉ាថាយ ៦:១)។ ព្រះអង្គ​ក៏​មាន​បន្ទូល​ផង​ដែរ​ថា “កាល​ណា​អ្នក​ធ្វើ​ទាន នោះ​កុំ​ឲ្យ​ផ្លុំ​ត្រែ​នៅ​មុខ​អ្នក ដូច​ពួក​មាន​ពុត ដែល​ប្រព្រឹត្ត​នៅ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ ហើយ​តាម​ផ្លូវ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​មនុស្ស​លោក​សរសើរ​ខ្លួន​នោះ​ឡើយ ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​ប្រាកដ​ថា គេ​បាន​រង្វាន់​គេ​ហើយ”(ខ.២)។ ពេល​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​រំពឹង​ឲ្យ​យើង ធ្វើ​ជា​អ្នក​ឲ្យ ដែល​ចិត្ត​ស្មោះ​ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​ជៀស​វាង​ការ​ធ្វើ​ការ​ល្អ នៅ​ចំពោះ​មុខ​គេ ដើម្បី​ទទួលការ​សរសើរ ឬ​ទទួល​ស្គាល់​ពី​អ្នក​ដទៃ(ខ.៣)។​

ពេល​ដែល​យើង​ដឹង​ថា អ្វី​ៗ​ដែល​យើង​មាន​សុទ្ធ​តែ​មក​ពី​ព្រះ នោះ​យើង​អាច​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ឲ្យ​ដោយ​សម្ងាត់ ដោយ​មិន​សរសើរ​ខ្លួនឯង ឬ​ស្វែង​រក​ការ​សរសើរ​ពី​អ្នក​ដទៃ។ ព្រះ​ដែល​ជ្រាប​គ្រប់​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ ជា​ព្រះ​ដែល​ប្រទាន​ការ​ល្អ​គ្រប់​យ៉ាង។ ព្រះ​អង្គ​សព្វ​ព្រះទ័យ​នឹង​ប្រទាន​អ្វីៗ មក​រាស្ត្រ​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ព្រះ​ទ័យ​សប្បុរស។—Xochitl Dixon

ការផ្លាស់ប្តូរជាថ្មី ក្នុងការមើលឃើញ

បន្ទាប់​ពី​ភ្នែក​ខាង​ឆ្វេង​របស់​ខ្ញុំ បាន​ទទួល​ការ​វះ​កាត់​ដ៏​ឈឺ​ចាប់ វេជ្ជ​បណ្ឌិត​ក៏​បាន​ណែ​នាំ​ខ្ញុំ ឲ្យ​ធ្វើ​តេស្ត​ភ្នែក ដើម្បី​ឲ្យ​ដឹង​ថា​ ខ្ញុំមើល​ច្បាស់​ប៉ុណ្ណា។  ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បិទ​ភ្នែក​ស្តាំ​ដោយ​ទំនុក​ចិត្ត ហើយ​ក៏​បាន​ចង្អុល​ទៅ​បន្ទាត់​នីមួយ​ៗ​ នៅ​លើ​តារាង យ៉ាង​ងាយ​ស្រួល​ តាម​បង្គាប់​របស់​គ្រូ​ពេទ្យ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បិទ​ភ្នែក​ឆ្វេង​ទៀត ហើយ​ក៏​បាន​ដក​ដង្ហើម​ដង្ហក់ ព្រោះ​ពេល​ដែល​បិទ​ភ្នែក​ទាំង​សង្ខាង​ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ប្រៀប​ដូច​ជា​មនុស្ស​ខ្វាក់​អញ្ចឹង។

ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​សម្រប​ខ្លួន​នឹង​វែន​តា​ថ្មី និង​ការ​មើល​ឃើញ​ជា​ថ្មី​ឡើង​វិញ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​ដល់ ទុក្ខ​លំបាក​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ដែល​ច្រើនតែ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ភ្នែក​មីញ៉ូប​ខាង​វិញ្ញាណ។ បាន​សេចក្តី​ថា ពេល​ណា​ខ្ញុំ​ផ្ដោត​ទៅ​លើ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​អាច​មើល​ឃើញ នៅ​ជិត​ខ្លួន​ខ្ញុំ ដែល​មាន​ដូច​ជា​ការ​ឈឺ​ចាប់ និង​ស្ថាន​ភាព​ដែល​ផ្លាស់​ប្តូរ​ឥត​ឈប់ នោះ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រែ​ជា​ខ្វាក់ មើល​ឃើញ​មិន​ឃើញ​ ភាព​ស្មោះត្រង់​នៃ​ព្រះ​ដ៏​អស់​កល្ប និង​មិន​ចេះ​ប្រែ​ប្រួល។ ដោយសារ​ខ្ញុំ​មិន​បាន​មើល​វែង​ឆ្ងាយ នោះ​ក្តី​សង្ឃឹម​ហាក់​ដូច​ជា​នៅ​ឆ្ងាយ​ ក្នុង​សភាព​ព្រាល​ៗ។

បទ​គម្ពីរ​សាំយ៉ូអែល​ទី​១ បាន​ប្រាប់​យើង អំពី​រឿង​របស់​ស្រ្តី​ម្នាក់​ទៀត ដែល​មិន​បាន​គិត​ដល់​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ព្រះ ខណៈ​ពេល​ដែល​នាង​កំពុង​តែ​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ការ​ឈឺ​ចាប់ ភាព​មិន​ច្បាស់​លាស់ និង​ការ​បាត់​បង់​ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន។ នាង​ហាណា​បាន​ស៊ូទ្រាំ​នឹង​ភាព​ជា​ស្រី​អារ អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ ហើយក៏​ទទួល​រង​ការ​ធ្វើ​ទុក​បុក​ម្នេញ​ឥត​ឈប់​ឈរ ពី​នាង​ពេនីណា ​ដែលជា​ភរិយា​ម្នាក់​ទៀត មួយ​លោក​អែលកាណា។ ស្វាមី​របស់​នាង​ហាណា​បាន​ស្រឡាញ់ និង​ឲ្យ​តម្លៃ​នាង តែ​នាង​នៅ​តែ​មិន​ស្កប់​ចិត្ត។ ថ្ងៃ​មួយ នាង​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់។ ពេល​ដែល​លោក​អេលី ដែល​ជា​សង្ឃ​របស់​ព្រះ​ចោទ​សួរ​នាង នាង​ក៏បាន​ពន្យល់​ប្រាប់​គាត់ អំពី​ស្ថាន​ភាព​របស់​នាង។ ពេល​ដែល​នាង​ចាក​ចេញ​ទៅ គាត់​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះ​ទ្រង់​ឆ្លើយ​តប ចំពោះ​សេចក្តី​សំណួរ​របស់​នាង​(១សាំយ៉ូអែល ១:១៧)។ ទោះ​ស្ថាន​ភាព​របស់​នាង​ហាណា​មិន​បាន​ផ្លាស់​ប្តូរ​ភ្លាម​ៗ​ក៏​ដោយ ក៏​នាង​នៅ​តែ​ដើរ​ចេញ​ទៅ…

ធ្វើការរួមគ្នា

លោក​ចូ(Joe) បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ លើស​១២​ម៉ោង ហើយ​ជា​ញឹក​ញាប់ គាត់​មិន​មាន​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​ទេ។ ការ​ងារ​មនុស្សធម៌​របស់​គាត់ បាន​ទាម​ទារ​ពេល​វេលា និង​កម្លាំង​ជា​ច្រើន ពី​គាត់ ជា​ហេតុ​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់ មិន​សូវ​មាន​ពេល​ និង​កម្លាំង ដើម្បី​នៅ​ក្បែរប្រពន្ធ​កូន​របស់​គាត់ ពេល​គាត់​នៅ​ផ្ទះ។ បន្ទាប់​ពី​ជម្ងឺ​ស្ត្រេស​ដ៏​រាំរ៉ៃ​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​គាត់​ចូល​ពេទ្យ មិត្ត​ភក្តិ​របស់​គាត់​ម្នាក់​បានរៀប​ចំ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម ឲ្យ​ជួយ​គាត់។ គាត់​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រគល់​ការ​គ្រប់​គ្រង​មុខ​ជំនួញ​ឲ្យ​ទៅ​អ្នក​ដទៃ តែ​គាត់ក៏​ដឹង​ផង​ដែរ​ថា គាត់​មិន​អាច​ធ្វើ​ការ​ដូច​មុន​បាន​ទេ។ គាត់​ក៏​បាន​ព្រម​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ និង​មិត្ត​ភក្តិ​គាត់​ ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់ ប្រគល់​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ ឲ្យ​ទៅ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម ដែល​ពួក​គេ​បាន​ជ្រើស​រើស​ជា​មួយ​គ្នា។ មួយ​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក លោក​ចូ ក៏​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ការងារ​មនុស្ស​ធម៌ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​គាត់ មិន​អាច​មាន​ការ​រីក​ចម្រើន​បាន​ឡើយ បើ​សិន​ជា​គាត់​មិន​ព្រម​ទទួល​ជំនួយ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ទេនោះ។

ព្រះ​ទ្រង់​មិន​បាន​រៀប​ចំ​មនុស្ស សម្រាប់​ឲ្យ​លូត​លាស់ ដោយ​គ្មាន​ជំនួយ​ពី​សហគមន៍​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​នោះ​ឡើយ។ ក្នុងបទ​គម្ពីរ និក្ខមនំ ១៨ លោក​ម៉ូសេ​បាន​ដឹក​នំា ពួក​អ៊ីស្រាអែល​កាត់​វាល​រហោ​ស្ថាន។ គាត់​បាន​ព្យាយាម​បម្រើ​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ ក្នុង​នាម​ជា​គ្រូ​បង្រៀន អ្នក​ប្រឹក្សា​យោបល់ និង​ចៅ​ក្រម​តែ​ម្នាក់​ឯង។ ពេល​ដែល​ឪពុក​ក្មេក​គាត់​មក​លេង​គាត់ ក៏​បាន​ឲ្យ​យោបល​គាត់ថា “ឯង​នឹង​ថយ​កំឡាំង​ទៅ ព្រម​ទាំង​កំឡាំង​នៃ​បណ្តាជន​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ឯង​ផង ពី​ព្រោះ​ការ​នេះ​ហួស​កំឡាំង​ឯង​ហើយ នឹង​ធ្វើ​តែ​ម្នាក់​ឯង​មិន​បាន​ទេ”(និក្ខមនំ ១៨:១៨)។ គាត់​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​លោក​ម៉ូសេ ឲ្យ​ចែក​រំលែក​បន្ទុក​ការងារដល់​អ្នក​ដទៃ​ទៀត ដែល​ស្មោះ​ត្រង់។ លោក​ម៉ូសេ​ក៏​បាន​ទទួល​ជំនួយ​ពី​គេ ហើយ​ការ​នេះ​មាន​ប្រយោជន៍​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​សហគមន៍។​

ពេល​ដែល​យើង​ទុក​ចិត្ត​ថា…

ជិះនៅលើទឹករលក

ខណៈ​ពេល​ដែល​ស្វាមី​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ដើរ​ចុះ​តាម​ឆ្នេរ​ដែល​មាន​ថ្ម​ច្រើន ដើម្បី​ថត​រូប​ទេស​ភាព នៅ​រដ្ឋ​ហាវ៉ៃ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អង្គុយ​នៅ​លើ​ថ្មធំ​មួយ​ផ្ទាំង ដោយ​ជញ្ជឹង​គិត អំពី​បញ្ហា​សុខ​ភាព​មួយ​ទៀត។ បញ្ហា​នេះ​ត្រូវ​រង់​ចាំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដោះ​ស្រាយ​វា នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះវិញ ព្រោះ​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ត្រូវ​ការ​សន្តិ​ភាព នៅ​ពេល​នោះ។ ខ្ញុំក៏​បាន​សម្លឹង​មើល​ទឹក​រលក ដែល​កំពុង​តែ​បក់​បោក​មក​លើ​ផ្ទាំង​ថ្មពណ៌​ខ្មៅ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រទះ​ឃើញ​ស្រមោល​ខ្មៅ​ៗ នៅ​ក្នុង​រលក​នោះ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ពង្រីក​មើល​រូប​ភាព​នោះ នៅ​ក្នុង​កាំមីរ៉ា​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា តាម​ពិត វា​ជា​សត្វ​អណ្តើក​សមុទ្រ ដែល​កំពុង​តែ​ជិះ​ទឹក​រលក យ៉ាង​សុខ​សាន្ត។ ជើង​វា​បាន​លាត​សន្ធឹង នៅស្ងៀម បណ្តែត​ខ្លួន​ទៅ​តាម​ទឹក។ ទិដ្ឋ​ភាព​មាត់​សមុទ្រ​ថ្ងៃ​នោះ ក៏​បាន​នាំ​មក​នូវ​ស្នាម​ញញឹម នៅ​លើ​ផ្ទៃ​មុខ​ខ្ញុំ។

“ផ្ទៃ​មេឃ​នឹង​សរសើរ​ការ​អស្ចារ្យ​របស់​ព្រះអម្ចាស់”(ទំនុកដំកើង ៨៩:៥)។ ព្រះ​នៃ​យើង ដែល​គ្មាន​អ្វី​អាច​ប្រៀប​ផ្ទឹម​បាន ទ្រង់​បង្ក្រាប​ការ​លើក​កម្ពស់​នៃ​សមុទ្រ កាល​ណា​រលក​កំរើក​ឡើង នោះ​ទ្រង់​បន្ទ្រោម​ចុះ ឲ្យ​ស្ងប់​វិញ(ខ.៩)។ “ឯ​លោកីយ៍ និង​សព្វ​សារពើ ដែល​នៅ​ក្នុង​លោកីយ៍ នោះ​គឺ​ទ្រង់​បាន​សង់​ឡើង​ដែរ”(ខ.១១)។ ព្រះ​អង្គ​បង្កើត​របស់​សព្វ​សារ​ពើ ព្រះ​អង្គ​ជា​ម្ចាស់​លើអ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ គ្រប់​គ្រង​លើ​ទាំង​អស់ ហើយ​គោល​បំណង​របស់​ព្រះ​អង្គ គឺ​ដើម្បី​សិរីល្អ​របស់​ព្រះ​អង្គ និង​ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​បាន​អរសប្បាយ​នឹង​ព្រះ​អង្គ។

ចូរ​យើង​ឈរ​នៅ​លើ​គ្រឹះ​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​យើង ដែល​ជា​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​វរបិតា ដែល​មិន​ចេះ​ប្រែ​ប្រួល ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច “ដើរ​ក្នុង​ពន្លឺ​នៃ​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​អង្គ”(ខ.១៥)។ ព្រះ​អង្គ​នៅ​តែ​ពេញ​ដោយ​អំណាច​ចេស្តា និង​ពេញ​ដោយ​ក្តី​មេត្តា ក្នុង​ការ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ជា​មួយ​យើង។ យើង​អាច​អរ​សប្បាយ​ក្នុង​ព្រះ​នាម​ព្រះ​អង្គ ពេញ​មួយ​ថ្ងៃ​(ខ.១៦)។ ទោះ​យើង​ជួប​ឧប​ស័គ្គ​អ្វី​ក៏​ដោយ ឬ​មាន​ភាព​អន់​ថយ​ច្រើន​យ៉ាង​ណា​ក្តី យើង​ត្រូវ​តែ​ស៊ូ​ទ្រាំ។ ព្រះ​អង្គ​ឱប​យើង​ជាប់ ពេល​ដែល​ទឹក​រលក​បក់​ចុះ​ឡើង​ៗ​។—Xochitl…