មានពេលសម្រាប់គ្រប់ការទាំងអស់
ប្រសិនបើអ្នកជាខ្ញុំវិញ អ្នកប្រហែលជាមានការពិបាក នៅក្នុងការបដិសេធមិនព្រមទទួលយកការទទួលខុសត្រូវថ្មីមួយ ជាពិសេសបើសិនជាការទទួលខុសត្រូវនោះមានបុព្វហេតុដ៏ល្អ ឬជាប់ទាក់ទងដោយផ្ទាល់ នឹងការជួយអ្នកដទៃ។ យើងប្រហែលជាមានហេតុផលដ៏ល្អ នៅក្នុងការដាក់អាទិភាពរបស់យើង យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល ពេលយើងមិនយល់ព្រមទទួលកិច្ចការបន្ថែមទៀត យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមានកំហុស ឬគិតថា យើងបានបរាជ័យ ក្នុងការរដើរ ដោយជំនឿ។
ប៉ុន្តែ តាមបទគម្ពីរសាស្តា ៣:១-៨ មនុស្សមានប្រាជ្ញាដឹងថា អ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតមនុស្ស សុទ្ធតែមានរដូវកាល នៃសកម្មភាពរបស់មនុស្ស គឺមិនខុសពីរដូវកាល ដែលមាននៅក្នុងពិភពធម្មជាតិឡើយ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “មានពេលសម្រាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសម្រាប់គ្រប់ការ ដែលនៅក្រោមមេឃ”(ខ.១)។
អ្នកខ្លះប្រហែលជាដល់ពេលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬក្លាយជាឪពុកម្តាយរបស់គេជាលើកដំបូង។ ប្រហែលជា អ្នកខ្លះដល់ពេលបញ្ចប់ការសិក្សា ហើយត្រូវចូលធ្វើការ ខណៈពេលដែលអ្នកខ្លះទៀត ដល់ពេលចាកចេញពីការងារពេញម៉ោង ចូលទៅរកការចូលនិវត្តន៍។ នៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរ ពីរដូវកាលមួយ ទៅរដូវកាលមួយទៀត អាទិភាពរបស់យើងមានការផ្លាស់ប្តូរ។ យើងប្រហែលជាត្រូវបំភ្លេចអ្វីដែលយើងបានធ្វើ កាលពីអតីតកាល ហើយប្រមូលផ្តុំកម្លាំងថាមពលរបស់យើង ទៅធ្វើការអ្វីផ្សេងទៀត។
នៅពេលដែលកាលៈទេសៈ និងកាតព្វកិច្ចរបស់យើង មានការប្រែប្រួល ក្នុងការរស់នៅ យើងត្រូវដឹងថា ខ្លួនត្រូវមានការប្តេជ្ញាចិត្តដូចម្តេចខ្លះ ដោយការទទួលខុសត្រូវ និងប្រាជ្ញា ពោលគឺយើងត្រូវព្យាយាមធ្វើការគ្រប់យ៉ាង “ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ”(១កូរិនថូស ១០:៣១)។ បទគម្ពីរសុភាសិត ៣:៦…
អាវុធដែលអាចគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត
មូហាម៉ាត់ អាលី(Muhammad Ali) ដែលជាកីឡាករប្រដាល់ ដ៏ល្បីល្បាញ បានប្រើយុទ្ធវិធីមួយចំនួន ពេលប្រកួតក្នុងសង្វៀនប្រដាល់ ដើម្បីផ្តួលគូប្រកួត ហើយការចំអកឲ្យគូប្រកួត ស្ថិតក្នុងចំណោមយុទ្ធវិធីទាំងនោះឯង។ ក្នុងការប្រកួតជាមួយនឹងចច ហ្វ៊រមែន(George Foreman) នៅឆ្នាំ១៩៧៤ អាលីបានចំអកឲ្យហ្វរមែនថា “វាយខ្ញុំឲ្យខ្លាំងជាងនេះមក! បញ្ចេញក្បាច់ឲ្យអស់មក ចច។ វៃចឹង ម៉េចឈឺ។ ខ្ញុំគិតថា អ្នកឯងអន់ណាស់”។ ហ្វ៊រមែនក៏បានផ្ទុះកំហឹង ហើយវាយសម្រុកមកលើអាលីឥតសំចៃដៃ ធ្វើឲ្យខ្ជះខ្ជាយកម្លាំងជាច្រើន ហើយធ្វើឲ្យទំនុកចិត្តរបស់គាត់ចុះខ្សោយ។
យុទ្ធវិធីមួយនេះ ត្រូវបានគេយកមកប្រើតាំងពីយូរមកហើយ។ ពេលដែលហោរានេហេមាកំពុងខិតខំដឹកនាំពួកបណ្តាជនជួសជុលកំផែងក្រុងយេរូសាឡិម ថូប៊ីយ៉ាបាននិយាយចំអកឲ្យគាត់ថា សត្វឆ្កែចចក ក៏អាចរំលំកំផែងក្រុងនោះបានដែរ(នេហេមា ៤:៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ថូប៊ីយ៉ាកំពុងបំបាក់ទឹកចិត្តពួកអ្នកសាងសង់ ដោយពាក្យសម្តីដ៏ពិសពុល។ កូលីយ៉ាតក៏បានព្យាយាមធ្វើឲ្យដាវិឌបាក់ទឹកចិត្ត ដោយការចំអកឲ្យអាវុធដ៏សាមញ្ញរបស់ក្មេងម្នាក់នេះ ដែលមានតែខ្សែដង្ហក់ និងគ្រាប់គ្រួស(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៤១-៤៤)។
ការនិយាយបំបាក់ទឹកចិត្ត អាចធ្វើជាអាវុធ ដែលនាំឲ្យគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត។ តែនេហេមាមិនព្រមបណ្តោយខ្លួនឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារពាក្យចំអករបស់ថូប៊ីយ៉ា គឺមិនខុសពីការដែលដាវីឌមិនព្រមឲ្យកូលីយ៉ាតនិយាយបង្អាប់ខ្លួននោះដែរ។ ទីបំផុត នេហេមា និងដាវីឌក៏បានទទួលជ័យជម្នះដូចគ្នា ដោយផ្តោតទៅលើព្រះ និងជំនួយរបស់ទ្រង់ ជាជាងផ្តោតទៅលើស្ថានភាពដ៏ពិបាកដែលធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត។
នរណាក៏អាចនិយាយចំអកឲ្យយើងដែរ គឺរាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកដែលជិតស្និតនឹងយើង។ បើយើងឆ្លើយតបទៅពួកគេវិញ តាមរបៀបអវិជ្ជមាន គឺមានតែធ្វើឲ្យកម្លាំងយើងចុះខ្សោយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តយើង…
រៀនពីការលះបង់
ពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំនឹងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ បានទិញស្បែកជើងកវែងមួយគូ ឲ្យកូនប្រុសយើង ដែលមានអាយុពីរឆ្នាំ។ វាពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ បានជាវាពាក់ស្បែកជើងនោះ មិនព្រមដោះ ទាល់តែដល់ពេលចូលគេង។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ទៀត វាក៏លែងខ្វល់ពីស្បែកជើងកវែងនោះទៀត ហើយវាក៏ងាកមកពាក់តែស្បែកជើងប៉ាត់តាចាស់របស់វាវិញ។ ស្វាមីខ្ញុំក៏បាននិយាយថា “បើសិនជាកូនយើងដឹងថា ស្បែកជើងកវែងនោះ មានតម្លៃប៉ុណ្ណា នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ”។
ស្បែកជើងកវែងនោះមានតម្លៃថ្លៃ តែក្មេងដែលនៅតូចមិនដឹងថា ឪពុកម្តាយវាត្រូវធ្វើការជាច្រើនម៉ោង ហើយក៏មិនដឹងថា ពួកគេមានប្រាក់ខែប៉ុន្មាន ហើយត្រូវបង់ពន្ធអ្វីខ្លះនោះទេ។ ហេតុនេះហើយ ក្មេងតូចៗទទួលយកអំណោយដោយអំណរ តែយើងមិនអាចរំពឹងថា ពួកគេអាចយល់ពីការលះបង់របស់ឪពុកម្តាយ ដើម្បីទិញរបស់ថ្មីឲ្យពួកគេឡើយ។
ជួនកាល ខ្ញុំក៏មានអាកប្បកិរិយ៉ា និងការគិត មិនខុសពីក្មេងតូចនោះឡើយ។ ខ្ញុំបានទទួលអំណោយជាច្រើនពីព្រះដោយអំណរ តាមក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែ តើខ្ញុំបានដឹងគុណទ្រង់ដែរឬទេ? តើខ្ញុំបានគិតអំពីការលះបង់ ដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចរស់នៅក្នុងជីវិតពេញបរិបូរដែរឬទេ?
ការលះបង់នោះ គឺពិតជាមានតម្លៃធំធេងណាស់ គឺថ្លៃជាង “របស់ដែលមិនស្ថិតស្ថេរ ដូចជាមាស ឬប្រាក់”។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស បានចែងយ៉ាងច្បាស់ថា ការលះបង់នេះ ត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយ “ព្រះលោហិតដ៏វិសេសរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ទុកដូចជាឈាមនៃកូនចៀមឥតខ្ចោះ ឥតស្លាកស្នាម”(១:១៨-១៩)។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ ដែលជាការលះបង់ដ៏ខ្ពស់បំផុត ដើម្បីឲ្យយើងក្លាយជាក្រុមគ្រួសាររបស់ទ្រង់។ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រោសព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ(ខ.២១)។…
ព្រះទ្រង់កំពុងស្តាប់
នៅថ្ងៃ មុនពេលលោកប៊ីលី ក្រាហាំ(Billy Graham) ធ្វើបទសម្ភាស ក្នុងឆ្នាំ ១៩៨២ ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍មានចំណងជើងថា ថ្ងៃនេះ លោកឡារី រ៉ូស(Larry Ross) ដែលជានាយកផ្នែកទំនាក់ទំនងសាធារណៈ បានស្នើសុំឲ្យលោកក្រាហាំ មានបន្ទប់មួយសម្រាប់អធិស្ឋានម្នាក់ឯង មុនពេលការសម្ភាសចាប់ផ្តើម។ ប៉ុន្តែ ពេលលោកក្រាហាំ បានមកដល់ស្ទូឌីយ៉ូ អ្នកជំនួយរបស់គាត់ក៏បានឲ្យដំណឹងលោករ៉ូសថា លោកក្រាហាំ មិនត្រូវការបន្ទប់អធិស្ឋានទេ។ គាត់ថា “លោកក្រហាំបានអធិស្ឋាន ចាប់តាំងពីពេលគាត់ក្រោកពីគេង ពេលព្រឹកនេះ គាត់បានអធិស្ឋានពេលគាត់ញាំអាហារពេលព្រឹក គាត់បានអធិស្ឋាននៅក្នុងឡាន ពេលធ្វើដំណើរមកទីនេះ ហើយគាត់ក៏ប្រហែលជានឹងអធិស្ឋានទៀត នៅក្នុងបទសម្ភាសទាំងមូល”។ ក្រោយមក លោករ៉ូសក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “នេះជាមេរៀនដ៏ល្អ សម្រាប់ឲ្យខ្ញុំរៀនសូត្រ ក្នុងនាមខ្ញុំជាយុវជន”។
ការអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ មិនមែនជាព្រឹត្តិការណ៍នោះទេ តែជាវិធីទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ។ ទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធនេះ កើតមាន ពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះយល់ថា ការអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ គឺជាអ្វីដែលពួកគេត្រូវអនុវត្តជាប្រចាំ ក្នុងជីវិត។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចាប់ផ្តើមថ្ងៃនីមួយៗ ដោយលើកសម្លេងឡើង អធិស្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់(ទំនុកដំកើង ៥:៣) ដើម្បីឲ្យយើងបានសន្ទនាជាមួយទ្រង់ ពេញមួយថ្ងៃ(៥៥:១៧) ហើយនៅចំពោះមុខការចោទប្រកាន់ និងមួលបង្កាច់ យើងត្រូវផ្ចង់ចិត្តទាំងស្រុង ទៅលើការអធិស្ឋាន(១០៩:៤)។ យើងយកការអធិស្ឋានជាផ្លូវនៃជីវិត ព្រោះយើងចង់នៅជាប់ជាមួយព្រះ(៤២:១-៤ ៨៤:១-២ ១៣០:៥-៦)។…
ប្រើទឹកក្នុងដបច្រើនពេក
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក គេបានប្រើទឹកបរិសុទ្ធដែលគេច្រកក្នុងដប ក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើនលើសលប់ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ មនុស្សភាគច្រើននៅទីនោះ បានទទួលការផ្គត់ផ្គង់ទឹកស្អាត ដោយឥតគិតថ្លៃ ហើយអាចបើកក្បាលរូប៊ីណេនៅផ្ទះប្រើ ហើយអាចប្រើក្បាលរូប៊ីណេទឹកស្អាត នៅទីសាធារណៈ សម្រាប់បរិភោគនៅពេលណាក៏បាន ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែទិញទឹកដែលគេច្រកក្នុងដបលក់នោះដដែល។ ខ្ញុំមិនយល់ថា ខ្ញុំត្រូវចំណាយលុយ ទៅលើរបស់អ្វីដែលគេបានផ្តល់ឲ្យដោយឥតគិតថ្លៃនោះឡើយ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះជឿថា ផលិតផលដែលពួកគេបានចំណាយលុយទិញ មានភាពល្អប្រសើរជាងរបស់ដែលទទួលបានដោយឥតគិតថ្លៃ។
យ៉ាងណាមិញ ជួនកាល បញ្ហានេះក៏កើតមានក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ អ្នកខ្លះមានការពិបាក នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តទទួលយកសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយឥតគិតថ្លៃ។ ពួកគេចង់ធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីឲ្យបានសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់អាចបង់ថ្លៃ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះឡើយ ព្រោះគេត្រូវបង់ថ្លៃ ដោយភាពល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្លួន តែគ្មាននរណាម្នាក់ល្អឥតខ្ចោះឡើយ(ម៉ាថាយ ១៩:២១) ហើយមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចបង់ថ្លៃនោះបាន(រ៉ូម ៥:១៨)។ ព្រះអង្គបានសន្យា ដល់អស់អ្នកដែលស្រេកទឹកថា ព្រះអង្គនឹង “ឲ្យអ្នកនោះផឹកពីរន្ធទឹកនៃជីវិតឥតយកថ្លៃ”(វិវរណៈ ២១:៦)។
អ្នកខ្លះព្យាយាមបង់ថ្លៃយកទឹកដ៏រស់ នៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយការប្រព្រឹត្តល្អ និងការដាក់ទាន។ ទោះបីជាព្រះបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះការប្រព្រឹត្តល្អដូចនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះមិនបានតម្រូវឲ្យគេខំប្រព្រឹត្តល្អ ដើម្បីឲ្យបានទទួលការអត់ទោសបាបពីព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃលោះយើង ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាងជួសយើងរួចហើយ ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងបំបាត់ការស្រេកទឹករបស់យើង ដោយឲ្យយើងទទួលទឹកដ៏រស់ ដែលបង្ហូរចេញពីព្រះអង្គ ដោយឥតគិតថ្លៃ ដែលទឹកនោះក៏មិនចេះរីងស្ងួតឡើយ។-Julie Ackerman Link
មានពរហើយ អ្នកដែលស្លូតត្រង់
មានមនុស្សជាច្រើនមានការយល់ច្រឡំថា ពាក្យស្លូតត្រង់ គឺមានន័យដូចពាក្យ ទន់ខ្សោយ ហើយគេក៏បានប្រើពាក្យទាំងពីរច្របល់ចូលគ្នា តាំងពីយូរមកហើយ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ មានអ្នកខ្លះយល់ថា មនុស្សស្លូតត្រង់ ជាមនុស្សដែល “ចុះចូលខ្លាំងពេក ងាយឲ្យគេបង្ខំ កម្សាក ឬខ្វះភាពរស់រវើក”។ ការនេះបាននាំឲ្យអ្នកខ្លះសួរថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលស្លូតត្រង់ ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងគ្រងផែនដីជាមរដក”(ម៉ាថាយ ៥:៥)។
អ្នកប្រាជ្ញជនជាតិក្រិក ឈ្មោះ ដាប់ប៊លយ៉ូ អ៊ី វ៉ាញ(W. E. Vine) បានមានប្រសាសន៍ថា ភាពស្លូតត្រង់ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ ជាចរិយ៉ាសម្បត្តិ ដែលយើងមានចំពោះព្រះ “ដោយយើងទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គប្រព្រឹត្តល្អចំពោះយើង ដោយយើងមិនប្រកែក ឬប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ”។
យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកស្លូតត្រង់ ដោយព្រះអង្គសប្បាយព្រះទ័យ នៅក្នុងការធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះវរបិតា។ លោកវ៉ាញក៏បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “ភាពស្លូតត្រង់ ដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញចេញមក និងបានបង្គាប់ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាផលផ្លែនៃអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គ។ … ព្រះអង្គមានភាពស្លូតត្រង់ ព្រោះព្រះអង្គមានប្រភពនៃអំណាចដែលគ្មានកំណត់របស់ព្រះ”។ ព្រះអង្គអាចបង្គាប់ឲ្យពួកទេវតា ចុះមករារាំងមិនឲ្យគេឆ្កាងព្រះអង្គក៏បាន។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ដែលនឿយព្រួយ និងមានបន្ទុកថា “ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសំរាកដល់ព្រលឹង”(ម៉ាថាយ ១១:២៩)។ ព្រះអង្គជាគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះ…
ឈ្នះសេចក្តីស្លាប់
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានមើលរូបគំនូបុរាណមួយផ្ទាំង ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ផ្ទាំងគំនូរនោះមានចំណងជើងថា អាណាតាស៊ីស (Anastasis) ដែលប្រែមកថា “ការរស់ឡើងវិញ”។ ផ្ទាំងគំនូរនេះបានពិពណ៌នា តាមរបៀបដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល អំពីការដែលព្រះគ្រីស្ទបានឈ្នះអំពើបាប ដោយវិចិត្រករបានគូររូបព្រះយេស៊ូវដែលទើបតែយាងចេញពីផ្នូរថ្មីៗ ហើយកំពុងទាញអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ាចេញពីក្តាមឈូស ឲ្យចូលទៅក្នុងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ស្នាដៃសិល្បៈមួយនេះ មានភាពអស្ចារ្យយ៉ាងខ្លាំង នៅត្រង់ចំណុច ដែលព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញ ដែលបានកែប្រែសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ និងខាងរូបកាយ ដែលជាលទ្ធផលនៃអំពើបាប។
មុនពេលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានថ្លែងទំនាយ អំពីការដែលព្រះអង្គត្រាសហៅគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យចូលទៅក្នុងជីវិតថ្មី ដ៏រុងរឿង នៅថ្ងៃណាមួយ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ដ្បិតមានពេលវេលាមក ដែលអស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរនឹងឮសំឡេងទ្រង់ ហើយនឹងចេញមក”(យ៉ូហាន ៥:២៨-២៩)។
ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ នោះផ្នូរមិនមែនជាចុងបញ្ចប់របស់យើងទេ។ តាមធម្មតា យើងមានការសោកសង្រេង ពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បានស្លាប់ ហើយពួកគេត្រូវបែកចេញពីយើង ក្នុងមួយជីវិតនេះ។ តែអ្នកជឿព្រះមិនបានសោកសង្រេង ដូចមនុស្សដែលគ្មានសង្ឃឹមនោះឡើយ(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៣)។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មឡើងវិញហើយ នោះថ្ងៃណាមួយ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ ដែលបានស្លាប់ នឹងបានចេញពីផ្នូររបស់ខ្លួន ហើយនឹងមានរូបកាយដ៏ឧត្តម្ភ(១កូរិនថូស ១៥:៤២-៤៤)។ ហើយយ៉ាងនោះ “យើងនឹងនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាដរាបទៅ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៧)។-Dennis Fisher
បុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ
មានពេលមួយ មិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលជាគ្រូបង្រៀនសាលាមត្តេយ្យ បានស្តាប់ឮសិស្សរបស់គាត់ជជែកគ្នាយ៉ាងអ៊ូអរ។ ម៉ារា(Maria)ដែលជាក្មេងស្រីតូច បានសួរគេថា “នរណាខ្លះស្រឡាញ់ព្រះ?” ក្មេងទាំងអស់ដែលនៅទីនោះសុទ្ធតែឆ្លើយថា “ខ្ញុំ! ខ្ញុំ!” ហើយប៊ីលី(Billy)ក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ” តែឃែលី(Kelly) ក៏បានប្រកែកថា “តែព្រះអង្គបានសុគតហើយ”។ ប៊ីលីក៏តបថា “បាទ ព្រះអង្គសុគតមែន តែព្រះអង្គតែងតែមានព្រះជន្មឡើងវិញ នៅរៀងរាល់ថ្ងៃបុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញ!”
ការនេះបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ប៊ីលី មិនទាន់មានការយល់ដឹងច្បាស់ អំពីអត្ថន័យនៃពិធីបុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញទេ។ យើងដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគត មួយដងជាសម្រេច (រ៉ូម ៦:១០ ហេព្រើ ១០:១២) ហើយជាការពិតណាស់ ព្រះអង្គក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ តែមួយដងផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវគ្មានបាបទេ តែព្រះអង្គបានទទួលទោស នៃអំពើបាបរបស់យើង នៅលើឈើឆ្កាង ហើយបីថ្ងៃក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ដោយមានព្រះជន្មឡើងវិញ ហើយវាយបំបាក់អំណាចនៃសេចក្តីស្លាប់។ គឺដោយសារការលះបង់ព្រះលោហិតជាចុងក្រោយ ជាដង្វាយលោះបាបនេះហើយ ដែលបានបើកផ្លូវតែមួយ សម្រាប់ឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ និងបាននៅក្នុងគ្រួសារតែមួយ ជាមួយព្រះអង្គ ជារៀងរហូត។
គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “ព្រះគ្រីស្ទបានសុគត ដោយព្រោះបាបរបស់យើងរាល់គ្នា … ទ្រង់ត្រូវគេបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ រួចដល់ថ្ងៃទី៣ នោះទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ក៏តាមបទគម្ពីរ”(១កូរិនថូស ១៥:៣-៤)។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា…
មោទនភាព
កាលពីថ្ងៃអាទិត្យ នៃថ្ងៃបុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញ ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ លោកបឺនហាដ លែងហ្គ័រ(Bernhard Langer) បានប្រកួតឈ្នះពានរង្វាន់ កីឡាវាយកូនហ្គោលម៉ាស្ទ័រ។ វាជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ ពេលដែលគាត់បានវាយកូនហ្គោលចូលរន្ធទី១៨ហើយ គាត់ក៏បានដើរចេញមកទទួលអាវធំពណ៌បៃតងមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមរង្វាន់ ដែលមានតម្លៃបំផុតរបស់ការប្រកួតកីឡាវាយកូនហ្គោល។ ពេលនោះ អ្នកយកពត៌មានម្នាក់បានសម្ភាសគាត់ថា “ថ្ងៃនេះ ប្រាកដជាថ្ងៃដែលអស្ចារ្យបំផុត ក្នុងជីវិតរបស់លោកហើយ តើមែនទេ?” លោកលែងហ្គ័រក៏បានឆ្លើយតបភ្លាមថា “វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលខ្ញុំបានឈ្នះការប្រកួតដ៏ធំបំផុតក្នុងពិភពលោក តែដែលកាន់តែអស្ចារ្យថែមទៀតនោះ គឺខ្ញុំបានឈ្នះការប្រកួតនៅថ្ងៃបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មឡើងវិញ ដែលជាការអបអរការមានព្រះជន្មឡើងវិញ នៃព្រះអម្ចាស់ និងព្រះសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំ”។
នេះជាឱកាស ដែលលោកលែងហ្គ័រអាចមានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានថ្វាយការសរសើរដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានថ្វាយការសរសើរដូចនេះផងដែរ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងក៏មានសេចក្តីរីករាយចំពោះព្រះផង ដោយនូវព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាដែលឥឡូវនេះ យើងបានជាមេត្រីដោយសារទ្រង់ហើយ”(រ៉ូម ៥:១១)។
ត្រង់ចំណុចនេះ យើងក៏ងាយនឹងធ្វើឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ចំពោះជោគជ័យរបស់យើងផងដែរ ដោយយើងប្រហែលជាមានចំណុចជាច្រើនដែល “គួរឲ្យសរសើរ”។ សូម្បីតែសាវ័កប៉ុលក៏បានទទួលស្គាល់ផងដែរថា គាត់មានគុណសម្បត្តិជាច្រើន ដែលល្មមនឹងឲ្យគាត់មានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯង តែគាត់បានចាត់ទុកការទាំងនោះ ជា “សំរាម” ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ(ភីលីព ៣:៨)។ ពេលដែលយើងយកគំរូតាមគាត់ យើងនឹងបានទទួលព្រះពរជាច្រើនសន្ធឹក។
ដូចនេះ បើសិនជាអ្នកពិតជាចង់មានមោទនភាពចំពោះអ្វីមួយ នោះចូរមានមោទនភាពចំពោះព្រះយេស៊ូវ និងចំពោះការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់អ្នកចុះ។ ចូរស្វែងរកឱកាសនាំឲ្យគេសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។-Joe Stowell
ខ្ញុំមានជីវិតរស់
អ្នកស្រីឡរ៉ា ប្រ៊ូក(Laura Brooks) មានអាយុ៥២ឆ្នាំ និងមានកូនពីរនាក់។ គាត់មិនបានដឹងខ្លួនសោះថា គេបានរាប់បញ្ចូលឈ្មោះគាត់ ក្នុងចំណោមមនុស្ស១ម៉ឺន៤ពាន់នាក់ ដែលគេបានច្រឡំរាប់បញ្ចូលឈ្មោះ ក្នុងបញ្ជីឈ្មោះអ្នកស្លាប់ ក្នុងទិន្នន័យរបស់រដ្ឋាភិបាល នៅឆ្នាំ២០១១។ គាត់ឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាគេឈប់ផ្ញើសែកសម្រាប់ជនពិការ ឲ្យគាត់ទៀត ហើយគេក៏លែងទទួលប្រាក់សំណង និងថ្លៃឈ្នួលផ្ទះពីគាត់ទៀត។ គាត់ក៏បានទៅធនាគា ដើម្បីសាកសួរអំពីរឿងនេះ តែអ្នកដំណាងរបស់ធនាគាបានប្រាប់គាត់ថា គេបានបិទគណនីយរបស់គាត់ ព្រោះគេបានទទួលដំណឹងថា គាត់បានស្លាប់ហើយ។ ជាការពិតណាស់ នេះជាការយល់ច្រឡំរបស់ពួកគេ។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលមិនមានការយល់ច្រឡំទេ ពេលដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា អ្នកជឿព្រះនៅក្រុងអេភេសូរធ្លាប់ស្លាប់ម្តងមកហើយ គឺស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេបានស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ព្រោះពួកគេបានដាច់ចេញពីព្រះ ដោយធ្វើជាទាសករនៃអំពើបាប(អេភេសូរ ២:៥) ហើយមានទោស នៅក្រោមសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ។ ដូចនេះ ពួកគេគ្មានសង្ឃឹមអ្វីឡើយ!
តែព្រះបានប្រទានដំណោះស្រាយសម្រាប់បញ្ហានេះ ដើម្បីពួកគេ ក៏ដូចជាដើម្បីយើងរាល់គ្នា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះដែលមានព្រះជន្មរស់ ដែលប្រទានជីវិតដល់មនុស្សស្លាប់(រ៉ូម ៤:១៧) បានចាក់បង្ហូរសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ដោយចាត់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ជារាជបុត្រាព្រះអង្គ ឲ្យយាងចុះមកផែនដី។ យើងមានជីវិតឡើងវិញ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ(អេភេសូរ ២:៤-៥)។
ពេលដែលយើងជឿថា ព្រះយេស៊ូវពិតជាបានសុគត ហើយមានព្រះជន្មឡើងវិញមែន នោះយើងក៏បានផ្លាស់ពីស្លាប់ មកមានជីវិត។ ពេលនេះ…