ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន
ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅក្នុងមហោស្រព ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗជាច្រើន។ ពេលនោះ អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងទើបតែបានប្រាប់ចំណងជើងបទចម្រៀង ដែលពួកគេរៀបនឹងច្រៀង គឺបទ “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន”(ក្នុងសៀវភៅទំនុកដំកើង លេខ២០១)។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា នៅចុងបញ្ចប់នៃការអធិប្បាយរបស់គ្រូគង្វាលខ្ញុំ គាត់បានប្រាប់អ្នកមកចូលរួម ឲ្យដើរមកខាងមុខ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងច្រៀងចម្រៀងមួយបទនោះ ដែលការនេះបានបង្ហាញថា ពួកគេចង់ទទួលការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងនៅមហាស្រពបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ចង់ច្រៀងបទនេះជាមួយយើងម្តងទៀត នៅពេលក្រោយ គឺនៅពេលដែលគាត់លាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដែលនៅថ្ងៃនោះ គាត់នឹងច្រៀងថ្វាយព្រះអង្គ នៅនគរស្ថានសួគ៌ ដោយចិត្តកត្តុញ្ញូថា :
ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន ឥតមានអ្វីអាង
អាងតែឈាមទ្រង់ហូរលើឈើឆ្កាង
នឹងព្រះបន្ទូលជាទីសំអាង
ឱព្រះសង្រ្គោះអើយ ខ្ញុំមក!
រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ មុនពេលអ្នកស្រីឆាឡុត អេលាត(Charlotte Elliott) និពន្ធទំនុកមួយនេះ គាត់បានសួរអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ម្នាក់ អំពីរបៀបទទួលជឿព្រះ។ គាត់ក៏បានប្រាប់នាង ឲ្យចូលទៅរកព្រះអង្គ ទោះជាជីវិតនាងមានសណ្ឋានបែបណាក៏ដោយ។ នាងក៏បានចូលទៅរកព្រះអង្គ ហើយក្រោយមក ពេលនាងកំពុងបាក់ទឹកចិត្តដោយសារមានជម្ងឺ នាងក៏បាននិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកដំកើងមួយបទនេះ ដែលនិយាយអំពីថ្ងៃដែលនាងទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយព្រះអង្គបានអត់ទោសបាបឲ្យនាង។
ព្រះអម្ចាស់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្វែងរកព្រះអង្គ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គថា “ចូរស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងកាលដែលអាចនឹងរកទ្រង់ឃើញ ហើយអំពាវនាវដល់ទ្រង់ ក្នុងកាលដែលទ្រង់គង់នៅជិតចុះ”(អេសាយ ៥៥:៦)។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលមកកាន់ចិត្តយើងថា “អស់អ្នកដែលស្រេកអើយ ចូរមកឯទីទឹកចុះ … ចូរស្តាប់ចុះ…
សញ្ញាសំគាល់របស់គ្រួសារ
ប្រជុំកោះអារ៉ាន មានទីតាំងនៅឆ្នេរខាងលិច នៃប្រទេសអៀរឡង់។ នៅទីនោះមានភាពល្បីល្បាញ ដោយសារប្រជាជននៅទីនោះ ពូកែចាក់អាវរងាពីរោមចៀមយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ ភាគច្រើននៃអាវចាក់ទាំងនោះ មានការផ្សាភ្ជាប់នឹងវប្បធម៌ និងរឿងនិទាននៅប្រជុំកោះតូចៗទាំងនោះ ប៉ុន្តែ អាវចាក់ខ្លះមានលក្ខណៈជាបុគ្គល។ គ្រួសារនីមួយៗ នៅលើកោះនោះ មានរចនាបថនៃការចាក់អាវរៀងៗខ្លួន ដែលមានសញ្ញាសំគាល់ពិសេសខុសៗគ្នា បានជានៅពេលដែលមានអ្នកនេសាទណាលង់ទឹកស្លាប់ គេអាចពិនិត្យដឹងអត្តសញ្ញាណរបស់សព ដោយគ្រាន់តែមើលរចនាបថនៃអាវចាក់ ដែលសពនោះបានពាក់ក៏បាន។
សំបុត្រទីមួយរបស់សាវ័កយ៉ូហាន បានពិពណ៌នាអំពីសញ្ញាសំគាល់របស់អ្នកដែលជាសមាជិកនៃគ្រួសារព្រះ។ ក្នុង១យ៉ូហាន ៣:១ សាវ័កយ៉ូហានបានបញ្ជាក់ថា យើងជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសាររបស់ព្រះ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “មើល សេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងណាហ្ន៍ ដែលព្រះវរបិតាបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានហៅថាជាកូនរបស់ព្រះដូច្នេះ”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរៀបរាប់អំពីសញ្ញាសំគាល់របស់អ្នកដែលជាកូនរបស់ព្រះថា “ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់មកពីព្រះ ឯអស់អ្នកណាដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះឈ្មោះថាមកពីព្រះ ហើយក៏ស្គាល់ទ្រង់ដែរ”(៤:៧)។
ដោយសារ “សេចក្តីស្រឡាញ់មកពីព្រះ” នោះវិធីដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេស្គាល់បំណងព្រះទ័យព្រះវរបិតា គឺយើងត្រូវបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ។ ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ឈោងចាប់អ្នកដទៃ តាមរយៈយើង ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់ជាសញ្ញាសំគាល់របស់គ្រួសារយើង។-Dennis Fisher
ចូលទៅរកព្រះអង្គដោយចិត្តក្លាហាន
កោះម៉ន់ សង់ មីកែល ជាកោះដែលមានទឹកជោរដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដែលមានទីតាំងប្រហែលជិតមួយគីឡូម៉ែត្រពីឆ្នេរសមុទ្រនៃខេត្តនរមែនឌី ប្រទេសបារាំង។ កោះមួយនេះបានធ្វើជាព្រះវិហារ និងកន្លែងស្នាក់នៅរបស់សង្ឃកាតូលិក អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ហើយក៏បានទាក់ទាញអ្នកធ្វើធម្មយាត្រាជាច្រើនឲ្យមកទីនោះ។ មុនពេលគេធ្វើស្ពានដ៏វែងសម្រាប់ឆ្លងទៅកោះនោះ គេបានឮល្បីថា ផ្លូវទៅកាន់កោះនោះមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់ បានជាមានអ្នកធម្មយាត្រាខ្លះបានបាត់បង់ជីវិត។ នៅពេលទឹកនាច កោះនោះត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយច្រាំងខ្សាច់ជាច្រើន ហើយពេលទឹកជោរ កោះនោះត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយទឹក បានជាគេមានការភ័យខ្លាចនៅក្នុងការឆ្លងទៅរកកោះនោះ។
នៅសម័យគ្រាសញ្ញាចាស់ ជនជាតិយូដាមានការភ័យខ្លាច នៅក្នុងការចូលទៅរកព្រះ។ ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលជាផ្គរលាន់ នៅលើភ្នំស៊ីណៃ ពួកបណ្តាជនមានការភ័យខ្លាច មិនហ៊ានចូលទៅក្បែរព្រះអង្គ(និក្ខមនំ ១៩:១០-១៦)។ ក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានអនុញ្ញាត ឲ្យពួកគេចូលទៅចំពោះព្រះអង្គ តាមរយៈសម្តេចសង្ឃ ដោយអនុវត្តតាមក្រឹត្យវិន័យដ៏ជាក់លាក់មួយចំនួន(លេវីវិន័យ ១៦:១-៣៤)។ ហើយសេចក្តីស្លាប់អាចកើតមានភ្លាមៗ ចំពោះអ្នកដែលច្រឡំប៉ះហិបនៃសេចក្តីសញ្ញា ដែលតំណាងឲ្យព្រះវត្តមានដ៏បរិសុទ្ធ របស់ព្រះ(មើល ២សាំយ៉ូអែល ៦:៧-៨)។
ប៉ុន្តែ ដោយសារការសុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះយើងអាចចូលទៅជិតព្រះ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃលោះបាបយើងចប់សព្វគ្រប់ហើយ ហើយព្រះអង្គបានអញ្ជើញយើងឲ្យចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នា មកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសម្រាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការចុះ”(ហេព្រើ ៤:១៦)។
ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវ នោះយើងអាចចូលទៅរកព្រះ តាមរយៈការអធិស្ឋាន ទោះជានៅទីណា និងនៅពេលណាក៏ដោយ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។-Dennis Fisher
សេចក្តីក្លាហាន និងការអនុវត្តន៍ជាទៀតទាត់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានអានជីវប្រវត្តិសង្ខេបរបស់លោកយូជីន ផាតធ័រសិន(Eugene Patterson) ដែលជាអ្នកទទួលជ័យលាភីភូលីហ្សឺរ ផ្នែកកែសម្រួលអត្ថបទ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់រដ្ឋអាត់លេនតា ពីឆ្នាំ១៩៦០ ដល់ឆ្នាំ១៩៦៨។ ជីវប្រវត្តិរបស់គាត់មានការពីរយ៉ាង ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ទីមួយ លោកផាតធ័រសិនជាអ្នកហ៊ានបញ្ចេញមតិ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ក្នុងការទាមទាសិទ្ធិនៃពលរដ្ឋ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន ប្រឆាំងនឹងការឲ្យពូជសាសន៍ទាំងឡាយមានសិទ្ធិស្មើគ្នា។ ទីពីរ គាត់បានសរសេរអត្ថបទ ចុះផ្សាយក្នុងខ្ទង់ កាសែតជារៀងរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេល៨ឆ្នាំ។ ជាសរុប អត្ថបទរបស់គាត់ត្រូវបានគេចុះផ្សាយនៅលើទំព័រកាសែតបាន២៩២២ខ្ទង់។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ សេចក្តីក្លាហាន និងការអនុវត្តជាទៀតទាត់ បានក្លាយជាកត្តាគន្លឹះ នៃឥទ្ធិពលនៃការរស់នៅរបស់គាត់។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏មានបុគ្គលិកលក្ខណៈសម្បត្តិដូចនេះផងដែរ។ បទគម្ពីរ កិច្ចការ ជំពូក ១៣-២៨ បានកត់ទុកអំពីសេចក្តីក្លាហាន ដែលគាត់មាន ក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកម្តងហើយម្តងទៀត។ មានពេលមួយ គាត់បានជួបគ្រោះថ្នាក់សំពៅលិច ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅទទួលការជំនុំជម្រះទោសពីស្តេចសេសារ ហើយគាត់ក៏បានទៅដល់ត្រើយខាងត្បូងនៃទីក្រុងរ៉ូម ដែលនៅទីនោះមានបងប្អូនរួមជំនឿជាច្រើនបានមកជួបគាត់(កិច្ចការ ២៨:១១-១៥)។ ពេលសាវ័កប៉ុលឃើញគេ នោះក៏អរព្រះគុណដល់ព្រះ ហើយមានចិត្តសង្ឃឹមឡើង(ខ.១៥)។ ក្នុងអំឡុងពេល២ឆ្នាំបន្ទាប់ ក្នុងនាមជាអ្នកទោស គេបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ជាប់ឃុំក្នុងផ្ទះ ដែលគាត់ជួល ដែលនៅទីនោះ “គាត់បានទទួលអស់អ្នកណាដែលមកឯគាត់ ទាំងប្រកាសប្រាប់ពីនគរព្រះ ហើយបង្រៀនគ្រប់ទាំងសេចក្តី ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទតាមចិត្ត ឥតមានអ្នកណាឃាត់ឃាំងឡើយ”(ខ.៣០-៣១)។
គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗអាចធ្វើជាអ្នកទទួលសេចក្តីក្លាហានពីព្រះ និងនាំអ្នកដទៃឲ្យមានចិត្តក្លាហានផងដែរ។…
ទស្សនៈរបស់ព្រះ
មានពេលមួយ ចេសិន(Jason) បានធ្វើដំណើរ ទៅទីក្រុងញូយ៉ក ក្នុងអំឡុងពេលសម្រាក ក្នុងរដូវផ្ការីក។ នៅពេលល្ងាច គាត់និងមិត្តភក្តិគាត់មួយចំនួន បានឡើងជិះឡានតាក់ស៊ីបញ្ជ្រៀតគ្នា ឆ្ពោះទៅរកអគារអ៊ីមផាយអឺ ស្តេត ដែលជាអគាខ្ពស់ជាងគេនៅទីក្រុងញូយ៉ក។ ចេសិនយល់ថា ការជិះឡាននៅតាមផ្លូវថ្នល់ ហាក់ដូចជាគ្មានសណ្តាប់ធ្លាប់ ហើយគ្រោះថ្នាក់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់បានឡើងទៅឈរនៅលើកន្លែងសង្កេតមើលទីក្រុង នៅលើអគារដ៏ខ្ពស់នោះ ហើយសម្លឹងមើលមកផ្លូវរបស់ទីក្រុង នៅខាងក្រោម គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលបានឃើញថា ផ្លូវទាំងនោះមានការរចនា និងការរៀបចំយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ។ ដូចនេះ ទស្សនៈរបស់គាត់ក៏បានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
លោកហាបាគុកក៏បានរៀនសូត្រ ពីបទពិសោធន៍ដែលស្រដៀងនឹងចេសិនផងដែរ។ ពេលគាត់ពិចារណាអំពីជីវិតមនុស្ស តាមទស្សនៈរបស់លោកិយ គាត់យល់ថា ព្រះហាក់ដូចជាមិនអើពើចំពោះអំពើអាក្រក់ ដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងសង្គមទេ(ហាបាគុក ១:២-៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានប្រទានឲ្យគាត់មានទស្សន:ដូចព្រះអង្គដែរ ហើយបានបង្ហាញគាត់ថា ជីវិតមនុស្សគឺលើសពីអ្វីដែលគាត់យល់ដឹង។ ការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្ស មិនអាចរារាំងបំណងព្រះទ័យព្រះបានឡើយ(២:៣)។
អ្នកដែលមិនកោតខ្លាចព្រះ ហាក់ដូចជាមានភាពសម្បូរសប្បាយ ក្នុងពេលចប្ចុប្បន្ន ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះការអាក្រក់ទាំងអស់ដែលមនុស្សប្រព្រឹត្ត។ ព្រះអង្គមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ដែលបានកើតឡើង ដើម្បីឲ្យគ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សម្រាប់បំពេញបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ ផែនការរបស់ព្រះ នឹងបានសម្រេចយ៉ាងពិតប្រាកដ តាមពេលដែលព្រះអង្គបានកំណត់(ខ.៣)។
យើងមិនអាចមានការយល់ដឹង អំពីជីវិតរបស់មនុស្សឲ្យបានច្បាស់ តាមទស្សនៈរបស់លោកិយបានឡើយ គឺមានតែព្រះទេដែលអាចយល់ច្បាស់។ ដូចនេះ ចូរយើងបន្តរស់នៅ ដោយជំនឿ មិនមែនដោយការមើលឃើញទេ។…
កិច្ចការដែលដៃយើងធ្វើ
ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើង កាត់តាមទីវាលដ៏មានជីជាតិ នៅតាមបណ្តោយឆ្នេរនៃតំបន់មីឈីហ្គិនខាងលិច ខ្ញុំបានឃើញរុក្ខជាតិទាំងឡាយបានចាប់ផ្តើមចេញផ្លែ បន្ទាប់ពីរដូវផ្ការីកទើបតែបានប្រែទៅជារដូវក្តៅ។ កសិករកំពុងលត់ជង្គង់នៅលើទឹកសន្សើមនាពេលព្រឹក ដើម្បីបេះផ្លែស្រ្តបឺរីដែលបានទំហើយ។ ដើមប្លូបឺរី ដែលដុះជាគុម្ពៗ កំពុងតែទទួលពន្លឺថ្ងៃដែលបានបញ្ចេញពីលើមេឃមក ហើយកំពុងស្រូបយកជីវជាតិពីក្នុងដី។ បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរកាត់តាមចំការ ដែលមានផ្លែឈើទុំ យើងក៏បានទៅដល់គំនរច្រេះចាប់ ដែលមានលោហធាតុដែលគេបោះបង់ចោល។ រូបភាពដ៏អាក្រក់នៃដែកច្រេះពណ៌ក្រហមមួយគំនរធំនៅលើដី គឺផ្ទុយពីទេសភាពចំការពណ៌បៃតងខ្ចី ដែលមានរុក្ខជាតិលូតលាស់។ ដែកច្រេះចាប់ទាំងនោះត្រូវគេទុកចោលមិនអាចបង្កើតផលអ្វី តែផ្ទុយទៅវិញ ផ្លែឈើដែលបានធំឡើង ហើយទុំ បានក្លាយជាអាហារដ៏មានជីវជាតិសម្រាប់មនុស្សដែលស្រេកឃ្លាន។
ភាពខុសគ្នារវាងផ្លែឈើ និងដែកច្រេះចាប់នោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីបទទំនាយ ដែលព្រះបានមានបន្ទូល អំពីទីក្រុងទាំងឡាយ ដែលមានដូចជាទីក្រុងដាម៉ាសជាដើម(មើល អេសាយ ១៧:១,១១)។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ពីព្រោះឯងបានភ្លេចព្រះដែលជួយសង្គ្រោះឯង … ព្រឹកឡើង ឯងបានធ្វើឲ្យពូជឯងបែកចេញជាប៉ិច តែឯចម្រូតវិញ នោះនឹងរំលងបាត់ទៅក្នុងគ្រាមានទុក្ខវេទនា ហើយសង្រេងយ៉ាងសហ័ស”(ខ.១០-១១)។
បទទំនាយនេះក៏បានផ្តល់ការដាស់តឿនដល់មនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្ន អំពីគ្រោះថ្នាក់ និងភាពឥតប្រយោជន៍នៃការគិតថា យើងអាចបង្កើតផលផ្លែអ្វីមួយ ដោយខ្លួនឯងបាន។ បើយើងដាច់ចេញចេញពីព្រះ នោះកិច្ចការដែលដៃយើងបានធ្វើ នឹងក្លាយជាគំនរបាក់បែក។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងចូលរួមជាមួយព្រះ នៅក្នុងកិច្ចការ ដែលព្រះហស្តព្រះអង្គធ្វើ ព្រះអង្គនឹងប្រទានពរឲ្យយើងបានទទួលផលច្រើនជាពហុគុណ ហើយផ្តល់នូវការចំអែតខាងវិញ្ញាណដល់មនុស្សជាច្រើន។-Julie Ackerman Link
ការស្វែងរកលោកសាខេ
លោកអាលហ្វ៍ ខ្លក(Alf Clark) បានដើរតាមដងវិធីនៅទីក្រុង ដើម្បីស្វែងរកលោកសាខេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនមែនកំពុងស្វែងរកលោកសាខេ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទេ ដ្បិតព្រះយេស៊ូវបានរកលោកសាខេឃើញ តាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ តែលោកអាលហ្វ៍ និងមិត្តភ័ក្រមួយចំនួន ដែលបានធ្វើការបម្រើព្រះនៅទីប្រជុំជន បានយកគំរូតាមការអ្វី ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា ជំពូក១៩។ ពួកគេបានធ្វើដំណើរក្នុងទីក្រុង ក្នុងគោលបំណងដើម្បីជួប និងជួយអ្នកដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ ដូចលោកសាខេ។
លោកអាលហ្វ៍ បានដើរពីផ្ទះមួយ ទៅផ្ទះមួយទៀត ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ។ គាត់បានគោះទ្វារផ្ទះទាំងនោះ ហើយពេលគេបើកទ្វារឲ្យគាត់ គាត់និយាយទៅកាន់គេថា “សួស្តី ខ្ញុំឈ្មោះអាលហ្វ៍។ តើអ្នកមានខ្វះខាតអ្វី ដែលចង់ឲ្យខ្ញុំអធិស្ឋានឲ្យទេ?” នេះជាវិធីសាស្រ្ត ដែលគាត់បានប្រើ ដើម្បីចាប់ផ្តើមការទំនាក់ទំនង ហើយស្វែងរកឱកាសផ្តល់ការប្រឹក្សាយោបល និងនាំឲ្យគេជឿព្រះ ហើយរស់នៅដោយមានក្តីសង្ឃឹម ដែលនេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ សម្រាប់លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធ។
សូមយើងកត់សំគាល់ការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ដូចតទៅ : ព្រះគម្ពីរលូកាបានចែងថា ព្រះយេស៊ូវ “បានយាងកាត់ទីក្រុងយេរីខូ”(លូកា ១៩:១)។ ជាការពិតណាស់ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ទីក្រុង តាមធម្មតា មនុស្សទាំងហ្វូងបានមកផ្តុំគ្នាទទួលព្រះអង្គ។ ដោយសារលោកសាខេជាមនុស្សទាប គាត់ក៏បានឡើងដើមឈើ ដើម្បីឲ្យបានឃើញព្រះអង្គ។ ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងយាងកាត់តាមនោះ ព្រះអង្គក៏បានយាងទៅរកដើមឈើដែលគាត់ឡើងនោះ ហើយប្រាប់គាត់ថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងទៅលេងផ្ទះគាត់។ ថ្ងៃនោះ សេចក្តីសង្រ្គោះបានមកដល់ផ្ទះរបស់លោកសាខេ។…
ព្រះអង្គបានហៅផ្កាយតាមឈ្មោះរបស់វា
នៅលើតំបន់ខ្ពង់រាបក្នុងវាលរហោស្ថាន អាតាកាម៉ា នៅប្រទេសឈីលី មានកែវយឺតមើលផ្កាយមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមកែវយឺតមើលផ្កាយដ៏ធំបំផុតក្នុងពិភពលោក ដែលប្រើរលកវិទ្យុ។ កែវយឺតនោះផ្តល់ឲ្យក្រុមអ្នកតារាសាស្រ្ត នូវរូបភាពនៃចក្រវាឡ ដែលគេមិនធ្លាប់បានឃើញពីមុនមក។ ក្នុងអត្ថបទកាសែត Associated Press លោកលូវីស អនដ្រេស ហេណាវ(Luis Andres Henao) បានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត នៅតាមបណ្តាប្រទេសជាច្រើន “កំពុងស្វែងរកតំរុយ នៃដើមកំណើតនៃចក្រវាឡ ដោយស្រាវជ្រាវឧស្ម័នដែលត្រជាក់បំផុត និងលម្អងធូលី ដែលមានការផ្សំគ្នាជាបណ្តុំផ្កាយហ្កាឡាក់ស៊ី ហើយផ្កាយទាំងឡាយកើតឡើងពីថាមពល ដែលកើតឡើងពីបន្ទុះប៊ីក ប៊ែង”។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីអំណាចដ៏អស្ចារ្យ និងប្រាជ្ញាដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះ ដែលបានបង្កើតចក្រវាល ឲ្យមានផ្កាយ និងភពទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គ “រាប់ចំនួននៃអស់ទាំងផ្កាយ ក៏ហៅបានតាមឈ្មោះទាំងអស់”(ទំនុកដំកើង ១៤៧:៤)។ ព្រះអង្គបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ដោយអំណាចចេស្តា និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដូចនេះ ព្រះអង្គមិនមែនជាអំណាចដែលនៅដាច់ឆ្ងាយពីយើង ដែលមិនបានខ្វល់ពីយើងសោះនោះទេ តែជាព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និង “ប្រោសអស់អ្នកដែលមានចិត្តសង្រេងឲ្យបានជា ក៏រុំរបួសឲ្យគេផង”(ខ.៣)។ ព្រះអង្គជ្រុំជ្រែងមនុស្សរាបសា(ខ.៦) ហើយ “សព្វព្រះហឫទ័យតែនឹងអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយនឹងអស់អ្នកដែលសង្ឃឹមដល់សេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់”(ខ.១១)។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់ បានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
លោកយេ…
ការគ្រវីទង់ជ័យស
ថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងមើលវីដេអូ ដែលបង្ហាញអំពីកម្មវីធីថ្វាយបង្គំព្រះ របស់ពួកជំនុំមួយកន្លែង នៅតំបន់អាមេរិកខាងត្បូង ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាលថ្លែងព្រះបន្ទូលដោយចិត្តឆេះឆួល ទៅកាន់ពួកជំនុំដែលជាហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ឲ្យថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវ ពួកជំនុំរបស់គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយបង្ហាញចេញនូវការចុះចូលចំពោះព្រះយេស៊ូវទាំងស្រុង ដោយការអធិស្ឋានទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក។
ព្រឹត្តិការណ៍នេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ដឹងថា តើមានការអ្វីផ្សេងទៀត ដែលខ្ញុំអាចរៀនបានពីការចុះចូលរបស់ពួកគេឬទេ? ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេកំពុងតែគ្រវីទុងជ័យស ដាក់ព្រះ ដែលជាការចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ ពេលដែលព្រះអង្គប្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គថា “ចូរស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង”(ចោទិយកថា ៦:៥) គឺព្រះអង្គកំពុងមានបន្ទូល ក្នុងបរិបទ ដែលជំរុញពួកគេឲ្យថ្វាយជីវិតរបស់ខ្លួន ដល់ព្រះអង្គ។
ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងដឹងថា ការរស់នៅក្នុងព្រះអង្គ គឺមិនគ្រាន់តែជាការខិតខំធ្វើឲ្យខ្លួន ក្លាយជាមនុស្សល្អប៉ុណ្ណោះទេ តែជាជីវិតដែលមានទំនាក់ទំនងជាប្រចាំជាមួយព្រះអង្គ ដែលក្នុងនោះ យើងត្រូវចុះចូលនឹងព្រះអង្គ ដើម្បីបង្ហាញពីការដឹងគុណចំពោះព្រះអង្គ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យចំពោះយើង នោះព្រះអង្គបានលះបង់ព្រះជន្មនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីរំដោះយើង ឲ្យរួចពីចំណងនៃអំពើបាប ហើយឲ្យយើងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកការគ្រប់យ៉ាង ដែលល្អថ្លៃថ្លា។
យើងមិនមានពាក្យគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនឹងទូលព្រះអង្គថា យើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ! ដូចនេះ សូមយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអង្គ ដោយថ្វាយចិត្ត និងជីវិត ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គ។-Joe Stowell
វិប្បដិសារីដ៏យូរអង្វែង
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានជួបអ្នកលេងព្យាណូដ៏ជំនាញម្នាក់។ ពេលយើងកំពុងជជែកគ្នា នាងក៏បានសួរថា តើខ្ញុំចេះលេងឧបករណ៍តន្រ្តីណាមួយឬទេ? ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំចេះបើកវិទ្យុស្តាប់តន្រ្តី”។ នាងក៏អស់សំណើច ហើយក៏បានសួរថា តើខ្ញុំចង់ចេះលេងឧបករណ៍តន្រ្តីណាមួយឬទេ? ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយដោយការអៀនខ្មាស់ថា “កាលនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់រៀនព្យាណូ តែខ្ញុំរៀនបានតែបន្តិច ហើយក៏ឈប់រៀនទៅ”។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំធំពេញវ័យហើយ ខ្ញុំមានការស្តាយក្រោយ ដែលមិនបានរៀនព្យាណូឲ្យចេះដូចគេ។ ខ្ញុំចូលចិត្តតន្រ្តី បើសិនជាខ្ញុំអាចលេងភ្លេងនៅថ្ងៃនេះ មិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។
ការសន្ទនានៅថ្ងៃនោះ បានរំឭកខ្ញុំថា ក្នុងការរស់នៅ យើងមានការសម្រេចចិត្តជាញឹកញាប់ ហើយមានការសម្រេចចិត្តខ្លះ បាននាំមកនូវការស្តាយក្រោយ។ ការសម្រេចចិត្តខ្លះបាននាំមកនូវវិប្បដិសារីដែលកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ និងឈឺចាប់ជាមុនទៀត។ ស្តេចដាវីឌបានជួបបញ្ហានេះ ពេលដែលទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ជាមួយប្រពន្ធរបស់បុរសម្នាក់ ដែលក្រោយមក ទ្រង់ថែមទាំងបានសម្លាប់បុរសនោះទៀត។ ទ្រង់ក៏បានរៀបរាប់អំពីទោសកំហុសមួយនេះ ដែលធ្វើឲ្យទ្រង់មានសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “កាលទូលបង្គំបានស្ងៀមនៅ នោះឆ្អឹងទូលបង្គំបានខ្សោះទៅ ដោយសារដំងូរដែលទូលបង្គំថ្ងូរជាដរាបរាល់ថ្ងៃ ដ្បិតព្រះហស្តនៃទ្រង់បានសង្កត់លើទូលបង្គំជាធ្ងន់ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ធាតុទឹករបស់ទូលបង្គំបានត្រឡប់ទៅជារីងហួតដូចជារដូវក្តៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤)។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានទទួលស្គាល់ និងសារភាពអំពើបាបរបស់ទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ ហើយក៏បានទទួលការអត់ទោសបាប(ខ.៥)។
ពេលដែលការសម្រេចចិត្តរបស់យើង នាំមកនូវវិប្បដិសារីដ៏ឈឺចាប់ គឺមានតែព្រះទេដែលអាចប្រទាននូវព្រះគុណនៃការអត់ទោសបាប។ ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងអាចរកឃើញប្រាជ្ញា ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានល្អជាងមុខ។-Bill Crowder