ការចាប់ផ្តើមជាថ្មី
ប្រទេសជាច្រើនបានបង្កើតច្បាប់សុខាភិបាល ដែលហាមមិនឲ្យគេយកពូកចាស់ៗ ទៅលក់ ឬប្រើឡើងវិញ ហើយតម្រូវឲ្យបោះចោលដូចសំរាម។ លោកធីម ឃីណាន(Tim Keenan) ក៏បានដោះស្រាយបញ្ហានេះ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ មុខជំនួញរបស់គាត់បានជួលមនុស្សជាង១០នាក់ ឲ្យប្រមូលទុកនូវគ្រឿងផ្សំនីមួយៗ របស់ពូកចាស់ៗ ដែលមានដូចជា ដែក ក្រណាត់ និងអេប៉ុង សម្រាប់កែច្នៃឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះមិនមែនមានតែប៉ុណ្ណេះទេ។ លោកប៊ីល វ៉ូគ្រីន(Bill Vogrin) ដែលជាអ្នកកាសែតបានសរសេរថា “លោកឃីណានយកទៅកែច្នៃគ្រឿងទាំងអស់នោះឡើងវិញ … តែគាត់មានជោគជ័យបំផុត នៅក្នុងការកែច្នៃមនុស្ស”(ដកស្រង់ចេញពីកាសែត ខូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីង)។ លោកឃីណាន បានជួលពួកប្រុសៗ ដែលចេញពីមន្ទីកែប្រែ និងអ្នកដែលរស់នៅតាមជញ្ចើមថ្នល់ ឲ្យពួកគេមានការងារធ្វើ និងមានឱកាសជាលើកទីពីរ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “យើងបានជួលមនុស្ស ដែលគេមិនចង់រាប់រក ឲ្យធ្វើការជាមួយយើង”។
បទគម្ពីរលូកា ៥:១៧-២៦ បាននិយាយ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសរូបកាយ និងវិញ្ញាណរបស់ជនពិការម្នាក់។ បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនេះបានកើតឡើងហើយ លោកលេវីបានឆ្លើយតបការត្រាសហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យដើរតាមព្រះអង្គ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានអញ្ជើញមិត្តភ័ក្តិរបស់គាត់ដែលជាពួកយកពន្ធដូចគ្នា និងមិត្តភ័ក្តិដទៃទៀត ឲ្យមកជប់លៀង ដើម្បីជាការគោរពដល់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២៧-២៩)។ ពេលដែលអ្នកខ្លះបានចោទព្រះយេស៊ូវថា បានសោយអាហារជាមួយពួកអ្នកយកពន្ធ និងមនុស្សមានបាប(ខ.៣០) ព្រះអង្គក៏បានរំឭកពួកគេថា មនុស្សដែលមានសុខភាពល្អ មិនត្រូវការគ្រូពេទ្យទេ ហើយមានបន្ទូលទៀតថា ព្រះអង្គមិនបានមកហៅពួកមនុស្សសុចរិតទេ…
ការឈឺចាប់នីមួយៗ
ក្រុងអេនធើប្រាយ នៃរដ្ឋអាឡាបាម៉ា មានវិមានដ៏លេចធ្លោមួយ គឺមិនខុសពីក្រុងជាច្រើនទៀត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ តែវិមានមួយនោះ ខុសពីវិមានដទៃទៀត។ វិមាននោះមានរូបចម្លាក់ ដែលគេមិនបានឆ្លាក់ឲ្យមានមុខ ដូចពលរដ្ឋដ៏ឈានមុខណាម្នាក់ទេ តែគេបានឆ្លាក់រូបសត្វខ្មូតមួយក្បាល ដើម្បីឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចការរបស់វា។ ក្នុងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩០០ សត្វខ្មូតកប្បាសបានផ្លាស់ទីពីប្រទេសម៉ិចស៊ីកូ ចូលតំបន់ខាងត្បូងរបស់អាមេរិក។ ក្នុងរយៈពេលតែពីរបីឆ្នាំ ពួកបានបំផ្លាញដំណាំកប្បាសអស់ទាំងស្រុង ដែលដំណាំនេះជាប្រភពចំណូលមូលដ្ឋានរបស់រដ្ឋមួយនេះ។ ពេលនោះកសិករទាំងឡាយគ្មានជម្រើសអ្វី ក្រៅពីចាប់ផ្តើមនាំគ្នាងាកមកដាំសណ្តែកដីវិញ។ ដំណាំសណ្តែកដីក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេមានភាពសម្បូរសប្បាយជាងមុន ហើយពួកគេបានពឹងផ្អែកលើដំណាំនេះ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ បានជាពួកគេឲ្យតម្លៃសត្វខ្នូត ដែលបានបង្ខំឲ្យពួកគេងាកមកដាំដំណាំសណ្តែកដី។
សត្វខ្មូតនោះ គឺមិនខុសពីបញ្ហាដែលបានចូលក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយបំផ្លាញកិច្ចការដែលយើងបានខិតខំធ្វើ យ៉ាងលំបាក។ ពេលនោះ លទ្ធផលដែលយើងទទួលគឺភាពហិនហោច ដែលជួនកាលវាជាភាពហិនហោច ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ផ្លូវអារម្មណ៍ ឬផ្លូវកាយ ដែលគួរឲ្យខ្លាច។ ទីបញ្ចប់ហាក់ដូចជាមកដល់ហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកក្រុងអេធើប្រាយរៀនសូត្របានថា ការបាត់បង់របស់ចាស់ ជាឱកាសសម្រាប់រកឃើញរបស់ថ្មី។ ព្រះទ្រង់អាចប្រើទុក្ខលំបាក ដើម្បីឲ្យយើងលះបង់ទំលាប់អាក្រក់ ឬដើម្បីឲ្យប្រែចិត្តជាថ្មី។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះអង្គបានប្រើបន្លាឲ្យធ្វើទុកក្នុងសាច់សាវ័កប៉ុល ដើម្បីបង្រៀនគាត់អំពីព្រះគុណព្រះអង្គ(២កូរិនថូស ១២:៧-៩)។
យើងមិនត្រូវព្យាយាមរក្សាទុកនូវទំលាប់ចាស់ ដែលមិនមានប្រសិទ្ធិភាពនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចចាត់ប្រើទុក្ខលំបាកនីមួយៗ ជាឱកាសសម្រាប់ឲ្យព្រះជួយ ឲ្យយើងមានលក្ខណៈសម្បត្តិថ្មីមួយ។-Julie Ackerman Link
ព្រះគុណអស្ចារ្យ
ពីដំបូងឡើយ គេបានបង្ខំលោកចន ញូតុន(John Newton) ឲ្យចូលបម្រើក្នុងជួរទ័ពជើងទឹក របស់ចក្រភពអង់គ្លេស តែក្រោយមក គេក៏បានបណ្តេញគាត់ចេញ ដោយសារគាត់មិនគោរពថ្នាក់លើ ហើយគាត់ក៏បានងាកទៅរកអាជីពជាអ្នកជួញដូរទាសករ។ គេល្បីថា គាត់ពូកែជេរប្រទេចអ្នកដទៃ ហើយពោលពាក្យប្រមាថព្រះ ពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើការនៅលើទូកដឹកទាសករ នៅសម័យជួញដូរទាសករ កាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច យ៉ាងសាហាវព្រៃផ្សៃ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានខិតខំធ្វើការរហូតក្លាយជាកាពីទែន។
ក្រោយមក ក្នុងការធ្វើដំណើរតាមមហាសុទ្រ គាត់ក៏បានប្រែចិត្តជឿព្រះ ហើយក៏បានងាកទៅរកផ្លូវនៃព្រះគុណព្រះវិញ។ គាត់តែងតែមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនសក្តិសមនឹងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ក្នុងជីវិតថ្មីទេ។ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អឈានមុខម្នាក់ ហើយទីបំផុតក៏បានដឹកនាំចលនាលប់បំបាត់ការជួញដូរទាសករ។ លោកញូតុនក៏បានចូររដ្ឋសភារបស់ចក្រភពអង់គ្លេស ដោយធ្វើជាសាក្សីនៃភាពសាហាវព្រៃផ្សៃ និងភាពអសីលធម៌នៃការជួញដូរទាសករ។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់បាននិពន្ធចម្រៀងទំនុកដំកើងដ៏ល្បីល្បាញមួយបទ ដែលមានចំណងជើងថា “ព្រះគុណអស្ចារ្យ”។
ក្នុងបទចម្រៀងនេះ លោកញូតុនបានរៀបរាប់ថា ការល្អដែលមានក្នុងជីវិតគាត់ គឺសុទ្ធតែកើតឡើងពីកិច្ចការនៃព្រះគុណព្រះ។ ជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែ ដោយសារព្រះគុណព្រះ គឺមិនខុសពីវិវបុរសក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមានដូចជាស្តេចដាវីឌ(ដែលធ្លាប់សម្លាប់គេ និងជាមនុស្សកំផិត) សាវ័កពេត្រុស(ដែលជាមនុស្សកំសាកដែលធ្លាប់រត់ចោលព្រះយេស៊ូវ) និងសាវ័កប៉ុល(ដែលធ្លាប់ធ្វើជាអ្នកបៀតបៀនគ្រីស្ទបរិស័ទ)។
ព្រះគុណអស្ចារ្យដែលគាត់បានទទួល គឺមានសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះ ដ្បិត “យើងបានសេចក្តីប្រោសលោះនៅក្នុងព្រះរាជបុត្រានោះ ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ គឺជាសេចក្តីប្រោសឲ្យរួចពីទោស តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែងនៃទ្រង់”(អេភេសូរ ១:៧)។-Philip Yancey
ការជួបជុំនៅគ្រាចុងក្រោយ
ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចពេលដែលខ្ញុំនៅអង្គុយកំដរ ក្បែរគ្រែគេងរបស់ឪពុកខ្ញុំ ដែលកាលនោះ គាត់អាចចំណាយពេលជាមួយយើង តែពីរបីថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ មុនពេលគាត់លាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ ការលាចាកលោករបស់គាត់ នៅតែបន្តដក់ជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំ តែងតែត្រៀមខ្លួនជួយខ្ញុំជានិច្ច។ ខ្ញុំអាចទូរស័ព្ទទៅគាត់ ពេលណាខ្ញុំត្រូវការការប្រឹក្សាយោបល។ ខ្ញុំនៅចាំយ៉ាងច្បាស់ ថ្ងៃដែលយើងបានទៅស្ទូចត្រីជាមួយគ្នាបណ្តើរ ជជែកគ្នាបណ្តើរអំពីព្រះ និងព្រះគម្ពីរ ហើយខ្ញុំបានទទូចឲ្យគាត់និយាយអំពីរឿងដ៏សប្បាយរីករាយរបស់គាត់ កាលពីក្មេង នៅក្នុងកសិដ្ឋាន។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលឪពុករបស់ខ្ញុំផុតដង្ហើម ខ្ញុំក៏បានដឹងថា សេចក្តីស្លាប់គឺជាការបញ្ចប់ជីវិតលើផែនដី ហើយយើងមិនអាចធ្វើឲ្យអ្នកស្លាប់ត្រឡប់មកវិញបានឡើយ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារ្មណ៍ថា ចិត្តរបស់ខ្ញុំមានចន្លោះប្រហោងដ៏ធំ។
ប៉ុន្តែ សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលមានការបាត់បង់ និងការសោកសង្រេងដូចនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលព្រះនៅតែលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា ពេលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវយាងមកវិញ អ្នកដែលបានស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទមុនពេលនោះ នឹងបានរស់ឡើងវិញជាមុនបង្អស់ “រួចយើងរាល់គ្នាដែលកំពុងតែរស់នៅ ក៏នឹងបានលើកឡើង ទៅក្នុងពពកជាមួយគ្នាទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យបានជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស យ៉ាងនោះ យើងនឹងនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាដរាបទៅ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៧)។ នោះជាការជួបជុំគ្នា ដែលខ្ញុំកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំ! ពេលនោះ ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែបានជួបជុំជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបាននៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ជារៀងរហូត។
លោកស៊ីអេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានមានប្រសាសន៍ថា “គ្រីស្ទបរិស័ទមិនបែកគ្នាជារៀងរហូតទេ”។ ខ្ញុំកំពុងរង់ចាំការជួបជុំនៅថ្ងៃចុងក្រោយ ដោយចិត្តអន្ទះសារ!-Joe Stowell
សារៈសំខាន់នៃការទុកចិត្ត
មានពត៌មានមួយ បានផ្សាយចេញពីប្រទេសអូស្រា្តលីថា អ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ ហូណូរេ(Pascale Honore) ជាស្ត្រីពិការជើង ដែលបានអង្គុយនៅលើកៅអីរុញអស់១៨ឆ្នាំ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានជិះស្គីលើទឹករលក។ តើគាត់អាចជិះស្គីលើទឹករលកដោយរបៀបណា?
តាមពិត លោកថាយ ស្វន(Ty Swan) ដែលជាកីឡាករជិះស្គីលើទឹករលកវ័យក្មេង បានប្រើស្កុតរុំខ្លួនអ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ ជាប់ពីក្រោយខ្នងគាត់។ ពេលលោកថាយអាចទប់លំនឹងបានល្អហើយ គាត់ក៏បានអុំបន្ទះក្តាចូលសមុទ្រ ទៅរកទឹករលកធំៗ ហើយអ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ក៏បានទទួលបទពិសោធន៍នៃភាពរំភើបរីករាយ នៃការជិះស្គីលើទឹករលក។ ការនេះតម្រូវឲ្យអ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ មានការទុកចិត្តលើលោកថាយខ្លាំងណាស់ ព្រោះមានបញ្ហាជាច្រើនអាចកើតឡើង។ តែទំនុកចិត្តដែលនាងមានចំពោះលោកថាយ គឺល្មមនឹងឲ្យគាត់អាចអរសប្បាយនឹងក្តីស្រមៃដែលក្លាយជាការពិត ទោះបីជាមានគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ។
ការរស់នៅរបស់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដែលមានពេញទៅដោយឧបស័គ្គដែលយើងមិនអាចដឹងមុន និងមានគ្រោះថ្នាក់ដែលមើលមិនឃើញ។ ប៉ុន្តែ យើងមានក្តីអំណរ ព្រោះយើងដឹងថា មានព្រះមួយអង្គ ដែលអាចពរយើង ឆ្លងកាត់រលាកនៃជីវិតដែលបោកបក់ខ្លាំង ហើយគំរាមកំហែងយើង។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “នោះអស់អ្នកដែលពឹងដល់ទ្រង់ គេនឹងរីករាយឡើង គេនឹងច្រៀងដោយអំណរជានិច្ច ពីព្រោះទ្រង់តែងការពារគេ ហើយអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះនាមទ្រង់ នឹងបានត្រេកអរ ដោយសារទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៥:១១)។
ក្នុងការរស់នៅ ដែលមានគ្រោះថ្នាក់ និងឧបស័គ្គជាច្រើន យើងអាចស្គាល់ក្តីអំណរ ដែលកើតចេញពីការទុកចិត្តលើព្រះ។ ព្រះអង្គមានកម្លាំង មិនគ្រាន់តែអាចជួយយើងប៉ុណ្ណោះឡើយ។-Bill Crowder
ការនិយាយតិច
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ មានអ្នកនិពន្ធអនាមិកម្នាក់ បាននិពន្ធបទកំណាព្យខ្លីមួយបទ អំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការវាស់វែងពាក្យសម្តីរបស់យើង។ ក្នុងបទកំណាព្យនោះ គាត់បានសរសេរថា “តាមសត្វទីទុយកញ្ចាស់ដ៏ឆ្លាតវ័យមួយក្បាល ទំនៅលើដើមឈើធំមួយដើម។ កាលវាឃើញអ្វីៗនៅជុំវិញវាកាន់តែច្រើន វាក៏និយាយកាន់តែតិច។ ពេលវានិយាយកាន់តែតិច នោះវាក៏ស្តាប់ឮកាន់តែច្រើន។ ហេតុអ្វីបានជាយើងរាល់គ្នា មិនអាចនិយាយឲ្យកាន់តែតិច ដូចសត្វទីទុយកញ្ចាស់ដ៏ឆ្លាតវ័យនោះ?
ប្រាជ្ញាមានទំនាក់ទំនង ជាមួយនឹងការកំណត់ពាក្យសម្តីរបស់យើង។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១០:១៩ បានចែងថា “អ្នកណាដែលនិយាយច្រើន នោះមិនខាននឹងមានបាបឡើយ តែអ្នកណាដែលឃាត់ទប់បបូរមាត់វិញ នោះជាមនុស្សប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា”។
មនុស្សមានប្រាជ្ញាមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះការអ្វីដែលខ្លួននិយាយ និងដឹងថា ខ្លួនត្រូវនិយាយច្រើនប៉ុណ្ណា ក្នុងស្ថានភាពណាមួយ។ យើងត្រូវទប់ពាក្យសម្តីរបស់យើង ពេលដែលយើងមានកំហឹង។ សាវ័កយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនរួមជំនឿរបស់គាត់ថា “បងប្អូនស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែរ”(យ៉ាកុប ១:១៩)។ ការគ្រប់គ្រងពាក្យសម្តីរបស់យើង ក៏អាចបង្ហាញនូវការកោតខ្លាចព្រះផងដែរ។ គឺដូចដែលសេ្តចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យចិត្តឯងរហ័សពេក ក៏កុំឲ្យមាត់ឯងពោលឥតបើគិតនៅចំពោះព្រះឡើយ ដ្បិតព្រះទ្រង់គង់នៅឯស្ថានសួគ៌ ហើយឯងនៅផែនដីទេ ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យឯងមានសំដីតិចវិញ”(សាស្តា ៥:២)។ ពេលដែលអ្នកដទៃកំពុងកាន់ទុក្ខ យើងអាចនៅកំដរពួកគេ ដោយមិននិយាយអ្វីក៏បាន ដែលនោះក៏អាចជាការបង្ហាញចេញនូវការអាណឹតអាសូរចំពោះគេផងដែរ។ ជាក់ស្តែងពេលដែលលោកយ៉ូបកំពុងកាន់ទុក្ខ មិត្តភ័ក្តិរបស់គាត់ បានមកអង្គុយនៅដី ជាមួយនឹងលោកអស់៧យប់៧ថ្ងៃ ឥតមានអ្នកណានិយាយទៅលោក១ម៉ាត់សោះ ដោយឃើញថា លោកមានសេចក្តីទុក្ខជាទម្ងន់ណាស់(យ៉ូប ២:១៣)។
ទោះបីជាមានពេលដែលយើងត្រូវរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ និងមានពេលដែលត្រូវនិយាយក៏ដោយ(សាស្តា…
ភាសានៃសម្លេងហួច
កោះអន ឡា ហ្គោមេរ៉ាស្ថិតក្នុងចំណោមកោះដែលតូចជាងគេ ក្នុងប្រជុំកោះខាណារី ដែលឈ្មោះនៃប្រជុំកោះនេះ គឺដូចឈ្មោះរបស់សត្វចាប មានសម្លេងយំយ៉ាងពិរោះ។ កោះអន ឡា ហ្គោមេរ៉ាមានជ្រោះជ្រៅ ហើយចោទ បានជាពេលដែលក្មេងៗដែលជាសិស្សសាលា និងភ្ញៀវទេសចរណ៍ទាំងឡាយបានទៅលេងទីនោះ ពួកគេបានរៀនអំពីការទំនាក់ទំនងចម្ងាយឆ្ងាយពីគ្នាដល់ទៅ៣គីឡូម៉ែត្រ ដោយប្រើសម្លេងហួច។ មានអ្នកគង្វាលចៀមម្នាក់ បានប្រើសម្លេងហួច បែបភាសាបុរាណនេះ ដើម្បីហៅហ្វូងចៀមរបស់គាត់។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ហ្វូងចៀមខ្ញុំដឹងថា នោះជាសម្លេងហួចរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលពួកវាស្គាល់សម្លេងខ្ញុំ”។
ព្រះគម្ពីរក៏បានចែង អំពីការប្រើសម្លេងហួចផងដែរ ដែលក្នុងនោះ មានបទគម្ពីរដែលរៀបរាប់ថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលដែលប្រើសម្លេចហួច ដើម្បីហៅចៀមរបស់ទ្រង់។ បទគម្ពីរនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីពេលមួយ ដែលព្រះទ្រង់នឹងហួច ដើម្បីហៅរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយ ហើយកំពុងដើរវង្វេង ឲ្យវិលត្រឡប់មកឯព្រះអង្គវិញ(សាការី ១០:៨)។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលថា “ចៀមខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានវាស្តាប់ខ្ញុំ ហើយមកតាម ខ្ញុំក៏ស្គាល់វាដែរ”(យ៉ូហាន ១០:២៧)។ សត្វចៀមមិនចេះភាសានិយាយរបស់មនុស្សទេ ប៉ុន្តែ ពួកវាអាចស្គាល់សម្លេងរបស់អ្នកគង្វាល ដែលដឹកនាំពួកវា។
សម្លេងបន្លំ និងសម្លេងរំខាន ក្នុងលោកិយនេះ នៅតែព្យាយាមធ្វើឲ្យយើងបែកអារម្មណ៍ចេញពីសម្លេងដ៏ពិតរបស់ព្រះ(សាការី ១០:២)។ តែព្រះទ្រង់តែងតែមានវិធីដឹកនាំយើង ដោយមិនបាច់ប្រើព្រះបន្ទូលក៏បាន។ ព្រះអង្គអាចប្រើព្រឹត្តការណ៍ ដែលដាស់តឿន ឬលើកទឹកចិត្តយើង ដើម្បីរំឭកយើងថា ព្រះអង្គនៅតែដឹកនាំ ការពារ…
ភាពបន្ទាន់នៃវិញ្ញាណ
កាលពីខែមិនា ឆ្នាំ២០១១ មានរលកយក្សស៊ូណាមិ បានវាយប្រហារមកលើប្រទេសជប៉ុន ឆក់យក់ជីវិតមនុស្ស ជិត១ម៉ឺន ៦ពាន់នាក់ ពេលដែលវាបំផ្លិចបំផ្លាញក្រុង និងភូមិទាំងឡាយ នៅតាមមាត់សមុទ្រ។ អ្នកស្រីក្រេតធែល អឺលីជ(Gretel Erlich) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ និងកវីកំណាព្យបានធ្វើដំណើរមកកាន់ប្រទេសជប៉ុន ដើម្បីមើល និងកត់ត្រាអំពីវិនាសកម្មនោះ។ នាងបានធ្វើសេចក្តីរាយការណ៍ពត៌មាន អំពីអ្វីដែលនាងបានឃើញហើយ តែនៅតែមានអារម្មណ៍ថាមិនគ្រប់គ្រាន់ បានជានាងនិពន្ធកំណាព្យមួយបទ អំពីរឿងនោះ។ ក្នុងការសម្ភាស ក្នុងការផ្សាយពត៌មានរបស់ទូរទស្សន៍ប៉ុស្ទភីប៊ីអេស គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “លោកវីលាម ស្តាហ្វ៊ត(William Stafford) ជាមិត្តចាស់របស់ខ្ញុំ និងជាកវីកំណាព្យ ដែលបានលាចាកលោកហើយ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា កំណាព្យជាភាពបន្ទាន់នៃវិញ្ញាណ”។
យ៉ាងណាមិញ យើងសង្កេតឃើញថា ព្រះគម្ពីរទាំងមូលបានប្រើបទកំណាព្យជាច្រើន ដើម្បីបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលរាប់ចាប់ពីការសរសើរដំកើងដ៏មានអំណរ រហូតដល់ការបាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់។ ពេលស្តេចសូល និងព្រះបុត្រាទ្រង់សុគត ក្នុងសង្រ្គាម ដាវីឌមានសេចក្តីទុក្ខជាពន់ពេក(២សាំយ៉ូអែល ១:១-១២)។ ស្តេចដាវីឌបានបង្ហាញពីជម្រៅនៃវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ក្នុងបទកំណាព្យ ដែលទ្រង់បានដាក់ចំណងជើងថា “បទចម្រៀងនៃធ្នូសង្រ្គាម” គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “សូល និងយ៉ូណាថាន ជាទីគួរស្រឡាញ់ គួររីករាយណាស់ពីកាលនៅរស់ ហើយកាលទ្រង់សុគត នោះក៏មិនឃ្លាតពីគ្នាដែរ … ឱះឱពួកខ្លាំងពូកែបានដួលស្លាប់នៅកណ្តាលចំបាំងហើយ យ៉ូណាថានត្រូវគេសំឡាប់នៅលើទីខ្ពស់របស់ឯង … ឱយ៉ូណាថាន…
ការដាស់តឿនម្តងហើយម្តងទៀត
នៅស្រុកចិន កាលពីសម័យបុរាណ មានពួកអ្នកយាមភូមិដើរវាយឃ្មោះបណ្តើរ ស្រែកប្រកាសបណ្តើរ ម្តងហើយម្តងទៀតថា “អាកាសធាតុរាំងស្ងួត ប្រយ័ត្នភ្លើងទៀន។ អាកាសធាតុរាំងស្ងួត ប្រយ័ត្នភ្លើងទៀន”។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ប្រកាសច្រំដែលៗនៅពេលយប់ដូចនេះ? គឺដើម្បីជួយដាស់តឿន ប្រជាជនឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន កុំឲ្យមានភ្លើងឆេះផ្ទះ ដែលនាំឲ្យមានការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងគ្រោះថ្នាក់។
ការប្រកាសដាស់តឿនម្តងហើយម្តងទៀត អាចធ្វើឲ្យរំខាន តែវាពិតជាមានតម្លៃណាស់។ ជាការពិតណាស់ សាវ័កប៉ុលដឹងថា ការដាស់តឿនច្រំដែលៗ មានសារៈសំខាន់ណាស់ បានជាគាត់ធ្វើការដាស់តឿនជាច្រើនដង ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់សរសេរផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងកាឡាទី។ ប៉ុន្តែ ការដាស់តឿនរបស់គាត់ មានតម្លៃលើសការដាស់តឿន របស់អ្នកយាមភូមិ នៅក្នុងស្រុកចិនសម័យបុរាណរាប់លានដង។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនពួកគេ កុំឲ្យស្តាប់ ឬជឿនរណាម្នាក់ឡើយ សូម្បីតែពួកទេវតាដែលមកពីស្ថានសួគ៌ក៏ដោយ បើសិនជាពួកគេផ្សាយ “ដំណឹងល្អអ្វីផ្សេង” ដែលខុសពីដំណឹងល្អដែលគាត់ធ្លាប់បានផ្សាយ(១:៨)។ ក្នុងបទគម្ពីរបន្ទាប់ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនអំពីបញ្ហានេះ ម្តងហើយម្តងទៀត។ នោះជាការដាស់តឿន ដែលសមនឹងឲ្យគាត់និយាយម្តងហើយម្តងទៀត។ កាលនោះ ពួកជំនុំនៅក្រុងកាឡាទីបានចាប់ផ្តើមជឿថា សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ ត្រូវពឹងផ្អែកលើការប្រព្រឹត្តល្អ ជាជាងជឿលើដំណឹងល្អដ៏ពិត ដែលប្រកាសថា ព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានធ្វើការប្រោសលោះពួកគេរួចហើយ។
ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ដែលនិយាយ អំពីការសុគត ការបញ្ចុះព្រះសព និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីអត់ទោសបាបឲ្យបណ្តាមនុស្សទាំងឡាយ ជារឿងដែលយើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ និងការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការចែកចាយ។ ពេលយើងផ្សាយដំណឹងល្អ ចូរយើងកុំភ្លេចចែកចាយថា…
អាហារនៅមជ្ឈិមសម័យ
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានចូររួមសន្និសិតមួយ ស្តីអំពីមជ្ឈិមសម័យ(ឆ្នាំ៥០០ ដល់ឆ្នាំ១៥០០នៃគ្រីស្ទសគរាជ)។ នៅក្នុងសិក្ខាសាលា គេបានឲ្យយើងធ្វើម្ហូបបួនប្រាំមុខ ដែលគេនិយមបរិភោគ ក្នុងមជ្ឈិមសម័យ។ យើងបានបុកគ្រឿងស៊ីណាមុន ជាមួយផ្លែឈើ ដោយប្រើអង្រែនិងត្បាល់បុក ដើម្បីធ្វើដំណាប់។ យើងក៏បានចិតសំបកផ្លែក្រូច ហើយប្រឡាក់ទឹកឃ្មំ និងខ្ញី រួចអាំងវាឲ្យក្រៀម ដើម្បីធ្វើអាហាសំរន់ ដែលមានរស់ជាតិផ្អែម។ យើងកិនបំបែកគ្រាប់អាល់មុង លាយជាមួយនឹងទឹក និងគ្រឿងផ្សំផ្សេងទៀត ដើម្បីបង្កើតទឹកដោះគោអាល់មុង។ ហើយជាចុងក្រោយ យើងក៏បានចម្អិនសាច់មាន់ទាំងមូល ដើម្បីធ្វើម្ហូបសំខាន់ជាងគេ សម្រាប់ញាំជាមួយបាយ។ ពេលដែលយើងបានធ្វើម្ហូបទាំងនេះជាគំរូ យើងក៏បានទទួលនូវបទពិសោធន៍ដ៏អរសប្បាយ នឹងម្ហូបអាហារដ៏មានឱជារស។
ចំពោះអាហារខាងវិញ្ញាណ សម្រាប់វិញ្ញាណរបស់យើង ព្រះទ្រង់បានប្រទាននូវម្ហូបជាច្រើនមុខ សម្រាប់ឲ្យយើងទំពារ និងស្រូបយកជីវជាតិ។ មានតែអាហាររបស់ព្រះអង្គទេ ដែលជួយឲ្យយើងឆ្អែតស្កប់ស្កល់។ ព្រះអង្គបានប្រទានអាហារ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមានដូចជា កណ្ឌប្រវត្តិសាស្រ្ត កណ្ឌកំណាព្យ កណ្ឌអក្សរសាស្រ្តនៃប្រាជ្ញា កណ្ឌបទទំនាយ និងផ្នែកដទៃទៀត នៃព្រះគម្ពីរដែលជួយឲ្យយើងមានភាពរឹងមាំ ពេលដែលយើងខ្សោយ ហើយផ្តល់ឲ្យយើងនូវប្រាជ្ញា និងការលើកទឹកចិត្ត ព្រមទាំងផ្តល់ជីវជាតិ សម្រាប់ការធ្វើដំណើរប្រចាំថ្ងៃ(ទំនុកដំកើង ១៩:៧-១៤ ១១៩:៩៧-១០៤ ហេព្រើ ៥:១២)។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានប្រាប់យើងថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ផ្អែមនៅអណ្តាតទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎ អើ ក៏ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំដល់មាត់ទូលបង្គំទៅទៀត”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៣)។
ដូចនេះ…