ការលះបង់ទាំងអស់
បុរសពីរនាក់ ដែលគេបាននឹកចាំថា បានបម្រើអ្នកដទៃ ថ្វាយព្រះយេស៊ូវ បានបោះបង់អាជីពរបស់ខ្លួន នៅក្នុងវិស័យសិល្បៈដើម្បីប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើកិច្ចការដែលពួកគេជឿថា ព្រះបានត្រាស់ហៅពួកគេ។ លោកចេមស៍ អូ ហ្វ្រាស័រ(James O. Fraser ឆ្នាំ ១៨៨៦-១៨៣៨) បានសម្រេចចិត្តឈប់ដេញតាមអាជីពជាអ្នកលេងព្យាណូក្នុងសាលមហោស្រព ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ដើម្បីទៅបម្រើប្រជាជនលីស៊ូ ក្នុងប្រទេសចិន។ ចំណែកឯលោកយុដសិន វ៉ាន ដឺវែនធ័រ(Judson Van DeVenter ឆ្នាំ១៨៥៥ ដល់ ១៩៣៩) ដែលជាជនជាតិអាមេរិកវិញ បានសម្រេចចិត្តធ្វើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ជាជាងដេញតាមអាជីពជាសិល្បៈករ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសរសេរថា គាត់បានលះបង់ទាំងអស់។
អាជីពក្នុងវិស័យសិល្បៈ ជាការត្រាស់ហៅដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ប៉ុន្តែ បុរសទាំងពីរនាក់នេះបានជឿថា ព្រះបានត្រាស់ហៅពួកគេ ឲ្យលះបង់អាជីពដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ដើម្បីបម្រើព្រះអង្គ។ ពួកគេប្រហែលជាបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីរឿងដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់បុរសដែលជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកមានវ័យក្មេងម្នាក់ ឲ្យលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គ(ម៉ាកុស ១០:១៧-២៥)។ ពេលនោះលោកពេត្រុសក៏បាននិយាយថា “យើងខ្ញុំបានលះចោលទាំងអស់មកតាមទ្រង់ហើយ” (ខ.២៨)។ ព្រះយេស៊ូវបានធានាគាត់ថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរ ១ជា១រយ ដល់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងអស់កល្បជានិច្ច(ខ.៣០)។ តែទ្រង់នឹងប្រទាន ស្របតាមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “នឹងមានមនុស្សមុនទៅជាក្រោយជាច្រើន ហើយមនុស្សក្រោយទៅជាមុនវិញ”(ខ.៣១)។
ទោះព្រះទ្រង់បានដាក់យើងនៅកន្លែងណាក៏ដោយ…
ការផ្លាស់ប្តូរពីខ្ចីទៅទុំ
ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃការងារ ដែលលោកឆាល សាយមែន(Charles Simeon ឆ្នាំ ១៧៥៩ ១៨៣៦) បានធ្វើថ្វាយព្រះ នៅទីក្រុងខេមប្រ៊ីច ប្រទេសអង់គ្លេស គាត់បានជួបលោកហេរនី វែន(Henry Venn) ដែលជាគ្រូគង្វាល ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ និងកូនស្រីរបស់គាត់។ បន្ទាប់ពីបានជួបគ្នាហើយ កូនស្រីរបស់លោកវែន ក៏បាននិយាយថា យុវជនម្នាក់នេះហាក់ដូចជា និយាយស្តីគំរោះគំរើយ និងមានអំណួតណាស់។ លោកវែនក៏បានប្រាប់កូនស្រីគាត់ឲ្យបេះផ្លែប៉េះដែលមិនទាន់ទុំម្នាក់មួយផ្លែ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីឪពុករបស់ពួកគេប្រាប់ឲ្យបេះផ្លែដែលមិនទាន់ទុំ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា ពេលនេះផ្លែនៅខ្ចីមានពណ៌បៃតង និងរស់ជាតិជូរ ហើយយើងត្រូវរង់ចាំឲ្យពួកវាទុំ ដោយពួកវាត្រូវការពន្លឺថ្ងៃ និងការស្រោចទឹកបន្តិច នោះពួកវានឹងទុំ មានរស់ជាតិផ្អែមហើយ។ ជីវិតរបស់លោកសាយមែន គឺមិនខុសពីផ្លែប៉េះឡើយ។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោកសាយមែនក៏ប្រែជាមានភាពសំឡូតជាងមុន ដោយព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលកែប្រែជីវិតគាត់។ មូលហេតុទីមួយ គឺដោយសារគាត់ប្តេជ្ញាចិត្តអានព្រះគម្ពីរ និងអធិស្ឋានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ ដែលស្នាក់នៅជាមួយគាត់អស់រយៈពេលពីរបីខែ ក៏បានសង្កេតឃើញទម្លាប់ដ៏ល្អនេះ ហើយក៏បាននិយាយថា ទម្លាប់នៃការអធិស្ឋាន និងអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ គឺជាអាថ៌កំបាំងនៃការផ្លាស់ប្តូរ និងកម្លាំងខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។
លោកសាយមែនបានចំណាយពេលប្រចំាថ្ងៃជាមួយព្រះ ដោយយកគំរូតាមហោរាយេរេមា ដែលបានស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ លោកយេរេមាមានការពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងមកលើព្រះបន្ទូលព្រះ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំបានឃើញព្រះបន្ទូលទ្រង់ ទូលបង្គំក៏បានទទួលទានលេបចូលអស់ហើយ”។ គាត់បានទំពារ និងលេបចូលព្រះបន្ទូលព្រះក្នុងចិត្តគាត់…
កសាងសំណល់បាក់បែកឡើងវិញ
កាលលោកដូវេន(Dowayne) មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់ត្រូវតែចាកចេញពីផ្ទះ ក្នុងសង្កាត់ម៉ានេនបឺក ដែលជាផ្នែកមួយនៃទីក្រុង ខេប ថោយន ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដោយសារគាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើចោរកម្ម និងញៀនថ្នាំហេរ៉ូអ៊ីន។ គាត់មិនបានទៅណាឆ្ងាយទេ។ គាត់បានសង់ខ្ទមស័ង្កសី ក្នុងទីធ្លាខាងក្រោយផ្ទះម្តាយគាត់ ហើយមិនយូរ ប៉ុន្មានកន្លែងនោះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា កាស៊ីណូ និងកន្លែងសេពគ្រឿងញៀន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលគាត់មានអាយុ១៩ឆ្នាំ គាត់ក៏បានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ ដោយជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ការធ្វើដំណើរចាកចេញពីការញៀនថ្នាំ មានរយៈពេលយូរ ហើយហត់នឿយណាស់ តែគាត់បានជាស្អាត ដោយសារជំនួយមកពីព្រះ ហើយដោយមានការគាំទ្រពីមិត្តភក្តិគាត់ ដែលជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ រយៈពេល១០ឆ្នំា បន្ទាប់ពីគាត់បានសង់កាស៊ីណូនោះ គាត់ និងមិត្តភក្តិគាត់ក៏បានកែប្រែខ្ទមនោះ ឲ្យក្លាយជាព្រះវិហារ។ ទីកន្លែងដ៏ងងឹតមានពេញដោយអំពើបាបនោះ ក៏បានក្លាយជាកន្លែងថ្វាយបង្គំ និងអធិស្ឋាន។
អ្នកដឹកនាំនៃព្រះវិហារមួយនេះ បានមើលបទគម្ពីរយេរេមា ជំពូក៣៣ ដែលបានចែង អំពីការដែលព្រះទ្រង់បាននាំការប្រោសឲ្យជា និងការស្អាងឡើងវិញ ដល់រាស្រ្តទ្រង់ និងទឹកដីរបស់ពួកគេ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់លោកដូវេន និងអតីតកាស៊ីណូនោះ។ ហោរាយេរេមាបាននិយាយទៅកាន់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលកំពុងរស់នៅជាឈ្លើយសង្រ្គាម ដោយប្រាប់ពួកគេថា ទោះទីក្រុងនោះបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញមែន ព្រះទ្រង់នឹងនៅតែប្រោសរាស្រ្តទ្រង់ឲ្យជា ហើយនឹង “ស្អាងពួកគេឡើងវិញ” ដោយសម្អាតពួកគេ ឲ្យស្អាតពីអស់ទាំងអំពើបាប(យេរេមា ៣៣:៧-៨)។ បន្ទាប់មក ទីក្រុងនោះនឹងថ្វាយក្តីអំណរ សេចក្តីសរសើរ និងព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ(ខ.៩)។…
ចូរអរព្រះគុណគ្រប់ពេលវេលា
កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៧ លោកម៉ាទីន មីនខាត(Martin Rinkart) បានធ្វើការជាអ្នកបម្រើព្រះពេញពេល ក្នុងខេត្តសាក់សូនី ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ជាង៣០ឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាម និងជម្ងឺរាតត្បាត។ នៅឆ្នាំមួយនោះ គាត់បានធ្វើពិធីបុណ្យសពឲ្យគេ បាន៤ពាន់ដង ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងពិធីបុណ្យសពរបស់ភរិយាគាត់ ហើយពេលខ្លះ គ្រួសាររបស់គាត់បានជួបការស្រេកឃ្លាន ដោយសារការខ្វះខាតអាហារយ៉ាងខ្លាំង។
បញ្ហាទាំងអស់នេះអាចធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ប៉ុន្តែ ជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះ នៅតែខ្លាំងជានិច្ច ហើយគាត់បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ។ តាមពិត គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការអរព្រះគុណតាមរយៈបទចម្រៀង ដែលមានចំណងជើងថា “ចូរយើងទាំងអស់គ្នាអរព្រះគុណព្រះនៃយើង”។
លោករីនខាតបានយកគំរូតាមហោរាអេសាយ ដែលបានបង្គាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យអរព្រះគុណ គ្រប់ពេលវេលា ដោយរាប់បញ្ចូលទំាងពេលដែលព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យពួកគេ(អេសាយ ១២:១) ឬនៅពេលដែលខ្មាំងសត្រូវកៀបសង្កត់ពួកគេ។ ពួកគេនៅតែត្រូវលើកដំកើងព្រះនាមព្រះ សូម្បីតែក្នុងពេលបែបនោះ ដោយប្រកាស់ឲ្យប្រជាជាតិទាំងឡាយបានដឹងអំពីការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ(ខ.៤)។
យើងងាយនឹងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ក្នុងពេលអបអរការប្រមូលផល និងក្នុងពេលយើងបរិភោគអាហារជាបរិបូរជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណ ដល់ព្រះអង្គ ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក ពេលដែលយើងបាត់បង់អ្នកណាម្នាក់ ក្នុងគ្រួសារ ឬពេលដែលយើងកំពុងតែមានបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ឬក៏យើងកំពុងតែមានការប៉ះទង្គិចជាមួយអ្នកដែលជិតស្និទ្ធនឹងយើង?
ចូរយើងរួមចិត្ត និងសំឡេង ដើម្បីសរសើរដំកើង និងអរព្រះគុណព្រះ ដ៏អស់កល្ប ដែលផ្ទៃមេឃ និងផែនដីសរសើរដំកើង។ យើងអាច “ច្រៀងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ពីព្រោះទ្រង់បានធ្វើការដ៏ប្រសើរ”(ខ.៥)។-Amy Boucher…
ការស្វាគមន៍អ្នកខាងក្រៅ
ពេលដែលខ្ញុំផ្លាស់ទៅរស់នៅ ក្នុងប្រទេសផ្សេង ជាដំបូងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គេមិនស្វាគមន៍ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំរកបានកន្លែងអង្គុយ ក្នុងព្រះវិហារតូចមួយ នៅថ្ងៃដែលស្វាមីខ្ញុំអធិប្បាយព្រះបន្ទូលនៅទីនោះ បុរសម្នាក់ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងខ្ញុំ បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅអង្គុយកន្លែងផ្សេង ដោយខ្វះការគួរសម ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ភរិយាគាត់ក៏បានសុំទោសខ្ញុំ ហើយរៀបរាប់ថា ខ្ញុំកំពុងតែអង្គុយនៅលើកៅអីវែង ដែលពួកគេតែងតែអង្គុយជាប្រចាំ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពួកជំនុំនៅទីនោះធ្លាប់ជួលកៅអីវែង ក្នុងព្រះវិហារ ឲ្យទៅពួកជំនុំ ដើម្បីរៃអង្គាសប្រាក់ សម្រាប់ព្រះវិហារ ហើយដើម្បីធ្វើយ៉ាងណា កុំឲ្យមានអ្នកដទៃមកអង្គុយនៅកៅអី ដែលមានម្ចាស់ហើយ។ គេជឿថា ផ្នត់គំនិតនេះបានបន្តមាន អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយមកទៀត។
ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យស្វាគមន៍ជនបរទេស គឺផ្ទុយពីវប្បធម៌ ដែលខ្ញុំបានជួប នៅប្រទេសនោះ។ ព្រះអង្គបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យនោះ ដើម្បីឲ្យរាស្រ្តទ្រង់មានការរីកចម្រើន ហើយព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យស្វាគមន៍ជនបរទេស ដោយរំឭកពួកគេថា ពីដើមពួកគេក៏ធ្លាប់រស់នៅជាជនបរទេស ក្នុងទឹកដីគេផងដែរ(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះជនបរទេស ដោយចិត្តសប្បុរសប៉ុណ្ណោះទេ(ខ.៣៣) តែក៏ត្រូវ “ស្រឡាញ់គេ ឲ្យដូចខ្លួនឯង”(ខ.៣៤)។ ព្រះអង្គបានរំដោះពួកគេ ឲ្យរួចពីការជិះជាន់ នៅនគរអេស៊ីព្ទ ដោយប្រទានពួកគេ នូវផ្ទះ ក្នុងទឹកដី ដែលមាន “ទឹកដោះ និងទឹកឃ្មំហូរហៀរ”(និក្ខមនំ ៣:១៧)។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដែលចូលមកស្នាក់នៅ ក្នុងទឹកដីនោះដែរ។
ពេលណាអ្នកជួបមនុស្សដែលអ្នកមិនដែលស្គាល់…
បង្ហាញឲ្យគេឃើញព្រះគ្រីស្ទគង់ក្នុងយើង
កាលពីក្មេង អ្នកគ្រូថេរីសា(Thérèse) នៃក្រុងលីស៊ី គឺជាកុមារដ៏រីករាយ មិនខ្វល់ពីអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលម្តាយរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត កាលគាត់មានអាយុទើបតែ៤ឆ្នាំ គាត់ក៏បានប្រែជាក្មេងដែលមានការភ័យខ្លាចច្រើន ហើយងាយនឹងមានការព្រួយបារម្ភ។ ប៉ុន្តែ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានផ្លាស់ប្តូរ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានចូលរួមកម្មវិធីរំឭក អំពីការប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាមួយពួកជំនុំរបស់គាត់ គាត់ក៏បានពិសោធន៍នឹងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ដោយព្រះអង្គរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីការភ័យខ្លាច និងប្រទានឲ្យគាត់មានក្តីអំណរ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ការផ្លាស់ប្តូរនោះ បានកើតឡើង ដោយសារអំណាចរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានយាងចុះពីស្ថានសួគ៌ ហើយយកកំណើតជាមនុស្ស មានព្រះនាមយេស៊ូវ និងដោយសារព្រះវត្តមានរបស់ព្រះដែលគង់នៅក្នុងចិត្តនាង។
តើការគង់នៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងចិត្តយើង មានន័យយ៉ាងណាចំពោះយើង? ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ការគង់នៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងចិត្តយើង គឺជាសេចក្តីអាថ៌កំបាំង ដែលព្រះទ្រង់បាន “លាក់ទុក តាំងពីអស់កល្បរៀងរាល់តែដំណតមក”(កូល៉ុស ១:២៦) តែទ្រង់បានបើកសម្តែងដល់រាស្រ្តទ្រង់។ ព្រះទ្រង់បានបើកសម្តែងឲ្យពួកគេដឹងថា “សិរីល្អដ៏បរិបូររបស់សេចក្តីអាថ៌កំបាំងនេះជាយ៉ាងណា ក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ គឺថា ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់សណ្ឋិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា ដែលជាទីសង្ឃឹមយ៉ាងឧត្តម”(ខ.២៧)។ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានគង់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុស នោះពួកគេក៏បានពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរ ក្នុងជីវិតថ្មី។ ពួកគេមិនជាប់ជាទាសករនៃអំពើបាប ក្នុងជីវិតចាស់នោះឡើយ។
បើយើងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង នោះយើងក៏នឹងបានស្គាល់សេចក្តីអាថ៌កំបាំងនៃការគង់នៅរបស់ទ្រង់ ក្នុងចិត្តយើងផងដែរ។ ព្រះវិញ្ញាណ ព្រះអង្គអាចរំដោះយើងឲ្យរួចពីការភ័យខ្លាច ហើយជួយឲ្យយើងបង្កើតផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
ទុកចិត្តព្រះ ក្នុងពេលសោកសង្រេង
ពេលដែលលោក ផាផា ចន(Papa John) បានដឹងខ្លួនថា គាត់មានជម្ងឺមហារីកដំណាក់កាលចុងក្រោយ គាត់ និងភរិយាគាត់ឈ្មោះ ឃែរ៉ូល(Carol) បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែត្រាស់ហៅពួកគេ ឲ្យចែករំលែករឿងនេះ នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត។ ពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើការ តាមរយៈភាពកម្សោយរបស់ពួកគេ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានបង្ហោះសារ ដែលនិយាយអំពីក្តីអំណរ ទុក្ខព្រួយ និងការឈឺចាប់ អស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ។
ពេលដែលអ្នកស្រីឃែរ៉ូល បង្ហោះសារថា ស្វាមីរបស់គាត់បាន “ទៅនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះយេស៊ូវ” មនុស្សរាប់រយនាក់ បានឆ្លើយតប ដោយពួកគេជាច្រើននាក់បានអរគុណអ្នកស្រីឃែរ៉ូល សម្រាប់ការចែកចាយដោយបើកចំហរ។ មនុស្សម្នាក់បានសរសេរថា ដំណឹងមរណៈភាពរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាដំណឹងដ៏មានន័យ ព្រោះ “យើងរាល់គ្នានឹងស្លាប់នៅថ្ងៃណាមួយ”។ មនុស្សម្នាក់ទៀត ក៏បាននិយាយថា ទោះគាត់មិនដែលបានជួបគូស្វាមីភរិយានេះក៏ដោយ ក៏គាត់អាចបង្ហាញអារម្មណ៍ថា គាត់បានទទួលការលើកទឹកចិត្តជាច្រើន តាមរយៈទីបន្ទាល់នៃការទុកចិត្តព្រះ។
ទោះពេលខ្លះ លោកចនមានការឈឺចាប់ជាពន់ពេក នៅក្នុងរូបកាយគាត់ក៏ដោយ ក៏គាត់ និងអ្នកស្រីឃែរ៉ូល បានចែកចាយរឿងរបស់ពួកគេ ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់បានទ្រទ្រង់ពួកគេ។ ពួកគេដឹងថា ទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ នឹងបង្កើតផលផ្លែថ្វាយព្រះ។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ក្នុងពេលដែលគាត់រងទុក្ខ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតខ្ញុំស្គាល់ព្រះដែលខ្ញុំបានជឿតាម ហើយខ្ញុំជឿពិតថា ទ្រង់អាចនឹងថែរក្សាបញ្ញើ ដែលខ្ញុំបានផ្ញើទុកនឹងទ្រង់ ដរាបដល់ថ្ងៃនោះឯង”(២ធីម៉ូថេ…
ព្រះអង្គបានកែប្រែខ្ញុំ
ពេលដែលលោកចន(John) ដែលជាម្ចាស់ផ្ទះបនធំជាងគេនៅទីក្រុងឡុងដ៍ ត្រូវបានគេចាប់ដាក់គុក គាត់យល់ច្រឡំថា ខ្លួនគាត់ជាមនុស្សល្អ។ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់ជាប់ពន្ធនាគា គាត់បានសម្រេចចិត្តចូលរួមការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ដើម្បីទទួលបាននូវនំខេក និងកាហ្វេ ប៉ុន្តែ គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលបានឃើញអ្នកទោសដទៃទៀត ហាក់ដូចជាមានទឹកមុខរីករាយ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមយំ នៅពេលដែលពួកគេច្រៀងបទចម្រៀងទី១ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏ទទួលបានព្រះគម្ពីរមួយក្បាល។ គាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានអានកណ្ឌគម្ពីរអេសេគាល ដែលបានចែងថា “កាលណាមនុស្សទុច្ចរិតបែរចេញពីអំពើទុច្ចរិត ដែលខ្លួនបានធ្វើ ទៅប្រព្រឹត្តសេចក្តីដែលត្រឹមត្រូវ ហើយទៀងត្រង់វិញ នោះគេនឹងធ្វើឲ្យព្រលឹងខ្លួនរស់នៅ គឺនឹងរស់នៅជាពិត ឥតស្លាប់ឡើយ ដោយព្រោះគេបានពិចារណាហើយបែរចេញពីអំពើរំលង ដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តនោះ”(១៨:២៧-២៨)។ ព្រះបន្ទូលព្រះបានប៉ះពាល់ចិត្តគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់ដឹងថា គាត់មិនមែនជាមនុស្សល្អទេ… គាត់ជាមនុស្សអាក្រក់ ដែលត្រូវការការប្រែចិត្ត។ ពេលដែលគាត់បានអធិស្ឋានជាមួយលោកគ្រូគង្វាលហើយ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់បានរកឃើញព្រះយេស៊ូវ ហើយព្រះអង្គបានកែប្រែជីវិតគាត់។
បទគម្ពីរខាងលើនេះ គឺជាពាក្យដែលបានថ្លែងទៅកាន់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ពេលដែលពួកគេក្នុងស្ថិតនៅក្នុងការនិរទេស។ ទោះពួកគេបានងាកចេញពីព្រះហើយក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេបោះបង់ចោលអំពើរំលងទាំងប៉ុន្មាន ដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តនោះ ហើយផ្លាស់ប្រែ “ឲ្យមានចិត្ត និងវិញ្ញាណថ្មី”(ខ.៣១)។ ខគម្ពីរនេះបានជួយឲ្យលោកចន “ប្រែចិត្ត និងរស់នៅថ្វាយព្រះ”(ខ.៣២) ដោយដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះ បានត្រាស់ហៅមនុស្សមានបាប ឲ្យប្រែចិត្ត(លូកា ៥:៣២)។
ចូរយើងឆ្លើយតប ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលចិត្តយើងឲ្យផ្លាស់ប្រែចិត្ត ដើម្បីឲ្យយើងអាចអរសប្បាយនឹងការអត់ទោសបាប និងសេរីភាពរួចពីអំពើបាបផងដែរ។—Amy Boucher…
កម្លាំងសម្រាប់បន្តដំណើរទៅមុខទៀត
មួយ នៅរដូវក្តៅ ខ្ញុំមានគម្រោងនិពន្ធដ៏ធំមួយ ដែលជិតដល់ពេលកំណត់។ វាជាកិច្ចការមួយដែលហាក់ដូចជាមិនអាចធ្វើឲ្យទាន់ពេលវេលា។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនថ្ងៃ តែម្នាក់ឯង ដោយព្យាយាមនឹករកពាក្យដែលត្រូវសរសេរនៅលើទំព័រសៀវភៅ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្សោះអស់កម្លាំង និងបាក់ទឹកចិត្តណាស់ ហើយខ្ញុំចង់បោះបង់ចោលការតស៊ូ។ មិត្តភក្តិដែលមានប្រាជ្ញាម្នាក់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យនឹកចាំ អំពីពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លា ហើយគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែរកពេលសម្រាក និងញាំអាហារឲ្យសប្បាយចិត្ត។
ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំដឹងថា គាត់និយាយត្រូវ។ យោបលរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់លោកអេលីយ៉ា និងសារដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច ដែលគាត់បានទទួលពីក្សត្រីយេសេបិល(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:២) ទោះគម្រោងនិពន្ធសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ មិនបានជួបបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ ដូចលោកហោរារូបនេះក៏ដោយ។ បន្ទាប់ពីលោកអេលីយ៉ាទទួលបានជ័យជម្នះលើពួកហោរាក្លែងក្លាយ នៅភ្នំកើមែល ក្សត្រីយេសេបិលក៏បានផ្ញើព្រះរាជសារទៅគាត់ថា នាងនឹងចាប់ខ្លួនគាត់ ហើយសម្លាប់គាត់ចោល ដូចនេះគាត់ក៏មានការអស់សង្ឃឹម លែងចង់រស់ទៀត។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់ក៏បានអរសប្បាយ នឹងការគេងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ ហើយទេវតាបានមកជួបគាត់ពីរដង ដើម្បីប្រទានអាហារដល់គាត់។ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់ បានចម្រើនកម្លាំងកាយគាត់ ជាថ្មីឡើងវិញ គាត់ក៏អាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
ពេលណា យើងមាន “ការពិបាកពេក ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង”(ខ.៧) យើងប្រហែលជាត្រូវការការសម្រាក និងបរិភោគអាហារ ដ៏មានផាសុខភាព និងអំណរ។ ព្រោះពេលណាយើងមានការខ្សោះអស់កម្លាំង ឬខឹង យើងងាយនឹងធ្លាក់ចូលក្នុងភាពខកចិត្ត ឬការភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ពេលណាព្រះជាម្ចាស់បំពេញតម្រូវការខាងរូបកាយយើង តាមរយៈធនធានរបស់ព្រះអង្គ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ…
ការឈរយ៉ាងមាំមួន
អេទ្រាន(Adrian) និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានទទួលរងការបៀតបៀន ដោយសារពួកគេជឿព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងប្រទេសដែលពួកគេរស់នៅ។ តែក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ ពួកគេបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទដល់អ្នកដទៃ។ មានពេលមួយ គាត់បានឈរនៅក្នុងទីធ្លាព្រះវិហាររបស់គាត់ ដែលដិតដាមទៅដោយស្នាមគ្រាប់កំាភ្លើងជាច្រើនគ្រាប់ ដោយសារពួកភារវករបានប្រើប្រាស់ទីកន្លែងនោះ ជាកន្លែងហ្វឹកហាត់។ គាត់ក៏បានប្រកាស់ប្រាប់គេថា “ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសុក្រដ៏ប្រសើរ ជាថ្ងៃដែលយើងនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខជំនួយយើង នៅលើឈើឆ្កាង”។ ហើយគាត់ក៏បានបន្តរងទុក្ខវេទនា ហើយអ្នកជឿទាំងឡាយអាចយល់ អំពីបញ្ហានេះ។ ប៉ុន្តែ ក្រុមគ្រួសារគាត់បានសម្រេចចិត្តបន្តរស់នៅទីនោះ។ ពួកគេនិយាយថា “យើងបន្តរស់នៅទីនេះ យើងនៅតែឈរឲ្យមាំមួន”។
គ្រីស្ទបរិស័ទទំាងនេះ បានយកគំរូតាមអស់អ្នកដែលបានឈរមើលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង(ម៉ាកុស ១៥:៤០)។ ស្រ្តីទាំងនោះមានដូចជា ម៉ារាពីស្រុកម៉ាក់ដាឡា១ និងម៉ារា ជាម្តាយយ៉ាកុបតូច និងយ៉ូសេ១ ហើយនិងសាឡូមេ១ ក៏មានស្ត្រីឯទៀតជាច្រើន ដែលសុទ្ធតែហ៊ានឈរនៅទីនោះ ព្រោះតាមធម្មតា មិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសាររបស់បុគ្គលដែលជាសត្រូវរបស់រដ្ឋ អាចត្រូវគេសើចចម្អក និងដាក់ទោស។ តែស្រ្តីទាំងនេះបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ ដោយបន្តឈរនៅទីនោះ នៅក្បែរព្រះអង្គ។ ពួកគេបានដើរតាមព្រះអង្គ និងផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់ព្រះអង្គ នៅស្រុកកាលីឡេរួចមកហើយ (ខ.៤១) តែពួកគេនៅតែបន្តឈរ នៅក្បែរព្រះអង្គ នៅពេលដែលព្រះអង្គមានតម្រូវការដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុត។
នៅថ្ងៃនេះ ពេលដែលយើងនឹកចាំ អំពីអំណោយដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ និងការសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង ចូរយើងចំណាយពេលពិចារណា អំពីរបៀបដែលយើងអាចឈរឲ្យមាំមួន ថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ខណៈពេលដែលយើងប្រឈមមុខដាក់ទុក្ខលំបាកជាច្រើនប្រភេទ(មើលយ៉ាកុប ១:២-៤)។ ចូរយើងគិតអំពីបងប្អូនរួមជំនឿនៅទូទាំងពិភពលោក…