ការផ្លាស់ប្តូរមិននឹកស្មានដល់
កាលពីខែមករា ឆ្នាំ១៩៤៣ ខ្យល់ក្តៅបានបក់មកទីក្រុងស្ពៀហ្វ៊ីស រដ្ឋដាកូតាខាងត្បូង ធ្វើឲ្យកម្តៅកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័សពី-២០°C ទៅ ៧°C។ ដូចនេះសីតុណ្ហភាពបានកើនឡើង២៧អង្សាសេ ក្នុងរយៈពេលដែលពីរវិនាទីប៉ុណ្ណោះ។
ការផ្លាស់ប្តូរសីតុណ្ហភាពដែលអាក្រក់បំផុត ដែលបានកត់ទុកក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងរយៈពេល២៤ម៉ោង គឺជាការកើនសីតុណ្ហភាព៥៧អង្សាសេ កាលពីឆ្នាំ១៩៧២ នៅក្រុងឡូម៉ា រដ្ឋមុនតាណា ដែលនៅថ្ងៃនោះ គេឃើញសីតុណ្ហភាពលោកផ្លោះពី-៤៨°C ទៅ ៩°C។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗនេះ មិនគ្រាន់តែជាបាតុភូតិអាកាសធាតុប៉ុណ្ណោះទេ។ ជួនកាល វាក៏ជាលក្ខណៈនៃជីវិតរបស់មនុស្សផងដែរ។ លោកយ៉ាកុបបានរំឭកយើងថា “ឥឡូវនេះ ឯពួកអ្នកដែលថា ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែកយើងនឹងទៅឯក្រុងណាមួយ ហើយនិងនៅស្រុកនោះអស់១ឆ្នាំ ដើម្បីនឹងរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ។ អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ”(៤:១៣-១៤)។ យើងអាចជួបការបាត់បង់ ដែលមិននឹកស្មានដល់ ឬទទួលលទ្ធផលពិនិត្យសុខភាពដែលគួរឲ្យតក់ស្លត់។ ឬក៏ជួបការខាតបង់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុជាដើម ដែលសុទ្ធតែជាការផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗ ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន។
ជីវតយើងជាការធ្វើដំណើរ ដែលមានធាតុផ្សំជាច្រើន ដែលមិនអាចទាយស្មានបាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានដាស់តឿនយើង ឲ្យងាកចេញពី “សេចក្តីអំណួត”(ខ.១៦) ដែលមិនបានគិតដល់ព្រះដ៏មានចេស្តាជាធំ។ គាត់បានឲ្យយោបល់យើងថា “គួរតែបាននិយាយដូច្នេះវិញថា បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ”(ខ.១៥)។ ហេតុការណ៍ក្នុងជីវិតយើង គឺមិនទៀងទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ទោះយើងស្ថិតក្នុងពេលដែលពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបោះបង់យើងចោលឡើយ។…
អ្នកដេញតាមខ្យល់ព្យុះ
លោកវ៉ររិន ហ្វេដលេយ(Warren Faidley) ដែលជាអ្នកថតរូបសម្រាប់សារពត៌មាន និងជាអ្នកដេញតាមខ្យល់ព្យុះបាននិយាយថា “ជាញឹកញ៉ាប់ ការដេញតាមខ្យល់កួចយក្សថូនេដូ គឺប្រៀបបាននឹងការលេងអុកដ៏ធំសម្បើមមួយ នៅលើផ្ទៃដីរាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រការេ”។ គាត់ក៏បាននិយាយបន្ថែមទៀតថា ការដេញតាមខ្យល់កួចយក្ស ឲ្យចំពេល និងចំទីកន្លែង គឺប្រៀបបាននឹងការប្រគុំបទភ្លេង ដោយការព្យាការណ៍ និងរកមើលផ្លូវ ខណៈពេលដែលគាត់ត្រូវព្យាយាមគេចដុំទឹកកកដែលធំប៉ុនកដៃ ធ្លាក់ពីលើមេឃមក និងគេចឧបករណ៍សម្រាប់ធ្វើស្រែចំការ ដែលកំពុងតែហោះយឺតៗតាមកម្លាំងខ្យល់កួច។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកហ្វេដលេយ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍បុកពោះ ដោយចង្វាក់បេះដូងលោតកាន់តែលឿន។ ខ្ញុំក៏បានស្ងើចសរសើរអ្នកដេញតាមខ្យល់កូចយក្ស ដែលមានចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងផងដែរថា ខ្ញុំមិនចង់ចូលទៅក្នុងកណ្តាលបាតុភូតិធម្មជាតិ ដែលអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតនោះឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវដេញតាមខ្យល់ព្យុះណាមួយឡើយ ព្រោះពួកវាហាក់ដូចជាចេះតែដេញតាមខ្ញុំស្រាប់ហើយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៧ ដែលបានពិពណ៌នា អំពីនាវិក ដែលកំពុងតែជាប់នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះ។ ពួកគេកំពុងតែទទួលផលវិបាកពីការសម្រេចចិត្តខុស ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានមានប្រសាសន៍ថា “គ្រានោះ គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់គេ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យរួចពីសេចក្តីលំបាកនោះ។ ទ្រង់ធ្វើឲ្យព្យុះសង្ឃរាបានស្ងាត់ឈឹងទៅវិញ ហើយឲ្យរលកស្ងប់ស្ងៀមដែរ។ នោះគេមានសេចក្តីអំណរដោយព្រោះស្ងប់ច្រៀបហើយ ទ្រង់ក៏នាំគេទៅដល់ទ្វារសមុទ្រ ដែលគេប្រាថ្នាចង់ទៅ”(ទំនុកដំកើង ១០៧:២៨-៣០)។
ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតរបស់យើងអាចកើតឡើងពីទង្វើរបស់យើង ឬដោយសារយើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងលោកិយ ដែលមានពេញដោយអំពើបាប តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះវរបិតានៃយើង ទ្រង់ធំជាងខ្យល់ព្យុះទាំងអស់ក្នុងជីវិតយើង។…
ផ្នត់គំនិតដែលចូលចិត្តអរព្រះគុណ
ក្នុងរដ្ឋរបស់ខ្ញុំ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក រដូវរងាអាចនាំឲ្យមានការពិបាកខ្លាំង ដោយសារស៊ីតុណ្ហភាពក្រោមសូនអង្សា និងការធ្លាក់ព្រឹលមិនចេះឈប់។ នៅថ្ងៃមួយ ដែលមានអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង ខ្ញុំបានចូកព្រឹលនឹងប៉ែលម្តងហើយម្តងទៀត ហាក់ដូចជារាប់ពាន់ដងទៅហើយ។ ពេលនោះអ្នករត់សំបុត្រក៏បានឈប់នៅមុខផ្ទះខ្ញុំ ហើយសួរសុខទុក្ខខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំស្អប់រដូវរងា ហើយមានការធុញថប់នឹងព្រឹលដែលធ្លាក់ច្រើនពេក។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានពោលសរសើរ អំពីការងាររបស់គាត់ ដែលប្រាកដជាពិបាកណាស់ហើយ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានអាកាសធាតុអាក្រក់យ៉ាងនេះ។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា គាត់មានការពិបាកមែន តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលយ៉ាងហោចណាស់គាត់នៅមានការងារធ្វើ ខណៈពេលដែលមនុស្សជាច្រើនកំពុងតែគ្មានការងារធ្វើ។ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខ្ញុំនៅអាចធ្វើការងារ។
ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា គាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវចិត្តដែលដឹងគុណព្រះ។ យើងពិតជាងាយនឹងមើលរំលងអ្វីៗ ដែលយើងមាន ហើយយើងត្រូវអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ព្រះពររបស់ព្រះអង្គ ពេលដែលកាលៈទេសៈនៃជីវិតយើងប្រែជាអាប់អួរ។
សាវ័កប៉ុលបានបង្គាប់គ្រីស្ទបរិស័ទនៅទីក្រុងកូល៉ុសថា “ចូរឲ្យសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រួតត្រានៅក្នុងចិត្ត ដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាមកក្នុងសេចក្តីនោះឯង ឲ្យមានរូបកាយតែ១ ហើយត្រូវដឹងគុណផង”(កូល៉ុស ៣:១៥)។ គាត់ក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិចផងដែរថា “ចូរអរព្រះគុណក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ពីព្រោះព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើយ៉ាងដូច្នោះ ដោយនូវព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៨)។
សូម្បីតែក្នុងពេលដែលយើងមានទុក្ខលំបាក និងការឈឺចាប់ យើងនៅតែអាចស្គាល់សន្តិភាពរបស់ព្រះ និងអនុញ្ញាតឲ្យសន្តិភាពទ្រង់គ្រប់គ្រងចិត្តយើង។ ពេលយើងមានសន្តិភាពនោះ យើងនឹងនឹកចាំ អំពីអ្វីៗទាំងអស់ ដែលយើងបានទទួល ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ជាហេតុដែលនាំឲ្យយើងអរព្រះគុណព្រះអង្គ អស់ពីចិត្ត។ —BILL CROWDER
ការទទួលស្គាល់ពីបុគ្គលសំខាន់បំផុត
លោកយូសែបពី វើឌី(Guiseppi Verdi ឆ្នាំ ១៨១៣-១៩១០) គឺជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងដ៏ល្បីល្បាញ។ កាលគាត់នៅក្មេង គាត់មានចិត្តស្រេកឃ្លានការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ ហើយការនេះក៏បានជំរុញគាត់ឲ្យខិតខំទាល់តែបានទទួលជោគជ័យ។ លោកវ៉រិន វៀស(Warren Wiersbe) បានសរសេរអំពីលោកយូសែបពីយ៉ាងដូចនេះថា “ពេលដែលលោកយូសែបពី ចាប់ផ្តើមការប្រគុំតន្រ្តីអូប៉េរ៉ា ជាលើកទី១ នៅទីក្រុងផ្លូរិន អ្នកនិពន្ធបទភ្លេងរូបនេះបានឈរនៅពីមុខមនុស្សជាច្រើន តែភ្នែករបស់គាត់បានបាញ់ទៅរកមុខរបស់មនុស្សម្នាក់គត់ ក្នុងចំណោមទស្សនិកជនទាំងឡាយ។ មនុស្សម្នាក់នោះគឺជាលោករ៉ូស៊ីនី(Rossini) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងដ៏ល្បីល្បាញបំផុត នៅសម័យនោះ។ គាត់មិនខ្វល់ថា មនុស្សម្នានៅក្នុងសាលមហោស្រពនោះនឹងអបអរសាទរ ឬចំអកឲ្យគាត់នោះទេ ព្រោះគាត់គ្រាន់តែចង់បានស្នាមញញឹម ពីកំពូលតន្រ្តីករម្នាក់នេះ ដែលជាការទទួលស្គាល់សមត្ថភាពរបស់គាត់។”
តើយើងកំពុងតែស្វែងរកការទទួលស្គាល់ ពីនរណា? ពីឪពុកម្តាយ? ពីចៅហ្វាយនាយ? ឬពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់? សម្រាប់សាវ័កប៉ុល គាត់មានចម្លើយតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “យើងខ្ញុំបានអធិប្បាយតាមបែបយ៉ាងនោះឯង មិនមែនដូចជាចង់ផ្គាប់ដល់ចិត្តមនុស្សទេ គឺផ្គាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ល្បងលចិត្តរបស់យើងខ្ញុំ”(១ថែស្សាឡូនិច ២:៤)។
តើការស្វែងរកការទទួលស្គាល់ពីព្រះ មានន័យដូចម្តេច? យ៉ាងហោចណាស់ ការស្វែងរកការទទួលស្គាល់ពីព្រះ រាប់បញ្ចូលការពីរយ៉ាង។ ទីមួយ យើងត្រូវងាកចេញពីការប្រាថ្នាចង់បានការអបអរពីអ្នកដទៃ ហើយទីពីរ យើងត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ កែប្រែយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះតែមួយ ដែលស្រឡាញ់យើង និងលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ សម្រាប់យើង។ កាលណាយើងចុះចូលនឹងគោលបំណងដ៏ឥតខ្ចោះ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់ជីវិតយើង យើងអាចទន្ទឹងរង់ចាំថ្ងៃ ដែលយើងនឹងបានទទួលស្នាមញញឹមនៃការទទួលស្គាល់ពីព្រះអង្គ…
រឹងមំាដូចដែកថែប ហើយស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី
លោកខាល ស៊ែនបឺក(Carl Sandburg) គឺជាអ្នកនិពន្ធកំណាព្យដ៏ល្បី ដែលបានសរសេរ អំពីលោកអ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln)ដែលជាអតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិកថា “គេកម្រនឹងបានអានរឿងនៃមនុស្សជាតិ ដែលនិយាយអំពីបុរសម្នាក់ដែលបានចាប់កំណើតនៅលើផែនដី ដោយមានចិត្តខ្លាំងដូចដែកថែប ហើយស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី … គាត់ជម្នះខ្យល់ព្យុះដ៏អាក្រក់ ដោយចិត្តដែលមានសន្តិភាព ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន ហើយក៏មានភាពឥតខ្ចោះផង”។ គេបានប្រើពាក្យ “ដែកថែប និងក្រណាត់កាំម្ញី” ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីរបៀបដែលលោកលីនខិនបានធ្វើឲ្យមានតុល្យភាព នៅក្នុងការកាន់អំណាចរបស់គាត់ ដោយមានការយោគយល់ចំពោះបុគ្គលម្នាក់ៗ ដែលស្រេកឃ្លានសេរីភាព។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានតែអង្គបុគ្គលម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលបានធ្វើឲ្យមានតុល្យភាព រវាងភាពរឹងមាំ និងភាពស្រទន់ ឬរវាងអំណាច និងការអាណឹត។ អង្គបុគ្គលនោះគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក៨ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រឈមមុខដាក់អ្នកដឹកនាំសាសនា ដែលកំពុងកាត់ទោសស្រ្តីម្នាក់ដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ ទ្រង់បានបង្ហាញនូវភាពរឹងមាំដូចដែកថែប និងភាពស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី។ ទ្រង់បានបង្ហាញភាពរឹងមាំដូចដែក ដោយប្រឈមមុខដាក់ការទាមទារបស់ហ្វូងមនុស្សដែលស្រេកឃ្លានការបង្ហូរឈាម ដោយបង្វែរអារម្មណ៍ពួកគេ ឲ្យងាកមកមើលអំពើបាបរបស់ខ្លួនឯងវិញ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា “អ្នកណាដែលគ្មានបាបសោះ ចូរឲ្យអ្នកនោះចោលនាងនឹងថ្មជាមុនគេចុះ”(ខ.៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្ហាញនូវសេចក្តីអាណឹតដ៏ស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី ដោយប្រាប់ស្រ្តីនោះថា “ខ្ញុំក៏មិនកាត់ទោសនាងដែរ អញ្ជើញទៅចុះ តែកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ”(ខ.១១)។
កាលណាយើងបង្ហាញឲ្យគេឃើញភាពរឹងមាំ និងភាពស្រទន់របស់ទ្រង់ តាមរយៈការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះអ្នកដទៃ នោះរឿងនេះអាចបង្ហាញថា ព្រះវរបិតាកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងយើង ដោយកែប្រែយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។ យើងអាចបង្ហាញលោកិយ…
មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងតូច
លោកដេវីឌ លីន(David Lean) ជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តរឿង លោកឡរិន នៃទឹកដីអារ៉ាប់ ។ អ្នករិះគន់ខ្សែភាពយន្តជាលក្ខណៈអាជីពជាច្រើននាក់បានទទួលស្គាល់ថា ខ្សែភាពយន្តនេះស្ថិតក្នុងចំណោមខ្សែភាពយន្តដែលអស្ចារ្យបំផុត នៅគ្រប់សម័យ។ រឿងនេះបានបង្ហាញទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៃវាលរហោស្ថាននៅតំបន់អារ៉ាប់ ហើយមានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តមួយជំនាន់ ដែលរាប់បញ្ចូលលោកស្ទីវិន ស្ពេលបឺក(Steven Spielberg) ដែលជាអ្នកដឹកនាំរឿងដែលបានទទួលពានរង្វាន់អូស្កា។ លោលស្ពេលបឺកបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានទទួលការជំរុញចិត្ត ពេលខ្ញុំបានមើលរឿងនេះ ជាលើកទីមួយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនៅតូចណាស់។ វានៅតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនៅតូចណាស់។ ហើយនេះជារង្វាស់មួយនៃភាពអស្ចារ្យរបស់វា”។
សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ភាពធំសម្បើមនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំតូចណាស់។ គឺនៅពេលដែលខ្ញុំមើលទៅមហាសមុទ្រ ឬជិះយន្តហោះពីលើភ្នំទឹកកកនៅតំបន់ប៉ូល ឬក៏គយគន់ផ្ទៃមេឃពេលយប់ងងឹត ដែលមានផ្កាយរាប់ពាន់លាន។ បើសិនជាចក្រវាលដែលព្រះបានបង្កើត មានភាពធំសម្បើមយ៉ាងនេះហើយ ចុះទំរាំតែព្រះអាទិករដែលបានមានបន្ទូលឲ្យវាចេញជារូបរាង្គឡើង តើទ្រង់កាន់តែមានភាពធំអស្ចារ្យយ៉ាងណា?
ស្តេចដាវីឌក៏បានប្រកាស អំពីភាពធំប្រសើររបស់ព្រះ និងភាពតូចតាចរបស់មនុស្សយ៉ាងដូចនេះថា “នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ”(ទំនុកដំកើង ៨:៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានលើកទឹកចិត្តយើង ដោយមានបន្ទូលធានាថា “ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះ មិនច្រូតកាត់ ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ចិញ្ចឹមវា ឯអ្នករាល់គ្នា តើគ្មានដំឡៃលើសជាងសត្វទាំងនោះទេឬអី?”(ម៉ាថាយ ៦:២៦)។
ខ្ញុំប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំតូច…
តើដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬដើម្បីលុយ?
កវីកំណាព្យអៀរឡង់ ឈ្មោះអូស្កា វាយ(Oscar Wilde) បានមានប្រសាសន៍ថា “កាលពីក្មេង ខ្ញុំគិតថា លុយជាវត្ថុដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ ឥឡូវនេះ ដល់ពេលខ្ញុំមានវ័យចាស់ជាងមុន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា លុយពិតជាសំខាន់បំផុតមែន”។ តាមពិត គាត់គ្រាន់តែនិយាយលេងទេ។ គាត់រស់នៅបានតែ៤៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដូចនេះ គាត់មិនបានឆ្លងកាត់វ័យចាស់នៅឡើយទេ។ គាត់ពិតជាដឹងច្បាស់ថា មនុស្សមិនត្រូវរស់នៅ ដើម្បីលុយឡើយ។
លុយជារបស់បណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ វានៅជាមួយយើងតែមួយភ្លែត ហើយក៏ទៅចោលយើងបាត់។ ដូចនេះ យើងមិនត្រូវរស់នៅដើម្បីវា ឬដើម្បីរបស់អ្វីដែលវាអាចទិញនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនមនុស្ស នៅក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់ ទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ឲ្យកែប្រែផ្នត់គំនិត ដែលពួកគេមានចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ។ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ១២:១៥ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ចូរប្រយ័ត្ន ហើយខំចៀសពីសេចក្តីលោភចេញ ដ្បិតជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ”។ ក្នុងវប្បធម៌របស់យើងសព្វថ្ងៃ មនុស្សចូលចិត្តផ្តោតទៅលើការស្វែងរករបស់ទ្រព្យឲ្យកាន់តែច្រើន និងស្វែងរករបស់ថ្មីៗ និងល្អជាងមុន បានជាយើងត្រូវមានការស្កប់ចិត្ត និងត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិត ដែលយើងមានចំពោះលុយ និងទ្រព្យសម្បត្តិ។
ពេលដែលបុរសអ្នកមានម្នាក់បានជួបព្រះយេស៊ូវ គាត់បានដើរចេញពីទ្រង់ ដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ព្រោះគាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់មិនចង់លះបង់(លូកា ១៨:១៨-២៥) ប៉ុន្តែ លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធបានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់បានខិតខំរក ពេញមួយជីវិតគាត់(លូកា ១៩:៨)។ និយាយរួម លោកសាខេបានប្រែចិត្ត…
កីឡាបាល់ទាត់ និងអ្នកគង្វាល
មុនពេលការប្រកួតបាល់ទាត់អង់គ្លេស ទស្សនិកជនទំាងឡាយបានច្រៀងចម្រៀងរបស់ក្រុមដែលខ្លួនគាំទ្រ។ ការច្រៀងចម្រៀងនេះ ជាធាតុផ្សំដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍របស់កីឡាបាត់ទាត់អង់គ្លេស។ បទចម្រៀងទាំងនោះ គឺរាប់ចាប់តាំងពីបទរីករាយ(បទ“សប្បាយគ្រប់គ្នា”) ដល់បទចម្លែក(បទ “ពពុះសាប៊ូដែលរសាត់ឥតឈប់”) និងបទដែលគួរឲ្យភ្ញាកផ្អើល។ ឧទាហរណ៍ បទទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ គឺជាបទចម្រៀងប្រចាំក្រុម វេស ប្រូមវីជ អាលបីយ៉ុន។ គេបានដាក់តាំងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣នេះ នៅច្រកទ្វារខាងមុខស្តាត របស់ក្រុមមួយនេះ ដោយប្រកាស់អំពីអ្នកគង្វាលដ៏ល្អ អស្ចារ្យ និងធំបំផុត ទៅដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលមកទស្សនានៅ ស្តាត “វេស ប្រោន បេគគីស”។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣ ស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថា “ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគង្វាលខ្ញុំ”(ខ.១)។ ក្រោយមក កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាថាយក៏បានចែងផងដែរថា “កាល[ព្រះយេស៊ូវ]ទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល”(ម៉ាថាយ ៩:៣៦)។ ហើយក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សដែលជាចៀម ក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាអ្នកគង្វាលល្អ ឯអ្នកគង្វាលល្អ ក៏ស៊ូតែប្តូរជីវិតជំនួសចៀម”(ខ.១១)។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យអាណឹតចំពោះហ្វូងមនុស្សដែលបានដើរតាមទ្រង់ បានជាទ្រង់ឆ្លើយតប ចំពោះតម្រូវការរបស់ពួកគេ ហើយទីបំផុត ទ្រង់ក៏បានលះបង់ព្រះជន្មជំនួសយើងរាល់គ្នា។
ឃ្លា “ព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកគង្វាលរបស់ខ្ញុំ” គឺលើសពីទំនុកចម្រៀងសម័យបុរាណ ឬពាក្យស្លោកដ៏ឆ្លាតវ័យ។…
ចានគោមនៃទឹកភ្នែក
នៅទីក្រុងបូស្តុន រដ្ឋម៉ាសាឈូសេត មានផ្លាកមួយដែលមានចំណងជើងថា “ការឆ្លងកាត់ចានគោមនៃទឹកភ្នែក”។ ផ្លាកនេះបានរំឭក អំពីអ្នកដែលហ៊ានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ដើម្បីគេចចេញពីការស្លាប់ ក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រោះអត់ឃ្លានផ្លែដំឡូងបារាំងនៅប្រទេសអៀរឡង់ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨៤០។ មានមនុស្សជាងមួយលាននាក់បានស្លាប់នៅក្នុងគ្រោះធម្មជាតិនោះ ខណៈពេលដែលមនុស្សជាងមួយលានទៀត បានបោះបង់ចោលផ្ទះសំបែង ដើម្បីធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ទៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ លោកចន បូយល អូ រេលី(John Boyle O’Reilly) បានហៅរឿងនេះថា “ចានគោមនៃទឹកភ្នែក”។ ដោយសារអ្នកដំណើរទាំងនោះមានការស្រេកឃ្លាន និងការឈឺចាប់ ពួកគេបានស្វែងរកក្តីសង្ឃឹម ក្នុងអំឡុងពេលដ៏អស់សង្ឃឹម។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៥៥ ស្តេចដាវីឌបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលទ្រង់ដេញតាមក្តីសង្ឃឹម។ យើងមិនដឹងថា កាលនោះ ទ្រង់កំពុងតែជួបការគំរាមកំហែងអ្វីឡើយ តែទម្ងន់នៃទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ គឺល្មមនឹងធ្វើឲ្យទ្រង់បាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង(ខ.៤-៥)។ ពេលនោះ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋាន សូមជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ បានជាទ្រង់ពោលថា “ឱបើសិនណាជាមានស្លាបដូចជាព្រាបទៅរ៉ា នោះអញនឹងហើរចេញទៅ ឲ្យបានសេចក្តីសុខ”(ខ.៦)។
យើងក៏ប្រហែលជាចង់រត់គេចទៅរកកន្លែងមានសុវត្ថិភាព ក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់ ដូចស្តេចដាវីឌផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានពិចារណាអំពីទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ហើយ ទ្រង់ក៏បានសម្រេចព្រះទ័យរត់ទៅរកព្រះរបស់ទ្រង់ ជាជាងរត់គេចពីការឈឺចាប់ គឺដូចដែលទ្រង់បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ចំណែកខ្ញុំនឹងអំពាវនាវដល់ព្រះ ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ”(ខ.១៦)។
ពេលដែលបញ្ហាចូលមកដល់ សូមចាំថាព្រះនៃការកម្សាន្តចិត្តគ្រប់យ៉ាង ទ្រង់អាចនាំអ្នកឆ្លងកាត់ពេលដ៏ងងឹត និងការភ័យខ្លាចដែលជ្រៅបំផុតរបស់អ្នក។ ទ្រង់បានសន្យាថា ថ្ងៃណាមួយ ទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកយើងឲ្យអស់(វិវរណៈ ២១:៤)។ ការធានានេះនឹងជួយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពរឹងមាំ…
ពិបាកដូចត្រូវភ្លើងឆេះ
លោកអូស ហ្គីណេស(Os Guinness) បាននិពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា ការត្រាសហៅ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីពេលដែលលោកវីនស្ទុន ឆឺឈីល(Winston Churchill) បានទៅវិស្សមកាលជាមួយមិត្តភក្តិគាត់ នៅភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសបារាំង ដោយអង្គុយនៅក្បែរកន្លែងដុតភ្លើង ដើម្បីកម្តៅខ្លួនគាត់ ក្នុងពេលយប់ដ៏រងា។ ពេលអតីតនាយករដ្ឋមន្រ្តីរូបនេះ មើលទៅភ្លើងដែលកំពុងតែឆេះ គាត់ក៏បានឃើញអង្កត់ឱសដើមស្រល់ ដែលកំពុងតែ “ប្រេះបែក ដោយបញ្ចេញសម្លេងឈីតៗ ហើយព្រោះជ័រចេញមកក្រៅ ដូចមនុស្សស្តោះទឹកមាត់។ ភ្លាមៗនោះ គាត់ក៏និយាយថា គាត់ដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាអង្កត់ឱសនោះស្តោះទឹកមាត់ ព្រោះគាត់ដឹងថា ការដែលត្រូវភ្លើងឆេះមានការពិបាកប៉ុណ្ណា”។
ទុក្ខលំបាក ភាពអសង្ឃឹម គ្រោះថ្នាក់ ទុក្ខព្រួយ និងផលវិបាកនៃការប្រព្រឹត្តខុសរបស់យើង សុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ពិបាកដូចត្រូវភ្លើងឆេះ។ កាលៈទេសៈដ៏ពិបាកធ្វើឲ្យចិត្តយើងបាត់បង់អំណរ និងសន្តិភាពបន្តិចម្តងៗ។ ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានទទួលផលវិបាក នៃអំពើបាបដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្ត ទ្រង់ក៏បានសរសេរនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងថា “កាលទូលបង្គំបានស្ងៀមនៅ នោះឆ្អឹងទូលបង្គំបានខ្សោះទៅ ដោយសារដំងូរដែលទូលបង្គំថ្ងូរជាដរាបរាល់ថ្ងៃ… ធាតុទឹករបស់ទូលបង្គំបានត្រឡប់ទៅជារីងហួត ដូចជារដូវក្តៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤)។
ក្នុងពេលដ៏ពិបាកបែបនេះ តើយើងត្រូវងាកទៅរកជំនួយ នៅទីណា? តើយើងទៅរកក្តីសង្ឃឹមនៅទីណា? សាវ័កប៉ុលបានជួបការលំបាកជាច្រើន នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ បានជាគាត់សរសេរថា “ដែលយើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ។ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក…