វង្វេងចេញទៅឆ្ងាយ
លោកមៃឃល យ៉ាខូនេលី(Michael Yaconelli) គឺជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅរឿងកំប្លែង។ ដោយសារគាត់រស់នៅក្បែរកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមគោ នោះគាត់បានសង្កេតឃើញថា សត្វគោងាយនឹងដើរវង្វេងចេញពីហ្វូង ពេលដែលពួកវាកំពុងស៊ីស្មៅ។ ពួកវាចេះតែបន្តផ្លាស់ទីពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត ដើម្បីរកវាល ដែលសំបូរស្មៅជាង។ នៅជាយកសិដ្ឋាន សត្វគោអាចរកបានស្មៅខ្ចីៗ នៅក្រោមម្លប់ដើមឈើ។ នៅក្រៅរបងដែលដួលរលំ មានរុក្ខជាតិតូចដែលមានរស់ជាតិឈ្ងុយឆ្ងាញ់។ បន្ទាប់មក សត្វគោអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្រៅរបង ហើយក៏ចេញទៅដល់ផ្លូវថ្នល់។ ពួកវាស៊ីស្មៅពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយយឺតៗ ទាល់តែវង្វេង។
មិនមែនមានតែសត្វគោទេ ដែលមានបញ្ហាដើររហេតរហូត។ សត្វចៀមក៏ឧស្សាហ៍វង្វេងចេញពីហ្វូងផងដែរ ហើយចំណែកឯមនុស្សវិញ ទំនងជាងាយនឹងវង្វេងញឹកញាប់ជាងសត្វទាំងនេះទៀត។
ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះទ្រង់បានប្រៀបធៀបយើង នឹងសត្វចៀម។ យើងងាយនឹងផ្លាស់ទីទៅមុខបត់ចុះឡើង ហើយព្យាយាមចម្អែតខ្លួនឯង នៅតាមផ្លូវរបស់យើង ដោយការបន្ថែមបន្ថយ និងធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ដោយមិនបានកត់សម្គាល់ថា ខ្លួនឯងកំពុងតែវង្វេងចេញពីសេចក្តីពិត បានឆ្ងាយប៉ុណ្ណាហើយទេ។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកផារិស៊ី អំពីសត្វចៀមមួយក្បាលដែលបានវង្វេង។ សត្វចៀមនោះ មានតម្លៃចំពោះអ្នកគង្វាលណាស់ បានជាគាត់ទុកហ្វូងចៀមគាត់ចោលសិន ដើម្បីទៅស្វែងរកវា។ ហើយពេលដែលគាត់បានរកឃើញចៀមដែលវង្វេងនោះ គាត់ក៏បានអរសប្បាយ(លូកា ១៥:១-៧)។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានព្រះទ័យរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្នកដែលបានងាកបែរមករកព្រះអង្គវិញ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “លុះមកដល់ផ្ទះវិញ អ្នកនោះនឹងហៅពួកសំឡាញ់ និងពួកអ្នកជិតខាងមក ប្រាប់ថា សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ” (ខ.៦)។…
ការកាត់ចិត្ត
មានពេលមួយគ្រូពេទ្យនៅមន្ទីរពេទ្យសម្រាប់អ្នកជំងឺដំណាក់កាលចុងក្រោយ បានប្រាប់ខ្ញុំថា “ឪពុករបស់អ្នកជិតផុតដង្ហើមហើយ”។ ពាក្យ “ជិតផុតដង្ហើម” គឺសំដៅទៅលើដំណាក់កាលចុងក្រោយ នៃជីវិតរបស់អ្នកជំងឺ និងជាពាក្យថ្មីមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែក គឺហាក់ដូចជាកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវឯកទិស ដ៏ឯកោ។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ឪពុកខ្ញុំ ខ្ញុំនិងបងស្រីខ្ញុំអង្គុយនៅក្បែរគ្រែគាត់ ដោយមិនដឹងថា គាត់នៅអាចស្តាប់យើងឮឬអត់នោះទេ។ យើងក៏បានថើបផ្នែកខាងលើនៃថ្ងាសដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គាត់ ដែលទំពែក។ យើងក៏បាននិយាយខ្សិបដាក់គាត់ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យាដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់គាត់។ យើងក៏បានច្រៀងបទ “សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ អស្ចារ្យណាស់” ហើយក៏បានដកស្រង់បទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក២៣។ យើងប្រាប់គាត់ថា យើងស្រឡាញ់គាត់ ហើយអរគុណគាត់ ដែលបានធ្វើជាឪពុករបស់យើង។ យើងដឹងថា ចិត្តគាត់ចង់ទៅនៅជាមួយព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់អាចទៅបាន។ ការនិយាយចេញនូវពាក្យទាំងនេះ គឺជាការបោះជំហានដ៏ឈឺចាប់ទីមួយ ឆ្ពោះទៅរកការកាត់ចិត្ត។ ពីរបីនាទីក្រោយមក ឪពុករបស់យើងក៏បានទទួលស្វាគមន៍ដោយអំណរ ចូលទៅក្នុងផ្ទះដ៏អស់កល្បរបស់គាត់។
ការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ធ្វើឲ្យយើងមានការឈឺចាប់។ សូម្បីតែព្រះយេស៊ូវក៏ព្រះកន្សែងផងដែរ ពេលដែលឡាសា ដែលជាមិត្តសំឡាញ់របស់ទ្រង់ បាត់បង់ជីវិត(យ៉ូហាន ១១:៣៥)។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ នោះយើងមានក្តីសង្ឃឹម បន្ទាប់ពីយើងលាចាកផែនដីនេះ។ បទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១១៦:១៥ បានចែងថា “អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ” គឺអ្នកដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ មានតម្លៃចំពោះព្រះអង្គ។ ទោះពួកគេស្លាប់ ពួកគេនឹងមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។
ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា…
បញ្ហានៃភាពលម្អៀង
បងប្រុសរបស់ស្វាមីខ្ញុំ មានទីលំនៅ ក្នុងតំបន់ជួរភ្នំខូឡូរ៉ាដូ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយ ១៩៣០ គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះរបស់យើង។ ទោះផ្ទះរបស់ហ្គ័ររីត(Gerrits) នៅឆ្ងាយពីយើងក៏ដោយ គាត់នៅតែជាសមាជិកជាទីស្រឡាញ់របស់គ្រួសារ ដោយសារគាត់មានភាពកំប្លុកកំប្លែង និងចិត្តល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំនៅអាចចាំបានថា មានពេលមួយ បងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់បាននិយាយលេងសើចថា គាត់ជាកូនសំណប់របស់ម្តាយពួកគេ។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ពួកគេថែមទាំងបានទិញអាវយឺតមួយ ដែលមានអក្សរបោះពុម្ភពីលើថា “ខ្ញុំជាកូនសំណប់របស់ម៉ាក់”។ យើងសុទ្ធតែមានភាពសប្បាយរីករាយ ចំពោះភាពកំប្លុកកំប្លែងរបស់បងប្អូនបង្កើតរបស់យើង ប៉ុន្តែ តាមធម្មតា ភាពលម្អៀង មិនមែនជារឿងលេងសើចឡើយ។
ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣៧ យើងឃើញថា លោកយ៉ាកុបបានឲ្យអាវដែលមានពណ៌ច្រើន ទៅយ៉ូសែបដែលជាកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលការនេះបានបង្ហាញឲ្យកូនដទៃទៀតដឹងថា យ៉ូសែបជាកូនពិសេសជាងគេ ចំពោះគាត់(ខ.៣)។ អាវនោះមិនមានអក្សរសរសេរពីលើទេ តែការប្រគល់អាវពិសេសនេះ ឲ្យទៅយ៉ូសែប គឺមិនខុសពីការប្រកាស់ថា យ៉ូសែបជាកូនសំណប់របស់លោកយ៉ាកុប។
ការបង្ហាញចេញនូវភាពលម្អៀងក្នុងគ្រួសារ អាចនាំឲ្យមានការបែកបាក់គ្រួសារ។ នាងរេបេកា ដែលជាម្តាយ បានស្រឡាញ់លោកយ៉ាកុប ខ្លាំងជាងលោកអេសាវ ជាហេតុនាំឲ្យមានជម្លោះរវាងបងប្អូនទាំងពីរ(២៥:២៨)។ កំហុសនេះក៏បានបន្តកើតមានទៀត នៅពេលដែលលោកយ៉ាកុប ស្រឡាញ់នាងរ៉ាជែល(ម្តាយរបស់លោកយ៉ូសែប) ខ្លាំងជាងនាងឡេអា ដែលនាំឲ្យមានភាពមិនចុះសម្រុងគ្នា និងបញ្ហាជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យឈឺក្បាល(២៩:៣០-៣១)។ ជាការពិតណាស់ គំរូអាក្រក់នេះ គឺជាមូលហេតុដែលនាំឲ្យបងប្អូនរបសលោកយូសែបស្អប់គាត់ ហើយថែមទាំងរៀបគម្រោងសម្លាប់គាត់ទៀតផង(៣៧:១៨)។
នៅក្នុងទំនាក់ទំនង យើងអាចមានការពិបាក នៅក្នុងការជៀសវាងភាពលម្អៀង។ ប៉ុន្តែ…
មានគំនិតដែលស្របនឹងព្រះវិញ្ញាណ
មានពេលមួយ អ្នកកែសម្លេងព្យាណូបានព្យាយាមកែសម្លេងព្យាណូធំមួយគ្រឿង ឲ្យមានសម្លេងត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ ពេលខ្ញុំកំពុងតែស្តាប់សម្លេងដែលគាត់កំពុងតែកែនោះ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ពេលមួយ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្តាប់សម្លេងដ៏ពិរោះក្រៃលែងរបស់ព្យាណូ ក្នុងការប្រគុំបទ “វ័រស័រ ខុនសឺតូ” និងបទ “ទ្រង់ធំអស្ចារ្យ”។ ប៉ុន្តែ ពេលនេះឧបករណ៍តន្រ្តីនេះ កំពុងត្រូវការឲ្យគេកែសម្លេងវា។ ខ្ទង់ខ្លះមានសម្លេងត្រូវហើយ តែខ្ទង់ខ្លះទៀតមានសម្លេងទាបពេក ឬខ្ពស់ពេក ស្តាប់ទៅមិនពិរោះ។ គេមិនដែលជួលអ្នកកែសម្លេងព្យាណូ ឲ្យកែសម្រួលខ្ទង់នីមួយៗ ឲ្យមានសម្លេងដូចគ្នានោះទេ ប៉ុន្តែ គេត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យខ្ទង់នីមួយៗមានសម្លេងពិសេសខុសគ្នា ហើយរួមផ្សំគ្នា បង្កើតជាទំនុកដ៏ពិរោះរណ្តំ។
សូម្បីតែនៅក្នុងពួកជំនុំ ក៏យើងអាចសង្កេតឃើញភាពមិនស៊ីសង្វាក់គ្នាផងដែរ។ អ្នកដែលមានបំណងប្រាថ្នាខ្ពស់ ឬមានអំណោយទានខុសគ្នា អាចបង្កើតឲ្យមានភាពមិនចុះសម្រុងគ្នា ពេលណាពួកគេធ្វើការជាមួយគ្នា។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងបទគម្ពីរកាឡាទី ជំពូក៥ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿទាំងអស់ឲ្យលះបង់ “ការស្អប់គ្នា ឈ្លោះប្រកែក ឈ្នានីស កំហឹង ទាស់ទែងគ្នា បាក់បែក បក្សពួក” ដែលអាចបំផ្លាញការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះ ឬបំផ្លាញទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់មក សាវ័កប៉ុលក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យឱបក្រសោបយក ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណវិញ ដែលមានដូចជា : “សេចក្តីស្រឡាញ់ អំណរអរ មេត្រីភាព អត់ធ្មត់ សុភាព សប្បុរស ស្មោះត្រង់ ស្លូតបូត ហើយដឹងខ្នាត”(ខ.២០,២២-២៣)។…
គំនិតដែលនាំឲ្យមានអំណរ
លោកប៊ីល សាពីរ៉ូ(Bill Shapiro)បានសម្ភាសមនុស្សជាច្រើន ក្រោមប្រធានបទ ក្នុងការអ្វីដែលយើងរក្សាទុក ។ មនុស្សម្នាក់ៗដែលគាត់បានសម្ភាស បាននិយាយ អំពីរបស់ទ្រព្យណាមួយ ដែលមានសារៈសំខាន់ និងនាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង សម្រាប់ពួកគេ បានជាពួកគេមិនចង់ឃ្លាតចេញពីវា។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំជញ្ចឹងគិត អំពីទ្រព្យសម្បត្តិនៅផែនដី ដែលមានតម្លៃបំផុត ចំពោះខ្ញុំ និងនាំឲ្យខ្ញុំមានក្តីអំណរ។ ក្នុងនោះ របស់ទីមួយ គឺជាកាតវិក្កយប័ត្រដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលមានអាយុ៤០ឆ្នាំ ដែលម្តាយខ្ញុំបានសរសេរដោយផ្ទាល់ដៃ។ របស់ទីពីរគឺជាពែងតែពណ៌ផ្កាឈូក របស់ជីដូនខ្ញុំ។ អ្នកដទៃប្រហែលជាចាត់ទុកអនុស្សាវរីយល្អៗ ជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ ដែលមានដូចជា ពាក្យសរសើរដែលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ស្នាមញញឹមរបស់ចៅ ឬមេរៀនដ៏ពិសេសដែលពួកគេទទួលបានពីព្រះគម្ពីរជាដើម។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ របស់អ្វីដែលយើងច្រើនតែបង្គរទុកក្នុងចិត្តយើង គឺជាការអ្វីដែលនាំឲ្យយើងមានទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង។ របស់ទាំងនោះមានដូចជា ទីមួយ : ការថប់បារម្ភ ដែលបានលាក់ខ្លួន តែអាចចេញមករំខានយើងយ៉ាងងាយស្រួល, ទីពីរ : កំហឹងដែលពួនក្នុងចិត្តយើង ដោយត្រៀមវាយប្រហារគ្រប់ពេល ហើយទីបី : ភាពល្វីងជូរចត់ ដែលបានស៊ីបំផ្លាញស្នូលនៃគំនិតរបស់យើង យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។
ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព គាត់បានលើកឡើង អំពី “ការគិត” តាមបែបដែលវិជ្ជមានជាងនេះ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅទីនោះ ឲ្យអរសប្បាយជានិច្ច ឲ្យមានភាពសម្លូត និងថ្វាយការអ្វីទាំងអស់ដាច់ដល់ព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន(ភីលីព ៤:៤-៩)។
ពេលដែលយើងស្វែងយល់…
នាំយករបស់អ្វីដែលអ្នកមាន
“រឿងសម្លរថ្ម” គឺជារឿងនិទានដ៏ចំណាស់មួយ ដែលបានដំណាលថា មានបុរសម្នាក់បានចូលទៅក្នុងភូមិមួយ ដោយមានការស្រេកឃ្លានអាហារយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចចែកអាហារឲ្យគាត់ សូម្បីតែបន្តិច។ គាត់ក៏បានបង់ថ្មមួយដុំចូលទៅក្នុងទឹក នៅក្នុងឆ្នាំងមួយ ដែលគាត់បានដាក់ដាំនៅលើភ្លើង។ អ្នកភូមិក៏មានការងឿងឆ្ងល់ ហើយក៏បានមើលគាត់អង្គុយកូរសម្លរថ្មរបស់គាត់។ ទីបំផុត មានមនុស្សម្នាក់បានយកដំឡូងបារាំងពីរបីផ្លែ មកបង់ក្នុងឆ្នាំងនោះដែរ។ មនុស្សម្នាក់ទៀតក៏បានយកការ៉ុតពីរបីម៉ើមមកដាក់បន្ថែមទៀត។ បន្ទាប់មក អ្នកផ្សេងទៀតក៏បានមកបន្ថែមគ្រឿងឲ្យគាត់ ដោយខ្លះមានខ្ទឹមបារាំង និងខ្លះទៀតមានអង្ករពីរបីក្តាប់។ មានកសិករម្នាក់បានបរិច្ចាកទឹកដោះគោខ្លះៗឲ្យគាត់ផងដែរ។ ទីបំផុត “សម្លរថ្ម”របស់គាត់ ក៏បានក្លាយជាអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់។
រឿងនិទាននេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីតម្លៃនៃការចែករំលែក ប៉ុន្តែ វាក៏បានរំឭកយើងផងដែរថា យើងត្រូវនាំយកអ្វីដែលយើងមាន មកចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ ឬថ្វាយដល់ព្រះ ទោះវាហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ក៏ដោយ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ៦:១-១៤ មានមនុស្សមួយហ្វូងធំបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយក្នុងចំណោមពួកគេ មានក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានអាហារជាប់តាមខ្លួន។ ពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវមិនដឹងថា នឹងត្រូវយកអាហាររបស់ក្មេងប្រុសនោះ ដែលមាននំប៉័ង៥ដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ទៅចែកដល់ហ្វូងមនុស្សយ៉ាងដូចម្តេចទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលក្មេងប្រុសនោះលះបង់អាហារនោះដល់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យអាហារនោះកើនឡើងជាពហុគុណ ហើយក៏បានប្រទានដល់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ដែលកំពុងតែឃ្លានអាហារ!
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា “អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកអាហារឲ្យបានច្រើន ដើម្បីចម្អែតមនុស្ស៥ពាន់នាក់ឡើយ។ អ្នកគ្រាន់តែនាំយកនំប៉័ង និងត្រីដ៏តិចតួចរបស់អ្នកមកថ្វាយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ”។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានទទួលយកអាហាររបស់មនុស្សម្នាក់ ហើយធ្វើឲ្យវាកើនឡើងជាពហុគុណ លើសពីការរំពឹងគិត ឬក្តីស្រមៃរបស់មនុស្សជាយ៉ាងណា(ខ.១១) នោះព្រះអង្គក៏នឹងទទួលយកការប្រឹងប្រែង អំណោយទាន…
អំពើសប្បុរសដោយចេទនា
មានពេលមួយចេស៊ីកា(Jessica) បានឡើងជិះយន្តហោះជាមួយកូនតូចៗរបស់ខ្លួន។ ស្រ្តីជាម្តាយដ៏វ័យក្មេងម្នាក់នេះបានព្យាយាមលួងកូនស្រីរបស់ខ្លួន ដែលមានអាយុបីឆ្នាំ យ៉ាងលំបាកលំបិន ពេលដែលវាយំទធាក់ជើងឥតឈប់។ បន្ទាប់មក កូនប្រុសដែលមានអាយុ៤ខែក៏បានចាប់ផ្តើមស្រែកយំផងដែរ ដោយការស្រេកឃ្លាន។
អ្នកដំណើរដែលអង្គុយជាប់កៅអីគាត់ ក៏បានប្រញាប់ជួយពរទារករបស់នាង ខណៈពេលដែលនាងដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ឲ្យកូនបង។ បន្ទាប់មក អ្នកដំណើររូបនោះ ក៏បានប្រាប់នាងថា គាត់ក៏ធ្លាប់ធ្វើជាឪពុក ក្នុងវ័យក្មេងផងដែរ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមនាំកូនស្រីរបស់នាងផាត់ពណ៌ពីលើរូបគំនូរ នៅពេលដែលនាងកំពុងបំបៅដោះកូន។ ហើយនៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ក្នុងជើងហោះហើរបន្ទាប់ បុរសដដែលនេះក៏បានស្ម័គ្រចិត្តជួយនាងទៀត បើសិនជានាងត្រូវការ។
ចេស៊ីកាក៏បានរំឭកថា ថ្ងៃនោះ ព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានពាល់នាង។ ទ្រង់អាចឲ្យនាងនិងកូនអង្គុយនៅក្បែរអ្នកផ្សេង តែទ្រង់បានឲ្យពួកនាងអង្គុយនៅក្បែរបុរសដែលចិត្តល្អបំផុត ដែលនាងធ្លាប់ជួប។
បទគម្ពីរ ២សាំយ៉ូអែល ជំពូក៩ បាននិយាយអំពីគំរូនៃអំពើសប្បុរសមួយទៀត។ ខ្ញុំបានហៅអំពើសប្បុរសនោះថា ភាពសប្បុរសដោយចេតនា ។ បន្ទាប់ពីស្តេចសូល និងយ៉ូណាថាន ដែលជាបុត្រាទ្រង់សុគត អ្នកខ្លះបានរំពឹងថា ស្តេចដាវីឌមុខជានឹងសម្លាប់សំណល់នៃពូជពង្សរបស់ស្តេចសូល ដើម្បីកុំឲ្យមានអ្នកដណ្តើមរាជ្យទ្រង់។ តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានសួរគេថា “តើមានពូជពង្សរបស់សូលណាមួយសល់នៅឬទេ ដើម្បីឲ្យយើងបានសំដែងសេចក្តីករុណានៃព្រះដល់អ្នកនោះ(២សាំយ៉ូអែល ៩:៣)។ គេក៏បាននាំមភីបូសែត ជាបុត្រានៃយ៉ូណាថាន ចូលមកគាល់ស្តេចដាវីឌ ហើយស្តេចដាវីឌក៏បានឲ្យគាត់ទទួលមរដករបស់គាត់ ហើយក៏បានអញ្ជើញគាត់ ឲ្យបរិភោគអាហារនៅតុរបស់ទ្រង់ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ទុកដូចជាបុត្របង្កើតរបស់ទ្រង់ (ខ.១១)។
ក្នុងនាមយើង ដែលជាអ្នកទទួលសេចក្តីសប្បុរសដ៏ធំធេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចូរយើងស្វែងរកឱកាស បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសប្បុរសដោយចេតនា ដល់អ្នកដទៃផងដែរ(កាឡាទី ៦:១០)។—CINDY…
ជាប់ខ្លួនយ៉ាងងាយស្រួល
ទាហានដែលបានប្រយុទ្ធគ្នា នៅក្នុងព្រៃ មានអាកាសធាតុក្តៅស្អុះស្អាប់ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក បានជួបប្រទះនូវបញ្ហាដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់ជាច្រើន ។ នៅក្នុងព្រៃទាំងនោះ មានវល្លិដែលមានបន្លាស្អិតទាក់ជាប់ខ្លួន និងឧបករណ៍របស់ទាហានទាំងនោះ ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន ធ្វើឲ្យពួកគេជាប់ខ្លួនទៅណាមិនរួច។ ពេលដែលពួកព្យាយាមរើខ្លួនឲ្យរួច មែករបស់រុក្ខជាតិទាំងនោះ ក៏បានមកព័ទ្ធខ្លួនពួកគេកាន់តែច្រើន។ ពួកគេក៏បានដាក់រហ័សនាម ឲ្យវល្លិនោះថា វល្លិ“ចាំមួយភ្លែតសិន” ព្រោះពេលណាពួកគេជាប់ខ្លួននឹងវ័ល្លនោះ មិនអាចផ្លាស់ទីទៅមុខទៀត ពួកគេត្រូវបង្ខំចិត្តស្រែកប្រាប់គ្នារបស់ពួកគេថា “អេហ៍ ចាំមួយភ្លែតសិន ខ្ញុំជាប់ខ្លួនហើយ”។
ដំណើរជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទក៏មានលក្ខណៈស្រដៀងនេះដែរ។ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវពិបាកនៅក្នុងការបន្តដំណើរទៅមុខ នៅពេលដែលអំពើបាបបានចងរឹតពួកគេជាប់។ បទគម្ពីរហេព្រើរ ១២:១ បានប្រាប់យើងឲ្យ “ចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ ហើយត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់”។ ប៉ុន្តែ ធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចដោះបន្ទុកនៃអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ ចេញពីជីវិតយើង?
មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចរំដោះយើង ឲ្យរួចពីអំពើបាបដ៏ស្អិត នៅក្នុងជីវិតយើង។ សូមយើងរៀនមើលទៅព្រះអង្គ ដែលជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង(១២:២)។ ដោយសារព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ បានមកយកកំណើតជាមនុស្សទាំងស្រុង នោះទ្រង់ក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការល្បួងផងដែរ តែទ្រង់មិនដែលបានធ្វើអំពើបាបសោះ(២:១៧-១៨ ៤:១៥)។ បើយើងនៅតែម្នាក់ឯង នោះយើងនឹងជាប់នៅក្នុងអំពើបាបរបស់យើង ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងឈ្នះការល្បួងផងដែរ។ យើងអាច “ដោះ” អំពើបាបចេញ ហើយដេញតាមសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះអង្គវិញ(១កូរិនថូស ១០:១៣)។—CINDY…
ពឹងផ្អែកលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ
កាលអ្នកស្រីឃែរី(Kerry) និងលោកប៉ុល(Paul) ទើបតែរៀបការ អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែមិនចេះធ្វើម្ហូបដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់មួយ អ្នកស្រីឃែរីបានសម្រេចចិត្តសាកធ្វើម្ហូបស្ពែហ្គេទី។ គាត់បានធ្វើច្រើនពេក បានជាប្តីប្រពន្ធមួយគូនេះ អាចបន្តញាំវាទៀត នៅពេលល្ងាចថ្ងៃបន្ទាប់។ នៅថ្ងៃទីបី លោកប៉ុលក៏បានស្ម័គ្រចិត្តធ្វើម្ហូបម្តង ដោយដាក់ប៉ាស្តា និងទឹកជ្រលក់ច្រើនជាងមុនទ្វេរដង ដោយសង្ឃឹងថា អាហារមួយឆ្នាំងធំនេះ អាចឲ្យពួកគេញាំរហូតដល់ចុងសប្តាហ៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលអ្នកទាំងពីរអង្គុយចុះ ដើម្បីញាំអាហារពេលល្ងាចនៅយប់នោះ អ្នកស្រីឃែរីក៏បានសារភាពថា គាត់មានការធុញទ្រាន់នឹងការញាំស្ពែហ្កេទីនោះហើយ។
សូមយើងគ្រាន់តែស្រមៃ អំពីការញំាអាហារដដែលៗ ដូចពួកអ៊ីស្រាអែល នៅវាលរហោស្ថាន អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ។ រៀងរាល់ពេលព្រឹក ពួកគេបានដើររើស “អាហារដ៏អស្ចារ្យ” ដែលមានរស់ជាតិផ្អែម ដែលព្រះទ្រង់បានផ្គត់ផ្គង់ ឲ្យពួកគេទៅជាធ្វើអាហារ(ដោយបរិភោគមិនឲ្យសល់ លើកលែងតែនៅពេលដែល ថ្ងៃឈប់សម្រាក គឺជាថ្ងៃបន្ទាប់ និក្ខមនំ ១៦:២៣-២៦)។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេមានភាពប៉ិនប្រសប់ក្នុងការចម្អិនវា ដោយដុត ឬស្ងោវាធ្វើជាអាហារ(ខ.២៣)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បាននឹកអាហារល្អៗ ដែលពួកគេចូលចិត្តបរិភោគនៅនគរអេសីព្ទ(ខ.៣ ជនគណនា ១១:១-៩) ទោះពួកគេបានទទួលអាហារដ៏មានជីវជាតិទាំងនោះ នៅពេលដែលពួកគេកំពុងស្ថិតនៅក្នុងរបបទាសភាពដ៏សាហាវក៏ដោយ។
ជួនកាល យើងក៏មានការតូចចិត្តផងដែរ ពេលដែលជីវិតយើងមិនបានសុខស្រួលដូចកាលពីមុន។ ពុំនោះទេ “ភាពអាប់ឱន” នៃជីវិតធ្វើឲ្យយើងមានការមិនពេញចិត្ត។ ប៉ុន្តែ សូមយើងជញ្ជឹងគិត អំពីបទគម្ពីរនិក្ខមនំ ជំពូក១៦…
លើសពីអ្នកជិតខាង
កាលពីរដូវក្តៅ នៅឆ្នាំ២០១៧ ខ្យល់ព្យុះហាវេយ បាននាំមកនូវវិនាសកម្ម ដល់ជីវិតមនុស្ស និងទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើនសន្ធឹក នៅតំបន់ឆ្នេរឈូងសមុទ្រនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ មានមនុស្សជាច្រើនបានជួយផ្គត់ផ្គង់អាហារ ទឹក សំលៀកបំពាក់ និងជំរក ដល់ជនរងគ្រោះ ដែលកំពុងតែមានតម្រូវការជាបន្ទាន់។
ម្ចាស់ហាងព្យាណូ នៅរដ្ឋម៉ារីលែនបានទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត ឲ្យធ្វើអ្វីម្យ៉ាង បន្ថែមពីលើនេះទៀត។ គាត់បានគិត អំពីលទ្ធភាពដែលតន្រ្តីអាចនាំមកនូវការប្រោសឲ្យជាដ៏ពិសេស និងភាពប្រក្រតីឡើងវិញ ដល់អ្នកដែលបានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់។ ដូចនេះ គាត់និងបុគ្គលិករបស់គាត់ ក៏បានចាប់ផ្តើមជួសជុលព្យាណូដែលគេបានប្រើហើយ ហើយក៏បានរកមើល កន្លែងណាដែលមានត្រូវការខ្លាំងជាងគេ។ នៅរដូវផ្ការីកឆ្នាំនោះ លោកឌីន ក្រាមើ(Dean Kramer) និងអ្នកស្រីឡូស(Lois) ក៏បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយ តាមផ្លូវគោក ទៅក្រុងយូស្តុន រដ្ឋតិចសាស់ ដោយបើកបរឡានដឹកព្យាណូបីគ្រឿង យកទៅឲ្យក្រុមគ្រួសារ ព្រះវិហារ និងសាលារៀន នៅក្នុងតំបន់ដែលបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញនោះ។
ជួនកាល យើងសន្និដ្ឋានថា អ្នកជិតខាង គឺជាអ្នកដែលរស់នៅក្បែរផ្ទះយើង ឬុយ៉ាងហោចណាស់ គឺជានរណាម្នាក់ដែលយើងស្គាល់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីរឿងប្រៀបប្រដូច អំពីសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ដើម្បីបង្រៀនថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានសម្រាប់អ្នកជិតខាងយើង មិនគួរមានរនាំងអ្វីមករារាំងឡើយ។ បុរសសាសន៍សាំម៉ារីនោះ បានយកអសាជនរងគ្រោះដែលគាត់មិនដែលស្គាល់ ទោះអ្នកនោះជាជនជាតិយូដា ដែលតាមធម្មតា ជនជាតិយូដាមិនរាប់រកសាសន៍សាំម៉ារីឡើយ(ខ.២៥-៣៧)។
ពេលដែលគេសួរលោកឌីន…