អំណរដល់លោក
រៀងរាល់រដូវបុណ្យណូអែលមកដល់ អ្នកផ្ទះខ្ញុំបានតុបតែងអំពីការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមវប្បធម៌ផ្សេងៗគ្នា ដែលមានក្នុងពិភពលោក។ យើងមានការតុបតែងតាមបែបអាឡឺម៉ង់ ដែលមានទម្រង់ដូចពីរ៉ាមីត និងការតុបតែងស្តីអំពីស្នូកសត្វ ដែលធ្វើពីឈើអូលីវ មកពីភូមិបេថ្លេហិម ព្រមទាំងការតុបតែងដោយប្រើពណ៌ឆើតៗ តាមជនជាតិមិចស៊ីកូ។ ក្រុមគ្រួសារយើងចូលចិត្តការតុបតែង តាមជនជាតិអាហ្វ្រិកជាងគេ ដែលក្នុងនោះ គេមិនបានដាក់រូបសត្វចៀម និងអូដ្ឋតាមធម្មតា តែបានដាក់រូបសត្វដំរីទឹកមើលទៅរូបព្រះឱរសយេស៊ូវ ដោយការពេញចិត្ត។
ការតុបតែងអំពីកំណើតព្រះយេស៊ូវ តាមវប្បធម៌ខុសៗគ្នាដូចនេះ បានធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំមានភាពកក់ក្តៅណាស់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំនឹកចាំថា កំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវ មិនមែនសម្រាប់តែជនជាតិ ឬវប្បធម៌មួយនោះឡើយ តែជាដំណឹងល្អ សម្រាប់លោកិយទាំងមូល ជាមូលហេតុដែលមនុស្ស នៅគ្រប់ជាតិសាសន៍អរសប្បាយ។
រូបព្រះឱរសដែលបានបង្ហាញ នៅក្នុងការតុបតែងអំពីកំណើតព្រះយេស៊ូវ ក្នុងគ្រួសារខ្ញុំ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីពិត នៃព្រះទ័យ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់លោកិយទាំងមូល។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ពេលដែលពួកផារិស៊ីម្នាក់ទូលសួរព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលថា “ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
អំណោយរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាដំណឹងល្អសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ទោះអ្នកមានផ្ទះនៅកន្លែងណាក៏ដោយ ក្នុងពិភពលោកនេះ កំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាការប្រទានរបស់ព្រះ នូវសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសន្តិភាពមកអ្នក។ ហើយអស់អ្នកដែលរកឃើញជីវិតថ្មី ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែល “មកពីគ្រប់ពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា គ្រប់នគរ ហើយពីគ្រប់ទាំងសាសន៍” និងច្រៀងសរសើរសិរីល្អរបស់ព្រះ…
ឯកសិទ្ធិក្នុងការអធិស្ឋាន
បទ “ប៉ា មិនអធិស្ឋានទៀតឡើយ” គឺជាបទចម្រៀងរបស់លោកគ្រីស ស្ទាផ្លេតុន(Chris Stapleton) ដែលជាអ្នកចម្រៀងជនបទ។ បទចម្រៀងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ដែលបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីការដែលឪពុករបស់គាត់បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ពាក្យពេចន៍ក្នុងបទចម្រៀងនេះបានបង្ហាញ អំពីមូលហេតុដែលការអធិស្ឋានរបស់ឪពុកគាត់បានបញ្ចប់ គឺមិនមែនដោយសារឪពុកគាត់ឈប់ជឿ ឬមានការនឿយណាយនោះទេ តែគឺដោយសារឪពុកគាត់បានស្លាប់។ លោកស្ទេផ្លេតុនក៏បានស្រមៃថា ពេលនេះ លោកឪពុកគាត់មិននិយាយទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈការអធិស្ឋានទៀតឡើយ តែកំពុងតែដើរ និងជជែកជាមួយព្រះអង្គ ដោយមុខទល់នឹងមុខ នៅនគរស្ថានសួគ៌។
ការនឹកចំារបស់លោកស្តេផ្លេតុន អំពីការដែលឪពុកគាត់បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីឪពុកម្នាក់ទៀត ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានអធិស្ឋានឲ្យកូនរបស់ខ្លួន។ ខណៈពេលដែលព្រះជន្មរបស់ស្តេចដាវីឌជិតដល់ទីបញ្ចប់ ទ្រង់ក៏បានធ្វើការរៀបចំ សម្រាប់សាឡូម៉ូនដែលជាបុត្រាទ្រង់ ឲ្យស្នងរាជបន្ត ធ្វើជាក្សត្របន្ទាប់នៃនគរអ៊ីស្រាអែល។
បន្ទាប់ពីទ្រង់បានឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលជួបជុំគ្នា ដើម្បីធ្វើពិធីចាក់ប្រេងតាំងឲ្យសាឡូម៉ូន ទ្រង់ក៏បាននាំពួកគេឲ្យអធិស្ឋាន ដូចដែលទ្រង់បានធ្វើជាច្រើនដងមកហើយ។ ក្នុងការអធិស្ឋាននោះ ស្តេចដាវីឌបានរំឭកអំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យប្រជារាស្រ្តទ្រង់ នៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានរាប់បញ្ចូលការអធិស្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនជាពិសេស សម្រាប់បុត្រាទ្រង់ ដោយទូលសូមព្រះអម្ចាស់ប្រទានឲ្យសាឡូម៉ូន ជាបុត្រាទ្រង់ មានចិត្តស្មោះត្រង់ ដើម្បីឲ្យបានកាន់តាមអស់ទាំងក្រឹត្យក្រមសេចក្តីបន្ទាល់ និងបញ្ញត្តនៃទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន(១របាក្សត្រ ២៩:១៩)។
យើងក៏មានឯកសិទ្ធិពិសេស ដើម្បីអធិស្ឋានដោយចិត្តស្មោះត្រង់ សម្រាប់មនុស្ស ដែលព្រះទ្រង់បានដាក់ក្នុងជីវិតយើង។ គំរូនៃភាពស្មោះត្រង់របស់យើង អាចជះឥទ្ធិពលដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលនឹងនៅតែបន្តមាន បន្ទាប់ពីយើងលាចាកលោក។…
ការបង្កើតផលផ្លែដែលផ្អែមបំផុត
ពេលដែលគ្រួសារខ្ញុំទិញផ្ទះ យើងក៏ទទួលបាននូវដើមទំពាំងបាយជូរដ៏ល្អមួយដើមផងដែរ។ ដោយសារយើងទើបតែរៀនដាំដើមទំពាំងបាយជូរ នោះយើងបានចំណាយពេលច្រើន ដើម្បីរៀនលួសមែក ស្រោចទឹក និងថែទាំវា។ ពេលដែលផ្លែវាទុំ ខ្ញុំក៏បានបេះផ្លែវាមួយផ្លែ ដាក់ចូលក្នុងមាត់ ហើយក៏មានការខកចិត្ត ចំពោះរស់ជាតិជូររបស់វា។
ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍នឿយណាយ នៅក្នុងការថែទាំដើមទំពាំងបាយជូរនោះ យ៉ាងលំបាកលំបិន ដែលមិនបានទទួលផលល្អ ហើយក៏បាននឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៥ ដែលនិយាយប្រៀបប្រដូច អំពីទំនាក់ទំនងរបស់ព្រះ ជាមួយនឹងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ គេបានប្រៀបប្រដូចព្រះអង្គ ទៅនឹងកសិករម្នាក់ ដែលបានកាប់ឆ្កាព្រៃនៅជើងភ្នំ ដើម្បីដាំដើមទំពាំងបាយជូរល្អៗ ហើយក៏បានសង់ប៉មយាមចំការ ព្រមទាំងបានធ្វើឧបករណ៍គាបផ្លែទំពាំងបាយជូរយកទឹក ដើម្បីអរសប្បាយនឹងភោគផលរបស់ខ្លួន(អេសាយ ៥:១-២)។
កសិករនោះមានការសោកស្តាយ ពេលដែលចំការទំពាំងបាយជូរ ជាតំណាងឲ្យរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល បានផ្តល់ឲ្យនូវផលផ្លែទំពាំងបាយជូរ មានរស់ជាតិជូរ ដែលជាភាពអាត្មានិយម អយុត្តិធម៌ និងការគាបសង្កត់(ខ.៧)។ ទីបំផុត ព្រះទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យនឹងបំផ្លាញចំការទំពាំងបាយជូរនោះទេ តែព្រះអង្គបានជួយសង្រ្គោះដើមទំពាំងបាយជូរដែលនៅសេសសល់ ដើម្បីឲ្យពួកវាអាចបង្កើតផលផ្លែល្អ នៅពេលក្រោយ។
ក្នុងដំណឹងល្អយ៉ូហាន ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាគល់ អ្នករាល់គ្នាជាខ្នែង អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ”(យ៉ូហាន ១៥:៥)។ ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវបានចាត់ទុកអ្នកជឿព្រះអង្គ ជាខ្នែងទំពាំងបាយជូរ ដែលត្រូវនៅជាប់នឹងព្រះអង្គ ដែលជាដើម។ ដូចនេះ កាលណាយើងនៅជាប់នឹងព្រះអង្គ…
ការជ្រើសរើសយកសេចក្តីសង្ឃឹម
ខ្ញុំស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្ស១លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក ដែលបានរងគ្រោះ ដោយសារជម្ងឺធា្លក់ទឹកចិត្ត ដោយសារអាកាសធាតុ(សរសេរកាត់ថា SAD) ជាជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តមួយប្រភេទ ដែលកើតឡើងជាធម្មតា ក្នុងតំបន់ ដែលមិនសូវមានពន្លឺថ្ងៃ ដោយសារថ្ងៃមានរយៈពេលខ្លី នៅរដូវរងារ។ ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានការបារម្ភថា អាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំងនឹងនៅតែបន្តមិនចេះឈប់ ខ្ញុំក៏មានចិត្តអន្ទះសារចង់ឃើញភស្តុតាង ដែលបង្ហាញថា ថ្ងៃដែលមានរយៈពេលវែង និងអាកាសធាតុក្តៅ កំពុងតែជិតមកដល់ហើយ។
ផ្កាក៏បានខំប្រឹងរីកចេញពីព្រិល យ៉ាងជោគជ័យ ជាសញ្ញាដំបូងនៃរដូវផ្ការីក ជាការរំឭកដ៏មានអំណាច អំពីក្តីសង្ឃឹមរបស់ព្រះ ដែលអាចឆ្លងកាត់ពេលដែលងងឹតបំផុត។ ហោរាមីកាបានប្រកាសអំពីរឿងនេះ ក្នុងកាលដែលគាត់ស៊ូទ្រាំនឹង “រដូវរងា” ជាពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានងាកចេញពីព្រះ។ ខណៈពេលដែលលោកមីកាពិនិត្យមើលស្ថានភាពដ៏ងងឹតនេះ គាត់ក៏បានពោលទំនួញថា “គ្មាននរណាទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកមនុស្សលោកទេ”(មីកា ៧:២)។
ប៉ុន្តែ ទោះស្ថានភាពហាក់ដូចជាយ៉ាប់យ៉ឺនយ៉ាងណាក្តី លោកហោរារូបនេះមិនព្រមបោះបង់ចោលក្តីសង្ឃឹមឡើយ។ គាត់ទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការទ្រង់(ខ.៧) ទោះគាត់ឃើញតែភាពហិនហោន មិនទាន់អាចឃើញភស្តុតាងនៃក្តីសង្ឃឹមក៏ដោយ។
នៅក្នុងពេលដ៏ងងឹត ហើយជួនកាល ហាក់ដូចជា “រងារ”គ្មានទីបញ្ចប់ គឺនៅពេលដែលរដូវផ្ការីក ហាក់ដូចជាមិនចេញមក នោះយើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ពិបាកដូចលោកមីកា។ តើយើងនឹងបណ្តោយខ្លួន ឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹមឬ? ឬយើង “នឹងរង់ចំាព្រះអម្ចាស់ ដោយសង្ឃឹម”?(ខ.៧)។
ក្តីសង្ឃឹមដែលយើងមានក្នុងព្រះ គឺមិនដែលក្លាយជាអសារឥតការឡើយ(រ៉ូម ៥:៥)។ ថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងមិនមានការទួញយំ ឬឈឺចាប់ទៀត…
ឈ្មោះដែលព្រះបានដាក់ឲ្យ
គេបានដាក់ឈ្មោះហៅក្រៅ ឲ្យអ្នកប្រឹក្សាយោបល់ទាំងឡាយ នៅក្នុងកន្លែងបោះជំរុំ ដែលគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានចូលរួម ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ តាមធម្មតា ឈ្មោះហៅក្រៅទាំងនោះ ត្រូវបានមិត្តភក្តិជាអ្នកដាក់ឲ្យគ្នា ដោយផ្អែកទៅលើរឿងដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀន ទម្លាប់ដែលគួរឲ្យអស់សំណើច ឬសកម្មភាពកម្សាន្តដែលគេចូលចិត្ត។
ឈ្មោះហៅក្រៅ គឺមិនគ្រាន់តែសម្រាប់ប្រើនៅក្នុងការបោះជំរុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ក៏ឃើញគេប្រើ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវបានហៅសាវ័កយ៉ាកុប និងយ៉ូហានថា “កូនផ្គរលាន់”(ម៉ាកុស ៣:១៧)។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ កម្រមាននរណាម្នាក់ដាក់ឈ្មោះហៅក្រៅ ឲ្យខ្លួនឯងណាស់ តែរឿងនេះបានកើតឡើង ពេលដែលស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះណាអូមី បានសុំឲ្យគេហៅគាត់ថា “ម៉ារ៉ា” ដែលមានន័យថា “ភាពល្វីងជូរចត់”(នាងរស់ ១:២០) ដោយសារស្វាមី និងកូនប្រុសទាំងពីររបស់នាងបានស្លាប់ចោលនាងអស់។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យជីវិតនាងមានភាពល្វីងជូរចត់(ខ.២១)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឈ្មោះដែលណាអូមីដាក់ឲ្យខ្លួនឯង មិនស្ថិតស្ថេរនោះឡើយ ព្រោះគាត់មិនជួបការបាត់បង់ដ៏សោកសៅជារៀងរហូតឡើយ។ ក្នុងពេលដែលនាងកាន់ទុក្ខ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រទានពរនាង តាមរយៈនាងរស់ ដែលជាកូនប្រសារស្រីរបស់នាង ដែលបានរៀបការ ហើយបង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់។ ដូចនេះ នាងណាអូមីក៏មានគ្រួសារថ្មីមួយ។
ជួនកាល យើងប្រហែលជាចង់ដាក់ឈ្មោះហៅក្រៅឲ្យខ្លួនឯងថា “មនុស្សបរាជ័យ” ឬ “មនុស្សគ្មានគេស្រឡាញ់” ដោយផ្អែកទៅលើទុក្ខលំបាក ដែលយើងបានជួបប្រទះ ឬកំហុសដែលយើងបានធ្វើ ប៉ុន្តែ យើងនឹងមិនជួបទុក្ខលំបាកជារៀងរហូតឡើយ។ យើងអាចហៅខ្លួនយើងថា “ស្ងួនភ្ញា” ជាឈ្មោះដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានយើង(រ៉ូម…
ពេលដែលមិត្តសំឡាញ់ក្បត់
កាលពីឆ្នាំ២០១៩ កន្លែងតាំងពិពណ៌សិល្បៈទូទាំងពិភពលោក បានធ្វើការរំឭកខួបនៃការស្លាប់គំរប់៥០0ឆ្នាំ របស់លោកលីអូណាដូ ដាវីនស៊ី(Leonardo da Vinci)។ គាត់បានគូរគំនូរជាច្រើនផ្ទាំង និងបានធ្វើការរុករកឃើញជាច្រើន ក្នុងផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត ដែលសព្វថ្ងៃនេះ គេបានយកស្នាដៃរបស់គាត់មកដាក់តាំងពិពណ៌នៅទូកញ្ចក់ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមនោះ មានផ្ទំាងគំនូរតែ៥ផ្ទាំងប៉ុណ្ណោះ ដែលបានគូរចប់សព្វគ្រប់ ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថា ជាស្នាដៃរបស់គាត់ ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងផ្ទាំងគំនូរអំពីពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ផងដែរ។
ផ្ទាំងគំនូរលើជញ្ជាំងដ៏ស្មុគ្រស្មាញនេះ បានពិពណ៌នា អំពីអាហារចុងក្រោយ ដែលព្រះយេស៊ូវបានសោយ ជាមួយពួកសាវ័ក ដូចដែលបានពិពណ៌នា ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន។ អត្ថន័យនៃផ្ទាំងគំនូរនេះ បានផ្តោតទៅលើការភ័ន្តភាំងរបស់ពួកសាវ័ក ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ក្នុងចំណោមពួកគេ មានម្នាក់នឹងក្បត់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១៣:២១)។ ពួកសាវ័កក៏បានចោទសួរគ្នាទៅវិញទៅមកថា តើនរណានឹងក្បត់ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលលោកយូដាសលួចចេញទៅក្រៅយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម នៅពេលយប់ ដើម្បីទៅប្រាប់ពួកអាជ្ញាធរ អំពីទីតាំងរបស់គ្រូ និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់។
អំពើក្បត់របស់យូដាសបាននាំមកនូវការឈឺចាប់ គឺដូចដែលបានបង្ហាញ ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវថា “អ្នកដែលបរិភោគនំបុ័ង ជាមួយនឹងទូលបង្គំ នោះបានលើកកែងជើង ទាស់នឹងទូលបង្គំវិញ”(ខ.១៨)។ យូដាសក៏ជាមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវដែរ បានជាគាត់អាចញាំអាហារជាមួយព្រះអង្គ ហើយ ភាពជិតស្និទ្ធនេះ ធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវរងទុក្ខ។
យើងម្នាក់ៗប្រហែលជាធ្លាប់ត្រូវមិត្តភក្តិក្បត់។ តើយើងអាចឆ្លើយតប ចំពោះការឈឺចាប់នេះ ដោយរបៀបណា? សូមកុំអស់សង្ឃឹមឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានដកស្រង់បទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៤១:៩ ដើម្បីបង្ហាញថា…
ពេលដែលគេមិនរាប់រក
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងកណ្តាលហ្វូងមនុស្សដ៏កកកុញ ដើម្បីមើលការបង្ហោះម៉ូតូដ៏អស្ចារ្យ។ ពេលនោះ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវប្រឹងចំអឺតជើង ដើម្បីមើលឃើញការសម្តែងនេះ។ ខ្ញុំក៏បានក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួន ឃើញក្មេងបីនាក់នៅលើដើមឈើមួយដើម នៅក្បែរនោះ ប្រហែលពួកគេមិនអាចទៅឈរនៅមុខហ្វូងមនុស្ស ដើម្បីទស្សនាការសម្តែងនេះ។
ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញក្មេងៗនៅលើដើមឈើ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីលោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភ(លូកា ១៩:២)។ ជាញឹកញាប់ ជនជាតិយូដាច្រើនតែយល់ឃើញថា ពួកអ្នកយកពន្ធ គឺជាជនក្បត់ជាតិ ដែលធ្វើការឲ្យចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ដោយប្រមូលពន្ធពីជនរួមជាតិខ្លួនដែលជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយជាញឹកញាប់ ពួកគេក៏បានទារប្រាក់បន្ថែមពីលើពន្ធដារ ដាក់ក្នុងឃ្លាំងទ្រព្យរបស់ខ្លួនផងដែរ។ ដូចនេះ សហគមន៍របស់លោកសាខេ ទំនងជាមិនរាប់រកគាត់ទេ។
ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងកាត់ទីក្រុងយេរីខូ លោកសាខេចង់ឃើញព្រះអង្គ ប៉ុន្តែ មិនអាចមើលឃើញ ដោយសារមានមនុស្សច្រើនពេក។ ដូចនេះ គាត់ប្រហែលជាអស់សង្ឃឹម និងឯកោណាស់ បានជាគាត់ឡើងដើមឧទុម្ពរ ដើម្បីឲ្យបានឃើញព្រះអង្គ(ខ.៣-៤)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានទតឃើញគាត់ ហើយក៏បានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាភ្ញៀវនៅផ្ទះគាត់(ខ.៥)។
រឿងរបស់លោកសាខាបានរំឭកយើងថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ដើម្បី “ស្វែងរក និងសង្រ្គោះមនុស្សបាត់បង់” ដោយប្រទានការរាប់រក និងអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ(ខ.៩-១០)។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា គេមិនរាប់រក ឬត្រូវបានរុញច្រាន ឲ្យនៅ “ក្រោយហ្វូងមនុស្ស” តែពេលនោះ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវនៅតែអាចរកយើងឃើញ។—Lisa M. Samra
ពេលណាយើងស្ថិតក្នុងភាពងងឹត
មានពេលមួយក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ និងមនុស្សរាប់លាននាក់ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានត្រៀមខ្លួនមើលសូគ្រាសដែលបាំងពន្លឺទាំងស្រុង ជាបាតុភូតិដ៏កម្រ ដោយពេលនោះ ព្រះច័ន្ទបានបាំងពន្លឺព្រះអាទិត្យទាំងស្រុង ដែលបានចែងចាំងមកចំតំបន់របស់យើង។ ខ្ញុំក៏បានត្រៀមឧបករណ៍ការពារភ្នែក និងទីកន្លែងដ៏សមរម្យសម្រាប់ទស្សនា ព្រមទំាងនំផៃខ្លះៗ ដែលយើងបានដុតដោយខ្លួនឯង នៅផ្ទះ។
សូគ្រាសនោះ បានបណ្តាលឲ្យមានភាពងងឹតគ្របដណ្តប់ នៅពេលរសៀល ដែលធ្លាប់តែមានពន្លឺថ្ងៃភ្លឺចិញ្ចាច ក្នុងរដូវក្តៅ។ សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ សូគ្រាសនោះបាននាំមកនូវការកម្សាន្តសប្បាយ និងនឹកចាំ អំពីអំណាចដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់មាន មកលើស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ(ទំនុកដំកើង ១៣៥:៦-៧) ប៉ុន្តែ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តទាំងមូល គេច្រើនតែគិតថា ភាពងងឹតនៅពេលថ្ងៃ គឺជារឿងមិនធម្មតា និងប្រថ្នូលអាក្រក់(និក្ខមនំ ១០:២១ និង ម៉ាថាយ ២៧:៤៥) ជាទីសម្គាល់ដែលបង្ហាញថា អ្វីៗមិនដំណើរការ ដូចធម្មតាឡើយ។
ហោរាអេម៉ុសក៏បានជួបភាពងងឹតផងដែរ ក្នុងអំឡុងសម័យដែលពួកស្តេចរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលកំពុងតែបាក់បែកគ្នា។ លោកអេម៉ុសបានព្រមាននគរខាងជើងថា សេចក្តីហិនវិនាសនឹងធ្លាក់មកលើពួកគេ បើសិនជាពួកគេនៅតែបន្តងាកបែរចេញពីព្រះ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានទីសម្គាល់មួយ ដោយ “ធ្វើឲ្យព្រះអាទិត្យលិចទៅ នៅពេលថ្ងៃត្រង់ ឲ្យផែនដីបានទៅជាងងឹត កំពុងដែលមេឃនៅស្រឡះ”(អេម៉ុស ៨:៩)។
ប៉ុន្តែ បំណងព្រះទ័យធំបំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅពេលនោះ គឺដើម្បីកែតម្រង់ពួកគេ ឲ្យងាកមកដើរផ្លូវត្រូវឡើងវិញ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ត្រូវគេនិរទេស ឲ្យធ្វើជាឈ្លើយក្នុងនគរដទៃ ព្រះអង្គបានសន្យាថា ថ្ងៃមួយ ព្រះអង្គនឹងនាំសំណល់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ…
វាំងននរហែក
ពេលដែលយន្តហោះធ្វើដំណើរ ចូលដល់ល្បឿនមធ្យមរបស់វា អ្នកបម្រើនៅលើយន្តហោះក៏បានបើកវាំងនន ដែលបានបាំងបន្ទប់អ្នកដំណើរថ្នាក់ជាន់ខ្ពស់ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង រវាងតំបន់ផ្សេងៗនៅក្នុងយន្តហោះ។ អ្នកដំណើរខ្លះត្រូវឡើងជិះយន្តហោះមុនគេ ដោយអរសប្បាយនឹងកៅអីដែលល្អជាងគេ ដែលមានកន្លែងទ្រជើង និងសេវ៉ាកម្មផ្ទាល់ខ្លួន ដោយសារពួកគេមានលទ្ធភាពបង់ប្រាក់ច្រើនជាង ដើម្បីឲ្យបានកន្លែងអង្គុយល្អជាង។ វាំងនននោះក៏បានរំឭកខ្ញុំផងដែរ អំពីការបែងចែករវាងខ្ញុំ និងពួកគេ។
ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិទាំងមូល យើងក៏អាចរកឃើញការបែងចែកទីកន្លែង សម្រាប់ក្រុមមនុស្សផ្សេងគ្នាផងដែរ។ ជាក់ស្តែងការបែងចែកទីកន្លែង ក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ត្រូវបានអនុវត្តផងដែរ តែមិនមែនដោយសារក្រុមមួយមានលទ្ធភាពបង់ប្រាក់ច្រើនជាងក្រុមមួយទៀតនោះឡើយ។ អស់អ្នកដែលមិនមែនជាជនជាតិយូដា ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះតែនៅក្នុងទីធ្លាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក គឺទីធ្លាសម្រាប់ស្រ្តី ដែលនៅជិតទីធ្លាដែលគេបានរៀបចំសម្រាប់តែប្រុសៗ។ ជាចុងក្រោយ ទីបរិសុទ្ធបំផុតគឺជាកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ តាមរបៀបពិសេសខុសពីកន្លែងផ្សេង។ កន្លែងនោះត្រូវបានបិទបាំងដោយវាំងននមួយ សម្រាប់ឲ្យសង្ឃតែម្នាក់ចូលទៅក្នុងនោះ មួយឆ្នាំម្តង ដោយមានការញែកជាបរិសុទ្ធជាមុន(ហេព្រើរ ៩:១-១០)។
ប៉ុន្តែ អ្វីដែលអស្ចារ្យនោះគឺ ការបែងចែកនោះលែងមានទៀតហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានលប់បំបាត់រនាំងណាក៏ដោយ ដែលអាចរារាំងមនុស្សមិនឲ្យចូលទៅរកព្រះ ជាពិសេសអំពើបាប ដែលជារនាំងធំបំផុត(១០:១៧)។ វាំងនននៅព្រះវិហារយេរូសាឡិមបានរហែកជាពីរ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុគត(ម៉ាថាយ ២៧:៥០-៥១) គឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គដែលបានជាប់ឆ្កាង បានដករនាំងទាំងអស់ ដែលបានរារាំងមនុស្សមិនឲ្យចូលព្រះវត្តមានព្រះ។ គ្មានរនាំងណា ដែលចំាបាច់ត្រូវរារាំងអ្នកជឿទាំងអស់ មិនឲ្យពិសោធនឹងសិរីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះដ៏រស់ទៀតឡើយ។ —Lisa M. Samra
បើកសម្តែងឲ្យស្គាល់ច្បាស់
ទស្សនិកជនទំាងឡាយ បានស្តាប់សម្លេងដ៏ពិរោះរបស់អ្នកស្រី អេមីលី ប្លាន់(Emily Blunt) ដែលជាតួឯក ក្នុងរឿង ដែលមានចំណងជើងថា ការវិលត្រឡប់របស់អ្នកស្រីម៉ារី ផុបភីន(Mary Poppins)។ ស្វាមីគាត់ទើបតែដឹងថា គាត់មានសម្លេងល្អយ៉ាងនេះ បន្ទាប់ពីបានរៀបការរយៈពេល៤ឆ្នាំ។ គាត់បាននិយាយនៅក្នុងការសម្ភាសថា គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឮអ្នកស្រីម៉ារីច្រៀងជាលើកដំបូង បានជាគាត់គិតថា តើដល់ពេលណាទើបភរិយាគាត់ព្រមប្រាប់គាត់ថា ខ្លួនចេះច្រៀង?
ជាញឹកញាប់ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ យើងច្រើនតែមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា ពួកគេមានអ្វីមួយ ដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាកុស ពីដំបូងពួកសាវ័កមិនទាន់ស្គាល់ព្រះយេស៊ូវច្បាស់ទេ ហើយក៏មានការពិបាកនៅក្នុងយល់ឲ្យច្បាស់ អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលពួកគេជួបព្រះយេស៊ូវ នៅលើផ្ទៃសមុទ្រកាលីឡេ ព្រះអង្គក៏បានបើកបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គបន្ថែមទៀត ដោយបញ្ចេញព្រះចេស្តា មកលើអំណាចធម្មជាតិ។
បន្ទាប់ពីបានប្រទានអាហារដល់មនុស្សជាង៥ពាន់នាក់ហើយ ព្រះអង្គក៏បានចាត់ពួកសិស្សព្រះអង្គ ឲ្យចេញទៅសមុទ្រកាលីឡេ ដែលនៅទីនោះ ពួកគេក៏បានជួបខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវ។ ជិតដល់ពេលទៀបភ្លឺ ពួកសាវ័កមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញនរណាម្នាក់កំពុងតែដើរលើទឹក។ ពេលនោះពួកគេស្គាល់សម្លេងព្រះគ្រីស្ទ ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលកម្សាន្តចិត្តថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំភ័យអី”(ម៉ាកុស ៦:៥០)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យទឹកសមុទ្រដែលកំពុងតែរំជួល ប្រែជាស្ងប់វិញ។ ពេលដែលបានឃើញអំណាចចេស្តាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ពួកសាវ័កមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាពន់ពេក(៦:៥១) ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែព្យាយាមស្វែងយល់ឲ្យច្បាស់ អំពីអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដែលពួកគេបានឃើញនៅពេលនោះ។
កាលណាយើងបានពិសោធនឹងអំណាចចេស្តាដែលព្រះយេស៊ូវមាន មកលើខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតយើង…