ក្លាហានដូចលោកអេលីយ៉ា
លោកអ៊ែនឌ្រូ(Andrew) កំពុងតែរស់នៅក្នុងប្រទេស ដែលគេបិទមិនឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ។ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានលាក់បាំងជំនឿរបស់គាត់ ដោយរបៀបណា គាត់ថា គាត់មិនបានលាក់បាំងជំនឿគាត់ទេ។ គាត់បានពាក់ឡេវអាវធំមួយ ដែលមានរូបភាព និងអក្សរដែលផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះវិហាររបស់គាត់ ហើយពេលណាប៉ូលីសចាប់ខ្លួនគាត់ គាត់ក៏បានប្រាប់ប៉ូលីសថា ពួកគេក៏ត្រូវការព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ លោកអ៊ែនឌ្រូមានចិត្តក្លាហាន ព្រោះគាត់ដឹងថា ព្រះកាន់ខាងគាត់។
លោកអេលីយ៉ាមិនមានការភ័យខ្លាចឡើយ ពេលដែលស្តេចអ៊ីស្រាអែលបង្គាប់ឲ្យទាហាន៥០នាក់ចាប់ខ្លួនគាត់(២ពង្សាវតាក្សត្រ ១:៩)។
លោកហោរារូបនេះដឹងថា ព្រះគង់នៅជាមួយគាត់ ហើយគាត់ក៏បានទូលសូមឲ្យទ្រង់ទម្លាក់ភ្លើងមកលើពួកទាហានមួយកងពលនោះ។ ស្តេចក៏បានចាត់ទាហានឲ្យទៅមួយកងទៀត ហើយលោកអេលីយ៉ាក៏បានទូលសូមព្រះទម្លាក់ភ្លើងមកលើពួកគេទៀត(ខ.១២)។ ស្តេចក៏បានបញ្ជូលទាហានជាលើកទីបីទៀត តែទាហានមួយកងពលនេះ បានដឹងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ចំពោះកងពលមុនៗ ដូចនេះ មេទ័ពក៏បានអង្វរលោកអេលីយ៉ា ឲ្យទុកជីវិតឲ្យទាហានរបស់គាត់។ គឺពួកគេទៅវិញទេ ដែលខ្លាចលោកអេលីយ៉ា ដូចនេះ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់លោកអេលីយ៉ាថា គាត់អាចទៅជាមួយពួកគេ ដោយសុវត្ថិភាព(ខ.១៣-១៥)។
នៅគ្រាសញ្ញាថ្មី ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងទូលសូមព្រះអង្គទម្លាក់ភ្លើង មកលើខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងឡើយ។ ពេលដែលពួកសាវ័កទូលសួរព្រះអង្គថា តើពួកគេអាចទូលសូមភ្លើងធ្លាក់មកលើភូមិរបស់សាសន៍សាំម៉ារីឬទេ ព្រះអង្គក៏បានស្តីបន្ទោសពួកគេ(លូកា ៩:៥១-៥៥)។ យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងសម័យផ្សេង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានចិត្តក្លាហាន ដូចលោកអេលីយ៉ា ដោយត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលបានសុគតជំនួយពួកគេ។
ការនេះគឺប្រៀបដូចជាមនុស្សម្នាក់ តទល់នឹងមនុស្ស៥០នាក់ ប៉ុន្តែ យើងពិតជាអាចប្រឈមមុខដាក់មនុស្សជាច្រើន ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ ព្រះយេស៊ូវប្រទានអ្វីដែលយើងត្រូវការ…
តើនរណាខ្លះត្រូវការខ្ញុំ?
នៅក្នុងការធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះនៅពេលយប់ ទៅរដ្ឋវ៉ាស៊ីតោន ឌីស៊ី លោកអាធ័រ ប្រ៊ូក(Arthur Brooks) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ បានស្តាប់ឮស្រ្តីចំណាស់ម្នាក់និយាយខ្សិបៗប្រាប់ស្វាមីរបស់ខ្លួនថា “បងកុំគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់ត្រូវការបង។ វាមិនពិតទេ”។ បុរសនោះបានរអ៊ូរទាំថា គាត់ចង់ស្លាប់ ហើយភរិយាគាត់ក៏ប្រាប់គាត់ កុំឲ្យនិយាយអញ្ចឹងទៀត។ ពេលដែលយន្តហោះចុះចត លោកប្រ៊ូកក៏បានងាកទៅក្រោយ ហើយភ្លាមៗនោះ គាត់ក៏បានមើលស្គាល់បុរសនោះ។ គាត់ជាវិវរៈបុរស ដែលមានឈ្មោះល្បីទូទាំងពិភពលោក។ អ្នកដំណើរដទៃទៀតក៏បានចាប់ដៃគាត់ ហើយអ្នកបើកយន្តហោះក៏បានអរគុណគាត់ សម្រាប់សេចក្តីក្លាហាន ដែលគាត់បានបង្ហាញចេញមក កាលពីប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន។ តើអ្នកក្លាហានដ៏ល្បីល្បាញនេះ បានលិចលង់ទៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹមដោយរបៀបណា?
ហោរាអេលីយ៉ាធ្លាប់បានតតាំងនឹងហោរាក្លែងក្លាយទាំង៤៥០នាក់ របស់ព្រះបាល ដោយចិត្តក្លាហាន ហើយក៏បានឈ្នះពួកគេ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨)។ តែគាត់មិនបានធ្វើការនេះតែម្នាក់ឯងឡើយ។ តាមពិត ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយគាត់ជានិច្ច។ តែក្រោយមក គាត់មានអារម្មណ៍ឯកោណាស់ ហើយគាត់ក៏បានសូមឲ្យព្រះទ្រង់ដកជីវិតគាត់។
ព្រះទ្រង់ក៏បានលើកវិញ្ញាណរបស់លោកអេលីយ៉ាឡើង ដោយនាំគាត់ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ហើយឲ្យគាត់បម្រើអ្នកផ្សេងទៀត។ គាត់ត្រូវទៅ “ចាក់ប្រេងតាំងហាសែលឡើង ឲ្យធ្វើជាស្តេចស្រុកស៊ីរី” និងចាក់ប្រេងតាំងយេហ៊ូ ឲ្យឡើងធ្វើ “ស្តេចអ៊ីស្រាអែល” ហើយចាក់ប្រេងតាំងលោកអេលីសេ “ធ្វើជាហោរាជំនួសគាត់”(១៩:១៥-១៦)។ បន្ទាប់ពីគាត់មានកម្លាំងឡើងវិញ ដោយមានគោលបំណងថ្មី គាត់ក៏បានទៅរកលោកអេលីសេ ដើម្បីបង្ហាត់បង្រៀន ឲ្យក្លាយជាអ្នកស្នងគាត់។
ជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យរបស់អ្នកអាចនៅក្រោយខ្នងអ្នក។ អ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់អ្នកបានឈានដល់ចំណុចខ្ពស់បំផុត ឬមិនដែលបានទៅដល់សោះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ…
តើអ្នកកំពុងតែស្លៀកពាក់អ្វី?
មានពេលមួយ ក្រុមកីឡាករបាល់បោះស្រ្តីរបស់ប្រទេសអាហ្សង់ទីនបានមកចូលរួមការប្រកួត ដោយពាក់ឯកសណ្ឋានខុស។ អាវយឺតពណ៌ខៀវចាស់របស់ពួកគេ ស្រដៀងនឹងអាវយឺតពណ៌ទឹកប៊ិចរបស់ក្រុមកីឡាករប្រទេសកូឡំប៊ីពេក ហើយក្នុងនាមក្រុមដែលមកប្រកួតជាភ្ញៀវ ពួកគេគួរតែពាក់អាវពណ៌ស។ ដោយសារពួកគេមិនមានពេលដើម្បីស្វែងរកឯកសណ្ឋានថ្មី ពួកគេត្រូវតែបោះបង់ការប្រកួត។ នៅពេលអនាគត ក្រុមអាហ្សង់ទីនប្រាកដជាពិនិត្យមើលឯកសណ្ឋានដែលខ្លួនត្រូវពាក់ ឲ្យបានម៉ត់ចត់។
នៅសម័យហោរាសាការី ព្រះទ្រង់បានបើកសម្តែងឲ្យគាត់ឃើញលោកយេសួរ ជាសម្តេចសង្ឃ ដែលបានមកនៅចំពោះព្រះ ដោយពាក់ខោអាវកខ្វក់។ សាតាំងក៏បានរករឿងគាត់ ប៉ុន្តែ គាត់មានពេល ដើម្បីផ្លាស់សំលៀកបំពាក់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានស្តីបន្ទោសឲ្យសាតាំង ហើយបង្គាប់ទេវតាទ្រង់ ឲ្យដោះអាវកខ្វក់របស់លោកយេសួរចេញ។ រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដល់លោកថា “មើល អញបានលើកចោលអំពើទុច្ចរិតពីឯងចេញហើយ អញនឹងប្រដាប់ខ្លួនឯង ដោយសំលៀកបំពាក់ដ៏រុងរឿងវិញ”(សាការី ៣:៤)។
យើងបានចូលមកក្នុងលោកិយនេះ ដោយពាក់ភាពកខ្វក់ នៃអំពើបាបរបស់លោកអ័ដាំម ដោយពាក់បន្ថែមពីលើ ដោយអំពើបាបរបស់ខ្លួនយើងទៀត។ បើយើងបន្តរស់នៅក្នុងខោអាវកខ្វក់របស់យើងទៀត យើងនឹងបរាជ័យ ក្នុងការប្រកួតនៃជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ បើយើងស្អប់ខ្ពើមអំពើបាប ហើយងាកបែរមករកព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គនឹងបំពាក់ពីលើយើងចាប់ពីក្បាលដល់ចុងជើង ដោយសេចក្តីសុចរិត។ ដូចនេះ យើងត្រូវពិនិត្យមើលខ្លួនឯង តើយើងកំពុងតែស្លៀកពាក់អ្វី?
យើងអាចទទួលជ័យជម្នះបាន គឺដូចបទទំនុកសកល ដែលមានចំណងជើងថា “ថ្មដាដ៏រឹងមាំ” បានច្រៀងក្នុងល្បះចុងក្រោយថា “ពេលដែលព្រះអង្គយាងមក ដោយសម្លេងត្រែ សូមព្រះអង្គឃើញខ្ញុំដណ្តប់កាយ ដោយសេចក្តីសុចរិត គ្មានកន្លែងបន្ទោសបាន នៅមុខបល្ល័ង្កព្រះអង្គ”។—Mike Wittmer
សម្រាក ដោយមានគោលបំណង
លោករ៉ាមេស(Ramesh) ចូលចិត្តនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បាននិយាយទៅកាន់មិត្តរួមការងាររបស់គាត់ ដោយចិត្តក្លាហាន ហើយនៅពេលចុងសប្តាហ៍ រៀងរាល់ខែ គាត់បានត្រឡប់ទៅភូមិរបស់គាត់ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អពីផ្ទះមួយ ទៅផ្ទះមួយទៀត។ ភាពក្លៀវក្លារបស់គាត់បានរីករាលដាលដល់អ្នកដទៃផងដែរ ជាពិសេស គឺដោយសារគាត់បានស្គាល់តម្លៃ នៃការចំណាយពេលសម្រាក។
លោករ៉ាមេសធ្លាប់ចំណាយពេលរៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ និងនៅពេលល្ងាចភាគច្រើន ដើម្បីប្រកាស់ដំណងល្អ។ ប្រពន្ធកូនគាត់នឹកគាត់ ពេលគាត់ចេញទៅក្រៅ ហើយពួកគេឃើញគាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ។ គាត់បានប្រើពេលវេលាគ្រប់នាទី និងការសន្ទនានីមួយៗ ឲ្យមានតម្លៃ។ គាត់មិនអាចអរសប្បាយនឹងល្បែងកម្សាន្ត ឬការជជែកគ្នាលេងនោះឡើយ។ លោករ៉ាមេសពិតជាមានភាពតានតឹងក្នុងជីវិតណាស់។
ក្រោយមក គាត់ក៏បានភ្ញាក់ខ្លួន ដឹងថា គាត់មិនមានតុល្យភាពក្នុងការរស់នៅ ពេលដែលភរិយាគាត់ មិត្តភក្តិ និងខគម្ពីរមួយចំនួនបានផ្តល់ការប្រឹក្សាដ៏ស្មោះត្រង់។ បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៣០ បានលើកឡើង អំពីសត្វដ៏សាមញ្ញ ដូចជា ស្រមោច និងកណ្តូបជាដើម។ ខគម្ពីរនេះបានបង្ហាញនូវការស្ងើចសរសើរ អំពី “ជីងចក់១ ជាសត្វដែលចាប់ដោយដៃបាន តែវានៅក្នុងដំណាក់ស្តេចផង”(ខ.២៨)។
លោករ៉ាមេសក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីសត្វដ៏សាមញ្ញយ៉ាងនេះ ត្រូវបានព្រះគម្ពីរលើកមកនិយាយ។ គាត់ក៏បានដឹងថា គេអាចសង្កេតមើលសត្វជីងចក់នៅពេលទំនេរ។ អ្នកខ្លះមានការចាប់អារម្មណ៌ ពេលបានឃើញសត្វជីងចក់រត់ច្រវ៉ាត់ក្នុងរាជវំាង ហើយក៏បានផ្អាក់សកម្មភាពដែលពួកគេកំពុងធ្វើ ដើម្បីមើលពួកវាទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាបានមានបន្ទូលអំពីសត្វដ៏សាមញ្ញទំាងនោះ ដើម្បីរំឭកយើងថា យើងត្រូវមានតុល្យភាព ឬថ្លឹងឲ្យស្មើគ្នា រវាងការងារ…
តើការសរសើរនោះសម្រាប់នរណា?
មានរូបថតមួយធ្វើឲ្យខ្ញុំអស់សំណើច។ ក្នុងរូបនោះ ខ្ញុំឃើញហ្វូងមនុស្សកំពុងតែឈរសងខាងផ្លូវ ជាជួរ នៅប្រទេសម៊ិចស៊ីកូ ដោយគ្រវីទង់ជាតិ និងបាចក្រដាស់តូចៗ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងរង់ចាំអ្នកដឹកនាំសាសនាម្នាក់។ មានកូនឆ្កែអនាថាមួយ កំពុងតែដើរនៅលើផ្លូវថ្នល់នោះ។ មើលទៅវា ហាក់ដូចជាមានទឹកមុខញញឹម គឺធ្វើមើលតែហ្វូងមនុស្សកំពុងតែអបអរវាអញ្ចឹង។ បាទ! សត្វឆ្កែនីមួយៗគួរតែមានថ្ងៃដ៏រីករាយរបស់ពួកវា។
កូនឆ្កែអនាថា ដែលបានដណ្តើមមុខមាត់របស់ជនល្បីឈ្មោះនោះ គឺគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់ ប៉ុន្តែ ការលួចការសរសើរពីនរណាម្នាក់ អាចបំផ្លាញខ្លួនយើង។ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់បដិសេធមិនព្រមសោយទឹក ដែលអ្នកខ្លាំងពូកែរបស់ទ្រង់បានប្រថុយជីវិត ទៅយកមកថ្វាយទ្រង់។ មុននោះ ទ្រង់មានបន្ទូល ដោយភាពសញ្ចប់សញ្ចឹងថា បើសិនជានរណាម្នាក់អាចទៅដងទឹកពីអណ្តូង នៅបេថ្លេហិមមកថ្វាយទ្រង់ នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។ ទាហានរបស់ទ្រង់បីនាក់បានគិតថា ទ្រង់ពិតជាចង់ឲ្យគេទៅដងទឹកនោះមែន។ ពួកគេក៏បានឆ្លងកាត់ខ្សែត្រៀមរបស់សត្រូវ ចូលទៅដងទឹកនោះយកមកថ្វាយទ្រង់។ ពេលនោះស្តេចដាវីឌមានព្រះទ័យភ្ញាក់ផ្អើលជាពន់ពេក ហើយមិនព្រមសោយទឹកនោះទេ តែបានចាក់ច្រួចទឹកនោះថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ធ្វើជាដង្វាយទឹកវិញ(២សាំយ៉ូអែល ២៣:១៦)។
របៀបដែលយើងឆ្លើយតប ចំពោះការសរសើរ និងការផ្តល់កិត្តិយស អាចនាំឲ្យគេដឹងថា យើងជាមនុស្សប្រភេទណា។ ពេលណាការសរសើរណាមួយ សក្តិសមនឹងឲ្យអ្នកដទៃ ជាពិសេសព្រះអម្ចាស់ទទួល នោះចូរយើងជៀសវាងការចង់បានការសរសើរនោះ សម្រាប់ខ្លួនយើង។ បើគេផ្តល់កិត្តិយស ឬការសរសើរឲ្យយើង នោះចូរអរគុណគេ ហើយពង្រីកការសរសើរនោះ ដោយថ្វាយសិរីល្អទាំងអស់ដល់ព្រះយេស៊ូវ។ ចូរយើងចាក់ច្រួចការសរសើរនោះ ដូចជាដង្វាយទឹកថ្វាយដល់ព្រះអង្គ។—Mike Wittmer
ហេតុអ្វីរឿងនេះ កើតឡើងចំពោះខ្ញុំ?
មានពេលមួយ អ្នកស្រីទីហ្វានី(Tiffani) បានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នៅក្នុងភាពងងឹតស្លុង ក្នុងយន្តហោះដឹកអ្នកដំណើរកាណាដាអ៊ែរ។ គាត់កំពុងតែគេងក្នុងយន្តហោះ ដោយមានខ្សែក្រវ៉ាត់មិនទាន់ដោះចេញនៅឡើយ ខណៈពេលដែលអ្នកដំណើរដទៃទៀតបានចាកចេញពីយន្តហោះអស់ បន្ទាប់ពីយន្តហោះបានចុះចត។ ហេតុអ្វីគ្មាននរណាម្នាក់ដាស់គាត់អញ្ចឹង? នាងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជានាងបានឡើងជិះយន្តហោះនោះ? នាងក៏បានព្យាយាមធ្វើឲ្យខួរក្បាលស្រឡះ ហើយព្យាយាមធ្វើឲ្យខ្លួនឯងចំាឡើងវិញ។
តើអ្នកធ្លាប់ទៅកន្លែងណាមួយ ដោយមិនដឹងខ្លូនឬទេ? អ្នកខ្លះនៅក្មេងណាស់ មិនគួរមានជំងឺ ដែលមិនអាចព្យាបាលបាននេះទេ។ អ្នកខ្លះទៀតបានទទួលការសរសើរល្អៗជាច្រើន នៅកន្លែងធ្វើការ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីគាត់បែរជាបាត់បង់មុខតំណែងនោះ? អ្នកខ្លះកំពុងតែអរសប្បាយនឹងរយៈពេលដ៏ល្អបំផុត ក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ គាត់កំពុងតែចាប់ផ្តើមអ្វីៗឡើងវិញ ជាស្រ្តីមេម៉ាយ ដែលត្រូវចិញ្ចឹមកូន ដោយការងារពាក់កណ្តាលពេល។
តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំជួបរឿងទាំងអស់នេះ? នេះជាសំណួរ ដែលលោកយ៉ូបប្រហែលជាបានសួរ ពេលដែលគាត់កំពុងតែអង្គុយនៅលើផេះ(យ៉ូប ២:៨)។ ក្នុងពេលតែមួយប៉ព្រិចភ្នែក គាត់បានបាត់បង់កូន និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ ហើយគាត់ក៏បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺទៀត។ គាត់ប្រហែលជាមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាគាត់ជួបរឿងដ៏សោកសៅនេះទេ ប៉ុន្តែ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា គាត់ត្រូវតែរំឭកឡើងវិញ។
គឺគាត់បាននឹកចាំ អំពីព្រះអាទិកររបស់គាត់ និងនឹកចាំថា ព្រះអង្គធ្លាប់ល្អយ៉ាងណា ចំពោះគាត់កាលពីមុខ។ គាត់ប្រាប់ភរិយាគាត់ថា យើងទទួលសេចក្តីល្អមកពីព្រះ តើមិនត្រូវទទួលសេចក្តីអាក្រក់ដែរទេឬ?(យ៉ូប ២:១០)។ លោកយ៉ូបបាននឹកចាំថា គាត់អាចទុកចិត្តថា ព្រះដ៏ល្អ នឹងនៅតែមានព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានពោលទំនួញ។ គាត់ស្រែកយំទៅរកព្រះអង្គ…
ជ្រើសរើសយកចិត្តសណ្តោស
លោកថម(Tom) បានធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនច្បាប់មួយ ដែលផ្តល់ការប្រឹក្សាយោបល់ដល់ក្រុមហ៊ុនរបស់លោកបប់(Bob)។ អ្នកទាំងពីរក៏បានក្លាយជាមិត្តភក្តិ រហូតដល់ពេលដែលលោកថម បានបន្លំប្រាក់របស់ក្រុមហ៊ុនរបស់លោកបប់ អស់រាប់ពាន់ដុល្លា។ លោកបប់ឈឺចាប់ ហើយខឹងណាស់ ពេលបានដឹងពីរឿងនេះ ប៉ុន្តែ គាត់បានទទួលការប្រឹក្សាប្រកបដោយប្រាជ្ញា ពីនាយករងរបស់គាត់ ដែលជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ។ លោកនាយករងបានកត់សំគាល់ឃើញថា លោកថម មានការខ្មាស់អៀនយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានផ្លាស់ប្រែចិត្តដែរ ដូចនេះ គាត់ក៏បានឲ្យយោបល់ទៅលោកបប់ ឲ្យដកពាក្យបណ្តឹង ហើយឲ្យលោកថមចូលធ្វើការជាមួយ។ គាត់ថា “សូមលោកឲ្យប្រាក់ខែគាត់ឲ្យបានសមរម្យ ដើម្បីឲ្យគាត់មានលុយសងក្រុមហ៊ុនវិញ។ អ្នកនឹងមានបុគ្គលិកម្នាក់ ដែលដឹងគុណ ហើយស្មោះត្រង់នឹងអ្នកបំផុត”។ លោកបប់ ក៏បានធ្វើតាមយោបល់នេះ ហើយលោកថមក៏បានចូលធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនលោកបប់។
ព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែត ជាចៅស្តេចសូល ដែលមិនបានធ្វើអ្វីខុសឡើយ តែទ្រង់កំពុងតែជួបការលំបាក ក្នុងកាលដែលដាវីឌឡើងសោយរាជ្យ។ ស្តេចភាគច្រើនសម្លាប់កូនចៅរបស់រាជវង្សមុនៗផ្តាច់ពូជ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌស្រឡាញ់ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ដែលជាបុត្រាស្តេចសូល ហើយក៏បានចាត់ទុកកូនរបស់ទ្រង់ ដូចជាកូនបង្កើត(មើល ២សាំយ៉ូអែល ៩:១-១៣)។ ព្រះទ័យសណ្តោសរបស់ទ្រង់បាននាំឲ្យទ្រង់រកបានមិត្តសំឡាញ់មួយជីវិត។ ព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែតមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានទូលស្តេចដាវីឌថា “ដ្បិតព្រះវង្សនៃបិតាទូលបង្គំ បានដូចជាមនុស្សស្លាប់ហើយ នៅចំពោះព្រះករុណាជាព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានប្រោសតម្រូវឲ្យទូលបង្គំ ជាបាវបំរើនៃទ្រង់ បាននៅក្នុងពួកនាក់ដែលបរិភោគនៅតុរបស់ទ្រង់”(១៩:២៨)។ ទ្រង់នៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះស្តេចដាវីឌ សូម្បីតែនៅពេលដែលព្រះអង្គម្ចាស់អាប់សាឡំបានដេញតាមប្រហារស្តេចដាវីឌពីទីក្រុងយេរូសាឡិម(២សំាយ៉ូអែល ១៦:១-៤ ១៩:២៤-៣០)។
តើអ្នកមានមិត្តសំឡាញ់មួយជីវិតទេ? អ្នកប្រហែលជាត្រូវធ្វើនូវរឿងមួយដែលនឹកស្មានមិនដល់…
រូបព្រះ សម្រាប់ដោះទាល់
លោកស៊ែម(Sam) បានពិនិត្យមើលគណនីប្រាក់ចូលនិវត្តន៍របស់គាត់ ក្នុងមួយថ្ងៃពីរដង។ គាត់បានសន្សំប្រាក់ចូលនិវត្តន៍អស់រយៈពេល៣០ឆ្នាំហើយ ហើយដោយសារផ្សារហ៊ុនមានការកើនឡើង។ ទីបំផុត គាត់មានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលនិវត្តន៍។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏ខ្លាចផ្សារហ៊ុនធ្លាក់ចុះវិញផងដែរ។ ការភ័យខ្លាចនេះបានធ្វើឲ្យគាត់បារម្ភ អំពីប្រាក់ដែលគាត់មានក្នុងកុងធនាគាររបស់គាត់។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីហោរាយេរេមា ដែលព្រមានប្រជាជនយូដាថា “ឱពួកយូដាអើយ ចំនួនព្រះរបស់ឯង នោះប្រមាណស្មើនឹងទីក្រុងទាំងប៉ុន្មានរបស់ឯងដែរ ហើយដែលមានផ្លូវនៅក្រុងយេរូសាឡិមប៉ុណ្ណា នោះឯងក៏បានស្អាងអាសនាថ្វាយដល់របស់គួរខ្មាសនោះ ចំនួនប៉ុណ្ណោះដែរ គឺជាអាសនាសំរាប់ដុតកំញានថ្វាយដល់ព្រះបាលផង”(១១:១៣)។
ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះរបស់ពួកយូដា គឺជាបញ្ហាដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់។ ពួកគេដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាព្រះ។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេនៅតែថ្វាយបង្គំព្រះដទៃ? កាលនោះ ពួកគេកំពុងតែចាក់ខ្សែ ឬខ្លួនមួយជិះទូកពីរ។ ពួកគេដឹងថា ពួកគេត្រូវការព្រះអម្ចាស់ជួយពួកគេ បន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅ ព្រោះមានតែព្រះពិតទេ ដែលអាចប្រោសពួកគេឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីពេលនោះ ពួកគេថ្វាយបង្គំរូបព្រះ? ព្រោះព្រះរបស់សាសន៍ដទៃបានសន្យាថា នឹងផ្តល់ឲ្យនូវសុខភាពល្អ ទ្រព្យសម្បត្តិ និងភាពចម្រុងចម្រើន។
តើអ្នកដឹងទេថា យើងក៏កំពុងតែជួបការល្បួងឲ្យថ្វាយបង្គំរូបព្រះផងដែរ? វាជាការល្អហើយ ដែលយើងមានអំណោយទាន ការអប់រំ និងលុយច្រើន។ ប៉ុន្តែ បើមិនប្រយ័ត្នទេ យើងនឹងងាកមកទុកចិត្តលើពួកវា ជាជាងទុកចិត្តព្រះ។ យើងដឹងថា យើងត្រូវការព្រះ នៅពេលយើងស្លាប់ទៅ ហើយយើងក៏សូមព្រះអង្គឲ្យប្រទានពរយើង ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បើយើងពឹងផ្អែក…
មិនដណ្តើមមុខមាត់
ពេលដែលគ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ បានសួរសំណួរដ៏ពិបាកមួយ អំពីព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើង ខ្ញុំក៏បានលើកដៃឡើង។ ខ្ញុំទើបតែបានអានរឿង ដែលនិយាយអំពីព្រះជន្មព្រះអង្គ ដូចនេះ ខ្ញុំដឹងថា ត្រូវឆ្លើយដូចម្តេច។ ហើយខ្ញុំក៏ចង់ឲ្យអ្នកដទៃទៀត ក្នុងថ្នាក់រៀនដឹងថា ខ្ញុំចេះឆ្លើយ។ សរុបមក ខ្ញុំជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ។ បើខ្ញុំឆ្លើយខុស នៅចំពោះមុខគេ នោះខ្ញុំនឹងខ្មាស់គេមិនខាន។ ខ្ញុំខ្លាចខ្មាស់គេណាស់។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានដាក់ដៃចុះវិញ។ តើខ្ញុំពិតជាខ្វះទំនុកចិត្តដល់ថ្នាក់នេះឬ?
រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីលោកយ៉ូហានបាទីស្ទ។ មានពេលមួយ ពួកសិស្សរបស់គាត់បានរអ៊ូថា ពួកបណ្តាជនកំពុងតែចាប់ផ្តើមឈប់ដើរតាមគាត់ ហើយកំពុងតែងាកមកដើរតាមព្រះយេស៊ូវវិញ។ ពេលនោះ លោកយ៉ូហានក៏បាននិយាយថា គាត់មានអំណរណាស់ ដែលបានទទួលដំណឹងនេះ។ គាត់គ្រាន់តែជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមិនមែនជាព្រះគ្រីស្ទទេ គឺគ្រាន់តែទទួលបង្គាប់នឹងមកនាំមុខទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ … ត្រូវឲ្យព្រះអង្គនោះបានចំរើនឡើង ហើយខ្ញុំត្រូវថយវិញចុះ”(៣:២៨-៣០)។ លោកយ៉ូហានដឹងថា គាត់មានជីវិតរស់ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គជា “ព្រះដែលយាងមកពីស្ថានសួគ៌ ក៏ខ្ពស់លើសជាងទាំងអស់”(ខ.៣១) ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបានលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ និងព្រះកិត្តិនាម។
ការលើកដំកើងខ្លួនឯង ធ្វើឲ្យយើងងាកចេញឆ្ងាយពីព្រះអម្ចាស់។ ហើយដោយសារព្រះអង្គ ជាព្រះសង្រ្គោះ និងក្តីសង្ឃឹមតែមួយ សម្រាប់ពិភពលោក នោះការដណ្តើមមុខមាត់ពីព្រះអង្គ នឹងនាំឲ្យយើងមានការឈឺចាប់មិនខាន។ ចូរយើងជៀសវាងការលើកដំកើងខ្លួនឯង ក្នុងការអ្វីដែលព្រះអង្គបានជួយឲ្យជោគជ័យ។…
រត់សំដៅទៅរកបញ្ហាប្រឈម
មានពេលមួយ ថម(Tom) បានដេញតាមយុវជនពីរនាក់ ដែលកំពុងតែលួចកង់របស់មិត្តភក្តិគាត់ ដែលជាអ្នកក្រីក្រ។ គាត់មិនមានផែនការអ្វីទេ។ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា មិត្តភក្តិគាត់ត្រូវការកង់នោះមកវិញ។ គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានឃើញចោរទាំងបីរនោះមើលមកគាត់ ហើយក៏បានផ្តួលកង់នោះ រួចដើរចេញទៅបាត់។ ពេលនោះ ថមមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ និងស្ងើចចំពោះខ្លួនឯង ខណៈពេលដែលគាត់លើកកង់នោះបញ្ឈរ ហើយក៏បានត្រឡប់មកវិញ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលគាត់បានឃើញចេហ្វ(Jeff) ដែលជាមិត្តភក្តិរបស់គាត់ ដែលមានសាច់ដុំធំកង់ៗ កំពុងតែតាមពីក្រោយគាត់យ៉ាងប្រកិត។ តាមពិត គេខ្លាចមិត្តភក្តិរបស់គាត់ ដែលកំពុងតែឈរពីក្រោយខ្នងគាត់សោះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីអ្នកបម្រើរបស់លោកអេលីសេ នៅពេលដែលទីក្រុងរបស់គាត់កំពុងតែស្ថិតក្នុងការលោមព័ទ្ធរបស់កងទ័ពសត្រូវ។ គាត់ក៏បានរត់ទៅជម្រាបលោកអេលីសេថា “វរហើយ ចៅហ្វាយខ្ញុំអើយ តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច?” លោកអេលីសេក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ថា “កុំខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិតពួកដែលនៅខាងយើង មានគ្នាច្រើនជាងពួកដែលនៅខាងគេទៅទៀត”។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏ប្រោសភ្នែកអ្នកបំរើនោះ ហើយវាក៏មើលទៅឃើញភ្នំនោះ មានពេញដោយពលសេះ និងរទេះចំបាំង ដែលសុទ្ធតែជាភ្លើង នៅព័ទ្ធជុំវិញអេលីសេ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៦:១៥,១៧)។
បើអ្នកខិតខំដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អ្នកអាចជួបស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់ នៅពេលខ្លះ។ អ្នកប្រហែលជាប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ ហើយក៏ប្រហែលជាបាត់បង់សន្តិសុខផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ ដោយសារអ្នកបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងធ្វើតែអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ អ្នកប្រហែលជាគេងមិនគ្រប់ ដោយឆ្ងល់ថា តើបញ្ហារបស់អ្នកនឹងទៅជាយ៉ាងណា? សូមចាំថា មិនមែនមានតែអ្នកទេ ដែលជួបបញ្ហានេះ។ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើឲ្យខ្លួនឯងខ្លាំងជាង ឬឆ្លាតជាងបញ្ហាប្រឈម ដែលនៅពីមុខអ្នកឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយអ្នកស្រាប់ហើយ…