តាមពីក្រោយយ៉ាងប្រកិត
ធូលីដីបានធ្លាក់ចុះមក ខណៈពេលដែលខ្ញុំដើរតាមលោកលី ប៉ាវ(Li Bao) ឡើងតាមផ្លូវ ដែលគេបានចោះកាត់ចំហៀងភ្នំ នៅភូមិភាគកណ្តាលនៃប្រទេសចិន។ ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនេះពីមុខមកទេ ហើយខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញផ្លូវនៅពីមុខខ្ញុំលើសពីមួយជំហាន ឬមើលដឹងថា ជ្រោះដែលនៅខាងឆ្វេងដៃយើង ចោទប៉ុណ្ណាទេ។ ខ្ញុំក៏បានលេបទឹកមាត់ ហើយតាមពីក្រោយលោកលីយ៉ាងប្រកិត។ ខ្ញុំមិនដឹងថា យើងកំពុងតែទៅទីណា ឬវានឹងត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណាទេ តែខ្ញុំបានទុកចិត្តមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់នេះ។
បទពិសោធន៍ពេលនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលោកថូម៉ាស ជាសាវ័កដែលហាក់ដូចជាត្រូវការការធានាជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សព្រះអង្គថា ព្រះអង្គត្រូវតែយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ដើម្បីរៀបចំកន្លែងឲ្យពួកគេ ហើយពួកគេក៏បានស្គាល់ផ្លូវទៅកន្លែងដែលព្រះអង្គនឹងយាងទៅផងដែរ(យ៉ូហាន ១៤:៤)។ ពេលនោះ ថូម៉ាសក៏បានជជីកសួរ តាមហេតុផលរបស់គាត់ថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ យើងខ្ញុំមិនដឹងជាទ្រង់យាងទៅឯណាទេ ដូច្នេះ ធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ផ្លូវទៅបាន?”(ខ.៥)។
ព្រះយេស៊ូវមិនបានបំបាត់ការសង្ស័យរបស់លោកថូម៉ាស ដោយពន្យល់គាត់ អំពីកន្លែងដែលព្រះអង្គនឹងយកពួកគេទៅនោះទេ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែបានធានាដល់ពួកសាវ័កថា ព្រះអង្គជាផ្លូវទៅកាន់ទីកន្លែងនោះ។ ហើយការដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតែប៉ុណ្ណេះ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
យើងក៏មានសំណួរ អំពីអនាគតរបស់យើងផងដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងច្បាស់ថា ខ្លួននឹងជួបរឿងអ្វីខ្លះឡើយ។ ជីវិតរបស់យើងពេញទៅដោយផ្លូវដែលបត់ចុះបត់ឡើង ដែលយើងមិនអាចមើលឃើញជាមុន។ តែវាមិនអីទេ។ ការដែលយើងបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ នោះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ ព្រោះព្រះអង្គ “ជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត និងជាជីវិត”(ខ.៦)។
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបអំពីអនាគតរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យដើរតាមព្រះអង្គយ៉ាងប្រកិត។ —Mike Wittmer
ការថ្វាយបង្គំដ៏ត្រឹមត្រូវ
លោកចូស(Jose) គឺជាគ្រូគង្វាល នៅព្រះវិហារមួយ ដែលមានភាពល្បីល្បាញ ដោយសារកម្មវិធី និងការប្រគុំតន្រ្តីថ្វាយបង្គំ។ ពួកជំនុំរបស់គាត់បានធ្វើកិច្ចការទាំងនេះបានល្អណាស់ តែគាត់មានការបារម្ភ ខ្លាចភាពមមាញឹករបស់ពួកជំនុំគាត់ ក្លាយជាការធ្វើជំនួញ។ តើពួកជំនុំរបស់គាត់បានលូតលាស់ ដោយសារមូលហេតុដ៏ត្រឹមត្រូវ ឬក៏ដោយសារសកម្មភាពរបស់ពួកគេ? លោកចូសចង់ដឹងការពិត ដូចនេះ គាត់ក៏បានលុបកម្មវិធីបន្ថែមរបស់ពួកជំនុំរបស់គាត់ អស់រយៈពេល១ឆ្នាំ។ ពួកជំនុំរបស់គាត់ក៏បានផ្តោតទៅលើការរស់នៅជាព្រះវិហារដ៏រស់ ដែលយកការថ្វាយបង្គំព្រះជាទីមួយ។
ការសម្រេចចិត្តរបស់លោកចូស បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ពេលដែលព្រះអង្គយាងចូលទីធ្លាខាងក្រៅនៃព្រះវិហារ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ទីធ្លាដ៏បរិសុទ្ធដែលគេគួរតែប្រើជាកន្លែងអធិស្ឋាន បានក្លាយជាកន្លែងរកស៊ី ក្នុងផ្នែកថ្វាយបង្គំ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានផ្កាប់តុរបស់ពួកឈ្មួញទាំងនោះ ហើយក៏បានបញ្ឈប់អ្នកដែលបានទិញទំនិញរបស់ពួកគេ។ ព្រះអង្គខ្ញាល់ ចំពោះទង្វើររបស់ពួកគេ ហើយក៏បានដកស្រង់បទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៥៦ និងយេរេមា ជំពូក៧ ដែលបានចែងថា “តើគ្មានសេចក្តីចែងទុកមកទេឬអីថា «ដំណាក់អញត្រូវហៅជាទីអធិស្ឋាន សំរាប់គ្រប់អស់ទាំងសាសន៍» ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាបានយក ធ្វើជារោងចោរវិញ”(ម៉ាកុស ១១:១៧)។
ការធ្វើជំនួញ ឬមានការមមាញឹកនឹងការងារ អាចជាការចាំបាច់ ប៉ុន្តែ ពួកជំនុំរបស់ព្រះត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ យើងជាព្រះវិហារដ៏រស់របស់ព្រះ ហើយកិច្ចការចម្បងរបស់យើង គឺត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ យើងមិនទំនងជាត្រូវផ្កាប់តុអ្នករកស៊ីក្នុងព្រះវិហារ ដូចព្រះយេស៊ូវឡើង ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គអាចត្រាស់ហៅយើង ឲ្យធ្វើការកែតម្រង់ដ៏ចំាបាច់ណាមួយ ក្នុងពួកជំនុំ។ —MIKE WITTMER
នាំការសរសើរ ទៅដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី
សព្វថ្ងៃនេះ ការប្រើប្រាស់ផែនទីកាន់តែមានការពេញនិយម។ ជាទូទៅ យើងអាចដឹង អំពីទីកន្លែងដែលគេគូផែនទីនីមួយៗ ដោយមើលទៅចំណុចកណ្តាលនៃផែនទីនោះ។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែគិតថា ផ្ទះរបស់យើងស្ថិតនៅក្នុងចំណុចកណ្តាលនៃពិភពលោក ដូចនេះ យើងក៏បានគូសចំណាំទីតាំងផ្ទះរបស់យើងនៅលើផែនទី ដោយគូសចំណុចមូលខ្មៅតូចមួយពីលើវា ហើយគូសខ្សែ ឬបន្ទាត់ចេញពីចំណុចខ្មៅនោះ។ ក្រុងដែលនៅក្បែរតំបន់យើងរស់នៅ ប្រហែលជានៅខាងជើង ចម្ងាយតែ៥០គីឡូម៉ែត្រ ឬស្ថិតនៅចម្ងាយផ្លូវដែលត្រូវបើកបររយៈពេលមួយម៉ោង ប៉ុន្តែ យើងពិពណ៌នាអំពីទីតាំងទាំងនោះ ដោយធៀបនឹងទីតាំងដែលយើងកំពុងតែស្ថិតនៅ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានគូស “ផែនទី” ដោយផ្អែកទៅលើទីតាំងរបស់ព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងសម័យសញ្ញាចាស់ ហេតុនេះហើយ គេបានយកទីតាំងរបស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ជាចំណុចកណ្តាលនៃផែនទីភូមិសាស្រ្តនៃព្រះគម្ពីរ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៨ ស្ថិតក្នុងចំណោមបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជាច្រើន ដែលពោលសរសើរទីក្រុងយេរូសាឡិម។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ក្នុងទីក្រុងរបស់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ គឺនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធនៃទ្រង់ ឯភ្នំស៊ីយ៉ូននៅទិសខាងជើង នោះមានលំអរ ដោយនៅលើទីខ្ពស់ ជាទីរីករាយចិត្តដល់ផែនដីទាំងមូល គឺជាទីក្រុងនៃមហាក្សត្រដ៏ធំ”(ខ.១-២)។ ដោយសារ “ទ្រង់ជាទីពឹងនៅក្នុង ព្រះរាជវាំងនៃក្រុងនោះ នោះ ព្រះអង្គនឹងតាំងទីក្រុងនោះ ឲ្យនៅជាប់ជារៀងរាបដរាបទៅ(ខ.៣,៨)។ ព្រះកិត្តនាមរបស់ព្រះអង្គបានចាប់ផ្តើមឮសុះសាយ ពីព្រះវិហារនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម ទៅដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី(ខ.៩-១០)។
ផ្ទះរបស់យើងមិនស្ថិតនៅក្នុងចំណុចកណ្តាល នៃផែនទីរបស់ព្រះគម្ពីរឡើយ បើសិនជាផ្ទះរបស់អ្នកមិនស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមទេនោះ។ តែតំបន់ដែលអ្នកកំពុងតែរស់នៅ ក៏សំខាន់ដូចតំបន់ដទៃទៀតផងដែរ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់ នៅតែបន្តត្រាស់ហៅយើង ឲ្យនាំការសរសើរព្រះនាមព្រះអង្គ ទៅដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី(ខ.១០)។…
ហោះហើរទៅបាត់
លោកប៊ែងស៊ី(Banksy) ជាសីល្បៈករដែលមានភាពប៉ិនប្រសប់ណាស់។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវកាយវិការដែលគួរឲ្យអស់សំណើច ពេលដែលផ្ទាំងគំនូររបស់គាត់ មានចំណងជើងថា ក្មេងស្រីកាន់ប៉េងប៉ោង ត្រូវបានគេទិញក្នុងតម្លៃ១លានផោន នៅមជ្ឈមណ្ឌលដេញថ្លៃសូថេប៊ី ក្នុងទីក្រុងឡុងដ៍។ បន្ទាប់ពីគេប្រកាស់ថា ផ្ទាំងគំនូរនេះត្រូវបាន “លក់” មួយសន្ទុះក្រោយមក សម្លេងកណ្តឹងក៏បានរោទ៍ឡើង ហើយផ្ទាំងគំនូរនោះក៏បានថ្លាក់ចុះពីស៊ុមរបស់វា កាត់តាមម៉ាស៊ីនកាត់ក្រដាស់ ដែលគាត់បានបង្កប់នៅក្នុងស៊ុមនោះ ធ្វើឲ្យផ្ទៃរូបពាក់កណ្តាលខាងក្រោម ត្រូវដាច់ដោចអស់។ លោកប៊ែងស៊ីក៏បានបង្ហោះរូបថតមួយ ដែលក្នុងនោះគេឃើញអ្នកដេញថ្លៃទាំងឡាយ ដែលកំពុងតែសម្តែងកាយវិការសោកស្តាយចំពោះស្នាដៃឯករបស់គាត់ ដែលកំពុងតែត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយគាត់ក៏បានដាក់ចំណងជើងឲ្យរូបភាពនោះថា “ទៅហើយ ទៅហើយ ហិនហោចអស់”។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកប៊ែងស៊ីកំពុងតែចម្អកឲ្យពួកអ្នកមាន ប៉ុន្តែ គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវមានការសោកស្តាយ ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានបាត់បង់ទៅនោះឡើយ។ នៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិ គឺមានបង្កប់ទៅដោយល្បិចជាច្រើន។ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា “កុំឲ្យនឿយហត់ដល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានជាអ្នកមានឡើយ ក៏កុំឲ្យប្រើប្រាជ្ញាឲ្យបានមានឡើងដែរ។ តើចង់ភ្ជាប់ភ្នែកតាមរបស់ដែលសោះសូន្យ ឬដ្បិតទ្រព្យសម្បត្តិ តែងតែដុះស្លាបជាមិនខាន ក៏នឹងហើរទៅលើមេឃ បែបដូចជាឥន្ទ្រី”(ខ.៤-៥)។
លុយជារបស់ដែលងាយបាត់បង់បំផុត។ យើងខិតខំធ្វើការ ដើម្បីរកលុយ តែវាអាចបាត់បង់ទៅវិញ ដោយសារកត្តាជាច្រើន។ ការវិនិយោគអាចខាតបង់ អតិផរណាអាចកើនឡើង យើងត្រូវបង់ថ្លៃនេះបង់ថ្លៃនោះមិនចេះចប់ ចោរអាចមកលួចប្លន់ ហើយភ្លើង និងទឹកជំនន់ក៏អាចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិយើងផងដែរ។ ទោះយើងព្យាយាមគ្រប់គ្រងលុយយើងយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលវេលាដែលយើងនៅសល់ សម្រាប់ចាយវា ក៏សល់កាន់តែតិចទៅៗ។ ជីវិតយើងនៅផែនដី នឹងដល់ទីបញ្ចប់…
ពេលដែលយើងមានរឿងធំ
នៅភូមិភាគខាងជើងនៃប្រទេសថៃ ក្រុមបាល់ទាត់ក្មេងជំទង់ ដែលមានរហ័សនាមថា ក្រុមជ្រូកព្រៃ បានសម្រេចចិត្តនាំគ្នាចូលទស្សនារូងភ្នំមួយ។ មួយម៉ោងក្រោយមក ពួកគេក៏បាននាំគ្នាចេញមកខាងក្រៅវិញ តែក៏បានដឹងថា ច្រកចេញទៅខាងក្រៅរូងភ្នំនោះត្រូវបានទឹកជន់លិចហើយ។ ទឹកក៏បានជន់ឡើងកាន់តែខ្លាំង ធ្វើឲ្យពួកគេដកថយ ចូលទៅក្នុងរូងភ្នំកាន់តែជ្រៅ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ រហូតដល់ចម្ងាយប្រហែល៤គីឡូម៉ែត្រពីមាត់រូង។ ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក គេក៏បាននាំពួកគេចេញមកខាងក្រៅ ក្នុងប្រតិបត្តិការណ៍ជួយសង្រ្គោះដ៏ក្លាហាន។ ពេលនោះ មនុស្សជាច្រើនបានឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីបណ្តាលឲ្យពួកគេជាប់ខ្លួននៅក្នុងរូងភ្នំ ដោយភាពអស់សង្ឃឹមយ៉ាងនេះ? ចម្លើយនោះគឺ ពួកគេបានជាប់នៅក្នុងរូងភ្នំនោះ ម្តងបន្តិចៗ រហូតដល់ចេញមកក្រៅ វិញលែងរួច។
នៅនគរអ៊ីស្រាអែលកាលពីសម័យដើម មានពេលមួយលោកណាថាន់បានទៅប្រឈមមុខដាក់ស្តេចដាវីឌ ពីរឿងដែលទ្រង់បានសម្លាប់លោកអ៊ូរីដែលជាទាហានដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។ តើមនុស្សដែល “ត្រូវនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះ”(១សំាយ៉ូអែល ១៣:១៤) បានក្លាយជាឃាតករដោយរបៀបណា? ចម្លើយនោះគឺ ទ្រង់បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងរឿងនេះបន្តិចម្តងៗរហូតដល់មិនអាចបកក្រោយបាន។ ជាការពិតណាស់ ស្តេចដាវីឌមិនបានសម្រេចផែនការសម្លាប់លោកអ៊ូរីភ្លាមៗនោះទេ។ ទំរាំតែទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យសម្លាប់គាត់ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមពីចំណុចមួយ ចូលទៅចំណុចមួយទៀត រហូតឈានដល់ការកំចាយឈាម។ ពីដំបូងទ្រង់បានឃើញប្រពន្ធរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យទ្រង់មានតម្រេកចង់បាននាង។ ទ្រង់បានប្រើអំណាចទ្រង់ជាស្តេច ក្នុងផ្លូវខុស ដោយឲ្យគេទៅនាំនាងបាតសេបាមកជួបទ្រង់ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានព្យាយាមលាក់បាំងរឿងដែលនាងមានកូនជាមួយទ្រង់ ដោយបញ្ជាប្តីរបស់នាងឲ្យវិលត្រឡប់ពីសមរភូមិវិញជាបន្ទាន់។ ពេលដែលលោកអ៊ូរីមិនព្រមទៅរួមដំណេកជាមួយប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលមិត្តរួមអាវុធ កំពុងតែជាប់ដៃប្រយុទ្ធក្នុងសង្រ្គាម ស្តេចដាវីឌក៏បានសម្រេចព្រះទ័យសម្លាប់គាត់តែម្តង។
យើងប្រហែលជាមិនដែលបានសម្លាប់នរណាម្នាក់ ឬធ្លាប់ជាប់ខ្លួននៅក្នុងរូងភ្នំ ដោយសារកំហុសខ្លួនឯងនោះទេ ប៉ុន្តែ ទោះជាយើងបានធ្វើអ្វីខុសក៏ដោយ យើងត្រូវងាកទៅរកព្រះយេស៊ូវ ពុំនោះទេ…
តម្លៃដ៏ពិតរបស់អ្នក
ព្រះជាម្ចាស់យល់ចិត្តយើង។ ព្រះអង្គបានឃ្វាលជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលទ្រង់សួរពួកគេថា តើទ្រង់មានតម្លៃប៉ុណ្ណា សម្រាប់ពួកគេ ពួកគេក៏បានបង់ “ប្រាក់៣០ដួង សម្រាប់ជាឈ្នួល” ដែលទ្រង់ឃ្វាលពួកគេ(សាការី ១១:១២)។ នេះជាថ្លៃឈ្នួលសម្រាប់ទាសករម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ គឺថ្លៃឈ្នួលដែលចៅហ្វាយត្រូវបង់ឲ្យ ក្នុងករណីដែលទាសករណាម្នាក់បានបាត់បង់ជីវិត ជាយថាហេតុ(និក្ខមនំ ២១:៣២)។ ការឲ្យតម្លៃដ៏តិចបំផុតនេះ ដល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺការប្រមាថព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានចម្អកឲ្យពួកគេថា “វាជាដំឡៃយ៉ាងល្អ ដែលគេបានកាត់ថ្លៃដល់ខ្ញុំ”(សាការី ១១:១៣)។ ព្រះអង្គក៏បានឲ្យលោកសាការីបោះប្រាក់នោះ ឲ្យទៅជាងស្មូនវិញ។
ព្រះយេស៊ូវក៏យល់អំពីបញ្ហានេះដែរ។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែត្រូវមិត្តសំឡាញ់ក្បត់ឡើយ តែគេថែមទាំងមានចិត្តស្អប់ខ្ពើមព្រះអង្គទៀតផង។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាយូដា បានស្អប់ខ្ពើមព្រះយេស៊ូវ បានជាពួកគេឲ្យប្រាក់យូដាសតែ៣០ស្លឹង គឺតម្លៃខ្លួនទាបបំផុតសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ ហើយគាត់ក៏បានទទួលប្រាក់នោះ(ម៉ាថាយ ២៦:១៤-១៥ ២៧:៩)។ យូដាសមិនសូវឲ្យតម្លៃព្រះយេស៊ូវទេ បានជាគាត់ក្បត់ព្រះអង្គ ដើម្បីប្រាក់ដែលស្ទើរតែគ្មានតម្លៃទាល់តែសោះ។
បើមនុស្សមិនឲ្យតម្លៃព្រះយេស៊ូវទៅហើយ នោះចូរកុំភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ បើសិនជាពួកគេមិនឲ្យតម្លៃអ្នក។ តម្លៃរបស់អ្នកគឺមិនស្រេចទៅលើពួកគេជាអ្នកឲ្យនោះទេ។ អ្វីដែលពួកគេនិយាយ ឬគិត គឺមិនសំខាន់សោះឡើយ។ អ្វីដែលព្រះមានបន្ទូលអំពីអ្នក ទើបសំខាន់។ ព្រះអង្គបានរាប់អ្នកជាមនុស្ស ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យព្រះអង្គស្លាប់ជំនួស។—MIKE WITTMER
ការពឹងផ្អែកជារៀងរហូត
លោកគ្រូគង្វាល វ៉ាតសិន ចូន(Watson Jones) បានរំឭកអំពីពេលដែលគាត់រៀនជិះកង់ កាលនៅក្មេង។ ប៉ារបស់គាត់បានដើរទន្ទឹមនឹងគាត់ ដើម្បីជួយទប់កង់របស់គាត់ ពេលដែលគាត់កំពុងតែជិះវា។ ពេលគាត់បានឃើញក្មេងស្រីមួយចំនួន កំពុងតែអង្គុយនៅរៀនហាលមុខផ្ទះ គាត់ក៏បានប្រាប់ប៉ារបស់គាត់ថា គាត់អាចជិះដោយខ្លួនឯងបាន។ គាត់គិតខុសហើយ។ គាត់មិនបានដឹងទេថា គាត់មិនទាន់ចេះទប់លំនឹងកង់ ដោយគ្មានជំនួយពីប៉ារបស់គាត់។ គាត់មិនទាន់ពេញវ័យ ដូចដែលគាត់បានគិតនោះទេ។
ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចម្រើនវ័យធំឡើង ហើយ “ពេញវ័យ ដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ”(អេភេសូរ ៤:១៣)។ ប៉ុន្តែ ការពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ គឺមានភាពខុសប្លែកពីការពេញវ័យខាងរូបកាយ។ ឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមកូន ឲ្យមានម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង ឲ្យអាចរស់ដោយខ្លួនឯងបាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះវរបិតានៃយើងបានចិញ្ចឹមយើង ឲ្យចេះពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំងឡើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
នៅដើមដំបូងនៃសំបុត្ររបស់លោកពេត្រុស គាត់បាននិយាយអំពីព្រះគុណ និងសន្តិភាព ដែលយើងអាចទទួលបានតាមរយៈការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រនោះ គាត់បានជំរុញយើង ឲ្យ “ចម្រើនវ័យធំឡើង” នៅក្នុង “ព្រះគុណ និងការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើង”(២ពេត្រុស ១:២ ៣:១៨)។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ គឺមិនដែលឈប់ត្រូវការព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។
លោកវ៉ានសិនបានដាស់តឿនថា អ្នកខ្លះរវល់តែរុញព្រះហស្តព្រះយេស៊ូវចេញ ពីចង្កូតនៃជីវិតរបស់ខ្លួន”។ យើងហាក់ដូចជាគិតថា យើងមិនត្រូវការឲ្យព្រះហស្តដ៏រឹងមាំរបស់ទ្រង់ទប់យើងឲ្យជាប់ និងលើកយើងឡើង…
រស់នៅ ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកជាឆាប់
ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពីបទចម្រៀងរបស់លោកធីម មែកក្រាវ(Tim McGraw) ដែលជាតារាចម្រៀងជនបទ។ បទចម្រៀងនោះមានចំណងជើងថា “ចូររស់នៅ ដូចអ្នកដែលដឹងថា ខ្លួនជិតស្លាប់”។ ក្នុងបទចម្រៀងនេះ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីកិច្ចការមួយចំនួន ដែលបុរសម្នាក់បានធ្វើ បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឺងអាក្រក់ អំពីសុខភាពរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តស្រឡាញ់ និងអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ ឲ្យបានល្អជាងមុន ដោយនិយាយទៅកាន់ពួកគេ ដោយពាក្យសម្តីដែលទន់ភ្លន់ជាងមុន។ បទចម្រៀងនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តឲ្យយើងរស់នៅឲ្យបានល្អ គឺដូចអ្នកដែលដឹងថា ជីវិតខ្លួននឹងបញ្ចប់នៅពេលឆាប់ៗ។
បទចម្រៀងនេះបានក្រើនរំឭកយើងថា ពេលវេលារបស់យើងមានកំណត់។ ការអ្វីដែលយើងអាចធ្វើនៅថ្ងៃនេះ គឺមិនត្រូវរង់ចំាធ្វើវានៅថ្ងៃស្អែកឡើយ ព្រោះថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងលែងមានពេលថ្ងៃស្អែកទៀត។ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នេះជារឿងសំខាន់ណាស់ ព្រោះយើងជឿថា ព្រះយេស៊ូវអាចយាងមកវិញ នៅពេលណាក៏បាន(អាចនៅពេលមួយនាទីទៀត)។ ព្រះយេស៊ូវបានជំរុញយើងឲ្យប្រុងប្រៀបខ្លួន គឺមិនត្រូវរស់នៅ ដូចកូនក្រមុំ “ល្ងង់ខ្លៅ” ទាំងប្រាំនាក់ ដែលមិនបានប្រុងប្រៀបខ្លួន ពេលដែលកូនកម្លោះមកដល់(ម៉ាថាយ ២៥:៦-១០)។
បទចម្រៀងរបស់លោកមែកក្រាវមានអត្ថន័យល្អណាស់ តែមិនបាននិយាយឲ្យត្រូវទាំងអស់ទេ។ ព្រោះអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ នឹងនៅតែមានពេលថ្ងៃស្អែកជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ”(យ៉ូហាន ១១:២៥-២៦)។ ជីវិតដែលយើងមានក្នុងទ្រង់ មិនចេះចប់ឡើយ។
ដូចនេះ ចូរយើងកុំរស់នៅ…
មិននៅក្នុងទ្រុងទៀតទេ
មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំម្នាក់បានឲ្យឆ្កែមួយក្បាល មកក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។ វាជាឆ្កែពូជរោមស្រម៉ូវ ដែលគេបានចុះឈ្មោះនៅកន្លែងចិញ្ចឹមសត្វ។ វាមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ បានជាមិនអាចមានកូនបានទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានយើងក៏បានដឹងថា ភាគច្រើននៃជីវិតរបស់សត្វឆ្កែដ៏ស្រស់ស្អាតមួយក្បាលនេះ គឺបានរស់នៅក្នុងទ្រុងតូចមួយយ៉ាងកំសត់។ វាចេះតែដើរជារង្វង់។ វាមិនអាចពាំ ឬរត់តាមខ្សែបន្ទាត់ត្រង់ឡើយ។ ហើយទោះយើងផ្តល់ឲ្យវានូវទីធ្លាដ៏ធំទូលាយ សម្រាប់ឲ្យវារត់លេងក្តី វានៅតែគិតថា វាកំពុងតែរស់នៅក្នុងទ្រុងដដែល។
នៅក្នុងពួកជំនុំដំបូង មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន ជាជនជាតិយូដា ដែលពីមុន ពួកគេធ្លាប់តែរស់នៅ ក្នុងការហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយរបងនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះល្អ ហើយជាការប្រទានមកពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹងថា ខ្លួនជាមនុស្សមានបាប ហើយនាំពួកគេទៅរកព្រះយេស៊ូវ(កាឡាទី ៣:១៩-២៥) តែក្នុងគ្រាសញ្ញាថ្មី ពួកគេដល់ពេលដែលត្រូវរស់នៅ ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគុណព្រះ និងសេរីភាពដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រទាន។ កាលនោះ ពួកគេមានការស្ទាក់ស្ទើរ។ ពួកគេត្រូវដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទបានរំដោះពួកគេឲ្យមានសេរីភាព រួចពីក្រឹត្យវិន័យហើយ។
យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដូចពួកគេផងដែរ។ យើងប្រហែលជាបានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងកន្លែង ឬវប្បធម៌ដែលមានក្រឹត្យក្រមដ៏តឹងរឹង ដែលបានឃុំឃាំងយើង។ ពុំនោះទេ យើងប្រហែលជាបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះដែលយើងមានសេរីភាពពេញទី ដែលធ្វើឲ្យយើងស្រេកឃ្លានចង់បានសុវត្ថិភាព ដែលអាចរកបានពីការការពាររបស់ច្បាប់ ឬបទបញ្ជា។
ទោះយើងធ្លាប់រស់នៅកន្លែងដែលមានច្បាប់តឹងរឹង ឬនៅកន្លែងដែលយើងអាចធ្វើអ្វីៗដោយសេរីក្តី ពេលនេះជាពេលដែលយើងត្រូវឱបក្រសោបយកសេរីភាព ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(កាឡាទី ៥:១)។ ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះយើង ឲ្យមានសេរីភាព ដើម្បីស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(យ៉ូហាន ១៤:២១) ហើយ…
តើនរណាខ្លះត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត?
នៅពេលយប់ដែលលោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ត្រូវបានគេបាញ់សម្លាប់ នៅក្នុងមហោស្រពហ្វ៊ត កាលពីឆ្នាំ១៨៦៥ នៅក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់មានដាក់វត្ថុមួយចំនួន ដែលមានដូចជា វែនតាមួយ ក្រណាត់សម្រាប់ជូតវែនតាមួយ កូនកាំបិតបត់មួយ នាឡិការដក់មួយគ្រឿង កូនកន្សែងមួយ កាបូបលុយស្បែកមួយដែលមានលុយប្រាំដុល្លារបស់រដ្ឋសហព័ន្ធមួយសន្លឹក និងក្រដាស់ការសែត៨សន្លឹក ដែលបានកាត់ចេញពីកាសែត ដែលក្នុងនោះ មានក្រដាស់កាសែតបួនប្រាំសន្លឹក ដែលនិយាយសរសើរគាត់ និងគោលនយោបាយរបស់គាត់។
ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់ មានលុយរបស់រដ្ឋសហព័ន្ធ ដែលជាអតីតសត្រូវរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនសូវមានការងឿងឆ្ងល់អំពីរឿងនៅក្នុងទំព័រកាសែត ដែលគាត់បានដាក់ក្នុងហោប៉ៅគាត់នៅថ្ងៃនោះឡើយ។ មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត គឺសូម្បីតែអ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យ ដូចលោកលីនខិនក៏ដោយ។ តើអ្នកឃើញទេ គាត់ប្រហែលជាបានអានអត្ថបទកាសែតដែលលើកទឹកចិត្ត ឲ្យភរិយារបស់គាត់ស្តាប់ មុនពេលដែលសោកនាដកម្មបានកើតឡើង?
តើអ្នកដឹងថា មាននរណាខ្លះ ត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត? ចូរក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួនយើងចុះ យើងនឹងឃើញថា មនុស្សគ្រប់គ្នា សុទ្ធតែត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត។ មនុស្សជាច្រើនមានទំនុកចិត្តចំពោះខ្លួនឯង តែសម្បកក្រៅទេ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ឆ្លងកាត់បរាជ័យ ឬនិយាយខុស ឬក៏មានថ្ងៃដ៏អាក្រក់ បានជាយើងសុទ្ធតែត្រូវការលើកទឹកចិត្តដូចគ្នា។
ចុះបើសិនជាយើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយ “បំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង?”(រ៉ូម ១៥:២)។ ចុះបើសិនជាយើងប្តេជ្ញាចិត្តថា យើងនឹងនិយាយថា “ពាក្យសម្តីពិរោះ” ដែល“ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹង?”(សុភាសិត…