ឱកាសដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់
សារ៉ា(Sarah) មានបញ្ហាសុខភាពដ៏កម្រ ដែលបណ្តាលឲ្យថ្លោះសន្លាក់ បានជាគាត់ត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើកៅអីអេឡិចត្រូនិច ដើម្បីផ្លាស់ទី។ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ទៅកន្លែងប្រជុំកាលពីពេលថ្មីៗនេះ សារ៉ាជិះរទេះរុញទៅស្ថានីយ៍រថភ្លើង ប៉ុន្តែ ជណ្តើរយន្តក៏បានខូច។ គាត់មិនអាចទៅដល់កន្លែងឡើងជិះរថភ្លើងបានទេ ហើយគេក៏បានប្រាប់គាត់ ឲ្យជិះតាក់ស៊ី ទៅស្ថានីយ៍មួយទៀត ដែលត្រូវចំណាយពេល៤០នាទី។ គាត់បានទូរស័ព្ទហៅតាក់ស៊ី ប៉ុន្តែ តាក់ស៊ីមិនឃើញមកសោះ។ សារ៉ាក៏បានបោះបង់ការព្យាយាម ហើយក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
គួរឲ្យស្តាយណាស់ រឿងបែបនេះបានកើតឡើងចំពោះសារ៉ាជាទៀងទាត់ទៅហើយ។ ជណ្តើរយន្តខូចបានរារាំងមិនឲ្យគាត់ឡើងជិះរថភ្លើង ហើយពេលខ្លះគាត់មិនអាចចុះពីលើរថភ្លើង ដោយសារគេបានភ្លេចដាក់កំណល់សម្រាប់រទេះរុញ។ ជួនកាល បុគ្គលិកស្ថានីយ៍រថភ្លើងបានចាត់ទុកអ្នកស្រីសារ៉ា ជាមនុស្សរំខាន ដោយសារគាត់ត្រូវការជំនួយរបស់ពួកគេ។ ជាញឹកញាប់ គាត់ស្ទើរតែស្រក់ទឹកភ្នែក។
ក្នុងចំណោមក្រឹត្យវិន័យជាច្រើន ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលគ្រប់គ្រងទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ក្រឹត្យវិន័យដែលបង្គាប់ថា “ចូរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង” គឺជាគន្លឹះដ៏សំខាន់(លេវីវិន័យ ១៩:១៨ និង រ៉ូម ១៣:៨-១០)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះធ្វើឲ្យយើងឈប់កុហក់ លួច និងធ្វើបាបអ្នកដទៃ(លេវីវិន័យ ១៩:១១,១៤) តែក៏បានផ្លាស់ប្តូររបៀបដែលយើងធ្វើការផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ចៅហ្វាយនាយ ត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះបាវបម្រើរបស់ខ្លួនឲ្យបានត្រឹមត្រូវ(ខ.១៣) ហើយយើងក៏ត្រូវមានចិត្តសប្បុរស ចំពោះអ្នកក្រ(ខ.៩-១០)។ ក្នុងករណីរបស់សារ៉ា អ្នកជួសជុលជណ្តើរយន្ត ឬដាក់កំណល់ឲ្យរទេះរុញគាត់ឡើងចុះរថភ្លើង កំពុងតែផ្តល់ឲ្យនូវការបម្រើដ៏សំខាន់ដល់អ្នកដទៃ។
បើយើងធ្វើការងារ ដើម្បីតែប្រាក់ខែ ឬប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន នោះមិនយូរទេ យើងនឹងចាត់ទុកអ្នកដទៃ ជាមនុស្សរំខាន។…
ថែរក្សា និងការពារអ្នកដទៃ
មានពេលមួយ អ្នកស្រាវជ្រាវជីវិតសត្វ នៅក្នុងទឹកម្នាក់ បានទៅហែលទឹក នៅក្បែរកោះឃុគ ក្នុងតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូង។ ពេលនោះ ស្រាប់តែមានសត្វត្រីបាឡែនបូកខ្នងមួយក្បាលទម្ងន់ ប្រហែល២៣តោន បានលេចចេញមក ហើយក៏បានដាក់នាង នៅពីក្រោមព្រុយពោះរបស់វា។ នាងគិតថា ជីវិតរបស់នាងនឹងត្រូវអស់ពេលនោះហើយ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីសត្វត្រីបាឡែនមួយក្បាលនេះបានហែលទឹកយឺតៗជារង្វង់ហើយ វាក៏បានលែងឲ្យនាងទៅ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលជីវវិទូរូបនោះបានឃើញត្រីឆ្លាមថាយហ្គ័រមួយក្បាល កំពុងតែចាកចេញពីតំបន់នោះ។ ស្រ្តីម្នាក់នេះក៏បានជឿថា តាមពិត សត្វត្រីបាឡែនបានការពារនាង ឲ្យរួចផុតពីការវាយប្រហាររបស់ត្រីឆ្លាម។
ក្នុងលោកិយដែលមានពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យមើលថែរគ្នាទៅវិញទៅមក។ ប៉ុន្តែ អ្នកប្រហែលជាចង់សួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំគួរតែមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការមើលថែរអ្នកដទៃឬទេ? ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ លោកកាអ៊ីនក៏បានធ្លាប់បានដោះសារ នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ថា “តើទូលបង្គំជាអ្នកថែរក្សាប្អូនទូលបង្គំឬអី?”(លោកុប្បត្តិ ៤:៩)។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូល មានការឆ្លើយតប ចំពោះការដោះសារនេះ ដោយសម្លេងដែលឮច្បាស់ថា : ដែលលោកអ័ដាមត្រូវថែរក្សាសួនច្បារអេដែនជាយ៉ាងណា នោះលោកកាអ៊ីនក៏ត្រូវមើលថែរលោកអេបិលដែលជាប្អូនផងដែរ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏ត្រូវមើលថែរអ្នកដែលងាយរងគ្រោះ និងជនទុរគត់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបែរជាធ្វើផ្ទុយទៅវិញ ដោយកេងប្រវ័ញ្ចមកលើអ្នកដទៃ គាបសង្កត់អ្នកក្រ ហើយក៏បានបដិសេធមិនព្រមធ្វើតាមការបង្គាប់ ឲ្យស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ឲ្យដូចខ្លួនឯង(អេសាយ ៣:១៤-១៥)។
ប៉ុន្តែ ក្នុងរឿងលោកកាអ៊ីន និងលោកអេបិល ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តថែរក្សាលោកកាអ៊ីន បន្ទាប់ពីទ្រង់បណ្តេញគាត់(លោកុប្បត្តិ ៤:១៥-១៦)។ ការថែរក្សាដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់លោកកាអ៊ីន គឺជាអ្វី…
ទិវាលើកទឹកចិត្ត
ក្រុមអ្នកឆ្លើយតបបន្ទាន់ បានបង្ហាញចេញនូវការប្តូរផ្តាច់ និងសេចក្តីក្លាហាន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយមានវត្តមាននៅកន្លែងដែលមានគ្រោះមហន្តរាយកើតឡើង។ កាលមជ្ឈមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មពិភពលោក បានទទួលរងការវាយប្រហារ នៅឆ្នំា២០០១ បណ្តាលឲ្យមនុស្សរាប់ពាន់នាក់បាត់បង់ជីវិត ឬរបួស ក្រុមអ្នកសង្រ្គោះបន្ទាន់រាប់រយនាក់ ក៏បានបាត់បង់ជីវិតផងដែរ។ ដើម្បីផ្តល់ការគោរពដល់ក្រុមអ្នកឆ្លើយតបបន្ទាន់ ព្រឹទ្ធសភាអាមេរិកក៏បានកំណត់យកថ្ងៃទី១២ ខែកញ្ញា ជាទិវាលើកទឹកចិត្ត ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមថ្ងៃបុណ្យជាតិសំខាន់ៗ។
ការជ្រើសរើសយកថ្ងៃនោះ ជាទិវាលើកទឹកចិត្ត ហាក់ដូចជារឿងដែលពិសេស ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលក៏បានចាត់ទុកការលើកទឹកចិត្ត ជាធាតុផ្សំដ៏ចាំបាច់មួយ សម្រាប់ការលូតលាស់នៃពួកជំនុំផងដែរ។ គាត់បានបង្រៀនពួកជំនុំក្មេងខ្ចី នៅក្រុងថែស្សាឡូនិច(ជាទីក្រុងមួយ នៅខេត្តម៉ាសេដូន) ឲ្យ “ជួយកំសាន្តដល់ពួកអ្នកណាដែលមានសេចក្តីទន់ក្រំចិត្ត ទាំងគាំពារពួកអ្នកដែលខ្សោយ និងអត់ឱនចំពោះមនុស្សទាំងអស់”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៤)។ ទោះបីជាពួកអ្នកជឿទាំងនេះកំពុងតែជួបការបៀតបៀនក៏ដោយ ក៏សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យ “ដេញតាមការល្អជាដរាប ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយដល់មនុស្សផងទាំងឡាយដែរ”(ខ.១៥)។ គាត់ដឹងថា ក្នុងនាមជាមនុស្ស ពួកគេងាយនឹងមានភាពអស់សង្ឃឹម អាត្មានិយម និងការប៉ះទង្គិចគ្នា។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏ដឹងផងដែរថា ពួកគេមិនអាចលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយគ្មានជំនួយ និងកម្លាំងមកពីព្រះបានឡើយ។
សម័យនេះមិនខុសពីសម័យមុនទេ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត ហើយយើងចាំបាច់ត្រូវលើកទឹកចិត្តមនុស្ស ដែលនៅក្បែរយើងផងដែរ។ តែយើងមិនអាចធ្វើការនេះ ដោយពឹងអាងកម្លាំងខ្លួនឯងបានឡើយ។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តថា “ព្រះដែលបានហៅអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់ស្មោះត្រង់ ទ្រង់នឹងធ្វើសំរេចការនោះ”(ខ.២៤)។ ដោយជំនួយមកពីព្រះអង្គ…
ព្រះអង្គតែងតែស្តាប់ឮជានិច្ច
នៅក្នុងសំណង់ដោមដ៏ខ្ពស់ត្រដែត នៃព្រះវិហារធំសន្តប៉ុល ភ្ញៀវទេសចរណ៍អាចឡើងតាមជណ្តើរ២៥៩កាំ ឆ្ពោះទៅរកវិចិត្រសាលខ្សិប។ នៅទីនោះ អ្នកអាចនិយាយខ្សិប ហើយមនុស្សម្នាក់ទៀតអាចស្តាប់ឮអ្នកនិយាយ ទោះគាត់ឈរនៅកន្លែងណាក៏ដោយ នៅលើផ្លូវដើរមានរាងមូលដូចវង្វង់ ក្នុងសំណង់ដោមនោះ ហើយទោះគាត់ស្ថិតនៅចម្ងាយ៣០ម៉ែត្រពីអ្នក ក្នុងលំហរដ៏ធំនៃព្រះវិហារនេះ ក៏នៅតែអាចឮសម្លេងខ្សិបរបស់អ្នក។ ពួកវិស្វករក៏បានពន្យល់ថា បាតុភូតនេះបានកើតឡើង ដោយសារសំណង់ដោមនោះមានរាងមូលដូចស្វែរ និងដោយសាររលកសម្លេងខ្សិប ដែលមានកំលាំងទាប។
ពេលខ្លះ យើងអធិស្ឋានដោយសម្លេងខ្សិបៗ ទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ដោយការឈឺចាប់ ហើយយើងចង់ដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គពិតជាបានស្តាប់ឮយើងមែនឬអត់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង មានពេញទៅដោយទីបន្ទាល់ ដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គពិតជាបានស្តាប់ឮសម្លេងយើង យំ អធិស្ឋាន និងខ្សិបទៅរកព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា “ក្នុងគ្រាដែលទូលបង្គំមានសេចក្តីវេទនា នោះបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ទំនុកដំកើង ១៨:៦)។ ទ្រង់ និងអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងដទៃទៀត បានទូលអង្វរម្តងហើយម្តងទៀតថា សូមព្រះអង្គស្តាប់សេចក្តីអធិស្ឋាន (៤:១) ស្តាប់សម្លេង(៥:៣) និងស្តាប់ដំងូរបស់ពួកគេ(១០២:២០)។ ជួនកាល ការអធិស្ឋាននោះ មានលក្ខណៈជាការខ្សឹប ដែលព្រះអង្គស្តាប់ឮ (៧៧:១) ដោយបានត្រិះរិះក្នុងចិត្ត ហើយវិញ្ញាណស្វែងរកការឆ្លើយតប(៧៧:៦)។
បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានឆ្លើយតបការទូលអង្វរនោះហើយ ស្តេចដាវីឌក៏បានពិពណ៌នាថា “ទ្រង់ក៏ឮសំឡេងទូលបង្គំ ពីក្នុងព្រះវិហារទ្រង់ ហើយសំរែកដែលទូលបង្គំស្រែក នៅចំពោះទ្រង់ ក៏ឮដល់ព្រះកាណ៌ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ១៨:៦)។ កាលនោះ ព្រះវិហារក្រុងយេរូសាឡិមមិនទាន់បានសាងសង់នៅឡើយទេ ដូចនេះ…
ការរួមសុខរួមទុក្ខជាមួយគ្នា
កាលពីឆ្នាំ ២០១៣ លោកចេម មែកខុននែល(James McConnell) ដែលជាអតីតយុទ្ធជនកងទ័ពជើងទឹកនៃចក្រភពអង់គ្លេស បានទទួលមរណៈភាព ក្នុងអាយុ៧០ឆ្នាំ។ លោកមែនខុននែលមិនមានគ្រួសារទេ ហើយបុគ្គលិកពេទ្យដែលធ្វើការថែទាំជម្ងឺគាត់នៅផ្ទះ មានការព្រួយបារម្ភខ្លាចគ្មានមនុស្សមកចូលរួមពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់។ បុរសម្នាក់ដែលទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការរៀបចំពិធីបុណ្យសពគាត់ បានបង្ហោះសារនៅលើហ្វេសប៊ុកថា “នៅថ្ងៃនេះ និងនៅសម័យនេះ ការស្លាប់ដោយគ្មាននរណាម្នាក់មកចូលរួមពីធីបុណ្យសព គឺជារឿងដែលសោកសៅណាស់ ប៉ុន្តែ បុរសម្នាក់នេះ គឺជាគ្រួសាររបស់អ្នក… បើសិនជាអ្នកអាចធ្វើដំណើរទៅដល់ទីបញ្ចុះសពរបស់គាត់ … ដើម្បីបង្ហាញនូវការគោរពចំពោះអតីតបងប្អូនរួមអាវុធរបស់អ្នក នោះសូមព្យាយាមទៅទីនោះកុំបីខានឡើយ”។ បន្ទាប់ពីគាត់បានបង្ហោះសារនេះហើយ មានទាហានជើងទឹក២រយនាក់ បានមកចូលរួមពិធីបុណ្យសពគាត់ ពេញព្រះវិហារ។
ជនរួមជាតិអង់គ្លេសទាំងនេះ បានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលចែងថា គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗមានចំណងចងភ្ជាប់គ្នា។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “រូបកាយមិនមែនសុទ្ធតែមានអវយវៈតែ១ទេ គឺមានច្រើនវិញ”(១កូរិនថូស ១២:១៤)។ យើងមិនឯកោឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងមានចំណងចងភ្ជាប់គ្នាតែមួយ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “បើអវយវៈ១ឈឺ នោះទាំងអស់នឹងឈឺជាមួយគ្នា”(ខ.២៦)។ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលជាសមាជិកនៃមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ យើងរួមសុខរួមទុក្ខជាមួយគ្នា នៅក្នុងការឈឺចាប់ ក្នុងការសោកសង្រេង និងក្នុងកន្លែងងងឹត ដែលធ្វើឲ្យយើងខ្លាចភាពឯកោ។ ប៉ុន្តែ សូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ព្រោះយើងមិនធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងឡើយ។
យើងប្រហែលជាមានការឈឺចាប់បំផុត ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងតែលិចលង់ នៅក្នុងភាពងងឹត តែម្នាក់ឯង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
ចិត្តជាអ្នកបម្រើ
កាលនាវាទីតានិចលិច គេមិនបានបើកវិទ្យុទាក់ទងជាមួយនាវាដទៃទៀតឡើយ។ បើសិនជាគេបើក នោះនាវាដ៏ធំនេះប្រហែលជាមិនបានលិចឡើយ។ លោកស៊ីរីល អេវ៉ាន(Cyril Evans) ដែលជាអ្នកប្រតិបត្តិការវិទ្យុទាក់ទង របស់នាវាមួយទៀត បានព្យាយាមទាក់ទកលោកជែក ភីលីព(Jack Phillips) ដែលជាអ្នកប្រតិបត្តិការវិទ្យុទាក់ទងរបស់នាវាទីតានិច ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងថា ពួកគេបានចូលដល់តំបន់ដែលមានទឹកកអណ្តែតច្រើន។ ប៉ុន្តែ លោកភីលីពកំពុងតែជាប់រវល់បញ្ជូនសារទៅអ្នកដំណើរ ហើយក៏បាននិយាយពាក្យគម្រោះគម្រើយ ប្រាប់លោកអេវ៉ាន ឲ្យឈប់និយាយទៀត។ ដូចនេះ លោកអេវ៉ានក៏បានបិទវិទ្យុរបស់គាត់ ដោយភាពស្ទាក់ស្ទើរ ហើយក៏បានចូលគេង។ ១០នាទីក្រោយមក កប៉ាល់ទីតានិចក៏បានបុកទឹកកកអណ្តែតធំមួយផ្ទាំង។ ពួកគេក៏បានបញ្ជូនសញ្ញាសង្រ្គោះបន្ទាន់ ដល់នាវាផ្សេងទៀត តែមិនបានទទួលការឆ្លើយតប ព្រោះគ្មាននរណាស្តាប់ពួកគេឡើយ។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល យើងឃើញថា ពួកសង្ឃរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលមានភាពពុករលួយ ហើយបានបាត់បង់ការមើលឃើញ និងការស្តាប់សម្លេងខាងវិញ្ញាណ ខណៈដែលប្រទេសជាតិរបស់ពួកគេបានរសាត់អណ្តែតចូលទៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ “ក្នុងគ្រានោះ ព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែក្រទៅ ឯការជាក់ស្តែងក៏មិនសូវមានជាញឹកញយដែរ”(១សាំយ៉ូអែល ៣:១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់រាស្រ្តព្រះអង្គចោលឡើយ។ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមមានបន្ទូល ទៅកាន់ក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះសាំយ៉ូអែល ដែលកំពុងតែទទួលការចិញ្ចឹម នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកសង្ឃ។ ឈ្មោះសាំយ៉ូអែល គឺមានន័យថា “ព្រះអម្ចាស់ស្តាប់ឮ” គឺជាការរំឭក អំពីការឆ្លើយតប ដែលព្រះទ្រង់មាន ចំពោះម្តាយរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ លោកសាំយ៉ូអែល ចាំបាច់ត្រូវរៀនស្តាប់ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះ។
គាត់ក៏បានប្រុងចិត្ត ដើម្បីស្តាប់ព្រះអង្គមានបន្ទូល(ខ.១០) ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់។…
តើខ្ញុំអាចរៀបការជាមួយអ្នកមិនជឿព្រះបានទេ?
គាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ។ គាត់ជាមនុស្សល្អណាស់។ គាត់យកចិត្តទុកដាក់ និងខ្វល់ខ្វាយអំពីខ្ញុំ ហើយចិត្តល្អទៀត។ គាត់មានការគោរពចំពោះជំនឿរបស់ខ្ញុំ ហើយថែមទាំងបានទៅព្រះវិហារជាមួយខ្ញុំម្តងម្កាល។ តាមពិតទៅ គាត់មានចំណុចល្អគ្រប់យ៉ាង ដែលខ្ញុំចង់បានធ្វើជាគូជីវិតរបស់ខ្ញុំ ទាស់តែម្យ៉ាងទេ គឺគាត់មិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំពិតជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ពេលណាខ្ញុំគិតចង់បោះបង់ទំនាក់ទំនងដ៏ល្អមួយនេះ ដោយសារគាត់មិនមែនជាអ្នកជឿព្រះ។ ហើយកាលណាយើងស្ថិតក្នុងទំនាក់ទំនងស្នេហាកាន់តែយូរប៉ុណ្ណា នោះខ្ញុំក៏កាន់តែមានការឈឺចាប់។
***
គ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន ដែលធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងស្នេហា ជាមួយអ្នកដែលមានជំនឿខុសពីខ្លួន…
ខ្ញុំចង់ជឿដែរ ប៉ុន្តែ … ឆ្លើយតបសំណួរទាក់ទងនឹងប្រពៃណី និងអាកប្បកិរិយារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ
សៀវភៅ : "ខ្ញុំចង់ជឿដែរ ប៉ុន្តែ … " សូមបកស្រាយនូវចម្ងល់ និងសំណួរសំខាន់ៗមួយចំនួន ដែលគេបានចោទសួរជាញឹកញាប់ ទាក់ទងនឹងប្រពៃណី និងអាកប្បកិរិយារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។
កិច្ចការធំ
មានពេលមួយ អ្នកយាមបានរកឃើញស្កុតមួយបន្ទះ ដែលធ្វើឲ្យទ្វារមិនអាចបិតជិត។ គាត់ក៏បានបកវាចេញ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានទៅពិនិត្យទ្វារនោះម្តងទៀត ហើយក៏បានរកឃើញថា មានគេយកស្កុតមកបិទទៀត។ គាត់ក៏បានទូរស័ព្ទប្តឹងបូលីស។ ប៉ូលីសក៏បានមកដល់ ហើយបាប់បានចោរប្រាំនាក់។
ដោយសារគាត់កំពុងតែធ្វើការជាសន្តិសុខ នៅអគារវ៉តធ័រហ្គេត នៅរដ្ឋវ៉ាស៊ីនតុន ឌីស៊ី ដែលជាស្នាក់ការរបស់គណៈបក្សនយោបាយធំមួយ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក នោះអ្នកយាមដ៏ក្មេងវ័យម្នាក់នេះ បានរកឃើញរឿងអាស្រូវនយោបាយធំបំផុត ក្នុងមួយជីវិតគាត់ ដោយគ្រាន់តែបំពេញការងាររបស់គាត់ឲ្យបានម៉ត់ចត់ និងធ្វើឲ្យបានល្អ។
លោកនេហេមាបានចាប់ផ្តើមការជួសជុលកំផែងរបស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ជាកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ យ៉ាងម៉ត់ចត់។ នៅពេលដែលគាត់កំពុងតែអនុវត្តគម្រោងដ៏សំខាន់នេះ នគរជិតខាងដែលទាស់ប្រឆាំងនឹងគាត់ ក៏បានអញ្ជើញគាត់ឲ្យទៅជួបពួកគេ នៅក្នុងភូមិមួយនៅក្បែរទីក្រុង។ នៅពីក្រោយការធ្វើពុតជាអញ្ជើញគាត់ក្នុងន័យមិត្តភាពនោះ គឺមានអន្ទាក់ដ៏ពិសពុល(នេហេមា ៦:១-២)។ ប៉ុន្តែ លោកនេហេមាក៏បានឆ្លើយតបទៅពួកគេវិញថា “ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើការមួយយ៉ាងធំ ខ្ញុំនឹងចុះមកមិនបាន និងឲ្យខ្ញុំលះចោលការនេះឲ្យឈប់នៅ ដើម្បីនឹងចុះទៅឯអ្នកធ្វើអី?” (ខ.៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកនេហេមាដឹងថា ការងារដែលគាត់កំពុងតែធ្វើនោះ សំខាន់ប៉ុណ្ណា។
លោកនេហេមាមានសិទ្ធិអំណាចខ្លះ ប៉ុន្តែ គាត់មិនមែនជាវីរបុរសដែលល្បីឈ្មោះខ្លាំង ក្នុងចំណោមវីវរៈបុរសក្នុងព្រះគម្ពីរនោះឡើយ។ គាត់មិនមែនជាអ្នកប្រយុទ្ធដ៏អស្ចារ្យ មិនមែនជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យ មិនមែនជាស្តេច ឬបណ្ឌិតឡើយ។ គាត់ជាអ្នកថ្វាយពែងរបស់ស្តេច ដែលបានក្លាយជាអ្នកម៉ៅការសំណង់។ ប៉ុន្តែ គាត់ជឿថា គាត់កំពុងតែធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់ថ្វាយព្រះ។ ចូរយើងធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គប្រទាន ដោយភាពម៉ត់ចត់ ហើយធ្វើឲ្យបានល្អ ដោយអំណាចចេស្តា…
ថែរក្សាពិភពលោករបស់ព្រះ
មានពេលមួយកូនស្រីពៅរបស់ខ្ញុំចង់ឲ្យខ្ញុំលេងជាមួយនាង បានជានាងសួរខ្ញុំថា “ប៉ា ហេតុអ្វីប៉ាត្រូវទៅធ្វើការ?” បើឲ្យខ្ញុំជ្រើសរើស ខ្ញុំចង់នៅលេងជាមួយនាង ជាជាងទៅធ្វើការ ប៉ុន្តែ នៅកន្លែងធ្វើការ មានការងារកាន់តែច្រើន ដែលខ្ញុំត្រូវផ្តោតអារម្មណ៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សំណួររបស់នាង ជាសំណួរដ៏ល្អ។ ហេតុអ្វីយើងធ្វើការ? តើមិនមែនដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ទេឬ? ចុះចំណែកឯការងារខ្លះដែលមិនផ្តល់ផលកំរៃ ហេតុអ្វីយើងត្រូវធ្វើវាដែរ?
បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក២ បានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់មនុស្សដំបូង ក្នុងសួនច្បារអេដែន ដើម្បី “ធ្វើការ និងថែរក្សា”(ខ.១៥)។ ឪពុកក្មេកខ្ញុំជាកសិករ ហើយជាញឹកញាប់ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ធ្វើការក្នុងកសិដ្ឋាន ដោយសារគាត់មានសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះដី និងសត្វស្រុករបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់អ្នកដែលមិនចូលចិត្តការងារដែលខ្លួនកំពុងតែធ្វើ ពួកគេមានសំណួរមួយដែលពិបាកឆ្លើយ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យយើងធ្វើកិច្ចការ នៅកន្លែងណាមួយ?
បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក១ បានឆ្លើយប្រាប់យើងថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានរូបភាពដូចព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងថែរក្សាពិភពលោកដែលព្រះអង្គបានបង្កើត(ខ.២៦)។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្កើតយើងមក ធ្វើជាទាសកររបស់ព្រះអង្គឡើយ។ បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិបានប្រកាស់ថា ព្រះពិតតែមួយបានបង្កើតមនុស្ស ឲ្យធ្វើជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះអង្គ និងធ្វើជាអ្នកថែរក្សាអ្វីដែលព្រះអង្គបានបង្កើត។ ចូរយើងនំាលោកិយ ឲ្យស្គាល់ការរៀបចំដ៏ឆ្លាតវ័យ និងប្រកបដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យថែរក្សាពិភពលោករបស់ព្រះអង្គជាប្រយោជន៍ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។—GLENN PACKIAM