រួចពីចំណង
ក្នុងពិភពលោកនេះ សត្វដំរីជាសត្វដែលមាឌធំជាងគេ ដែលរស់នៅលើគោក ហើយក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមសត្វដែលមានកម្លាំងខ្លាំងជាងគេផងដែរ។ ប៉ុន្តែ គេអាចចងវា ដោយប្រើខ្សែពួរដែលរឹងមាំ តែមួយខ្សែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលសត្វដំរីនៅតូច គេចងវាជាប់នឹងដើមឈើធំមួយដើម។ វាខំប្រឹងទាញខ្សែពួរនោះឲ្យរួចខ្លួន ក្នុងអំឡុងពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ តែខ្សែពួរនៅតែចងវាជាប់។ មិនយូរប៉ុន្មានវាក៏ចុះចាញ លែងចង់រើបម្រះទៀត។
បន្ទាប់មក ពេលដែលសត្វដំរីធំពេញវ័យ ពេញកម្លាំង វានៅតែមិនរើបម្រះឲ្យរួចខ្លួន ព្រោះកាលណាខ្សែឡើងតឹងតែបន្តិច វាក៏ឈប់ទាញភ្លាម។ វានៅតែជឿថា វានៅជាប់ចំណង មិនអាចរំដោះខ្លួនឯងឲ្យរួចបាន។
យ៉ាងណាមិញ សាតាំងក៏អាចប្រើល្បិចដូចនេះ ដើម្បីចាប់ចងយើងឲ្យជាប់ផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានធានាយ៉ាងច្បាស់ថា “នៅជាន់នេះ អ្នកណាដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះគ្មានទោសសោះ គឺអ្នកដែលមិនមែនដើរដោយសាច់ឈាមទេ គឺដើរដោយវិញ្ញាណវិញ”(រ៉ូម ៨:១)។ យើងបានទទួលការប្រោសឲ្យរួចពីអំណាចរបស់អំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់ហើយ(ខ.២)។ តែខ្មាំងសត្រូវនៃវិញ្ញាណរបស់យើងបានព្យាយាមធ្វើឲ្យយើងជឿថា អំពើបាបនៅតែមានអំណាចគ្របសង្កត់យើង។
ដូចនេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? ដើម្បីឈ្នះការភូតកុហក់របស់វា យើងត្រូវជញ្ជឹងគិត អំពីការអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់យើង។ ព្រះអង្គបានសុគត ដើម្បីលោះបាបយើង ហើយបានប្រកាសថា បាបលែងមានអំណាចគ្រប់គ្រងយើងទៀតហើយ(ខ.៣)។ ព្រះអង្គបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រមទាំងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់យើងផងដែរ។ ដើម្បីឲ្យយើងមានអំណាច ដើម្បីរស់នៅដោយជ័យជម្នះ ក្នុងព្រះអង្គ ព្រោះ“ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអង្គ ដែលបានប្រោសឲ្យព្រះយេស៊ូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ទ្រង់សណ្ឋិតក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា”(ខ.១១)។
នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងបានរួចពីចំណងនៃអំពើបាបហើយ។-Poh Fang Chia
អ្វីដែលយើងត្រូវដឹង
ពេលដែលលោកហ្វ័រនែនដូ អរតេហ្កា(Fernando Ortega) ច្រៀងបទ “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន” (ក្នុងសៀវភៅចម្រៀងទំនុកដំកើង លេខ ២០១) គេអាចឮសម្លេងលោកប៊ីលលី ក្រាហាំ(Billy Graham) ច្រៀងអមពីក្រោយ។ លោកបណ្ឌិតក្រាហាំបានរំឭកអំពីជម្ងឺ ដែលគាត់មានកាលពីមុន។ កាលនោះ គាត់គិតថា គាត់នឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារជម្ងឺនោះ។ ពេលដែលគាត់រំឭកអំពីអតីតកាល គាត់ក៏បានដឹងថា គាត់ជាមនុស្សមានបាបខ្លាំងណាស់ ហើយគាត់ក៏ដឹងផងដែរថា គាត់ត្រូវការការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះខ្លាំងប៉ុណ្ណា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកប៊ីលលី ក្រាហាំចង់ឲ្យយើងឈប់គិតថា យើងអាចរស់នៅ ដោយគ្មានព្រះ។ យើងប្រហែលជាគិតថា យើងគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ ដែលព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យ៉ាងក្រៃលែង(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
ជំហានទីមួយ ដើម្បីក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិត ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ គឺយើងត្រូវឈប់កុហក់ខ្លួនឯងថា យើងអាចក្លាយជាមនុស្សល្អ ដោយពឹងអាងសមត្ថភាពខ្លួនឯង ហើយត្រូវទូលសូមឲ្យព្រះអង្គកែប្រែយើង ឲ្យក្លាយជាមនុស្សល្អ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ យើងនឹងបរាជ័យ បើយើងប្រឹងធ្វើជាមនុស្សល្អដោយពឹងអាងខ្លួនឯង តែព្រះអង្គអាចជួយឲ្យយើងលូតលាស់ ហើយកែប្រែជីវិតយើងបាន។ ព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ ដូចនេះ ព្រះអង្គនឹងកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យត្រូវតាមពេលវេលា និងតាមផែនការរបស់ព្រះអង្គ។
លោកចន ញូតុន(John Newton) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទ “ព្រះគុណអស្ចារ្យ” បានមានជម្ងឺបាត់ការចងចាំ ពេលគាត់មានវ័យចាស់ជរា…
ចំណងតែមួយ
មានពេលមួយខ្ញុំបានបាត់កូនសោរឡាន។ ខ្ញុំក៏បានហៅជាងសោរម្នាក់ឲ្យមកផ្ទះខ្ញុំ។ គាត់ក៏បានមកដល់ ហើយចាប់ផ្តើមបើកសោរទ្វារឡានខ្ញុំ ហើយយើងក៏បានចាប់ផ្តើមជជែកគ្នាលេង។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានកត់សម្គាល់ឃើញថា គាត់បាននិយាយភាសាអង់គ្លេស ដោយប្រើតុងដែលរួសរាយ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ជាងសោររូបនោះ មានដើមកំណើតនៅប្រទេសចាម៉ៃកា ជាទឹកដីដែលខ្ញុំបានទៅលេងជាញឹកញាប់ ហើយក៏បានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់ផង។ ការនេះបានកែប្រែស្ថានភាពអវិជ្ជមាន ទៅជាវិជ្ជមាន។ យើងទាំងពីរមានអារម្មណ៍ថា យើងដូចជាបងប្អូន ក្នុងគ្រួសារតែមួយ ដោយសារយើងសុទ្ធតែស្រឡាញ់ប្រទេសដែនកោះមួយនោះ ដូចគ្នា។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា យើងមានក្តីអំណរដែលកាន់តែអស្ចារ្យជាងនេះទៀត ពេលដែលយើងបានជួបនឹងនរណាម្នាក់ជាលើកទីមួយ ហើយក៏បានដឹងថា គាត់ក៏ជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទដូចយើងដែរ។ នៅតំបន់ខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍ធម្មតា ដោយសារនៅទីនោះមានអ្នកជឿព្រះច្រើន។ ប៉ុន្តែ ក្នុងទឹកដីដែលមានគ្រីស្ទបរិស័ទតិច យើងមានអារម្មណ៍រំភើបរីករាយជាងនេះ ពេលបានជួបអ្នកដទៃ ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវដូចយើងដែរ។ យើងមានចិត្តរំភើប ពេលដឹងថា យើងបានរួចពីបាបដូចគ្នា តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
សម្រាប់អ្នកដែលជឿព្រះយេស៊ូវ យើងមានចំណងរួមមួយ ដែលជាការរួបរួមគ្នាតែមួយ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(កាឡាទី ៣:២៨) និងមានក្តីអំណរនៃការប្រកបគ្នា ដែលអាចបំភ្លឺថ្ងៃដែលមានភាពងងឹតបំផុត។ ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានប្រទាននូវចំណងនៃការរួបរួម ដល់អស់អ្នកដែលទទួលព្រះអង្គជាព្រះសង្រ្គោះ។-Dave Branon
ទឹកដីនៃព្រះគុណ
គេហដ្ឋាន គ្រេសលែន(Grace Land) នៅក្រុងមេមភីស រដ្ឋថេនេស៊ី ស្ថិតក្នុងចំណោមផ្ទះដែលមានមនុស្សទៅទស្សនាច្រើនបំផុត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេបានសង់ផ្ទះនេះ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ហើយបានដាក់ឈ្មោះឲ្យផ្ទះនេះ តាមលំនាំឈ្មោះរបស់អ្នកស្រីគ្រេស(Grace) ដែលជាម្តាយមីងរបស់ម្ចាស់ផ្ទះទីមួយ។ ក្រោយមក គេក៏បានឮល្បីថា ផ្ទះនោះបានក្លាយជាផ្ទះរបស់តារាចម្រៀងដ៏ល្បីម្នាក់ គឺលោកអេលវីស ព្រេសលី(Elvis Presley)។
ខ្ញុំស្រឡាញ់ឈ្មោះរបស់គេហដ្ឋានមួយនេះ ព្រោះឈ្មោះគ្រេសលែន ជាពាក្យជាភាសាអង់គ្លេស ដែលប្រែមកថា ទឹកដីនៃព្រះគុណ។ ឈ្មោះនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំពីទឹកដីដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះបាននាំខ្ញុំចូល ហើយអត់ទោសបាបឲ្យខ្ញុំ ព្រមទាំងទទួលខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានយកខ្ញុំចេញពីភាពងងឹត ហើយនាំចូលទៅក្នុង “ទឹកដីនៃព្រះគុណ”របស់ព្រះអង្គ។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះគុណមិនមែនដូចជាអំពើរំលងនោះទេ ដ្បិតបើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់មនុស្សតែម្នាក់ នោះប្រាកដជាព្រះគុណនៃព្រះ ហើយនិងអំណោយទាននៃព្រះគុណនោះ ដែលមកដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នឹងបានចម្រើនលើសទៅទៀត ដល់មនុស្សជាច្រើនដែរ”(រ៉ូម ៥:១៥)។ ខ្ញុំនឹងដឹងគុណព្រះអង្គជានិច្ច ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ បាននាំខ្ញុំចូលទៅក្នុងទឹកដីនៃព្រះគុណ ដ៏អស្ចារ្យ ដ៏អស់កល្ប និងគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបាន!
ចូរយើងគិតអំពីព្រះពរ នៃការបានចូលនៅក្នុងទឹកដីនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលនៅទីនោះ ព្រះអង្គបានបើកផ្លូវឲ្យយើងចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ហើយព្រះគុណនៅតែបន្តហូរចូលក្នុងជីវិតយើង យ៉ាងហូរហៀរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់យើងថា សូម្បីតែក្នុងពេលអស់សង្ឃឹម ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែចាក់បង្ហូរព្រះគុណដ៏គ្រប់គ្រាន់ទាំងមេរៗ(២កូរិនថូស ១២:៩)។
ទោះបីជាជីវិតយើងជួបបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ក៏គ្មានអ្វីអាចពង្រាត់យើងចេញពីទឹកដីនៃព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គបានឡើយ។-Joe Stowell
ទីក្រុងពំនាក់
ពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរចូលក្រុងមួយ នៅប្រទេសអូស្រ្តាលី ខ្ញុំត្រូវបានគេស្វាគមន៍ដោយផ្លាកមួយ ដែលគេបានសរសេរថា “សូមស្វាគមន៍អស់អ្នកដែលកំពុងស្វែងរកកន្លែងជ្រកកោន និងទីពំនាក់”។ ការស្វាគមន៍យ៉ាងដូចនេះ ហាក់ដូចជាមានអត្ថន័យ ដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អំពីទីក្រុងពំនាក់។ ក្នុងសម័យសញ្ញាចាស់ ក្រុងពំនាក់(ជនគណនា ៣៥:៦) ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង សម្រាប់ជាទីជ្រកកោនដល់អ្នក ដែលបានសម្លាប់អ្នកដទៃ ដោយគ្មានចេតនា ហើយត្រូវការការពារ។
ព្រះបានឲ្យគេបង្កើតទីក្រុងនេះមក ដើម្បីផ្តល់ឲ្យនូវការជ្រកកោនប្រភេទនោះឯង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គោលបំណងនៃការបង្កើតទីក្រុងនេះ គឺមិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យជនជាតិអ៊ីសា្រអែលសម័យដើមប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណោះទេ។ ជាងនេះទៅទៀត ទីក្រុងពំនាក់ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះមានចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាកន្លែងជ្រកកោន និងធើ្វជាទីក្រុងពំនាក់ ពេលដែលយើងបរាជ័យ មានការឈឺចាប់ និងការបាត់បង់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៥៩:១៦-១៧ បានចែងថា “តែទូលបង្គំនឹងច្រៀងពីព្រះចេស្តានៃទ្រង់ អើ ចាប់តាំងពីព្រលឹមស្រាង នោះទូលបង្គំនឹងបន្លឺសំឡេង ច្រៀងពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ ហើយជាទីជ្រក នៅថ្ងៃដែលទូលបង្គំមានសេចក្តីវេទនា។ ឱព្រះដ៏ជាកំឡាំងនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរដល់ទ្រង់ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ ក៏ប្រកបដោយមេត្តាករុណាចំពោះទូលបង្គំផង។”
សម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជំនាន់ ដែលមានចិត្តដ៏វេទនា “ទីក្រុងពំនាក់”របស់យើង មិនមែនជាទីកន្លែងនៅលើផែនដីទេ។ តែទីក្រុងពំនាក់របស់យើង ជាព្រះដែលស្រឡាញ់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្ប។ ចូរយើងស្វែងរកការជ្រកកោន និងការសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ។-Bill Crowder
ពិតឥតក្លែងក្លាយ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជួនកាល ចៅៗអាចទទួលផលចំណេញកប់ក្តោង ពីការបោសសម្អាតបន្ទប់តូចរបស់ជីតាខ្លួន។ រឿងនេះបានកើតឡើងចំពោះបុរសម្នាក់ ក្នុងរដ្ឋអូហៃយ៉ូ នៅពេលដែលគាត់បានបោសសម្អាតបន្ទប់តូចរបស់ជីតាគាត់ ហើយរកឃើញកាតកីឡាវាយកូនបាល់បេសប៊លដ៏ចំណាស់មួយឈុត ដែលមានអាយុ១០០ឆ្នាំ។ អ្នកវាយតម្លៃបានប្រាប់គាត់ថា កាតមួយឈុតនោះមានតម្លៃប្រហែល៣លានដុល្លា។ បានជាកាតទាំងនោះមានតម្លៃខ្ពស់យ៉ាងនេះ គឺដោយសារកាតទាំងនោះត្រូវបានគេរក្សាទុកបានល្អ ហើយជាងនេះទៅទៀត កាតទាំងនោះជាកាតពិត។ បើកាត់ទាំងនោះ ជាកាតក្លែងក្លាយ ឬចម្លង នោះពួកវាមានតម្លៃមិនស្មើនឹងក្រដាសរឹងមួយសន្លឹកផង ទោះបីជាកាតទាំងនោះស្អាតយ៉ាងណាក៏ដោយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល អំពីតម្លៃដ៏ពិតនៃជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា ជំនឿរបស់យើងនឹងមិនមានតម្លៃអ្វីសោះឡើយ បើសិនជាព្រះគ្រីស្ទពិតជាមិនបានមានព្រះជន្មឡើងវិញទេនោះ។ សាវ័កប៉ុលមានចិត្តក្លាហាន និងបានទុកចិត្តលើផែនការរបស់ព្រះ បានជាគាត់អាចមានប្រសាសន៍ថា “បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញ នោះដំណឹងដែលយើងខ្ញុំផ្សាយនេះ ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏ឥតអំពើដែរ”(១កូរិនថូស ១៥:១៤) ហើយ “បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញមែន នោះសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ជាការឥតអំពើ អ្នករាល់គ្នានៅក្នុងអំពើបាបនៅឡើយ”(ខ.១៧)។
សេចក្តីជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺផ្អែកទៅលើការពិតដែលបានបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវបាន សុគត នៅលើឈើឆ្កាង ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានប្រទាននូវភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវពិតជាបានសុគត និងរស់ឡើងវិញមែន(ខ.៣-៨)។ នេះជាសេចក្តីពិត ដែលឥតមានការក្លែងបន្លំឡើយ បានជាយើងអាចផ្ញើរជោគវាសនាដ៏អស់កល្បរបស់យើង ហើយអាចពឹងផ្អែកលើព្រះទាំងស្រុង ដោយផ្អែកទៅលើសេចក្តីពិតនេះ។—Dave Branon
ការប្រថុយ និងការសង្រ្គោះ
នៅថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៨៣៨ កញ្ញាហ្គ្រេស ដាលីង(Grace Darling) ដែលជាកូនស្រីរបស់អ្នកយាមប៉មបំភ្លឺនាវា នៅមាត់សមុទ្រនៃប្រទេសអង់គ្លេស បានឃើញសំពៅមួយគ្រឿងកំពុងលិចទឹក ហើយក៏ឃើញមានអ្នករួចជីវិត កំពុងនៅក្នុងសមុទ្រ។ នាង និងឪពុករបស់នាងក៏បាននាំគ្នាអុំទូក ដោយចិត្តក្លាហាន កាត់តាមរលកធំៗ ទៅជួយសង្រ្គោះមនុស្សបួនដប់នាក់ នៅចម្ងាយ១គីឡូម៉ែត្រកន្លះ ពីមាត់ឆ្នេរ។ កញ្ញាហ្រ្គេសក៏មានឈ្មោះល្បីល្បាញ ដោយសារនាងមានចិត្តអាណិតអាសូរ នៅក្នុងការជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដទៃ ដោយមិនរួញរា។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរ អំពីបុរសម្នាក់ និងស្រ្តីម្នាក់ ដែលបានរួមគ្នាប្រថុយជីវិតជួយសង្រ្គោះអ្នកដទៃ។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម គាត់បាននិយាយអំពីអ្នកស្រីព្រីស៊ីល និងលោកអ័គីឡា ដែលជាគូរកនការងារក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលបាន “ប្រថុយជីវិតដោយព្រោះគាត់ មិនមែនតែគាត់ ដែលអរគុណដល់គេប៉ុណ្ណោះ គឺទាំងពួកជំនុំសាសន៍ដទៃទាំងប៉ុន្មានថែមទៀត”(រ៉ូម ១៦:៣-៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងឲ្យបានច្បាស់ថា សាវ័កប៉ុលកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើការ“ប្រថុយជីវិត”នឹងគ្រោះថ្នាក់មួយណាឡើយ ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា សាវ័កប៉ុលបានទទួលរងការវាយដំ ការដាក់គុក ការលិចសំពៅ និងការគំរាមផ្តាច់ជីវិតម្តងហើយម្តងទៀត នៅក្នុងការងារដែលគាត់បានធ្វើបម្រើព្រះ ដូចនេះ យើងងាយនឹងយល់អំពីការដែលអ្នកទាំងពីរ បានហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីជួយមិត្តសំឡាញ់របស់ខ្លួន។ ការនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ពួកគេបានរាប់ការជួយសង្រ្គោះជីវិតសាវ័កប៉ុល ជាសំខាន់ជាងសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួនឯង។
ការជួយសង្រ្គោះអ្នកដទៃ ច្រើនតែមានការប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ទោះនោះជាការសង្រ្គោះឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់ខាងរូបកាយ ឬខាងវិញ្ញាណក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់…
ការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏លើសលប់
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបាននិពន្ធអត្ថបទមួយ ស្តីអំពីម៉ាលីន(Mar-lene)ភរិយារបស់ខ្ញុំ និងអំពីការដែលនាងតយុទ្ធនឹងរោគវិលមុខ។ ពេលដែលខ្ញុំចែកផ្សាយអត្ថបទមួយនេះ ខ្ញុំមិនបាននឹកស្មានសោះថា មានការឆ្លើយតបដ៏ច្រើនសណ្ឋិក ពីសំណាក់អ្នកអាចជាច្រើន ដែលបានផ្តល់ការលើកទឹកចិត្ត ជំនួយ យោបល ហើយពួកគេភាគច្រើនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខមាលភាពរបស់នាង។ ខ្ញុំបានទទួលការឆ្លើយតបទាំងនោះ មកពីគ្រប់ទិសទីក្នុងពិភពលោក គឺទទួលបានពីមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ។ មានមនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗ បានបង្ហាញចេញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះភរិយារបស់ខ្ញុំ បានជាយើងមិនអាចឆ្លើយតបទៅពួកគេវិញ ឲ្យបានគ្រប់គ្នា។ យើងមានចិត្តរំភើបរីករាយឥតឧបមារ ពេលដែលបានឃើញរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ឆ្លើយតបចំពោះការតយុទ្ធរបស់ម៉ាលីន យ៉ាងដូចនេះ។ យើងនៅតែមានការដឹងគុណ ដ៏ជ្រាលជ្រៅជានិច្ច ចំពោះសណ្តានចិត្តរបស់ពួកគេ។
នេះហើយជារបៀបដែលរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ គួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកនោះ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់ថា យើងបានពិសោធនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គហើយ។ ជាក់ស្តែង ពេលដែលព្រះអង្គជួបជុំជាមួយពួកសាវ័ក ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំឲ្យសេចក្តីបញ្ញត្ត១ថ្មីដល់អ្នករាល់គ្នា គឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥)។
ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំបានពិសោធនឹងគំរូនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ ដូចព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងសំបុត្រដែលយើងបានទទួល។ សូមយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ ចំពោះអ្នកដទៃផងដែរ ដោយជំនួយពីព្រះសង្រ្គោះនៃយើង និងដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។—Bill Crowder
ផ្លូវសម្រាប់គេចចេញ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក គេបានសង់ផ្លូវបំបែកពិសេស នៅតាមបណ្តាផ្លូវចោទជាច្រើន ដើម្បីកាលណាមានយានយន្តណាដាច់ហ្វ្រាំង ពេលចុះតាមផ្លូវចោទទាំងនោះ អ្នកបើកបរយានយន្តនោះ អាចបើកគេចចូលផ្លូវបំបែកនោះ ដែលជួយបញ្ឈប់យានយន្តដោយសុវត្ថិភាព។ ជាក់ស្តែង មានផ្លូវបំបែកប្រភេទនេះជាច្រើន នៅតាមផ្លូវជាតិលេខ៧៧ ដែលកាត់តាមតំបន់ជួរភ្នំអាផាឡាជិន ក្នុងរដ្ឋវើជីនាខាងលិច។ ផ្លូវបំបែកនោះ មានលក្ខណៈពាក់កណ្តាលជាផ្លូវដី ពាក់កណ្តាលទៀតជាផ្លូវកៅស៊ូ ដែលគេឃើញមាន ក្នុងតំបន់ខ្ពង់រាប ដែលមានកំណាត់ផ្លូវចោទ ដែលចុះពីរយៈកម្ពស់ជិត៤០០ម៉ែត្រ មានប្រវែង៩គីឡូម៉ែត្រ។ ផ្លូវចោទទាំងនោះ មានប្រវែងវែងៗ ហើយបត់បែនចុះឡើងៗ អាចបណ្តាលឲ្យមានបញ្ហា សម្រាប់អ្នកបើកបរយានយន្ត ជាពិសេសឡានកុងតែន័រ ដូចនេះ ក្នុងករណីដាច់ហ្រ្វាំង ពួកគេអាចបត់ចូលតាមផ្លូវបំបែកពិសេសនោះ ដោយមិនបង្ករគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកដទៃ និងខ្លួនឯង។
យ៉ាងណាមិញ យើងក៏ត្រូវការ “ផ្លូវបំបែកពិសេស”ផងដែរ ពេលដែលសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើង ធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង ហើយគំរាមកំហែងដល់សុខមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង គឺមិនខុសពីឡានកុងតៃន័រដែលដាច់ហ្វ្រាំង ដែលត្រូវការផ្លូវបំបែកពិសេសនោះឡើយ។ ពេលយើងជួបការល្បួង “នោះព្រះអង្គក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន”(១កូរិនថូស ១០:១៣)។ ព្រះជួយឲ្យយើងអាចនិយាយថា “ទេ” ដាក់សេចក្តីល្បួង ដោយអំណាចនៃព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើបទគម្ពីរចោទិយកថា (ម៉ាថាយ ៤:៤-១០) ដើម្បីយកជ័យជម្នះលើការល្បួងរបស់សាតាំង ដែលទាក់ទងនឹងអាហារ អំណាច និងការទុកចិត្ត។ ដូចនេះ ព្រះអង្គបានប្រើបទគម្ពីរ ដើម្បីតទល់នឹងអារក្ស ទោះបីជាព្រះអង្គកំពុងទទួលរងផលប៉ះពាល់ ពីការតមអាហារអស់៤០ថ្ងៃ…
ហុំព័ទ្ធដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា
កាលពីពេលកន្លងមក ខ្ញុំបានឃើញផ្ទាំងប្រកាសដ៏ធំមួយ នៅតាមដងផ្លូវ ដែលងាយនឹងឲ្យអ្នកដំណើរឃើញ។ ផ្ទាំងប្រកាស់នោះមានផ្ទៃពណ៌ក្រហម ហើយមានអក្សរធំៗពណ៌សរ ដែលគេសរសេរច្បាស់ៗថា “ឆ្នាំនេះ មនុស្សប្រុសរាប់ពាន់នាក់នឹងស្លាប់ ដោយសារភាពរឹងចចេស”។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ផ្ទាំងប្រកាសនោះ ស្ថិតក្នុងចំណោមផ្ទាំងប្រកាស់រាប់រយផ្ទាំងទៀត និយាយសំដៅទៅលើមនុស្សប្រុសវ័យកណ្តាលជាច្រើននាក់ ដែលមិនព្រមទៅពិនិត្យសុខភាពឲ្យទៀងទាត់ ហើយច្រើនតែស្លាប់ ដោយសារបញ្ហាសុខភាព ដែលខ្លួនអាចការពារបាន។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣២ ដែលបានចែងអំពីអំពើបាប ដែលជាជម្ងឺខាងវិញ្ញាណ ដែលព្រះអាចព្យាបាលឲ្យជាបាន ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ថា យើងពិតជាមានបាបមែន ហើយប្រែចិត្តចេញពីបាបនោះ។ ក្នុងប្រាំខដំបូង បទគម្ពីរនេះបានបង្ហាញអំពីទុក្ខវេទនាដែលកើតឡើង ពេលយើងលាក់ទុកសេចក្តីកំហុសរបស់យើង ហើយបទគម្ពីរនេះក៏បាននិយាយផងដែរ អំពីសេចក្តីអំណរ ដែលយើងនឹងទទួលបាន ពេលដែលយើងសារភាព នៅចំពោះព្រះ ហើយទទួលការអត់ទោសពីព្រះអង្គ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងស្វែងរកជំនួយរបស់ព្រះអង្គ ពេលយើងមានទុក្ខលំបាក(ខ.៦-៨) ហើយទទួលការដឹកនាំពីព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “អញនឹងបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យឯងស្គាល់ផ្លូវ ដែលឯងត្រូវដើរ អញនឹងទូន្មានឯង ដោយភ្នែកអញមើលឯងជាប់”(ខ.៨)។ ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនពីព្រះអង្គបានឡើយ ពេលដែលយើងរឹងចចេសមិនព្រមដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ហើយមិនព្រមប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប។
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គបានជំរុញយើងថា “កុំឲ្យឯងធ្វើដូចជាសេះ ឬលាកាត់ ដែលគ្មានប្រាជ្ញា ដែលគេត្រូវដាក់បង្ខាំ ហើយនឹងបង្ហៀរ ដើម្បីទប់វា ក្រែងវាមិនព្រមមកឯឯងនោះឡើយ”(ខ.៩)។ ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងសម្រេចចិត្ត…