ផ្នែកម្ខាងទៀតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ផ្ទះសំណាក់របស់ពួករ៉ូម៉ាំង នៅសម័យព្រះយេស៊ូវ មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកគ្រូក្រឹត្យវិន័យរបស់សាសន៍យូដា មិនអនុញ្ញាតឲ្យគេយកសត្វពាហនៈមកចងទុកក្បែរផ្ទះសំណាក់ទំាងនោះឡើយ។ ដោយសារស្ថានភាពដ៏ពិបាកយ៉ាងនេះ ពេលណាគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ តាមធម្មតា ពួកគេស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅ ក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកជឿដទៃទៀត។
ក្នុងចំណោមអ្នកដំណើរនៅសម័យនោះ មានពួកគ្រូក្លែងក្លាយ ដែលបានបដិសេធថា ព្រះយេស៊ូវមិនមែនជាព្រះមែស៊ីឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងសំបុត្រទី២របស់សាវ័កយ៉ូហាន គាត់បានប្រាប់អ្នកអានសំបុត្រគាត់ អំពីពេលដែលពួកគេមិនត្រូវស្វាគមន៍ពួកនោះឡើយ។ លោកយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងសំបុត្រមុនថា ពួកគ្រូក្លែងក្លាយទាំងនោះ គឺជា “ពួកទទឹងព្រះគ្រីស្ទ ដែលមិនទទួលស្គាល់ទាំងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា”(១យ៉ូហាន ២:២២)។ ក្នុងសំបុត្រយ៉ូហានទី២ គាត់បានពន្យល់ ដោយប្រាប់អ្នកអានសំបុត្រគាត់ថា អ្នកណាក៏ដោយដែលជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះមែស៊ី គឺ“មានទាំងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា”(ខ.៩)។
បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានដាស់តឿនថា “បើអ្នកណាមកឯអ្នករាល់គ្នា តែមិនបង្រៀនចំពោះសេចក្តីនេះ នោះកុំឲ្យទទួលអ្នកនោះ នៅក្នុងផ្ទះឡើយ កុំឲ្យទាំងជំរាបសួរដល់អ្នកនោះផង”(ខ.១០)។ ការស្វាគមន៍អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អក្លែងក្លាយ ឲ្យចូលផ្ទះ គឺជាការជំរុញឲ្យមនុស្ស នៅតែបន្តដាច់ចេញពីព្រះ។
សំបុត្រទីពីររបស់លោកយ៉ូហាន បានបង្ហាញផ្នែកម្ខាងទៀតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ យើងបម្រើព្រះមួយអង្គ ដែលស្វាគមន៍មនុស្សម្នាក់ៗ ដោយព្រះហស្តបើកចំហរ។ ប៉ុន្តែ ក្តីស្រឡាញ់ពិត មិនបណ្តោយឲ្យនរណាម្នាក់ធ្វើអាក្រក់មកលើខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ ដោយចិត្តពុតត្បុតនោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ស្វាគមន៍អ្នកដែលចូលមករកទ្រង់ ដោយការប្រែចិត្ត តែទ្រង់មិនដែលឱបក្រសោបការកុហកនោះឡើយ។—TIM GUSTAFSON
តើនៅមានសង្ឃឹមទេ?
លោកអេដវើត ផេយសិន(Edward Payson ឆ្នាំ ១៧៨៣-១៨២៧) បានជួបការពិបាកជាពន់ពេក នៅក្នុងការរស់នៅ។ ការស្លាប់របស់ប្អូនប្រុសគាត់បានធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានតយុទ្ធនឹងជម្ងឺខួរក្បាលខុសប្រក្រតី ហើយគាត់ក៏ឈឺក្បាលប្រកាំងធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមួយលើកៗមានរយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ គាត់ក៏បានពិការដៃមួយចំហៀង ដោយសារធ្លាក់ពីលើខ្នងសេះ ហើយគាត់ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជម្ងឺរបេងទៀត! អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គឺគាត់មិនបានឆ្លើយតប ចំពោះទុក្ខលំបាក ដោយភាពអស់សង្ឃឹមនោះឡើយ។ មិត្តភក្តិគាត់បាននិយាយថា មុនពេលលោកអេដវើតលាចាកលោក គាត់មានក្តីអំណរយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងជីវិត។ តើគាត់អាចមានក្តីអំណរដោយរបៀបណា?
ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការទុកចិត្តទាំងស្រុង ចំពោះភាពពិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ។ គាត់ក៏បានចោទជាសំណួរ ដោយចិត្តក្លាហានថា “បើសិនជាព្រះកាន់ខាងយើង តើអ្នកណាអាចទាស់នឹងយើងបាន(រ៉ូម ៨:៣១)។ បើសិនជាព្រះប្រទានព្រះរាជបុត្រាតែមួយ ព្រះនាមយេស៊ូវ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើង នោះទ្រង់ក៏នឹងប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីរស់នៅឲ្យបានល្អ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានលើកឡើង អំពីបញ្ហា៧មុខ ដែលគាត់បានជួបប្រទះ ដែលមានដូចជា: សេចក្តីទុក្ខលំបាក ឬសេចក្តីវេទនា សេចក្តីបៀតបៀន សេចក្តីអត់ឃ្លាន សេចក្តីអាក្រាត សេចក្តីអន្តរាយ ឬដាវ(ខ.៣៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនបាននិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងការពារមិនឲ្យការអាក្រក់កើតឡើង ចំពោះយើងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយថា “គឺក្នុងសេចក្តីទាំងនោះ…
អ្នកនាំព្រះរាជសារ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅចូលរួមសន្និសិទមួយ។ ស្រ្តីម្នាក់ដែលកំពុងធ្វើការក្នុងសន្និសិទនោះ បានហុចក្រដាសមួយសន្លឹកឲ្យខ្ញុំ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា “ខ្ញុំមានដំណឹងមួយ សម្រាប់អ្នក”។ ពេលនោះ ខ្ញុំមិនដឹងថា តើខ្ញុំគួរមានអារម្មណ៍ភ័យអរ ឬរំភើបរីករាយឡើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវមានអំណរ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញពាក្យដែលគេបានសរសេរនៅខាងក្រោមថា “អ្នកមានក្មួយប្រុសម្នាក់ហើយ!”
សារដែលយើងទទួល អាចជាដំណឹងល្អ ដំណឹងអាក្រក់ ឬផ្ទុកទៅដោយពាក្យដែលធ្វើឲ្យជម្រុញចិត្តយើង។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះទ្រង់បានប្រើហោរារបស់ទ្រង់ ឲ្យនាំព្រះរាជសារនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ឬការជំនុំជម្រះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងពិនិត្យមើលព្រះរាជសារទ្រង់ឲ្យបានជិត យើងនឹងឃើញថា សូម្បីតែនៅក្នុងព្រះរាជសារនៃការជំនុំជម្រះ ក៏ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងនាំយើង ទៅរកការប្រែចិត្ត ការប្រោសឲ្យជា និងការស្អាងឡើងវិញ។
យើងអាចឃើញព្រះរាជសារទាំងពីរប្រភេទនេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរម៉ាឡាគី ជំពូក៣ ដែលក្នុងនោះ ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងចាត់អ្នកនាំព្រះរាជសារ ឬទូតរបស់ទ្រង់ម្នាក់ ឲ្យរៀបចំផ្លូវថ្វាយទ្រង់។ ក្រោយមក លោកយ៉ូហានបាទីស្ទក៏បានប្រកាសអំពីការយាងមកនៃអ្នកនាំព្រះរាជសារដ៏ពិត គឺព្រះយេស៊ូវ(មើលម៉ាថាយ ៣:១១) ដែលទ្រង់ជា “ទូតដែលនាំសេចក្តីសញ្ញា”(ម៉ាឡាគី ៣:១) ដែលនឹងសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ប្រៀបដូចជា “ភ្លើងរបស់ជាងសំរង ហើយដូចជាក្បុងរបស់ជាងប្រមោក”(ខ.២) ដ្បិតទ្រង់នឹងបន្សុទ្ធអ្នកដែលជឿព្រះបន្ទូលទ្រង់ ឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជូនព្រះរាជសារបស់ទ្រង់មក ដើម្បីលាងសម្អាតរាស្រ្តទ្រង់ ព្រោះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះសុខមាលភាពរបស់ពួកគេ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។
ព្រះរាជសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់…
អ្វីៗត្រឡប់ជាថ្មីឡើង
ខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៍ ចំពោះកន្លែងដែលគេយករថយន្តចាស់ៗទៅគរចោល។ ខ្ញុំចិត្តធ្វើការជួសជុលរថយន្ត ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ ទៅកន្លែងប្រភេទនោះ ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីផ្ទះខ្ញុំ។ វាជាកន្លែងដ៏ឯកោ ដែលមានសម្លេងខ្យល់ថ្ងួចថ្ងូរកាត់តាមចន្លោះដែកអេតចាយដែលគេបោះបង់ចោល ដែលពីមុន ពួកវាជារបស់ទ្រព្យដ៏មានតម្លៃរបស់នរណាម្នាក់។ ឡានខ្លះបានខូចទ្រង់ទ្រាយអស់ ខ្លះបាក់បែក ហើយចាស់ ហើយខ្លះទៀតក៏លែងមានប្រយោជន៍អ្វីតទៅទៀត។ ពេលខ្ញុំកំពុងតែដើរ នៅចន្លោះឡានទាំងនោះ ដែលគេបានតម្រៀបជាជួរ ជួនកាល មានឡានមួយធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ ហើយខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើឡាននោះបានឆ្លងកាត់ដំណើរផ្សងព្រេងអ្វីខ្លះ ក្នុងមួយជីវិតរបស់វា។ មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានរឿងផ្ទាល់ខ្លួន សម្រាប់ចែកចាយ ដូចជាកញ្ចក់ដែលឆ្លុះមើលអតីតកាល ដោយយើងម្នាក់ៗកាលពីមុន សុទ្ធតែប្រាថ្នាចង់បានអ្វីៗដែលទាន់សម័យ តែក្រោយមក ក៏បានហួសសម័យ ដោយជៀសមិនរួចពីដំណើរនៃពេលវេលា។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានចំណង់ចំណូលចិត្តជាពិសេស នៅក្នុងការយករបស់ចាស់ៗ ទៅកែឆ្នៃឲ្យមានជីវិតថ្មីឡើង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំហាក់ដូចជាបានយកជ័យជម្នះដ៏តូចមួយ មកលើពេលវេលា និងភាពអន់ថយ ពេលណាខ្ញុំអាចយកគ្រឿងបន្លាស់ចាស់ៗដែលគេបោះចោល ហើយធ្វើឲ្យវាមានជីវិតថ្មីឡើង ឬមានប្រយោជន៍ នៅក្នុងការជួសជុលរថយន្តណាមួយ ឲ្យអាចប្រើប្រាស់ឡើងវិញបាន។
ជួនកាល រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកគិត អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានចែង នៅក្នុងចុងបញ្ចប់នៃព្រះគម្ពីរថា ព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើឲ្យអ្វីៗទាំងអស់ថ្មីឡើង (វិវរណៈ ២១:៥)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ត្រង់ចំណុចនេះ និយាយសំដៅទៅលើការដែលព្រះជាម្ចាស់ស្តាឡើងវិញ នូវស្នាព្រះហស្តទ្រង់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកជឿទ្រង់ ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកគេថ្មីឡើង។ ជាការពិតណាស់ អស់អ្នកដែលទទួលជឿ ឬនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ…
ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ទេ
ពេលដែលខ្ញុំបានចូលធ្វើទាហាន នៅអាយុ១៨ឆ្នាំ ដូចយុវជនសឹង្ហបូរីទំាងអស់ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋាន ដោយចិត្តស្រេកឃ្លានចង់បានមុខនាទីដែលស្រួលៗ ដូចជា អ្នកធ្វើការក្នុងការិយាល័យ ឬអ្នកបើកបរជាដើម។ ដោយសារខ្ញុំមិនមានកាយសម្បទារឹងមាំ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា គេនឹងមិនឲ្យខ្ញុំឆ្លងកាត់ការហ្វឹកហាត់ការប្រយុទ្ធ ដែលពិបាកៗឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងអានព្រះគម្ពីរ មានខគម្ពីរមួយបានលេចឡើង ចេញពីទំព័រព្រះគម្ពីរ គឺខគម្ពីរដែលចែងថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ … ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។
មុននោះ ខ្ញុំបានធ្លាក់ទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវមានអារម្មណ៍បែបនេះទៀតឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំហើយ។ បើសិនជាគេចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីដែលពិបាក នោះទ្រង់នឹងថែរក្សា ហើយផ្គត់ផ្គង់ខ្ញុំមិនខាន។
ដូចនេះ ទីបំផុត គេក៏បានចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំហ្វឹកហាត់ក្នុងកងរថពាសដែក ដោយឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំមិនតែងតែចូលចិត្តធ្វើ។ សព្វថ្ងៃនេះ ពេលខ្ញុំក្រឡេកមកមើលអនុស្សាវរីយ៍កាលនៅហ្វឹកហាត់ទាហាន ខ្ញុំក៏បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទ្រង់មិនបានប្រទាននូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន ក្នុងអំឡុងពេលនោះ។ ការហ្វឹកហាត់ទាហាន និងបទពិសោធន៍ទាំងនោះ បានជួយឲ្យខ្ញុំមានភាពរឹងមាំផ្នែកផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត ហើយបានជួយឲ្យខ្ញុំមានទំនុកចិត្ត ដើម្បីចូលទៅក្នុងភាពពេញវ័យ។
ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ២៥:១-៥ បន្ទាប់ពីហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីការដាក់ទោសមកលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែល និងការរំដោះឲ្យរួចពីខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ នៅពេលបន្ទាប់មកទៀត គាត់ក៏បានសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ផែនការដែលទ្រង់មានសម្រាប់ពួកគេ។ លោកអេសាយក៏បានកត់សំគាត់ផងដែរថា ព្រះជាម្ចាស់ “បានរៀបផែនការតាំងពីយូរមកហើយ” ដើម្បីឲ្យ“ការដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះ” បានកើតឡើង(ខ.១) ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ…
ថ្ងៃជម្រុះចោល
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០០៦ មក មានមនុស្សមួយក្រុម បានប្រារព្ធទិវាមួយ ដែលចម្លែកខុសធម្មតា ដើម្បីអបអរឆ្នាំថ្មី។ គេបានហៅទិវានោះថា ថ្ងៃជម្រុះចោលរឿងមិនល្អ។ តាមប្រពៃណីរបស់ជនជាតិអាមេរិកឡាទីន មនុស្សម្នាក់ៗដែលចូលរួម ក្នុងការប្រារព្ធពិធីនេះ បានយកក្រដាស់មកសរសេរ អំពីបទពិសោធន៍មិនល្អ ឬគួរឲ្យខ្មាស់អៀន ឬក៏រឿងអាក្រក់ៗ ដែលពួកគេជួបកាលពីឆ្នាំចាស់ ហើយបោះក្រដាសនោះ ចូលទៅក្នុងម៉ាស៊ីនកម្ទេចក្រដាស។ ពុំនោះទេ មានអ្នកខ្លះបានយក ញញួរធំមួយ មកវាយកម្ទេចវត្ថុ តំណាងឲ្យរឿងអាក្រក់ៗ។
ព្រះគម្ពីរមិនបានបង្រៀនយើង ឲ្យមានប្រពៃណីដូចនេះទេ។ អ្នកនិពន្ធនៃបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១០៣ មិនគ្រាន់តែបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យជម្រុះបទពិសោធន៍ ឬរឿងដែលមិនល្អចោលប៉ុណ្ណោះទេ។ គាត់បានរំឭកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់បានជម្រុះអំពើបាបរបស់យើងចោលហើយ។ បទគម្ពីរនេះក៏បានប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូច ដើម្បីបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេង ដែលទ្រង់មានចំពោះរាស្រ្តទ្រង់។ គាត់បានប្រៀបធៀបភាពធំធេង នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ទៅនឹងកម្ពស់នៃផ្ទៃមេឃ នៅលើផែនដី(ខ.១១)។ បន្ទាប់មក បទគម្ពីរនេះក៏បាននិយាយ អំពីការអត់ទោសរបស់ទ្រង់ ដោយប្រៀបធៀបថា ឯទិសខាងកើតនៅឆ្ងាយពីទិសខាងលិចយ៉ាងណា ទ្រង់បានដកយកអស់ទាំងការល្មើសរបស់រាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីយើងយ៉ាងនោះដែរ(ខ.១២)។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះចង់ឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះដឹងថា សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអត់ទោសបាបរបស់ទ្រង់ គ្មានដែនកំណត់ ហើយក៏មានភាពពេញលេញ។ ព្រះជាម្ចាស់បានរំដោះរាស្ត្រទ្រង់ពីអំណាចនៃអំពើបាបរបស់ពួកគេ ដោយអត់ឱនទោសឲ្យពួកគេទាំងស្រុង។
នេះជាដំណឹងដ៏ល្អណាស់! យើងមិនចាំបាច់ត្រូវរង់ចំាដល់ពេលឆ្នាំថ្មីមកដល់ ដើម្បីជម្រុះការអាក្រក់ ឬអំពើបាបចោលនោះឡើយ។ ដោយជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ…
កន្លែងដែលខ្ពស់បំផុត
មានពេលមួយ ស្វាមីខ្ញុំបានអញ្ជើញមិត្តភក្តិម្នាក់ ទៅព្រះវិហារ។ បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំចប់ មិត្តភក្តិនោះក៏បាននិយាយថា គាត់ចូលចិត្តបទចម្រៀង និងបរិយាកាសក្នុងព្រះវិហារ ប៉ុន្តែ គាត់មិនយល់សោះថា ហេតុអ្វីបានជាគេលើកដំកើងព្រះយេស៊ូវខ្លាំងយ៉ាងនេះ? ស្វាមីខ្ញុំក៏បានពន្យល់គាត់ថា ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ គឺជាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ បើគ្មានទ្រង់ទេ នោះជំនឿលើទ្រង់ នឹងគ្មានន័យអ្វីឡើយ។ គឺដោយសារតែការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ក្នុងជីវិតយើង ទើបយើងអាចជួបជុំគ្នា ហើយសរសើរដំកើងទ្រង់។
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើអ្វីខ្លះ? សាវ័កប៉ុលបានឆ្លើយសំណួរនេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរកូល៉ុស ជំពូក១។ គ្មាននរណាបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ទេ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចំាង និងបើកបង្ហាញព្រះជាម្ចាស់(ខ.១៥)។ ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ទ្រង់បានយាងមកសុគត ជំនួសយើង ហើយបានរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ អំពើបាបបានកាត់ផ្តាច់យើង ចេញពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូចនេះ ទាល់តែអង្គបុគ្គលដែលល្អឥតខ្ចោះ ទើបអាចផ្សះផ្សាយើង ឲ្យជានឹងព្រះបាន។ អង្គបុគ្គលនោះ គឺជាព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៤,២០)។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានយើង នូវអ្វីដែលគ្មាននរណាអាចផ្តល់ឲ្យបាន គឺផ្លូវចូលទៅរកព្រះវរបិតា និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ១៧:៣)។
ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលកិត្តិយសដ៏ខ្ពស់យ៉ាងនេះ? ព្រោះទ្រង់បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់។ ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យយើងថ្វាយចិត្តដល់ទ្រង់ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការលះបង់របស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានប្រទានយើងនូវកម្លាំងជាថ្មី ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទ្រង់ជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដល់យើង!
យើងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ ព្រោះទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ។…
តើគ្រាន់តែជាថ្ងៃធម្មតាឬ?
លោក វីលៀម ឌីន ហោវេល(William Dean Howells) បាននិពន្ធសៀវភៅរឿង ដែលមានចំណងជើងថា បុណ្យណូអែលជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បាននិយាយអំពីក្មេងស្រីតូចម្នាក់ ដែលបានទទួលនូវអ្វីដែលគាត់ប្រាថ្នា។ បន្ទាប់ពីឆ្នាំដ៏វែង និងគួរឲ្យធុញថប់ជិតដល់ទីបញ្ចប់ គេរំពឹងចង់ឲ្យថ្ងៃណូអែលមកដល់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទី៣ ក្តីអំណរក្នុងថ្ងៃណូអែលក៏បានចាប់ផ្តើមរីងស្ងួត នៅសល់តែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គ្រប់គ្នាក៏បានធុញទ្រាន់នឹងស្ករគ្រាប់។ គេក៏ពិបាករកទិញសាច់មាន់ទើគី តែបើមាន ក៏តម្លៃថ្លៃហួសហេតុដែរ។ គេលែងទទួលអំណោយដោយការដឹងគុណទៀតហើយ ព្រោះអំណោយបានគរដូចភ្នំ នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ មនុស្សម្នាក៏បាននិយាយគំរោះគំរើយដាក់គ្នា ទាំងកំហឹង។
តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ រឿងនិទានរបស់លោកហោវែល ដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ គ្រាន់តែជារឿងនិទាន សម្រាប់រិះគន់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ យើងពិតជាមានពរខ្លាំងណាស់ ដែលម្ចាស់នៃបុណ្យណូអែល មិនដែលធ្វើឲ្យយើងធុញថប់ ឬជិនណាយឡើយ ទោះយើងបានឃើញព្រះនាមទ្រង់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូលក៏ដោយ។
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវយាងឡើងទៅព្រះវរបិតាទ្រង់វិញ សាវ័កពេត្រុសក៏បានប្រកាស់ដល់ហ្វូងមនុស្ស នៅព្រះវិហារ ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមថា ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះ ដែលលោកម៉ូសេបានថ្លែង ក្នុងបទទំនាយរបស់គាត់ថា “ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់នឹងបង្កើតហោរាម្នាក់ ពីបងប្អូនអ្នករាល់គ្នាមក ឲ្យដូចខ្ញុំ”(កិច្ចការ ៣:២២ ចោទិយកថា ១៨:១៨)។ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាចំពោះលោកអ័ប្រាហាំថា…
ព្រឹលនៅរដូវរងា
ពេលរដូវរងាមកដល់ ជារឿយៗ ខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេក ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៃ ពិភពលោកដែលបានគ្របដណ្តប់ ដោយព្រឹលដ៏សុខសាន្ត និងស្ងាត់ស្ងៀម។ នៅពេលនោះ ព្រឹលបានធ្លាក់ចុះមក ដោយភាពស្រទន់ គឺខុសពីរដូវផ្ការីក ដែលមានសម្លេងផ្គរលាន់ដ៏កក្រើក ដែលបានប្រកាសអំពីវត្តមានរបស់ខ្លួននៅពេលយប់។
ក្នុងបទចម្រៀងដែលមានចំណងជើងថា “បទចម្រៀងនៃព្រឹលរដូវរងា” អ្នកស្រីអូដ្រេយ អាសាត(Audrey Assad) បានច្រៀងថា ព្រះយេស៊ូវអាចយាងចុះមកផែនដី ដោយអំណាចចេស្តា ដូចខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូង ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានយាងមកយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម យ៉ាងសុភាព ដូចព្រឹលដែលធ្លាក់យ៉ាងស្រទន់ នៅរដូវរងា នៅពេលយប់ នៅក្រៅបង្អួចផ្ទះខ្ញុំ។
ការយាងមកប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ បានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ទ្រង់មិនបានប្រសូតនៅក្នុងរាជវាំងឡើង ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានប្រសូតនៅក្នុងកន្លែងដែលមិនទំនង ដែលជាទីស្នាក់អាស្រ័យដ៏តូចទាប នៅភូមិបេថ្លេហិម។ ហើយទ្រង់បានផ្ទុំនៅក្នុងស្នូកសត្វ ដោយមិនមានគ្រែសមរម្យ(លូកា ២:៧)។ ទ្រង់ក៏មិនបានប្រសូតនៅលើគំនរទ្រព្យសម្បត្តិដែរ ។ ឪពុកម្តាយទ្រង់បានត្រឹមតែអាចយកសត្វព្រាបមួយគូ មកថ្វាយជាយញ្ញបូជា ពេលដែលអ្នកទាំងពីរថ្វាយទ្រង់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ នៅព្រះវិហារ(ខ.២៤)។
ការយាងមករបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយការបន្ទាបព្រះកាយ ចូលក្នុងលោកិយនេះ ត្រូវបានហោរាអេសាយថ្លែងជាបទទំនាយ អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលយាងមក ដោយមិនបានស្រែក ឬប្រកាសជាសាធារណៈឡើយ(អេសាយ ៤២:២) ហើយទ្រង់ក៏មិនបានយាងមកដោយអំណាចចេស្តា ដែលធ្វើឲ្យបាក់ដើមត្រែង ឬធ្វើឲ្យរលត់ភ្លើងប្រឆេះដែលខំឆេះនោះដែរ(ខ.៣)។…
ការជញ្ជឹងគិតអំពីរឿងនោះ
ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ដែលលោកអូសវល ឆេមប័រ(Oswald Chambers) កំពុងបង្រៀននៅមហាវិទ្យាល័យបណ្តុះបណ្តាលព្រះគម្ពីរ នៅទីក្រុងឡុង(ឆ្នាំ១៩១១ ដល់ ១៩១៥) គាត់ច្រើនតែធ្វើឲ្យសិស្សទំាងឡាយមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយសារការអ្វីដែលគាត់បាននិយាយ ក្នុងម៉ោងរៀន។ មានយុវនារីម្នាក់បានពន្យល់ថា ដោយសារការពិភាក្សាត្រូវបានបំរុងទុកសម្រាប់ម៉ោងញាំអាហារបន្ទាប់ នោះជាញឹកញាប់ សិស្សបានចោទសួរ និងបញ្ចេញមតិបដិសេធន៍ជាច្រើន ដល់លោកឆេមប័រ។ គាត់ក៏បានរំឭកផងដែរថា ជាញឹកញាប់ លោកឆេមប័រគ្រាន់តែញញឹម និងនិយាយថា “សូមទុកសំណួរនេះ សម្រាប់ពេលក្រោយ”។ គាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យជញ្ជឹងគិត អំពីសំណួរទាំងនោះដោយខ្លួនឯង ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់បើកបង្ហាញសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ ដល់ពួកគេ។
ការជញ្ជឹង ឬរំពឹងគិតអំពីរឿងអ្វីមួយ គឺជាការផ្តោត និងគិតស៊ីជម្រៅ អំពីរឿងនោះ។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវប្រសូត្រ នៅបេថ្លេហិម មានព្រឹត្តិការណ៍ដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់មួយចំនួនបានកើតឡើង ដែលក្នុងនោះពួកទេវតាក៏បានលេចមក ឲ្យពួកអ្នកគង្វាល ហើយអស់អ្នកណាដែលឮ ក៏មានសេចក្តីអស្ចារ្យ ពីពាក្យដែលពួកអ្នកគង្វាលបានប្រាប់មក។ តែនាងម៉ារាបាន “រក្សាទុករឿងទាំងនោះ ដោយរំពឹងគិតតែក្នុងចិត្ត”(លូកា ២:១៩)។ លោកដាប់ប៊លយូ អ៊ី វ៉ាញ(W. E. Vine) ដែលជាអ្នកជំនាញព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី បានមានប្រសាសន៍ថា “ការរំពឹងគិត” គឺជា “ការប្រមូលអារម្មណ៍ ការគិតបែបពិភាក្សាក្នុងចិត្ត ឬការយករឿងមួយមកគិត ជាមួយនឹងរឿងមួយទៀត ដែលពាក់ព័ន នៅក្នុងកាលៈទេសៈណាមួយ”…