មានភាពស្រស់ថ្លា និងចម្រើនឡើង
ក្នុងទំនុកតម្កើង ជំពូក៩២ អ្នកនិពន្ធបានចាប់ផ្តើមបទកំណាព្យនេះ ដោយពាក្យលើកទឹកចិត្តឲ្យសរសើរតម្កើងព្រះថា “នេះជាការល្អហើយ គឺដែលនឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា”។ តើល្អសម្រាប់នរណា? គឺល្អសម្រាប់អ្នកនិងខ្ញុំ។ ការសរសើរតម្កើងព្រះ មានប្រយោជន៍ក្រៃលែង ចំពោះវិញ្ញាណរបស់យើង ព្រោះអាចជួយយើងឲ្យរួចផុតពីការព្រួយបារម្ភក្នុងគំនិត ហើយធ្វើឲ្យការរស់នៅរបស់យើង ពេញដោយការសរសើរតម្កើង នៅក្នុងការអធិស្ឋាន។ ដូចនេះ នេះជាការល្អហើយ ដែលយើងស្វាគមន៍ពេលព្រឹករាល់ថ្ងៃ ដោយច្រៀងបទអរព្រះគុណ ដ្បិតការសរសើរតម្កើងដូចនេះ ធ្វើឲ្យយើងមានសេចក្តីអំណរ។ ការសរសើរតម្កើងនាំយើងចេញពីសេចក្តីងងឹត ហើយជំនួសទុក្ខព្រួយរបស់យើង ដោយបទចម្រៀងដ៏មានអំណរ ចំពោះ “កិច្ចការដែលព្រះ ហស្ថទ្រង់បានធ្វើ”(ខ.៤)។ តើកិច្ចការនោះជាកិច្ចការអ្វី? គឺកិច្ចការដែលទ្រង់កំពុងធ្វើក្នុងជីវិតយើងម្នាក់ៗ!
បទគម្ពីរខាងក្រោមនេះ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមបទគម្ពីរប្រៀបប្រដូច ដែលខ្ញុំចូលចិត្តបំផុត :
“ឯមនុស្សសុចរិត គេនឹងលូតលាស់ឡើង ដូចជាដើមលម៉ើរ
ក៏នឹងធំឡើង ដូចជាដើមតាត្រៅនៅលើភ្នំល្បាណូនដែរ
គេត្រូវដាំនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ា
គេដុះដាលឡើងនៅក្នុងទីលានរបស់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ
កាលណាចាស់ហើយ នោះគេនឹងនៅតែកើតផល
គេនឹងមានជ័រជាបរិបូរ ហើយនៅតែខៀវស្រស់”(ខ.១២-១៤)។
បទទំនុកតម្កើងបាននិយាយប្រៀបប្រដូច អំពីសម្រស់ដ៏ខ្ពស់ត្រដែត និងដើមតាត្រៅ នៃកម្លាំងដែលមិនចេះទន់ទោ។ ទាំងនេះសុទ្ធតែជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់អ្នកដែលត្រូវបាន “ដាំក្នុងដំណាក់នៃព្រះអម្ចាស់”(ខ.១៣)។ ឫសរបស់ពួកគេបានចាក់ចូលទៅក្នុងដីនៃសេចក្តស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ តើអ្នកយល់ថា ខ្លួនឯងលែងមានប្រយោជន៍ចំពោះព្រះឬ? ចូរបន្តនៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះ ចាក់ឫសចូល និងតាំងជំហរនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយស្រូបយកសេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។ បន្ទាប់មក ទោះបីជាអ្នកស្ថិតក្នុងវ័យណាក៏ដោយ អ្នកនឹងបង្កើតផលផ្លែ…
ត្រូវការជំនួយ
ក្នុងអំឡុងពេលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ចក្រភពអង់គ្លេស គឺជាតំណាងឲ្យខ្សែបន្ទាត់ចុងក្រោយ នៃការតស៊ូប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពាននៃការសង្កត់សង្កិន របស់ពួកណា-ហ្ស៊ី នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខណៈពេលដែលចក្រភពអង់គ្លេស បានទទួលរងការវាយប្រហារឥតឈប់ឈរ ដែលអាចធ្វើឲ្យខ្លួនដួលរលំបាន ចក្រភពមួយនេះក៏កំពុងតែជួបការខ្វះខាតធនធាន សម្រាប់បន្តទប់ទុលការវាយប្រហារនោះ។
ហេតុនេះហើយ បានជាលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី វីនស្ទុន ឈើឈីល(Winston Churchill) បានអំពាវនាវទៅកាន់ពិភពលោក តាមការផ្សាយនៃវិទ្យុប៊ីប៊ីសីថា “សូមឲ្យឧបករណ៍មកយើង ហើយយើងនឹងបញ្ចប់កិច្ចការនេះ”។ គាត់ដឹងថា បើគ្មានជំនួយពីខាងក្រៅទេ នោះពួកគេមិនអាចទប់ទល់នឹងការវាយប្រហារ ដែលពួកគេកំពុងជួបប្រទះបានឡើយ។
ជីវិតរបស់មនុស្សក៏មានលក្ខណៈដូចនោះផងដែរ។ ជាញឹកញាប់ យើងមានការខ្វះខាត នៅក្នុងការប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដែលមានក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងត្រូវការជំនួយ ពីខាងក្រៅខ្លួនយើង។ ក្នុងនាមជាផ្នែកមួយ នៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ យើងអាចទទួលបានជំនួយនោះ ពីបងប្អូនប្រុសស្រីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ១២:១០-១៣) ហើយនោះជាការអស្ចារ្យណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅទីបំផុត យើងត្រូវស្វែងរកជំនួយពីព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ យើងមានដំណឹងដ៏ល្អ និងអស្ចារ្យមួយ គឺថា ព្រះនៃយើងបានឲ្យយើងចូលមកចំពោះទ្រង់ ដោយទំនុកចិត្ត គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នា មកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសំរាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការចុះ”(ហេព្រើ ៤:១៦)។
ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ ការអធិស្ឋាន គឺជាធនធានដ៏អស្ចារ្យបំផុតដែលយើងមាន ព្រោះការអធិស្ឋាននាំឲ្យយើងចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ។ នៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ យើងរកបានជំនួយដែលយើងត្រូវការ នៅក្នុងសេចក្តីមេត្តាករុណា…
មនុស្សសាមញ្ច
លោកស្ទីវ គ្រាន់តែជាមនុស្សដ៏សាមញ្ចម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានធ្វើការបម្រើព្រះ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម នៅក្នុងព្រះវិហា ដែលខ្ញុំបានទៅថ្វាយបង្គំកាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ។ គាត់បានជួយរៀបចំពិធីបុណ្យលៀងព្រះអម្ចាស់ ជួយកើបព្រឹលចេញពីផ្លូវដើររបស់ព្រះវិហារ ក្នុងរដូវរងា ហើយកាត់ស្មៅនៅក្នុងរដូវក្តៅ។ គាត់បានចំណាយពេលជាមួយក្មេងជំទង់ប្រុសៗ ដែលកំព្រាឪពុក។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានស្តាប់គាត់និយាយប្រាប់គេក្នុងព្រះវិហារ តាមរបៀបស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យគេបានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ល្អយ៉ាងណា ចំពោះគាត់។ ក្នុងពេលប្រជុំគ្នាអធិស្ឋាន គាត់មិនបាននិយាយអ្វីច្រើន អំពីខ្លួនគាត់ទេ តែគាត់បានសុំឲ្យយើងអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលគាត់បានប្រាប់ អំពីការអត់ទោសបាប និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ។
ខគម្ពីរមួយ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក១០ ដែល បានចែងអំពីលោកយ៉ូហាន បាទីស្ទ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីលោកស្ទីវ។ បណ្តាជនបាននិយាយថា “លោកយ៉ូហានគ្មានធ្វើទីសំគាល់ណាទេ តែសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលលោកមានប្រសាសន៍ពីអ្នកនេះ(គឺអំពីព្រះយេស៊ូវ) នោះសុទ្ធតែពិតទាំងអស់”(ខ.៤១)។ លោកយ៉ូហានមិនបានធ្វើការអស្ចារ្យ ដូចព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់មិនបាននិយាយអំពីខ្លួនគាត់ទេ តែគាត់បានមក “សម្រាប់ជាទីបន្ទាល់ ដើម្បីនឹងធ្វើបន្ទាល់ពីពន្លឺ ប្រ យោជន៍ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានជឿ ដោយសារគាត់”(១:៧)។ គាត់បានមានប្រសាសន៍អំពីព្រះយេស៊ូវថា “នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក!”(១:២៩)។ លោកស្ទីវ ដែលជាមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ក៏បានធ្វើបន្ទាល់ពីពន្លឺនោះផងដែរ។
ក្នុងនាមយើងជាបងប្អូនរួមជំនឿ យើងក៏ត្រូវមានគោលបំណង ចង់ធ្វើកិច្ចការមួយដូចគ្នា គឺ “ការធ្វើបន្ទាល់អំពីពន្លឺនោះ”។ យើងគ្រាន់តែជាមនុស្សសាមញ្ច ដែលកំពុងបម្រើព្រះ នៅក្នុងជ្រុងដ៏តូចនៃពិភពលោក។ សូមយើងនាំអ្នកដទៃ…
តើអ្នកជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការឬ?
ពេលយើងកំពុងសិក្សាកណ្ឌសុភាសិត នៅក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរក្នុងក្រុមតូចរបស់ខ្ញុំ អ្នកដឹកនាំរបស់យើងបានស្នើរសុំឲ្យយើងកែរតម្រូវការពិពណ៌នា អំពីមនុ-ស្សខ្ជិល ដោយប្រើពាក្យមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ ជំនួសពាក្យ មនុស្សខ្ជិលច្រអូស(៦:៦,៩)។ មែនហើយ ឥឡូវនេះគាត់កំពុងប្រើពាក្យដែលខ្ញុំមានទម្លាប់ប្រើ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមគិតអំពីមនុស្សទាំងអស់ ដែលខ្ញុំបានចាត់ទុកជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ។
មនុស្សខ្ជិលធ្វើការ គឺប្រៀបបាននឹងបុរសឬស្រ្តីណា ដែលមិនបានបង្រៀន និងប្រៀនប្រដៅកូនរបស់ខ្លួន ឬដូចអ្នកដែលមិនព្រមជួយធ្វើការងារផ្ទះ ឬក៏ដូចពួកក្មេងជំទង់ ដែលមិនអើពើចំពោះការសិក្សា ហើយគិតតែពីលេងហ្គេម-អ៊ីនធើណិត ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។
បើយើងមានចិត្តស្មោះត្រង់មែន នោះយើងមុខជាទទួលស្គាល់ថា យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចក្លាយជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ។ ចុះចំណែកឯ “អ្នកដែលខ្ជិលអធិស្ឋាន” (១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧-១៨) ឬ “មនុស្សខ្ជិលអានព្រះគម្ពីរ”(ទំនុកតម្កើង ១១៩:១០៣ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧) ឬក៏ “អ្នកដែលខ្ជិលប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន” (រ៉ូម ១២:៤-៨) ឬមួយ “អ្នកខ្ជិលធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះ”វិញ?(ម៉ាថាយ ២៨:១៩-២០ កិច្ចការ ១:៨)។
បើសិនជាយើងមិនកំពុងតែធ្វើអ្វី ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើទេ នោះយើងប្រាកដជាមនុស្សខ្ជិលខាងវិញ្ញាណហើយ។ តាមពិត ពេលដែលយើងបដិសេធមិនព្រមស្តាប់បង្គាប់ព្រះ នោះយើងកំពុងតែធ្វើអំពើបាបហើយ។
សូមស្តាប់ពាក្យលើកទឹកចិត្ត និងប៉ះពាល់ចិត្ត នៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ាកុប ដែលចែងថា “ដូច្នេះ ឯអ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ”(៤:១៧)។ សូមយើងកុំបណ្តោយខ្លួនឯង ឲ្យក្លាយជាមនុស្សខ្ជិលខាងវិញ្ញាណឡើយ។-Cindy Hess Kasper
ថ្នាំព្យាបាលការភ័យខ្លាច
នៅក្នុងការថ្លែងសន្ទរកថា នៅក្នុងពិធីទទួលមុខដំណែងជាប្រធានាធិបតីអាមេរិកជាលើដំបូង នៅឆ្នាំ ១៩៣៣ លោកហ្រ្វង់គ្លីន ឌី រូសាវែល(Franklin D. Rooservelt) បានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជាតិមួយ ដែលកំពុងតែនៅមានការភ័យខ្លាចនៅឡើយ ដោយសារមហាវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងបានបញ្ឆេះចិត្តប្រជាជនឲ្យមានទស្សនៈវិស្ស័យវិជ្ជមាន ចំពោះវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចនោះ គាត់ក៏បានប្រកាសថា “អ្វីដែលយើងត្រូវខ្លាចនោះ គឺការភ័យខ្លាច!”
ជាញឹកញាប់ ការភ័យខ្លាចកើតមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ពេលដែលយើងហៀបនឹងបាត់បង់អ្វីមួយ ដូចជា ទ្រព្យសម្បត្តិ សុខភាព កិត្តិយស មុខដំណែង សន្តិសុខ គ្រួសារ ឬមិត្តភ័ក្ររបស់យើង។ កាលណាយើងមានការភ័យខ្លាច នោះមានន័យថា យើងកំពុងប៉ងប្រាថ្នាចង់ការពារការអ្វី ដែលមានសារៈសំខាន់ នៅក្នុងជីវិតយើង ជាជាងថ្វាយការទាំងនោះដល់ព្រះ ដោយជំនឿ ដើម្បីឲ្យទ្រង់មើលថែរ និងគ្រប់គ្រង។ ពេលការភ័យខ្លាចគ្រប់គ្រងយើងហើយ វាធ្វើឲ្យយើងពិការខាងផ្លូវអារម្មណ៍ ហើយធ្វើឲ្យវិញ្ញាណរបស់យើងទន់ខ្សោយបន្តិចម្តងៗ។ យើងមិនហ៊ានប្រាប់អ្នកដទៃអំពីព្រះគ្រីស្ទ ឬមិនហ៊ានលះបង់ជីវិត និងធនធាន ដើម្បីប្រយោជន៍អ្នកដទៃ ឬមួយយើងមិនហ៊ានធ្វើដំណើរចូលទៅក្នុងទឹកដីថ្មីជាដើម។ វិញ្ញាណដែលមានការភ័យខ្លាច កាន់តែងាយនឹងទទួលរងគ្រោះ ពីពួកខ្មាំងសត្រូវ ដែលល្បួងយើង ឲ្យងាកចេញពីការបង្រៀននៃព្រះគម្ពីរ ហើយដោះស្រាយបញ្ហា ដោយចិត្តឯង។
ជាការពិតណាស់ ដើម្បីបំបាត់ការភ័យខ្លាច យើងត្រូវទុកចិត្តព្រះអទិកររបស់យើង។ ទាល់តែយើងមានការជឿជាក់ លើភាពពិត នៃព្រះវត្តមាន អំណាច…
ព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះអម្ចាស់
លោកហេលមូទ ថេលីក(Helmut Thielicke ១៩០៨-១៩៨៦) គឺជាគ្រូអធិប្បាយ និងទេវិទូដ៏ល្បីល្បាញមួយរូប ដែលបានទទួលរងការប្រឆាំងដ៏ខ្លាំងក្លា ពីសំណាក់របបណាហ្ស៊ី ក្នុងប្រទេសអាឡឺម៉ង ក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ដល់១៩៤០។ តែគាត់នៅតែមានការប្តូរប្តេជ្ញ នៅក្នុងការប្រកាសអំពីព្រះវត្តមាន និងអំណាចរបស់ព្រះ នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏លំបាក និងជ្រួលច្របល់នោះ។
បណ្ឌិតរ៉ូប៊ឺត ស្មីត(Robert Smith) បានមានប្រសាសន៍ថា ពេលលោកថេលីកលើកឡើង អំពីរឿងរ៉ាវ ឬបញ្ហាក្នុងសម័យទំនើប នៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយរបស់គាត់ “គាត់បានព្យាយាមឆ្លើយសំណួរ ដែលបានចោទឡើងថា ‘តើព្រះ អម្ចាស់មានបន្ទូលដូចម្តេចខ្លះ ចំពោះបញ្ហានេះ?’”
តើនោះមិនមែនជាអ្វីដែលយើងម្នាក់ៗកំពុងតែស្វែងរកទេឬ? តើព្រះបានមានបន្ទូលអ្វីខ្លះ ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងមានភាពរឹងមាំ និងដឹកនាំយើង ពេលយើងជួបប្រទះការលំបាក និងមានឱកាស? ព្រះគម្ពីរ១សាំយ៉ូអែល ជំពូក៣ បានពិពណ៌នាអំពីសម័យមួយ ដែល “ព្រះកម្រមានបន្ទូល”(ខ.១)។ ពេលព្រះមានបន្ទូលមក លោកសាំយ៉ូអែល កាលគាត់នៅក្មេង គាត់ក៏បានច្រឡំថា លោកអេលីដែលសង្ឃ កំពុងហៅគាត់។ លោកអេលីក៏បានប្រាប់ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ ឲ្យឆ្លើយតបនឹងព្រះសូរសៀងព្រះ ដោយពាក្យថា “បពិត្រ ព្រះ យេហូវ៉ាអើយ សូមទ្រង់មានព្រះបន្ទូលមកចុះ ដ្បិតទូលបង្គំ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ ប្រុងស្តាប់ហើយ”(ខ.៩)។ កុមារសាំយ៉ូអែលក៏បានស្តាប់ ហើយក្រោយមក គេបានហៅគាត់ថា…
ការអញ្ជើញ ឲ្យសួរសំណួរ
ពេលខ្ញុំបង្រៀន ជួនកាល ខ្ញុំបានប្រើពាក្យស្លោក “ចូរចោទសួរ អ្នកមានចំណេះ” ដើម្បីធ្វើឲ្យសិស្សរបស់ខ្ញុំ មានការផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការសិក្សា។ ខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែអញ្ជើញពួកគេ ឲ្យសួរផ្ចាញ់ផ្ចាលខ្ញុំឡើយ តែខ្ញុំកំពុងលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យចោទសួរខ្ញុំ។ អ្នកជំនាញផ្នែកអប់រំមួយចំនួនបាននិយាយថា រវាងការឆ្លើយសំណួររបស់សិស្ស និងការបង្រៀនមេរៀនដល់សិស្ស សិស្សអាចរៀនសូត្របានច្រើនជាង ពេលគ្រូឆ្លើយសំណួររបស់ពួកគេ។
តាមធម្មតា យើងរាល់គ្នាឲ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលយើងចង់ដឹង ខ្លាំងជាងទៅលើអ្វីដែលនរណាម្នាក់ចង់ប្រាប់យើង។ ជាការពិតណាស់ ការបង្រៀនទាំងពីរប្រភេទនេះ គឺសុទ្ធតែជាអ្វីដែលគេគួរធ្វើ ប៉ុន្តែ ការលើកទឹកចិត្តឲ្យសួរសំណួរ គឺស្ថិតនៅក្នុងចំណោមការបង្រៀនដំបូងបំផុត ដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរ។ សូម្បីតែនៅមុនពេល ដែលពួកអ៊ីស្រា-អែលភាសខ្លួនចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់លោកម៉ូសេ ឲ្យចាប់ផ្តើមប្រារព្ធពិធីបុណ្យមួយ ដែលនឹងនាំឲ្យគេមានសំណួរ។ ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំលង ត្រូវបានធ្វើឡើង ក្នុងគោលបំណងពីរយ៉ាងគឺ : ដើម្បីរំឭកពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលដែលពេញវ័យ ឲ្យនឹកចាំពីការប្រោសលោះនៃព្រះអម្ចាស់ ហើយដើម្បីឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយចោទសួរ អំពីពិធីបុណ្យមួយនេះ(និក្ខមនំ ១២:២៦)។
សំណួរដែលផ្តើមដោយពាក្យ “ហេតុអ្វី” អាចជាសំណួរដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ ប៉ុន្តែ វាក៏អាច នាំឲ្យយើងមានឱកាសដ៏អស្ចារ្យ ដើម្បីប្រាប់គេ អំពីមូលហេតុដែលយើងជឿព្រះ(១ពេត្រុស ៣:១៥)។ យើងមិនត្រូវធុញទ្រាន់នឹងសំណួររបស់អ្នកដទៃឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចអគុណព្រះ ពេលដឹងថា ពួកគេកំពុងបើកចិត្ត និងគំនិត ដើម្បីរៀនសូត្រ។
សំណួរនាំឲ្យយើងមានឱកាស ឆ្លើយដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយដឹងថា ពាក្យដែលយើងនិយាយ…
ការធ្វើការទន្ទឹមគ្នា
នៅក្នុងសៀវភៅរចនារូបថតរបស់គ្រួសារខ្ញុំ គឺមានរូបថតរបស់កូនស្រីខ្ញុំមួយសន្លឹក ពេលនាងមានអាយុ៤ឆ្នាំ។ ក្នុងរូបថតនោះ នាងកំពុងធ្វើការនៅក្បែរខ្ញុំ ដោយប្រើញញួរជ័រសម្រាប់ក្មេងលេង ដើម្បីជួសជុល ជញ្ជាំងនៅជំហៀងផ្ទះ។ យើងបានធ្វើការទន្ទឹមគ្នា នៅថ្ងៃនោះ នាងបានធ្វើត្រាប់តាមគ្រប់សកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយនាងពិតជាជឿថា ខ្លួនឯងក៏កំពុងជួយជួសជុលផ្ទះផងដែរ។ ខ្ញុំមិនដែលបានអរសប្បាយនឹងការងារផ្ទះ ខ្លាំងដូចពេលនោះឡើយ។ តាមរូបភាពក្នុងរូបថតនោះ ខ្ញុំអាចដឹងច្បាស់ថា នាងក៏កំពុងតែអសប្បាយនឹងកិច្ចការនោះដែរ។
រូបថតនោះបានរំឭកខ្ញុំថា កូនៗរបស់យើងយកតម្រាប់តាម ពាក្យសម្តី ឬសកម្មភាពភាគច្រើន ដែលពួកគេឃើញយើងធ្វើ។ ពួកគេក៏មានការយល់ដឹង អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ របស់ព្រះ ស្របទៅតាមបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលពួកគេឃើញយើងមាន ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយផងដែរ។ បើយើងមានភាពដាច់ខាត ហើយគ្មានក្តីមេត្តា នោះពួកគេក៏ងាយនឹងយល់ថា ព្រះទ្រង់ក៏មានលក្ខណៈដូចនោះដែរ។ បើយើងខ្វះភាពជិតស្និទ្ធ និងភាពកក់ក្តៅ នោះពួកគេក៏ងាយនឹងយល់ថា ព្រះទ្រង់ក៏ខ្វះខាតដូចនោះផង ដែរ។ ក្នុងនាមជាមាតាបិតា យើងមានតួនាទីដ៏សំខាន់បំផុត ក្នុងការជួយកូនយើង ឲ្យស្គាល់ព្រះច្បាស់ ជាពិសេស គឺជួយឲ្យពួកគេយល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ។
ខ្ញុំអាចស្រមៃថា សៀវភៅរចនារូបថតរបស់គ្រួសារ រវាងខ្ញុំនិងព្រះ ក៏មានរូបភាពស្រដៀងគ្នានឹងរូបថតនោះផងដែរ។ ខ្ញុំកំពុងរៀនសូត្រពីទ្រង់ អំពីរបៀបរស់នៅ របៀបស្រឡាញ់ និងរបៀបធ្វើឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ក្លាយជាផ្នែកដ៏អមតៈនៃជីវិតខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បង្រៀនខ្ញុំ អំពីរបៀបបង្រៀនអ្នកដទៃ(ចោទិយកថា ៦:១-៧)។
សូមព្រះអម្ចាស់ប្រទានពរ ឲ្យយើងខ្ញុំមានការយល់ដឹងអំពីទ្រង់ និងប្រទាននូវប្រាជ្ញា ដើម្បីចែកចាយព្រះពរទាំងនេះ…
តើអ្នកកំពុងត្រូវបានរុញច្រានឲ្យដួលឬ?
ដោយសារខ្ញុំបានសរសេរអត្ថបទជាច្រើន និងនិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល ដែលសុទ្ធតែនិយាយអំពីការបាត់បង់ក្នុងជីវិតមនុស្ស នោះខ្ញុំមានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅពេលគេបានណៃនាំខ្ញុំ ឲ្យបានស្គាល់មនុស្សជាច្រើន ដែលកំពុងជួបការលំបាក នៅក្នុងដំណើរជីវិត។
ក្នុងចំណោមមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ មានស្រ្តីម្នាក់ គឺជាម្តាយដែលកូនស្រីរបស់ខ្លួន បានបាត់បង់ជីវិតក្នុងវ័យ២១ឆ្នាំ នៅឆ្នាំ២០០៩ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យគាត់មានទុក្ខជាទម្ងន់។ គាត់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ពិភពលោកទាំងមូលបានបដិសេធខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយវិញ្ញាណខ្ញុំមានការឈឺចាប់ជាពន់ពេក”។
ជាការពិតណាស់ ការបាត់បង់ទាំងនោះ បានចូលមករកយើង ហើយបានវាយប្រហារយើង ធ្វើឲ្យដួលចុះ ទោះការបាត់បង់នោះ ជាការស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសារ ឬជាការដែលកូនបែកចេញឆ្ងាយពីព្រះឬពីគ្រួសារ ឬក៏ជាការអន់ថយផ្នែករូបកាយ ឬផ្លូវចិត្តក៏ដោយ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានរកឃើញចម្លើយសម្រាប់ការឈឺចាប់នេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរ ដែលតន្ត្រីករ ឈ្មោះ យេរេមី ខែម(Jeremy Camp) បានបកស្រាយយ៉ាងច្បាស់ នៅក្នុងបទចម្រៀងមួយបទ បន្ទាប់ពីភរិយារបស់គាត់បានលាចាកលោកនៅឆ្នាំ២០០១ ថា : ពេលអ្នកត្រូវរុញច្រាន ដោយទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត សូមចាំថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ទំនុកតម្កើង ៤៦:១)។
បទគម្ពីរនេះបានផ្តល់នូវហេតុផលល្មមនឹងឲ្យយើងក្រោកឈរឡើងវិញ។ លោកខែមបានបកស្រាយអំពីទុក្ខលំបាករបស់ខ្លួន នៅក្នុងបទចម្រៀងមួយបទ ដែលមានចំណងជើងថា “ការយល់”។ ក្នុងបទនេះ គាត់បានសួរថា “ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនក្រោកឈរឡើងវិញ?” ហើយគាត់ក៏ទទួលស្គាល់ថា គាត់អាចក្រោកឈរបាន ព្រោះ“ទូលបង្គំដឹងថា…
ថែមទៀត ថែមទៀត ថែមទៀត
សព្វថ្ងៃនេះ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំកំពុងរៀននិយាយ នាងបានទម្លាប់ប្រើពាក្យមួយ ដែលនាងចូលចិត្ត គឺពាក្យ : ថែមទៀត ។ នាងនិយាយថា “ថែមទៀត” ហើយចង្អុលទៅបន្ទះនុំប៉័ងដែលបានលាបដំណាប់ពីលើ។ នាងក៏បានលើកដៃឡើង ហើយនិយាយថា “ថែមទៀត!” ពេលដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ឲ្យកាក់មួយចំនួន សម្រាប់ឲ្យនាងសន្សំក្នុងកូនជ្រូករបស់នាង។ នាងថែមទាំងនិយាយបញ្ជាក់ថា “ថែមទៀត ប៉ា!” ក្នុងពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីឪពុកនាងចេញទៅធ្វើការ។
ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា មានមនុស្សជាច្រើនបានក្រឡេចមើលជុំវិញខ្លួន ហើយសុំ “ថែមទៀត”។ គួរឲ្យ ស្តាយណាស់ ចិត្តរបស់មនុស្សមិនមានភាពស្កប់ស្គល់ចិត្តឡើយ។ យើងត្រូវការអំណាចចេស្តានៃព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីវាយបំបែកភាពមិនចេះស្កប់ស្កល់នេះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចនិយាយជាមួយនឹងសាវ័កប៉ុលថា “ខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោស(ឬស្កប់ស្កល់ចិត្ត) ក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង”(ភីលីព ៤:១១)។
ដោយសារសាវ័កប៉ុលបានប្រើពាក្យ“ខ្ញុំបានរៀន” នោះខ្ញុំអាចដឹងថា គាត់មិនបានប្រឈមមុខដាក់ស្ថានភាពនីមួយៗ ដោយទឹកមុខញញឹមជានិច្ចឡើយ។ ដើម្បីរៀនឲ្យមានចិត្តស្កប់ស្កល់ គេត្រូវមានការអនុវត្ត។ នៅក្នុងទីបន្ទាល់នៃជីវិតគាត់ យើងដឹងថា ជីវិតរបស់គាត់មានការឡើងចុះៗ ដែលរាប់ចាប់ពីការត្រូវពស់ចឹក រហូតដល់ការជួយសង្គ្រោះវិញ្ញាញ ហើយរាប់ចាប់ពីការត្រូវគេមួលបង្កាច់ រហូតដល់ការបង្កើតពួកជំនុំ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានអះអាងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាចម្លើយ ដើម្បីចម្អែតវិញ្ញាណរបស់យើងឲ្យស្កប់ស្កល់។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានសាច់ដុំខាងវិញ្ញាណដល់គាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចអត់ធន់នៅពេលខ្វះខាត ហើយជៀសវាងការរអិលដួល នៅពេលមានជាបរិបូរ។
បើអ្នកដឹងថា…