ការហ៊ានស្មោះត្រង់
ហាដាសាហ៍(Hadassah) មានការភ័យខ្លាចជាប្រចាំ។ ហាដាសាហ៍ ជាក្មេងស្រីជនជាតិយូដា នៅសតវត្សរ៍ទី១ គឺជាតួរអង្គ ក្នុងរឿងប្រឌិតរបស់លោកហ្វ្រ៊ែនស៊ីន រីវើស៍(Francine Rivers) មានចំណងជើងថា សម្លេង នៅក្នុងខ្យល់ ។ បន្ទាប់ពីហាដាសាហ៍ក្លាយជាទាសករម្នាក់ នៅក្នុងគ្រួសាររបស់ជនជាតិរ៉ូម៉ាំង នាងមានការភ័យខ្លាចការបៀតបៀន មកលើជំនឿដែលនាងមានចំពោះព្រះគ្រីស្ទ។ នាងដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវគេស្អប់ ហើយគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនត្រូវគេយកទៅប្រហារជីវិត ឬយកទៅឲ្យសត្វតោស៊ីនៅក្នុងទីលានប្រកួត។ តើនាងហ៊ានក្រោកឈរ ដើម្បីជំនឿរបស់នាងឬទេ ពេលដែលនាងជួបការល្បងលរនោះ?
ពេលដែលការភ័យខ្លាចរបស់នាង បានក្លាយជាការពិត ចៅហ្វាយស្រីរបស់នាង និងពួកមន្រ្តីរាជការរ៉ូម៉ាំង ដែលស្អប់ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ក៏បានប្រឈមមុខដាក់នាង។ នាងមានជម្រើសតែពីរទេ។ បើនាងមិនព្រមលះបង់ជំនឿរបស់នាងទេ គេនឹងយកនាងទៅទីលានប្រកួត ឲ្យសត្វតោស៊ី។ បន្ទាប់មក ពេលដែលនាងប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ប្រោសលោះ ការភ័យខ្លាចរបស់នាងក៏បានរលាយបាត់ទៅ ហើយនាងក៏មានចិត្តក្លាហាន សូម្បីតែនៅពេលដែលនាងប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ។
ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងថា ជួនកាល យើងនឹងរងទុក្ខ ដោយសារយើងធ្វើការអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ទោះនោះជាការផ្សាយដំណឹងល្អ ឬការរស់នៅដោយកោតខ្លាចព្រះ ដែលប្រាសចាកពីចរន្តនៃសង្គមបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច(១ពេត្រុស ៣:១៤) តែត្រូវ “កោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់” នៅក្នុងចិត្តយើងវិញ(ខ.១៥)។ ពេលនោះ ចម្បាំងធំបំផុតរបស់ហាដាសាហ៍ បានកើតមានក្នុងចិត្តរបស់នាង។ ពេលដែលនាងតាំងចិត្តថា នាងជ្រើសរើសព្រះយេស៊ូវ នាងក៏មានចិត្តក្លាហាន ដោយហ៊ានបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ។
ពេលដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត…
ការរត់គេច ទៅរកកម្លាំង
ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមរៀនគុណដាវ កាលនៅរៀននៅវិទ្យាល័យ គ្រូបង្វឹករបស់ខ្ញុំ ក៏បានស្រែកប្រាប់ឲ្យខ្ញុំ ប្រកាន់ជំហរការពារខ្លួនឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដើម្បីទប់ទល់នឹងក្បាច់ដែលគាត់កំពុងប្រើ។ ពេលគាត់យកអាវុធគាត់ វាយមកខ្ញុំ ដើម្បីទប់ការវាយប្រហារនោះ ខ្ញុំត្រូវតែស្តាប់សម្លេង ហើយឆ្លើយតបវិញភ្លាមៗ។
ការស្តាប់សម្លេងដោយប្រុងប្រយ័ត្នបែបនេះ នាំឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការស្តាប់បង្គាប់ ដែលព្រះគម្ពីរបានតម្រូវឲ្យយើងមាន ដើម្បីឲ្យឈ្នះការល្បួងផ្នែកផ្លូវភេទ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៦:១៨ សាវ័កប៉ុលបង្រៀនគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលជួបការល្បួង ដែលនាំចិត្តពួកគេឲ្យទៅរកស្រ្តីរកស៊ីផ្លូវភេទនៅព្រះវិហារសាសន៍ដទៃ។ គាត់បានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យ “រត់ចេញពីការសាហាយស្មន់”។ ជួនកាល យើងត្រូវ “ឈរឲ្យមំាមួន” ដើម្បីទប់ទល់នឹងស្ថានភាពដ៏ពិបាក(កាឡាទី ៥:១ អេភេសូរ ៦:១១ ) ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៦:១៨ បានស្រែកបង្គាប់ឲ្យយើងការពារខ្លួន តាមរបៀបដ៏ល្អបំផុត គឺ “រត់ចេញពីកាល្បួង”។
ការអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលភ្លាមៗ ជួយរារាំងកុំឲ្យយើងយកលេស ដើម្បីធ្វើអ្វីតាមចិត្តខ្លួនឯង។ ការយកលេសដ៏តូច អាចនាំទៅរកបរាជ័យដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ការគិតបែបស្រើបស្រាល ការមើលរូបភាពអាសអាភាស ក្នុងអ៊ីនធើណេត និងមិត្តភាពដែលមានលក្ខណៈញ៉ែរគ្នា ពេលដែលអ្នកបានរៀបការហើយ គឺសុទ្ធតែជាជំហាន ដែលនាំយើងទៅរកកន្លែងដែលយើងមិនត្រូវទៅ ហើយធ្វើឲ្យយើងនៅកាន់តែឆ្ងាយពីព្រះ។
ពេលយើងរត់ចេញពីការល្បួង ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានកន្លែងសម្រាប់ឲ្យយើងរត់ទៅរក។ តាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីលោះបាបយើង ទ្រង់បានប្រទានយើង…
ស្រឡាញ់ទាំងអស់
ខ្ញុំទៅថ្វាយបង្គំព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារមួយ មានទីតាំង នៅក្នុងទីលានដ៏ធំមួយ ជាកន្លែងដ៏កម្រ នៅលើដែនកោះនៃប្រទេសសឹង្ហបូរី(ដែលមានបណ្តោយតែ៤០គីឡូម៉ែត្រ និងទទឹង២៤គីឡូម៉ែត្រ)។ កាលពីសម័យមុន ជនអន្តោប្រវេសន៍ដែលមកធ្វើការក្នុងប្រទេសខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមការជួបជុំគ្នា នៅក្នុងទីធ្លាព្រះវិហារនេះ ដើម្បីញាំអាហារ រៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ។
ការនេះបានបណ្តាលឲ្យពួកជំនុំមានការឆ្លើយតបខុសៗគ្នា ចំពោះពួកគេ។ អ្នកខ្លះបានត្អូញត្អែអំពីភាពរញេរញ៉ៃដែលពួកគេបានបន្សល់ទុក ក្នុងបរិវេណព្រះវិហារ។ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះទៀត បានមើលឃើញការនេះជាឱកាសដែលព្រះប្រទាន ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវការទទួលរាក់ទាក់ ទៅដល់មនុស្សដ៏អស្ចារ្យមួយក្រុមនេះ ដែលជាអ្នកនៅក្រៅពួកជំនុំ។
កាលពីសម័យដើម ពួកអ៊ីស្រាអែលប្រាកដជាបានជួបប្រទះបញ្ហា ស្រដៀងនឹងពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំដែរ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានចូលរស់នៅ ក្នុងទឹកដីថ្មី ពួកគេត្រូវព្យាយាមរកវិធីទំនាក់ទំនងជាមួយសាសន៍ដទៃ នៅក្នុងទឹកដីនោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះជនបរទេស ឲ្យដូចជាជាតិសាសន៍របស់ខ្លួនដែរ ហើយឲ្យស្រឡាញ់អ្នកទាំងនោះ ឲ្យដូចខ្លួនឯង(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។ ក្រឹត្យវិន័យជាច្រើនរបស់ព្រះអម្ចាស់ បានធ្វើការលើកឡើងជាពិសេស អំពីជនបរទេស។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានបង្គាប់ពួកគេ មិនឲ្យធ្វើបាប ឬគាបសង្កត់អ្នកស្រុកក្រៅ ហើយត្រូវស្រឡាញ់ និងជួយអ្នកទាំងនោះវិញ(និក្ខមនំ ២៣:៩ ចោទិយកថា ១០:១៩)។ ជាច្រើនសតវត្ស៍ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្គាប់យើងឲ្យធ្វើដូចនេះផងដែរ គឺឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង(ម៉ាកុស ១២:៣១)។
សូមឲ្យយើងមានចិត្តដូចព្រះ ដោយស្រឡាញ់អ្នកដទៃដូចខ្លួនឯង ដោយចាំថា យើងក៏ជាអ្នកដំណើរ ដែលស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ន ក្នុងផែនដីនេះផងដែរ។ តើព្រះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង…
តាមទ្រង់ដល់កន្លែងណា ដែលទ្រង់នាំទៅ
ខ្ញុំបានទន្ទឹងរង់ចាំ កម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅថ្ងៃអាទិត្យ គឺមិនខុសពីកូនក្មេងទេ។ កម្មវិធីថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃអាទិត្យ គឺពិតជាមានភាពរំភើបរីករាយ។ ព្រោះនៅថ្ងៃអាទិត្យ ខ្ញុំប្រហែលជាបានស្តាប់បេសកជន ឬគ្រូគង្វាលផ្សេងទៀត អធិប្បាយព្រះបន្ទូល។ ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់ពួកគេ បានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំ ព្រោះពួកគេបានស្ម័គ្រចិត្តចាកចេញពីគ្រួសារ ញាតិមិត្ត ផ្ទះសម្បែង របស់ទ្រព្យ និងអាជីព ទៅកន្លែងដែលមិនធ្លាប់រស់នៅ ហើយជួនកាលមានគ្រោះថ្នាក់ទៀត ដើម្បីបម្រើព្រះ។
យ៉ាងណាមិញ លោកអេលីសេបានបោះបង់ចោលអ្វីៗជាច្រើន ដើម្បីដើរតាមព្រះ មិនខុសពីបេសកជនដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនោះឡើយ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១៩-២១)។ យើងគ្រាន់តែដឹងថា មុនពេលព្រះទ្រង់ត្រាសហៅគាត់ ឲ្យបម្រើទ្រង់ គាត់គឺជាកសិករម្នាក់។ ពេលហោរាអេលីយ៉ាបានជួបគាត់ នៅវាលស្រែ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងភ្ជួរដី លោកអេលីយ៉ាក៏បានបោះក្រមា ទៅលើស្មាលោកអេលីសេ(ជានិមិត្តរូប បង្ហាញអំពីតួនាទីរបស់គាត់ជាហោរា) ហើយក៏បានហៅគាត់ឲ្យដើរតាម។ លោកអេលីសេគ្រាន់តែបានសុំទៅថើបលាឪពុកម្តាយគាត់ ហើយក៏បានលះបង់គោរបស់គាត់ ដុតគ្រឿងធ្វើស្រែរបស់គាត់ ហើយក៏បាននិយាយលាឪពុកម្តាយគាត់ រួចដើរតាមលោកអេលីយ៉ា។
ក្នុងចំណោមយើង មិនមានមនុស្សច្រើនទេ ដែលត្រូវបានព្រះត្រាសហៅ ឲ្យចាកចេញពីគ្រួសារ និងញាតិមិត្ត ដើម្បីបម្រើទ្រង់ ជាបេសកជនពេញពេល ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា ដើរតាមទ្រង់ ហើយ “រស់នៅជាអ្នកជឿព្រះ ទោះជាយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ដែលទ្រង់បានរៀបចំ និងត្រាសហៅយើង”(១កូរិនថូស ៧:១៧)។ តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ ការបម្រើព្រះ អាចមានអំណរ…
ការទុកចិត្តលើការរៀបចំរបស់ព្រះ
ថ្មីៗនេះ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានត្រៀមខ្លួន ផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងទីក្រុងមួយ ស្ថិតនៅចម្ងាយជាង១៦០០គីឡូម៉ែត្រ ពីទីក្រុងដែលនាងកំពុងរស់នៅ។ នាង និងស្វាមីរបស់នាងបានចែកការងារគ្នា នៅក្នុងការដឹកជញ្ជូនឥវ៉ាន់ ដើម្បីកាត់បន្ថយការចំណាយពេលវេលា។ ស្វាមីរបស់នាង ជាអ្នករៀបចំកន្លែងរស់នៅថ្មី ហើយនាងជាអ្នកវេចខ្ចប់ឥវ៉ាន់។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា នាងអាចចូលទៅរស់នៅ ដោយមិនចាំបាច់ពិនិត្យតំបន់រស់នៅ ឬចូលរួមនៅក្នុងការស្វែងរកផ្ទះ ហើយខ្ញុំក៏បានសួរនាង។ នាងក៏បានប្រាប់ថា នាងបានទុកចិត្តស្វាមីរបស់នាង នៅក្នុងការរៀបចំកន្លែងស្នាក់នៅថ្មី ព្រោះគាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះចំណង់ចំណូលចិត្ត និងតម្រូវការរបស់នាង ក្នុងការរស់នៅជាមួយគ្នាជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
ពេលព្រះយេស៊ូវជួបជុំជាមួយសាវ័ករបស់ទ្រង់ នៅបន្ទប់ខាងលើ ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេ អំពីអំពើក្បត់ និងសេចក្តីស្លាប់ ដែលនឹងកើតមានចំពោះទ្រង់ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ។ ពេលដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុត នៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើផែនដី និងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកសាវ័ក ជិតដល់ពេលកើតឡើងហើយ។ ទ្រង់ក៏បានកម្សាន្តចិត្តពួកគេ ដោយការធានាថា ទ្រង់នឹងរៀបកន្លែងសម្រាប់ពួកគេ នៅនគរស្ថានសួគ៌ គឺមិនខុសពីការដែលស្វាមីរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ បានរៀបចំផ្ទះថ្មី សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារបស់ខ្លួននោះឡើយ។ ពេលពួកសាវ័កទូលសួរព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ក៏បានរំឭកពួកគេ អំពីបទពិសោធន៍ដែលពួកគេធ្លាប់មានជាមួយទ្រង់ និងការអស្ចារ្យដែលពួកគេបានឃើញទ្រង់ធ្វើ។ ទោះពួកគេនឹងកាន់ទុក្ខ ដោយសារការសុគត និងអវត្តមានរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានរំឭកពួកគេថា ពួកគេអាចទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងធ្វើ ដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល។
សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដ៏ខ្មៅងងឹតរបស់យើង ក៏យើងនៅតែអាចទុកចិត្តថា ទ្រង់កំពុងដឹកនាំយើង ទៅរកកន្លែង ដែលមានសេចក្តីល្អ។ ពេលយើងដើរជាមួយទ្រង់…
ចានគោមនៃព្រះពរ
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងសរសេរអត្ថបទ នៅក្នុងកំព្យូទ័ររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានចាប់អារម្មណ៍នឹងសម្លេងរោទ៍ ជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា មានគេផ្ញើអ៊ីមែល ឬសារអេឡិចត្រូនិចមួយ មកដល់ខ្ញុំហើយ។ តាមធម្មតា ខ្ញុំបានព្យាយាមប្រឆាំងនឹងការល្បួង ដែលចេះតែធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់បើកមើលអ៊ីមែលនីមួយៗ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានឃើញចំណងជើងរបស់សារមួយនោះ ដែលគេបានដាក់ថា “អ្នកជាព្រះពរ” ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់។
ដោយចិត្តអន្ទះសារ ខ្ញុំក៏បានបើកវាមើល ហើយក៏បានដឹងថា មានមិត្តភក្តិដែលកំពុងរស់នៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ កំពុងប្រាប់ខ្ញុំថា នាងកំពុងអធិស្ឋានឲ្យក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។ ជារៀងរាល់សប្តាហ៍ នាងបានដាក់តាំងកាតបុណ្យណូអែលមួយសន្លឹក នៅក្នុងចានគោមមួយ នៅលើតុផ្ទះបាយ ដែលនាងហៅថា “ចោនគោមនៃព្រះពរ” ហើយក៏បានអធិស្ឋានឲ្យក្រុមគ្រួសារដែលបានផ្ញើកាតនោះឲ្យនាង។ នាងបានសរសេរក្នុងអីមែលនោះថា “ខ្ញុំអរព្រះគុណដល់ព្រះនៃខ្ញុំ ដោយព្រោះគ្រប់ទាំងសេចក្តី ដែលខ្ញុំនឹកចាំពីអ្នករាល់គ្នា”(ភីលីព ១:៣) ហើយក៏បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីការប្រឹងប្រែងរបស់យើង នៅក្នុងការចែកផ្សាយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ជាមួយអ្នកដទៃ ដោយយើងជា “ដៃគូ” ក្នុងដំណឹងល្អ។
ត្រង់ចំណុចនេះ មិត្តភក្តិខ្ញុំបានដកស្រង់ពាក្យសម្តីរបស់សាវ័កប៉ុល ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងភីលីព ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអំណរ ដូចអ្នកអានសំបុត្ររបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបានថ្លែងអរព្រះគុណព្រះ។ សាវ័កប៉ុលហាក់ដូចជាមានទម្លាប់ ថ្លែងអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់អ្នកដែលបានធ្វើការបម្រើព្រះ ជាមួយគាត់។ ជាក់ស្តែង នៅក្នុងសេចក្តីផ្តើម នៃសំបុត្រជាច្រើនទៀត ដែលគាត់បានសរសេរ គាត់បានប្រើឃ្លាអរព្រះគុណ ស្រដៀងនឹងឃ្លានេះថា “ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណដល់ព្រះនៃខ្ញុំ ដោយនូវព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពីដំណើរអ្នករាល់គ្នា…
ចូរជឿខ្ញុំ
បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំក៏រកបានការងារដែលមានប្រាក់ខែទាប។ ខ្ញុំមិនសូវមានលុយ ហើយជួនកាល ពេលខ្ញុំញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ហើយ ខ្ញុំក៏គ្មានលុយគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីទិញអាហារពេលល្ងាច។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំបានរៀនទុកចិត្តព្រះ សម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់របស់ទ្រង់ប្រចាំថ្ងៃ ។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីបទពិសោធន៍ដែលហោរាអេលីយ៉ាធ្លាប់ជួបប្រទះ។ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់កំពុងធ្វើការបម្រើព្រះ ក្នុងនាមជាហោរារបស់ទ្រង់ គាត់បានរៀនទុកចិត្តការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះប្រចាំថ្ងៃ។ បន្ទាប់ពីលោកអេលីយ៉ាបានប្រកាស់អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះ ដោយឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលជួបគ្រោះរាំងស្ងួត មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ព្រះទ្រង់ក៏បានបញ្ជូនគាត់ ទៅកន្លែងមួយ ដែលគ្មានមនុស្សរស់នៅ គឺនៅជ្រោះកេរីត ដែលនៅទីនោះ ព្រះទ្រង់បានប្រើសត្វក្អែក ឲ្យពាំអាហារមកឲ្យលោកអេលីយ៉ាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយក៏បានប្រទានឲ្យគាត់មានទឹកជ្រោះផឹកផង(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧:១-៤)។
ប៉ុន្តែ ភាពរាំងស្ងួតក៏បានកើតឡើងមែន។ ទឹកជ្រោះក៏បានប្រែក្លាយជាទឹកអូរដ៏តូចមួយ ហើយយូរៗទៅ នៅសល់តែចង្អូរទឹកហូរដ៏តូច។ នៅពេលដែលទឹកជ្រោះនោះរីងស្ងួតអស់ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា “ចូរក្រោកឡើង ទៅឯសារិបតា ជាទីក្រុងរបស់ពួកស៊ីដូនអាស្រ័យនៅទីនោះវិញចុះ អញបានបង្គាប់ស្រីមេម៉ាយម្នាក់នៅទីនោះ ឲ្យចិញ្ចឹមឯង”(ខ.៩)។ ស្រុកសារិបតា មានទីតាំងនៅក្នុងនគរស៊ីដូន ដែលប្រជាជននៅទីនោះ ជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល។ តើមាននរណាផ្តល់ជម្រកឲ្យលោកអេលីយ៉ានៅទីនោះឬទេ? ហើយតើស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រ មានអាហារសម្រាប់រំលែកឲ្យគាត់ដែរឬទេ?
មនុស្សភាគច្រើនសុខចិត្តឲ្យព្រះទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ជាបរិបូរ ឲ្យបានរយៈពេលយូរ មុនពេលធនធានរបស់ខ្លួនរីងស្ងួតអត់ ជាជាងសូមឲ្យទ្រង់ប្រទានឲ្យខ្លួនមានធនធានល្មម តែនឹងរស់នៅរៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ ព្រះវរបិតានៃយើងបានខ្សិបថា ចូរទុកចិត្តខ្ញុំចុះ ។ គ្មានការអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើមិនកើតនោះឡើយ គឺមិនខុសពីការដែលទ្រង់បានប្រើសត្វក្អែក និងស្រ្តីមេម៉ាយ ឲ្យផ្គត់ផ្គង់លោកអេលីយ៉ានោះឡើយ។ យើងអាចទុកចិត្តលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ទ្រង់…
ការមិនចុះសម្រុងគ្នា
រំហូរនៃជនភាសខ្លួន ចូលមកក្នុងសហគមន៍របស់ខ្ញុំ បាននាំឲ្យមានការកើនឡើងនៃពួកជំនុំ ក្នុងតំបន់។ ការលូតលាស់នោះបាននាំឲ្យមានឧបស័គ្គដែលយើងត្រូវជម្នះ។ សមាជិកពួកជំនុំរបស់យើង ត្រូវតែរៀនស្វាគមន៍អ្នកមកថ្មីទាំងនោះ ខណៈពេលដែលពួកគេ កំពុងសម្របខ្លួននឹងវប្បធម៌ថ្មី ភាសាថ្មី និងការថ្វាយបង្គំព្រះតាមរបៀបខុសគ្នា។ ការផ្លាស់ប្តូរនេះ អាចនាំឲ្យមានរឿងដែលមិនសមប្រកបកើតឡើងបាន។
ការយល់ច្រឡំ និងការមិនចុះសម្រុងគ្នា បានកើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង ដែលមានមនុស្ស។ ដូចនេះ ព្រះវិហារមិនមែនជាករណីលើកលែងទេ។ បើយើងមិនដោះស្រាយបញ្ហាខ្វែងគំនិតគ្នា ឲ្យបានត្រឹមត្រូវទេ បញ្ហានេះ អាចមានភាពធ្ងន់ធ្ងរកាន់តែខ្លាំង ប្រែក្លាយទៅជាការបែកបាក់សាមគ្គី។
ពេលដែលពួកជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមកំពុងមានការលូតលាស់ មានជម្លោះមួយបានកើតឡើង ដោយសារបញ្ហាវប្បធម៌។ ជនជាតិយូដាដែលនិយាយភាសាក្រិក(កាន់តាមវប្បធម៌ក្រិក) បានត្អូញត្អែទាស់នឹងជនជាតិយូដា ដែលនិយាយភាសាអើរ៉ាម។ ស្រ្តីមេម៉ាយរបស់ពួកយូដាដែលនិយាយភាសាក្រិក “ត្រូវគេមើលរំលង នៅក្នុងការចែកអាហារប្រចំាថ្ងៃ”(កិច្ចការ ៦:១)។ ដូចនេះ ពួកសាវ័កក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “ចូររើសយក៧នាក់ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ជាអ្នកមានឈ្មោះល្អ ពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងប្រាជ្ញា នោះយើងខ្ញុំនឹងតាំងគេ ឲ្យត្រួតត្រាលើការងារនេះ”(ខ.៣)។ អ្នកដែលត្រូវជ្រើសរើសទាំង៧នាក់ សុទ្ធតែមានឈ្មោះជាភាសាក្រិក(ខ.៥)។ បានសេចក្តីថា ពួកគេជាជនជាតិយូដា ដែលនិយាយភាសាក្រិក ជាសមាជិកពួកជំនុំ ដែលគេមិនបានអើពើរនោះ។ ការសំខាន់បំផុត គឺពួកគេទាំងអស់គ្នា ត្រូវយល់អំពីបញ្ហានេះ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានដាក់ដៃអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក ពួកជំនុំក៏មានការរីកចម្រើន(ខ.៦-៧)។
ការលូតលាស់តែងមានឧបស័គ្គ ម្យ៉ាង គឺដោយសារការកើនឡើងនៃការប៉ះទង្គិចគ្នានៃប្រពៃណីដែលខុសគ្នា។ ប៉ុន្តែ បើយើងស្វែងរកការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
មាននៅគ្រប់ទីកន្លែង និងនៅទីណាក៏គ្មាន
មានក្រុមគ្រួសាររបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ បានបាត់បង់កូនវ័យជំទង់ម្នាក់ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នា ដូចគ្រួសារខ្ញុំដែរ។ ពួកគេបានសរសេរសេចក្តីរំឭកអំពីកូនស្រីរបស់ពួកគេ ឈ្មោះ លីនសេយ(Lindsay) ក្នុងការសែតប្រចាំតំបន់មួយ។ ខ្លឹមសារមួយ ក្នុងចំណោមខ្លឹមសារដែលមានន័យបំផុត នៅក្នុងសំណេររបស់នាង គឺជាការរៀបរាប់ថា : បន្ទាប់ពីនាងបានប្រាប់គេថា នាងបានបិទរូបថត និងវត្ថុអនុស្សាវរីយរបស់លីនសេយជាច្រើន នៅក្នុងផ្ទះមក នាងក៏បានសរសេរថា “ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ នៅកន្លែងណាក៏មានរូបលីនសេយដែរ ប៉ុន្តែ គ្មានកន្លែងណាដែលមានវត្ថមានពិតរបស់នាងទេ”។
ទោះបីជាកូនស្រីរបស់គ្រួសារទាំងពីរ នៅតែញញឹមចេញពីរូបថតក៏ដោយ វត្តមានពិតរបស់ក្មេងស្រីទាំងពីរ នៅតែមិនឃើញមាន នៅកន្លែងណាមួយឡើយ។ រូបរបស់ពួកគេមាននៅគ្រប់កន្លែងទាំងអស់នៅក្នុងផ្ទះ ទាំងនៅក្នុងចិត្ត គំនិត និងរូបថតទាំងនោះ ប៉ុន្តែ យើងមិនឃើញវត្តមានដ៏ពិតរបស់ពួកគេទេ។
ប៉ុន្តែ ដោយផ្អែកលើព្រះគម្ពីរ យើងអាចជឿជាក់ថា វត្តមានពិតនៃលីនសេយ និងមែលសីស្សា គឺមាននៅទីកន្លែងមួយ។ ពួកគេកំពុងនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះយេស៊ូវ(២កូរិនថូស ៥:៨)។ វត្តមានដ៏ពិតរបស់ពួកគេ កំពុងនៅជាប់ជាមួយព្រះមួយអង្គ ដែលគង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ យើងមើលមិនឃើញសាច់ឈាមរបស់ព្រះទេ។ យើងពិតជាមិនមានរូបថតរបស់ទ្រង់ នៅលើជញ្ជាំងរបស់យើងទេ។ តាមពិត បើយើងមើលជុំវិញផ្ទះយើង យើងប្រហែលជាគិតថា យើងមិនឃើញព្រះវត្តមានទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់គង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង។
ទោះជាយើងទៅទីណាក៏ដោយ ក្នុងផែនដីនេះ ព្រះទ្រង់គង់នៅទីនោះជានិច្ច។ ទ្រង់គង់នៅទីនោះ ដើម្បីដឹកនាំ ចម្រើនកម្លាំង និងកម្សាន្តចិត្តយើង។…
មិត្តភក្តិដែលខុសពីធម្មតា
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំនៅតាមបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុក ច្រើនតែបង្ហោះវីដេអូ ដែលនិយាយអំពីមិត្តភាពដែលខុសពីធម្មតា រវាងសត្វប្រភេទខុសគ្នា។ គឺដូចជានៅក្នុងវីដេអូដែលខ្ញុំបានមើលនៅពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឃើញទំនាក់ទំនងដែលមិនអាចបំបែកបាន រវាងកូនឆ្កែ និងសត្វជ្រូក និងរវាងសត្វក្តាន់ និងសត្វឆ្មា ហើយជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំបានឃើញសត្វស្វាអូរង់អ៊ូតង់ចិញ្ចឹមកូនខ្លាបីបួនក្បាលដូចកូនវាបង្កើត។
ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីមិត្តភាពដែលខុសពីធម្មតា ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍រីករាយ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីការពិពណ៌នា អំពីសួនច្បាអេដែន។ ក្នុងការពិពណ៌នានោះ អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា បានរស់នៅ ដោយភាពសុខដម ជាមួយព្រះ និងជាមួយគ្នា។ ហើយដោយសារព្រះទ្រង់ប្រទានរុក្ខជាតិ ជាអាហារដល់ពួកគេ ខ្ញុំក៏បានស្រមៃថា សូម្បីតែសត្វក៏បានរស់នៅដោយសុខសាន្តជាមួយគ្នាផងដែរ(លោកុប្បត្តិ ១:៣០)។ ប៉ុន្តែ ទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ ត្រូវបានបំផ្លាញ នៅពេលដែលអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ាបានធ្វើអំពើបាប(៣:២១-២៣)។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមើលឃើញទុក្ខលំបាក និងការប៉ះទង្គិចគ្នាមិនចេះឈប់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស និងស្នាព្រះហស្តដទៃទៀតរបស់ព្រះ។
ប៉ុន្តែ ហោរាអេសាយ បានធានាដល់យើងថា ថ្ងៃណាមួយ “ឆ្កែព្រៃនឹងនៅជាមួយនឹងកូនចៀម ឯខ្លារខិន នឹងដេកនៅជាមួយនឹងកូនពពែ ឯកូនគោ និងសិង្ហស្ទាវ”(១១:៦)។ មនុស្សជាច្រើនបានកាត់ស្រាយបទគម្ពីរនេះថា ពេលអនាគតនោះ នឹងមកដល់ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញម្តងទៀត ដើម្បីគ្រងរាជ។ ពេលទ្រង់យាងមកវិញ ការបែកបាក់នឹងលែងមានទៀត ហើយ “គ្មានសេចក្តីស្លាប់ ឬសេចក្តីសោកសង្រេង ឬសេចក្តីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ ដ្បិតសេចក្តីមុនទាំងប៉ុន្មាន…