ការរង់ចាំព្រះអង្គឆ្លើយតប
នៅក្រៅបង្អួចផ្ទះបាយរបស់ខ្ញុំ មានសត្វចាបរូប៊ីនមួយក្បាល បានធ្វើសំបុក នៅក្រោមជាយដំបូលដែលលយចេញក្រៅ។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលវាពាំស្មៅមកចាក់ធ្វើសំបុកដ៏សុខសាន្ត ហើយបន្ទាប់មកវាចូលទៅក្រាបពងនៅខាងក្នុង។ រៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំតែងតែទៅអើតមើលសំបុក្រវា ប៉ុន្តែ មិនទាន់ឃើញពងវាញាស់។ ក្រោយមក ខ្ញុំដឹងថា ពងសត្វចាបរូប៊ីននឹងញាស់ បន្ទាប់ពីវាក្រាបពងបាន២សប្តាហ៍។
នេះមិនមែនជាលើកទីមួយឡើយ ដែលខ្ញុំត្រូវការភាពអត់ធ្មត់។ ខ្ញុំតែងតែមានការពិបាកនៅក្នុងការរង់ចាំ ជាពិសេស នៅក្នុងការអធិស្ឋាន។ ខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានរង់ចំាជិត៥ឆ្នាំ ទំរាំតែអាចទទួលចិញ្ចឹមកូនទីមួយរបស់យើង។ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន អ្នកស្រីខាធ័ររីន ម៉ាស៊ល(Catherine Marshall) បានសរសេរថា “ការអធិស្ឋាន គឺប្រៀបបាននឹងស៊ុត ដែលមិនញាស់ភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីយើងទើបតែបានក្រាប”។
លោកហោរាហាបាគុកក៏មានការតយុទ្ធនៅក្នុងការរង់ចាំ ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់គាត់ផងដែរ។ គាត់មានភាពនឿយណាយ ចំពោះភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនប្រព្រឹត្តិដោយភាពព្រៃផ្សៃមកលើនគរយូដា ដែលជានគរខាងត្បូង គាត់ក៏បានប្តេជ្ញាចិត្ត នៅត្រង់ទីចាំយាម ហើយឡើងទៅលើប៉ម ហើយខំមើលទៅ ដើម្បីឲ្យដឹងជាទ្រង់នឹងមានព្រះបន្ទូលមកដូចម្តេច(ហាបាគុក ២:១)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតបថា លោកហាបាគុកត្រូវរង់ចាំ “ពេលដែលព្រះអង្គបានកំណត់”(ខ.៣) ហើយក៏បានបង្គាប់គាត់ឲ្យកត់ទុកនូវអ្វីដែលព្រះអង្គបានបើកសម្តែង ដើម្បីឲ្យមនុស្សជាច្រើនឆាប់បានឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(ខ.២)។
ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រាប់គាត់ភ្លាមៗ អំពី “ពេលកំណត់” ដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនដួលរលំ នៅ៦ទសត្សរ៍ទៀត ដែលជារយៈពេលរង់ចាំដ៏វែង ទំរាំតែព្រះអង្គសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះ។ ដូចនេះ ជាញឹកញាប់ ព្រះអម្ចាស់មិនឆ្លើយតបការអធិស្ឋានភ្លាមៗឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងសម្រេចបំណងព្រះទ័យ…
បានសម្រេចចិត្តអត់ឱនទោស
ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀននៅវិទ្យាល័យ លោកផាទ្រីក អាយរ៍លែន(Patrick Ireland) បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសគាត់ សម្រាប់ការអ្វីមួយ។ តើសម្រាប់ការអ្វី? ក្រោយមក គាត់បានរួចជីវិត នៅក្នុងការសម្លាប់រង្គាលដ៏តក់ស្លត់ នៅវិទ្យាល័យខូឡុមបាញ(រដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ) ដែលមានមនុស្ស១៣នាក់បានបាត់បង់ជីវិត និង២៤នាក់របួស ដែលក្នុងចំណោមនោះ គាត់ក៏បានរបួសផងដែរ។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមទទួលចម្លើយ។
តាមរយៈការជាសះស្បើយ ដែលត្រូវចំណាយពេលយ៉ាងយូរ លោកផាទ្រីកក៏បានដឹងថា ភាពល្វីងជូរចត់ដែលនៅជាប់ក្នុងចិត្តយើង ធ្វើឲ្យយើងមានរបួសក្នុងចិត្តកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញឲ្យលោកផាទ្រីកដឹងថា គន្លឹះដើម្បីឲ្យគាត់អាចអត់ឱនទោសឲ្យគេ គឺត្រូវឈប់ផ្តោតទៅលើការអ្វីដែលអ្នកដទៃធ្វើមកលើ យើង ហើយផ្តោតមកលើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ សម្រាប់យើងវិញ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងតែឈឺចាប់នៅលើឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកអ្នកដែលកំពុងធ្វើទារុណកម្មព្រះអង្គថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ដ្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ”(លូកា២៣:៣៤)។ ការនេះបានសម្រេចសេចក្តីទំនាយរបស់ហោរាសាការី ដែលបានថ្លែងអំពីការអត់ទោសដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់(លូកា ១:៧៧)។ ជាងនេះទៅទៀត គំរូនៃការអត់ទោសរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានបើកបង្ហាញឲ្យលោកផាទ្រីកយល់ អំពីគោលបំណង ដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសគាត់។ ហើយបន្ទាប់ពីសោកនាដកម្មនេះបានកន្លងផុតទៅ២០ឆ្នាំ លោកផាទ្រីកក៏បានចែកចាយថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាជ្រើសរើសគាត់ ឲ្យជួបរឿងនោះ ដើម្បីឲ្យគាត់អត់ឱនទោសឲ្យគេ។
មនុស្សភាគច្រើនមិនបានឆ្លងកាត់សោកនាដកម្ម ដែលមានភាពធ្ងន់ធ្ងរដូចរឿងដែលបានកើតឡើង នៅវិទ្យាល័យខូលុមបាញទេ តែយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវបានគេធ្វើខុសមកលើយើង តាមរបៀបណាមួយ។ អ្នកខ្លះត្រូវប្តីឬប្រពន្ធផឹតក្បត់។ អ្នកខ្លះមានកូនដែលមិនស្តាប់បង្គាប់។ អ្នកខ្លះត្រូវចៅហ្វាយនាយធ្វើបាប។ តើយើងនឹងបន្តដំណើរទៅមុខទៀតដោយរបៀបណា? យើងប្រហែលជាត្រូវមើលទៅគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ នៅពេលដែលគេបដិសេធ និងធ្វើទារុណកម្មដ៏ឃោរឃៅមកលើព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យគេ។…
ព្រះយេស៊ូវមានព្រះភក្ត្រញញឹម
បើគេតម្រូវឲ្យអ្នកដើរតួជាព្រះយេស៊ូវ ក្នុងខ្សែភាពយន្តមួយ តើអ្នកនឹងសម្តែងយ៉ាងដូចម្តេច? នេះជាសំណួរ ដែលលោកប្រ៊ូស ម៉ាឈានោ(Bruce Marchiano) បានជួប ពេលដែលគេឲ្យគាត់សម្តែងជាតួព្រះយេស៊ូវ ក្នុងខ្សែភាពយន្តព្រះគម្ពីរដោយរូបភាព ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ ក្រោមចំណងជើងថា កណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយ ។ គាត់ដឹងថា មនុស្សរាប់លាននាក់ដែលបានទស្សនារឿងនេះ នឹងធ្វើការសន្និដ្ឋានអំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយផ្អែកទៅលើការសម្តែងរបស់គាត់ ដូចនេះ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ពិបាកពេក នៅក្នុងការសម្តែងជាតួព្រះយេស៊ូវ “ឲ្យត្រូវ”។ គាត់ក៏បានលុតជង្គង់ចុះ អធិស្ឋាន ហើយទូលអង្វរព្រះយេស៊ូវ សូមឲ្យគាត់សម្តែងជាតួរបស់ព្រះអង្គឲ្យបានល្អ។
លោកប្រ៊ូសក៏បានទទួលការឆ្លើយតប នៅក្នុងជំពូកទី១ នៃកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ ដែលក្នុងនោះ អ្នកនិពន្ធបានប្រាប់យើង អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាបានចាក់ប្រេងតាំងថ្វាយព្រះបុត្រាទ្រង់ “ដោយប្រេងនៃក្តីអំណរ”(១:៩)។ ក្តីអំណរប្រភេទនេះ កើតឡើងពីការប្រកបទាក់ទងនឹងព្រះវរបិតា ដែលបានបង្ហាញចេញមកអស់ពីចិត្ត។ ព្រះយេស៊ូវមានក្តីអំណរប្រភេទនេះ ពេញមួយព្រះជន្មរបស់ទ្រង់។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរហេព្រើរ ១២:២ បានពិពណ៌នាថា “ទ្រង់បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្តីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់ រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្តាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ”។
បន្ទាប់ពីគាត់បានយល់អំពីការបកស្រាយនេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរ គាត់ក៏បានសម្តែងជាតួព្រះយេស៊ូវ ដោយបង្ហាញចេញនូវក្តីអំណរ តាមលក្ខណៈដ៏ពិសេស។ ជាលទ្ធផលគេក៏បានហៅគាត់ថា “អ្នកដើរតួជាព្រះយេស៊ូវ ដែលមានព្រះភក្រ្តញញឹម”។ យើងក៏អាចលុតជង្គង់ចុះ ហើយ “ទូលអង្វរដល់ព្រះយេស៊ូវ សូមឲ្យយើងមានអាកប្បកិរិយា ដូចព្រះអង្គ” ផងដែរ។ សូមឲ្យព្រះអង្គបំពេញយើង…
ការអធិស្ឋាន ដូចព្រះយេស៊ូវ
កាក់នីមួយៗ សុទ្ធតែមានផ្ទៃពីរ។ ក្នុងភាសាអង់គ្លេស គេហៅផ្ទៃខាងមុខថា “ក្បាល” ដែលតាមធម្មតា វាមានរូបរបស់ប្រមុខរដ្ឋនៃប្រទេសណាមួយ។ គេបានផលិតកាក់ដូចនេះ តាំងពីសម័យចក្រភពរ៉ូម៉ាំងមកម្ល៉េះ។ គេហៅផ្ទៃខាងខ្នងរបស់កាក់ថា “កន្ទុយ”។ ការហៅដូចនេះ គឺអាចមានប្រភពមកពីកាក់១០ភែនរបស់ចក្រភពអង់គ្លេស ដែលមានរូបកន្ទុយសត្វតោបាស់ទៅលើ ក្នុងលក្ខណៈដូចជាឡូហ្គោ ឬនិមិត្តសញ្ញាតំណាង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអធិស្ឋានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងសួនច្បារកេតសេម៉ានី ដែលមានពីរផ្នែកផងដែរ។ ក្នុងពេលដែលជ្រាលជ្រៅបំផុតក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គនៅលើផែនដី នៅពេលយប់មុនពេលព្រះអង្គសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ បើសិនជាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះសូមយកពែងនេះចេញពីទូលបង្គំទៅ ប៉ុន្តែ កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ”(លូកា ២២:៤២)។ ពេលដែលព្រះគ្រីស្ទមានបន្ទូលថា “សូមយកពែងនេះចេញ” គឺព្រះអង្គកំពុងតែអធិស្ឋានដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ គឺព្រះអង្គបង្ហាញបំណងព្រះទ័យផ្ទាល់ខ្លួនថា នេះជាអ្វីដែលព្រះអង្គចង់បាន។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានចូលដល់ការអធិស្ឋានមួយផ្នែកទៀត ដែលក្នុងនោះព្រះអង្គអធិស្ឋានថា “តែកុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ”។ ក្នុងផ្នែកនេះ ព្រះអង្គបានលះបង់ខ្លួនឯង។ ការលះបង់អាត្មាខ្លួនឯងថ្វាយដល់ព្រះ ចាប់ផ្តើម ពេលដែលយើងអធិស្ឋានថា “តើព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើអ្វី?”
ការអធិស្ឋានដែលមានពីរផ្នែកនេះ ក៏បានចែងនៅក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក២៦ និង ម៉ាកុស ជំពូក១៤ ហើយក៏បានលើកឡើង នៅក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១៨ផងដែរ។ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវមានពីរផ្នែក គឺផ្នែកដែលព្រះអង្គចង់ឲ្យព្រះវរបិតាដកពែងចេញ(អ្វីដែលព្រះអង្គចង់បាន) និងផ្នែកដែលព្រះអង្គទូលសូម កុំឲ្យតាមចិត្តព្រះអង្គ(គឺអ្វីដែលព្រះវរបិតាចង់បាន) ដែលក្នុងនោះ…
ការត្រាស់ហៅឲ្យចាកចេញ
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានស្រមៃថា ខ្ញុំនឹងបានរៀបការជាមួយមិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដែលនៅរៀនវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា តែថ្ងៃមួយ យើងក៏បានចែកផ្លូវគ្នា។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា អនាគតរបស់ខ្ញុំប្រែជាងងឹតសូន្យសុង ហើយខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវរស់នៅដើម្បីអ្វីទេ។ តែទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែដឹកនាំខ្ញុំ ឲ្យបម្រើព្រះអង្គ ដោយបម្រើអ្នកដទៃ ហើយខ្ញុំក៏បានចូលរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាក ដើម្បីចាកចេញឆ្ងាយ ពីទីកន្លែងកំណើត មិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារ។ ដើម្បីឆ្លើយតប ចំពោះការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំត្រូវតែចាកចេញ។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានយាងនៅតាមមាត់សមុទ្រកាលីឡេ ហើយក៏បានទតឃើញលោកពេត្រុស និងលោកអនទ្រេ ដែលជាប្អូនប្រុសគាត់ កំពុងតែបង់សំណាញ់ នេសាទត្រីនៅក្នុងសមុទ្រ ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ ព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ហៅពួកគេថា “ចូរមកតាមខ្ញុំៗ នឹងតាំងអ្នក ឲ្យជាអ្នកនេសាទមនុស្សវិញ”(ម៉ាថាយ ៤:១៩)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានទតឃើញអ្នកនេសាទពីរនាក់ទៀត គឺលោកយ៉ាកុប និងបងប្រុសគាត់ ឈ្មោះយ៉ូហាន ហើយក៏បានត្រាស់ហៅពួកគេឲ្យដើរតាមព្រះអង្គផងដែរ(ខ.២១)។
ពេលដែលពួកសាវ័កទាំងនេះសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ពួកគេក៏មានអ្វីៗជាច្រើន ដែលត្រូវលះបង់។ លោកពេត្រុស និងលោកអនទ្រ “បានទុកសំណាញ់ចោល”(ខ.២០)។ លោកយ៉ាកុប និងលោកយ៉ូហានក៏ “បានលះបង់ទូក និងឪពុក ហើយដើរតាមទ្រង់”ផងដែរ(ខ.២២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ កណ្ឌគម្ពីរលូកាបានចែងថា ពួកគេបានទុករបស់ទាំងអស់ចោល ហើយដើរតាមទ្រង់(លូកា…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមានការលះបង់
មានពេលមួយខាឡា(Carla) បានទូរស័ព្ទ និងផ្ញើសារទៅប្អូនប្រុសរបស់នាង។ នាងក៏បានទៅឈរនៅមុខក្លោងទ្វារផ្ទះរបស់ប្អូនប្រុសនាង ដោយមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច ឲ្យប្អូនប្រុសនាងឆ្លើយតប។ ប្អូនប្រុសរបស់នាងកំពុងតែមានជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងកំពុងជម្នះការញៀនថ្នាំ ដោយលាក់ខ្លួន នៅក្នុងផ្ទះ។ ខាឡាក៏បានព្យាយាមជួយគាត់ ឲ្យឈប់នៅម្នាក់ឯងទៀត ដោយយកអាហារដែលគាត់ចូលចិត្តញាំដាក់ក្នុងថង់ ភ្ជាប់ជាមួយខគម្ពីរលើកទឹកចិត្ត មកចងព្យួរនៅលើខ្លោងទ្វារផ្ទះ។
ប៉ុន្តែ នាងក៏បានរបូតដៃជ្រុះថង់អាហារនោះ ពីលើឈើស្រួចៗដែលនៅជាប់នឹងក្លោងទ្វារផ្ទះនោះ ធ្វើឲ្យវារហែក ហើយរបស់ទាំងប៉ុន្មានដែលនៅក្នុងថង់ក៏បានធ្លាក់ទៅលើដីដែលនៅខាងក្រោម។ នាងចង់ធ្វើការនេះសម្រាប់គាត់ ដោយបំណងល្អ និងក្តីស្រឡាញ់ តែវាបានជ្រុះទៅលើដីអស់។ តើប្អូនប្រុសរបស់នាងដឹងថា នាងបានធ្វើការដ៏ល្អនេះសម្រាប់គាត់ឬទេ? តើនាងអាចសម្រេចបេសកកម្មនៃក្តីសង្ឃឹមនេះទេ? នាងគ្រាន់តែអាចសង្ឃឹម និងអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងតែរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់ប្រោសគាត់ឲ្យជា។
ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកខ្លាំងណាស់ បានជាព្រះអង្គលះបង់ព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះអង្គ ដោយឲ្យគេទំលុះព្រះកាយព្រះអង្គជាប់នឹងឈើឆ្កាងរហូតដល់អស់ព្រះជន្ម ដើម្បីលោះយើងឲ្យរួចពីអំពើបាប ក្នុងលោកិយ ដែលកំពុងតែហត់នឿយ និងព្រួយលំបាក(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ៥៣:៥ ហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីការលះបង់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងមកថា ព្រះអង្គ “ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី នោះបានធ្លាក់ទៅលើទ្រង់ ហើយយើងរាល់គ្នាបានប្រោសឲ្យជា ដោយសារស្នាមរំពាត់នៅអង្គទ្រង់(ខ.៦)។ ហើយព្រះអង្គបានទទួលអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងរាល់គ្នា(ខ.៦)។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាអំណោយមកពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់អាចប្រទាន ឲ្យយើងមានកម្លាំង និងទស្សនៈថ្មីៗ ក្នុងជីវិតរបស់យើង…
សេចក្តីសម្អប់ដែលស៊ីបំផ្លាញ
នៅពិធីបុណ្យសពរបស់អតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក លោក ចច អេឆ ដាប់ប៊លយូ ប៊ូស(George H. W. Bush) លោកអាឡាន ស៊ីមសិន(Alan Simpson)ដែលជាអតីតសមាជិកព្រឹទ្ធសភាអាមេរិកបានមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីស្អប់ស៊ីបំផ្លាញមនុស្សណា ដែលទុកវានៅក្នុងចិត្ត”។ លោកស៊ីមសិនបានព្យាយាមពិពណ៌នា អំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់មិត្តសំឡាញ់ម្នាក់នេះ ដោយរំឭកថា លោកប្រធានាធិបតីទី៤១រូបនេះ បានឱបក្រសោបយកភាពរីករាយ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ជាជាងរក្សាទុកនូវសេចក្តីសម្អប់ នៅក្នុងអាជីពជាអ្នកដឹកនាំ និងក្នុងទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោក។
ខ្ញុំក៏គិតដូចគាត់ដែរ ចុះចំណែកអ្នកវិញ។ សេចក្តីសម្អប់ដែលខ្ញុំបានលាក់ទុកនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ បាននាំឲ្យខ្ញុំទទួលរងនូវការខូចខាតជាច្រើន។
ការស្រាវជ្រាវផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តបានបង្ហាញថា រូបកាយរបស់យើងទទួលរងនូវការខូចខាតជាច្រើន ពេលណាយើងប្រកាន់យកនូវភាពអវិជ្ជមាន ឬបញ្ចេញកំហឹង។ សម្ពាធឈាមរបស់យើងក៏បានកើនឡើង។ បេះដូងយើងលោតកាន់តែញាប់។ វិញ្ញាណរបស់យើងក៏ចុះខ្សោយ។ ដូចនេះ សេចក្តីសម្អប់ដែលយើងបានទុកក្នុងចិត្តយើង កំពុងតែស៊ីបំផ្លាញយើងហើយ។
ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ១០:១២ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានសង្កេតឃើញថា “ឯសេចក្តីសំអប់ នោះបណ្តាលឲ្យកើតមានហេតុទាស់ទែងគ្នា តែសេចក្តីស្រឡាញ់ តែងគ្របបាំងអស់ទាំងអំពើកំហុស”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចសាឡូម៉ូនកំពុងតែមានបន្ទូលអំពីការទាស់ទែង ដែលកើតចេញពីសេចក្តីសម្អប់ រវាងកុលសម្ព័ន្ធ និងជាតិសាសន៍ទាំងឡាយ។ សេចក្តីសម្អប់នេះបានជម្រុញឲ្យមានការសងសឹក បានជាអ្នកដែលស្អប់គ្នាទៅវិញទៅមក មិនអាចភ្ជាប់ទំនាកទំនងគ្នាបានទេ។
ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ បានគ្របបាំង ឬប្រទានការអត់ឱនទោស ទោះយើងបានធ្វើអ្វីខុសក៏ដោយ។ ការនេះមិនមានន័យថា យើងត្រូវមើលរំលងកំហុស ឬចេះតែបណ្តោយគេឲ្យធ្វើខុសនោះទេ។…
ការឆ្លើយថា បាទ ឬចាស ជាច្រើនដង
នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល កាលឆ្នាំមួយនោះ ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានឲ្យខ្សែកគុជខ្យង់ដ៏ស្រស់ស្អាតមួយខ្សែ។ គ្រាប់គុជខ្យងដ៏ស្រស់ស្អាតបានបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺផ្លេក នៅលើករបស់ខ្ញុំ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ខ្សែកនោះក៏បានដាច់។ គ្រាប់គុជមូលៗក៏បានជ្រុះ ហើយលោតប្រសាច នៅលើរនាបផ្ទះរបស់យើង ដែលធ្វើពីឈើប្រណិត។ ខ្ញុំក៏បានលូនពីលើរនាបផ្ទះ ដើម្បីរើសគ្រាប់គុជដ៏តូចល្អិតទំាងនោះឲ្យអស់។ ពេលដែលគ្រាប់គុជខ្យងនីមួយៗនៅដាច់ពីគ្នា ពួកវាមានរាងតូចល្អិតមិនសូវស្អាតទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងតភ្ជាប់ពួកវាធ្វើជាខ្សែក គ្រាប់គុជខ្យងទំាងនោះបានបង្កើតនូវសម្រស់ដែលគួរឲ្យស្ងើចសរសើរ
ជួនកាល ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ការឆ្លើយតបរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយពាក្យថា “ចាស” ហាក់ដូចជាមិនសូវសំខាន់សោះ គឺប្រៀបដូចជាគ្រាប់គុជនីមួយៗ ដែលនៅដាច់ពីគ្នា។ ខ្ញុំក៏បានប្រៀបធៀបខ្លួនខ្ញុំ នឹងនាងម៉ារាដែលជាមាតារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលមានការស្តាប់បង្គាប់ដ៏អស្ចារ្យ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ នាងបានឆ្លើយថា “ចាស” ចំពោះការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះ ដែលបានឲ្យនាងធ្វើជាម្តាយបង្កើតរបស់ព្រះមែស៊ី។ ពេលដែលទេវតានាំព្រះរាជសាររបស់ព្រះ មកប្រាប់នាង នាងក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំនេះជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូច្នេះ សូមឲ្យបានសំរេចដូចពាក្យលោកចុះ”(លូកា ១:៣៨)។ តើនាងដឹងទេថា នាងនឹងត្រូវលះបង់អ្វីខ្លះ? តើនាងដឹងទេថា ការឆ្លើយថា “ចាស” កាន់តែពិបាកជាងមុន ពេលដែលនាងត្រូវលះបង់បុត្រារបស់នាង នៅលើឈើឆ្កាង នៅពេលខាងមុខ?
បទគម្ពីរលូកា ២:១៩ បានប្រាប់យើងថា បន្ទាប់ពីពួកទេវតាបានលេចមក ហើយពួកអ្នកគង្វាលបានចូលមកថ្វាយបង្គំបុត្រតូចហើយ “នាងរក្សាទុករឿងទាំងនោះ ដោយរំពឹងគិតតែក្នុងចិត្ត”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពាក្យថា…
បន្ទុកដ៏មានន័យ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានក្រោកដើរពើមៗ ក្នុងភាពងងឹត។ ខ្ញុំមិនទាន់បានគេង ឲ្យលើសកន្លះម៉ោងផង ហើយខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងមិនងាយគេងលក់វិញទេ។ ស្វាមីរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់កំពុងតែសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឹងដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចថា “ជម្ងឺមហារីកបានវិលត្រឡប់មកវិញ នៅក្នុងខួរក្បាល និងឆ្អឹងខ្នងរបស់គាត់”។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ជួសគាត់។ នេះជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ណាស់! តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វិញ្ញាណខ្ញុំក៏បានទទួលការកម្សាន្តចិត្ត តាមរយៈការអធិស្ឋានដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួន។ អ្នកអាចនិយាយថា ខ្ញុំកំពុងតែជួយរំលែកបន្ទុក ដ៏មានន័យ សម្រាប់ពួកគេ។ តើវាមានន័យ ដោយរបៀបណា?
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាប្រទានការសម្រាកដល់វិញ្ញាណដែលនឿយព្រួយ។ អ្វីដែលចម្លែកនោះគឺ យើងអាចទទួលការសម្រាកនោះបាន នៅពេលដែលយើងបន្ទន់ខ្លួនទទួលនឹមរបស់ទ្រង់ ហើយឱបក្រសោបយកបន្ទុករបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានបញ្ជាក់នៅក្នុងខ.៣០ថា “នឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល”។ ពេលណាយើងអនុញ្ញាតព្រះយេស៊ូវ ឲ្យលើកបន្ទុកចេញពីខ្នងយើង ហើយយើងទទួលនឹមរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងបាននៅជាប់នឹងទ្រង់ បោះជំហានទៅមុខទន្ទឹមនឹងទ្រង់ តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ ពេលយើងបន្ទន់ខ្លួនទទួលបន្ទុកទ្រង់ យើងមានចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ដែលនាំឲ្យយើងមានចំណែក នៅក្នុងការកម្សាន្តចិត្តរបស់ទ្រង់ផងដែរ(២កូរិនថូស ១:៥)។
ក្តីកង្វល់ដែលខ្ញុំមានចំពោះមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ គឺជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់។ តែខ្ញុំអរគុណព្រះអង្គ ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំជួយរំលែកបន្ទុកគាត់ ដោយការអធិស្ឋាន ធ្វើឲ្យបន្ទុកនោះមានន័យ។ បន្តិចម្តងៗ ខ្ញុំក៏បានគេងលក់វិញ ហើយក៏បានភ្ញាក់ឡើងនៅពេលព្រឹក។ ខ្ញុំនៅបន្តជួយរំលែកបន្ទុកដ៏មានន័យនោះ គឺជានឹមដែលងាយ និងបន្ទុកដ៏ស្រាល នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ —ELISA MORGAN
តើអ្នកចង់បន្សល់ទុកកេរដំណែលអ្វី?
លោកថូម៉ាស អេឌីសិន(Thomas Edison) បានឆ្នៃបង្កើតអំពូលភ្លើងដំបូងគេ ដែលអាចប្រើប្រាស់បាន។ លោកយ៉ូណាស សក(Jonas Salk) បានបង្កើតវ៉ាក់សាំងជម្ងឺគ្រុនស្វិតដៃជើង។ អ្នកស្រីអេមី ខាមៃឃល(Amy Carmichael) បាននិពន្ធបទទំនុកសកលជាច្រើន ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនបានច្រៀង នៅក្នុងកម្មវីធីថ្វាយបង្គំព្រះ។ ប៉ុន្តែ ចុះចំណែកឯអ្នកវិញ? តើព្រះជាម្ចាស់បានដាក់អ្នកនៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីអ្វីដែរ? តើអ្នកនឹងប្រើជីវិតរបស់អ្នក យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៤ បានប្រាប់យើងថា នាងអេវ៉ា “បានមានផ្ទៃពោះ ហើយក៏បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់ ឈ្មោះកាអ៊ីន”។ បន្ទាប់ពីនាងបានពរកាអ៊ីនជាលើកទីមួយ នាងក៏បានប្រកាស់ថា នាងបង្កើតបានកូនប្រុសមួយ ដោយព្រះអម្ចាស់បានប្រោសប្រទានដល់នាង(ខ.១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងអេវ៉ាបានបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍ដ៏រំភើបរីករាយបំផុត ដែលកូនទីមួយរបស់នាងបានចាប់កំណើត បានជានាងប្រកាស់ថា កូននោះ គឺជាការប្រោសប្រទានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ពោលគឺនាងបានពឹងផ្អែកលើជំនួយរបស់ព្រះអង្គ។ ទីបំផុត តាមរយៈពូជរបស់នាងអេវ៉ា ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ នាងបានបន្សល់នូវកេរដំណែលដ៏អស្ចារ្យ!
ការបំពេញតួនាទីជាឪពុកម្តាយ ស្ថិតក្នុងចំណោមការរួមចំណែកដ៏យូរអង្វែង ជួយដល់ពិភពលោកនេះ។ ការរួមចំណែកជួយនោះ ក៏រាប់បញ្ចូលសកម្មភាពមានប្រយោជន៍ជាច្រើនដែលអ្នកបានធ្វើ ដែលមានដូចជាការសរសេរនិពន្ធ ការកាត់ដេរខោអាវ ឬការគូរគំនូរជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកអាចធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ សម្រាប់អ្នកដែលស្រេកឃ្លានឥទ្ធិពលនៃការកោតខ្លាចព្រះ។ ពុំនោះទេ ការរួមចំណែករបស់អ្នកនឹងបន្តកើតមាន តាមរបៀបដែលអ្នកនឹកស្មានមិនដល់ បន្ទាប់ពីអ្នកបានលាចាកលោកនេះ។…