អ័ព្ទនៅពេលព្រឹក
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទៅមើលស្រះទឹកមួយ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ នៅពេលព្រឹកព្រលឹម។ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយនៅលើទូកដែលគេបានផ្កាប់នៅលើគោក ដោយគិត និងមើលខ្យល់ដែលបក់មកពីទិសខាងលិចយ៉ាងស្រទន់ បណ្តេញអ័ព្ទមួយស្រទាប់ ពីលើផ្ទៃទឹក។ អ័ព្ទក៏បានគួចឡើង ដូចខ្យល់គួច ដែលងើបឡើង ហើយក៏បានបាត់ទៅវិញ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ពន្លឺថ្ងៃ ក៏បានបញ្ចេញមកតាមចន្លោះពពក ហើយអ័ព្ទក៏បានរលាយ។
ទិដ្ឋភាពនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការកម្សាន្តចិត្ត ព្រោះវាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីខគម្ពីរដែលខ្ញុំកំពុងអាននៅថ្ងៃនោះ ដែលបានចែងថា “អញបានលុបអំពើរំលងរបស់ឯងចេញ ដូចជាពពកយ៉ាងក្រាស់ និងអំពើបាបឯងដូចជាពពកផង”(អេសាយ ៤៤:២២)។ ខ្ញុំបានទៅមើលកន្លែងនោះ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងអាចបញ្ជៀសខ្លួនឯង ឲ្យរួចពីគំនិតដែលមានបាប ដែលខ្ញុំមានអស់រយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងមកនេះ។ ខ្ញុំក៏បានសារភាពអំពើបាបទាំងនោះ ហើយក៏បានឆ្ងល់ថា តើព្រះទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យខ្ញុំទេ បើខ្ញុំនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តអំពើបាបដដែលៗ។
នៅពេលព្រឹកនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះអង្គនៅតែអត់ទោសឲ្យខ្ញុំជានិច្ច។ តាមរយៈហោរាអេសាយ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញព្រះគុណ ដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពេលដែលពួកគេកំពុងតែមានបញ្ហាថ្វាយបង្គំរូបព្រះដ៏រាំរ៉ៃ។
ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេឲ្យឈប់ដេញតាមព្រះក្លែងក្លាយ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គក៏បានអញ្ជើញពួកគេ ឲ្យវិលត្រលប់មករកព្រះអង្គវិញ ដោយមានបន្ទូលថា “អញបានសូនបង្កើតឯង ដូច្នេះ ឯងជាអ្នកបំរើរបស់អញ ឱពួកអ៊ីស្រាអែលអើយ អញនឹងមិនភ្លេចឯងឡើយ”(ខ.២១)។ ការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះអង្គ ជាអ្វីដែលខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់ តែខ្ញុំក៏បានដឹងថា មានតែព្រះគុណព្រះអង្គទេ ដែលអាចរំលាយអំពើបាបយើងទាំងស្រុង ហើយប្រោសយើងឲ្យជា។ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលគ្មានទីបញ្ចប់…
ផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយមិនរើសមុខ
ប្រទេស អេល សាលវ៉ាដូ បានថ្វាយការគោរពដល់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសង់រូបចម្លាក់របស់ព្រះអង្គ ដាក់នៅចំកណ្តាលរដ្ឋធានីរបស់ខ្លួន។ ទោះវិមាននោះ មានទីតាំងនៅចំកណ្តាលរង្វង់មូល ក្នុងតំបន់ដែលមានចរាចរណ៍ដ៏មមាញឹកក៏ដោយ គេងាយនឹងមើលឃើញវិមាននោះ ដោយសារកម្ពស់ដ៏ខ្ពស់ត្រដែត ហើយឈ្មោះដែលគេបានដាក់វិមាននោះឲ្យថា “ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃពិភពលោក” គឺបានបង្ហាញ អំពីការកោតខ្លាច ចំពោះភាពជាព្រះរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
គេមិនបានសង់រូបចម្លាក់ដ៏ធំនេះ ដើម្បីថ្វាយបង្គំនោះទេ ប៉ុន្តែ វាបានរំឭកយើង អំពីសេចក្តីដែលព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីព្រះយេស៊ូវ(១យ៉ូហាន ៤:១៤)។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ព្រះអង្គជាព្រះដែលប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះ ដល់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លងកាត់ព្រំដែននៃវប្បធម៌ ហើយទទួលអស់អ្នកណា ដែលចង់ស្គាល់ព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះ ដោយមិនប្រកាន់អាយុ ចំណេះដឹង ការសិក្សា ជាតិសាសន៍ អំពើបាបពីអតីតកាល ឬថានៈក្នុងសង្គមនោះឡើយ។
សាវ័កប៉ុលបានធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត នៅសម័យបុរាណ ដើម្បីប្រាប់គេអំពីព្រះជន្ម ការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនេះ ទៅដល់អ្នកមានអំណាច អ្នកដឹកនាំសាសនា ទាហាន ជនជាតិយូដា សាសនាដទៃ បុរស ស្រ្តី និងកុមារ។ គាត់បានពន្យល់ថា មនុស្សអាចចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ដោយទទួលជឿព្រះអង្គ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដោយជឿថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានប្រោសព្រះអង្គ ឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ(រ៉ូម ១០:៩)។ គាត់ថា…
អាចស៊ូទ្រាំនៅក្នុងភ្លើង
ភ្លើងឆេះព្រៃនៅតំបន់អ៊ែនឌីឡា ប្រទេសអេស្ប៉ាញ បានបំផ្លិចបំផ្លាញព្រៃឈើ អស់ជិត២ម៉ឺនហិចតា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងពេលនៃវិនាសកម្មនោះ ដើមសាយប្រេសមួយក្រុម ជិត១ពាន់ដើម នៅតែបន្តឈនៅក្នុងព្រៃ ដោយមានស្លឹកបៃតងស្រស់។ ដោយសារដើមឈើប្រភេទនេះមានសមត្ថភាពរក្សាទុកជាតិទឹកបានល្អ នោះពួកវាអាចស៊ូទ្រាំនឹងភ្លើងឆេះព្រៃ ដោយសុវត្ថិភាព។
ក្នុងអំឡុងពេលដែលស្តេចនេប៊ូក្នេសា គ្រប់គ្រងចក្រភពបាប៊ីឡូន បុរសមួយក្រុមតូច ដែលជាមិត្តសំឡាញ់នឹងគ្នា បានរួចជីវិត នៅក្នុងគុកភ្លើងនៃសេចក្តីក្រោធរបស់ស្តេចអង្គនេះ។ បុរសមួយក្រុមនោះ មានដូចជា លោកសាដ្រាក់ លោកមែសាក់ និងលោកអ័បេឌ-នេកោ។ ពួកគេបានបដិសេធមិនព្រមថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដែលស្តេចនេប៊ូក្នេសាបានសាងសង់ ហើយក៏បានទូលទ្រង់ថា “ព្រះនៃយើងខ្ញុំ ដែលយើងខ្ញុំគោរពប្រតិបត្តិតាម ទ្រង់អាចនឹងជួយឲ្យខ្ញុំរួចពីគុកភ្លើង ដែលឆេះយ៉ាងសន្ធៅបានហើយ បពិត្រព្រះករុណា ព្រះអង្គនោះក៏នឹងជួយឲ្យយើងរួចពីព្រះហស្តទ្រង់ដែរ”(ដានីយ៉ែល ៣:១៧)។ ស្តេចក៏បានខ្ញាល់កាន់តែខ្លាំង ហើយក៏បានឲ្យគេដាក់ភ្លើងកាន់តែក្តៅជាងមុន៧ដង(ខ.១៩)។
ពួកទាហានដែលបានអនុវត្តតាមរាជបញ្ជាស្តេច ដោយបោះពួកគេចូលទៅក្នុងភ្លើង ត្រូវភ្លើងឆេះស្លាប់ តែអ្នកដែលបានឃើញហេតុការណ៍នោះ ក៏បានមើលលោកសាដ្រាក់ លោកមែសាក់ និងលោកអ័បេឌ-នេកោ ដើរក្នុងភ្លើង “ឥតមានជាប់ចំណង ដោយមិនមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីឡើយ”។ គេក៏បានឃើញ បុគ្គលទីបួន នៅក្នុងគុកភ្លើងជាមួយអ្នកទំាងបី ដែលមានសណ្ឋានដូច “កូនព្រះ”(ខ.២៥)។ អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរជាច្រើនជឿថា ហេតុការណ៍នោះ គឺជាការបង្ហាញព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ មុនពេលព្រះអង្គប្រសូត្រ។
ព្រះយេស៊ូវក៏គង់នៅជាមួយយើងផងដែរ ពេលណាយើងជួបការគំរាមកំហែង និងទុក្ខលំបាក។ ពេលណាយើងជួបការបង្ខិតបង្ខំ នោះយើងមិនត្រូវមានការភ័យខ្លាចឡើយ។…
មិនបែកគ្នាជារៀងរហូតទេ
បន្ទប់មានសភាពងងឹត ហើយស្ងាត់ ពេលដែលខ្ញុំរុញកៅអី ទៅក្បែរគ្រែគេងរបស់ជែកគី(Jacquie)។ មុនពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ តយុទ្ធនឹងជំងឺមហារីកអស់រយៈពេល៣ឆ្នាំ គាត់ជាមនុស្សដែលស្វាហាប់ណាស់។ ខ្ញុំនៅតែអាចស្រមៃឃើញគាត់សើច ដោយកែវភ្នែកពេញដោយភាពរស់រវើក នឹងទឹកមុខញញឹស្រស់។ ឥឡូវនេះ នាងប្រែជាស្ងាត់ស្ងៀម និងនៅមួយកន្លែង ពេលខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ ក្នុងបន្ទប់ព្យាបាលពិសេស។
ពេលនោះ ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វី ទៅកាន់គាត់ទេ។ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តអានខគម្ពីរខ្លះៗឲ្យគាត់ស្តាប់។ ខ្ញុំក៏បានយកព្រះគម្ពីរប៊ីបចេញពីកាបូប ហើយអានខគម្ពីរ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកូរិនថូស ខ្សែទី១។
បន្ទាប់ពីបានសួរសុខទុក្ខគាត់ហើយ ខ្ញុំក៏បានចំណាយពេលដ៏សោកសៅម្នាក់ឯង ក្នុងរថយន្តរបស់ខ្ញុំ នៅកន្លែងចំណត។ ពេលនោះ គំនិតមួយបានលេចឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ ដែលបានជួយទប់ទឹកភ្នែកខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំនឹងបានជួបគាត់ម្តងទៀត នៅនគរស្ថានសួគ៌។ ដោយសារខ្ញុំជាប់នៅក្នុងសេចក្តីទុក្ខ ខ្ញុំក៏បានភ្លេចសេចក្តីពិត ដែលបានចែងថា សម្រាប់អ្នកជឿព្រះ សេចក្តីស្លាប់គ្រាន់តែជារឿងបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ(១កូរិនថូស ១៥:២១-២២)។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងបានជួបជែកគីម្តងទៀត ព្រោះយើងទាំងពីរសុទ្ធតែបានជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីអត់ទោសបាបឲ្យយើង(ខ.៣-៤)។ បន្ទាប់ពី ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសុគតនៅលើឈើឆ្កាង សេចក្តីស្លាប់ក៏បានបាត់បង់អំណាច ដែលកាត់ផ្តាច់អ្នកជឿចេញពីគ្នា និងចេញពីព្រះ។ បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ យើងដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ នឹងបានទៅរស់នៅក្នុងនរគស្ថានសួគ៌ ជាមួយព្រះ និងជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រី ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ជារៀងរហូត។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវនៅមានព្រះជន្មរស់សព្វថ្ងៃ…
សេចក្តីអាណិត នៅក្នុងការងារ
មានពេលមួយ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះ អេលែន(Ellen) បានធ្វើការគណនាបញ្ជីរប្រាក់បៀវត្សរ៍ ឲ្យក្រុមហ៊ុនគណនេយ្យមួយ។ ស្តាប់មើលទៅ គេប្រហែលជាគិតថា នេះជាការងារដ៏ងាយស្រួល ប៉ុន្តែ មានពេលជាច្រើនដង ដែលអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ក្រុមហ៊ុននោះបានបញ្ជូនឯកសារមកគាត់យឺត គឺមិនបានផ្ញើមកតាមការស្នើរសុំរបស់គាត់ទេ។ ជាញឹកញាប់ អេលែនក៏បានដោះស្រាយបញ្ហាប្រឈមនេះ ដោយធ្វើការបន្ថែម ជាច្រើនម៉ោង ដើម្បីឲ្យបុគ្គលិកក្រុមហ៊ុននោះអាចទទួលប្រាក់ខែ ដោយគ្មានការពន្យាពេល។ គាត់បានធ្វើដូចនេះ ដោយយល់ដល់ក្រុមគ្រួសារ ដែលពឹងផ្អែកទៅលើប្រាក់ខែនោះ ដើម្បីទិញអាហារ ថ្នាំពេទ្យ និងបង់ថ្លៃឈ្នួលផ្ទះ ឬបង់រំលោះផ្ទះជាដើម។
សេចក្តីអាណឹត ដែលអេលែនមាន នៅក្នុងការធ្វើការងារនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីព្រះយេស៊ូវ។ កាលព្រះអង្គកំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចនៅលើផែនដី ជួនកាល ព្រះអង្គយាងទៅរកកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ម្នាក់ឯង។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលព្រះអង្គបានទទួលដំណឹងថា គេបានសម្លាប់លោកយ៉ូហាន បាទីស្ទ ព្រះអង្គក៏បានយាងតាមទូក ទៅរកកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់មួយ(ម៉ាថាយ ១៤:១៣)។ កាលនោះ ទ្រង់ប្រហែលជាចាំបាច់ត្រូវសោកសង្រេង សម្រាប់សាច់ញាតិរបស់ព្រះអង្គ ហើយអធិស្ឋាន ក្នុងពេលកាន់ទុកនោះ។
មនុស្សជាច្រើនបានដើរតាមព្រះអង្គ។ ក្រុមនេះមានតម្រូវការផ្នែករូបកាយផ្សេងៗពីគ្នា។ ពេលដែលព្រះអង្គបានទៅដល់ ហើយបានឃើញពួកគេ ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណិត ចំពោះពួកគេ ហើយក៏បានប្រោសពួកគេឲ្យជាពីជម្ងឺ(ខ.១៤)។
ការបង្រៀន និងប្រោសជម្ងឺឲ្យពួកបណ្តាជន គឺជាផ្នែកមួយនៃការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវ មុនពេលព្រះអង្គយាងឡើងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ហើយសេចក្តីអាណឹតរបស់ព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈការបំពេញនូវការទទួលខុសត្រូវនោះ។…
ការប្រគំតន្រ្តីជីវិតជាមួយព្រះជាម្ចាស់
នៅក្នុងកម្មវិធីប្រគំតន្រ្តីកុមារ ខ្ញុំបានមើលគ្រូ និងសិស្សម្នាក់ កំពុងតែអង្គុយនៅពីមុខព្យាណូមួយគ្រឿង។ មុនពេលការប្រគុំតន្រ្តីជាគូចាប់ផ្តើម គ្រូក៏បានចូលទៅជិតសិស្ស ដើម្បីខ្សិបប្រាប់ការណែនាំមួយចំនួន ជាចុងក្រោយ។ នៅពេលដែលតន្រ្តីបានបន្លឺសម្លេងឡើង ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញថា សិស្សបានលេងភ្លេង តាមទំនុកភ្លេងដ៏សាមញ្ញមួយ ខណៈពេលដែលគ្រូរបស់គាត់បានលេងអមជាមួយគាត់ ដើម្បីឲ្យទំនុកភ្លេងនោះកាន់តែមានភាពស៊ីជម្រៅ និងពិរោះ។ ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃការប្រគុំនេះ គ្រូរបស់គាត់ក៏បានងក់ក្បាល់ ដើម្បីបង្ហាញការពេញចិត្ត ចំពោះការលេងតន្រ្តីរបស់គាត់។
ជីវិតរបស់យើង ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺមានលក្ខណៈជាការប្រគុំជាគូ ជាជាងការប្រគុំទោល។ ជួនកាល ខ្ញុំភ្លេចថា ព្រះអង្គ “កំពុងតែអង្គុយក្បែរខ្ញុំ” ហើយខ្ញុំអាច “ប្រគុំតន្រ្តីជីវិត” ដោយអំណាច និងការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលណាខ្ញុំព្យាយាមស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះអង្គ ដោយកម្លាំងខ្លួនឯង នោះគឺមិនខុសពីការលេងភ្លេងឲ្យត្រូវណោត ដោយសមត្ថភាពខ្លួនឯងនោះឡើយ ដែលធ្វើឲ្យភ្លេងហាក់ដូចជាមិនត្រូវបទ និងមិនស៊ីជម្រៅ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហា ដោយសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំដែលមានកំណត់ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ការមិនចុះសម្រុងជាមួយអ្នកដទៃ គឺជាលទ្ធផលដែលខ្ញុំទទួលបាន។
វត្តមានរបស់ព្រះ ដែលជាគ្រូរបស់ខ្ញុំ បាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ។ ពេលដែលខ្ញុំពឹងផ្អែកទៅលើជំនួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ការរស់នៅរបស់ខ្ញុំក៏បានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គផងដែរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានបម្រើដោយអំណរ ស្រឡាញ់ដោយមិនទើសទាល់ ហើយក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រទានពរដល់ទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំ។ ការនេះបានកើតឡើង គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសាវ័កព្រះអង្គថា “អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ”(យ៉ូហាន…
ផ្លែចេកចេះនិយាយ
នៅរដ្ឋវើជីនា នៅក្រុងវើជីនាប៊ីច ក្មេងៗដែលជាសិស្សសាលា បានឃើញគេសរសេរពីលើផ្លែចេកជាច្រើនផ្លែ ដោយពាក្យលើកទឹកចិត្ត ដែលមានដូចជា “ចូរកុំបោះបង់ការតស៊ូ។ ចូរធ្វើជាមូលហេតុដែលនាំឲ្យអ្នកដទៃញញឹម។ អ្នកជាមនុស្សអស្ចារ្យ។ កន្លែងដែលអ្នកចេញមក នោះមិនសំខាន់ទេ ដែលសំខាន់នោះ គឺកន្លែងដែលអ្នកកំពុងទៅ”។ អ្នកស្រីស្តេស៊ី ទ្រូមែន(Stacey Truman) ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងកន្លែងលក់អាហារក្នុងសាលារៀន បានចំណាយពេលសរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្តនៅលើផ្លែឈើទាំងនោះ ហើយក្មេងៗក៏បានដាក់រហ័សនាមឲ្យផ្លែចេកទំាងនោះថា “ផ្លែចេកចេះនិយាយ”។
ជាការពិតណាស់ផ្លែចេកមិនចេះនិយាយទេ តែការលើកទឹកចិត្តដែលគាត់បានសរសេរ នៅលើផ្លែចេកទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទឹកចិត្តដែលលោកបាណាបាសមាន ចំពោះ “អ្នកដែលនៅក្មេងខាងវិញ្ញាណ” នៅទីក្រុងបុរាណអាន់ទីយ៉ូក(កិច្ចការ ១១:២២-២៤)។ លោកបាណាបាសមានឈ្មោះល្បី ដោយសារគាត់ពូកែលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ។ គេហៅគាត់ថា មនុស្សល្អ ពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងសេចក្តីជំនឿ ព្រោះគាត់បាន “ទូន្មានគេគ្រប់គ្នា ឲ្យសំរេចចិត្តនឹងនៅជាប់ក្នុងព្រះអម្ចាស់”(ខ.២៣)។ ខ្ញុំក៏បានស្រមៃថា កាលនោះ គាត់ប្រហែលជាបានចំណាយពេលជាមួយអ្នកដែលគាត់ចង់ជួយ ដោយប្រាប់គេថា ចូរបន្តអធិស្ឋាន ចូរទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ ចូរនៅជាប់ព្រះអម្ចាស់ ពេលដែលការរស់នៅមានការពិបាក។
អ្នកជឿថ្មី គឺមិនខុសពីក្មេងៗឡើយ។ ពួកគេត្រូវការការលើកទឹកចិត្តជាច្រើន ដើម្បីឲ្យមានការលូតលាស់ល្អ នៅក្នុងជំនឿ។ ពួកគេមានពេញដោយសក្តានុពល។ ពួកគេចង់ដឹងថា ខ្លួនពូកែអ្វី។ ពួកគេប្រហែលមិនទាន់បានដឹងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើអ្វី តាមរយៈពួកគេ ហើយជាញឹកញាប់ អារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវ តែងតែព្យាយាមរារាំងជំនឿរបស់ពួកគេមិនឲ្យរីកចម្រើន។…
ការអធិស្ឋានជំនួស
នៅពេលរសៀលថ្ងៃសៅរ៍មួយនោះ ពេលដែលខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ យើងបានឈប់ឡាន ដើម្បីញាំអាហារ ក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ។ ខណៈពេលដែលអ្នករត់តុបានដាក់ចំណិតដំឡូងបំពង និងនំប័រហ្គ័រក្រាស់ៗ នៅលើតុរបស់យើង ស្វាមីខ្ញុំក៏បានងើបក្បាលឡើង ហើយសួរឈ្មោះគាត់។ បន្ទាប់មក ស្វាមីខ្ញុំក៏បាននិយាយថា “ពួកខ្ញុំអធិស្ឋានជាលក្ខណៈគ្រួសារ មុនពេលញាំអាហារ។ តើមានអ្វីដែលពួកខ្ញុំអាចអធិស្ឋានឲ្យអ្នកនៅថ្ងៃនេះឬទេ?” អ៊ែលិន(Allen គឺជាឈ្មោះរបស់គាត់) ក៏បានមើលមកយើង ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល រួមផ្សំនឹងការថប់បារម្ភ។ គាត់មិនមាត់មិនកមួយសន្ទុះ ហើយក៏បានប្រាប់យើងថា គាត់គេងនៅលើសាឡុង ក្នុងផ្ទះមិត្តភក្តិគាត់រាល់យប់។ ឡានរបស់គាត់ខូច ហើយគាត់ដាច់លុយហើយ។
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម សូមព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់អ៊ែលិន ហើយបង្ហាញឲ្យគាត់ស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ពេលដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលអង្វរឲ្យអ៊ែលិន ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលយល់ចិត្តយើង ហើយបានអធិស្ឋានទូលអង្វរជំនួសយើង។ ក្នុងពេលដែលយើងមានតម្រូវការខ្លាំងបំផុត គឺនៅពេលដែលយើងដឹងថា យើងមិនមានលទ្ធភាពដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងជីវិតយើង។ ពេលនោះយើងមិនដឹងថា ត្រូវអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្តេចទេ តែ “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទូលអង្វរជំនួសរាស្រ្តរបស់ព្រះ”(រ៉ូម ៨:២៧)។ យើងមិនដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណទូលអង្វរអំពីអ្វីខ្លះទេ តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គតែងតែទូលអង្វរ តាមបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះវរបិតាមានសម្រាប់ជីវិតយើងម្នាក់ៗ។
ពេលណាអ្នកអធិស្ឋាន សូមការដឹកនាំ ការផ្គត់ផ្គង់ និងការការពារពីព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់នរណាម្នាក់ សូមឲ្យទង្វើដ៏សប្បុរសនេះ បានរំឭកអ្នកថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏កំពុងតែទូលអង្វរ ដល់ព្រះវរបិតា អំពីតម្រូវការខាងវិញ្ញណរបស់អ្នកផងដែរ គឺទូលអង្វរដល់ព្រះដែលស្គាល់ឈ្មោះអ្នក…
ព្រះអង្គជ្រាបទាំងអស់
ខ្ញុំបានចិញ្ចឹមត្រីក្រឹមសៀមមួយក្បាល ឈ្មោះហ្វ៊ីន(Finn) នៅក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ អស់រយៈពេល២ឆ្នាំ។ ជាញឹកញាប់ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានឱនមើលវា ក្នុងអាងចិញ្ចឹមត្រី ហើយនិយាយទៅកាន់វា បន្ទាប់ពីនាងបានទម្លាក់ចំណីឲ្យវា។ ពេលណាគ្រូលើកយកប្រធានបទ អំពីសត្វចិញ្ចឹមមកនិយាយ នៅក្នុងថ្នាក់រៀន នៅសាលាមេត្តេយ្យ នាងក៏បានប្រាប់គេថា ត្រីក្រឹមនោះជាសត្វចិញ្ចឹមរបស់នាង។ ទីបំផុត ត្រីក្រឹមនោះក៏បានស្លាប់ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យកូនស្រីខ្ញុំមានការកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។
ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យស្វែងយល់អំពីអារម្មណ៍របស់កូនស្រីខ្ញុំឲ្យបានច្បាស់ ហើយប្រាប់នាងថា ព្រះអង្គជ្រាបច្បាស់ អំពីទុក្ខលំបាករបស់នាង។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ តែខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើនាងអាចមានការកម្សាន្តចិត្តទេ ពេលដែលនាងបានឮខ្ញុំប្រាប់នាងដូចនេះ? បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ព្រះជាម្ចាស់មិនគ្រាន់តែជ្រាប អំពីហេតុការណ៍ក្នុងជីវិតយើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងទតឃើញសណ្ឋាននៃវិញ្ញាណរបស់យើង ដោយព្រះទ័យក្តួលអាណឹត និងជ្រាបថា យើងមានការពិបាកចិត្តប៉ុណ្ណា។ ព្រះអង្គជ្រាបថា “រឿងតូច” អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា វាជារឿងធំ អាស្រ័យទៅលើអាយុ របួសពីអតីតកាល ឬការខ្វះខាត។
ពេលដែលស្រ្តីមេម៉ាយម្នាក់ទម្លាក់ប្រាក់តែពីរស្លឹង ចូលទៅក្នុងហឹបដង្វាយ ព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញទំហំពិតប្រាកដនៃដង្វាយនោះ នៅក្នុងចិត្តគាត់។ ទ្រង់ហៅពួកសិស្សមកមានព្រះបន្ទូលថា “ខ្ញុំបា្រប់អ្នករាល់គ្នាជាបា្រកដថា ស្ត្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង ដ្បិតគេសុទ្ធតែយកពីរបស់ជាសំណល់ខ្លួនមកថ្វាយ តែស្រ្តីនេះ បានយកពីសេចក្តីកំសត់ខ្លួនមកថ្វាយវិញ គឺជារបស់ដែលនាងមានទាំងប៉ុន្មានសំរាប់ចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនផង”(ម៉ាកុស ១២:៤៣-៤៤)។
ស្រ្តីនោះមិនបាននិយាយអ្វីទេ នៅពេលនោះ តែព្រះយេស៊ូវបានទទួលស្គាល់ថា ដង្វាយរបស់នាង…
ពេលដែលមានភាពស្រស់ស្អាត
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ក្នុងខែមករា ខ្ញុំបានក្រោកឡើង ដោយចិត្តរំពឹងថា ខ្ញុំនឹងបានឃើញទេសភាពដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់ នៅក្នុងពាក់កណ្តាលនៃរដូវរងា ដែលបានស្វាគមន៍ខ្ញុំអស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍មកហើយ។ មើលទៅទេសភាពនោះ ខ្ញុំមិនឃើញអ្វីក្រៅពីស្មៅពណ៌ត្នោតខ្ចី ដែលផុសឡើងពីស្រទាប់ព្រឹល និងផ្ទៃមេឃពណ៌ប្រផេះ ព្រមទាំងដើមឈើដែលរុះស្លឹកអស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញចំណុចដែលខុសប្លែក ដែលកើតមានថ្មីៗ ផងដែរ។ អាកាសធាតុដែលចុះត្រជាក់ខ្លាំង បានធ្វើឲ្យដើមឈើ និងស្មៅ ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយទឹកកកតូចល្អិតស្រួចៗ ដូចគ្រីស្តាល់។ ទេសភាពដ៏សោះកក្រោះ និងគួរឲ្យធុញទ្រាន់នោះ ក៏បានប្រែក្លាយជាទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ដោយពន្លឺដែលចាំងផ្លេកៗ នៅពេលថ្ងៃ គួរឲ្យទស្សនា ដោយចិត្តស្ងប់ស្ងែង។
ជួនកាល យើងមើលទៅបញ្ហារបស់យើង ដោយមិនបានប្រើសេចក្តីជំនឿ។ យើងមើលឃើញតែការឈឺចាប់ ការភ័យខ្លាច និងភាពអស់សង្ឃឹម ដែលស្វាគមន៍យើងរៀងរាល់ពេលព្រឹក ប៉ុន្តែ យើងបានមើលរំលងលទ្ធភាព ដែលយើងអាចមើលឃើញរឿងផ្សេងពីនេះ។ ពេលនោះ យើងមើលមិនឃើញភាពធូរស្បើយ ការលូតលាស់ ឬជ័យជម្នះ តាមរយៈអំណាចចេស្តារបស់ព្រះនោះទេ។ តែព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា មានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចជួយចម្លងយើង ឲ្យផុតពេលដ៏ពិបាកនោះបាន។ ព្រះអង្គជួសជុលចិត្តដែលខ្ទេចខ្ទាំ និងរំដោះមនុស្សឲ្យរួចពីចំណង។ ព្រះអង្គកម្សាន្តចិត្តមនុស្សដែលសោកសង្រេង ដោយប្រទាន “ភួងលំអជំនួសផេះ ហើយប្រេងនៃសេចក្តីអំណរជំនួសសេចក្តីសោកសៅ”(អេសាយ ៦១:៣)។
ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែសព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងមានចិត្តរីករាយឡើងវិញ ពេលដែលយើងមានបញ្ហាប៉ុណ្ណោះឡើយ តែព្រះអង្គក៏ជាក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក។ ចូរយើងងាកទៅរកព្រះជាម្ចាស់…