មនុស្សដែលមានចិត្តមានះ
បណ្ឌិតស៊ូស(Seuss) បាននិពន្ធរឿងកំប្លែងជាច្រើន ដែលក្នុងនោះ មានរឿងមួយដំណាលអំពី “មនុស្សចម្លែកពីរនាក់ ធ្វើដំណើរបញ្ច្រាសទិសគ្នា។ ម្នាក់ទៅខាងជើង ម្នាក់ទៀតទៅខាងត្បូង ឆ្លងកាត់ទីវាលមួយ”។ អ្នកទាំងពីរក៏បានដើរទល់មុខគ្នា ដោយរវាងអ្នកទាំងពីរ គឺគ្មាននរណាម្នាក់ព្រមជៀសផ្លូវឲ្យម្នាក់ទៀតដើរឡើយ។ មនុស្សចម្លែកទីមួយ ក៏បានស្បថទាំងកំហឹងថា គាត់នឹងមិនព្រមជៀសផ្លូវឡើយ ទោះពិភពលោកនៅត្រឹងមួយកន្លែងក៏ដោយ។(ពួកគេក៏បានបន្តឈរទល់មុខគ្នា ខណៈពេលដែលពិភពលោកនៅតែបន្តមានចលនាទៅមុខ ហើយគេក៏បានសង់ផ្លូវធំៗជុំវិញអ្នកទាំងពីរ។
រឿងនិទាននេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីចារិកលក្ខណៈដែលមនុស្សមានពីកំណើត។ យើងចង់ត្រូវរៀងខ្លួន ហើយយើងក៏ងាយនឹងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវផ្នត់គំនិតនេះ ដោយចិត្តរឹងចចេស ដែលនាំទៅរកសេចក្តីហិនវិនាស។
ប៉ុន្តែ យើងមានហេតុផលដែលត្រូវអរសប្បាយ ព្រោះព្រះទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យបន្ទន់ចិត្តមនុស្ស ដែលរឹងចចេស។ សាវ័កប៉ុលបានយល់អំពីសេចក្តីពិតនេះ ហេតុនេះហើយ ពេលដែលសមាជិកពីរនាក់ ក្នុងពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព មានជម្លោះ គាត់ក៏ជួយផ្សះផ្សាពួកគេ ដោយគាត់ស្រឡាញ់ពួកគេ(ភីលីព ៤:២)។ គាត់បានបង្រៀនអ្នកជឿទាំងឡាយ ឲ្យមាន “ផ្នត់គំនិតតែមួយ” នៅក្នុងការស្រឡាញ់ ដោយការលះបង់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដូចព្រះគ្រីស្ទ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានស្នើឲ្យពួកគេ “ជួយស្រ្តីទំាងពីរនោះ” ដែលធ្លាប់តស៊ូជាមួយគាត់ នៅក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ(៤:៣)។ ការអំពាវនាវឲ្យពួកគេរួមគ្នាធ្វើការជាក្រុម ដើម្បីផ្សះផ្សាអ្នកទាំងពីរ គឺជាដំណោះស្រាយប្រកបដោយប្រាជ្ញា។
ជាការពិតណាស់ មានពេលដែលយើងត្រូវឈរយ៉ាងមាំមួន តែត្រូវឈរតាមគំរូព្រះគ្រីស្ទ ដែលខុសស្រឡះពីមនុស្សចម្លែកទាំងពីរ ក្នុងរឿងនិទាន។ មានរឿងជាច្រើន ក្នុងជីវិតយើង ដែលមិនសមនឹងឲ្យយើងតតាំងគ្នាយកឈ្នះយកចាញ់នោះឡើយ។ បទគម្ពីរកាឡាទី ៥:១៥…
ការកម្សាន្តចិត្ត ដែលមិននឹកស្មានដល់
ខគម្ពីរនៅលើកាតដែលលីសា(Lisa) បានទទួលហាក់ដូចជាមិនត្រូវនឹងស្ថានភាពរបស់នាងទេ។ខគម្ពីរនោះបានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏ប្រោសភ្នែកអ្នកបំរើនោះ ហើយវាក៏មើលទៅឃើញភ្នំនោះ មានពេញដោយពលសេះ និងរទេះចំបាំង ដែលសុទ្ធតែជាភ្លើង នៅព័ទ្ធជុំវិញអេលីសេ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៦:១៧)។ គាត់បានគិត ទាំងអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ថា ខ្ញុំមានជំងឺមហារីក។ ខ្ញុំទើបតែរលូតកូន! ខគម្ពីរដែលនិយាយ អំពីកងទ័ពទេវតា មិនត្រូវនឹងស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំទេ។
ក្រោយមក អ្នកដែលបានជាពីជំងឺមហារីកបានចំណាយពេលស្តាប់គាត់ចែកចាយ ពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់។ ស្វាមីរបស់គាត់ បានទទួលការអនុញ្ញាត ឲ្យវិលត្រឡប់ពីការបំពេញបេសកកម្មយោធា នៅក្រៅប្រទេស មុនពេលកំណត់។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ជាច្រើនបានអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់បានពិសោធន៍នឹងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះខ្លាំងបំផុត នៅពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ ឈ្មោះភែតធី(Patty) បានដើរចូលមករកគាត់ ដោយកាន់ក្រដាស់ជូតមាត់ពីរប្រអប់ ដាក់នៅលើតុ។ ពេលនោះគាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមយំ ហើយជូតទឹកភ្នែកនឹងក្រដាស់នោះ។ ភែតធីយល់អារម្មណ៍របស់លីសា។ ព្រោះភែតធីក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការរលូតកូនផងដែរ។
លីសាក៏បាននិយាយថា “ការល្អដែលពួកគេធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ គឺពិតជាមានន័យណាស់។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំយល់ខគម្ពីរ នៅលើកាតនោះហើយ។ អ្នកទាំងនោះប្រៀបបាននឹងកងទ័ពទេវតា ដែលព្រះទ្រង់ចាត់ឲ្យមកជួយខ្ញុំ”។
ពេលដែលកងទ័ពសត្រូវបានឡោមព័ទ្ធនគរអ៊ីស្រាអែល កងទ័ពទេវតាបានការពារលោកអេលីសេ។ ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើរបស់លោកអេលីសេមើលមិនឃើញទេវតាទាំងនោះទេ។ គាត់ក៏បានស្រែកឡើងថា “តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច?”(ខ.១៥)។ លោកអេលីសេក៏បានអធិស្ឋាន សូមព្រះអម្ចាស់បើកភ្នែកគាត់ឲ្យមើលឃើញ ហើយគាត់ក៏បានមើលឃើញ។
ពេលណាយើងមើលទៅព្រះ ក្នុងពេលដែលយើងមានវិបត្តិ ព្រះអង្គនឹងបង្ហាញយើង នូវការអ្វីខ្លះដែលពិតជាសំខាន់ចំពោះយើង ហើយបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា យើងមិននៅម្នាក់ឯងឡើយ។ យើងនឹងដឹងថា ព្រះវត្តមាននៃការកម្សាន្តចិត្តរបស់ព្រះ…
ភ្លើងឆេះ នៅវាលរហោស្ថាន
កាលលោកជីម វ៉ាយ(Jim White) កំពុងតែធ្វើដំណើរ នៅក្នុងវាលរហោស្ថាន ជីហួហួន នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៨០០ គាត់បានឃើញផ្សែងកំពុងតែហុយឡើងទៅលើមេឃដូចពពក មើលទៅដូចជាចម្លែកណាស់។ គាត់សង្ស័យថា ភ្លើងឆេះព្រៃប្រហែលជាកំពុងតែកើតមាននៅកន្លែងណាមួយហើយ។ អ្នកឃ្វាលគោវ័យក្មេងនេះ ក៏បានជិះសេះសំដៅទៅរកប្រភពផ្សែងនោះ ហើយក៏បានដឹងថា តាមពិតវាមិនមែនជាផ្សែងទេ តែវាជាសត្វប្រជៀវមួយហ្វូងធំ ដែលកំពុងតែហើរចេញពីរូងក្រោមដីមួយ។ រូងក្រោមដីដែលលោកវ៉ាយបានឃើញនោះ គឺជារូងខាលប៊ែត នៅរដ្ឋញូមិចស៊ីកូ ដែលជាប្រព័ន្ធរូងក្រោមដីដ៏ធំសម្បើម និងស្រស់ស្អាតគួរឲ្យចូលទស្សនា។
កាលលោកម៉ូសេកំពុងថែរក្សាចៀម នៅវាលរហោស្ថាន នៅតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា គាត់ក៏បានមើលឃើញរឿងចម្លែកកំពុងកើតឡើង ធ្វើឲ្យគាត់ចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។ វាគឺជាគុម្ពបន្លាដែលឆេះមិនចេះសុស(និក្ខមនំ ៣:២)។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលចេញពីគុម្ពបន្លានោះមក លោកម៉ូសេក៏បានដឹងថា គាត់បានជួបរឿងដែលធំជាងអ្វី ដែលគាត់បានមើលឃើញពីដំបូង។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់លោកម៉ូសេថា “អញជាព្រះនៃឰយុកោឯង គឺជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ ជាព្រះនៃអ៊ីសាក ហើយជាព្រះនៃយ៉ាកុប”(ខ.៦)។ កាលនោះ ព្រះជាម្ចាស់ហៀបនឹងដឹកនាំប្រជាជាតិមួយដែលកំពុងជាប់ជាទាសករ ឆ្ពោះទៅរកសេរីភាព ហើយក៏បានបង្ហាញឲ្យពួកគេដឹងថា ពួកគេជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ដែលជាអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់ពួកគេ(ខ.១០)។
កាលពីជាង៦០០ឆ្នាំមុននោះ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យា ចំពោះលោកអ័ប្រាហាំថា “គ្រប់ទាំងគ្រួនៅផែនដីនឹងបានពរដោយសារឯង”(លោកុប្បត្តិ ១២:៣)។ ការភាសខ្លួនរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ចេញពីទឹកដីអេសីព្ទ គឺជាជំហានដំបូងឆ្ពោះទៅរកព្រះពរនោះ ដែលជាផែនការរបស់ព្រះ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ តាមរយៈព្រះមែស៊ី ដែលជាកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់លោកអ័ប្រាហាំ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចអរសប្បាយនឹងព្រះពរនេះ ដ្បិតព្រះទ្រង់ប្រទានការសង្រ្គោះនេះ…
ពន្លឺនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
លោកម៉ាលខម មូគើរីច(Malcolm Muggeridge) ជាអ្នកកាសែត ដែលបានសរសេរកំណត់ហេតុ អំពីពេលល្ងាចដ៏ក្រៀមក្រំ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់ធ្វើការជាចារបុរស ក្នុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ គាត់សរសេរថា “ខ្ញុំគេងនៅលើគ្រែរបស់ខ្ញុំ មានពេញដោយស្រាចាស់ និងភាពអស់សង្ឃឹម។ នៅតែឯងក្នុងចក្រវាល ក្នុងពេលវេលាដ៏វែងអស់កល្ប ដោយគ្មានពន្លឺនៃក្តីសង្ឃឹមសោះ”។ ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ គាត់ធ្វើរឿងមួយដែលគាត់គិតថាសមហេតុផល គឺគាត់បានព្យាយាមសម្លាប់ខ្លួននៅក្នុងទឹក។ គាត់ក៏បានបើកឡានទៅរកឆ្នេរដែលនៅជិតបំផុត ក្នុងប្រទេសម៉ាដាកាស្កា ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមការហែលទឹកចម្ងាយឆ្ងាយ ចូលទៅក្នុងមហាសមុទ្រ ទាល់តែគាត់អស់កម្លាំង។ គាត់ក៏បានក្រឡេកមកក្រោយវិញ ឃើញពន្លឺភ្លើងនៅលើមាត់ឆ្នេរពីចម្ងាយ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមហែលទឹកត្រឡប់ទៅរកពន្លឺទាំងនោះ ដោយមិនដឹងច្បាស់ថា ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ។ គាត់មានការហត់នឿយណាស់ តែគាត់នៅតែរាប់វា “ជាក្តីអំណរដ៏លើសលុប”។
លោកមូគើរីចមិនដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គបានធ្វើការក្នុងចិត្តគាត់ដោយរបៀបណាទេ តែគាត់ដឹងថា ព្រះអង្គបានឈោងមករកគាត់ ក្នុងពេលដ៏ងងឹត ដោយធ្វើឲ្យគាត់មានសង្ឃឹមឡើងវិញភ្លាម ដែលនេះអាចជាការអស្ចារ្យ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនជាច្រើនដង អំពីក្តីសង្ឃឹមប្រភេទនេះ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ គាត់បានកត់សំគាល់ថា មុនពេលយើងស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ យើងម្នាក់ៗដែលស្លាប់ក្នុងការរំលង ហើយក្នុងអំពើបាប ក៏ឥតមានទីសង្ឃឹម ហើយគ្មានព្រះក្នុងលោកីយ៍នេះដែរ”(២:១,១២)។ ប៉ុន្តែ “ព្រះដែលទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏លើសលុប ដោយព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់ជាខ្លាំង ដែលទ្រង់មានដល់យើងរាល់គ្នា ក្នុងកាលដែលយើងនៅស្លាប់ក្នុងការរំលងនៅឡើយ”(ខ.៤-៥)។
លោកិយនេះបានព្យាយាមអូសទាញយើងទម្លាក់រណ្តៅដ៏ជ្រៅ ប៉ុន្តែ យើងគ្មានហេតុផលដែលត្រូវទទួលយកភាពអស់សង្ឃឹមនោះឡើយ។ គឺដូចដែលលោកមូគើរីចបានមានរៀបរាប់អំពីការហែលទឹកក្នុងសមុទ្រថា “ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា គ្មានភាពងងឹតទេ តែយើងអាចមើលមិនឃើញពន្លឺដែលបានចែងចាំងអស់កល្បជានិច្ច”។—TIM GUSTAFSON
ការរង់ចាំ
ត្រេវ័រ(Trevor) ជាយុវជនអាយុ១៧ឆ្នាំ ដែលមានការនឿយណាយ និងខកចិត្តចំពោះពួកជំនុំ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមស្វែងរកចម្លើយ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគាត់បានរកឃើញ ហាក់ដូចជាមិនបានធ្វើឲ្យគាត់មានការស្កប់ចិត្ត ឬបានឆ្លើយសំណួរគាត់ឡើយ។
ដំណើររុករករបស់គាត់ បានទាញនាំគាត់ ឲ្យចូលទៅជិតឪពុកម្តាយរបស់គាត់កាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែមានបញ្ហា ជាមួយនឹងជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ ក្នុងអំឡុងពេលជជែកគ្នា គាត់បានលាន់មាត់ ដោយចិត្តល្វីងជូរចត់ថា “ព្រះគម្ពីរមានពេញដោយការសន្យាខ្យល់”។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ប្រឈមមុខដាក់ការខកចិត្ត និងទុក្ខលំបាក ដែលនាំឲ្យទ្រង់មានការសង្ស័យ ចំពោះជំនឿរបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលទ្រង់រត់គេចពីសត្រូវ ដែលព្យាយាមធ្វើគុតទ្រង់ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហានេះ ដោយសរសើរដំកើងព្រះ ជាជាងរត់ចេញពីទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់បានច្រៀងសរសើរថា “ទោះបើមានពួកពលមកបោះទ័ពច្បាំងនឹងខ្ញុំ
គង់តែចិត្តខ្ញុំមិនភ័យឡើយ ទោះបើកើតមានចំបាំងទាស់នឹងខ្ញុំ គង់តែខ្ញុំនឹងមានចិត្តសង្ឃឹមបានដែរ”(ទំនុកដំកើង ២៧:៣)។
ប៉ុន្តែ កំណាព្យរបស់ស្តេចដាវីឌ ហាក់ដូចជាបង្ហាញការសង្ស័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានពោលទំនួញថា “សូមអាណិតមេត្តាឆ្លើយតបមកទូលបង្គំផង”(ខ.៧)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់ប្រៀបបាននឹងមនុស្សដែលមានការភ័យខ្លាច និងមានសំណួរ។ ហើយទ្រង់ក៏បានទូលអង្វរថា “សូមកុំលាក់ព្រះភក្ត្រនឹងទូលបង្គំ … ឬបោះបង់ចោលទូលបង្គំឡើយ”(ខ.៩)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់បានជម្នះការសង្ស័យរបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលទ្រង់មានការសង្ស័យ ទ្រង់បានប្រកាស់ថា ទ្រង់នឹងបានឃើញសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅស្ថានមនុស្សរស់(ខ.១៣)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បាននិយាយមកកាន់យើងរាល់គ្នា និងមនុស្សទាំងអស់ដែលមានការសង្ស័យថា “ចូររង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាចុះ ចូរមានកំឡាំង ហើយឲ្យចិត្តក្លាហានឡើង…
រឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ភាគច្រើននៃមិត្តរួមការងាររបស់លោកម៉ៃ(Mike) មានការយល់ដឹងតិចតួចណាស់ អំពីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយពួកគេក៏ហាក់ដូចជាមិនយកចិត្តទុកដាក់ដែរ។ ប៉ុន្តែ គាត់ដឹងថា លោកម៉ៃយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះជំនឿរបស់ខ្លួន។ ថ្ងៃមួយ ពេលដែលរដូវកាលនៃពិធីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញជិតមកដល់ មានមនុស្សម្នាក់បាននិយាយថា ពួកគេឮថា ពិធីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ មិនមានជាប់ទាក់ទងអ្វី នឹងបុណ្យរំលងទេ ហើយក៏ឆ្ងល់ផងដែរថា ពិធីបុណ្យទាំងពីរនេះមានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងគ្នា។ គេក៏បានសួរគាត់ថា “អេហ៍ ម៉ៃ! អ្នកដឹងអំពីរឿងរបស់ព្រះច្រើន។ តើគេធ្វើពិធីបុណ្យរំលងដើម្បីអ្វី?”
ដូចនេះ លោកម៉ៃក៏បានពន្យល់ប្រាប់គេ អំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បាននាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលចេញពីភាពជាទាសករ នៅនគរអេស៊ីព្ទ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេ អំពីគ្រោះកាចទំាង១០ ដែលរួមមានការស្លាប់កូនច្បងរបស់គ្រួសារនីមួយៗរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទ។ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា កាលនោះ ទេវតាបាន “រំលង” ផ្ទះដែលមានឈាមសត្វចៀមប្រឡាក់នៅលើក្របទ្វារ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចែកចាយ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានជាប់ឆ្កាង ក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យរំលង ក្នុងនាមជាកូនចៀមសម្រាប់យញ្ញបូជា ដែលត្រូវសុគតដើម្បីលោះបានមនុស្សម្តងជាសម្រេច។ ភ្លាមៗនោះ លោកម៉ៃក៏បានដឹងថា តាមពិត គាត់កំពុងតែធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះគ្រីស្ទ ដល់មិត្តរួមការងារគាត់ដោយមិនដឹងខ្លួន។
សាវ័កពេត្រុសក៏ធ្លាប់បានបង្រៀនពួកជំនុំសម័យដើម ដែលកំពុងរស់នៅក្នុងវប្បធម៌ដែលមិនស្គាល់ព្រះ។ គាត់ថា “ចូរឲ្យតាំងព្រះគ្រីស្ទឡើង ជាបរិសុទ្ធ នៅក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ទុកជាព្រះអម្ចាស់ចុះ ហើយឲ្យប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដោយសុភាព ហើយកោតខ្លាច ដើម្បីនឹងតបឆ្លើយដល់អ្នកណាដែលសួរពីហេតុនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នា”(១ពេត្រុស ៣:១៥)។
យើងក៏អាចធ្វើបន្ទាល់ផងដែរ។ ដោយជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចពន្យល់ប្រាប់គេ…
ការស្តាប់តាមការព្យាករណ៍
នៅពេលថ្ងៃត្រង់ ថ្ងៃទី២១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៨ លោកឆាល ភាស(Charles Pierce) ដែលជាអ្នកព្យាករណ៍ឧត្តុនិយម បានដាស់តឿនមន្ទីរឧត្តុនិយមរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក អំពីខ្យល់ព្យុះសង្ឃរាមួយ កំពុងតែបោះពួយទៅទិសខាងជើង ឆ្ពោះទៅរករដ្ឋញូអ៊ីងគ្លិន។ ប៉ុន្តែ ប្រធានមន្ទីរឧត្តុនិយមបានសើចចម្អកឲ្យការព្យាករណ៍របស់គាត់ ដោយហេតុផលថា ខ្យល់ព្យុះតំបន់ត្រូពិច មិនអាចបក់មកទិសខាងជើង បានចម្ងាយឆ្ងាយយ៉ាងនេះឡើយ។
ពីរម៉ោងក្រោយមក ខ្យល់ព្យុះសង្ឃរារដ្ឋញូអ៊ីងគ្លិននៅឆ្នាំ១៩៣៨ បានបក់មកដល់កោះឡងអាយលិន។ នៅម៉ោង៤រសៀល វាក៏បានមកដល់រដ្ឋញូអ៊ីងគ្លិន ដោយគ្រវែងនាវាទៅលើគោក ខណៈពេលដែលផ្ទះជាច្រើនខ្នងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។ មនុស្សជាង៦រយនាក់បានបាត់បង់ជីវិត។ ជនរងគ្រោះទាំងនោះទំនងជាអាចរួចជីវិត ក្នុងគ្រោះមហន្តរាយនេះ បើសិនជាមន្ទីរឧត្តុនិយមបានប្រកាស់ ឲ្យពួកគេដឹងអំពីការព្យាករណ៍របស់លោកភាស ដែលបានផ្អែកទៅលើទិន្នន័យដ៏ច្បាស់លាស់ និងផែនទីលម្អិត។
ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីភាពចាំបាច់នៃការស្តាប់តាមការដាស់តឿន ឬការព្រមានផងដែរ។ នៅសម័យដែលលោកយេរេមារស់នៅ ព្រះជាម្ចាស់បានដាស់តឿនរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ប្រឆាំងនឹងពួកហោរាក្លែងក្លាយ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “កុំឲ្យស្តាប់តាមពាក្យរបស់ហោរា ដែលគេទាយប្រាប់ឯងរាល់គ្នាឲ្យសោះ គេនាំឯងរាល់គ្នាឲ្យវង្វេងទេ គេសំដែងចេញតែពីការដែលគេនឹកឃើញក្នុងចិត្តខ្លួនគេ មិនមែនជាសេចក្តីដែលចេញពីព្រះឱស្ឋ នៃព្រះយេហូវ៉ាឡើយ”(យេរេមា ២៣:១៦)។ ហើយព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “បើគេបានគ្រាន់តែឈរនៅក្នុងពួកប្រឹក្សារបស់អញ នោះគេនឹងបានប្រាប់ឲ្យរាស្ត្រអញស្តាប់ពាក្យរបស់អញហើយ ព្រមទាំងបំបែរគេចេញពីផ្លូវអាក្រក់ និងពីអំពើដ៏លាមកដែលប្រព្រឹត្តរៀងខ្លួនផង”(ខ.២២)។
នៅសម័យនេះ ក៏សម្បូរ “ហោរាក្លែងក្លាយ”ផងដែរ។ ពួកគេជា “អ្នកជំនាញ” ខាងបង្រៀន ឬថ្លែងព្រះបន្ទូល ដោយមិនបានអើពើរចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ឬកាច់មួលព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដើម្បីបំពេញបំណងខ្លួនឯង។…
រឿងដែលគួរឲ្យភា្ញក់ផ្អើល
មានពេលមួយ សាស្រ្តាចារ្យហូលី អដវេយ(Holly Ordway) បានបញ្ចេញប្រត្តិកម្ម ចំពោះបទកំណាព្យដ៏គួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងរបស់លោកចន ដាន(John Donne) ដែលមានចំណងជើងថា “បទកំណាព្យបរិសុទ្ធ ទាំង១៤ឃ្លា”។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ហាក់ដូចជាបានប៉ះខ្សែភ្លើងឆក់។ គាត់មិនដឹងថា ត្រូវនិយាយដូចម្តេចទេ។ ក្រោយមក អ្នកស្រីអដវេយ បានរំឭកថា កាលនោះ ពីដំបូងគាត់មានទស្សនៈបែបអ្នកមិនជឿព្រះ តែបទកំណាព្យនោះ បានធ្វើឲ្យគាត់បើកចិត្ត។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានជឿថា ព្រះគ្រីស្ទដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ពិតជាមានអំណាចធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ។
លោកពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន ប្រហែលជាមិនអារម្មណ៍មិនខុសពីសាស្រ្តាចារ្យអដវេយឡើយ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវនាំពួកគេឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំ ដែលនៅទីនោះពួកគេបានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គបង្ហាញចេញមក តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ ព្រះពស្ត្រទ្រង់ត្រឡប់ជាភ្លឺសស្គុសដូចហិមៈ(ម៉ាកុស ៩:៣) នោះលោកអេលីយ៉ា ព្រមទាំងលោកម៉ូសេ បានលេចមកឲ្យឃើញ។
ពេលព្រះយេស៊ូយាងចុះពីលើភ្នំជាមួយសិស្សទាំងបី ព្រះអង្គហាមប្រាមគេមិនឲ្យនិយាយអំពីហេតុការណ៍ ដែលខ្លួនបានឃើញប្រាប់នរណាឡើយ រហូតដល់ពេលដែលព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ(ខ.៩)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនទាន់យល់អំពីអត្ថន័យនៃការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនោះឡើយ(ខ.១០)។
កាលនោះ ពួកសាវ័កមិនមានការយល់ដឹង អំពីព្រះយេស៊ូវ ឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយឡើយ ព្រោះពួកគេមិនអាចយល់ អំពីគោលដៅរបស់ព្រះអង្គ ដែលរាប់បញ្ចូលការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត បទពិសោធន៍ដែលពួកគេមានជាមួយព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេ ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ បានធ្វើឲ្យជីវិតពួកគេផ្លាស់ប្រែ តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ ក្រោយមក លោកពេត្រុសបានពិពណ៌នា…
ពាក្យទំនួញរបស់ម័រស៊ី
ឪពុករបស់ម័រស៊ី(Mercy) អះអាងថា គាត់មានជំងឺ ដោយសារត្រូវអំពើអាបធ្មប់។ តែតាមពិត គាត់កើតជម្ងឺអេដស៍។ ពេលគាត់ស្លាប់ ម័រស៊ីដែលជាក្មេងស្រីអាយុ១០ឆ្នាំ កាន់តែមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយម្តាយរបស់នាង។ ប៉ុន្តែ ម្តាយរបស់នាងក៏មានជម្ងឺផងដែរ ហើយបីឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានលាចាកលោក។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក បងស្រីរបស់ម័រស៊ីក៏បានចិញ្ចឹមបងប្អូនបង្កើតទាំង៥នាក់។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលម័រស៊ីបានចាប់ផ្តើមសរសេរកំណត់ហេតុ អំពីការឈឺចាប់ដ៏ជ្រៅរបស់នាង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងរបស់ហោរាយេរេមា ដែលបានសរសេរកំណត់ហេតុ អំពីការឈឺចាប់របស់ខ្លួនផងដែរ។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ គាត់បានកត់ទុកនូវអំពើឃោរឃៅដែលកងទ័ពរបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូន បានធ្វើមកលើជនជាតិយូដា។ ចិត្តរបស់លោកយេរេមាក៏បានសោកសង្រេង ចំពោះជនរងគ្រោះ ដែលនៅក្មេងជាងគេផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “ភ្នែកខ្ញុំរលាយទៅដោយហូររហាម ចិត្តខ្ញុំក៏ទុរន់ទុរា ហើយត្រូវស្រលុងចុះដល់ដីផង ដោយព្រោះការបំផ្លាញកូនស្រីនៃសាសន៍ខ្ញុំ ហើយដោយព្រោះ កូនតូចនឹងកូនដែលនៅបៅ វាសន្លប់ទៅនៅតាមផ្លូវទីក្រុង”(២:១១)។ ប្រជាជនយូដាធ្លាប់មានប្រវត្តិបះបោរ និងមិនអើរពើរចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ កូនៗរបស់ពួកគេក៏បានទទួលផលវិបាកផងដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកយេរេមាបានសរសេរថា “វាសួរដល់ម្តាយថា តើអង្ករនឹងស្រាទំពាំងបាយជូរនៅឯណាក៏វាសន្លប់ទៅតាមផ្លូវនៃទីក្រុង ដូចជាមនុស្សរបួស វាដាច់ខ្យល់នៅលើទ្រូងម្តាយ”(ខ.១២)។
គេប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីលោកយេរេមាមិនបដិសេធព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលគាត់រងទុក្ខវេទនា? គាត់មិនបានបដិសេធព្រះអង្គឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានជំរុញអ្នកដែលនៅរស់ថា “ចូរក្រោកឡើងទាំងយប់ ហើយស្រែកនៅពេលដើរយាមចុះ ត្រូវឲ្យចាក់ចិត្តនាងចេញ ដូចជាទឹកនៅចំពោះព្រះភក្ត្រព្រះអម្ចាស់ ចូរប្រទូលដៃឡើងទៅឯទ្រង់ ដើម្បីអង្វរឲ្យបានជីវិតនៃក្មេងតូចៗរបស់នាង”(ខ.១៩)។
ពេលដែលយើងមានការឈឺចាប់ យើងចាំបាច់ត្រូវចាក់បង្ហូរចិត្តរបស់យើង…
ក្នុងរយៈពេល១រយឆ្នាំទៀត
កាលពីឆ្នាំ១៩៧៥ លោករ៉ត សឺលីង(Rod Serling) ដែលជាអ្នកនិពន្ធខ្សែភាពយន្ត បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យគេនៅនឹកចាំអំពីគាត់ នៅក្នុងរយៈពេល១ឆ្នាំទៀតប៉ុណ្ណោះ។ លោកសឺលីងជាអ្នកផលិតរឿងភាគ ដែលបានចាក់បញ្ចាំងតាមទូរទស្សន៍ មានចំណងជើងថា តំបន់ថ្ងៃលិច ។ គាត់ចង់ឲ្យគេនិយាយទៅកាន់គាត់ថា “គាត់ជាអ្នកនិពន្ធ”។ មនុស្សភាគច្រើនអាចមើលដឹងថា ពួកគេក៏ចង់បន្សល់ទុកនូវកេរដំណែល ដូចលោកសឺលីងផងដែរ គឺដើម្បីស្វែងរកអត្ថន័យ និងភាពស្ថិតស្ថេរសម្រាប់ជីវិត។
រឿងរបស់លោកយ៉ូបបាននិយាយអំពីបុរសម្នាក់ ដែលកំពុងតែមានការពិបាក នៅក្នុងការស្វែងរកអត្ថន័យរបស់ជីវិត ក្នុងពេលដែលជីវិតរបស់គាត់កំពុងតែរួញខ្លី។ ក្នុងពេលតែមួយពព្រិចភ្នែក គាត់បានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់គ្មានសល់។ បន្ទាប់មក មិត្តភក្តិគាត់ក៏បានចោទប្រកាន់គាត់ថា គាត់សម នឹងជួបជីវិតបែបនេះ។ លោកយ៉ូបក៏ថ្លែងនូវព្រះបន្ទូលដ៏មានន័យជាច្រើន ដែលគាត់ចង់ឲ្យគេនឹកចាំជារៀងរហូត។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ឱបើសិនជាពាក្យខ្ញុំបានសរសេរចុះ ឱបើបានកត់ទុកក្នុងសៀវភៅទៅអេះ គឺបានឆ្លាក់នៅនឹងថ្មដោយដែកឆ្លាក់ ហើយនឹងសំណទុកជារៀងរាបតទៅ”(យ៉ូប ១៩:២៣-២៤)។
ជាការពិតណាស់ ព្រះបន្ទូលដែលលោកយ៉ូបបានថ្លែងពិតជាបានកត់ទុកក្នុងសៀវភៅ និងឆ្លាក់នៅលើថ្មមែន។ យើងអាចអានពាក្យរបស់គាត់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ តែលោកយ៉ូបត្រូវការអត្ថន័យរបស់ជីវិតលើសអ្វីដែលគាត់បានបន្សល់ទុក។ គាត់បានរកឃើញអត្ថន័យនៃជីវិតគាត់ នៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គឺដូចដែលគាត់បានប្រកាស់ថា “ឯខ្ញុំៗដឹងថា អ្នកដែលលោះខ្ញុំទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅ ហើយដល់ជាន់ក្រោយ ទ្រង់នឹងមកឈរនៅលើផែនដី”(១៩:២៥)។ ពេលដែលគាត់បានដឹងដូចនេះហើយ នោះចិត្តគាត់ក៏មានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដ៏ត្រឹមត្រូវ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា គាត់នឹងបានឃើញព្រះអង្គនៅពេលណាមួយ ហើយចិត្តគាត់ក៏បានស្រេកឃ្លានចង់ឲ្យពេលនោះឆាប់មកដល់(ខ.២៧)។
នៅទីបញ្ចប់ អ្វីដែលលោកយ៉ូបបានរកឃើញ គឺលើសពីការរំពឹងគិតរបស់គាត់ទៅទៀត។ គឺគាត់បានរកឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់…