ព្រះវត្តមាននៅក្នុងព្យុះ

មានពេលមួយអគ្គីភ័យបានលេបត្របាក់ផ្ទះមួយខ្នង ដែលជាទីលំនៅរបស់ក្រុមគ្រួសារមួយ មានគ្នា៦នាក់ ដែលជាសមាជិកព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ។ បុរសជាឪពុក និងកូនប្រុសរបស់គាត់បានរួចជីវិត តែគាត់ត្រូវសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ខណៈពេលដែលភរិយា ម្តាយ និងកូនតូចៗរបស់គាត់ ពីរនាក់ទៀតបានបាត់បង់ជីវិតក្នុងឧបទ្ទវហេតុនោះ។ គួរឲ្យសោកសា្តយណាស់ ដែលហេតុការណ៍ដ៏ឈឺចាប់ដូចនេះ នៅតែបន្តកើតឡើងម្តងហើយម្តងទៀត នៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ ពេលដែលយើងគិតដល់សោកនាដកម្មទាំងនោះ យើងប្រហែលជាចង់សួរថា ហេតុអ្វីបានជាការអាក្រក់ ចេះតែកើតឡើង មកលើមនុស្សល្អ? នេះជាសំណួរដែលមនុស្សបានចោទឡើង តាំងពីយូរមកហើយ ហើយយើងក៏មិនមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែរ ពេលដែលបានដឹងថា សំណួរចាស់មួយនេះ មិនមានចម្លើយថ្មីទេ។

តែសេចក្តីពិតដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៦ បានបន្លឺឡើងម្តងហើយម្តងទៀត ហើយគេក៏បានឱបក្រសោបយកជាច្រើនដង។ គឺដូចដែលខ.១បានចែងថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ខ.១)។ ខ.២ និងខ.៣ បានពិពណ៌នា អំពីគ្រោះធម្មជាតិ ដែលក្នុងនោះ ផែនដី និងភ្នំញ័ររញ្ជួយ និងរើធ្លាក់ចុះ ហើយទឹកសមុទ្រក៏កក្រើករំពើក។ យើងមានអារម្មណ៍ភ័យញ័រ ពេលដែលយើងស្រមៃថា ខ្លួនយើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងខ្យល់ព្យុះ ដែលបានពិពណ៌នា ក្នុងទំនុកដំកើងនេះ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងក៏បានធ្លាក់ចូលក្នុងទុក្ខលំបាក ដែលមានដូចជាការឈឺចុកចាប់ ដោយសារជម្ងឺដំណាក់កាលចុងក្រោយ វិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុដែលធ្វើឲ្យយើងដួលចុះ ឬភាពតក់ស្លត់ ដោយសារការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ជាដើម។

យើងងាយនឹងប្រើហេតុផលរបស់មនុស្ស ដោយគិតថា យើងមានបញ្ហា ដោយសារព្រះជាម្ចាស់មិនបានគង់នៅចាំជួយយើង។…

ក្នុងភាពកម្សោយរបស់យើង

អ្នកស្រី អ៊ែន សៀហ្វ មៀលល័រ(Anne Sheafe Miller) បានស្លាប់កាលពីឆ្នាំ១៩៩៩ នៅអាយុ៩០ឆ្នាំ តែកាលពីឆ្នាំ១៩៤២ គាត់ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជាតិពុលក្នុងឈាម បន្ទាប់ពីគាត់បានរលូតកូន ហើយការព្យាបាលគ្រប់យ៉ាងបានបរាជ័យ។ នៅមន្ទីរពេទ្យដែលគាត់បានសម្រាកព្យាបាលនោះ មានអ្នកជម្ងឺម្នាក់ បាននិយាយថា ខ្លួនមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត ដែលកំពុងតែធ្វើការសិក្សាទៅលើថ្នាំដ៏អស្ចារ្យមួយ។ ពេលនោះ វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់អ្នកស្រីអ៊ែន ក៏បានជំរុញរដ្ឋាភិបាលឲ្យបើកថ្នាំនោះ ឲ្យអ្នកស្រីអ៊ែន ក្នុងបរិមាណដ៏តិចតួច។ ក្នុងរយៈពេលតែមួយថ្ងៃ កម្តៅខ្លួនគាត់ក៏បានធ្លាក់ចុះមកធម្មតាវិញ! ថ្នាំដែលបានជួយសង្រ្គោះជីវិតគាត់នោះ គឺជាថ្នាំពីនីសាលីន។

ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប មនុស្សជាតិទាំងអស់បានទទួលលទ្ធផលដ៏ហិនហោច នៃអំពើបាប(រ៉ូម ៥:១២)។ មានតែការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ ដែលជួយឲ្យយើងអាចទទួលការប្រោសឲ្យជា(៨:១-២)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានជួយឲ្យយើងអាចអរសប្បាយ នឹងជីវិតពេញបរិបូរនៅលើផែនដី និងជីវិតអស់កល្ប ក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះជាម្ចាស់(ខ.៣-១០)។ “មួយទៀត បើព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអង្គ ដែលបានប្រោសឲ្យព្រះយេស៊ូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ទ្រង់សណ្ឋិតក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា នោះព្រះអង្គនោះឯង ដែលបានប្រោសឲ្យព្រះគ្រីស្ទរស់ពីស្លាប់ឡើង ទ្រង់នឹងប្រោសរូបកាយនៃអ្នករាល់គ្នាដែលទៀងតែស្លាប់ ឲ្យមានជីវិតឡើងដែរ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ដែលសណ្ឋិតនៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា”(ខ.១១)។

ពេលដែលនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង ដែលជាប់អំពើបាបធ្វើឲ្យជីវិតរបស់អ្នកចុះខ្សោយ ចូរយើងមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ដែលជាប្រភពនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើង ហើយចម្រើនកម្លាំងឡើង ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់(ខ.១១-១៧)។ “ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ជួយសេចក្តីកំសោយរបស់យើង” ដោយទ្រង់ “ជួយអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបានវិញ”(ខ.២៦-២៧)។—RUTH O'REILLY-SMITH

ជួយសង្រ្គោះមនុស្សអាក្រក់

សព្វថ្ងៃនេះ វីរៈបុរស នៅក្នុងសៀវភៅរឿងអមដោយរូបភាព នៅតែមានការពេញនិយម។ គេបានយកសាច់រឿង ក្នុងសៀវភៅរឿងអមដោយរូបភាពទាំងនោះ មកផលិតជាខ្សែភាពយន្ត។ នៅឆ្នាំ២០១៧ ខ្សែភាពយន្តវីវរៈបុរសដ៏អស្ចារ្យ ៦រឿង រកបានប្រាក់៤ពាន់លានដុល្លាអាមេរិក ពីការចាក់បញ្ចាំង។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្ស មានការទាក់ទាញចំពោះខ្សែភាពយន្តខ្នាតធំប្រភេទនេះម្ល៉េះ?

មូលហេតុប្រហែលមកពីខ្សែភាពយន្តប្រភេទនោះ មានលក្ខណៈចម្លងតាមរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលរឿងដ៏ធំប្រសើរ។ ក្នុងរឿងរបស់ទ្រង់ គឺមានវីវបុរសម្នាក់ មានតួរចិត្តអាក្រក់ម្នាក់ និងមានមនុស្ស ដែលត្រូវការការជួយសង្រ្គោះ ហើយមានហេតុការណ៍ដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន។

ក្នុងរឿងនេះ សាតាំងជាតួរចិត្តអាក្រក់ជាងគេ និងជាខ្មាំងសត្រូវនៃវិញ្ញាណរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ក៏មានតួរចិត្តអាក្រក់ “តូចៗ”ជាច្រើនផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងកណ្ឌដានីយ៉ែល ស្តេចនេប៊ូក្នេសា ស្ថិតក្នុងចំណោមតួចិត្តអាក្រក់តូចៗទាំងនោះឯង។ ទ្រង់ជាអធិរាជដែលគ្រប់គ្រងនគរជាច្រើន នៅក្នុងពិភពលោក។ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យថា នឹងសម្លាប់នរណាដែលមិនថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់ដ៏ធំសម្បើមរបស់ទ្រង់(ដានីយ៉ែល ៣:១-៦)។ ពេលដែលមន្ត្រីបីនាក់ ដែលជាសាសន៍យូដា បានបដិសេធមិនព្រមថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់នោះ(ខ.១២-១៨) ទ្រង់ក៏បានប្រហារជីវិតពួកគេ ដោយបោះចូលទៅក្នុងគុកភ្លើង តែព្រះជាម្ចាស់ក៏បានជួយសង្រ្គោះពួកគេ ដោយការអស្ចារ្យ(ខ.២៤-២៧)។

ប៉ុន្តែ ការផ្លាស់ប្តូរគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលក៏បានកើតឡើង នៅពេលដែលស្តេចអាក្រក់នោះ បានចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរចិត្ត។ បន្ទាប់ពីស្តេចនេប៊ូក្នេសាបានឃើញហេតុការណ៍នេះហើយ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយបន្ទូលថា “សូមឲ្យព្រះនៃសាដ្រាក់ មែសាក់ និងអ័បេឌ-នេកោ បានប្រកបដោយព្រះពរ ជាព្រះដែលទ្រង់បានចាត់ទេវតារបស់ទ្រង់ ឲ្យមកប្រោសពួកបំរើទ្រង់ ដែលទុកចិត្តដល់ទ្រង់…

ភាពស្មោះត្រង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង

កាលពីមុន មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានធ្វើជាអ្នកប្រឹក្សាយោបល់របស់ខ្ញុំ។ មានពេលមួយ គាត់បានគូររូបមនុស្សស្គមដូចឈើចាក់ធ្មេញម្នាក់ នៅលើក្រដាស់មួយសន្លឹក។ គាត់ក៏បានហៅរូបនោះថា “ខ្លួនរបស់យើង ពេលនៅម្នាក់ឯង”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានគូរទម្រង់ក្រៅជុំវិញរូបនោះ ដែលមានទំហំធំជាងរូបនោះប្រហែល២បីសង់ទីម៉ែត្រធ្វើឲ្យរូបមនុស្សនោះធាត់ជាងមុខ ហើយក៏បានហៅវាថា “ខ្លួនយើង នៅទីសាធារណៈ”។ គាត់ពន្យល់ថា ភាពខុសគ្នារវាងខ្លួនរបស់យើង ពេលនៅម្នាក់ឯង និងខ្លួនយើងនៅទីសាធារណៈ គឺស្ថិតនៅត្រង់ភាពស្មោះត្រង់របស់យើង។

ពេលខ្ញុំកំពុងតែស្តាប់ការបង្រៀនរបស់គាត់ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ពេលដែលខ្ញុំនៅក្បែរអ្នកដទៃ តើខ្ញុំមានភាពស្មោះត្រង់ ដូចពេលដែលខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងដែរឬទេ?

ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ការបង្រៀនរបស់គាត់បាននិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការលត់ដំខាងវិញ្ញាណ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ។ ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្ររបស់គាត់(២កូរិនថូស ១០:១០) គាត់ក៏បានលើកឡើង អំពីពួកចោទប្រកាន់ ដែលបានធ្វើការរិះគន់មកលើភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ ដោយចោទប្រកាន់គាត់ថា គាត់ជាមនុស្សទន់ខ្សោយ ហើយមានភាពក្លាហានតែនៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកចោទប្រកាន់ទាំងនោះបានប្រើវោហាស័ព្ទរបស់ខ្លួន ធ្វើជាអាជីពដើម្បីរកកំរៃពីអ្នកស្តាប់។ សាវ័កប៉ុលមានការរៀនសូត្រជ្រៅជ្រះ តែគាត់បាននិយាយស្តី ដោយប្រើពាក្យសម្តីសាមញ្ញៗ និងច្បាស់លាស់។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ក្នុងសំបុត្រមុនៗថា “ឯពាក្យសំដី និងវោហាអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំ ក៏មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តម ដែលពូកែបញ្ចុះបញ្ចូលនោះដែរ គឺដោយការសំដែងចេញជាព្រះវិញ្ញាណ និងព្រះចេស្តាវិញទេតើ”(១កូរិនថូស ២:៤)។ នៅក្នុងសំបុត្របន្ទាប់ គាត់ក៏បានបង្ហាញពីភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ ដោយមានប្រសាសន៍ថា “ត្រូវឲ្យមនុស្សយ៉ាងនោះបានយល់ថា កាលណាយើងខ្ញុំនៅជាមួយ នោះយើងខ្ញុំនឹងប្រព្រឹត្ត ដូចជាយើងខ្ញុំបានសរសេរចុះក្នុងសំបុត្រ ពីកាលដែលមិនបាននៅជាមួយដែរ”(២កូរិនថូស ១០:១១)។…

ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលស្គាល់យើង

មានពេលមួយកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលកំពុងអង្គុយនៅកៅអីក្រោយខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា “ប៉ា ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ?” ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ម៉ោង៥កន្លះហើយ។ ពេលនោះខ្ញុំក៏ដឹងច្បាស់ថា គាត់នឹងនិយាយអ្វីទៀត។ គាត់ថា “ទេ ម៉ោង ៥ ២៨នាទីទេតើ!”ខ្ញុំក៏បានមើលទឹកមុខគាត់ ដែលកំពុងតែញញឹមស្រស់ ដែលហាក់ដូចជាកំពុងតែប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់បានតាមខ្ញុំ17ទាន់ហើយ។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍រីករាយផងដែរ ដោយសារខ្ញុំស្គាល់ចិត្តគាត់ ក្នុងនាមខ្ញុំជាឪពុក។

ខ្ញុំស្គាល់ចិត្តកូនៗរបស់ខ្ញុំ គឺមិនខុសពីឪពុកម្តាយដទៃទៀត ដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេនឹងឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច ពេលដែលខ្ញុំដាស់ពួកគេឲ្យភ្ញាក់ពីគេង។ ខ្ញុំក៏ដឹងថា ពួកគេចង់ញាំម្ហូបអ្វី នៅពេលអាហារថ្ងៃត្រង់។ ខ្ញុំបានដឹងអំពីចំណង់ចំណូលចិត្ត បំណងចិត្ត និងជម្រើសជាច្រើនរាប់មិនអស់របស់ពួកគេ។

ប៉ុន្តែ ទោះជាខ្ញុំបានដឹងច្រើនយ៉ាងនេះក្តី ខ្ញុំនៅតែមិនអាចស្គាល់ពួកគេឲ្យបានមួយរយភាគរយ ទាំងក្នុងចិត្ត និងសម្បកក្រៅ ដូចដែលព្រះអម្ចាស់បានស្គាល់យើងនោះឡើយ។
ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១ យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានស្គាល់ចិត្តរាស្រ្តរបស់ទ្រង់យ៉ាងច្បាស់។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលទ្រង់ឃើញណាថាណែលមកឯទ្រង់ ក៏មានព្រះបន្ទូលពីគាត់ថា “នុ៎ះន៍ ជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពិតមែន ដែលឥតមានចិត្តឧបាយ”(ខ.៤៧)។ នោះណាថាណែលទូលសួរថា “លោកស្គាល់ខ្ញុំពីណាមក?” ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលឆ្លើយថា “មុនដែលភីលីពហៅមក កាលអ្នកនៅក្រោមដើមល្វានៅឡើយ នោះខ្ញុំបានឃើញហើយ”(ខ.៤៨)។

យើងប្រហែលជាមិនដឹងពីមូលហេតុ ដែលព្រះយេស៊ូវសម្រេចព្រះទ័យមានបន្ទូលលម្អិត អំពីណាថាណែលយ៉ាងដូចនេះឡើយ តែគាត់ដឹងថាហេតុអ្វី។ គាត់មានអំណរជាពន់ពេក បានជាគាត់ទូលទ្រង់ថា…

ពាក្យសម្តីដែលធ្វើឲ្យរបួស

កាលខ្ញុំនៅក្មេង មានក្មេងប្រុសម្នាក់បាននិយាយចម្អកឲ្យខ្ញុំថា “ស្បែកដណ្តប់ឆ្អឹង ស្បែកដណ្តប់ឆ្អឹង”។ ក្មេងម្នាក់ទៀត ក៏បានស្រែកដាក់ខ្ញុំថា “ឈើចាក់ធ្មេញ”។ ពេលមានការវាយប្រហារដោយពាក្យសម្តីដូចនេះ នៅសម័យនោះ គេចូលចិត្តឆ្លើយតបវិញថា “ឈើ និងថ្មអាចបំបាក់ឆ្អឹងខ្ញុំបាន តែពាក្យសម្តីមិនអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺទេ”។ ប៉ុន្តែ ទោះខ្ញុំគ្រាន់តែជាក្មេងស្រីដ៏តូចម្នាក់មែន ខ្ញុំដឹងថា ការឆ្លើយតបដូចនេះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ។ ពាក្យសម្តីអាក្រក់ ដែលនិយាយចេញមក ដោយឥតបើគិត ពិតជាធ្វើឲ្យឈឺចាប់ ជួនកាល វាធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ដោយបន្សល់ទុកនូវរបួសក្នុងចិត្ត ដែលជ្រៅ ហើយមានការឈឺចាប់យូរជាងរបួសផ្លូវកាយ ដែលត្រូវគេវាយនឹងដំបងឈើ ឬថ្ម។

នាងហាណាក៏បានដឹងផងដែរថា ពាក្យសម្តីដែលនិយាយចេញមកដោយឥតបើគិត បានធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា។ លោកអែលកាណាដែលជាស្វាមី បានស្រឡាញ់នាង តែនាងមិនមានកូនសោះ ខណៈពេលដែលប្រពន្ធទីពីររបស់គាត់ ឈ្មោះពេនីណា បានបង្កើតកូនជាច្រើននាក់ឲ្យគាត់។ ក្នុងវប្បធម៌របស់មនុស្សនៅសម័យនោះ គេច្រើនតែឲ្យតម្លៃស្រ្តី ដោយផ្អែកទៅលើចំនួនកូនដែលពួកនាងមាន។ ហេតុនេះហើយនាងពេនីណាក៏បានធ្វើឲ្យនាងហាណាមានការឈឺចាប់កាន់តែខ្លាំង ដោយចម្អកឲ្យនាង ដោយសារនាងគ្មានកូន ធ្វើឲ្យនាងកើតមានសេចក្តីកំហឹង។ នាងពេនីណានៅតែបន្តចម្អកឲ្យនាងទៀត រហូតដល់នាងយំ ហើយញាំអាហារលែងចូល(១សាំយ៉ូអែល ១:៦-៧)។

ហើយលោកអែលកាណាក៏បានឆ្លើយតបចំពោះនាង ដោយពាក្យសម្តីឥតបើគិតថា “ហាណាអើយ ហេតុអ្វីបានជានាងយំ ហើយមិនបរិភោគដូច្នេះ ម្តេចក៏នាងកើតទុក្ខ តើខ្ញុំមិនវិសេសដល់នាង ជាជាងមានកូនប្រុស១០នាក់ទេឬអី?”(ខ.៨)។ គាត់ប្រហែលជានិយាយដូចនេះ ដោយបំណងល្អទេ តែវាបានធ្វើឲ្យនាងនៅតែមានការឈឺចាប់។…

សម្រួលដល់ការទំនាក់ទំនង

កាលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរ នៅទ្វីបអាស៊ី អាយភែតរបស់ខ្ញុំ (ដែលផ្ទុកទៅដោយសៀវភៅ និងអត្ថបទសម្រាប់អាន និងឯកសារការងារជាច្រើន) ស្រាប់តែខូច ដោយមានអេក្រង់ខ្មៅ មិនអាចបើកប្រើកើត។ ខ្ញុំក៏បានទៅរកកន្លែងជួសជុល ហើយក៏បានទៅដល់ហាងកំព្យូទ័រមួយ។ នៅទីនោះ ខ្ញុំក៏បានជួបបញ្ហាមួយទៀត គឺខ្ញុំមិនចេះនិយាយភាសាចិន ហើយជាងជួសជុល នៅក្នុងហាងនោះ ក៏មិនចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសដែរ។ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច? គាត់ក៏បានបើកកម្មវិធីមួយក្នុងកំព្យូទ័រ ហើយក៏បានវាយអក្សរចិនចូលទៅក្នុងកម្មវិធីនោះ ហើយអក្សរអង់គ្លេស ក៏បានលេចចេញមក។ រួចខ្ញុំក៏បានធ្វើបញ្ច្រាសមកវិញ ដោយវាយអក្សរអង់គ្លេស ហើយគាត់ក៏បានអានអក្សរចិនដែលបានបង្ហាញលើកញ្ចក់កំព្យូទ័រ។ កម្មវិធីនេះបានអនុញ្ញាតិឲ្យយើងអាចទំនាក់ទំនងគ្នាបានច្បាស់ល្អ ទោះយើងប្រើភាសាខុសគ្នាក៏ដោយ។

ពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនអាចទំនាក់ទំនង និងបង្ហាញចេញនូវចិត្តរបស់ខ្ញុំ ដល់ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះអង្គ ហើយមិនមែនមានតែខ្ញុំទេ ដែលមានបញ្ហានេះ។ មនុស្សជាច្រើនមានការពិបាកនៅក្នុងការអធិស្ឋាន នៅពេលខ្លះ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ជួយសេចក្តីកំសោយរបស់យើងបែបដូច្នោះដែរ ដ្បិតយើងមិនដឹងជាគួរអធិស្ឋានសូមអ្វីទេ តែព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ជួយអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបានវិញ ២៧ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គដែលស្ទង់ចិត្ត ទ្រង់ជ្រាបនូវគំនិតនៃព្រះវិញ្ញាណ ដ្បិតព្រះវិញ្ញាណជួយអង្វរជួសពួកបរិសុទ្ធ ឲ្យត្រូវនឹងព្រះហឫទ័យព្រះ”(រ៉ូម ៨:២៦-២៧)។

ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះយេស៊ូវប្រទាន។ ទ្រង់ល្អលើសកម្មវិធីកំព្យូទ័រ ដែលជួយសម្រួលដ៏ការទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សនឹងមនុស្ស ព្រោះទ្រង់បាននាំឲ្យខ្ញុំបង្ហាញចេញនូវការគិត និងបំណងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ក្នុងការអធិស្ឋាន ឲ្យត្រូវតាមបំណងព្រះវរបិតា។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានជួយសម្រួលដល់ការអធិស្ឋានរបស់យើងរាល់គ្នា។—BILL CROWDER

គ្រាន់តែជាកូនរបស់ជនជាតិជីពស៊ី

មានពេលមួយ រ៉តនី ស្មីត(Rodney Smith) បានដើរ នៅខាងមុខព្រះវិហារតូចមួយ ទៅរកលោកគ្រូគង្វាល ដើម្បីទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ កាលពីឆ្នាំ ១៩៧៧។ ពេលនោះ មានគេខ្សិបខ្សៀវគ្នាថា “អូហ៍ វាគ្រាន់តែជាកូនរបស់ជនជាតិជីបស៊ីប៉ុណ្ណោះ”។ គ្មាននរណាម្នាក់ខ្វល់អំពីក្មេងជំទង់ម្នាក់នេះទេ ដោយសារឪពុកម្តាយគាត់ជាជនជាតិជីបស៊ី ដែលមិនមានការអប់រំ និងមានប្រពៃណីរស់នៅចល័តពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ដោយគ្មានផ្ទះសម្បែងត្រឹមត្រូវ។ តែរ៉តនីមិនខ្វល់ពីសម្លេងខ្សិបខ្សៀវនោះទេ។ គាត់ដឹងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណង សម្រាប់ជីវិតគាត់ ដូចនេះ គាត់ក៏បានទិញព្រះគម្ពីរមួយក្បាល និងវចនានុក្រមអង់គ្លេសមួយក្បាល ហើយក៏បានរៀនអាន និងសរសេរដោយខ្លួនឯង។ ក្រោយមក គាត់និយាយថា “ផ្លូវទៅរកព្រះយេស៊ូវ គឺមិនមែនជាសកលវិទ្យាល័យខេមប្រ៊ីជ ហាវើត យេល ឬជាកវីកំណាព្យនោះឡើយ។ ផ្លូវទៅរកព្រះយេស៊ូវ គឺជាភ្នំចាស់មួយ ដែលគេហៅថា កាល់វ៉ារី”។ គាត់ក៏បានជម្នះឧបស័គ្គគ្រប់យ៉ាង ហើយទីបំផុត ក៏បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើ ដើម្បីនាំមនុស្សជាច្រើន ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ នៅចក្រភពអង់គ្លេស និងសហរដ្ឋអាមេរិក។

លោកពេត្រុសក៏ជាមនុស្សសាមញ្ញផងដែរ។ គាត់មិនបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលនៅសាលារបស់សាសនាយូដាទេ(កិច្ចការ ៤:១៣) គឺគ្រាន់តែជាអ្នកនេសាទត្រីម្នាក់ មកពីស្រុកកាលីឡេ ដែលនៅទីនោះ ព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅគាត់ ដោយគ្រាន់តែប្រើបន្ទូលសាមញ្ញពីរបីម៉ាត់ថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ”(ម៉ាថាយ ៤:១៩)។ លោកពេត្រុសមិនបានរៀនជ្រៅជ្រះ ហើយបានជួបបរាជ័យជាច្រើនក្នុងដំណើរជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ…

ស្បៃគ្របភ្នែក

គ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នាដ៏សាហាវមួយ បានធ្វើឲ្យអ្នកស្រី ម៉ារី អាន ហ្វ្រែងកូ(Mary Ann Franco)មានការតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានរួចជីវិត នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នេះ តែគាត់បានរងរបួស រហូតដល់ពិការភ្នែកទាំងស្រុង។ គាត់ក៏បានរៀបរាប់ថា ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់មើលមិនឃើញអ្វី ក្រៅពីភាពខ្មៅងងឹត។ ២១ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានដើរដួល ហើយមានរបួសនៅឆ្អឹងខ្នង។ នៅពេលដែលគាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន បន្ទាប់ពីការវះកាត់(ដែលមិនពាក់ពាន់នឹងភ្នែករបស់គាត់) គាត់ក៏ស្រាប់តែមើលឃើញវិញ ដោយការអស្ចារ្យ។ គាត់ក៏បានឃើញមុខកូនស្រីរបស់គាត់ ជាលើកដំបូង ក្នុងរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍។ អ្នកជំនាញប្រព័ន្ធប្រសាទបានលើកឡើងថា តាមវិទ្យាសាស្ត្រ គាត់មិនដឹងថា អ្នកស្រីម៉ារីអាចមើលឃើញឡើងវិញ ដោយសារកត្តាអ្វីទេ។ ពីដំបូងគាត់គិតថា គាត់នឹងត្រូវងងឹតភ្នែកជារៀងរហូតហើយ តែទីបំផុត គាត់ក៏អាចមើលឃើញភាពស្រស់ស្អាត និងពន្លឺក្នុងពិភពលោកឡើងវិញ។

ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ស្បៃនៃភាពល្ងង់ខ្លៅ និងការអាក្រក់ បានគ្របបាំងពិភពលោក ធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់ មើលមិនឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់(អេសាយ ២៥:៧)។ ភាពអាត្មានិយម និងភាពលោភលន់ អំណួត និងការស្រេកឃ្លានអំណាច ឬមុខមាត់ បានគ្របបាំងភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដូចជាស្បៃ ធ្វើឲ្យយើងមិនអាចមើលឃើញព្រះច្បាស់ ដែលទ្រង់ “បានធ្វើការយ៉ាងអស្ចារ្យ គឺជាការដែលបានគិតសំរេចនឹងធ្វើតាំងពីបុរាណមក ដោយសេចក្តីស្មោះត្រង់ពិតប្រាកដ”(ខ.១)។

ភាពពិការភ្នែកខាងវិញ្ញាណនេះ ធ្វើឲ្យយើងស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ បើយើងពឹងតែកម្លាំងខ្លួនឯង នោះយើងឃើញតែភាពងងឹត ភ័ន្តភាំង និងភាពអស់សង្ឃឹម។…

ព្រះសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍

លោកភីធ័រ ហ្វឺល័រ(Peter Furler) ជាអ្នកចម្រៀងតន្រ្តីសម័យ ដែលធ្លាប់បានដឹកនាំក្រុមចម្រៀងញូប៊យ។ គាត់បានធ្វើការពិពណ៌នា អំពីការប្រគុំបទចម្រៀងរបស់ក្រុមនេះ ដែលមានចំណងជើងថា “ទ្រង់សោយរាជ្យ”។ គាត់ថា បទចម្រៀងនេះបាននិយាយអំពីគ្រីស្ទបរិស័ទមកពីគ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ និងជាតិសាសន៍ ដែលបានមកជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ដោយការរួបរួមគ្នា។ លោកហ្វឺល័របានសង្កេតឃើញថា ពេលណាក្រុមចម្រៀងញូប៊យច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ គាត់អាចដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានធ្វើការ នៅកណ្តាលជំនុំនៃគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលកំពុងជួបជុំគ្នាសរសើរដំកើងព្រះ ជាមួយក្រុមចម្រៀងរបស់គាត់។

ការពិពណ៌នារបស់លោកហ្វឺល័រ អំពីបទពិសោធន៍ដែលគាត់ទទួលបានពីបទ “ទ្រង់សោយរាជ្យ” បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីហ្វូងមនុស្សដែលបានមកផ្តុំគ្នា នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម នៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០។ ពេលពួកសាវ័កបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ(កិច្ចការ ២:៤) មានការអស្ចារ្យជាច្រើនបានកើតឡើង លើសពីអ្វីដែលមនុស្សធ្លាប់ជួបប្រទះ។ ជាលទ្ធផល ពួកសាសន៍យូដា ជាអ្នកកោតខ្លាចដល់ព្រះ ដែលមកពីគ្រប់នគរនៅក្រោមមេឃ ក៏មានសេចក្តីស្រឡាំងកាំង ដោយគ្រប់គ្នាឮពួកសាវ័កកំពុងតែអធិប្បាយ ជាភាសាជាតិនីមួយៗ ឲ្យបានស្គាល់ការអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.៥-៦,១១)។ សាវ័កពេត្រុសក៏បានពន្យល់ហ្វូងមនុស្សថា ព្រឹត្តិការណ៍នេះបានសម្រេចបទទំនាយនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលក្នុងនោះ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា “ដល់ថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ អញនឹងចាក់ព្រះវិញ្ញាណអញ ទៅលើគ្រប់ទាំងមនុស្ស”(ខ.១៧)។

ការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញព្រះចេស្តាទ្រង់ តាមរបៀបដ៏ពិសេសនេះ បាននាំឲ្យហ្វូងមនុស្សបើកចិត្តចំហរស្តាប់ការប្រកាសដំណឹងល្អរបស់លោកពេត្រុស ហើយជាលទ្ធផល មនុស្សបីពាន់នាក់បានប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះ នៅថ្ងៃនោះ(ខ.៤១)។ បន្ទាប់ពីមានការអស្ចារ្យនេះបានចាប់ផ្តើមកើតមាន អ្នកដែលបានទទួលជឿព្រះនៅពេលនោះ បានត្រឡប់ទៅតំបន់ដែលខ្លួនរស់នៅវិញ ដោយនាំយកដំណឹងល្អទៅជាមួយ។

ដំណឹងល្អដែលពួកគេបានផ្សាយ នៅតែបន្តបន្លឺសម្លេងរហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ គឺព្រះរាជសារនៃសេចក្តីសង្ឃឹម…