ត្រឡប់ជាមើលមិនឃើញ
នៅតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ រដូវនេះគឺជាពេលដែលកូនរុក្ខជាតិតូចៗជាច្រើន ពុះពារជម្នះការស្លាប់ ដោយសង្ងំរស់នៅក្រោមដីសិន ទំរាំដល់ពេលដែលវាអាចចេញពន្លកសារជាថ្មី។ មុនពេលព្រឹលធ្លាក់ ហើយដីកកអស់ រុក្ខជាតិទាំងនោះរុះរោយផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្លួនអស់ ហើយដកថយមកទីកន្លែងមួយដែលវាអាចសម្រាក ហើយសន្សំកម្លាំងទុកសម្រាប់រដូវដែលវាអាចលូតលាស់។ មើលទៅពួកវាដូចជាងាប់អស់ហើយ តែពួកវាមិនស្លាប់ទេ តាមពិតពួកវាកំពុងតែស្ថិតក្នុងជីវិតក្រាំង។ កាលណាព្រិលរលាយបាត់អស់ ហើយដីក៏លែងកកទៀត នោះពួកវានឹងងើបក្បាលចេញពន្លកឡើងវិញ ដើម្បីស្វាគមន៍ព្រះអាទិកររបស់ខ្លួន ដោយពណ៌ដ៏ស្រស់ត្រកាល និងក្លិនប្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ផងដែរ។
ជួនកាល រដូវកាលនៃជីវិត តម្រូវឲ្យយើងឈានចូលដំណាក់កាលនៃជីវិតក្រាំង។ យើងមិនស្លាប់ទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា គេមើលយើងមិនឃើញ ឬមិនអើពើរចំពោះយើង។ ក្នុងអំឡុងពេលដូចនេះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនយើងគ្មានប្រយោជន៍ ហើយយើងអាចងឿងឆ្ងល់ថា តើព្រះនឹងប្រើយើងម្ដងទៀតដែរឬទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលបែបនេះ គឺសម្រាប់ ការពារ និងរៀបចំខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលព្រះកំណត់បានមកដល់ ហើយក៏មានលក្ខខ័ណ្ឌប្រកបល្អផងដែរនោះ ព្រះទ្រង់នឹងហៅយើងសារជាថ្មីម្ដងទៀត ឲ្យមកបម្រើទ្រង់ និងថ្វាយបង្គំទ្រង់វិញ។
លោកម៉ូសេធ្លាប់ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍បែបនេះ អស់មួយរយៈពេល។ ក្រោយពីបានសម្លាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ដែលវាយធ្វើបាបសាសន៍ហេព្រើរ លោកម៉ូសេបានរត់គេចខ្លួនទៅស្រុកឆ្ងាយ គឺជាស្រុកម៉ាឌាន (និក្ខមនំ ២:១១-២២)។ ទីនោះ ព្រះបានការពារគាត់ ហើយបានរៀបចំគាត់ សម្រាប់កិច្ចការធំបំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់(និក្ខមនំ ៣:១០)។
ដូច្នេះ សូមមានទឹកចិត្តឡើង។ គ្មានពេលណា ដែលព្រះទ្រង់មើលយើងមិនឃើញនោះឡើយ។-JULIE ACKERMAN LINK
សម្រាប់បញ្ហាមួយនេះ ខ្ញុំមានព្រះយេស៊ូវ
នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង កម្រមានពេលដែលយើងមិនមានបញ្ហា ប៉ុន្តែ ជួនកាល ការវាយប្រហាររបស់បញ្ហាមកលើយើង មានលក្ខណៈគួរឲ្យខ្លាចណាស់។ អ្នកស្រី រ៉ូស(Rose) បានមើលឃើញក្រុមគ្រួសាររបស់នាងទាំងមូល ត្រូវគេកាប់សម្លាប់ លើកលែងកូនស្រីតូចៗពីរនាក់របស់នាងប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍របស់ប្រទេសរ៉ូវុនដា ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៤។ ឥឡូវនេះ អ្នកស្រីគឺជាស្រ្ដីមេម៉ាយម្នាក់ ក្នុងចំណោមស្រ្តីមេម៉ាយជាច្រើន ដែលមានប្រាក់តិចតួច។ ប៉ុន្តែ នាងតាំងចិត្តមិនព្រមចុះចាញ់ឡើយ។ នាងបានយកក្មេងកំព្រាពីរនាក់មកចិញ្ចឹម ហើយទុកចិត្តព្រះ សម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់នាងទាំងមូល ដែលមានគ្នាប្រាំនាក់។ នាងធ្វើការបកប្រែសៀវភៅគ្រីស្ទបរិស័ទ ទៅជាភាសានៃប្រជាជននៅក្នុងតំបន់នោះ ហើយជួយរៀបចំសន្និបាតប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់ស្រ្តីមេម៉ាយផ្សេងទៀត។ អ្នកស្រី រ៉ូសបានយំ ខណៈពេលដែលនាងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីរឿងរ៉ាវរបស់នាង។ ប៉ុន្តែ រាល់បញ្ហានិមួយៗនៅក្នុងជីវិតរបស់នាង គឺនាងមានដំណោះស្រាយដ៏សាមញ្ញមួយ។ ដំណោះស្រាយនោះ គឺនាងមានព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ អំពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងជួបប្រទះនៅថ្ងៃនេះ។ លោកអេសាយបានរំឭកយើងថា ព្រះទ្រង់ស្គាល់យើងយ៉ាងជិតដឹតបំផុត ហាក់ដូចជាឈ្មោះរបស់យើងបានកត់ទុក នៅលើបាតនៃព្រះហស្តទ្រង់អញ្ចឹង(អេសាយ ៤៩:១៦)។ ពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះតម្រូវការរបស់អ្នកឯទៀតឡើយ សូម្បីតែអ្នកដែលជិតស្និទ្ធនឹងយើងបំផុតក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបអំពីភាពលម្អិតនៃជីវិតរបស់យើង គ្មានកន្លែងចន្លោះ។ ហើយទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ដើម្បីដឹកនាំ កម្សាន្តចិត្ត និងចម្រើនកម្លាំងយើង។
សូមគិតអំពីបញ្ហាទាំងប៉ុន្មាន ដែលអ្នកជួបប្រទះនៅខណៈពេលនេះ ហើយបន្ទាប់មក សូមសរសេរអំពីបញ្ហាទាំងនោះ រួចសរសេរនៅទន្ទឹមនឹងបញ្ហានីមួយៗថា “សម្រាប់បញ្ហានេះ…
អំណរនៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់
ក្នុងគោលជំនឿរបស់ពួកជំនុំវែសមីនស្ទ័រ គេជឿថា “គោលបំណងធំបំផុតដែលព្រះបានបង្កើតមនុស្សមក គឺដើម្បីថ្វាយសិរីរុងរឿងដល់ទ្រង់ ហើយមានអំណរជាមួយទ្រង់ជារៀងរហូត”។ ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានបទគម្ពីរជាច្រើនបានលើកទឹកចិត្ត ឲ្យយើងមានភាពកតញ្ញូពេញដោយសេចក្តីអំណរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ។ ពេលយើងគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ នោះយើងក៏កំពុងសរសើរដំកើងទ្រង់ថា ទ្រង់ជាប្រភពដែលបង្ហូរចេញនូវសេចក្តីល្អសប្បុរសគ្រប់យ៉ាង។
ពេលដែលយើងសរសើរព្រះចេញពីចិត្តរបស់យើង នោះយើងនឹងបានដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនឯងមានសេចក្តីអំណរជាទីបំផុត គឺត្រូវតាមគោលបំណងដែលទ្រង់បានបង្កើតយើងមក។ ដែលថ្ងៃរៀបលិចដ៏ស្រស់ស្អាត ឬទេសភាពវាលស្មៅដ៏សុខសាន្ត បានបង្ហាញអំពីព្រះតេជានុភាពរបស់ព្រះអាទិករ ជាយ៉ាងណា នោះការថ្វាយបង្គំក៏បាននាំយើង ឲ្យប្រកបស្និទ្ធស្នាលខាងឯវិញ្ញាណជាមួយទ្រង់យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានពោលថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ធំប្រសើរ គឺគួរសរសើរយ៉ាងក្រៃលែង . . . ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់នៅជិតនឹងអស់អ្នកដែលអំពាវនាវដល់ទ្រង់” (ទំនុកដំកើង ១៤៥:៣,១៨)។
ព្រះទ្រង់មិនត្រូវការការសរសើររបស់យើងទេ ប៉ុន្តែ យើងវិញទេដែលចាំបាច់ត្រូវសរសើរដំកើងទ្រង់។ ពេលយើងអរសប្បាយនៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់ នោះយើងនឹងបានឆ្អែតដោយសេចក្តីអំណរ ចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែលឥតព្រំដែន ព្រមទាំងបានអរសប្បាយចំពោះព្រះអង្គ ដែលបានយាងមកដើម្បីជួយសង្រ្គោះ និងស្អាងយើងឡើង។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានថ្លែងផងដែរថា “ទ្រង់នឹងបង្ហាញឲ្យទូលបង្គំឃើញផ្លូវជីវិតវិញ នៅចំពោះទ្រង់មានសេចក្ដីអំណរដ៏ពោរពេញ នៅព្រះហស្តស្ដាំទ្រង់មានសេចក្ដីអរសប្បាយជាដរាបតទៅ”(១៦:១១)។-DENNIS FISHER
អំនួតនៅខាងក្នុង
ពេលមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ធ្វើការវាយតម្លៃមកលើបងប្អូនរួមជំនឿម្នាក់ ដែលយើងស្គាល់ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា “បុរសម្នាក់នោះគិតថាខ្លួនឯងជាមនុស្សអស្ចារ្យ!”។ យើងគិតថា យើងបានឃើញវិញ្ញាណនៃភាពអំនួតនៅក្នុងខ្លួនគាត់។ យើងមានការសោកស្ដាយ នៅពេលដែលបានដឹងថា មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏ត្រូវបានគេចាប់កំហុស ក្នុងទង្វើខុសឆ្គងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយចំនួន។ គាត់លើកដំកើងខ្លួនឯង តែមិនបានទទួលលទ្ធផលល្អអ្វីឡើយ ក្រៅពីនាំរឿងឲ្យខ្លួនឯង។ យើងក៏ដឹងដែរថា បើយើងលើកដំកើងខ្លួន យើងក៏នឹងទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ផងដែរ។
យើងងាយនឹងមើលស្រាលអំពើបាបនៃអំនួត ដែលមានក្នុងចិត្តរបស់យើង។ ពេលដែលយើងបានរៀនសូត្រកាន់តែខ្ពស់ ហើយអរសប្បាយនឹងជោគជ័យកាន់តែច្រើន នោះក៏កាន់តែងាយនឹងគិតថា ខ្លួនឯងអស្ចារ្យ។ អំនួតមាននៅក្នុងក្រអៅបេះដូង នៃនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។
ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានការពិពណ៌នាថា លោកអែសរ៉ាគឺជា “ស្មៀនស្ទាត់ជំនាញខាងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ” (អែសរ៉ា ៧:៦)។ ស្ដេចអ័ថាស៊ើកសេសបានតែងតាំងគាត់ ឲ្យដឹកនាំពួកជននិរទេសសាសន៍ហេព្រើរ ធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅឯទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ពេលនោះ លោកអែសរ៉ាងាយនឹងត្រូវអារក្សល្បួង ឲ្យមានសេចក្តីអំណួត។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនដូច្នោះឡើយ។ លោកអែសរ៉ាមិនត្រឹមតែចេះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទេ គឺគាត់ក៏បានរស់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ផងដែរ។
បន្ទាប់ពីបានមកដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម លោកអែសរ៉ាបានដឹងថា ពួកប្រុសៗសាសន៍យូដាជាច្រើនបានរៀបការជាមួយស្រ្តីសាសន៍ដទៃ ដែលគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះដទៃ ដែលបានបង្ខូចដល់ការដឹកនាំរបស់ព្រះដ៏ពិត (៩:១-២)។ គាត់បានហែកសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់ ដោយសេចក្តីសោកសង្រេង ហើយបានអធិស្ឋានដោយការប្រែចិត្ត អស់ពីបេះដូង(ខ.៥-១៥)។ គាត់ជាអ្នកដឹកនាំ មានចំណេះដឹង និងមុខតំណែងខ្ពស់ តែគាត់មិនបានលើកដំកើងខ្លួនឯងឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានប្រើអ្វីដែលគាត់មាន ដោយសារគាត់ស្រឡាញ់ព្រះ និងរាស្រ្តរបស់ទ្រង់…
ទិដ្ឋភាពខាងក្នុង
លោក អារី វ៉ាន់ រីអេត (Arie van’t Riet) ជាអ្នកជំនាញផ្នែករូបវិទ្យាដែលបានចូលនិវត្ត។ គាត់បានបង្កើតស្នាដៃសីល្បៈតាមរបៀបមិនធម្មតា។ គាត់តម្រៀបរុក្ខជាតិ និងសាកសពសត្វផ្សេងៗចម្រុះចូលគ្នា ហើយក៏បានឆ្លុះមើលដោយកាំរស្មីអ៊ិច។ គាត់ក៏បានស្គែនរូបភាពដែលបានពីការថតកាំរស្មីអ៊ិចនោះ បញ្ចូលទៅក្នុងកុំព្យូទ័រ ហើយបន្ទាប់មក ក៏បន្ថែមពណ៌ពីលើផ្នែកពិសេសៗខ្លះ ក្នុងរូបភាពទាំងនោះ។ ការនេះបានក្លាយជាស្នាដៃសីល្បៈ ដែលបង្ហាញឲ្យឃើញរូបភាពដ៏សាំញ៉ាំនៅផែ្នកខាងក្នុងរបស់ផ្កា សត្វត្រី សត្វបក្សី សត្វល្មូន និងសត្វស្វា។
ទិដ្ឋភាពខាងក្នុងនៃរបស់អ្វីមួយ គឺច្រើនតែគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងមានសារៈសំខាន់ជាងទិដ្ឋភាពខាងក្រៅ។ ពេលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលត្រូវការជ្រើសរើសមនុស្សឲ្យឡើងសោយរាជ្យ លោកសាំយ៉ូអែលមានការចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះលោកអេលាប។ គ្រាន់តែបានសង្គេតមើលមួយភ្លែត លោកសាំយូអែលបានគិតថា លោកអេលាបមានលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលអាចធ្វើជាស្ដេចបន្ទាប់របស់ពួកអ៊ីស្រាអែល(១សាំយូអែល ១៦:៦)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកសាំយូអែល កុំឲ្យមើលតែឫកពាខាងក្រៅឡើយ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់លោកសាំយូអែលថា “មនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ” (ខ.៧)។ ព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសលោកដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្ដេចបន្ទាប់របស់អ៊ីស្រាអែលវិញ គឺមិនមែនលោកអេលាបទេ។
នៅពេលព្រះទ្រង់ទតមើលយើង ទ្រង់ផ្ដោតសំខាន់ទៅលើចិត្តរបស់យើង មិនមែនលើកម្ពស់របស់យើង ហើយផ្តោតជាសំខាន់លើស្ថានភាពខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង ជាជាងផ្តោតទៅលើទម្រង់មុខមាត់របស់យើង។ ព្រះអង្គមិនទតឃើញយើងថាចាស់ពេក ក្មេងពេក តូចពេក ឬធំពេកនោះទេ។ ទ្រង់ផ្ដោតជាសំខាន់ ទៅលើការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និងការយកចិត្តទុកដាក់របស់យើង ចំពោះសុខទុក្ខអ្នកដទៃទៀតជាដើម(ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩)។ បទគម្ពីរ២របាក្សត្រ ៦:៣០…
ការរង់ចាំចម្លើយ
កាលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំមានអាយុ១៥ឆ្នាំ នាងបានរត់ចេញពីផ្ទះ។ នាងបាត់ខ្លួន អស់រយៈពេលជាង៣សប្តាហ៍។ រយៈពេល៣សប្តាហ៍នោះ ជារយៈពេលដែលមានការពិបាកយូរបំផុតនៅក្នុងជីវិតគ្រួសារខ្ញុំ។ យើងខំស្វែងរកនាងគ្រប់ទីកន្លែង ហើយក៏បានស្វែងរកជំនួយ ពីអាជ្ញាធរ និងមិត្តភក្ដិផង។ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏អស់សង្ឃឹមនោះ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ បានរៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការរង់ចាំព្រះ ក្នុងការអធិស្ឋាន។ ពួកយើងបានប្រើកម្លាំង និងធនធានអស់ពីសមត្ថភាពហើយ។ យើងមានតែត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះប៉ុណ្ណោះ។
ក្នុងឱកាសទិវានៃលោកឪពុក យើងក៏បានរកឃើញនាង។ កាលនោះ យើងនៅកន្លែងចំណតរថយន្តរបស់ភោជនីយដ្ឋានមួយ កំពុងរៀបចំខ្លួនទៅទទួលទានអាហារពេលល្ងាច ហើយយើងក៏បានឮទូរស័ព្ទរោទិ៍ឡើង។ អ្នករត់តុម្នាក់ ក្នុងភោជនីយដ្ឋានផ្សេងទៀត បានប្រទះឃើញនាង។ កូនស្រីរបស់យើងកំពុងនៅចម្ងាយ ពីរបីផ្លូវពីពួកយើងប៉ុណ្ណោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បាននាំនាងមកដល់ផ្ទះវិញ ដោយសុវត្ថិភាព។
យើងត្រូវតែរង់ចាំព្រះឆ្លើយតប នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋាន។ យើងប្រហែលមិនដឹងថា ព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតប ដោយរបៀបណា និងនៅពេលណាទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចដាក់ចិត្តរង់ចាំទ្រង់ជានិច្ច។ ពេលខ្លះ យើងមិនបានទទួលចម្លើយ ចំពេលដែលយើងចង់បាននោះទេ។ បញ្ហាអាចប្រែជាធ្ងន់ទៅៗក៏មាន។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែបន្តអត់ធ្មត់ទ្រាំទ្រ ហើយបន្តមានជំនឿ ព្រមទាំងបន្តទូលអង្វរជានិច្ច។
ការរង់ចាំមិនមែនជារឿងងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែ លទ្ធផលចុងក្រោយ គឺសក្តិសមនឹងឲ្យយើងរង់ចាំ ទោះលទ្ធផលនោះមានលក្ខណៈដូចម្តេចក៏ដោយ។ ស្ដេចដាវីឌមានបន្ទូលយ៉ាងដូច្នេះថា “ឯអស់អ្នកដែលស្គាល់ព្រះនាមទ្រង់ គេនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ ដ្បិត ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់មិនបានបោះបង់ចោលពួកអ្នក ដែលស្វែងរកទ្រង់ឡើយ” (ទំនុកដំកើង…
ឈើឆ្កាង និងមកុដ
ព្រះវិហារវែសមិនស្ទ័រ អាបេយ នៅទីក្រុងឡុងដ៍ មានប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏សម្បូរបែប។ នៅសតវត្សរ៍ទី១០ ពួកសង្ឃបេនេឌីកធីន បានចាប់ផ្ដើមទំនៀមទម្លាប់នៃការថ្វាយបង្គំព្រះប្រចាំថ្ងៃ នៅទីនោះ ដែលគេនៅតែបន្តរហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។ ព្រះវិហារអាបេយ ក៏ជាទីកន្លែងបញ្ចុះសពនៃមនុស្សល្បីៗជាច្រើនផងដែរ ហើយស្តេចនៃប្រទេសអង់គ្លេស សុទ្ធតែបានទទួលពិធីអភិសេកបំពាក់ម្កុដគ្រងរាជ្យ នៅព្រះវិហារអាបេយនេះគ្រប់អង្គ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១០៦៦។ តាមពិត ក្នុងចំណោមក្សត្រទាំងអស់នោះ មានក្សត្រចំនួន១៧អង្គក៏ត្រូវបានបញ្ចុះសពនៅទីនោះផងដែរ មានន័យថា ព្រះរាជកិច្ចរបស់ពួកទ្រង់ ត្រូវបានបញ្ចប់ នៅត្រង់កន្លែងដែលខ្លួនបានចាប់ផ្ដើមនោះដែរ។
ទោះការបញ្ចុះសពរបស់ស្តេចទំាងនោះ មានភាពធំសម្បើមហួសហេតុយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មេដឹកនាំក្នុងពិភពលោក មានពេលឡើងកាន់អំណាច និងមានពេលដែលត្រូវចុះចេញ។ ពួកគេបានរស់នៅ ហើយក៏បានស្លាប់ទៅវិញ ជារឿងធម្មតា។ ប៉ុន្តែ មានព្រះមហាក្សត្រមួយអង្គ ព្រះនាម យេស៊ូវបានសុគតតែម្ដង តែព្រះសពរបស់ទ្រង់មិននៅក្នុងផ្នូរទៀតទេ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានយាងមកផែនដីជាលើកទីមួយ គេបំពាក់ផួងបន្លាឲ្យទ្រង់ ធ្វើជាមកុដ រួចត្រូវគេធ្វើគុតនៅលើឈើឆ្កាង ក្នុងនាមជា “ស្ដេចសាសន៍យូដា”(យ៉ូហាន ១៩:៣,១៩)។ ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ដោយជ័យជម្នះ នោះយើងរាល់គ្នាដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ ក៏មានសេចក្តីសង្ឃឹមថា នឹងមិនស្លាប់ជារៀងរហូតឡើយ ហើយក៏មានការធានាច្បាស់ថា យើងនឹងបានរស់ឡើងវិញជាមួយទ្រង់ជារៀងរហូត។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ។ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ” (យ៉ូហាន…
ផ្លូវដ៏រលាក់
មិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំម្នាក់ដែលចូលចិត្តទៅស្ទូចត្រីជាមួយខ្ញុំ បានប្រាប់ខ្ញុំថា មានបឹងមួយដែលមានដើមស្រល់ដុះជុំវិញ មានទីតាំងនៅជើងភ្នំខាងជើង របស់ភ្នំចាក់ហ៊ែនឌល រដ្ឋអ៊ីដាហូ។ មានពាក្យចចាមអារ៉ាមថា មានត្រីត្រោតធំៗណាស់ កំពុងពួនសំងំ ក្នុងបឹងនោះ។ គាត់ក៏បានយកខ្មៅដៃ និងកូនកន្សែងមួយសន្លឹក មកគូរផែនទីមួយឲ្យខ្ញុំ។ បីបួនសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានចាក់សាំងឡានរបស់ខ្ញុំ ហើយចេញដំណើរទៅតាមទិសដៅ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំបានគូសបង្ហាញក្នុងផែនទីនោះ។
ផែនទីរបស់គាត់បាននាំខ្ញុំធ្វើដំណើរ តាមផ្លូវអាក្រក់បំផុត ដែលខ្ញុំមិនដែលបើកបរពីមុនមក! វាជាផ្លូវចាស់មួយ ដែលគេបានឈូសឆាយកាត់ព្រៃសម្រាប់ឲ្យឡានធំៗដឹកឈើ ចេញពីព្រៃ ហើយក៏មិនដែលកែលម្អម្ដងណាឡើយ។ ផ្លូវនោះមានគ្រលុកទឹកច្រោះ ដើមឈើរលំកាត់ផ្លូវ ស្នាមខូងជ្រៅៗ និងមានថ្មធំៗដែលធ្វើឲ្យព្រឺឆ្អឹងខ្នង ហើយកល់បាតក្រោមឡានរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចំណាយពេលអស់កន្លះព្រឹក ទំរាំទៅដល់គោលដៅរបស់ខ្ញុំ ហើយនៅពេលខ្ញុំបានទៅដល់ ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា “ហេតុអ្វីមិត្តភក្តិខ្ញុំ ឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរតាមផ្លូវលំបាកដូច្នេះទៅវិញ?”
ប៉ុន្តែ បឹងនោះពិតជាអស្ចារ្យមែន។ ខ្ញុំក៏បានឃើញមានត្រីធំៗមែន! តាមពិត មិត្ដភក្ដិរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរតាមផ្លូវត្រូវហើយ គឺជាផ្លូវដែលខ្ញុំខ្លួនឯងក៏អាចជ្រើសរើសដែរ ហើយអាចនឹងអត់ធ្មត់ទ្រាំទ្របាន បើសិនជាខ្ញុំបានដឹងពីដំបូងថា មានអ្វីកំពុងរង់ចាំខ្ញុំ នៅចុងបញ្ចប់។
បទពិសោធន៍ថ្ងៃនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបទគម្ពីរដែលបានចែងថា “អស់ទាំងផ្លូវនៃព្រះយេហូវ៉ា សុទ្ធតែប្រកបដោយសេចក្ដីសប្បុរស នឹងសេចក្ដីពិត ចំពោះអស់អ្នកដែលកាន់តាមសេចក្ដីសញ្ញា នឹងសេចក្ដីបន្ទាល់របស់ទ្រង់” (ទំនុកដំកើង ២៥:១០)។ ផ្លូវរបស់ព្រះសម្រាប់យើង មានខ្លះរដិបរដុប និងរលាក់ ខ្លះទៀតគួរឲ្យនឿយហត់ និងគួរឲ្យធុញទ្រាន់…
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌
ការតប្រព័ន្ធខ្សែភ្លើងអន់ពេក បានបណ្ដាលឲ្យមានអគ្គីភ័យឆេះផ្ទះខ្ញុំ ដែលទើបតែសង់ថ្មីអស់រលីង។ អណ្ដាតភ្លើងបានលេបត្របាក់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំអស់ ក្នុងរយៈពេលប្រមាណជាមួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ដោយគ្មានបន្សល់ទុកអ្វីសោះ ក្រៅពីកំទេចបាក់បែក។ មានពេលមួយទៀត ពេលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានធ្វើដំណើរពីព្រះវិហារ ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅថ្ងៃអាទិត្យ ស្រាប់តែឃើញផ្ទះរបស់យើង ត្រូវចោរគាស់ចូល ហើយក៏បានលួចយកទ្រព្យសម្បត្តិយើងអស់មួយចំនួន។
នៅក្នុងពិភពលោកដែលមិនល្អឥតខ្ចោះនេះ ការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិខាងសាច់ឈាម បានកើតមានឡើងជាធម្មតាទៅហើយ ឧទាហរណ៍ យានយន្តត្រូវគេលួច ឬខូចខាត, កប៉ាល់បានលិច, អគារដួលរំលំ, ផ្ទះសម្បែងត្រូវទឹកជំនន់លិច និងរបស់ទ្រព្យផ្ទាល់ខ្លួនត្រូវចោរលួចប្លន់ជាដើម។ ហេតុនេះហើយបានជា ព្រះយេស៊ូវបានទូន្មានកុំឲ្យយើងទុកចិត្តលើទ្រព្យសម្បត្តិនៅផែនដី(ម៉ាថាយ ៦:១៩)។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចថា មានបុរសម្នាក់បានគណនាឃើញថា ខ្លួនមានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរ រួចក៏បានសម្រេចចិត្តបង្គរទុករបស់ទ្រព្យទាំងប៉ុន្មាន សម្រាប់ខ្លួនឯងដេកស៊ីសប្បាយ(លូកា ១២:១៦-២១)។ អ្នកនោះបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ចូរសម្រាកឲ្យបានស្រួល ហើយស៊ីផឹកសប្បាយចុះ” (ខ.១៩)។ ប៉ុន្តែ នៅយប់នោះឯង គាត់បានបាត់បង់គ្រប់យ៉ាង រួមទាំងជីវិតរបស់គាត់ដែរ។ សរុបសេចក្តីមក ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលថា “អ្នកណាដែលប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកបំរុងតែខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះសោះ នោះក៏ដូច្នោះដែរ” (ខ.២១)។
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅលោកិយនេះ គឺសម្រាប់ឲ្យមនុស្សប្រើជាបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានអ្វីដែលនៅស្ថិតស្ថេរជារហូតនោះឡើយ គឺមានតែកិច្ចការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងនាំមកនូវលទ្ធផលដ៏ស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច។ យើងអាចសន្សំទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅនគរស្ថានសួគ៌ តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ដែលមានដូចជា ការលះបង់ពេលវេលា និងធនធាន ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ…
ព្រះតម្រង់ផ្លូវឲ្យយើង
កាលពីមួយសតវត្សរ៍មុន បុរសម្នាក់់ អាយុ៤១ឆ្នាំ ឈ្មោះ អូសវល ឆេមបឺ(Oswald Chambers) បានធ្វើដំណើរមកដល់ប្រទេសអេស៊ីព្ទ ដើម្បីបម្រើការជាគ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់អង្គការ YMCA សម្រាប់កងទ័ពចក្រភពអង់គ្លេស ក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមលោកលើកទី១។ គេបានរៀបចំឲ្យគាត់ទៅធ្វើការក្នុងជំរំមួយ នៅតំបន់ហ្សេទួន ដែលនៅភាគខាងជើងទីក្រុងខៃរ៉ូ ចម្ងាយប្រហែល ៨គីឡូម៉ែត្រ។ នៅពេលយប់ដំបូងដែលគាត់បាននៅទីនោះ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី២៧ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩១៥ លោកឆេមបឺ បានសរសេរ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ថា “តំបន់នេះពិតជាទីរហោស្ថាន នៅក្នុងចិត្តរបស់កងទ័ព ហើយក៏ជាឱកាសដ៏ត្រចះត្រចង់សម្រាប់មនុស្សទាំងឡាយផង។ ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ជួបប្រទះអ្វីៗ ដែលមាននៅទីនេះពីមុនមកទេ ហើយខ្ញុំកំពុងតែរង់ចាំមើល ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះការថ្មីៗដែលព្រះទ្រង់នឹងធ្វើ ហើយរៀបចំ។”
លោកឆេមបឺរបានជឿ ហើយក៏បានអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូល ដែលមានចែងក្នុង សុភាសិត ៣:៥-៦ ថា “ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ។ ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង”។
បទគម្ពីរនេះមានការកម្សាន្តចិត្ត ហើយក៏មានការដាស់តឿនផងដែរ។ យើងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលដឹងថាព្រះអម្ចាស់នឹងដឹកនាំផ្លូវយើង ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវងប់ងល់នឹងផែនការរបស់យើងខ្លាំងពេក ដល់ថ្នាក់យើងប្រឆាំងនឹងការនាំផ្លូវ ឬការរៀបចំពេលវេលារបស់ព្រះនោះឡើយ។
លោកឆេមបឺរបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងគ្មានសិទ្ធិសម្រេចថា ព្រះទ្រង់គួរដាក់យើងឲ្យនៅកន្លែងណាមួយឡើយ ហើយក៏គ្មានសិទ្ធិដឹងជាមុនថា តើយើងសក្ដិសមនៅទីនោះឬក៏អត់។ ព្រះទ្រង់ជាវិស្វករដែលរៀបចំគ្រប់ការទាំងអស់។ ទោះទ្រង់ដាក់យើងឲ្យនៅទីណាក៏ដោយ ក៏គោលបំណងធំបំផុតរបស់យើង…