ផ្តោតទៅលើព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំង ជាងខ្លួនឯង
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងបម្រើការ ជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកជំនុំមួយកន្លែង លីបប៊ី(Libby)កូនស្រីខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា “ប៉ា យើងមានឈ្មោះល្បីឬទេ?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “លីបប៊ី យើងមិនល្បីឈ្មោះទេ”។ នាងក៏បានគិតមួយសន្ទុះ ហើយនិយាយទាំងតូចចិត្តថា “ប៉ុន្តែ បើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនស្គាល់យើង នោះយើងល្បីហើយ!”
ឱលីបប៊ីដ៏កំសត់អើយ! នាងមានអាយុទើបតែ៧ឆ្នាំសោះ ក៏មានបញ្ហាមួយ ដែលមនុស្សជាច្រើនកំពុងជួបប្រទះ ពេញមួយជីវិត។ គឺបញ្ញា ដែលពួកគេសួរខ្លួនឯងថា តើមាននរណាខ្លះឲ្យតម្លៃយើង ហើយតើយើងបានទទួលការទទួលស្គាល់ ដែលយើងសមនឹងទទួលឬទេ?
ការចង់បានការទទួលស្គាល់ គឺមិនមែនជាកំហុសឆ្គងទេ បើសិនជាយើងនៅតែផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ ការគិតអំពីខ្លួនឯងពេក ធ្វើឲ្យយើងភ្លេចគិតអំពីព្រះអង្គ។
ក្នុងការរស់នៅ យើងមិនអាចផ្តោតទាំងស្រុង ទៅលើខ្លួនឯងផង និងទៅលើព្រះយេស៊ូវផងបានទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់បានរាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់(ភីលីព ៣:៨)។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលត្រូវសម្រេចចិត្តថា ត្រូវជ្រើសរើសយកខ្លួនឯង ឬរើសយកព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏ជ្រើសរើសយកព្រះយេស៊ូវ ដោយជម្រុះចោលការអ្វីដែលនាំឲ្យគាត់គិតពីខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យគាត់អាចផ្តោតទៅលើការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ និងពិសោធនឹងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ(ខ.៧-៨,១០)។
យើងក៏ត្រូវមានការសម្រេចចិត្តដូចគាត់ផងដែរ។ តើយើងត្រូវរស់នៅ ដើម្បីឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ចំពោះយើងឬ? ពុំនោះទេ តើយើងនឹងផ្តោតទៅលើការស្គាល់ និងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គឲ្យបានកាន់តែជិតស្និទ្ធឬទេ?-Joe Stowell
សូមឲ្យខ្ញុំច្រៀងសរសើរ
ពេលមួយខ្ញុំបានសួរមិត្តភក្តិខ្ញុំ អំពីសុខទុក្ខរបស់ម្តាយគាត់។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ជម្ងឺបាត់ការចងចាំបានធ្វើឲ្យគាត់ភ្លេចឈ្មោះមនុស្សជាច្រើន និងបានភ្លេចអ្វីៗដែលបានកើតឡើងកាលពីមុន។ គាត់បាននិយាយទៀតថា ទោះបីជាមានបញ្ហាដូចនេះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែអាចអង្គុយលេងព្យាណូ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើក្រដាស់ភ្លេងជាជំនួយ ហើយគាត់បានលេងបទទំនុកបរិសុទ្ធបានយ៉ាងពិរោះ តាមការចងចាំរបស់គាត់។
កាលពី២៥០០ឆ្នាំមុន លោកប្លាតុង និងលោកអារីស្តូត ដែលជាទស្សនវិទូក្រិក នៅសម័យបុរាណបានសរសេរអំពីអំណាចរបស់តន្រ្តី ដែលអាចជួយ និងព្យាបាលជម្ងឺ។ ប៉ុន្តែ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ មុនសម័យនោះ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលមានការជ្រួតជ្រាប ទៅដោយបទចម្រៀង ដែលរាប់ចាប់តាំងពីបទគម្ពីរដែលបានចែង អំពីលោកយូបាល ដែលជា “ឪពុកនៃពួកអ្នកលេងស៊ុង និងខ្លុយ”(លោកុប្បត្តិ ៤:២១) រហូតដល់បទគម្ពីរដែលចែងអំពីពួកអ្នកដែល “ច្រៀងទំនុករបស់លោកម៉ូសេ ជាបាវបំរើនៃព្រះ និងទំនុករបស់កូនចៀម”(វិវរណៈ ១៥:៣)។ ដូចនេះ បណ្តាទំព័រនៃព្រះគម្ពីរបានបន្លឺសំនៀងដ៏ពិរោះនៃតន្រ្តី។ ជាញឹកញាប់ គេហៅកណ្ឌទំនុកដំកើងថា “កណ្ឌបទចម្រៀងនៃព្រះគម្ពីរ” ដែលនាំចិត្តយើង ឲ្យគិតដល់សេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានបញ្ចប់ ដោយពាក្យថា “គួរឲ្យជីវិតទាំងឡាយដែលមានដង្ហើម បានសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ”(ទំនុកដំកើង ១៥០:៦) ដែលនេះជាការអញ្ជើញយើងម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវឲ្យព្រះអង្គធ្វើការក្នុងចិត្តយើង ដោយប្រើតន្ត្រីចម្រៀង ដូចនៅសម័យមុនផងដែរ។ ទោះបីជាយើងជួបបញ្ហាអ្វីក៏ដោយនៅពេលថ្ងៃ ចូរយើងច្រៀងសរសើរព្រះអង្គនៅពេលល្ងាចថា “ឱព្រះដ៏ជាកំឡាំងនៃទូលបង្គំអើយ…
នៅជាមួយព្រះអង្គរៀងរហូត!
ក្នុងឆ្នាំ១៨៥៩ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏វឹកវរ មុនពេលសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅសហរដ្ឋអាមេរិក លោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) មានឱកាសឡើងថ្លែងសន្ទរកថា ទៅកាន់សមាគមន៍កសិកម្ម ក្នុងក្រុងមីវូគី រដ្ឋវីសខុនស៊ីន។ ពេលនោះ គាត់បានចែកចាយ អំពីរឿងរបស់ស្តេចនៅសម័យបុរាណមួយអង្គ ដែលស្វែងរកពាក្យសម្តី “ដែលនិយាយត្រូវ ហើយសមរម្យ សម្រាប់គ្រប់សម័យកាល និងគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់”។ បណ្តាទីប្រឹក្សាដ៏ឆ្លាតវ័យរបស់ទ្រង់ ក៏បានទូលថ្វាយទ្រង់ថា “ពាក្យសម្តីប្រភេទនោះ ក៏គង់តែកន្លងផុតទៅដែរ។ គ្មានអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរទេ”។
ជាការពិតណាស់ ពាក្យមួយប្រយោគនេះពិតជានិយាយត្រូវ សម្រាប់ពិភពលោក ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលការអាក្រក់កំពុងតែកើនឡើងជានិច្ច។ បញ្ហានេះមិនគ្រាន់តែបានកើតឡើង ចំពោះពិភពលោកប៉ុណ្ណោះទេ ព្រោះយើងក៏កំពុងតែប្រឈមមុខនឹងការពិត ក្នុងជីវិតយើង ដែលពេលវេលាដែលយើងនៅសល់លើផែនដីនេះ កំពុងតែខើចទៅៗ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ ដ្បិតជីវិតអ្នករាល់គ្នាជាអ្វី គឺជាចំហាយទឹកទេតើ ដែលឃើញតែ១ភ្លែត រួចបាត់ទៅ”(យ៉ាកុប ៤:១៤)។
ទោះបីជាជីវិតយើងសព្វថ្ងៃ គ្រាន់តែជាជីវិតបណ្តោះអាសន្ន ហើយនឹងត្រូវបញ្ចប់ក៏ដោយ ក៏ព្រះដែលយើងថ្វាយបង្គំ និងបម្រើ គឺជាព្រះដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះអង្គបានចែករំលែកជីវិតអស់កល្បជាមួយយើង តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ព្រះនាមយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាអំណោយដល់យើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា យើងនឹងមានជីវិតដែលនឹងគ្មានទីបញ្ចប់។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(យ៉ូហាន…
សត្វតោដែលចេះព្រូស
មានពេលមួយ ភ្ញៀវទាំងឡាយដែលមកទស្សនានៅសួនសត្វមួយ មានការខឹងសម្បា ពេលដែល “សត្វតោអាហ្វ្រិក” បានចេះព្រូសដូចឆ្កែ ជាជាងស្រែកគ្រហឹមដូចសត្វតោ។ បុគ្គលិកសួនសត្វនោះ ក៏បានប្រាប់គេថា ពួកគេបានតុបតែងខ្លួនសត្វឆ្កែពូជទីបេ(ដែលជាឆ្កែដ៏ធំ) បន្លំធ្វើជាសត្វតោ ព្រោះពួកគេមិនមានលទ្ធភាពទិញសត្វតោអាហ្វ្រិកទេ។ ជាការពិតណាស់ បញ្ហានេះបានធ្វើឲ្យសួនសត្វនេះខូចឈ្មោះ បាត់បង់ការជឿជាក់ ហើយមនុស្សម្នាមិនងាយនឹងទៅលេងសួនសត្វនោះទៀតឡើយ។
កេរ្តិ៍ឈ្មោះមានភាពផុយស្រួលណាស់។ កាលបើបានខូចហើយ នោះមិនងាយនឹងកែខៃឲ្យដូចដើមឡើយ។ វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ ដែលមានមនុស្សជាច្រើន បានលះបង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះដ៏ល្អ ដើម្បីឲ្យបានអំណាច ឥទ្ធិពល ឬផលកម្រៃ។ យើងក៏អាចជួបរឿងនេះផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “នាមឈ្មោះល្អ នោះគួររើសយក ជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើន ហើយចិត្តដែលប្រកបដោយគុណនោះវិសេសជាងប្រាក់នឹងមាសផង”(សុភាសិត ២២:១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះទ្រង់កំពុងតែប្រាប់យើងថា តម្លៃដ៏ពិតមិនមាននៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិទេ តែមាននៅក្នុងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើង។
ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងមានព្រះនាមព្រះអង្គនៅជាប់នឹងជីវិតយើង។ ដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង យើងត្រូវរស់នៅដោយទីបន្ទាល់ ដែលសក្តិសមនឹងព្រះនាមព្រះអង្គ ដោយឆ្លុះបញ្ចាំង ឲ្យគេឃើញថា យើងមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ នៅក្នុងពាក្យសម្តី និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។
ពេលដែលយើងដួល ព្រះអង្គលើកយើងឡើង ម្តងហើយម្តងទៀត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ គំរូដ៏ល្អរបស់យើង នឹងនាំឲ្យមនុស្សនៅក្បែរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានរំដោះយើង និងធ្វើឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែ(ម៉ាថាយ ៥:១៦) ដ្បិតព្រះនាមព្រះអម្ចាស់សក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ ព្រះកិត្តិនាម និងការសរសើរគ្រប់យ៉ាង។-Poh Fang…
ក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់បន្តទៅមុខ
យន្តហោះឈ្មោះ សូឡា អ៊ីមផាល(Solar Impulse) មានដំណើរការ ដោយថាមពលព្រះអាទិត្យ ដែលអាចឲ្យវាបានហោះហើរបានទាំងយប់ថ្ងៃ ដោយមិនប្រើប្រេងឥន្ធនៈ។ លោកបឺត្រាន ពីកាដ(Bertrand Piccard) និងលោក អនដ្រេ បូសបឺក(Andre Borschberg) ជាអ្នកឆ្នែបង្កើតយន្តហោះនេះឡើង។ អ្នកទាំងពីរសង្ឃឹមថា ខ្លួនអាចបើកយន្តហោះនេះ ជុំវិញពិភពលោក។ យន្តហោះនេះអាចហោះហើរពេញមួយថ្ងៃ ដោយថាមពលព្រះអាទិត្យ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ វាក៏បានសន្សំថាមពលល្មមនឹងអាចហោះហើរពេញមួយយប់ទៀត។ បានជាលោកពីកាដមានប្រសាសន៍ថា “នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ថ្ងៃក៏បានរះឡើង ដែលនាំឲ្យយើងក៏មានក្តីសង្ឃឹមជាថ្មីថា យើងអាចបន្តហោះហើរទៀត”។
ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីការដែលថ្ងៃរះនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹម ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីបទគម្ពីរបរិទេវ ជំពូក៣ ដែលខ្ញុំបានអាន តាមកាលវិភាគប្រចាំថ្ងៃ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងថា “ខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង។ គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ។ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់”(ខ.២១-២៣)។ ពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអស់សង្ឃឹម ដោយសារទីក្រុងយេរូសាឡិម កំពុងតែត្រូវចក្រភពបាប៊ីឡូនឈ្លានពាន លោកយេរេមាបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគេនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម ព្រោះព្រះអម្ចាស់នៅតែមានសេចក្តីមេត្តា និងក្តីអាណិតអាសូរ។
ជួនកាល សេចក្តីទុក្ខយើងហាក់ដូចជាកាន់តែអាក្រក់ឡើង នៅពេលយប់ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃរះនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ក៏បាននាំមកនូវក្តីសង្ឃឹមជាថ្មី គឺសង្ឃឹមថា យើងអាចបន្តទៅមុខទៀត។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងទុកថា…
មិនបានអរគុណសូម្បីតែបន្តិច
នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ ផ្លូវថ្នល់មានការចង្អៀតយ៉ាងខ្លាំង ហើយអ្នកធ្វើដំណើរម្នាក់ៗកំពុងមានការតប់ប្រម៉ល់នឹងអាកាសធាតុដ៏ក្តៅហែង។ ពេលនោះខ្ញុំបានកត់សំគាល់យុវជនពីរនាក់ ដែលនៅក្នុងរថយន្តមួយគ្រឿង កំពុងព្យាយាមបត់ចូលផ្លូវដ៏មមាញឹក ចេញពីផ្លូវរបស់ភោជនីយដ្ឋានអាហាររហ័ស។ ឡានដែលនៅខាងមុខខ្ញុំក៏បានទុកផ្លូវឲ្យពួកគេបត់ចូល។ ខ្ញុំក៏គិតថា នេះជាការល្អណាស់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយុវជនទាំងពីរនាក់នោះ មិនបានងក់ក្បាល ឬគ្រវីដៃ ដើម្បីសម្តែងការអរគុណដាក់គាត់ គាត់ក៏ប្រែជាមានកំហឹង។ ដំបូង គាត់បើកកញ្ចក់ទ្វារឡានគាត់ រួចស្រែកគំហកដាក់យុវជនទាំងពីរ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បើកឡានស្ទុះទៅមុខ គឺហាក់ដូចជាចង់បើកបំបុកឡានរបស់គេពីក្រោយ ទាំងចុចស៊ីផ្លេ ហើយបន្តស្រែកដាក់គេទៀត ដើម្បីបញ្ចេញកំហឹង។ ក្នុងចំណោមពួកគេ តើនរណា “ខុសខ្លាំងជាងគេ”? តើការបញ្ចេញកំហឹងរបស់គាត់ជាការត្រឹមត្រូវឬទេ ពេលដែលយុវជននោះមិនបានសម្តែងការអរគុណចំពោះគាត់? តើយុវជននោះបានជំពាក់ការអរគុណ ចំពោះគាត់ឬទេ?
ជាការពិតណាស់ ពេលដែលបុរសកើតឃ្លង់ទាំង១០នាក់ បានទទួលការប្រោសឲ្យជាពីព្រះយេស៊ូវ ពួកគេបានជំពាក់ការដឹងគុណចំពោះព្រះអង្គ។ តើហេតុអ្វីបានជាក្នុងចំណោមពួកគេ មានតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះតែបានត្រឡប់មកអរព្រះគុណព្រះអង្គ? ពេលនោះព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយតបថា “តើឃើញមានតែសាសន៍ដទៃ១នេះ វិលមកសរសើរដល់ព្រះទេឬ”(លូកា ១៧:១៨)។ ព្រះអង្គជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច តែបានទទួលការអរព្រះគុណពីមនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោម១០នាក់ ដែលព្រះអង្គបានប្រោសឲ្យជា ចុះទំរាំតែយើងដែលជាមនុស្សធម្មតា តើយើងចង់រំពឹងឲ្យមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដឹងគុណយើង? ដូចនេះ យកល្អ យើងគួរធ្វើការល្អ ដើម្បីថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ហើយបម្រើអ្នកដទៃ ជាជាងធ្វើការទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យគេដឹងគុណ ឬសរសើរយើង។
សូមឲ្យគេបានឃើញព្រះគុណព្រះនៅក្នុងយើង ទោះបីជាគេមិនបានអគុណយើងក៏ដោយ។-Randy Kilgore
ព្រះអង្គមិនបានភ្លេចខ្ញុំទេ
ការរង់ចាំ តែងតែមានការពិបាក ទោះជានៅពេលណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែ យើងងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់បានភ្លេចយើង កាលណាពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅ ជាច្រើនថ្ងៃ ច្រើនអាទិត្យ ឬច្រើនខែ ហើយការអធិស្ឋានរបស់យើងហាក់ដូចជាគ្មានការឆ្លើយតបពីព្រះទេនោះ។ ការរង់ចាំមានការពិបាកនៅពេលយប់ ខ្លាំងជាងពេលថ្ងៃ។ ដោយសារនៅពេលថ្ងៃមានកិច្ចការជាច្រើនដែលយើងធ្វើ ដែលធ្វើឲ្យយើងមិនសូវគិតអំពីការរង់ចាំនោះ តែនៅពេលយប់ យើងពិតជាមានការពិបាកនៅក្នុងការជម្នះអារម្មណ៍អន្ទះសារ។ ការព្រួយបារម្ភក៏បានគ្របសង្កត់ចិត្តយើងកាន់តែខ្លាំង ហើយយើងហាក់ដូចជាស្ថិតក្នុងពិភពងងឹតដែលមិនចេះចប់។ យើងក៏ប្រែជាខ្សោះអស់កម្លាំង គឺហាក់ដូចជាមិនអាចប្រឈមមុខនឹងថ្ងៃស្អែកបានឡើយ។
យ៉ាងណាមិញ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ក៏មានអារម្មណ៍ខ្សោះល្វើយ នៅក្នុងការរង់ចាំផងដែរ(ទំនុកដំកើង ១៣:១)។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គេបានបោះបង់គាត់ចោល គឺហាក់ដូចជាពួកសត្រូវកំពុងតែមានប្រៀបមកលើខ្លួនហើយ(ខ.២)។ យើងងាយនឹងបាក់ទឹកចិត្ត ពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំព្រះដោះស្រាយបញ្ហាដ៏ពិបាកណាមួយ ឬរង់ចាំព្រះអង្គឆ្លើយតបការអធិស្ឋានដែលយើងបានទូលសូមព្រះអង្គជាច្រើនដង។
សាតាំងបានខ្សិបថា ព្រះបានភ្លេចយើងហើយ ហើយអ្វីៗមិនអាចល្អប្រសើរឡើងវិញឡើយ។ ការល្បួងប្រហែលជានាំឲ្យយើងអស់សង្ឃឹម។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើយើងត្រូវអានព្រះគម្ពីរ ឬអធិស្ឋានធ្វើអ្វីទៀត? ហេតុអ្វីបានជាយើងចាំបាច់ត្រូវព្យាយាមទៅថ្វាយបង្គំព្រះ ជាមួយនឹងគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត? ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា យើងត្រូវការភាពរស់រវើកខាងវិញ្ញាណជាទីបំផុត ពេលដែលយើងកំពុងរង់ចំា។ យើងត្រូវបន្តអធិស្ឋាន អានព្រះគម្ពីរ និងធ្វើកិច្ចការខាងវិញ្ញាណដទៃទៀត ដើម្បីឲ្យយើងមានភាពនឹងន នៅក្នុងការបង្ហូរចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយដើម្បីឲ្យយើងងាយនឹងឆ្លើយតប ចំពោះការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ។
អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងមានដំណោះស្រាយមួយ។ គឺគាត់បានជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយរំឭកខ្លួនឯង អំពីព្រះពរដែលគាត់ធ្លាប់ទទួលកាលពីមុន ហើយសរសើរដំកើងព្រះអស់ពីចិត្ត ដែលព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចគាត់ឡើយ។ ដូចនេះ…
ផឹកទឹកឲ្យបានច្រើន
ភ្ញៀវទេសចរណ៍ដែលទៅលេងរដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ តែងតែមានបញ្ហាខ្វះជាតិទឹកដោយមិនដឹងខ្លួន។ អាកាសធាតុស្ងួត និងកំដៅព្រះអាទិត្យដ៏ខ្លាំង ជាពិសេសនៅលើភ្នំ អាចធ្វើឲ្យបាត់ជាតិទឹកក្នុងខ្លួនយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅលើផែនទី និងស្លាកសញ្ញាសម្រាប់អ្នកទេសចរ មានពាក្យលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគេពិសារទឹកឲ្យបានច្រើន។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ គេច្រើនតែប្រើទឹក ជានិមិត្តរូបនៃអង្គព្រះយេស៊ូវ ដែលជាទឹកដ៏រស់ ហើយអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់យើងបាន។ ដូច្នេះ នេះពិតជាស័ក្ដិសមបំផុត ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានការសន្ទនា ដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់បំផុត នៅឯអណ្ដូង (យ៉ូហាន ៤:១-៤២)។ ការសន្ទនានោះបានចាប់ផ្ដើមឡើង ពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុំទឹកពីស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ដើម្បីសោយ(ខ. ៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់នាងថា “អស់អ្នកណាដែលផឹកទឹកនេះ[ខាងរូបសាច់] នឹងត្រូវស្រេកទៀត តែអ្នកណាដែលផឹកទឹកខ្ញុំឲ្យនោះ នឹងមិនស្រេកទៀតឡើយ ទឹកដែលខ្ញុំឲ្យ នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(ខ.១៣-១៤)។
ការសន្ទនានេះបាននាំឲ្យស្រ្ដីម្នាក់នោះ និងមនុស្សជាច្រើន នៅក្នុងភូមិដែលនាងរស់នៅ បាននាំគ្នាជឿថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជា “ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះដ៏ជួយសង្រ្គោះមនុស្សលោក”(ខ.៤២)។
យើងមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានទឹកបានទេ។ ហើយយើងក៏មិនអាចមានជីវិតដ៏ពិត នៅពេលឥឡូវនេះ ឬក្នុងពេលអស់កល្បជានិច្ច ដោយគ្មានទឹករស់ ដែលយើងទទួលបានមកពីការស្គាល់ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានឡើយ។ យើងអាចផឹកពីទឹករបស់ព្រះអង្គ ដែលប្រទានឲ្យមានជីវិត នៅថ្ងៃនេះបាន។—David McCasland
សេចក្តីក្លាហានដ៏លេចធ្លោរ
មានការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មអំពីនាឡិកា តាមវិទ្យុ បានលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកស្ដាប់ទាំងឡាយ ទិញនាឡិកាដែលខ្សែរបស់វាមានពណ៌ភ្លឺផ្លេក ហើយបន្ទាប់មក ពាក់នាឡិកានោះ ជាមួយនឹងសំលៀកបំពាក់ដែលមានពណ៌ផ្សេងទៀត។ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនោះ បាននិយាយទៀតថា នៅពេលដែលមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ នឹងនាឡិការបស់លោកអ្នក ដោយសារពណ៌ដែលលេចធ្លោរបស់វា “នោះគេនឹងឃើញថា លោកអ្នកមានពណ៌ភ្លឺផ្លេក។ ហើយគេនឹងចង់ឲ្យខ្លួនគេ បានស្រស់សង្ហាដូចជាលោកអ្នកដែរ។” នៅត្រង់ចំណុចនេះ បញ្ជាក់ថា មានអ្វីមួយនៅក្នុងខ្លួនយើង ដែលចូលចិត្តឲ្យគេយកគំរូតាមខ្លួន។
បើសិនជាអ្នកអានបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៤ មិនបានស៊ីជម្រៅទេ នោះលោកអ្នកអាចនឹងគិតថា លោកសាវ័កប៉ុលហាក់ដូចជាអួតបន្តិច នៅពេលដែលគាត់បង្រៀនគេ ឲ្យយកតម្រាប់តាមគាត់ ក្នុងការលះបង់ខ្លួនរបស់គាត់ថ្វាយព្រះ(ខ.១៦)។ ប៉ុន្តែ បើយើងពិចារណាឲ្យបានដឹតដល់ អំពីពាក្យសម្តីរបស់លោកប៉ុល ត្រង់ចំណុចនេះ នោះយើងនឹងបានយល់ ពីមូលហេតុដែលគាត់បានសរសេរប្រាប់គេ យ៉ាងមានទំនុកចិត្តបែបនេះ។ គាត់អាចសុំឲ្យមនុស្សត្រាប់តាមគាត់ ព្រោះគាត់បានត្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ (១១:១) ដែលព្រះអង្គជាបាវបម្រើដ៏អស្ចារ្យជាងគេ។
ការរងទុក្ខបៀតបៀនដែលគាត់ទ្រាំទ្រ និងការងារដែលគាត់មាននៅក្នុងពួកជំនុំ(៤:១០-១៧) គ្រប់ការទាំងអស់កើតឡើង ដោយព្រោះប៉ុលបានត្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ។ នៅពេលគាត់លើកឡើងថា ទោះបីជាពួកកូរិនថូសមានគ្រូបង្រៀនដល់ ១ម៉ឺននាក់ ក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែជាឪពុក នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេដដែល (ខ.១៥) គាត់ដឹងច្បាស់ជានិច្ចថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាហេតុផលតែមួយគត់ ដែលមនុស្សអាចនឹងទុកចិត្តលើសេចក្តីបង្រៀនរបស់គាត់បាន។
បើសិនជាយើងចង់ឲ្យមនុស្សត្រាប់តាមយើង ដំបូងយើងត្រូវតែត្រាប់តាមព្រះអម្ចាស់នៃយើងជាមុនសិន។ បើសិនជាយើងមានហេតុផលណាមួយ ដើម្បីឲ្យគេត្រាប់តាមគំរូយើង ហើយបើសិនជាយើងមានសេចក្តីក្លាហានណា…
តើខ្ញុំជានរណា?
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ លោកប៊ីលី ហ្គ្រាហាំ(Billy Graham) ដែលជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញ ក្នុងពិភពលោក បានរៀបចំពេល ទៅអធិប្បាយនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ ខេមប្រ៊ីជ (Cambridge University) ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ប៉ុន្តែ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនមានចំណេះគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនឹងថ្លែងទៅកាន់ក្រុមអ្នករៀនបានខ្ពង់ខ្ពស់នៅទីនោះទេ។ គាត់ឥតមានសញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ ហើយក៏មិនដែលបានចូលរៀន នៅសាលាព្រះគម្ពីរដែរ។ លោក ប៊ីលី ក៏បានប្រាប់រឿងនេះ ដល់មិត្តភក្ដិជិតស្និទ្ធរបស់គាត់ម្នាក់ថា “ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ និងគ្មានការត្រៀមខ្លួនទាំងស្រុង សម្រាប់ទៅបំពេញបេសកកម្ម ដូចលើកនេះឡើយ។” គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមជំនួយមកពីព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រើគាត់ឲ្យចែកចាយ អំពីសេចក្ដីពិតដ៏សាមញ្ញនៃដំណឹងល្អ និងអំពីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
លោកម៉ូសេក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា គ្មានសមត្ថភាពផងដែរ នៅពេលព្រះទ្រង់បានរើសគាត់ ឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចផារ៉ោន ឲ្យដោះលែងពួកកូនចៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ លោកម៉ូសេបានទូលសួរព្រះថា “តើទូលបង្គំជាអ្វី ដែលព្រះអង្គឲ្យទូលបង្គំទៅឯផារ៉ោន?”(និក្ខមនំ ៣:១១)។ លោកម៉ូសេប្រហែលជាមានចម្ងល់អំពីប្រសិទ្ធភាពរបស់ខ្លួន ក្នុងការបំពេញកិច្ចការនេះ ដោយព្រោះតែគាត់ “មិនសូវមានវោហារ”(៤:១០) តែព្រះទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា “អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯងជាប្រាកដ”(៣:១២)។ លោកម៉ូសេដឹងថា គាត់ត្រូវតែរួមចំណែក នៅក្នុងផែនការជួយសង្រ្គោះរបស់ព្រះ ហើយត្រូវប្រាប់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ថានរណាបានចាត់ឲ្យគាត់មក បានជាគាត់ទូលសួរដល់ព្រះថា “តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំប្រាប់គេថាដូចម្ដេច?” ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា “ឯងត្រូវឆ្លើយប្រាប់ដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលដូច្នេះថា ព្រះដ៏ជាព្រះទ្រង់បានចាត់ឲ្យខ្ញុំមកឯអ្នករាល់គ្នា” (ខ.១៣-១៤)។ ពេលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ”…