ព្រះអង្គបានប្រទានលើសតម្រូវការ
ស្រ្តីម្នាក់យល់ឃើញថា គាត់បានចំណាយច្រើនពេក សម្រាប់ការទិញអំណោយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារគាត់ ដូចនេះ នៅឆ្នាំមួយនោះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើខុសពីនេះ។ រយៈពេល២បីខែ មុនពេលថ្ងៃបុណ្យណូអែលមកដល់ គាត់ក៏បានទៅកន្លែងដែលគេដាក់តាំងលក់ឥវ៉ាន់មុខផ្ទះ ដើម្បីទិញរបស់របស់ថោកៗ ដែលគេបានប្រើហើយ។ គាត់ក៏បានទិញបានអំណោយច្រើនលើសធម្មតា ដោយចំណាយតិចជាងមុន។ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល កូនៗរបស់គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ នៅក្នុងការបើកប្រអប់អំណោយមួយហើយមួយទៀត។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកគេនៅមានអំណោយដែលត្រូវបើកទៀត។ ស្រ្តីជាម្តាយមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនបានធ្វើខុសនឹងកូន ដូចមិនបានទិញអំណោយថ្មីៗ ឲ្យពួកគេ ដូចនេះ គាត់ក៏មានអំណោយបន្ថែមទៀតសម្រាប់ពួកគេ នៅព្រឹកបន្ទាប់។ ក្មេងៗក៏បានចាប់ផ្តើមបើកអំណោយទាំងនោះ តែភ្លាមៗនោះ ពួកគេក៏បានរអ៊ូថា “កូនបានបើកអំណោយឡើងហត់ហើយ! ម៉ាក់ផ្តល់អំណោយឲ្យកូនៗច្រើនណាស់!” តាមធម្មតា ក្មេងៗមិនមានការឆ្លើយតបដូចនេះ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលឡើយ។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងនូវអ្វីៗជាច្រើន ប៉ុន្តែ យើងហាក់ដូចជាស្វែងរកអ្វីៗជាបន្ថែមទៀត ដូចជា : ផ្ទះធំជាងមុន ឡានល្អជាងមុន ប្រាក់កាន់តែច្រើនក្នុងធនាគា ។ល។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យរំឭកសមាជិកពួកជំនុំរបស់គាត់ថា “ដ្បិតយើងរាល់គ្នាមិនបានយកអ្វី ចូលមកក្នុងលោកីយ៍នេះទេ ហើយច្បាស់ជាយើងពុំអាចនឹងយកអ្វីចេញទៅវិញបានដែរ តែបើមានអាហារទទួលទាន និងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៧-៨)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងនូវខ្យល់ដង្ហើម និងជីវិត និងបំពេញតម្រូវការផ្សេងៗរបស់យើង។ តើចិត្តយើងនឹងស្រស់ថ្លាយ៉ាងណា ពេលដែលយើងបានអរសប្បាយ និងស្កប់ចិត្ត នឹងអំណោយរបស់ព្រះអង្គ ហើយទូលព្រះអង្គថា…
លើសពីសមត្ថភាពរបស់យើង
ដើមសេដានៅរដ្ឋអាឡាស្កា បានយោលយោកពីម្ខាងទៅម្ខាង ដោយសារកម្លាំងខ្យល់ខ្លាំង ក្នុងពេលមានព្យុះ។ អ្នកស្រីរេជី(Regie) ស្រឡាញ់ដើមសេដាមួយដើមនោះណាស់ ដោយសារវាមិនគ្រាន់តែបានផ្តល់ម្លប់ ក្នុងរដូវក្តៅប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានជួយឲ្យក្រុមគ្រួសារនាងអាចរស់នៅដាច់ពីគេផងដែរ។ នៅថ្ងៃនោះ ខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវ កំពុងតែរំលើងឫសរបស់វា។ អ្នកស្រីរេជី និងកូនប្រុសរបស់គាត់អាយុ១៥ឆ្នាំ ក៏បានរត់ទៅជួយសង្រ្គោះវា។ អ្នកទាំងពីរក៏បានយកឈើទល់វា កុំឲ្យដួល ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនមានភាពរឹងមាំល្មមនឹងអាចជួយវាបានទេ។
ព្រះអម្ចាស់ គឺជាកម្លាំងរបស់ស្តេចដាវីឌ ពេលដែលស្តេចអង្គនេះស្រែកអំពាវរកព្រះអង្គ នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះមួយប្រភេទទៀត(ទំនុកដំកើង ២៨:៨)។ ទ្រង់ប្រហែលជាបាននិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលជីវិតទ្រង់មានការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង។ បុត្រាទ្រង់បានបះបោរនឹងទ្រង់ ដើម្បីដណ្តើមរាជ្យ(២សាំយ៉ូអែល ១៥)។ កាលនោះ ទ្រង់មានអារម្មណ៍ថា ងាយនឹងរងគ្រោះ ហើយខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់ភ័យខ្លាចព្រះអម្ចាស់នៅតែស្ងាត់ស្ងៀម ហើយទ្រង់ក៏ខ្លាចសេចក្តីស្លាប់(ទំនុកដំកើង ២៨:១)។
ទ្រង់ក៏បានទូលដល់ព្រះថា “សូមស្តាប់សំឡេងដែលទូលបង្គំទូលអង្វរ ក្នុងកាល ដែលទូលបង្គំអំពាវនាវដល់ទ្រង់”(ខ.២)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានកម្លាំងដល់ស្តេចដាវីឌ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ទោះការបាក់បែករវាងទ្រង់ និងបុត្រាទ្រង់មិនបានផ្សៈផ្សាក៏ដោយ។
យើងពិតជាចង់ការពារមិនឲ្យមានរឿងអាក្រក់កើតឡើង! ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងសេចក្តីកម្សោយរបស់យើង ព្រះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា យើងអាចអំពាវនាវរកព្រះអង្គ សូមព្រះអង្គធ្វើជាថ្មដារបស់យើង បានគ្រប់ពេលវេលា(ខ.១-២)។ ពេលណាយើងគ្មានកម្លាំង នោះព្រះអង្គធ្វើជាអ្នកគង្វាលរបស់យើង ហើយនឹងបីយើងជារៀងរហូត(ខ.៨-៩)។-Anne Cetas
តើខ្វះប្រាជ្ញាឬ?
ខេនេត(Kenneth) ជាក្មេងអាយុពីរឆ្នាំ ដែលបានបាត់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីម្តាយរបស់គាត់បានទូរស័ព្ទទៅលេខ៩១១ បានបីនាទី ភ្នាក់ងារសង្រ្គោះបន្ទាន់ម្នាក់ បានរកគាត់ឃើញ នៅកន្លែងតាំងពិពណ៌ជនបទ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយពីផ្ទះគាត់ តែពីរប្លុកប៉ុណ្ណោះ។ ម្តាយរបស់គាត់បានសន្យាថា ជីតារបស់គាត់ នឹងនាំគាត់ទៅកន្លែងតាំងពិពណ៌នោះ នៅពេលក្រោយ ក្នុងថ្ងៃដដែលនោះ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានជិះត្រាក់ទ័រសម្រាប់ក្មេងលេង ទៅកន្លែងនោះ ហើយយកវាទៅចតនៅកន្លែងដែលគាត់ចូលចិត្ត។ ពេលដែលក្មេងប្រុសនោះបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព ឪពុករបស់គាត់ ក៏បានដោះអាគុយចេញពីត្រាក់ទ័ររបស់ក្មេងលេងនោះ។
ខេនេត ជាក្មេងឆ្លាត ព្រោះគាត់អាចទៅកន្លែងដែលគាត់ចង់ទៅ ដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ ក្មេងដែលមានអាយុពីរឆ្នំានេះ នៅខ្វះប្រាជ្ញា ដែលជាគុណសម្បត្តិដ៏សំខាន់។ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្សធំ ជួនកាល យើងក៏ខ្វះប្រាជ្ញា នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗផងដែរ។ ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលបានទទួលការតែងតាំងពីស្តេចដាវីឌ ដែលជាបិតា(១ពង្សាវតាក្សត្រ ២) បានទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់មានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់ដូចកូនក្មេង។ កាលនោះ ព្រះអម្ចាស់បានលេចមកឲ្យទ្រង់ឃើញ ក្នុងសុបិនរបស់ទ្រង់ ហើយមានបន្ទូលថា “ចូរសូមអ្វីដែលចង់ឲ្យអញប្រទានដល់ឯងចុះ”(៣:៥)។ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយថា “ទូលបង្គំដូចជាក្មេងតូច ឥតដឹងជាត្រូវចេញចូលយ៉ាងណាឡើយ … ដូច្នេះ សូមទ្រង់ប្រទានឲ្យទូលបង្គំ ជាបាវបំរើទ្រង់ មានចិត្តប្រកបដោយប្រាជ្ញាដើម្បីនឹងគ្រប់គ្រងលើរាស្ត្រទ្រង់ ប្រយោជន៍ឲ្យទូលបង្គំបានពិចារណាដឹងខុសត្រូវ”(ខ.៧-៩)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានឲ្យស្តេចសាឡូម៉ូន “មានប្រាជ្ញា និងយោបល់ច្រើនក្រៃលែង ព្រមទាំងព្រះហឫទ័យធំទូលាយដូចជាបណ្តាខ្សាច់ដែលនៅមាត់សមុទ្រ”(៤:២៩)។…
ការភ័យខ្លាច ដែលមិនសមហេតុផល
នៅពេលដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំលាចាកលោក បានបីខែ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្លាចពួកគាត់ភ្លេចខ្ញុំ។ នេះជាអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ដែលមិនសមហេតុផលសោះ។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេមិនរស់នៅលើផែនដីទៀតទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានបន្សល់ទុកភាពមិនច្បាស់លាស់ដ៏ធំមួយ សម្រាប់ខ្ញុំ។ កាលនោះ ខ្ញុំនៅក្មេង មិនទាន់រៀបការ ហើយឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំនឹងរស់នៅ ដោយគ្មានពួកគាត់ ដោយរបៀបណា?
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោណាស់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់។
នៅពេលព្រឹកមួយនោះ ខ្ញុំក៏បានទូលថ្វាយព្រះអង្គ អំពីការភ័យខ្លាចដែលមិនសមហេតុផលរបស់ខ្ញុំ និងទុក្ខព្រួយដែលបណ្តាលមកពីការភ័យខ្លាចនេះ(ទោះព្រះអង្គបានជ្រាបហើយក៏ដោយ)។ ខគម្ពីរដែលខ្ញុំបានអានចំ នៅក្នុងការចំណាយពេលស្ងៀមស្ងាត់ជាមួយព្រះអង្គ នៅថ្ងៃនោះ គឺបទគម្ពីរ អេសាយ ជំពូក ៤៩ ដែលបានចែងថា “ចុះតើស្ត្រីនឹងភ្លេចកូនដែលកំពុងបៅដោះ ឥតមានអាណិតដល់កូនដែលចេញពីផ្ទៃខ្លួនមកបានដែរឬ អើ គេនឹងភ្លេចបាន ប៉ុន្តែអញមិនដែលភ្លេចឯងឡើយ”(ខ.១៥)។ ព្រះជាម្ចាស់បានធានា ចំពោះរាស្រ្តព្រះអង្គជាថ្មីម្តងទៀត តាមរយៈហោរាអេសាយថា ព្រះអង្គមិនបានភ្លេចពួកគេឡើយ ហើយក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានសន្យាថា នឹងផ្សៈផ្សាឲ្យពួកគេជានឹងព្រះអង្គវិញ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលនេះក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំផងដែរ។ ឪពុកម្តាយកម្រនឹងភ្លេចកូនរបស់ខ្លួន តែពួកគេនៅតែអាចភ្លេច។ ប៉ុន្តែ ចុះចំណែកព្រះអម្ចាស់វិញ? ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចយើងឡើយ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គបានឆ្លាក់ឈ្មោះយើងម្នាក់ៗ ជាប់នៅលើព្រះហស្តព្រះអង្គ។
ខ្ញុំអាចមានការភ័យខ្លាច ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ឪពុកម្តាយអាចភ្លេចកូន។ តែសន្តិភាព…
រង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យ
អ្នកស្រីដូនេឡាន(Donelan) គឺជាគ្រូបង្រៀន ដែលចូលចិត្តការអានសៀវភៅ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ទម្លាប់ការអាននេះក៏បាននាំឲ្យគាត់ទទួលរង្វាន់។ គាត់កំពុងតែរៀបគម្រោងធ្វើដំណើរ ហើយក៏បានអានគោលការណ៍ធានារាប់រង សម្រាប់ការធ្វើដំណើរ ដែលមានជាច្រើនទំព័រ។ ពេលគាត់អានដល់ទំព័រទី៧ គាត់ក៏បានរកឃើញការផ្តល់រង្វាន់ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ។ ក្រុមហ៊ុននេះមានកម្មវិធីឲ្យរង្វាន់ នៅក្នុងការប្រកួតអាន ដែលក្នុងនោះ មនុស្សទីមួយ ដែលបានអានដល់ទំព័រនេះ នឹងបានទទួលប្រាក់រង្វាន់១ម៉ឺនដុល្លា។ ពួកគេក៏បានឧបត្ថម្ភប្រាក់រាប់ពាន់ដុល្លា ដល់សាលារៀន ក្នុងតំបន់ដែលអ្នកស្រីដូនេឡានរស់នៅ ដើម្បីលើកកម្ពស់ការរៀនអាន និងសរសេររបស់កុមារ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំជាមនុស្សមនុស្សចម្លែក ដែលតែងតែចូលចិត្តអានកិច្ចសន្យាវែងៗ ប៉ុន្តែ បានធ្វើឲ្យគេភ្ញាក់ផ្អើលបំផុត”។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងចង់ឲ្យភ្នែករបស់ខ្លួនបានឃើញ “សេចក្តីដ៏អស្ចារ្យ” ដែលបានចែងអំពីព្រះ(ទំនុកដំកើង ១១៩:១៨)។ គាត់ក៏ត្រូវដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់ក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យមនុស្សស្គាល់ព្រះអង្គផងដែរ ហើយព្រះអង្គក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យគេរាល់គ្នាមានការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ(ខ.២៤,៩៨)។ គាត់ក៏បានសរសេរថា “ឱទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎ ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រឹត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ”(ខ.៩៧)។
យើងក៏បានមានឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការចំណាយពេលជញ្ជឹងគិត អំពីព្រះ អំពីចរិយាសម្បត្តិ និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីរៀនអំពីព្រះអង្គ និងប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀន ដឹកនាំយើង ហើយបើកចំហរចិត្តយើង ឲ្យដឹងថា ព្រះអង្គជានរណា។ ពេលណាយើងស្វែងរកព្រះអង្គ ព្រះអង្គនឹងប្រទានរង្វាន់មកយើង ដោយឲ្យយើងស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ ហើយបានអរសប្បាយក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ!—Anne Cetas
បុរសដែលមានចិត្តសប្បុរស
លោកឡេអុង(Leon) មានការស្រង៉ាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ចង់មានជីវិតដែលមានន័យជាងនេះ ដូចនេះ គាត់ក៏បានលាឈប់ពីការងារផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ គាត់បានឃើញបុរសអនាថាម្នាក់ កំពុងតែឈរកាន់ផ្លាកមួយ នៅជ្រុងផ្លូវ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “សេចក្តីសប្បុរស គឺជាថ្នាំដែលល្អបំផុត”។ លោកឡេអុងក៏បាននិយាយថា “ពាក្យមួយឃ្លានោះ បានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំណាស់។ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួន”។
លោកឡេអុងក៏បានសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី ដោយបង្កើតអង្គការអន្តរជាតិមួយ ដើម្បីលើកកម្ពស់សេចក្តីសប្បុរស។ គាត់បានធ្វើដំណើរទូទាំងពិភពលោក ដោយពឹងផ្អែកលើជំនួយរបស់មនុស្សដែលគាត់មិនដែលស្គាល់ ដែលមានដូចជាអាហារ ប្រេងឥន្ធនៈ និងកន្លែងស្នាក់នៅ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានឲ្យរង្វាន់ពួកគេ តាមរយៈអង្គការរបស់គាត់ ដោយធ្វើអំពើសប្បុរសធម៌ ដូចជាការចែកអាហារដល់ក្មេងកំព្រា ឬសង់សាលារៀនមួយខ្នងសម្រាប់ក្មេងក្រីក្រជាដើម។ គាត់និយាយថា “ជួនគាល គេមើលឃើញថា សេចក្តីសប្បុរស គឺជាភាពទន់ខ្សោយ ប៉ុន្តែ តាមពិត សេចក្តីសប្បុរសគឺជាចំណុចខ្លាំងរបស់មនុស្ស”។
ព្រះគ្រីស្ទគឺជាសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង ដូចនេះ តាមធម្មតា សេចក្តីសប្បុរសបានហូរចេញពីព្រះអង្គ។ ខ្ញុំចូលចិត្តរឿងមួយ ដែលនិយាយអំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ពេលដែលព្រះអង្គឃើញគេហែរសពរបស់កូនប្រុស របស់ស្រ្តីមេម៉ាយម្នាក់(លូកា ៧:១១-១៧)។ ជីវភាពរបស់ស្រ្តីមេម៉ាយដ៏កំសត់នេះ ទំនងជាពឹងផ្អែកទៅលើការផ្គត់ផ្គង់របស់កូនប្រុសគាត់។ រឿងនេះមិនបានប្រាប់យើងថា មាននរណាម្នាក់ទូលសូមព្រះយេស៊ូវ ឲ្យជួយគាត់ឡើយ។ តែដោយព្រះទ័យក្តួលអាណឹត និងសប្បុរស(ខ.១៣) ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់ ហើយក៏បានប្រោសកូនប្រុសគាត់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ពេលនោះ ពួកបណ្តាជនក៏បានពោលសរសើរព្រះគ្រីស្ទថា “ព្រះបានប្រោសរាស្រ្តទ្រង់ហើយ”(ខ.១៦)។—ANNE…
ទស្សនៈមកពីស្ថានលើ
កាលលោកធីធ័រ វេលឆ៍(Peter Welch) នៅក្មេង ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ ការប្រើឧបករណ៍រាវរកលោហៈធាតុ គឺគ្រាន់តែជាការកម្សាន្តសប្បាយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩០មក គាត់បានដឹកនាំមនុស្សជាច្រើន នៅទូទាំងពិភពលោក នៅក្នុងការធ្វើដំណើររាវរកលោហៈធាតុ។ ពួកគេបានរកឃើញវត្ថុរាប់ពាន់ ដែលមានដូចជាដាវ គ្រឿងអលង្កាបុរាណ និងកាក់ជាដើម។ ពួកគេបានស្វែងរកគំរូ នៅក្នុងទីវាលនៃកសិដ្ឋាន ក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស ដោយប្រើកម្មវិថី “ហ្គុកហ្គល អឺស” ដែលជាកម្មវិធីកំព្យូទ័រ ផ្អែកទៅលើរូបភាពថតពីផ្កាយរណប។ ពួកគេក៏បានរកឃើញទីតាំងរបស់ផ្លូវថ្នល់ អាគារ និងសំណង់ដទៃទៀត ដែលអាចមានវត្តមានកាលពីប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន។ លោកភីធ័រក៏បាននិយាយថា “រូបភាពដែលថតបានពីលើមេឃ បានជួយឲ្យយើងរកឃើញអ្វីៗជាច្រើន តាមវិធីសាស្រ្តរុករកដ៏ថ្មីស្រឡាងមួយ”។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរាស្រ្តរបស់ព្រះ នៅសម័យហោរាអេសាយ។ កាលនោះ ពួកគេត្រូវការ “ទស្សនៈមកពីស្ថានលើ”។ ពួកគេមានមោទនភាព ដែលបានធ្វើជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ តែពួកគេមិនបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ហើយមិនព្រមលះបង់ចោលរូបព្រះដែលពួកគេកំពុងថ្វាយបង្គំ។ តែព្រះជាម្ចាស់មានទស្សនៈផ្សេងពីនេះ។ ទោះពួកគេមានការបះបោរក៏ដោយ ព្រះអង្គនៅតែសង្រ្គោះពួកគេឲ្យរួចពីភាពជាឈ្លើយសឹករបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូន។ តើហេតុអ្វី? ព្រះអង្គមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា “ដោយយល់ដល់ខ្លួនអញ … សិរីល្អរបស់អញៗមិនព្រមលើកឲ្យទៅអ្នកដទៃឡើយ”(អេសាយ ៤៨:១១)។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញទស្សនៈរបស់ព្រះអង្គពីស្ថានលើមក ឲ្យយើងបានដឹងថា យើងត្រូវរស់នៅ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អ និងបំពេញគោលបំណងរបស់ព្រះអង្គ គឺមិនមែនដើម្បីខ្លួនយើងនោះឡើយ។ យើងត្រូវផ្តោតទៅលើព្រះអង្គ និងផែនការរបស់ព្រះអង្គ ហើយផ្តោតទៅលើការនាំអ្នកដទៃឲ្យសរសើរដំកើងព្រះអង្គផងដែរ។…
ស្វាគមន៍ជានិច្ច
លោកសេយឌី(Saydee) និងក្រុមគ្រួសារគាត់ បានប្រកាន់យកគោលការណ៍ “បើកចំហរដៃ និងបើកចំហរផ្ទះ”។ គាត់ថា ផ្ទះរបស់គាត់ស្វាគមន៍មនុស្សទាំងអស់ “ជាពិសេស អ្នកដែលមានទុក្ខព្រួយ”។ គាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅប្រទេលលីបេរា ជាមួយបងប្អូន៩នាក់ ក្នុងគ្រួសារប្រភេទនេះឯង។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់តែងតែស្វាគមន៍អ្នកដទៃ ចូលក្នុងគ្រួសារពួកគេ តាមរបៀបនេះ។ គាត់ថា “យើងបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងសហគមន៍មួយ។ យើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះគ្នា។ ឪពុកខ្ញុំបានបង្រៀនយើង ឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ថែរក្សាគ្នា និងការពារគ្នាទៅវិញទៅមក”។
កាលស្តេចដាវីឌកំពុងតែត្រូវការជំនួយ ទ្រង់បានរកឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុង បទគម្ពីរសាំយ៉ូអែលទី២ ជំពូក២២ (និងទំនុកដំកើង ១៨) ស្តេចដាវីឌបានច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតព្រះអង្គបានធ្វើជាទីជ្រកកោន ដល់ស្តេចដាវីឌអស់មួយជីវិត។ ទ្រង់ក៏បានរំឭកផងដែរថា “នៅគ្រាមានសេចក្តីវេទនា នោះទូលបង្គំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា គឺបានស្រែករកព្រះនៃទូលបង្គំ ទ្រង់ក៏ឮសំឡេងនៃទូលបង្គំពីក្នុងព្រះវិហារទ្រង់ សំរែករបស់ទូលបង្គំបានឮនៅព្រះកាណ៌ទ្រង់”(២សាំយ៉ូអែល ២២:៧)។ ព្រះជាម្ចាស់បានរំដោះទ្រង់ជាច្រើនដង ឲ្យរួចពីខ្មាំងសត្រូវ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការសង្រ្គោះឲ្យរួចពីស្តេចសូលផងដែរ។ ទ្រង់បានសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះព្រះអង្គបានធ្វើជាទីមាំមួន និងជាអ្នករំដោះ ដែលទ្រង់បានចូលជ្រកកោន(ខ.២-៣)។
ទុក្ខព្រួយរបស់យើង ប្រហែលជាតូចទេ បើធៀបនឹងទុក្ខព្រួយរបស់ស្តេចដាវីឌ តែព្រះជាម្ចាស់បានស្វាគមន៍យើង ឲ្យរត់មករកព្រះអង្គ ដើម្បីស្វែងរកជម្រក ដែលយើងត្រូវការ។ ព្រះហស្តព្រះអង្គតែងតែបើកចំហរជានិច្ច។ ដូចនេះ ចូរយើង…
បានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់
អ្នកស្រីដេប៊ី(Debbie) ជាម្ចាស់សេវាកម្មសម្អាតផ្ទះ ដែលតែងតែស្វែងរកអតិថិជនបន្ថែម ដើម្បីពង្រីកអាជីវកម្មរបស់គាត់។ មានពេលមួយ គាត់បាននិយាយតាមទូរស័ព្ទ ជាមួយស្រ្តីម្នាក់ ដែលកំពុងឆ្លងកាត់ការព្យាបាលជម្ងឺមហារីក ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា នាងគ្មានលទ្ធភាពបង់ប្រាក់ឲ្យគាត់ទេ។ ភ្លាមៗនោះ អ្នកស្រីដេប៊ីក៏បានសម្រេចចិត្តថា គាត់នឹងផ្តល់សេវាកម្មសម្អាតផ្ទះដោយឥតគិតថ្លៃ ដល់ស្រ្តីទាំងឡាយណាដែលកំពុងឆ្លងកាត់ការព្យាបាលជម្ងឺមហារីក។ ដូចនេះ នៅឆ្នំា២០០៥ គាត់ក៏បានបង្កើតអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញមួយ ដើម្បីផ្តល់សេវ៉ាកម្មសម្អាតផ្ទះ ដោយឥតគិតថ្លៃ ដល់ស្រ្តីដែលកំពុងស្ថិតក្នុងការព្យាបាលជម្ងឺមហារីក។ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា វាជាលើកទីមួយហើយ ដែលគាត់ពិតជាជឿថា គាត់អាចឈ្នះជម្ងឺមហារីក។
យើងមានកម្លាំងចិត្ត នៅក្នុងការប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា ពេលណាយើងដឹងថា អ្នកដទៃយកចិត្តទុកដាក់ និងគំាទ្រយើង។ ការដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាមួយយើង និងទ្រទ្រង់យើង អាចនាំឲ្យវិញ្ញាណយើងមានក្តីសង្ឃឹម។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៦ ជាបទគម្ពីរដ៏ពេញនិយម សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក ព្រោះបទគម្ពីរនេះបានរំឭកយើងថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន … ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ(ខ.១,១១)។
ការរំឭកខ្លួនយើង អំពីព្រះបន្ទូលសន្យា និងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ដែលគង់នៅជាមួយយើង អាចជួយឲ្យចិត្តយើងមានកម្លាំងជាថ្មី ហើយនាំឲ្យយើងមានចិត្តក្លាហាន និងទំនុកចិត្ត នៅក្នុងការឆ្លងកាត់ពេលដ៏ពិបាក។ —Anne Cetas
រៀនស្កប់ចិត្ត
មានពេលមួយលោកចេសិន(Jason) ត្រូវទទួលការវះកាត់ជាបន្ទាន់។ បន្ទាប់ពីការវះកាត់ដ៏ជោគជ័យ គាត់ក៏បានទទួលវិក័យប័ត្រជាច្រើន សម្រាប់ថ្នាំសណ្តំ ការវះកាត់ បន្ទប់វះកាត់ និងការចំណាយផ្សេងទៀតនៅមន្ទីរពេទ្យ។ គាត់ក៏បានត្អូញត្អែរថា “បន្ទាប់ពីក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាបរងបានចេញថ្លៃពេទ្យហើយ យើងនៅជំពាក់លុយគេរាប់ពាន់ដុល្លាទៀត។ បើសិនជាយើងអាចបង់ថ្លៃចំណាយទាំងនោះឲ្យអស់ យើងនឹងរស់នៅបានស្រួល ហើយខ្ញុំក៏នឹងមានចិត្តស្កប់ស្កល់”។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ហាក់ដូចជាកំពុងតែលេងល្បែងវាយសត្វកំពីងដូង” ដែលក្នុងនោះ សត្វកំពីងដូងជ័រជាច្រើនក្បាល បានលេចចេញតាមរន្ធឆ្លាស់គ្នា ហើយគេត្រូវយកញញួរជ័រវាយវាឲ្យទាន់ ពេលវាអើតក្បាលចេញមកតាមរន្ធណាមួយ។
មានបញ្ហាជាច្រើនបានកើតឡើងក្នុងជីវិតយើង ដូចល្បែងកម្សាន្តមួយនេះដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ធ្លាប់ជួបការខ្វះខាត តែគាត់បានរៀនអំពីអាថ៌កំបាំងនៃការស្កប់ចិត្ត ក្នុងកាលៈទេសៈទាំងអស់(ភីលីព ៤:១២)។ អាថ៌កំបាំងនោះគឺ “ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។ ពេលណាខ្ញុំជួបការខ្វះខាត ហើយត្រូវការការស្កប់ចិត្ត ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីខគម្ពីរទាំងនេះ ហើយខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា បើខ្ញុំមិនរៀនស្កប់ចិត្ត ក្នុងរឿងនេះ នៅពេលឥឡូវនេះទេ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងរឿងផ្សេងបាន?
តើយើងអាចរៀនសម្រាក នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដោយរបៀបណា? យើងអាចរៀនសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ ដោយផ្តោត ទៅលើការអរសប្បាយ និងការដឹងគុណ សម្រាប់ការល្អដែលព្រះអង្គប្រទាន។ ដោយស្វែងយល់បន្ថែម អំពីព្រះវរបិតា ដែលទ្រង់មានព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ ដោយលូតលាស់ នៅក្នុងការទុកចិត្ត និងការអត់ធ្មត់។ ដោយទទួលស្គាល់ថា ជីវិតរបស់យើង គឺសម្រាប់រស់នៅថ្វាយព្រះ គឺមិនមែនសម្រាប់ខ្លួនឯង។ ដោយសូមឲ្យព្រះអង្គបង្រៀនយើង ឲ្យមានចិត្តស្កប់ស្កល់…