ចូលមកដោយដៃទទេ
មានពេលមួយ លោករ៉ូបឺត(Robert) បានមកចូលរួមការប្រជុំ ដែលមានការញំាអាហារពេលព្រឹក។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ខ្មាសគេ ពេលដឹងខ្លួនថា គាត់បានភ្លេចយកកាបូបលុយមក។ បញ្ហានេះបានរំខានគាត់ជាខ្លាំង ដល់ថ្នាក់គាត់គិតថា តើគាត់គួរតែកុំញាំអាហារពេលព្រឹក ឬគ្រាន់តែរកអ្វីផឹកបានហើយ។ បន្ទាប់ពីមិត្តភក្តិគាត់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ហើយ គាត់ក៏បានសម្រួលឥរិយាបថ។ គាត់ និងមិត្តភក្តិគាត់ក៏បានញាំអាហារពេលព្រឹក ដោយអំណរ ហើយមិត្តភក្តិគាត់ក៏បានចេញថ្លៃអាហារឲ្យគាត់យ៉ាងរីករាយ។
អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ជួបរឿងនេះ ឬរឿងផ្សេងទៀត ដែលធ្វើឲ្យអ្នកចាំបាច់ត្រូវទទួលជំនួយពីអ្នកដទៃ។ វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងចង់ចេញលុយ ដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ នៅពេលខ្លះ យើងត្រូវតែបន្ទាបខ្លួន ទទួលអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានមកយើង ដោយព្រះគុណទ្រង់។
ការតបស្នងប្រភេទខ្លះ អាចជាអ្វីដែលកូនពៅវង្វេងបានគិតដល់ ក្នុងបទគម្ពីរ ១៥:១៧-២៤ ខណៈពេលដែលគាត់ពិចារណា អំពីពាក្យដែលគាត់ត្រូវនិយាយទៅកាន់ឪពុកគាត់។ គឺដូចដែលគាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំនេះមិនគួរឲ្យគេហៅជាកូនលោកឪពុកទៀតទេ សូមទទួលខ្ញុំ ទុកដូចជាជើងឈ្នួលលោកឪពុកវិញចុះ”(ខ.១៩)។ តើគេត្រូវចាត់ទុកគាត់ជាជើងឈ្នួលឬ? ឪពុកគាត់ មិនធ្វើដូចនេះទេ! ក្នុងកែវភ្នែករបស់ឪពុកគាត់ គាត់ជាកូនជាទីស្រឡាញ់ ដែលបានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏បានទទួលការឱបថើបដោយក្តីស្រឡាញ់ពីឪពុកគាត់(ខ.២០)។ នេះជារូបភាពដ៏មានន័យ នៅក្នុងដំណឹងល្អ។ វាបានរំឭកយើងថា ដោយសារការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះព្រះអង្គបានបើកបង្ហាញព្រះវរបិតាដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ដែលបើកព្រះពាហុចំហ ទទួលស្វាគមន៍កូនរបស់ទ្រង់ ដែលវិលត្រឡប់មកវិញ ដោយដៃទទេ។ អ្នកនិពន្ធទំនុកសកលម្នាក់បានបកស្រាយយ៉ាងដូចនេះថា “ទូលបង្គំចូលមក ដោយគ្មានអ្វីក្នុងដៃ គឺគ្រាន់តែចង់តោងឈើឆ្កាងព្រះអង្គឲ្យជាប់”។—Arthur…
ពេលណាយើងមិនយល់ផែនការព្រះ
យុវជនម្នាក់មានក្តីស្រមៃចង់ជោគជ័យ ក្នុងអាជីពជាកីឡាករ។ ពេលដែលក្តីស្រមៃនោះ ជួបការខកខានជាបណ្តោះអាសន្ន គាត់ក៏បានផ្ញើសារទៅម្តាយរបស់គាត់ថា “កូនមិនយល់ផែនការរបស់ព្រះអង្គទេ។ កូនបានថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ព្រះអង្គហើយ។ ហេតុអ្វីរឿងនេះបានកើតឡើងចំពោះកូន?” ក្នុងចំណោមយើង តើមាននរណាខ្លះដែលបានជួបរឿងខកចិត្ត ខុសពីការរំពឹងគិត ធ្វើឲ្យគំនិតយើងជោរជន់ទៅដោយការរអ៊ូរទាំ ឬសំណួរ? ឧទាហរណ៍ សមាជិកគ្រួសារបានកាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនង ដោយគ្មានមូលហេតុ សុខភាពស្រាប់តែចុះខ្សោយវិញភ្លាមៗ ការបាត់បង់ការងារ ឬគ្រោះថ្នាក់ដែលបានផ្លាស់ប្តូរការរស់នៅ។
បទគម្ពីរយ៉ូប ១-២ បានចែងអំពីសោកនាដកម្ម និងភាពអន់ថយដែលបានកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់ ក្នុងជីវិតលោកយ៉ូប។ តាមស្តង់ដាររបស់មនុស្ស មុនពេលដែលជីវិតគាត់ធ្លាក់ចុះ ជីវិតរបស់លោកយ៉ូបហាក់ដូចជាមិនមានបញ្ហាអ្វីទេ។ លោកយ៉ូប “ជាអ្នកគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទៀងត្រង់ ដែលគោរពកោតខ្លាចដល់ព្រះ ក៏ចៀសចេញពីសេចក្តីអាក្រក់”(យ៉ូប ១:១)។ ប៉ុន្តែ ជីវិតមនុស្សមិនតែងតែមានដំណើរការ ដូចអ្វីដែលយើងចង់បាន គឺមិនខុសពីជីវិតរបស់លោកយ៉ូបឡើយ។ ពេលដែលភរិយាគាត់ប្រាប់គាត់ឲ្យ “ប្រមាថដល់ព្រះ ហើយស្លាប់”(២:៩) លោកយ៉ូបក៏បានឆ្លើយតបចំពោះនាង ដោយពាក្យសម្តីប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងការប្រៀនប្រដៅ ហើយសក្តិសមនឹងឲ្យយើងយកគំរូតាម។ បានជាពេលណារឿងហេតុកើតឡើង ទោះតូចឬធំក្តី ដែលយើងមិនចង់ជួប ចូរយើងពោលថា “យើងទទួលសេចក្តីល្អមកពីព្រះ តើមិនត្រូវទទួលសេចក្តីអាក្រក់ដែរទេឬ?” គ្រប់ទាំងសេចក្តីទាំងនោះ យ៉ូបមិនបានធ្វើឲ្យខ្លួនសៅហ្មង ដោយបបូរមាត់ទេ(ខ.១០)។
ដោយពឹងអាងកម្លាំងរបស់ព្រះ ចូរយើងនៅតែទុកចិត្ត និងគោរពកោតខ្លាចព្រះអង្គ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមិនអាចយល់ អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គកំពុងធ្វើការ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាកនៃជីវិត។—Arthur Jackson
ព្រះអង្គមិនបានបំភ្លេចយើងទេ
មានពេលមួយក្មួយប្រុសខ្ញុំឈ្មោះ ចារេត(Jared) បានសួរខ្ញុំថា “លោកពូ អាធ័រ(Arthur) នៅចាំថ្ងៃដែលពូនាំក្មួយទៅហាងកាត់សក់ និងផ្សាទំនើបទេ? កាលនោះ ខ្ញុំពាក់ខោកាគីពណ៌ដាំដែង អាវយឺតពណ៌ខៀវក្រឡា អាវចាក់ពណ៌ខៀវចាស់ ស្រោមជើងពណ៌ត្នោត និងស្បែកជើងពណ៌ត្នោតចាស់។ ថ្ងៃនោះ ជាថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២០ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៦”។ ចារេតមានជម្ងឺអូទីសិម ដែលធ្វើឲ្យគាត់ជួបការលំបាកជាច្រើន តែទន្ទឹមនឹងនោះ វាបានធ្វើឲ្យគាត់មានការចងចាំដ៏អស្ចារ្យ ដោយគាត់អាចនឹកចាំជាលម្អិត អំពីថ្ងៃខែ និងខោអាវ ដែលគាត់បានពាក់ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកន្លងផុត កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។
ដោយសារគាត់មានភាពចម្លែកនេះ ដែលអាចចាំរឿងចាស់ៗជាលម្អិត នោះខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះដែលជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ ជាអ្នកគ្រប់គ្រងពេលវេលា និងភាពអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីការពិត ហើយមិនដែលភ្លេចព្រះបន្ទូលសន្យា ឬរាស្រ្តព្រះអង្គឡើយ។ ពេលដែលអ្នកដទៃហាក់ដូចជាមានសុខភាពល្អជាង សប្បាយ ឬជោគជ័យ ឬក៏ល្អជាងអ្នក តើអ្នកមានឆ្ងល់ទេថា ព្រះបានភ្លេចអ្នកហើយឬនៅ?
ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាក ពួកគេក៏បានចោទសួរថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានបោះបង់ចោលខ្ញុំទេ គឺព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានភ្លេចខ្ញុំហើយ”(អេសាយ ៤៩:១៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនដែលភ្លេចពួកគេឡើយ។ សេចក្តីអាណិត និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះអង្គ គឺមានភាពជ្រាលជ្រៅជាងមនោសញ្ចេតនា ដែលម្តាយមានចំពោះកូនរបស់ខ្លួនទៅទៀត(ខ.១៥)។ មុនពេលយើងគិតថា ព្រះទ្រង់បាន “បោះបង់ចោល” ឬ “បំភ្លេចយើង”…
ការរើសអើង និងការអត់ឱនទោស
បន្ទាប់ពីបានស្តាប់លោកគ្រូគង្វាលអធិប្បាយព្រះបន្ទូល អំពីការកែតម្រង់ និងអំពើអយុត្តិធម៌ សមាជិកពួកជំនុំម្នាក់ បានដើរចូលមករកលោកគ្រូគង្វាល ដោយការទូញយំ ហើយក៏បាននិយាយសុំទោស និងសារភាពថា នៅក្នុងការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសគ្រូគង្វាលថ្ងៃមុន គាត់មិនបានបោះឆ្នោតឲ្យលោកគ្រូគង្វាល ដែលជាជនស្បែកខ្មៅ ព្រោះគាត់មានការប្រកាន់ពូជសាសន៍។ គាត់ក៏បាននិយាយថា “សូមលោកគ្រូអត់ទោសឲ្យខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យកាកសំណល់នៃការប្រកាន់ពូជសាសន៍ ធ្លាក់មកលើជីវិតរបស់កូនៗខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំមិនបានបោះឆ្នោតឲ្យលោកគ្រូ។ ខ្ញុំខុសហើយ”។ នៅចំពោះមុខនៃការសម្រក់ទឹកភ្នែក និងការសារភាពរបស់គាត់ លោកគ្រូគង្វាលក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែក និងអត់ឱនទោសឲ្យគាត់។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក ពួកជំនុំទាំងមូលក៏បានអរសប្បាយ ពេលដែលបានស្តាប់បុរសម្នាក់នេះ ចែកចាយទីបន្ទាល់ អំពីការដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើការក្នុងចិត្តគាត់។
សូម្បីតែលោកពេត្រុស ដែលជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងជាមេដឹកនាំ ក្នុងពួកជំនុំដំបូង ក៏ត្រូវការការកែតម្រង់ផងដែរ ព្រោះគាត់មានការគិតខុស ចំពោះអ្នកដែលមិនមែនជាជនជាតិយូដា។ ការបរិភោគ និងការផឹកជាមួយសាសន៍ដទៃ(ដែលគេរាប់ថា មិនស្អាត) គឺជាការបំពានច្បាប់សង្គម និងសាសនារបស់សាសន៍យូដា។ លោកពេត្រុសនិយាយថា “អ្នករាល់គ្នាដឹងថា មនុស្សសាសន៍យូដាគ្មានច្បាប់នឹងសេពគប់នឹងសាសន៍ដទៃ ឬនឹងចូលទៅជិតគេឡើយ”(កិច្ចការ ១០:២៨)។ ទាល់តែគាត់បានឃើញការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ(ខ.៩-២៣) ទើបគាត់ជឿថា គាត់មិនត្រូវរាប់នរណាម្នាក់ថា “មិនស្អាត ឬមិនបរិសុទ្ធឡើយ”(ខ.២៨)។
តាមរយៈការបង្រៀនព្រះបន្ទូល ការប៉ះពាល់ចិត្តពីព្រះវិញ្ញាណ និងបទពិសោធន៍ជីវិត ព្រះទ្រង់បន្តធ្វើការក្នុងចិត្តមនុស្ស ដើម្បីកែតម្រង់ទស្សនៈមិនត្រឹមត្រូវ ដែលពួកគេមានចំពោះអ្នកដទៃ។ ព្រះអង្គបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា “ព្រះអង្គមិនរើសមុខអ្នកណាទេ”(ខ.៣៤)។—Arthur Jackson
ធ្វើឲ្យថ្មីឡើងវិញ
ក្នុងអំឡុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ស្តីអំពីការកែលម្អផ្ទះ ជាញឹកញាប់ ទស្សនិកជនច្រើនតែបានឮពិធីករនិយាយថា “សូមស្រមៃថា!”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបង្ហាញអំពីការផ្លាស់ប្តូរ នៅពេលដែលរបស់ចាស់ៗត្រូវគេស្តាឡើងវិញ ហើយជញ្ជាំង និងរនាបត្រូវបានគេលាបថ្នាំ ឬដាក់ពណ៌ថ្មី។ នៅក្នុងវគ្គមួយនោះ បន្ទាប់ពីការកែលម្អផ្ទះហើយ ម្ចាស់ផ្ទះមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ បានជាគាត់ពោលសរសើរបីដងថា “ផ្ទះខ្ញុំពិតជាស្អាតណាស់!” ។
សូមយើងស្រមៃអំពីការផ្លាស់ប្តូរដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេសាយ ៦៥:១៧-២៥។ បទគម្ពីរនេះនិយាយអំពីការបង្កើតឡើងវិញដ៏អស្ចារ្យ! គឺជាការផ្លាស់ប្តូររបស់ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី នៅពេលអនាគត(ខ.១៧) គឺមិនមែនតែសម្បកក្រៅប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ជាការផ្លាស់ប្តូរស៊ីជម្រៅ និងពិតប្រាកដ ដែលនាំឲ្យផ្លាស់ប្តូរ និងរក្សាជីវិត។ “គ្រានោះមនុស្សនឹងសង់ផ្ទះ ហើយនឹងអាស្រ័យនៅផង ក៏នឹងដាំចំការទំពាំងបាយជូរ ហើយនឹងបរិភោគផលដែរ”(ខ.២១)។ អំពើហិង្សានឹងលែងមានទៀត ព្រោះគេនឹងមិនបៀតបៀន ឬបំផ្លាញអ្វីនៅគ្រប់ក្នុងស្រុកភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គទៀតឡើយ(ខ.២៥)។
ការផ្លាស់ប្តូរដែលបានបើកសម្តែង ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ជំពូក ៦៥ នឹងក្លាយជាការពិត នៅក្នុងពេលអនាគត ប៉ុន្តែ ព្រះដែលជាអ្នករៀបចំចក្រវាលឲ្យល្អឡើងវិញ កំពុងតែបន្តព្រះរាជកិច្ចកែប្រែជីវិតមនុស្សក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា “បើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ តើអ្នកត្រូវការការស្តា ឬស្អាងឡើងវិញពីព្រះអង្គឬទេ? តើជីវិតរបស់អ្នកបានខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារការសង្ស័យ ការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងការឈឺចាប់ឬទេ? ជីវិតផ្លាស់ប្តូរតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ គឺពិតជាមានមែន…
ទុក្ខធ្ងន់ តែមានសង្ឃឹម
ក្នុងសៀវភៅរឿងដោយរូបភាព មានចំណងជើងថា សណ្ដែកដី តួអង្គ ឈ្មោះ លូស៊ី(Lucy) ដែលចូលចិត្តធ្វើអ្វីប្លែកៗ បានផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម អំពីជំនួយផ្នែកផ្លូវចិត្ត ដែលគេអាចមកទទួល ដោយបង់ប្រាក់៥សេន ក្នុងមួយលើក។ ឡាញនើស(Linus) ក៏បានទៅកាន់ការិយាល័យរបស់នាង ហើយទទួលស្គាល់ថា គាត់មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ពេលដែលគាត់សួរលូស៊ីថា តើគាត់ធ្វើដូចម្តេច ចំពោះស្ថានភាពផ្លូវចិត្តរបស់គាត់ នាងក៏បានឆ្លើយប្រាប់យ៉ាងលឿនថា “ ចូរជាពីជំងឺភ្លាម! សូមឲ្យលុយខ្ញុំ៥សេនមក”។
សៀវភៅរឿងសម្រាប់កម្សាន្តសប្បាយនេះ នាំឲ្យអ្នកអានមានទឹកមុខញញឹមបានមួយរយៈពេល ប៉ុន្តែ ភាពក្រៀមក្រំ និងស្រងេះស្រងោច ដែលអាចចងរឹតយើង ក្នុងជីវិតពិត គឺយើងមិនអាចបណ្តេញចេញយ៉ាងងាយស្រួលដូចនេះឡើយ។ ការមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម គឺជារឿងពិត ហើយជួនកាល យើងត្រូវការជំនួយពីអ្នកជំនាញខាងលើកទឹកចិត្ត។
ការប្រឹក្សាយោបល់របស់លូស៊ី គឺមិនមានប្រយោជន៍ ក្នុងការបំបាត់ការឈឺចាប់ពិតប្រាកដឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៨៨ ពិតជាបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវដំណោះស្រាយ ដែលគួរជាទីសង្ឃឹម។ មានបញ្ហាជាច្រើនសន្ធឹកបានមកដល់មាត់ទ្វារផ្ទះគាត់។ ហើយគាត់ក៏ថ្វាយចិត្តខ្ទេចខ្ទាំរបស់គាត់ ដល់ព្រះ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលឡើងថា “ដ្បិតព្រលឹងនៃទូលបង្គំមានពេញដោយសេចក្តីវេទនា ជីវិតនៃទូលបង្គំក៏កាន់តែជិតស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់”(ខ.៣)។ “ទ្រង់បានផ្តេកទូលបង្គំនៅក្នុងរណ្តៅជ្រៅបំផុត គឺក្នុងទីងងឹត នៅទីជំរៅ”(ខ.៦)។ “ពួកមិត្តភក្តិរបស់ទូលបង្គំក៏បាត់ទៅ ក្នុងសេចក្តីងងឹតហើយ”(ខ.១៨)។ យើងបានឮ មានអារម្មណ៍ ហើយក៏ប្រហែលធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ដូចអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងផងដែរ។ ប៉ុន្តែ រឿងរបស់គាត់មិនចប់តែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ ទំនួញរបស់គាត់…
ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការ
ខណៈពេលដែលកូនស្រី អាយុ១០ឆ្នាំ របស់លោក ប៊ីល ហាលេយ(Bill Haley) កំពុងតែឈរក្រោមដំណក់ទឹកភ្លៀង ជាមួយអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលមានជាតិសាសន៍ចម្រុះ នាងក៏បាននិយាយខ្សិបៗថា “ព្រះកំពុងតែព្រះកន្សែងហើយ”។ កាលនោះ ពួកគេបានមកជ្រលងភ្នំសេណានដូអា នៃរដ្ឋវើជីនា ដើម្បីស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះ និងស្វែងយល់អំពីកេរដំណែល នៃជម្លោះជាតិសាសន៍ ក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែឈរ នៅក្នុងកន្លែង ដែលគេបានបញ្ចុះសពរបស់ពួកទាសករ ពួកគេក៏បានកាន់ដៃគ្នាអធិស្ឋាន។ ភ្លាមៗនោះ ខ្យល់ក៏ចាប់ផ្តើមបក់មក ហើយភ្លៀងក៏បានធ្លាក់។ ខណៈពេលដែលអ្នកដឹកនាំបានអធិស្ឋានសូមការប្រោសឲ្យជា សម្រាប់ជម្លោះជាតិសាសន៍ ភ្លៀងក៏បានធ្លាក់ចុះមកកាន់តែខ្លាំង។ អ្នកដែលឈរនៅទីនោះ ក៏បានជឿថា ព្រះកំពុងតែធ្វើការយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីនាំការផ្សះផ្សារ និងការអត់ឱនទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។
កាលនៅកាល់វ៉ារី ព្រះទ្រង់ក៏កំពុងធ្វើការរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានផុតដង្ហើម នៅលើឈើឆ្កាង “ក៏មានកក្រើកដី ហើយថ្មប្រេះដាច់ពីគ្នា អស់ទាំងផ្នូរខ្មោចក៏របើកឡើង”(ម៉ាថាយ ២៧:៥១-៥២)។ អ្នកខ្លះបានបដិសេធថា ព្រះយេស៊ូវមិនមែនជាព្រះទេ តែមេទ័ពម្នាក់ ដែលគេបានចាត់តាំងឲ្យយាម នៅកន្លែងនោះ បានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសពីគេ។ “ឯមេទ័ព និងពួកអ្នកដែលចាំយាមព្រះយេស៊ូវជាមួយគ្នា កាលបានឃើញកក្រើកដី និងការទាំងប៉ុន្មាន ដែលកើតមកដូច្នោះ នោះក៏ភ័យញ័រជាខ្លាំង គាត់និយាយថា នេះពិតជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន”(ខ.៥៤)។
នៅក្នុងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះទ្រង់កំពុងតែធ្វើការរបស់ទ្រង់ ដើម្បីប្រទានការអត់ទោសបាប សម្រាប់អស់អ្នកដែលជឿព្រះអង្គ។ “ព្រះទ្រង់គង់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ…
តើអ្នកបានរស់នៅជាពន្លឺឬទេ?
ក្នុងកម្មវិធីប្រកួតកីឡាវិទ្យាល័យ លោកថេដ(Ted) គឺអ្នកដឹកនំាការគាំទ្រ ដែលមាឌធំជាងគេ និងស្រែកឮជាងគេ ដើម្បីនាំអ្នកគាំទ្រឲ្យស្រែកលើកទឹកចិត្តកីឡាករ។ មុនពេលគាត់មានជម្ងឺចុះខ្សោយសុខភាពជាលំដាប់ គាត់មានកម្ពស់ជិត២ម៉ែត្រ ហើយមានទម្ងន់១៣០គីឡូក្រាម។ គាត់បាននាំហ្វូងមនុស្សឲ្យស្រែកហូរ ដើម្បីគាំទ្រក្រុមកីឡាករ ដែលមានអាវពណ៌ខៀវ ហើយពួកគេបានបោះស្ករគ្រាប់ បង្កើតឲ្យមានទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យ ដែលនាំឲ្យគេហៅគាត់ថា “បុរសពណ៌ខៀវមាឌធំ”។
ប៉ុន្តែ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោកថេដ ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ គឺមិនគ្រាន់តែដោយសារគាត់ពូកែដឹកនាំការគាំទ្រប៉ុណ្ណោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនដោយសារគាត់ញៀនស្រា កាលពីក្មេងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ គឺដោយសារគាត់មានក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះព្រះ និងក្រុមគ្រួសារ និងដោយសារភាពសប្បុរសរបស់គាត់។ ក្នុងកម្មវិធីបុណ្សសព ដែលបានរំឭកអំពីការស់នៅរបស់គាត់ គេបានឡើងធ្វើបន្ទាល់ម្តងម្នាក់ៗ អំពីចរិយាសម្បត្តិដ៏លេចធ្លោរបស់គាត់ ដែលមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលការរំដោះឲ្យរួចពីភាពងងឹត ដោយអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈដំណឹងល្អ។
ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ៥:៨ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកអ្នកជឿទាំងឡាយថា កាលពីមុន ពួកគេងងឹត ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះពួកគេបានភ្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដូចនេះ ពួកគេត្រូវដើរដូចមនុស្សភ្លឺវិញ។ នេះជាការត្រាស់ហៅ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលជឿព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សភ្លឺមានប្រយោជន៍ជាច្រើន សម្រាប់ជួយបំភ្លឺលោកិយដ៏ងងឹតនេះ។ “សេចក្តីងងឹតដែលគ្មានផលផ្លែ” ត្រូវតែជៀសវាង(មើល ខ.៣-៤,១១)។ មនុស្សនៅក្នុងសហគមន៍ និងពិភពលោករបស់យើង ត្រូវការស្មរបន្ទាល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងមានលក្ខណៈខុសពីលោកិយ ដែលបានទទួលពន្លឺពីព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៤)។ តើខុសពីលោកិយយ៉ាងណាខ្លះ?…
ការតយុទ្ធ ដោយការអធិស្ឋាន
ជីវិតរបស់លោកដេននីស(Dennis) បានផ្លាស់ប្រែ បន្ទាប់ពីមនុស្សម្នាក់បានឲ្យព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមួយក្បាល មកគាត់។ គាត់បានអានព្រះគម្ពីរនោះយ៉ាងជក់ចិត្ត ហើយក៏ដាក់តាមខ្លួនជានិច្ច។ ក្នុងរយៈពេល៦ខែ ព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗពីរបានកើតឡើង ដែលបានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ផ្លាស់ប្រែ។ គាត់បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដោយទទួលយកការអត់ទោសបាបពីព្រះអង្គ ហើយគាត់ក៏បានទៅពិនិត្យសុខភាព ឃើញមានសាច់ដុះក្នុងខួរក្បាល បន្ទាប់ពីគាត់មានជម្ងឺឈឺក្បាលធ្ងន់ធ្ងរ។ ដោយសារគាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំង គាត់មិនអាចក្រោកទៅធ្វើការបានទេ។ នៅពេលយប់មួយនោះ គាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំង គេងមិនបាន គាត់ក៏បានស្រែករកព្រះ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានគេងលក់ នៅម៉ោងប្រហែល៤កន្លះទៀបភ្លឺ។
ការឈឺចាប់ផ្នែករូបកាយ អាចបណ្តាលឲ្យយើងស្រែករកព្រះ ប៉ុន្តែ ស្ថានភាពដ៏ឈឺចាប់ផ្សេងទៀត ក៏ជំរុញយើងឲ្យរត់ទៅរកព្រះអង្គផងដែរ។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ពេលដែលលោកយ៉ាកុបកំពុងស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម គាត់ក៏បានជួបជាមួយព្រះអម្ចាស់(លោកុប្បត្តិ ៣២:២៤-៣២)។ កាលនោះ គាត់មានរឿងក្នុងគ្រួសារដែលមិនទាន់បានបញ្ចប់។ គាត់បានធ្វើខុសមកលើលោកអេសាវដែលជាបងប្អូនភ្លោះរបស់គាត់(ជំពូក២៧) ហើយគាត់ខ្លាចលោកអេសាវសងសឹក ដោយគ្មានការលើកលែង។ ខណៈពេលដែលគាត់ស្វែងរកជំនួយមកពីព្រះ ក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកនោះ គាត់ក៏បានជួបព្រះមុខទល់នឹងមុខ(៣២:៣០) ហើយជីវិតគាត់ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ។
លោកដេននីសក៏បានជួបការផ្លាស់ប្តូរផងដែរ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានទូលអង្វរដល់ព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន គាត់ក៏មានកម្លាំងក្រោកពីគ្រែរួច ហើយវេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានពិនិត្យសុខភាពគាត់ម្តងទៀត តែមិនឃើញមានសាច់ដុះក្នុងខួរក្បាលគាត់ទៀតឡើយ។ ព្រះទ្រង់មិនតែងតែសម្រេចព្រះទ័យប្រោសយើងឲ្យជា ដោយការអស្ចារ្យ គ្រប់ពេលនោះឡើយ តែយើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គតែងតែឮពាក្យយើងអធិស្ឋាន ហើយនឹងប្រទាននូវអ្វីដែលយើងត្រូវការ ក្នុងស្ថានភាពរបស់យើង។ ពេលណាយើងជួបភាពអស់សង្ឃឹម ឬទាល់ច្រក ចូរយើងអធិស្ឋានដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ដល់ព្រះអង្គ ហើយថ្វាយលទ្ធផលឲ្យព្រះអង្គជាអ្នកសម្រេច!—Arthur Jackson
ជ័យជម្នះ នៃការអត់ទោសបាប
លោកមែក(Mack) បានតយុទ្ធការញៀនថ្នាំ និងអំពើបាបខាងផ្លូវភេទ ដោយការអស់សង្ឃឹម។ ទំនាក់ទំនងដែលគាត់បានឲ្យតម្លៃមានភាពច្របូកច្របល់ ហើយមនសិការរបស់គាត់ កំពុងតែស្តីបន្ទោសគាត់។ ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏វេទនានេះ គាត់ក៏បានទៅព្រះវិហារ ដើម្បីជួបគ្រូគង្វាលម្នាក់។ នៅទីនោះ គាត់ក៏បានរកឃើញភាពធូរស្រាលក្នុងចិត្ត តាមរយៈការរៀបរាប់អំពីរឿងដ៏ស្មុគ្រស្មាញរបស់គាត់ និងបានស្តាប់លោកគ្រូគង្វាលចែកចាយ អំពីសេចក្តីមេត្តា និងការអត់ទោសបាប ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទាន។
គេជឿថា ស្តេចដាវីឌ ជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៣២ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបខាងផ្លូវភេទ។ ទ្រង់បានព្យាយាមលាក់បាំងកំហុស ដោយប្រើល្បិចដ៏ពិសពុល ដែលនាំឲ្យស្វាមីរបស់ស្រ្តីនោះបាត់បង់ជីវិត(២សាំយ៉ូអែល ១១-១២)។ ទ្រង់ក៏បានទទួលផលវិបាក ពីអំពើបាបនេះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤ បានពិពណ៌នា អំពីទុក្ខលំបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលទ្រង់បានជួប មុនពេលទ្រង់ទទួលស្គាល់កំហុស។ ទ្រង់មិនអាចបដិសេធផលវិបាកនៃអំពើបាប ដែលមិនបានសារភាពនោះឡើយ។ តើទ្រង់អាចមានភាពធូរស្បើយដោយរបៀបណា? ភាពធូរស្បើយបានចាប់ផ្តើម ដោយការសារភាពអំពើបាបនៅចំពោះព្រះ និងទទួលការអត់ទោសបាប ដែលព្រះអង្គបានប្រទាន(ខ.៥)។
ពេលណាយើងនិយាយ ឬធ្វើអ្វីខុសមកលើអ្នកដទៃ ឬខុសនឹងព្រះបន្ទូលព្រះ យើងចាំបាច់ត្រូវចូលទៅចំពោះព្រះ ដើម្បីសារភាពអំពើបាបយើង។ យើងមិនត្រូវបន្តរស់នៅ ជាមួយនឹងអំពើបាបទំាងនោះ ដោយមិនប្រែចិត្តនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់តែងតែបើកព្រះពាហុចំហរយ៉ាងធំ ដើម្បីទទួលយើង ពេលណាយើងទទួលស្គាល់កំហុសយើង ហើយស្វែងរកការអត់ទោសបាបពីព្រះអង្គ។ បានជាយើងអាចសរសើរព្រះអង្គថា “មានពរហើយ មនុស្សណាដែលការរំលង ច្បាប់របស់ខ្លួនបានអត់ទោសឲ្យ គឺដែលបាបរបស់ខ្លួនបានគ្របបាំងហើយ”(ខ.១)។-Arthur Jackson