រឿងនីមួយៗបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានបើកព្រះគម្ពីររូបភាព សម្រាប់កុមារ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមអានខគម្ពីរនោះឲ្យចៅៗរបស់ខ្ញុំស្តាប់។ ភ្លាមៗនោះ យើងមានការជក់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះរឿងដែលនិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ ដែលបានពិពណ៌នាជាពាក្យសម្រាយ។ ខ្ញុំក៏បានគូសចំណាំទំព័រដែលយើងកំពុងតែអាននោះ រួចបិទសៀវភៅនោះ ដើម្បីមើលក្របរបស់វា ឃើញចំណងជើងដែលគេបានដាក់ឲ្យថា : រឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងព្រះគម្ពីរ : រឿងនីមួយៗមានបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់។
ជាការពិតណាស់ រឿងនីមួយៗមានបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់។
ខ្ញុំសូមនិយាយដោយស្មោះត្រង់ថា ជួនកាល ពេលខ្ញុំអានរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ជាពិសេសក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ខ្ញុំក៏ពិបាកយល់ដែរ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះ ហាក់ដូចជាមានជ័យជម្នះមកលើរាស្រ្តរបស់ទ្រង់? យើងដឹងថា ចរិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់បរិសុទ្ធ ហើយបំណងព្រះទ័យទ្រង់ក៏ល្អ តែហេតុអ្វីបានជាទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យភាពសាហាវព្រៃផ្សៃយ៉ាងនោះ កើតមានចំពោះរាស្រ្តទ្រង់?
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានជួបសិស្សទ្រង់ពីរនាក់ នៅតាមផ្លូវទៅកាន់ភូមិអេម៉ោស។ កាលនោះ ពួកគេមើលទ្រង់មិនស្គាល់ ហើយកំពុងតែមានការខកចិត្ត ចំពោះការសុគតរបស់ព្រះមែស៊ី ដែលពួកគេធ្លាប់តែសង្ឃឹមរង់ចាំនោះ(លូកា ២៩:១៩-២៤)។ គឺសង្ឃឹមថា ទ្រង់នឹងយាងមកប្រោសលោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល(ខ.២១)។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវក៏បាន “ស្រាយន័យសេចក្តី ដែលតម្រូវដល់ទ្រង់ ពីក្នុងគម្ពីរទាំងឡាយ ឲ្យគេស្តាប់ ចាប់តាំងពីគម្ពីរលោកម៉ូសេ និងគម្ពីរពួកហោរារៀងមក”(ខ.២៧)។
រឿងនីមួយៗក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប សុទ្ធតែបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់ សូម្បីតែនៅក្នុងរឿងដែលពិបាកយល់ ព្រោះរឿងទាំងនោះបានបើកបង្ហាញភាពប្រេះបែក ក្នុងពិភពលោករបស់យើង និងបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា យើងត្រូវការព្រះសង្រ្គោះមួយអង្គ។ គ្រប់សកម្មភាព ហេតុការណ៍…
ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់
មានពេលមួយចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំដែលមានអាយុ៣ឆ្នាំ មានបញ្ហាទាំងព្រលឹម។ គាត់មិនអាចរកឃើញអាវដែលគាត់ចូលចិត្តពាក់ជាងគេ។ ស្បែកជើងដែលគាត់ចង់ពាក់ មានកម្តៅក្តៅពេក។ គាត់ក៏បានងិកងក់ដាក់ជីដូនរបស់គាត់ រួចអង្គុយយំតែម្នាក់ឯង។
ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា “តើចៅមិនសប្បាយចិត្តរឿងអី្វ? យើងក៏បានជជែកគ្នាមួយសន្ទុះ ហើយបន្ទាប់ពីគាត់បានសម្រួលអារម្មណ៍ហើយ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ដោយសុភាពថា តើគាត់មានអាកប្បកិរិយ៉ាល្អ ចំពោះជីដូនគាត់ទេ? គាត់ក៏បានមើលទៅស្បែកជើងគាត់ ហើយឆ្លើយថា គាត់បានធ្វើខុសហើយ គាត់សូមទោស។
ខ្ញុំក៏មានចិត្តអាណឹតគាត់។ គាត់មិនបានបដិសេធថា គាត់មិនបានធ្វើខុសនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសារភាព ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ពេលដែលយើងបានធ្វើអំពើបាប យើងចាំបាច់ត្រូវទូលសូមព្រះយេស៊ូវអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយសូមទ្រង់ជួយយើងឲ្យធ្វើឲ្យបានល្អឡើង។
ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក១ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់រាស្រ្តទ្រង់ អំពីការអាក្រក់ដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត។ ការស៊ីសំណូក និងភាពអយុត្តិធម៌បានកើតឡើង នៅក្នុងតុលាការ ហើយគេបានកេងប្រវ័ញ្ចក្មេងកំព្រា និងស្រ្តីម៉េម៉ាយ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់បានឆ្លើយតបចំពោះពួកគេ ដោយសេចក្តីមេត្តាកុរណា ដោយឲ្យពួកគេសារភាពអំពើបាបដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយងាកបែរចេញពីការអាក្រក់ទាំងនោះ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា មកចុះ យើងនឹងពិភាក្សាជាមួយគ្នា ទោះបើអំពើបាបរបស់ឯងដូចជាពណ៌ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសដូចហិមៈ ទោះបើក្រហមឆ្អៅក៏ដោយ គង់តែនឹងបានដូចជារោមចៀមវិញ”(អេសាយ ១:១៨)។
ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានការបើកចំហរចំពោះទ្រង់ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់យើង។ កាលណាយើងប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ទ្រង់នឹងប្រទានការអត់ទោសបាបដល់យើងរាល់គ្នា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់…
របៀបស្វែងរកសន្តិភាព
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែញាំអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ ជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំ គាត់បានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកគិតថា សន្តិភាពគឺជាអ្វី?” ខ្ញុំក៏បានសួរទៅគាត់វិញទាំងឆ្ងល់ថា តើគាត់សួរខ្ញុំធ្វើអ្វី? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា កាលយើងកំពុងចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ គាត់បានឃើញជើងខ្ញុំនៅមិនស្ងៀម ធ្វើឲ្យគាត់ឆ្ងល់ថា ខ្ញុំកំពុងតែមានការមិនសប្បាយចិត្ត ដោយសាររឿងអ្វីមួយឬយ៉ាងណា? គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំបានគិតដល់សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តដែលព្រះប្រទានដល់អ្នកដែលស្រឡាញ់ទ្រង់ឬទេ?
កាលនោះ សំណួររបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការឈឺចាប់បន្តិច ប៉ុន្តែ សំណួរនោះបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំ ឲ្យចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរមួយ នៅក្នុងព្រះ។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមបើកមើលព្រះគម្ពីរ ដើម្បីស្វែងយល់អំពីរបៀបដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះឱបក្រសោបយកអំណោយនៃសេចក្តីសុខសាន្ត ឬសន្តិភាព សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេកំពុងទុក្ខលំបាកក៏ដោយ។ ពេលខ្ញុំអានកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូល៉ុស ខ្ញុំក៏បានឃើញការបង្រៀនរបស់គាត់ ដែលបានបង្គាប់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ ឲ្យអនុញ្ញាតឲ្យសន្តិភាព ឬសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រួតត្រានៅក្នុងចិត្ត(កូល៉ុស ៣:១៥)។
កាលនោះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំមួយកន្លែង ដែលគាត់មិនដែលបានទៅសួរសុខទុក្ខ ប៉ុន្តែ គាត់បានទទួលដំណឹង ពីមិត្តភក្តិគាត់ឈ្មោះ អេប៉ាប្រាស។ គាត់មានការបារម្ភពីពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែជួបការបង្រៀនក្លែងក្លាយ ដែលធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់សន្តិភាពនៃព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានស្តីបន្ទោសពួកគេទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់នឹងប្រទានការធានា និងសេចក្តីសង្ឃឹមដល់ពួកគេ(ខ.១៥)។
យើងត្រូវសម្រេចចិត្តថា យើងនឹងឱបក្រសោបយក ឬបដិសេធសន្តិភាព ឬសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងចិត្តយើង។ ពេលណាយើងងាកទៅរកព្រះអង្គ ដោយទូលសូមទ្រង់ឲ្យគង់នៅក្នុងចិត្តយើង ទ្រង់នឹងរំដោះយើងឲ្យរួចពីការថប់បារម្ភ និងទុក្ខព្រួយ…
តើនរណាខ្លះកំពុងតែឃ្លានអាហារ?
ថូម៉ាសបានកើតក្នុងគ្រួសារក្រីក្រមួយ នៅប្រទេសឥណ្ឌា ហើយក្រោយមក ជនជាតិអាមេរិកក៏បានយកគាត់ទៅចិញ្ចឹម។ ពេលគាត់ធ្វើដំណើរត្រឡប់មកប្រទេសឥណ្ឌាវិញ គាត់បានសង្កេតឃើញក្មេងៗមានការខ្វះខាតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ នៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ ដូចនេះគាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវតែជួយពួកគេ។ គាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមរៀបគម្រោងត្រឡប់ទៅអាមេរិកវិញ ដើម្បីបញ្ចប់ការសិក្សារបស់គាត់ ហើយសន្សំលុយឲ្យបានច្រើន រួចវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតគាត់វិញ នៅពេលអនាគត។
មានពេលមួយ គាត់ក៏បានអានបទគម្ពីរយ៉ាកុប ២:១៤-១៨ ដែលក្នុងនោះសាវ័កយ៉ាកុបបានចោទសួរថា “បើអ្នកណាថាខ្លួនមានសេចក្តីជំនឿ តែមិនប្រព្រឹត្តតាម នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វី តើសេចក្តីជំនឿអាចនឹងជួយសង្គ្រោះអ្នកនោះបានដែរឬ?” ពេលថូម៉ាសបានត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតគាត់វិញ គាត់ឮក្មេងស្រីតូចម្នាក់ស្រែកប្រាប់ម្តាយរបស់វាថា វាឃ្លានណាស់។ ពេលនោះ គាត់ក៏បាននឹកចាំថា កាលគាត់នៅក្មេង គាត់បានរកមើលអាហារក្នុងធុងសំរាមបរិភោគ ដោយសារឃ្លានអាហារខ្លាំងពេក។ ថូម៉ាសក៏បានដឹងថា គាត់មិនអាចរង់ចំាច្រើនឆ្នាំទៀតបានទេ។ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តថា គាត់នឹងចាប់ផ្តើមជួយពួកគេនៅពេលនោះតែម្តង។
សព្វថ្ងៃនេះ គាត់មានមជ្ឈមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយកន្លែង ដែលបានទទួលចិញ្ចឹមក្មេងៗ៥០នាក់ ដោយផ្តល់អាហារគ្រប់គ្រាន់ និងថែទាំពួកគេ ដោយនាំពួកគេឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលការអប់រំ។ ទាំងអស់នេះ គឺដោយសារតែបុរសម្នាក់នេះមិនបានពន្យាពេល នៅក្នុងការងារអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាសហៅឲ្យគាត់ធ្វើភ្លាមៗ។
ការបង្រៀនរបស់សាវ័កយ៉ាកុបក៏មានន័យសម្រាប់យើងរាល់គ្នាផងដែរ។ ជំនឿដែលយើងមានចំពោះព្រះយេស៊ូវបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ ជីវិតអស់កល្ប និងក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ពេលអនាគត។ ប៉ុន្តែ តើជំនឿរបស់យើងមានប្រយោជន៍អ្វី បើយើងមិនឈោងទៅរក ហើយជួយអ្នកដែលខ្វះខាត? តើមាននរណាខ្លះ ដែលកំពុងតែស្រេកឃ្លានអាហារ? —DAVE BRANON
មនុស្សមានបាបដូចយើង
ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិម្នាក់ ឈ្មោះ អេឌីត(Edith)។ គាត់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីថ្ងៃដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងដូចនេះថា:
កាលពីមុន អេឌីតមិនខ្វល់អំពីរឿងជំនឿសាសនាឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលព្រឹក ថ្ងៃអាទិត្យមួយ គាត់បានដើរចូលព្រះវិហារ នៅក្បែរអាផាតមិនរបស់គាត់ ដើម្បីស្វែងរកអ្វីមួយ ដែលអាចធ្វើឲ្យវិញ្ញាណស្រេកឃ្លានរបស់គាត់ មានភាពស្កប់ស្កល់។ នៅថ្ងៃនោះ លោកគ្រូគង្វាលក៏បានអានបទគម្ពីរ លូកា ១៥:១-២ ដែលបានចែងដូចនេះថា “អស់ទាំងអ្នកយកពន្ធ និងអ្នកមានបាប គេក៏ចូលមកជិត ដើម្បីស្តាប់ទ្រង់។ នោះពួកផារិស៊ី និងពួកអាចារ្យគេឌុកដាន់ថា អ្នកនេះទទួលមនុស្សបាប ហើយក៏ស៊ីជាមួយនឹងគេផង”។
បទគម្ពីរនោះបានចែងយ៉ាងដូចនេះ ប៉ុន្តែ ពេលនោះ នាងបានស្តាប់ឮលោកគ្រូគង្វាលអានថា “អ្នកនោះទទួលមនុស្សមានបាប ហើយអេឌីតក៏នៅជាមួយនឹងគេផងដែរ”។ នាងក៏បានក្រោកឈរទាំងហួសចិត្ត។ ទីបំផុត នាងក៏បានដឹងថា ខ្លួនមានកំហុស ប៉ុន្តែ គំនិតរបស់នាង នៅតែគិត អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវទទួលស្វាគមន៍មនុស្សមានបាប ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអេឌីតផងដែរ។ នៅពេលរសៀលថ្ងៃនេះ នាងក៏បានសម្រេចចិត្ត “ចូលទៅជិត” ព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់។ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមអានដំណឹងល្អ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន នាងក៏បានសម្រេចចិត្តទទួលជឿ ហើយដើរតាមទ្រង់។
ពួកអ្នកកាន់សាសនានៅសម័យព្រះយេស៊ូវ មានការមិនពេញចិត្ត ពេលដែលព្រះយេស៊ូវគង់សោយអាហារ ជាមួយមនុស្សមានបាប ដែលគេស្អប់ខ្ពើម។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ពួកគេបានហាមពួកគេ មិនឲ្យភពប្រសព្វនឹងមនុស្សប្រភេទនោះ។…
ការជម្នះឧបស័គ្គ
ខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំបានជួបជុំគ្នាជារៀងរាល់ខែ ដើម្បីឲ្យគ្នាយើងទទួលខុសត្រូវ ចំពោះគោលដៅរបស់យើងផ្ទាល់ៗខ្លួន។ ម៉ារី(Mary) មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ចង់ផ្លាស់ប្តូរកម្រាលកៅអី នៅក្នុងផ្ទះបាយរបស់នាង មុនពេលឆ្នាំថ្មីមកដល់។ នៅក្នុងការប្រជុំរបស់យើង ក្នុងខែវិច្ឆិការ នាងក៏បានធ្វើការរាយការណ៍ យ៉ាងឆ្លាតវ័យ អំពីការរីកចម្រើនរបស់នាង ចាប់តាំងពីខែធ្នូមក។ នាងប្រាប់យើងថា នាងបានចំណាយពេល១០ខែ និងពីរម៉ោង ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរកម្រាលកៅអីរបស់នាង។ នាងបានចំណាយពេលជាច្រើនខែ ទំរាំតែរកបានកម្រាលដែលនាងត្រូវការ ឬរកបានពេលដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម នៅឆ្ងាយពីការទាមទានៃការងាររបស់នាង និងតម្រូវការរបស់កូនតូចរបស់នាង ហើយបន្ទាប់ពីនោះ គម្រោងផ្លាស់ប្តូរកម្រាលកៅអីនេះចំណាយពេលធ្វើការតែពីរម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីសម្រេចបានជោគជ័យ ដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត។
ព្រះអម្ចាស់បានត្រាសហៅលោកនេហេមា ឲ្យបំពេញកិច្ចការ ដែលធំជាងកិច្ចការនេះ គឺនាំមកនូវការជួសជុលទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ បន្ទាប់ពីកំផែងនៃទីក្រុងនេះ បានខូចអស់រយៈពេល១៥០ឆ្នាំ(នេហេមា ២:៣-៥,១២)។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងដឹកនាំពួកបណ្តាជន ឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះ ពួកគេក៏បានជួបការសើចចម្អក ការវាយប្រហារ ការរំខាន និងការល្បួងឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាប(៤:៣,៨ ៦:១០-១២)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានបំពាក់សមត្ថភាពពួកគេ ឲ្យឈរយ៉ាងមាំមួន ដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត នៅក្នុងការប្រឹងប្រែង សម្រេចកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ ក្នុងរយៈពេលតែ៥២ថ្ងៃ។
ដើម្បីជម្នះឧបស័គ្គទាំងអស់នេះ លោកនេហេមាមិនគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវមានបំណងចិត្ត ឬគោលដៅផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែ គាត់ថែមទាំងបានទទួលការជម្រុញចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំងគាត់ ឲ្យបំពេញកិច្ចការនេះ។ ការដែលគាត់មានគោលបំណងច្បាស់លាស់ គឺបានជម្រុញចិត្តពួកបណ្តាជន ឲ្យដើរតាមការដឹកនាំរបស់គាត់…
សេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងការសោកសង្រេង
កាលខ្ញុំនៅក្នុងវ័យ១៩ឆ្នាំ មិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃសប្តាហ៍ និងខែបន្ទាប់ពីហេតុការណ៍នោះកើតឡើង ខ្ញុំមានការពិបាកចិត្ត គឺដូចជាកំពុងតែដើរនៅក្នុងរូងនៃការសោកសង្រេង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ការឈឺចាប់បណ្តាលមកពីការបាត់បង់មនុស្សម្នាក់ ដែលនៅក្មេងខ្ចីយ៉ាងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចគិតអ្វីឲ្យបានស្រឡះ ហើយនៅពេលខ្លះ ខ្ញុំថែមទាំងផ្លឹក មិនដឹងថា មានអ្វីកំពុងកើតឡើង នៅជុំវិញខ្លួនឯងទៀតផង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាងងឹតងងល់យ៉ាងខ្លាំង ដោយសារការឈឺចាប់ និងទុក្ខសោក បានជាខ្ញុំមិនអាចគិតឃើញព្រះជាម្ចាស់។
ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ជំពូក ២៤ ពួកសិស្សពីរនាក់ មានការភ័ន្តភាំង និងធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានសុគត បានជាពួកគេ មិនដឹងថា ខ្លួនកំពុងតែដើរជាមួយព្រះ ដែលជាគ្រូរបស់ពួកគេ ដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទោះបីជាទ្រង់បានពន្យល់ពួកគេ នូវបទគម្ពីរ ដែលបានចែងអំពីមូលហេតុ ដែលព្រះសង្រ្គោះ ត្រូវសុគត ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញក៏ដោយ។ ទាល់តែដល់ពេលដែលទ្រង់យកនំប៉័ងមកកាច់ចែកពួកគេ ទើបពួកគេមើលទ្រង់ស្គាល់(ខ.៣០-៣១)។ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវបានឃើញព្រះយេស៊ូវសុគត ក្នុងសភាពក៏គួរឲ្យតក់ស្លត់ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់ បាននាំឲ្យពួកគេមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ។
មានពេលខ្លះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដោយការភ័ន្តភាំង ឬការសោកសង្រេង គឺមិនខុសពីពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចរកឃើញសេចក្តីសង្ឃឹម និងការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះដ៏រស់ ហើយកំពុងធ្វើការទ្រង់ ក្នុងលោកិយនេះ និងក្នុងជីវិតយើងរាល់គ្នា។ ទោះបីជាយើងនៅតែជួបការឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចយាងព្រះគ្រីស្ទ…
ឃ្មំ និងពស់
មានបញ្ហាខ្លះ បុរសជាឪពុកជាអ្នកចេញមុខដោះស្រាយ។ ឧទាហរណ៍ ថ្មីៗនេះ កូនៗរបស់ខ្ញុំបានឃើញឃ្មុំចូលទៅធ្វើសំបុក នៅក្នុងប្រឡោះ ក្នុងរានហានខាងមុខផ្ទះយើង។ ខ្ញុំក៏បានយកថ្នាំបាញ់ដេញសត្វល្អិតមួយកំប៉ុង ចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងពួកវា។
ខ្ញុំក៏ត្រូវឃ្មំទិច៥មេ។
ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឲ្យសត្វល្អិតទិចទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសុខចិត្តឲ្យខ្លួនឯងឈឺសាច់ ជាជាងឲ្យប្រពន្ធកូនត្រូវសត្វល្អិតទិច។ និយាយរួម ការថែរក្សាសុខុមាលភាពរបស់គ្រួសារខ្ញុំ គឺជាការងារចម្បងគេរបស់ខ្ញុំ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំយល់អំពីតម្រូវការនេះ ហើយពួកគេក៏បានរំពឹងឲ្យខ្ញុំជួយបំពេញ។ ពួកគេទុកចិត្តថា ខ្ញុំនឹងការពារពួកគេ ឲ្យរួចពីការអ្វីដែលពួកគេភ័យខ្លាច។
ក្នុងបទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ជំពូក៧ បានបង្រៀនថា យើងក៏គួរតែទូលថ្វាយអំពីតម្រូវការរបស់យើង ដល់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ(ខ.៧) ដោយទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងឆ្លើយតបការទូលសូមរបស់យើង។ ដើម្បីពន្យល់អំពីរឿងនេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រៀបធៀបថា “ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើកូនសូមនំបុ័ង តើមានអ្នកណានឹងឲ្យថ្មដល់វា។ ឬបើវាសូមត្រី តើនឹងឲ្យពស់វិញឬអី?”(ខ.៩-១០)។ សម្រាប់ឪពុកម្តាយដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ប្រាកដជាដឹងច្បាស់ថា ត្រូវឆ្លើយដូចម្តេច ចំពោះសំណួរនេះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលឆ្លើយតែម្តង ដើម្បីជំរុញចិត្តយើង កុំឲ្យអស់ជំនឿ ចំពោះសេចក្តីល្អដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះវរបិតានៃយើង។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ចុះបើអ្នករាល់គ្នាដែលអាក្រក់ អ្នកចេះឲ្យរបស់ល្អដល់កូនខ្លួនដូច្នេះ នោះចំណងបើព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងប្រទានរបស់ល្អ មកអស់អ្នកដែលសូម តើជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត”(ខ.១១)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវស្រឡាញ់កូនៗរបស់ខ្ញុំ កាន់តែខ្លំាងថែមទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលច្បាស់ថា សូម្បីតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកល្អបំផុតនៅផែនដី…
ការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ហូរហៀ
នៅថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំ អ័ឡាន(Alan)ស្វាមីខ្ញុំ បានទិញផ្កាស្រស់ៗមួយបាច់ធំ ឲ្យខ្ញុំ។ កាលនោះគាត់បានបាត់បង់ការងារ ក្នុងអំឡុងពេលដែលក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់រៀបចំរចនាសម្ព័ន្ធឡើងវិញ ដូចនេះ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងថា គាត់នឹងនៅតែបន្តបង្ហាញចេញនូវភាពស្មោះស្ម័គ្រ យ៉ាងដូចនេះទៀតឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍លើកទី១៩របស់យើង ផ្កាដែលបានរីកឡើង យ៉ាងស្រស់ស្អាត បានស្វាគមន៍ខ្ញុំ ពីលើទីតាំងរបស់វា នៅលើតុអាហាររបស់យើង។ ដោយសារគាត់បានឲ្យតម្លៃទៅលើការបន្តប្រពៃណីមួយនេះ ដែលយើងបានធ្វើប្រចាំឆ្នាំ នោះគាត់ក៏បានសន្សំលុយខ្លះៗជារៀងរាល់ខែ ដើម្បីឲ្យគាត់អាច មានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិសេសផ្ទាល់ខ្លួននេះ។
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានរៀបគម្រោងធ្វើការបង្ហាញចេញ នូវភាពសប្បុរសដ៏ក្លៀវក្លានេះ គឺស្រដៀងទៅនឹងការអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តឲ្យគេធ្វើ តាមរយៈសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស។ លោកសាវ័កបានសរសើរពួកជំនុំមួយនេះ សម្រាប់ការដាក់ដង្វាយ ដោយអស់ពីចិត្ត និងដោយចិត្តឆេះឆួល(២កូរិនថូស ៩:២,៥) ដោយរំឭកពួកគេថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងអ្នកដែលថ្វាយដោយចិត្តសប្បុរស និងអំណរ(ខ.៦-៧)។ សរុបមក គ្មាននរណាម្នាក់ ដែលបានឲ្យ ច្រើនជាងព្រះដ៏ផ្គត់ផ្គង់ ដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់នៃយើង ដែលតែងតែត្រៀមខ្លួនជានិច្ច ដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់យើង(ខ.៨-១០)។
យើងអាចមានចិត្តសប្បុរស នៅក្នុងការឲ្យ ក្នុងការគ្រប់យ៉ាង ដោយមើលថែរគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះព្រះអម្ចាស់បំពេញសេចក្តីត្រូវការ ទាំងខាងសម្ភារៈ អារម្មណ៍ និងវិញ្ញាណរបស់យើង(ខ.១១)។ ខណៈពេលដែលយើងធ្វើអំណោយ ឬធ្វើទានដល់អ្នកដទៃ យើងអាចបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណចំពោះព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់អ្វីៗដែលទ្រង់បានប្រទានយើង។ យើងថែមទាំងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ហើយឲ្យធ្វើទាន ឬធ្វើអំណោយ ពីអ្វីទាំងអស់ដែលទ្រង់បានប្រទានពួកគេ(ខ.១២-១៣)។
ការឲ្យ…
ការបម្រើដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន
មានមនុស្សមួយក្រុមតូច កំពុងតែឈរផ្តុំគ្នា តែមើលទៅ នៅឃើញតូច បើធៀបនឹងដើមឈើដ៏ធំមួយដើម កំពុងតែដេកដួលនៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះ។ ដូនចាស់ម្នាក់កំពុងឈរទប់ខ្លួន នឹងឈើច្រត់ ក៏បានរៀបរាប់អំពីហេតុការណ៍ ដែលគាត់បានមើលឃើញខ្យល់ព្យុះកាលពីពេលយប់ម្សិលមិញ បក់បោកមកលើ ដើមអ៊ែមដ៏ធំសម្បើមរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យវាដួលរលំ។ គាត់ក៏បាននិយាយបន្តទៀត ដោយសម្លេងអួលដើមករថា អ្វីដែលអាក្រក់បំផុតនោះ គឺវាបានបំផ្លាញរបងថ្មដ៏គួរឲ្យស្រឡាញរបស់គាត់ផងដែរ។ ស្វាមីរបស់គាត់បានសាងសង់របងថ្មនោះ ពេលដែលពួកគាត់ទើបតែរៀបការថ្មីៗ។ ស្វាមីគាត់ស្រឡាញ់របងថ្មនោះណាស់។ គាត់ក៏ស្រឡាញ់របងថ្មនោះដែរ។ តែវាបានខូចហើយ គឺមិនខុសពីស្វាមីគាត់ទេ។
នៅពេលព្រឹកបន្ទាប់ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែលបមើលកម្មកររបស់ក្រុមហ៊ុនដាំដើមឈើ កំពុងតែយកដើមឈើដែលបានរំលំនោះចេញពីទីធ្លាផ្ទះគាត់ ស្នាមញញឹមដ៏ធំមួយ ក៏បានលេចឡើងនៅលើផ្ទៃមុខគាត់។ នៅចន្លោះមែកឈើទាំងនោះ គាត់សង្កេតឃើញមនុស្សពេញវ័យពីរនាក់ និងក្មេងប្រុសម្នាក់ បានកាត់ស្មៅឲ្យគាត់ ដោយធ្វើការវាស់វែងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីសាងសង់របងថ្មដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់របស់គាត់ឡើងវិញ។
ហោរាអេសាយបានពិពណ៌នា អំពីប្រភេទនៃការបម្រើ ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ គឺការប្រព្រឹត្តដែលកម្សាន្តចិត្តអ្នកដែលនៅក្បែរយើង ដែលមានដូចជាការជួយជួសជុលរបងថ្ម ឲ្យដូនចាស់នោះជាដើម។ បទគម្ពីរនេះបានបង្រៀនយើងថា សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ការបម្រើអ្នកដទៃ ដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន គឺមានតម្លៃជាងការធ្វើពីធីបុណ្យខាងវិញ្ញាណ។ តាមពិត ព្រះទ្រង់មានព្រះពរពីរយ៉ាង សម្រាប់ការបម្រើរបស់កូនទ្រង់ ដែលមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ទីមួយ ទ្រង់ប្រើការបម្រើដោយស្ម័គ្រពីចិត្តរបស់យើង ដើម្បីជួយដល់អ្នកដែលគេគាបសង្កត់ និងខ្វះខាត(អេសាយ ៥៨:៧-១០)។ ទីពីរ ព្រះទ្រង់ប្រទានពរដល់អ្នកដែលបានបម្រើគេ ដោយឲ្យពួកគេមានកេរ្តិ័ឈ្មោះល្អ ធ្វើជាកម្លាំងវិជ្ជមានដ៏មានអំណាច ក្នុងនគរទ្រង់(ខ.១១-១២)។ តើអ្នកនឹងផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ…