ការជួបជុំនៅគ្រាចុងក្រោយ
ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចពេលដែលខ្ញុំនៅអង្គុយកំដរ ក្បែរគ្រែគេងរបស់ឪពុកខ្ញុំ ដែលកាលនោះ គាត់អាចចំណាយពេលជាមួយយើង តែពីរបីថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ មុនពេលគាត់លាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ ការលាចាកលោករបស់គាត់ នៅតែបន្តដក់ជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំ តែងតែត្រៀមខ្លួនជួយខ្ញុំជានិច្ច។ ខ្ញុំអាចទូរស័ព្ទទៅគាត់ ពេលណាខ្ញុំត្រូវការការប្រឹក្សាយោបល។ ខ្ញុំនៅចាំយ៉ាងច្បាស់ ថ្ងៃដែលយើងបានទៅស្ទូចត្រីជាមួយគ្នាបណ្តើរ ជជែកគ្នាបណ្តើរអំពីព្រះ និងព្រះគម្ពីរ ហើយខ្ញុំបានទទូចឲ្យគាត់និយាយអំពីរឿងដ៏សប្បាយរីករាយរបស់គាត់ កាលពីក្មេង នៅក្នុងកសិដ្ឋាន។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលឪពុករបស់ខ្ញុំផុតដង្ហើម ខ្ញុំក៏បានដឹងថា សេចក្តីស្លាប់គឺជាការបញ្ចប់ជីវិតលើផែនដី ហើយយើងមិនអាចធ្វើឲ្យអ្នកស្លាប់ត្រឡប់មកវិញបានឡើយ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារ្មណ៍ថា ចិត្តរបស់ខ្ញុំមានចន្លោះប្រហោងដ៏ធំ។
ប៉ុន្តែ សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលមានការបាត់បង់ និងការសោកសង្រេងដូចនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលព្រះនៅតែលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា ពេលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវយាងមកវិញ អ្នកដែលបានស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទមុនពេលនោះ នឹងបានរស់ឡើងវិញជាមុនបង្អស់ “រួចយើងរាល់គ្នាដែលកំពុងតែរស់នៅ ក៏នឹងបានលើកឡើង ទៅក្នុងពពកជាមួយគ្នាទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យបានជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស យ៉ាងនោះ យើងនឹងនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាដរាបទៅ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៧)។ នោះជាការជួបជុំគ្នា ដែលខ្ញុំកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំ! ពេលនោះ ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែបានជួបជុំជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបាននៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ជារៀងរហូត។
លោកស៊ីអេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានមានប្រសាសន៍ថា “គ្រីស្ទបរិស័ទមិនបែកគ្នាជារៀងរហូតទេ”។ ខ្ញុំកំពុងរង់ចាំការជួបជុំនៅថ្ងៃចុងក្រោយ ដោយចិត្តអន្ទះសារ!-Joe Stowell
សារៈសំខាន់នៃការទុកចិត្ត
មានពត៌មានមួយ បានផ្សាយចេញពីប្រទេសអូស្រា្តលីថា អ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ ហូណូរេ(Pascale Honore) ជាស្ត្រីពិការជើង ដែលបានអង្គុយនៅលើកៅអីរុញអស់១៨ឆ្នាំ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានជិះស្គីលើទឹករលក។ តើគាត់អាចជិះស្គីលើទឹករលកដោយរបៀបណា?
តាមពិត លោកថាយ ស្វន(Ty Swan) ដែលជាកីឡាករជិះស្គីលើទឹករលកវ័យក្មេង បានប្រើស្កុតរុំខ្លួនអ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ ជាប់ពីក្រោយខ្នងគាត់។ ពេលលោកថាយអាចទប់លំនឹងបានល្អហើយ គាត់ក៏បានអុំបន្ទះក្តាចូលសមុទ្រ ទៅរកទឹករលកធំៗ ហើយអ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ក៏បានទទួលបទពិសោធន៍នៃភាពរំភើបរីករាយ នៃការជិះស្គីលើទឹករលក។ ការនេះតម្រូវឲ្យអ្នកស្រីប៉ាស្កាល់ មានការទុកចិត្តលើលោកថាយខ្លាំងណាស់ ព្រោះមានបញ្ហាជាច្រើនអាចកើតឡើង។ តែទំនុកចិត្តដែលនាងមានចំពោះលោកថាយ គឺល្មមនឹងឲ្យគាត់អាចអរសប្បាយនឹងក្តីស្រមៃដែលក្លាយជាការពិត ទោះបីជាមានគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ។
ការរស់នៅរបស់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដែលមានពេញទៅដោយឧបស័គ្គដែលយើងមិនអាចដឹងមុន និងមានគ្រោះថ្នាក់ដែលមើលមិនឃើញ។ ប៉ុន្តែ យើងមានក្តីអំណរ ព្រោះយើងដឹងថា មានព្រះមួយអង្គ ដែលអាចពរយើង ឆ្លងកាត់រលាកនៃជីវិតដែលបោកបក់ខ្លាំង ហើយគំរាមកំហែងយើង។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “នោះអស់អ្នកដែលពឹងដល់ទ្រង់ គេនឹងរីករាយឡើង គេនឹងច្រៀងដោយអំណរជានិច្ច ពីព្រោះទ្រង់តែងការពារគេ ហើយអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះនាមទ្រង់ នឹងបានត្រេកអរ ដោយសារទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៥:១១)។
ក្នុងការរស់នៅ ដែលមានគ្រោះថ្នាក់ និងឧបស័គ្គជាច្រើន យើងអាចស្គាល់ក្តីអំណរ ដែលកើតចេញពីការទុកចិត្តលើព្រះ។ ព្រះអង្គមានកម្លាំង មិនគ្រាន់តែអាចជួយយើងប៉ុណ្ណោះឡើយ។-Bill Crowder
ការនិយាយតិច
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ មានអ្នកនិពន្ធអនាមិកម្នាក់ បាននិពន្ធបទកំណាព្យខ្លីមួយបទ អំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការវាស់វែងពាក្យសម្តីរបស់យើង។ ក្នុងបទកំណាព្យនោះ គាត់បានសរសេរថា “តាមសត្វទីទុយកញ្ចាស់ដ៏ឆ្លាតវ័យមួយក្បាល ទំនៅលើដើមឈើធំមួយដើម។ កាលវាឃើញអ្វីៗនៅជុំវិញវាកាន់តែច្រើន វាក៏និយាយកាន់តែតិច។ ពេលវានិយាយកាន់តែតិច នោះវាក៏ស្តាប់ឮកាន់តែច្រើន។ ហេតុអ្វីបានជាយើងរាល់គ្នា មិនអាចនិយាយឲ្យកាន់តែតិច ដូចសត្វទីទុយកញ្ចាស់ដ៏ឆ្លាតវ័យនោះ?
ប្រាជ្ញាមានទំនាក់ទំនង ជាមួយនឹងការកំណត់ពាក្យសម្តីរបស់យើង។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១០:១៩ បានចែងថា “អ្នកណាដែលនិយាយច្រើន នោះមិនខាននឹងមានបាបឡើយ តែអ្នកណាដែលឃាត់ទប់បបូរមាត់វិញ នោះជាមនុស្សប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា”។
មនុស្សមានប្រាជ្ញាមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះការអ្វីដែលខ្លួននិយាយ និងដឹងថា ខ្លួនត្រូវនិយាយច្រើនប៉ុណ្ណា ក្នុងស្ថានភាពណាមួយ។ យើងត្រូវទប់ពាក្យសម្តីរបស់យើង ពេលដែលយើងមានកំហឹង។ សាវ័កយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនរួមជំនឿរបស់គាត់ថា “បងប្អូនស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែរ”(យ៉ាកុប ១:១៩)។ ការគ្រប់គ្រងពាក្យសម្តីរបស់យើង ក៏អាចបង្ហាញនូវការកោតខ្លាចព្រះផងដែរ។ គឺដូចដែលសេ្តចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យចិត្តឯងរហ័សពេក ក៏កុំឲ្យមាត់ឯងពោលឥតបើគិតនៅចំពោះព្រះឡើយ ដ្បិតព្រះទ្រង់គង់នៅឯស្ថានសួគ៌ ហើយឯងនៅផែនដីទេ ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យឯងមានសំដីតិចវិញ”(សាស្តា ៥:២)។ ពេលដែលអ្នកដទៃកំពុងកាន់ទុក្ខ យើងអាចនៅកំដរពួកគេ ដោយមិននិយាយអ្វីក៏បាន ដែលនោះក៏អាចជាការបង្ហាញចេញនូវការអាណឹតអាសូរចំពោះគេផងដែរ។ ជាក់ស្តែងពេលដែលលោកយ៉ូបកំពុងកាន់ទុក្ខ មិត្តភ័ក្តិរបស់គាត់ បានមកអង្គុយនៅដី ជាមួយនឹងលោកអស់៧យប់៧ថ្ងៃ ឥតមានអ្នកណានិយាយទៅលោក១ម៉ាត់សោះ ដោយឃើញថា លោកមានសេចក្តីទុក្ខជាទម្ងន់ណាស់(យ៉ូប ២:១៣)។
ទោះបីជាមានពេលដែលយើងត្រូវរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ និងមានពេលដែលត្រូវនិយាយក៏ដោយ(សាស្តា…
ភាសានៃសម្លេងហួច
កោះអន ឡា ហ្គោមេរ៉ាស្ថិតក្នុងចំណោមកោះដែលតូចជាងគេ ក្នុងប្រជុំកោះខាណារី ដែលឈ្មោះនៃប្រជុំកោះនេះ គឺដូចឈ្មោះរបស់សត្វចាប មានសម្លេងយំយ៉ាងពិរោះ។ កោះអន ឡា ហ្គោមេរ៉ាមានជ្រោះជ្រៅ ហើយចោទ បានជាពេលដែលក្មេងៗដែលជាសិស្សសាលា និងភ្ញៀវទេសចរណ៍ទាំងឡាយបានទៅលេងទីនោះ ពួកគេបានរៀនអំពីការទំនាក់ទំនងចម្ងាយឆ្ងាយពីគ្នាដល់ទៅ៣គីឡូម៉ែត្រ ដោយប្រើសម្លេងហួច។ មានអ្នកគង្វាលចៀមម្នាក់ បានប្រើសម្លេងហួច បែបភាសាបុរាណនេះ ដើម្បីហៅហ្វូងចៀមរបស់គាត់។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ហ្វូងចៀមខ្ញុំដឹងថា នោះជាសម្លេងហួចរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលពួកវាស្គាល់សម្លេងខ្ញុំ”។
ព្រះគម្ពីរក៏បានចែង អំពីការប្រើសម្លេងហួចផងដែរ ដែលក្នុងនោះ មានបទគម្ពីរដែលរៀបរាប់ថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលដែលប្រើសម្លេចហួច ដើម្បីហៅចៀមរបស់ទ្រង់។ បទគម្ពីរនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីពេលមួយ ដែលព្រះទ្រង់នឹងហួច ដើម្បីហៅរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយ ហើយកំពុងដើរវង្វេង ឲ្យវិលត្រឡប់មកឯព្រះអង្គវិញ(សាការី ១០:៨)។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលថា “ចៀមខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានវាស្តាប់ខ្ញុំ ហើយមកតាម ខ្ញុំក៏ស្គាល់វាដែរ”(យ៉ូហាន ១០:២៧)។ សត្វចៀមមិនចេះភាសានិយាយរបស់មនុស្សទេ ប៉ុន្តែ ពួកវាអាចស្គាល់សម្លេងរបស់អ្នកគង្វាល ដែលដឹកនាំពួកវា។
សម្លេងបន្លំ និងសម្លេងរំខាន ក្នុងលោកិយនេះ នៅតែព្យាយាមធ្វើឲ្យយើងបែកអារម្មណ៍ចេញពីសម្លេងដ៏ពិតរបស់ព្រះ(សាការី ១០:២)។ តែព្រះទ្រង់តែងតែមានវិធីដឹកនាំយើង ដោយមិនបាច់ប្រើព្រះបន្ទូលក៏បាន។ ព្រះអង្គអាចប្រើព្រឹត្តការណ៍ ដែលដាស់តឿន ឬលើកទឹកចិត្តយើង ដើម្បីរំឭកយើងថា ព្រះអង្គនៅតែដឹកនាំ ការពារ…
ភាពបន្ទាន់នៃវិញ្ញាណ
កាលពីខែមិនា ឆ្នាំ២០១១ មានរលកយក្សស៊ូណាមិ បានវាយប្រហារមកលើប្រទេសជប៉ុន ឆក់យក់ជីវិតមនុស្ស ជិត១ម៉ឺន ៦ពាន់នាក់ ពេលដែលវាបំផ្លិចបំផ្លាញក្រុង និងភូមិទាំងឡាយ នៅតាមមាត់សមុទ្រ។ អ្នកស្រីក្រេតធែល អឺលីជ(Gretel Erlich) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ និងកវីកំណាព្យបានធ្វើដំណើរមកកាន់ប្រទេសជប៉ុន ដើម្បីមើល និងកត់ត្រាអំពីវិនាសកម្មនោះ។ នាងបានធ្វើសេចក្តីរាយការណ៍ពត៌មាន អំពីអ្វីដែលនាងបានឃើញហើយ តែនៅតែមានអារម្មណ៍ថាមិនគ្រប់គ្រាន់ បានជានាងនិពន្ធកំណាព្យមួយបទ អំពីរឿងនោះ។ ក្នុងការសម្ភាស ក្នុងការផ្សាយពត៌មានរបស់ទូរទស្សន៍ប៉ុស្ទភីប៊ីអេស គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “លោកវីលាម ស្តាហ្វ៊ត(William Stafford) ជាមិត្តចាស់របស់ខ្ញុំ និងជាកវីកំណាព្យ ដែលបានលាចាកលោកហើយ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា កំណាព្យជាភាពបន្ទាន់នៃវិញ្ញាណ”។
យ៉ាងណាមិញ យើងសង្កេតឃើញថា ព្រះគម្ពីរទាំងមូលបានប្រើបទកំណាព្យជាច្រើន ដើម្បីបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលរាប់ចាប់ពីការសរសើរដំកើងដ៏មានអំណរ រហូតដល់ការបាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់។ ពេលស្តេចសូល និងព្រះបុត្រាទ្រង់សុគត ក្នុងសង្រ្គាម ដាវីឌមានសេចក្តីទុក្ខជាពន់ពេក(២សាំយ៉ូអែល ១:១-១២)។ ស្តេចដាវីឌបានបង្ហាញពីជម្រៅនៃវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ក្នុងបទកំណាព្យ ដែលទ្រង់បានដាក់ចំណងជើងថា “បទចម្រៀងនៃធ្នូសង្រ្គាម” គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “សូល និងយ៉ូណាថាន ជាទីគួរស្រឡាញ់ គួររីករាយណាស់ពីកាលនៅរស់ ហើយកាលទ្រង់សុគត នោះក៏មិនឃ្លាតពីគ្នាដែរ … ឱះឱពួកខ្លាំងពូកែបានដួលស្លាប់នៅកណ្តាលចំបាំងហើយ យ៉ូណាថានត្រូវគេសំឡាប់នៅលើទីខ្ពស់របស់ឯង … ឱយ៉ូណាថាន…
ការដាស់តឿនម្តងហើយម្តងទៀត
នៅស្រុកចិន កាលពីសម័យបុរាណ មានពួកអ្នកយាមភូមិដើរវាយឃ្មោះបណ្តើរ ស្រែកប្រកាសបណ្តើរ ម្តងហើយម្តងទៀតថា “អាកាសធាតុរាំងស្ងួត ប្រយ័ត្នភ្លើងទៀន។ អាកាសធាតុរាំងស្ងួត ប្រយ័ត្នភ្លើងទៀន”។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ប្រកាសច្រំដែលៗនៅពេលយប់ដូចនេះ? គឺដើម្បីជួយដាស់តឿន ប្រជាជនឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន កុំឲ្យមានភ្លើងឆេះផ្ទះ ដែលនាំឲ្យមានការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងគ្រោះថ្នាក់។
ការប្រកាសដាស់តឿនម្តងហើយម្តងទៀត អាចធ្វើឲ្យរំខាន តែវាពិតជាមានតម្លៃណាស់។ ជាការពិតណាស់ សាវ័កប៉ុលដឹងថា ការដាស់តឿនច្រំដែលៗ មានសារៈសំខាន់ណាស់ បានជាគាត់ធ្វើការដាស់តឿនជាច្រើនដង ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់សរសេរផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងកាឡាទី។ ប៉ុន្តែ ការដាស់តឿនរបស់គាត់ មានតម្លៃលើសការដាស់តឿន របស់អ្នកយាមភូមិ នៅក្នុងស្រុកចិនសម័យបុរាណរាប់លានដង។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនពួកគេ កុំឲ្យស្តាប់ ឬជឿនរណាម្នាក់ឡើយ សូម្បីតែពួកទេវតាដែលមកពីស្ថានសួគ៌ក៏ដោយ បើសិនជាពួកគេផ្សាយ “ដំណឹងល្អអ្វីផ្សេង” ដែលខុសពីដំណឹងល្អដែលគាត់ធ្លាប់បានផ្សាយ(១:៨)។ ក្នុងបទគម្ពីរបន្ទាប់ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនអំពីបញ្ហានេះ ម្តងហើយម្តងទៀត។ នោះជាការដាស់តឿន ដែលសមនឹងឲ្យគាត់និយាយម្តងហើយម្តងទៀត។ កាលនោះ ពួកជំនុំនៅក្រុងកាឡាទីបានចាប់ផ្តើមជឿថា សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ ត្រូវពឹងផ្អែកលើការប្រព្រឹត្តល្អ ជាជាងជឿលើដំណឹងល្អដ៏ពិត ដែលប្រកាសថា ព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានធ្វើការប្រោសលោះពួកគេរួចហើយ។
ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ដែលនិយាយ អំពីការសុគត ការបញ្ចុះព្រះសព និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីអត់ទោសបាបឲ្យបណ្តាមនុស្សទាំងឡាយ ជារឿងដែលយើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ និងការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការចែកចាយ។ ពេលយើងផ្សាយដំណឹងល្អ ចូរយើងកុំភ្លេចចែកចាយថា…
អាហារនៅមជ្ឈិមសម័យ
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានចូររួមសន្និសិតមួយ ស្តីអំពីមជ្ឈិមសម័យ(ឆ្នាំ៥០០ ដល់ឆ្នាំ១៥០០នៃគ្រីស្ទសគរាជ)។ នៅក្នុងសិក្ខាសាលា គេបានឲ្យយើងធ្វើម្ហូបបួនប្រាំមុខ ដែលគេនិយមបរិភោគ ក្នុងមជ្ឈិមសម័យ។ យើងបានបុកគ្រឿងស៊ីណាមុន ជាមួយផ្លែឈើ ដោយប្រើអង្រែនិងត្បាល់បុក ដើម្បីធ្វើដំណាប់។ យើងក៏បានចិតសំបកផ្លែក្រូច ហើយប្រឡាក់ទឹកឃ្មំ និងខ្ញី រួចអាំងវាឲ្យក្រៀម ដើម្បីធ្វើអាហាសំរន់ ដែលមានរស់ជាតិផ្អែម។ យើងកិនបំបែកគ្រាប់អាល់មុង លាយជាមួយនឹងទឹក និងគ្រឿងផ្សំផ្សេងទៀត ដើម្បីបង្កើតទឹកដោះគោអាល់មុង។ ហើយជាចុងក្រោយ យើងក៏បានចម្អិនសាច់មាន់ទាំងមូល ដើម្បីធ្វើម្ហូបសំខាន់ជាងគេ សម្រាប់ញាំជាមួយបាយ។ ពេលដែលយើងបានធ្វើម្ហូបទាំងនេះជាគំរូ យើងក៏បានទទួលនូវបទពិសោធន៍ដ៏អរសប្បាយ នឹងម្ហូបអាហារដ៏មានឱជារស។
ចំពោះអាហារខាងវិញ្ញាណ សម្រាប់វិញ្ញាណរបស់យើង ព្រះទ្រង់បានប្រទាននូវម្ហូបជាច្រើនមុខ សម្រាប់ឲ្យយើងទំពារ និងស្រូបយកជីវជាតិ។ មានតែអាហាររបស់ព្រះអង្គទេ ដែលជួយឲ្យយើងឆ្អែតស្កប់ស្កល់។ ព្រះអង្គបានប្រទានអាហារ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមានដូចជា កណ្ឌប្រវត្តិសាស្រ្ត កណ្ឌកំណាព្យ កណ្ឌអក្សរសាស្រ្តនៃប្រាជ្ញា កណ្ឌបទទំនាយ និងផ្នែកដទៃទៀត នៃព្រះគម្ពីរដែលជួយឲ្យយើងមានភាពរឹងមាំ ពេលដែលយើងខ្សោយ ហើយផ្តល់ឲ្យយើងនូវប្រាជ្ញា និងការលើកទឹកចិត្ត ព្រមទាំងផ្តល់ជីវជាតិ សម្រាប់ការធ្វើដំណើរប្រចាំថ្ងៃ(ទំនុកដំកើង ១៩:៧-១៤ ១១៩:៩៧-១០៤ ហេព្រើ ៥:១២)។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានប្រាប់យើងថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ផ្អែមនៅអណ្តាតទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎ អើ ក៏ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំដល់មាត់ទូលបង្គំទៅទៀត”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៣)។
ដូចនេះ…
បានចាក់ឫស
មានពេលមួយព្រះនាងអ័ថាលា ដែលជាព្រះអយ្យិការបស់យ៉ូអាស បានរៀបគម្រោងបំផ្លាញពូជពង្សហ្លួង ក្នុងវង្សានុវង្សនៃពួកយូដាទាំងអស់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងយ៉ូអាសផងដែរ។ យ៉ូអាសប្រាកដជាមានការភ័ន្តភាំង ហើយភ័យខ្លាចផង ពេលដែលទ្រង់បានដឹង អំពីការអាក្រក់ដែលព្រះអយ្យិកាទ្រង់បានធ្វើ។ នាងបានធ្វើគុតព្រះរាមទាំងពីរអង្គរបស់ទ្រង់ ដណ្តើមរាជបល្ល័ង្ក នៃនគរយូដា។ ប៉ុន្តែ គេបានយកព្រះឱរសយ៉ូអាស ទៅលាក់ទុកយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព អស់រយៈពេល៦ឆ្នាំ(២កូរិនថូស ២២:១០-១២)។ ពេលទ្រង់ចម្រើនវ័យធំឡើង ទ្រង់មានព្រះទ័យអរសប្បាយ ចំពោះក្តីស្រឡាញ់ និងការប្រៀនប្រដៅរបស់អាណាព្យាបាលរបស់ទ្រង់។ ពេលយ៉ូអាសមានព្រះជន្ម៧ឆ្នាំ គេក៏បានលើកទ្រង់ឡើងជាស្តេចដោយសម្ងាត់ ហើយគេក៏បានផ្តួលរំលំព្រះអយិ្យកាទ្រង់(២៣:១២-១៥)។
ស្តេចយ៉ូអាសដ៏ក្មេងវ័យ មានទីប្រឹក្សាដ៏ឆ្លាតវ័យម្នាក់ នៅក្បែរទ្រង់ដែលជាព្រះបិតុលា ព្រះនាមយេហូយ៉ាដា(ជំពូក ២២-២៥)។ ស្តេចយ៉ូអាសស្ថិតក្នុងចំណោម “ស្តេចល្អ” ដែលកម្រមាន ក្នុងនគរយូដា ហើយនៅពេលដែលព្រះបិតុលាទ្រង់នៅមានជីវិត ទ្រង់បានស្តាប់បង្គាប់ព្រះអម្ចាស់ ដោយធ្វើការអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ(២៤:២)។ តែពេលដែលឪពុកមារបស់ទ្រង់មិនបាននៅបង្រៀន និងដឹកនាំដោយគំរូល្អតទៅទៀត ស្តេចយ៉ូអាសក៏បានវង្វេងចេញពីព្រះ ហើយព្រះជន្មទ្រង់ក៏បានបញ្ចប់យ៉ាងសោកសៅ(២៤:១៥-២៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ក្តីជំនឿរបស់ទ្រង់ ហាក់ដូចជាមិនបានចាក់ឫសចូលជ្រៅប៉ុន្មានទេ។ ទ្រង់បានថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ “ជំនឿ” របស់ស្តេចយ៉ូអាសហាក់ដូចមិនមែនជាជំនឿរបស់ខ្លួនឯងទេ គឺចេះតែជឿតាមគេ មិនបានស្ថិតស្ថេរដល់ទីបញ្ចប់ដូចព្រះបិតុលាទ្រង់ទេ។
អ្នកដទៃអាចបង្រៀនយើង អំពីគោលការណ៍នៃសេចក្តីជំនឿ ប៉ុន្តែ យើងម្នាក់ៗក៏ត្រូវមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យបានស្ថិតស្ថេរ និងមានលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ។ យើងមានជំនឿពិតប្រាកដ ពេលដែលជំនឿនោះជាជំនឿរបស់យើង បានសេចក្តីថា យើងនឹងនៅតែមានជំនឿជានិច្ច ទោះអ្នកដែលបាននាំយើងជឿ មិនបាននៅជួយយើងក៏ដោយ។…
ការសារភាពអំពើបាប
យើងមានចំណុចដែលចង់ឲ្យគេដឹង តែយើងក៏មានចំណុចដែលខ្លាចគេដឹងផងដែរ។ បញ្ហានេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមការប្រទាញប្រទុងដ៏ពិបាកបំផុត នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។ ក្នុងនាមយើងជាជីវិតដែលព្រះបានបង្កើត ឲ្យមានរូបដូចព្រះអង្គ ព្រះអង្គស្គាល់យើងគ្មានកន្លែងចន្លោះទេ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារនិស្ស័យបាបរបស់យើង នោះយើងគ្រប់គ្នាមានអំពើបាប និងភាពកម្សោយ ដែលយើងមិនចង់ឲ្យអ្នកដទៃដឹងទេ។ ភាពងងឹតនៃជីវិតយើង គឺជាផ្នែកនៃជីវិតយើង ដែលយើងបានលាក់បាំងមិនឲ្យគេដឹង។ ហើយយើងក៏ចង់ឲ្យអ្នកដទៃបង្ហាញចេញ នូវចំណុចល្អបំផុតរបស់ពួកគេផងដែរ។
មូលហេតុដែលយើងមិនចង់ឲ្យគេដឹង អំពីចំណុចមិនល្អរបស់យើង មកពីយើងខ្លាចគេបដិសេធ និងសើចចម្អកឲ្យយើង។ ប៉ុន្តែ យើងនឹងលែងខ្លាចព្រះអង្គដឹងអំពីចំណុចមិនល្អរបស់យើង ពេលដែលយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់ស្គាល់យើង ស្រឡាញ់យើង ហើយព្រមអត់ទោសឲ្យយើង ទោះបីជាយើងបានធ្វើខុសធ្ងន់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហើយពេលដែលយើងបានប្រកបជាមួយពួកជំនុំដែលយល់អំពីទំនាក់ទំនងដ៏មានអំណាច រវាងការអត់ទោស និងការលន់តួបាប យើងក៏លែងមានការភ័យខ្លាច ក្នុងការសារភាពអំពើបាបរបស់យើង ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក(យ៉ាកុប ៥:១៦)។
ក្នុងជីវិតខាងសេចក្តីជំនឿ យើងមិនគ្រាន់តែបង្ហាញចំណុចល្អរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ។ យើងក៏បង្ហាញចំណុចងងឹតរបស់យើង ក្នុងពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈការសារភាពបាបចំពោះព្រះ និងចំពោះអ្នកដទៃ។ ការអនុវត្តដូចនេះ អាចជួយឲ្យយើងទទួលការប្រោសឲ្យជា និងរស់នៅ ក្នុងសេរីភាព នៃការអត់ទោសបាប។-Julie Ackerman Link
ចូលចិត្តនិទានរឿងរបស់ព្រះអង្គ
ពេលដែលលោកស្តាត់ ធើកែល(Studs Terkel) ដែលជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីឈ្មោះ កំពុងស្វែងរកប្រធានបទ សម្រាប់និពន្ធសៀវភៅថ្មីមួយទៀត មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់បានឲ្យយោបល់ថា គាត់គួរនិពន្ធអំពី “សេចក្តីស្លាប់”។ ពីដំបូងគាត់មិនចង់សរសេរអំពីប្រធានបទនេះទេ តែក្រោយមក គំនិតនេះក៏បានកើតចេញជារូបរាង្គបន្តិចម្តងៗ ក្នុងទំព័រសៀវភៅ ហើយគាត់ក៏បានដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនត្រូវសរសេរអំពី “សេចក្តីស្លាប់” នៅពេលដែលភរិយារបស់គាត់ បានលាចាកលោកក្នុងវ័យ៦០ឆ្នាំ។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានធ្វើការស្រាវជ្រាវដោយផ្ទាល់ខ្លួន ក្នុងការនិពន្ធសៀវភៅនោះ ដោយស្រេកឃ្លានចង់ដឹងថា ពេលមនុស្សស្លាប់ តើវិញ្ញាណរបស់ពួកគេនឹងទៅទីណា ហើយតើប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ បានលាចាកលោក ទៅស្ថានណាហើយ។ សៀវភៅរបស់គាត់បានរំឭកយើង អំពីការដែលយើងស្វែងរកព្រះយេស៊ូវ និងអំពីសំណួរ និងការខ្វល់ខ្វាយរបស់យើង អំពីភាពអស់កល្បជានិច្ច ខណៈពេលដែលយើងកំពុងស្ថិតក្នុងការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។
ដូចនេះ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានធានាថា យើងនឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះយេស៊ូវ បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ បើសិនជាយើងបានទទួលការអត់ទោសបាបពីព្រះអង្គ។ និយាយរួម គ្មានក្តីសង្ឃឹមអ្វី ដែលធំប្រសើរជាងនេះទៀតឡើយ។ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការចែកចាយអំពីក្តីសង្ឃឹមនោះ ទៅដល់មនុស្សជាច្រើន តាមដែលមានឱកាស។ បទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ៣:១៥ បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដោយសុភាព ហើយកោតខ្លាច ដើម្បីនឹងតបឆ្លើយ ដល់អ្នកណាដែលសួរពីហេតុនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងរាល់គ្នា។ ម្យ៉ាងទៀត ស្តេចដាវីឌក៏បានមានបន្ទូលផងដែរថា យើងមានឱកាសអំពាវនាវដល់ព្រះនាមទ្រង់ ហើយសំដែងពីអស់ទាំងការនៃទ្រង់ នៅកណ្តាលគ្រប់ទាំងសាសន៍(១របាក្សត្រ…