ការស្គាល់ និងការស្រឡាញ់
បទចម្រៀងដែលច្រៀងថា “ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ខ្ញុំណាស់ ព្រះគម្ពីរសម្តែងយ៉ាងច្បាស់” ស្ថិតក្នុងចំណោមបទចម្រៀងគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានភាពយូរអង្វែងជាងគេ ជាពិសេសសម្រាប់ក្មេងៗ។ បទចម្រៀងនេះ ត្រូវបាននិពន្ធដោយអ្នកស្រី អានណា ប៊ី វននើរ(Anna B. Warner) ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០។ បទចម្រៀងនេះបានថ្លែងបញ្ជាក់អំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើង យ៉ាងស្រទន់ថា ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់យើងណាស់។
មានមនុស្សម្នាក់បានឲ្យផ្លាកមួយសន្លឹក មកភរិយាខ្ញុំ សម្រាប់ដាក់តាំងក្នុងផ្ទះយើង ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីបទចម្រៀងនេះ។ នៅលើផ្លាកនោះ គេបានសរសេរត្រឡប់ពាក្យថា “ព្រះយេស៊ូវ ស្គាល់ ខ្ញុំ ខ្ញុំស្រឡាញ់ទ្រង់ណាស់”។ ការនេះបានប្រាប់យើងថា ទ្រង់មិនគ្រាន់តែស្រឡាញ់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ថែមទាំងបានស្គាល់យើងយ៉ាងច្បាស់។
នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណ អ្នកគង្វាលចៀមស្រឡាញ់ ហើយស្គាល់ចៀមគាត់ គឺខុសពីអ្នកស៊ីឈ្នួលឃ្វាលចៀម ដើម្បីតែប្រាក់កំរៃ។ អ្នកគង្វាលចៀមចំណាយពេលជាច្រើន ជាមួយចៀមគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់មានមនោសញ្ចេតនាចំពោះចៀមគាត់ ហើយមានការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅ អំពីពួកវា។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ឯខ្ញុំ ជាអ្នកគង្វាលល្អ ខ្ញុំស្គាល់ចៀមរបស់ខ្ញុំ ហើយចៀមក៏ស្គាល់ខ្ញុំ … ចៀមខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានវាស្តាប់ខ្ញុំ ហើយមកតាម ខ្ញុំក៏ស្គាល់វាដែរ”(យ៉ូហាន ១០:១៤,២៧)។
ទ្រង់ស្គាល់យើង ហើយក៏ស្រឡាញ់យើងផង! យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះយេស៊ូវមានបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អសម្រាប់យើង ហើយអាចសម្រាកក្នុងព្រះបន្ទូល ដែលទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ដោយសារព្រះវរបិតា “ជ្រាបថា យើងត្រូវការអ្វី មុនពេលដែលយើងទូលសូមទ្រង់ផង”(ម៉ាថាយ…
តើទ្រង់ជាព្រះដែលមានកំហឹងជានិច្ចឬ?
កាលខ្ញុំកំពុងរៀនរឿងទេវកថារបស់ជនជាតិក្រិក និងរ៉ូម៉ាំង នៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានដឹងថា ព្រះនៅក្នុងរឿងទេវកថាទាំងនោះមានអារម្មណ៍ឆេវឆាវ ដូចជាមនុស្សធម្មតាដែរ។ មនុស្សដែលធ្វើឲ្យព្រះទាំងនោះខឹង ក៏ត្រូវអស់ជីវិត ហើយជួនកាល គឺត្រូវស្លាប់តែមួយពព្រិចភ្នែក។
ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏បានអស់សំណើច ទាំងឆ្ងល់ថា តើគេអាចជឿលើព្រះដែលមានលក្ខណៈដូចនេះ យ៉ាងដូចម្តេចកើត? តែបន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមានទស្សនៈដូចនេះ ចំពោះព្រះដ៏ពិតដែរឬទេ? ពេលដែលខ្ញុំមានការសង្ស័យចំពោះទ្រង់ តើខ្ញុំបានគិតថា ទ្រង់ជាព្រះដែលងាយនឹងខ្ញាល់ឬទេ? គួរឲ្យស្តាយណាស់ ខ្ញុំពិតជាធ្លាប់គិតដូច្នោះមែន។
ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំកោតសរសើរលោកម៉ូសេ ដែលបានទូលសូមឲ្យព្រះទ្រង់បង្ហាញ ឲ្យគាត់មើលឃើញសិរីល្អទ្រង់(និក្ខមនំ ៣៣:១៨)។ ដោយសារលោកម៉ូសេត្រូវព្រះទ្រង់ជ្រើសតាំង ឲ្យដឹកនាំមនុស្សមួយហ្វូងធំ ដែលចេះតែរអ៊ូរទាំទាស់នឹងទ្រង់ នោះគាត់ពិតជាចង់ដឹងថា តើព្រះទ្រង់នឹងជួយគាត់ នៅក្នុងការបំពេញកិច្ចការដ៏ធំនេះឬអត់។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបលោកម៉ូសេ ដោយបង្ហាញសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ក៏បានប្រកាសព្រះនាម និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ឲ្យលោកម៉ូសេស្គាល់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា ទ្រង់ “មានព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណា ហើយទន់សន្តោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ”(៣៤:៦)។
បទគម្ពីរនេះ បានរំឭកខ្ញុំថា ព្រះទ្រង់មិនមានព្រះទ័យឆេវឆាវនោះឡើយ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវរំឭកខ្លួនឯងថា ទ្រង់មានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ជាពិសេស នៅពេលដែលខ្ញុំឆ្លើយតបទៅទ្រង់វិញ ទាំងកំហឹង ឬការមិនអត់ធ្មត់។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់បន្តធ្វើកិច្ចការទ្រង់…
ការចូលក្នុងចំណោមគេ
លោកលី(Lee) ជាបុគ្គលិកធនាគា ដែលឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងអាចទុកចិត្តបាន។ ប៉ុន្តែ គាត់ច្រើនតែមានការពិបាក ក្នុងការចូលក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿព្រះ នៅកន្លែងធ្វើការ។ គាត់បានបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់គាត់ ដូចជា នៅពេលដែលគាត់ប្រញាប់ចាកចេញពីបន្ទប់សម្រាក ដែលមានមនុស្សកំពុងជជែកគ្នា ដោយប្រើពាក្យមិនសមរម្យ។ នៅក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ គាត់ក៏បានចែកចាយពីអារម្មណ៍របស់គាត់ ដល់មិត្តភក្តិគាត់ថា “ខ្ញុំខ្លាចបាត់បង់ឱកាសឡើងឋានៈ ដោយសារខ្ញុំមិនអាចចូលក្នុងចំណោមគេចុះ”។
អ្នកជឿព្រះ នៅសម័យហោរាម៉ាឡាគី ក៏បានជួបប្រទះបញ្ហាស្រដៀងនឹងលោកលីផងដែរ។ ពួកគេបានវិលត្រឡប់ពីការនិរទេស ហើយព្រះវិហារក៏បានសាងសង់ឡើងវិញហើយ តែពួកគេនៅតែមានការសង្ស័យ ចំពោះផែនការដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់ពេលអនាគតរបស់ពួកគេ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលខ្លះបាននិយាយថា “ការដែលខំគោរពតាមព្រះ នោះឥតអំពើទេ ហើយដែលយើងបានរក្សាបញ្ញើរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ព្រមទាំងដើរនៅចំពោះទ្រង់ដោយកាន់ទុក្ខដូច្នេះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី? ឥឡូវនេះ យើងរាប់មនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ ទុកជាសប្បាយហើយ អើ ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តការអាក្រក់បានតាំងឡើង អើ គេល្បងលព្រះ ហើយក៏រួចផង”(ម៉ាឡាគី ៣:១៤-១៥)។
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចឈរឲ្យមាំមួនថ្វាយព្រះ ក្នុងសង្គម ដែលប្រាប់យើងថា យើងនឹងបាត់បង់ឱកាស បើសិនជាយើងមិនចូលក្នុងចំណោមគេឲ្យចុះទេនោះ? យ៉ាងណាមិញ ពួកអ្នកដែលស្មោះត្រង់នឹងព្រះអម្ចាស់ នៅសម័យលោកម៉ាឡាគី ក៏បានឆ្លើយតប ចំពោះបញ្ហានេះ ដោយជួបប្រជុំគ្នា ជាមួយអ្នកជឿដែលមានចិត្តដូចគ្នា ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក។ គឺដូចដែលលោកម៉ាឡាគីក៏បានលើកទឹកចិត្តថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ប្រុងស្តាប់ ក៏បានឮ”(ខ.១៦)។
ព្រះទ្រង់កត់សំគាល់ ហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអស់អ្នក…
មានអ្វីនៅខាងក្នុង?
មានពេលមួយ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានសួរខ្ញុំថា “តើឯងចង់ឃើញវត្ថុដែលនៅខាងក្នុងអត់?” មុននេះបន្តិច ខ្ញុំទើបតែបានសរសើរតុក្កតាសម័យចាស់ រហែករយ៉េរយ៉ៃ ដែលកូនស្រីនាងកំពុងឱបក្នុងដៃដ៏តូចរបស់ខ្លួន។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំចង់ដឹងណាស់ បានជាខ្ញុំឆ្លើយថា ខ្ញុំចង់មើល។ នាងក៏បានផ្កាប់មុខតុក្កតានោះ ហើយក៏បានបើកខ្សែរូត ដែលបង្កប់នៅខ្នងតុក្កតា។ អេមីលី(Emily) ក៏បានទាញកំណប់ទ្រព្យដ៏មានតម្លៃយឺតៗ ចេញពីសាច់ក្រណាត់របស់តុក្កតាកញ្ចាស់។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលបានដឹងថា នៅក្នុងតុក្កតារបស់កូននាង គឺមានបង្កប់តុក្កតាចាស់មួយ ដែលនាងបានឱប ហើយស្រឡាញ់ កាលវ័យកុមារ ប្រហែលជាង២ទសវត្សរ៍មុន។ ត្រង់ចំណុចនេះ តុក្កតាដែលនៅខាងក្រៅ គ្រាន់តែជាសម្បក ឬស្រោមតុក្កតាប៉ុណ្ណោះ បើសិនជាគ្មានតុក្កតានៅខាងក្នុងផ្តល់កម្លាំង និងរូបរាង្គឲ្យវាទេនោះ។
សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នាថា សេចក្តីពិតនៃព្រះជន្ម ការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញ នៃព្រះយេស៊ូវ គឺជាកំណប់ទ្រព្យ ដែលបាននៅជាប់ក្នុងជីវិតនៃរាស្រ្តរបស់ព្រះ។ កំណប់នោះ ជួយឲ្យអ្នកដែលទុកចិត្តទ្រង់ អាចអត់ទ្រាំ ក្នុងទុក្ខលំបាក ហើយបន្តធ្វើការបម្រើទ្រង់។ ពេលពួកគេទុកចិត្តទ្រង់ ពន្លឺ និងព្រះជន្មទ្រង់ ក៏បានបញ្ចេញពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច ពីស្នាមបាក់បែក នៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើងរាល់គ្នា កុំឲ្យ “ណាយចិត្ត” ឡើយ(២កូរិនថូស ៤:១៦) ដ្បិតព្រះទ្រង់ចម្រើនកម្លាំង ឲ្យយើងធ្វើការថ្វាយទ្រង់។
កំណប់នៃដំណឹងល្អនៅក្នុងយើង ផ្តល់ឲ្យយើងនូវគោលបំណង និងភាពអត់ធ្មត់ ក្នុងជីវិតយើង។…
ព្រះជាម្ចាស់ស្វាគមន៍
ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំបានជួបជុំគ្នា នៅក្នុងសាលាបឋមសិក្សា ដ៏ចំណាស់មួយកន្លែង ។ សាលានោះបានបិទទ្វារ ក្នុងឆ្នាំ១៩៥៨ ជាជាងអនុវត្តតាមបទបញ្ជារបស់តុលាការអាមេរិក ដែលបានបង្គាប់ឲ្យឈប់ប្រកាន់ជាតិសាសន៍(តាមច្បាប់ ដែលបានអនុញ្ញាតសិស្សអាមេរិកស្បែកខ្មៅ ទៅរៀននៅសាលា ដែលពីមុនទទួលតែសិស្សស្បែកស)។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ សាលារៀននេះក៏បានបើកឡើងវិញ ហើយអេលវ៉ា(Elva) ជាសមាជិកពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំនៅពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលកាលនោះ នាងស្ថិតក្នុងចំណោមសិស្សស្បែកខ្មៅដំបូងគេ ដែលបញ្រ្ជៀតចូលនៅក្នុងពិភពនៃពួកស្បែកស។ គាត់បានរំឭកថា “នៅសម័យនោះ គេបានយកខ្ញុំចេញពីសហគមន៍ដ៏មានសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំ ដែលមានគ្រូបង្រៀន ដែលជាផ្នែកមួយនៃជីវិតខ្ញុំ ហើយគេក៏បានយកខ្ញុំទៅដាក់ ក្នុងបរិយាកាសដ៏គួរឲ្យខ្លាច នៅក្នុងថ្នាក់រៀនមួយ ដែលមានសិស្សស្បែកខ្មៅតែម្នាក់ទៀត”។ កាលនោះ អេលវ៉ាបានជួបការលំបាកជាច្រើន ដោយសារនាងមានពណ៌សម្បុរខុសពីគេ ប៉ុន្តែ នាងបានប្រែក្លាយជាស្រ្តី នៃសេចក្តីក្លាហាន ជំនឿ និងការអត់ឱនទោស។
ទីបន្ទាល់របស់គាត់ គឺពិតជាមានន័យខ្លាំងណាស់ ព្រោះនាងបានអត់ទ្រាំនឹងការអាក្រក់ជាច្រើន ពីសំណាក់មនុស្សមួយចំនួន នៅក្នុងសង្គមមួយ ដែលបានបដិសេធសេចក្តីពិត ដែលថា ព្រះជាម្ចាស់បានស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ៗ ដោយមិនគិតពណ៌សម្បុរ ឬពូជសាសន៍ឡើយ។ សមាជិកមួយចំនួន នៅក្នុងពួកជំនុំដំបូង ក៏បានបដិសេធសេចក្តីពិតនេះផងដែរ ដោយជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់តែជាតិសាសន៍មួយ ដោយសារដើមកំណើតរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់បដិសេធជាតិសាសន៍ដទៃទៀត។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីសាវ័កពេត្រុសបានទទួលការបើកសម្តែងពីព្រះជាម្ចាស់ហើយ គាត់ក៏បានធ្វើឲ្យគេគ្រប់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើល ដោយប្រកាសថា “ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្តីសុចរិត…
បង្កើតចិត្តដែលបម្រើអ្នកដទៃ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំដល់ពេលដែលត្រូវធ្វើកិច្ចការ “មួយទៀត” គឺ ធ្វើជាឪពុកល្អមួយរូប។ មិនយូរប៉ុន្មាន ការស្វាគមន៍ពីភរិយា និងកូនៗរបស់ខ្ញុំ មានដូចជា “ប៉ា យើងបានម្ហូបអីញាំល្ងាចនេះ?” “សូមប៉ាដងទឹកឲ្យខ្ញុំបន្តិចមក?” “ប៉ា យើងលេងបាល់ទាត់បានអត់?”
ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើអ្វីច្រើនទេ គឺគ្រាន់តែចង់អង្គុយចុះប៉ុណ្ណោះ។ ហើយទោះបីជា ក្នុងខ្លួនខ្ញុំ មានផ្នែកដែលពិតជាចង់ឲ្យខ្ញុំ ធ្វើជាឪពុកដ៏ល្អម្នាក់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ថា ចង់បំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ មិនចេះឈប់នោះដែរ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឃើញកាតថ្លែងអំណរគុណ ដែលភរិយាខ្ញុំបានទទួលពីមនុស្សម្នាក់ នៅព្រះវិហារ។ នៅក្នុងកាតនោះ មានរូបទឹកមួយផើង កន្សែងពោះគោមួយ និងស្បែកជើកសង្រែកដែលប្រឡាក់។ នៅខាងក្រោម មានខគម្ពីរ លូកា ២២:២៧ ដែលចែងថា “ខ្ញុំនៅកណ្តាលពួកអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាអ្នកបំរើវិញ”។
ខគម្ពីរនេះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំណាស់ បានជាខ្ញុំនឹកចាំ អំពីខគម្ពីរមួយទៀត ដែលចែងថា ទ្រង់បានយាងមក ដើម្បីស្វែងរក និងបម្រើគេ(លូកា ១៩:១០)។ បើសិនជាព្រះយេស៊ូវស្ម័គ្រព្រះទ័យធ្វើកិច្ចការដ៏កខ្វក់សម្រាប់ពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ ដូចជាការលាងជម្រះជើងដ៏គគ្រិចរបស់ពួកគេ(យ៉ូហាន ១៣:១-១៧) នោះខ្ញុំក៏អាចដងទឹកមួយកែវឲ្យកូនខ្ញុំ ដោយគ្មានការត្អូញត្អែរ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបាននឹកចាំថា ការដែលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំសុំឲ្យខ្ញុំបម្រើពួកគេ គឺមិនគ្រាន់តែជា កាតព្វកិច្ចប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាឱកាស ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យពួកគេស្គាល់…
ថ្មនៃការរំឭក
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំប្រើអ៊ីនធើណេត ហ្វេសប៊ុក(Facebook) ក៏បានបង្ហាញ “អនុស្សាវរីយ៍” ដែលជាអ្វីដែលខ្ញុំបានបង្ហោះកាលពីឆ្នាំមុន។ អនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះមានដូចជា រូបថតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់បងប្រុសខ្ញុំ ឬវីដេអូកូនស្រីខ្ញុំកំពុងលេងជាមួយជីដូនរបស់នាង ដែលតែងតែបានធ្វើឲ្យខ្ញុំញញឹម។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល រូបថត និងវីដេអូទាំងនោះ បានប៉ះពាល់ចិត្តរបស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះវត្តមានដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលពិបាក ពេលខ្ញុំបានឃើញហ្វេសប៊ុករំឭកអំពីសារ ដែលខ្ញុំបានបង្ហោះ អំពីការទៅសួរសុខទុក្ខបងថ្លៃប្រុសរបស់ខ្ញុំ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់កំពុងចាក់គីមីដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺមហារីក ឬរូបភាពថ្នេរនៅលើក្បាលម្តាយខ្ញុំ ដែលមានរាងដូចឈើឆ្កាង បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលការវៈកាត់ខួរក្បាល កាលពីបីឆ្នាំមុន។ អនុស្សាវរីយ៍នៅលើហ្វេសប៊ុក បាននាំចិត្តខ្ញុំ ឲ្យអធិស្ឋាន ហើយអរព្រះគុណព្រះ។
យើងរាល់គ្នាងាយនឹងភ្លេចការល្អ ដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើង។ យើងចាំបាច់ត្រូវមានអ្វីជួយរំឭកយើង។ ពេលលោកយ៉ូស្វេរដឹកនាំរាស្រ្តរបស់ព្រះ ទៅរកទីលំនៅថ្មីរបស់ពួកគេ ពួកគេបានឆ្លងទន្លេយ័រដាន់(យ៉ូស្វេ ៣:១៥-១៦)។ ព្រះទ្រង់បានញែកទឹកទន្លេរយ័រដាន់ ហើយរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ក៏បានដើរនៅលើដីបាតទន្លេ(ខ.១៧)។ ដើម្បីរំឭកអំពីការអស្ចារ្យនេះ ពួកគេបានរើសថ្ម១២ដុំ ពីកណ្តាលបាតទន្លេ ហើយតម្រៀងជាគំនរថ្ម នៅត្រើយម្ខាង(៤:៣,៦-7)។ ពេលគេសួរថា គំនរថ្មនោះមានន័យដូចម្តេច រាស្រ្តរបស់ព្រះអាចប្រាប់គេ អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ពួកគេនៅថ្ងៃនោះ។
វត្ថុអ្វីក៏ដោយ ដែលរំឭកយើងអំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ កាលពីអតីតកាល អាចដាស់តឿនយើង ឲ្យទុកចិត្តទ្រង់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងពេលអនាគត។-AMY PETERSON
អ្នកលប់បំណុល
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានស្រក់ទឹកភ្នែក ពេលបានមើលវិក័យប័ត្រពេទ្យរបស់ខ្ញុំ។ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ត្រូវគេកាត់ប្រាក់ខែ មួយភាគធំ បន្ទាប់ពីគាត់បានសុំច្បាប់គេទៅមើលថែរជម្ងឺខ្ញុំ ហើយគ្រាន់តែថ្លៃព្យាបាលតែពាក់កណ្តាល ក៏ត្រូវចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីបង់រំលោះបន្តិចម្តងៗ ជារៀងរាល់ខែ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋាន មុនពេលខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅការិយ៉ាល័យវេជ្ជបណ្ឌិត ដើម្បីពន្យល់អំពីស្ថានភាពដ៏ពិបាករបស់យើង ហើយស្នើសុំការបង់រំលោះថ្លៃព្យាបាល។
អ្នកទទួលភ្ញៀវក៏បានលើកទូរស័ព្ទ ហើយក៏បានឲ្យខ្ញុំរង់ចាំ។ បន្តិចក្រោយមក គាត់ក៏បានឲ្យដំណឹងខ្ញុំថា លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានលប់បំណុលដែលយើងបានជំពាក់មន្ទីរពេទ្យអស់ហើយ។
ខ្ញុំក៏បាននិយាយអរគុណ ទាំងអួលដើមករ។ ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចអំណោយដ៏សប្បុរសនេះបានឡើយ។ ខ្ញុំក៏ទម្លាក់ទូរស័ព្ទចុះ ហើយក៏បានសរសើរដំកើងព្រះ។ ខ្ញុំក៏បានរក្សាទុកវិក័យប័ត្រពេទ្យនោះ មិនមែនដើម្បីទុករំឭកខ្លួនឯងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ជំពាក់គេនោះទេ តែដើម្បីជាការរំឭកអំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ។
ការដែលគ្រូពេទ្យរបស់ខ្ញុំ បានសម្រេចចិត្តលប់បំណុលខ្ញុំចោល បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះបានសម្រេចព្រះទ័យលប់បំណុលដែលច្រើនរាប់មិនអស់ នៃអំពើបាបរបស់ខ្ញុំ។ ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់ “មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ហើយនឹងអាណិតអាសូរ ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរសដ៏បរិបូរ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:៨)។ ទ្រង់មិនបានប្រព្រឹត្តនឹងយើង ឲ្យសមនឹងអំពើបាបរបស់យើងទេ(ខ.១០) ពេលយើងប្រែចិត្ត ហើយទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទជាព្រះសង្រ្គោះនៃយើង។ ការលះបង់របស់ទ្រង់ បានលប់ចោលនូវបំណុល ដែលយើងធ្លាប់ជំពាក់ទ្រង់។ គឺបានលប់ចោលទាំងស្រុង។
កាលណាយើងបានទទួលការអត់ទោសបាបហើយ យើងមិនស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពល ឬការកំណត់របស់បំណុលពីអតីតកាលរបស់យើងទៀតទេ។ យើងត្រូវឆ្លើយតបចំពោះអំណោយដ៏ច្រើនលើសលប់របស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយទទួលស្គាល់ការទាំងអស់ ដែលទ្រង់បានធ្វើ។ ពេលយើងថ្វាយបង្គំទ្រង់អស់ពីចិត្ត ហើយស្រឡាញ់ទ្រង់ ដោយចិត្តកតុញូហើយ នោះយើងអាចរស់នៅថ្វាយទ្រង់ ហើយនាំអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ទ្រង់។-Xochitl Dixon
ឈ្មោះរបស់អង្គបុគ្គលម្នាក់
ក្សត្រីក្លេអូផ៉ាត្រា(Cleopatra) លោកកាលីលេ(Galileo) លោកសេកស្ពៀរ(Shakespeare) លោកអែលវីស(Elvis) និងលោកពេលេ(Pelé) សុទ្ធតែជាបុគ្គលមានឈ្មោះល្បីល្បាញយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេនៅតែជាតួអង្គដ៏សំខាន់ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដោយសារគេដឹងថា ពួកគេជានរណា ហើយពួកគេបានធ្វើអ្វីខ្លះ។ តែមានឈ្មោះមួយទៀត ដែលល្បីល្បាញ និងសំខាន់លើសឈ្មោះណាទាំងអស់!
មុនពេលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ប្រសូត្រក្នុងលោកិយនេះ ទេវតាបានប្រាប់នាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែប ឲ្យដាក់ព្រះនាមឲ្យទ្រង់ថា យេស៊ូវ ព្រោះ “ទ្រង់នឹងជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”(ម៉ាថាយ ១:២១) ហើយ “គេនឹងហៅទ្រង់ថា “ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត”(លូកា ១:៣២)។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានយាងមក ដើម្បីធ្វើជាជនល្បីល្បាញឡើយ តែដើម្បីធ្វើជាអ្នកបម្រើ ដែលបានបន្ទាបព្រះកាយទ្រង់ ហើយសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលទទួលជឿទ្រង់ អាចទទួលការអត់ទោស ហើយរួចពីអំណាចនៃអំពើបាប។
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរក្នុងសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំថា “ដោយហេតុនោះបានជាព្រះបានលើកទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបានប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរ លើសជាងអស់ទាំងនាមផង ដើម្បីកាលណាឮព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នោះឲ្យគ្រប់ទាំងជង្គង់នៅស្ថានសួគ៌ នៅផែនដី ហើយនៅក្រោមផែនដីត្រូវលុតចុះ ហើយឲ្យគ្រប់ទាំងអណ្តាតបានថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ សំរាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា”(ភីលីព ២:៩-១១)។
យើងត្រូវតោងឲ្យជាប់ព្រះនាម ព្រះយេស៊ូវ ទាំងនៅពេលដែលមានអំណរបំផុត ក៏ដូចជានៅពេលដែលមានតម្រូវការឬខ្វះខាតខ្លាំងបំផុត។ ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញពីយើងឡើយ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ក៏មិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។-DAVID MACCASLAND
អំណោយរបស់ពួកអ្នកប្រាជ្ញ
មានប្តីប្រពន្ធមួយគូ មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ច្រើនជាងមានលុយ។ ពេលដែលបុណ្យណូអែលកាន់តែរំគិលមកដល់ អ្នកទាំងពីរមានការពិបាក នៅក្នុងការស្វែងរកអំណោយមួយ ដើម្បីបង្ហាញថា ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ ទីបំផុត នៅថ្ងៃមុនពេលបុណ្យណូអែលមកដល់ អ្នកស្រីដេឡា(Della) ក៏បានលក់សក់ដ៏វែងរបស់គាត់ ដើម្បីទិញខ្សែនាឡិការធ្វើពីផ្លាកទីន សម្រាប់ដាក់នាឡិកា ជាមរតកដែលលោកជីមបានទទួលពីឪពុកគាត់ ហើយឪពុកគាត់ ទទួលពីជីតារបស់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកជីម ទើបតែបានលក់នាឡិការនោះ ដើម្បីយកលុយទិញក្រាសសឹតសក់ដ៏មានតម្លៃមួយ ឲ្យអ្នកស្រីដេឡា។
លោកអូ ហេនរី(O. Henry) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ បានហៅរឿងប្តីប្រពន្ធមួយគូនេះថា “អំណោយរបស់អ្នកប្រាជ្ញ”។ រឿងនេះ បានបង្ហាញថា ទោះបីជាអំណោយរបស់អ្នកទាំងពីរអាចប្រើឲ្យមានប្រយោជន៍ ហើយអាចធ្វើឲ្យអ្នកដទៃគិតថា អ្នកទាំងពីរល្ងង់ក៏ដោយ ក៏សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេបានធ្វើឲ្យពួកគេ ស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញាបំផុត នៅក្នុងការឲ្យអំណោយ។
យ៉ាងណាមិញ ពួកអ្នកប្រាជ្ញ ដែលមកគាល់ព្រះយេស៊ូវ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលដំបូងបំផុត ក៏អាចត្រូវអ្នកខ្លះគិតថា ពួកគេជាមនុស្សល្ងង់ផងដែរ ពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរមកដល់ ភូមិបេថ្លេហិម ដោយនាំអំណោយជាមាស កំញាន និងជ័រល្វីងទេស(ម៉ាថាយ ២:១១)។ ពួកគេមិនមែនជាជនជាតិយូដាទេ។ ពួកគេជាសាសន៍ដទៃ ដែលមិនបានដឹងទេថា ពួកគេអាចធ្វើឲ្យមានភាពវឹកវរប៉ុណ្ណា ពេលដែលខ្លួនសួររកស្តេចនៃសាសន៍យូដា ដែលទើបតែប្រសូត្រនោះ(ខ.២។
តែផែនការរបស់ពួកអ្នកប្រាជ្ញមិនប្រែជាអសាឥតការឡើយ។ រឿងនេះ គឺមិនខុសពីរឿងរបស់លោកជីម និងអ្នកស្រីដាឡា។ ព្រោះពួកគេបានថ្វាយអំណោយ ដែលមាសប្រាក់មិនអាចទិញបាន។…