ភក្តីភាពដែលគ្មានភាពអាម៉ាស់
អ្នកគាំទ្រទាំងឡាយ ចូលចិត្តសរសើរក្រុមកីឡាករដែលខ្លួនចូលចិត្ត។ ពួកគេពាក់ឡូហ្គោ និងបង្ហោះរូបភាព ឬសំណេរនៅក្នុងទំព័រហ្វេសប៊ុក អំពីក្រុមជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ឬជជែកជាមួយមិត្តភក្តិ អំពីក្រុមនោះ ដោយបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីភក្តីភាព ដែលខ្លួនមានចំពោះក្រុមនោះ។ ពេលខ្ញុំពាក់មួក អាវយឺត ដែលមានឡូហ្គោរបស់ក្រុមដេត្រយ ថៃហ្គើ និងសន្ទនាគ្នាអំពីក្រុមមួយនេះ គឺខ្ញុំកំពុងតែបង្ហាញថា ខ្ញុំក៏កំពុងមានភក្តីភាពចំពោះក្រុមនោះ។
ភក្តីភាពដែលយើងមានចំពោះក្រុមកីឡាណាមួយ អាចរំឭកយើងថា យើងត្រូវមានភក្តីភាព ដែលពិតប្រាកដ និងប្រសើរបំផុត ចំពោះព្រះអម្ចាស់នៃយើង។ ភក្តីភាពដែលយើងមានចំពោះព្រះ គឺគ្មានភាពអាម៉ាស់ឡើយ។ ខ្ញុំគិតអំពីភក្តីភាពចំពោះព្រះ ពេលដែលខ្ញុំអានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៣៤ ដែលក្នុងនោះ ស្តេចដាវីឌបានផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះមួយអង្គ ដែលសំខាន់លើសអ្វីៗទាំងអស់ នៅលើលោកនេះ។
ពេលស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំនឹងលើកសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់ពេលវេលា”(ខ.១) តើយើងឆ្ងល់ដែរឬទេថា ការរស់នៅរបស់យើងមានចន្លោះប្រហោងច្រើនប៉ុណ្ណា ខណៈពេលដែលយើងបានរស់នៅ តាមបែបដដែល ហាក់ដូចជាគិតថា ព្រះទ្រង់មិនមែនជាប្រភពនៃសេចក្តីពិត ពន្លឺ និងសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងនោះ? ពេលស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលទៀតថា “សេចក្តីសរសើរពីទ្រង់នឹងនៅក្នុងមាត់ខ្ញុំជានិច្ច”(ខ.១) តើយើងបានគិតដែរឬទេថា មានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងបានសរសើរអ្វីៗក្នុងលោកិយនេះ ច្រើនជាងសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់? ហើយពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ព្រលឹងរបស់ខ្ញុំនឹងអួតតែពីព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.២) តើយើងដឹងដែរឬទេថា យើងបានអួតអំពីជោគជ័យដ៏តូចរបស់យើង ជាជាងអួតអំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង។
ការអរសប្បាយនឹងក្រុមរបស់យើង អ្វីដែលយើងចូលចិត្ត និងជ័យជម្នះរបស់យើង មិនមែនជាការខុសឆ្គងទេ។…
សូមនាំទូលបង្គំទៅរកថ្មដា
ពេលខ្ញុំកំពុងដើរក្នុងហាងទំនិញ រកមើលម៉ាស៊ីនចំហាយទឹក ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញស្រ្តីម្នាក់មានវ័យចំណាស់ជាងខ្ញុំ កំពុងដើរចុះឡើងៗ តាមច្រកដើរ នៅចន្លោះធ្នើរដាក់ទំនិញ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា គាត់កំពុងតែរកមើលម៉ាស៊ីនចំហាយទឹក ដូចខ្ញុំដែរទេដឹង។ ខ្ញុំក៏ជៀសទៅម្ខាង ទុកផ្លូវឲ្យគាត់ដើរក្បែរខ្ញុំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បានជជែកគ្នា អំពីមេរោគផ្តាសាយធំមួយប្រភេទ ដែលកំពុងរាតត្បាត ក្នុងតំបន់ដែលយើងរស់នៅ ដែលបានបណ្តាលឲ្យគាត់មានអាការៈក្អក និងឈឺក្បាលមិនព្រមបាត់សោះ។
ពីរបីនាទីក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយទាំងកំហឹង ដោយធ្វើការសន្និដ្ឋាន អំពីប្រភពនៃមេរោគនោះ។ ខ្ញុំក៏ស្តាប់គាត់និយាយ ដោយមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច។ បន្តិចក្រោយមក គាត់ក៏បានចាកចេញពីហាងទំនិញ ដោយមិនទាន់បាត់ខឹង និងនៅមានអារម្មណ៍នឿយណាយនៅឡើយ។ ទោះបីជាគាត់បានបង្ហាញពីអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់គាត់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីដកយកការឈឺចាប់ចេញពីខ្លួនគាត់បានទេ។
ស្តេចដាវីឌ ជាស្តេចទីពីររបស់នគរអ៊ីស្រាអែល ដែលបាននិពន្ធទំនុកដំកើង ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវកំហឹង និងអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់ទ្រង់ ដល់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែស្តាប់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែព្រះអង្គថែមទាំងអាចធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីដកការឈឺចាប់ចេញពីទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦១ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលថា “កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”(ខ.២)។ ព្រះទ្រង់ជា “ទីជ្រកកោន”របស់ស្តេចដាវីឌ (ខ.៣) ជា “ថ្មដា” ដែលទ្រង់រត់ទៅរក។
ពេលយើងមានការឈឺចាប់ ឬជួបនរណាម្នាក់ ដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ សូមយើងយកគំរូតាមស្តេចដាវីឌចុះ។ ពោលគឺយើងអាចរត់ទៅរក…
ការបង្គាប់ដោយផ្ទាល់
កូនទីពីររបស់ខ្ញុំចេះតែចង់ទៅគេង ក្នុងគ្រែសម្រាប់ក្មេងធំ ក្នុងបន្ទប់គេងរបស់បងស្រីនាង។ ជារៀងរាល់យប់ ខ្ញុំបានយកភួយដណ្តប់ឲ្យព្រីតា(Britta) ដោយផ្តល់ការណែនាំ ដល់នាងដោយផ្ទាល់ កុំឲ្យចេញពីគ្រែរបស់នាង ពុំនោះទេ ខ្ញុំនឹងយកនាង ទៅដាក់ក្នុងគ្រែសម្រាប់កូនង៉ែតវិញ។ ជារៀងរាល់យប់ ខ្ញុំបានឃើញនាងដើរចេញក្រៅបន្ទប់គេង ហើយខ្ញុំត្រូវនាំកូនជាទីស្រឡាញ់ ដែលកំពុងអន់ចិត្ត ឲ្យត្រឡប់ទៅគ្រែសម្រាប់កូនងាវិញ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា បងស្រីរបស់នាង ដែលមានភាពផ្អែមល្ហែម មិនសប្បាយចិត្តនឹងឲ្យនរណាម្នាក់ គេងក្នុងបន្ទប់រួមជាមួយនាងទេ ហើយក៏បានប្រាប់ព្រីតា ម្តងហើយម្តងទៀតថា នាងបានឮខ្ញុំហៅព្រីតាឲ្យត្រឡប់ទៅបន្ទប់គេងវិញ។ ព្រីតាក៏បានស្តាប់តាមពាក្យសម្តីរបស់បងស្រីនាង។ នាងបានរកមើលខ្ញុំ ហើយក៏បានឡើងគេងនៅលើគ្រែរបស់នាងវិញ។
ការស្តាប់តាមសម្លេងខុស អាចនាំឲ្យយើងម្នាក់ៗទទួលផលវិបាក។ ពេលព្រះអម្ចាស់ចាត់បុរសម្នាក់ ឲ្យទៅស្រុកបេតអែល ធ្វើជាតំណាងឲ្យទ្រង់ ទ្រង់បានប្រទាននូវការបង្គាប់ដ៏ច្បាស់លាស់ កុំឲ្យគាត់បរិភោគអាហារ ឬគ្រឿងទឹក នៅទីនោះឡើយ ហើយក៏មិនត្រូវវិលត្រឡប់មកវិញ តាមផ្លូវដដែលដែរ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៣:៩)។ ពេលស្តាបយេរ៉ូបោមអញ្ជើញគាត់ ឲ្យបរិភោគអាហារជាមួយទ្រង់ ហោរារូបនេះក៏បានបដិសេធ ដើម្បីស្តាប់បង្គាប់ព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះ។ ពេលដែលហោរាដែលមានវ័យចាស់ជាងគេ អញ្ជើញគាត់ឲ្យនៅញាំអាហារ ពីដំបូង គាត់បានបដិសេធ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់ក៏ព្រមនៅញាំអាហារ ពេលដែលហោរានោះបានបោកបញ្ឆោតគាត់ថា ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ បានប្រាប់ថា គាត់អាចញាំអាហារនោះបាន។ ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ ពេលដែលកូនស្រីពៅរបស់ខ្ញុំចេះតែចូលបន្ទប់គេងរបស់បងស្រីនាង។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏មិនសប្បាយព្រះទ័យដែរ ពេលដែលបុរសម្នាក់នោះ…
ប្រាជ្ញាចាស់បុរាណ
កាលពីឆ្នាំ ២០១០ មានកាសែតក្នុងស្រុកមួយ នៅប្រទេសសឹង្ហបូរី បានចុះផ្សាយអំពីរបាយការណ៍ពិសេស ដែលនិយាយអំពីមេរៀនជីវិត ដែលចែកចាយដោយពលរដ្ឋវ័យចំណាស់ប្រាំបីនាក់។ របាយការណ៍នោះបានចាប់ផ្តើមដោយពាក្យថា “ការមានវ័យកាន់តែចាស់ នាំឲ្យមានការពុះពារ នៅក្នុងគំនិត និងរូបកាយ តែទន្ទឹមនឹងនោះ វាក៏នាំឲ្យមានការចម្រើនឡើង នៅក្នុងផ្នែកដទៃទៀតផងដែរ។ គឺការចម្រើនឡើងនៃចំណេះដឹងផ្នែកអារម្មណ៍ និងសង្គម ដែលជាលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តកំពុងតែចាប់ផ្តើម ឲ្យនិយមន័យថា វាជាប្រាជ្ញា … គឺប្រាជ្ញារបស់មនុស្សចាស់”។
ជាការពិតណាស់ មនុស្សចាស់ដែលមានប្រាជ្ញា មានការជាច្រើនដែលអាចបង្រៀនយើង អំពីជីវិត។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីស្តេចមួយអង្គដែលទើបឡើងសោយរាជ ដែលមិនបានទទួលស្គាល់ប្រាជ្ញារបស់មនុស្សចាស់។
ស្តេចសាឡូម៉ូនទើបតែសុគត ហើយបទគម្ពីរ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:៣ បានចែងថា “ពួកជំនុំអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ក៏បានមកគាល់ស្តេចរេហូបោម” ដោយថ្វាយញ្ញតិមួយដល់ទ្រង់។ ពួកគេបានសូមឲ្យស្តេចថ្មីមួយអង្គនេះ ឲ្យសម្រាលបន្ទុកនៃការងារ និងពន្តអាករដ៏ធ្ងន់ ដែលស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលជាបិតាទ្រង់ បានតម្រូវដល់ពួកគេ។ ហើយពួកគេនឹងតបស្នងស្តេចរេហូបោមវិញ ដោយបម្រើទ្រង់ ដោយភក្តីភាព។
ពីដំបូងស្តេចដ៏ក្មេងវ័យអង្គនេះ បានស្វែងរកការប្រឹក្សាពីពួកចាស់ទុំ(ខ.៦)។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏បានបដិសេធការប្រឹក្សារបស់ពួកគេ ហើយបែរជាទទួលការប្រឹក្សាដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ពីពួកយុវជន ដែលបានធំធាត់ជាមួយទ្រង់វិញ(ខ.៨)។ ទ្រង់បានដាក់បន្ទុកទៅលើប្រជារាស្រ្តកាន់តែធ្ងន់ជាងមុន។ ភាពតុកក្រហល់របស់ទ្រង់ បានបណ្តាលឲ្យទ្រង់បាត់បង់នគររបស់ទ្រង់អស់មួយផ្នែកធំ។
យើងរាល់គ្នាត្រូវការការប្រឹក្សា ដែលមកពីមនុស្សដែលមានបទពិសោធន៍យូរឆ្នាំ ជាពិសេស គឺអ្នកដែលបានដើរជាមួយព្រះ…
ការលាគ្នានៅលើផែនដី
ខ្ញុំ និងចៅស្រីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះអាលីសា(Allyssa) មានទម្លាប់ម្យ៉ាង ពេលដែលយើងនិយាយលាគ្នា។ យើងបានឱបគ្នា ហើយក៏ចាប់ផ្តើមនិយាយឮៗ ដោយសម្លេងយំខ្សឹកខ្សួល ប្រហែល២០វិនាទី។ បន្ទាប់មក យើងក៏ថយក្រោយ ហើយជួនកាលយើងនិយាយថា “ជួបគ្នាពេលក្រោយ” ហើយយើងក៏បែកគ្នា។ ទោះទម្លាប់នេះ មានភាពឡេះឡោះបន្តិចក្តី ក៏យើងតែងតែរំពឹងថា យើងនឹងបានជួបគ្នាម្តងទៀត ក្នុងពេលឆាប់ៗ។
ប៉ុន្តែ ជួនកាល ការឈឺចាប់ដែលបណ្តាលមកពីការបែក ចេញពីអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ អាចមានការពិបាក។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលនិយាយលាពួកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរ “ហើយគ្រប់គ្នាក៏យំជាច្រើន រួចគេឱបកគាត់…ទាំងមានសេចក្តីព្រួយពីពាក្យនេះជាដើម គឺដែលគាត់ថា គេមិនឃើញមុខគាត់ទៀតឡើយ”(កិច្ចការ ២០:៣៧-៣៨)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការឈឺចាប់ក៏កើតមាន នៅពេលយើងជួបការបែកគ្នា ដោយសារការស្លាប់ ហើយត្រូវនិយាយលាគ្នា ជាលើកចុងក្រោយ ក្នុងជីវិតនេះ។ ការបែកគ្នាបែបនេះ ហាក់ដូចជាពិបាកបរិយ៉ាយណាស់។ យើងកាន់ទុក្ខ ហើយយំ។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចប្រឈមមុខនឹងការឈឺចាប់ ដោយសារការបែកពីអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ ដោយមិនដឹងថា ជួយគ្នាពេលណាទៀត?
ប៉ុន្តែ យើងមិនកាន់ទុក្ខ ដូចអ្នកដែលគ្មានសង្ឃឹមនោះឡើយ ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ អំពីការជួបជុំគ្នាឡើងវិញ នៅពេលអនាគត ដែលនឹងកើតមាន ចំពោះអ្នកដែល “ជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគត ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៣-១៨)។ គាត់បានប្រកាស់ថា…
ដូចក្មេងតូច
មានក្មេងស្រីតូចម្នាក់បានធ្វើកាយវិការ ដោយអំណរ តាមរបៀបដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ តាមតន្រ្តីសរសើរដំកើងព្រះ។ ពេលនោះ មានតែនាងម្នាក់គត់ ដែលកំពុងដើរនៅក្នុងផ្លូវ នៅចន្លោះកន្លែងអង្គុយ ក្នុងព្រះវិហារ ប៉ុន្តែ នាងមិនព្រមឈប់បង្វិលខ្លួន និងគ្រវីដៃ ហើយលើកជើងតាមចង្វាក់ភ្លេង។ ម្តាយរបស់នាងក៏បានញញឹម ដោយមិនបានឃាត់នាងឡើយ។
ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយ ពេលបានឃើញក្មេងស្រីដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់នេះ ហើយក៏ចង់ចូលរួមជាមួយនាងផងដែរ ប៉ុន្តែ មិនអាចធ្វើទៅរួច។ អស់កាលជាយូរមកហើយ ដែលខ្ញុំបានឈប់បង្ហាញចេញ នូវក្តីអំណរ និងការចង់ដឹងចង់យល់ ដោយមិនមានការខ្មាស់អៀន ក្នុងវ័យកុមារ។ ថ្វីដ្បិតតែយើងត្រូវតែលូតលាស់ ហើយមានភាពពេញវ័យ ហើយលះចោលអាកប្បកិរិយាបែបកូនក្មេងក្តី ប៉ុន្តែ វាមិនមានន័យថា យើងត្រូវបាត់បង់ក្តីអំណរ ការចង់ដឹងចង់យល់ឡើយ ជាពិសេស នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ។
កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងបំពេញបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ នៅលើផែនដីនេះ ទ្រង់បានស្វាគមន៍ក្មេងតូចៗ ឲ្យចូលមករកទ្រង់ ហើយច្រើនតែមានបន្ទូលជាញឹកញាប់ អំពីក្មេងៗ នៅក្នុងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់(ម៉ាថាយ ១១:២៥ ១៨:៣ ២១:១៦)។ មានពេលមួយនោះ ទ្រង់បានស្តីបន្ទោសពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ពេលដែលពួកគេព្យាយាមរារាំងឪពុកម្តាយទាំងឡាយ មិនឲ្យនាំក្មេងៗចូលមករកទ្រង់ ដើម្បីទទួលព្រះពរ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ទុកឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ កុំឃាត់វាឡើយ ដ្បិតនគរព្រះមានសុទ្ធតែមនុស្ស ដូចវារាល់គ្នាដែរ”(ម៉ាកុស ១០:១៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូល សំដៅទៅលើការមានចរិយាសម្បត្តិដូចក្មេងៗ ដែលងាយនឹងទទួលព្រះគ្រីស្ទ…
រើសយកស្មៅ ឬព្រះគុណព្រះ
មានពេលមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះ អ័ឃី(Archie) បានវិលត្រឡប់មកពីវិស្សមកាលវិញ ក៏បានដឹងថា អ្នកជិតខាងរបស់គាត់បានសាងសង់របងឈើ ចូលក្នុងព្រំដីគាត់ ជាងមួយម៉ែត្រកន្លះ។ លោកអ័ឃីក៏បានចំណាយពេល បីបួនសប្តាហ៍ ដើម្បីព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកជិតខាងគាត់ឲ្យរុះរើរបងនោះ។ គាត់បានស្ម័គ្រចិត្តជួយរុះរើ ហើយចេញថ្លៃចំណាយមួយចំណែក ប៉ុន្តែ គ្មានបានលទ្ធផលអ្វីសោះ។ គាត់អាចទៅប្តឹងអាជ្ញាធរឲ្យជួយរកខុសត្រូវ ប៉ុន្តែ គាត់បានសម្រេចចិត្តមិនប្រើសិទ្ធិមួយនោះ ហើយក៏បានបណ្តោយឲ្យរបងនោះ នៅបន្តឈរនៅក្នុងដីគាត់ ដើម្បីបង្ហាញអ្នកជិតខាងគាត់ ឲ្យស្គាល់ព្រះគុណព្រះ។
លោកអ័ឃីមិនមែនជាមនុស្សទន់ខ្សោយ ឬកំសាកឡើយ។ គាត់ជាមនុស្សដែលមានកម្លាំងពេញ ប៉ុន្តែ គាត់បានជ្រើសរើសយកព្រះគុណព្រះ ជាជាងរើសយកផ្ទៃដីដែលមានស្មោះដុះ ដែលគេបានដណ្តើមយកនោះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលោកអ័ប្រាហាំ និងលោកឡុត ដែលមានទំនាស់ ដោយសារពួកគេមានហ្វូងសត្វជាច្រើនពាសពេញដី។ “ពួកគង្វាលរបស់អាប់រ៉ាម និងពួកគង្វាលរបស់ឡុតក៏ចេះតែឈ្លោះគ្នា នៅវេលានោះ ពួកសាសន៍កាណាន និងសាសន៍ពេរិស៊ីតបាននៅស្រុកនោះ”(លោកុប្បត្តិ ១៣:៧)។ លោកឡុតបានរើសយកដីដែលល្អបំផុត ហើយក៏បានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ នៅចុងបញ្ចប់។ លោកអ័ប្រាហាំក៏បានរើសយកអ្វីដែលនៅសល់ ហើយក៏បានទទួលទឹកដីសន្យា(ខ.១២-១៧)។
យើងពិតជាមានសិទ្ធិស្មើគ្នា ហើយអាចប្រើសិទ្ធិនោះ ជាពិសេស នៅពេលដែលយើងប្រឈមមុខនឹងសិទ្ធិរបស់អ្នកដទៃ។ ហើយជួនកាល យើងគួរតែប្រើសិទ្ធិរបស់យើង។ ជាក់ស្តែង សាវ័កប៉ុលបានប្រើសិទ្ធិរបស់គាត់ ពេលដែលពួកក្រុមជំនុំបានប្រព្រឹត្តខុសច្បាប់(មើលកិច្ចការ ២៣:១-៣)។ ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រេចចិត្តមិនប្រើសិទ្ធិរបស់យើង ដើម្បីបង្ហាញលោកិយឲ្យស្គាល់ផ្លូវ ទៅរកព្រះ ដែលល្អជាងផ្លូវរបស់លោកិយ។…
ពេលដែលព្រះបំពេញយើង
ខ្ញុំចង់ឲ្យពេលនោះ ស្ថិតក្នុងចំណោមពេលដែលរំភើបរីករាយបំផុត ក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ តែផ្ទុយទៅវិញ វាស្ថិតក្នុងចំណោមពេលដែលខ្ញុំមានភាពឯកកោបំផុត។ ខ្ញុំទើបតែមានការងារ “ពិតប្រាកដ” ជាលើកទីមួយ បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់មហាវិទ្យាល័យ នៅក្នុងទីក្រុងមួយ ដែលមានចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ពីកន្លែងដែលខ្ញុំធំធាត់។ ប៉ុន្តែ ភាពរំភើបរីករាយ នៅក្នុងការបោះជំហានដ៏ធំនោះ ក៏បានរលាយទៅវិញយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ខ្ញុំមានខុនដូដ៏តូចមួយសម្រាប់ស្នាក់នៅ ដោយគ្មានគ្រឿងសង្ហារឹមសម្រាប់ប្រើប្រាស់។ ខ្ញុំមិនស្គាល់ទីក្រុងដែលខ្ញុំទើបផ្លាស់មករស់នៅនោះ ហើយក៏មិនស្គាល់នរណាម្នាក់សោះ។ ការងារថ្មីនោះ មានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ តែភាពឯកកោបានធ្វើឲ្យខ្ញុំបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
នៅពេលយប់ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅផ្ទះ ផ្អែកទៅលើជញ្ជាំង។ ខ្ញុំក៏បានបើកព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ ហើយក៏បានបើកចំបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក១៦ ដែលក្នុងនោះ ខ.១១ បានសន្យាថា ព្រះទ្រង់នឹងបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំគិតថា ការងារនេះសក្តិសមនឹងទូលបង្គំ តែទូលបង្គំមានអារម្មណ៍ឯកកោណាស់។ សូមជួយឲ្យទូលបង្គំនឹកចាំថា ទ្រង់គង់នៅក្បែរទូលបង្គំជានិច្ច”។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានទូលអង្វរយ៉ាងកំសត់ ដូចនេះ អស់ជាច្រើនសប្តាហ៍។ នៅយប់ខ្លះ អារម្មណ៍ឯកកោរបស់ខ្ញុំក៏បានថមថយ ហើយខ្ញុំក៏បានពិសោធនឹងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ។ នៅយប់ខ្លះទៀត ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ឯកកោយ៉ាងខ្លាំង។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានវិលត្រឡប់មករកខគម្ពីរនោះវិញ ដោយការនឹកចាំ ជារៀងរាល់យប់ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានជួយឲ្យខ្ញុំមានជំនឿលើទ្រង់កាន់តែខ្លាំង បន្តិចម្តងៗ។ ខ្ញុំបានពិសោធនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ តាមរបៀបដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ពីមុនមក។ ហើយខ្ញុំក៏រៀនបានថា កិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើនោះ…
មានតម្លៃចំពោះព្រះ
គាត់មានឈ្មោះដាវីឌ ប៉ុន្តែ មនុស្សភាគច្រើនបានហៅឈ្មោះគាត់ថា “អ្នកកូតវីយូឡុងតាមផ្លូវ”។ លោកដាវីឌជាបុរសវ័យចំណាស់ ដែលស្លៀកពាក់ខោមិនខោ អាវមិនអាវ ដែលគេហាក់ដូចជាឃើញគាត់ មានវត្តមានជាទៀតទាត់ នៅទីប្រជុំជន ក្នុងទីកុ្រងរបស់ខ្ញុំ ដោយគាត់កំដរអារម្មណ៍ អ្នកដំណើរទាំងឡាយ ដោយប្រើសមត្ថភាពមិនធម្មតារបស់គាត់ នៅក្នុងការកូតវីយូឡុង។ ជាការតបស្នងចំពោះសម្លេងតន្រ្តីដ៏ពិរោះរបស់គាត់ ជួនកាល អ្នកស្តាប់ខ្លះបានដាក់លុយមួយដុល្លា ចូលទៅក្នុងប្រអប់ដាក់វីយ៉ូឡុង ដែលគាត់បានបើកចំហរនៅលើផ្លូវដើរ។ លោកដាវីឌក៏បានញញឹម ហើយងក់ក្បាលដាក់គេ ដើម្បីអរគុណ ខណៈពេលដែលគាត់បន្តលេងភ្លេងទៀត។
ពេលលោកដាវីឌលាចាកលោក កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ដំណឹងមរណៈភាពរបស់គាត់ ក៏ត្រូវបានគេផ្សព្វផ្សាយ នៅក្នុងកាសែតក្នុងតំបន់មួយ ដែលបានបង្ហាញថា គាត់ចេះនិយាយបានបួនប្រាំភាសា ហើយបានបញ្ចប់ការសិក្សា នៅសកលវិទ្យាល័យដ៏ល្បីមួយ ហើយថែមទាំងបានឈរឈ្មោះ ក្នុងការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសសមាជិកព្រឹទ្ធសភាប្រចាំរដ្ឋ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ អ្នកខ្លះបានបង្ហាញពីអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះជោគជ័យរបស់គាត់ ព្រោះពីមុន ពួកគេបានវាយតម្លៃគាត់ តាមតែសម្បកក្រៅ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “ព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សមក ឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់”(លោកុប្បត្តិ ១:២៧)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញអំពីតម្លៃដែលយើងម្នាក់ៗមានពីកំណើត ទោះជាយើងមានរូបសម្បត្តិយ៉ាងណា ឬបានសម្រេចជោគជ័យ ឬក៏អ្នកដទៃគិតយ៉ាងដូចម្តេច ចំពោះយើងក៏ដោយ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងសម្រចចិត្ត ងាកបែរចេញពីព្រះ ដោយសារអំពើបាបរបស់យើង ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែឲ្យតម្លៃយើង យ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ទ្រង់ ឲ្យបង្ហាញផ្លូវយើង ទៅរកសេចក្តីសង្រ្គោះ និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច…
តំបន់ទូរស័ព្ទ
សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចមានលទ្ធភាពទាក់ទងទៅអ្នកដទៃ ដែលនៅឆ្ងាយពីយើង ដោយសេរី តាមរយៈទូរស័ព្ទដៃ។ នេះគឺជាអត្ថប្រយោជន៍មួយ ក្នុងចំណោមអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើនរបស់ទូរស័ព្ទដៃ។ ហេតុនេះហើយ បានជាមនុស្សជាច្រើន បាននិយាយតាមទូរស័ព្ទ ឬថែមទាំងផ្ញើសារទៅអ្នកដទៃ ពេលកំពុងបើកបរ ហើយជាញឹកញាប់ ការនេះបានបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ដ៏សាហាវ។ ដើម្បជាសវាងមហន្តរាយដូចនេះ មានតំបន់ជាច្រើនក្នុងពិភពលោក បានបង្កើតច្បាប់ ហាមមិនឲ្យប្រើទូរស័ព្ទពេលកំពុងបើកបរ។ ជាតួយ៉ាង នៅសហរដ្ឋអាមេរិក នៅតាមផ្លូវហាយវេយ មានផ្លាកសញ្ញាចរាចរណ៍ ដែលរំឭកអ្នកបើកបរទាំងឡាយថា ពួកគេបានមកដល់តំបន់ពិសេស សម្រាប់ទូរស័ព្ទដៃហើយ ដែលនៅទីនោះ ពួកគេអាចបើកអែបខាងហើយឈប់ឡាន ដើម្បីនិយាយតាមទូរស័ព្ទ ឬផ្ញើសារ ដោយសេរី។
ការហាមមិនឲ្យទំនាក់ទំនងតាមទូរស័ព្ទ ពេលកំពុងបើកបរ គឺជាគំនិតដ៏ល្អ ប៉ុន្តែ មានទំនាក់ទំនងមួយប្រភេទទៀត ដែលគ្មានអ្វីអាចហាមឃាត់បានឡើយ គឺការអធិស្ឋាន។ ព្រះទ្រង់បានអញ្ជើញយើង ឲ្យអធិស្ឋានទៅរកទ្រង់ ទោះជាយើងកំពុងធ្វើដំណើរទៅមក កំពុងជាប់រវល់ដៃ ឬកំពុងអង្គុយនៅស្ងៀមក៏ដោយ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនមនុស្សម្នាក់ៗ ដែលចង់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ឲ្យ “អធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ” (១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧)។ នៅក្នុងការបង្រៀនឲ្យអធិស្ឋាន សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យ “អរសប្បាយជានិច្ច”(ខ.១៦) ហើយ “អរព្រះគុណព្រះ គ្រប់កាលៈទេសៈ”(ខ.១៨)។ ព្រះទ្រង់បានត្រាសហៅយើង ឲ្យមានអំណរ និងអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលជាការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿ…