មនុស្សមានបាបដូចយើង
ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិម្នាក់ ឈ្មោះ អេឌីត(Edith)។ គាត់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីថ្ងៃដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងដូចនេះថា:
កាលពីមុន អេឌីតមិនខ្វល់អំពីរឿងជំនឿសាសនាឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលព្រឹក ថ្ងៃអាទិត្យមួយ គាត់បានដើរចូលព្រះវិហារ នៅក្បែរអាផាតមិនរបស់គាត់ ដើម្បីស្វែងរកអ្វីមួយ ដែលអាចធ្វើឲ្យវិញ្ញាណស្រេកឃ្លានរបស់គាត់ មានភាពស្កប់ស្កល់។ នៅថ្ងៃនោះ លោកគ្រូគង្វាលក៏បានអានបទគម្ពីរ លូកា ១៥:១-២ ដែលបានចែងដូចនេះថា “អស់ទាំងអ្នកយកពន្ធ និងអ្នកមានបាប គេក៏ចូលមកជិត ដើម្បីស្តាប់ទ្រង់។ នោះពួកផារិស៊ី និងពួកអាចារ្យគេឌុកដាន់ថា អ្នកនេះទទួលមនុស្សបាប ហើយក៏ស៊ីជាមួយនឹងគេផង”។
បទគម្ពីរនោះបានចែងយ៉ាងដូចនេះ ប៉ុន្តែ ពេលនោះ នាងបានស្តាប់ឮលោកគ្រូគង្វាលអានថា “អ្នកនោះទទួលមនុស្សមានបាប ហើយអេឌីតក៏នៅជាមួយនឹងគេផងដែរ”។ នាងក៏បានក្រោកឈរទាំងហួសចិត្ត។ ទីបំផុត នាងក៏បានដឹងថា ខ្លួនមានកំហុស ប៉ុន្តែ គំនិតរបស់នាង នៅតែគិត អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវទទួលស្វាគមន៍មនុស្សមានបាប ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអេឌីតផងដែរ។ នៅពេលរសៀលថ្ងៃនេះ នាងក៏បានសម្រេចចិត្ត “ចូលទៅជិត” ព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់។ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមអានដំណឹងល្អ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន នាងក៏បានសម្រេចចិត្តទទួលជឿ ហើយដើរតាមទ្រង់។
ពួកអ្នកកាន់សាសនានៅសម័យព្រះយេស៊ូវ មានការមិនពេញចិត្ត ពេលដែលព្រះយេស៊ូវគង់សោយអាហារ ជាមួយមនុស្សមានបាប ដែលគេស្អប់ខ្ពើម។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ពួកគេបានហាមពួកគេ មិនឲ្យភពប្រសព្វនឹងមនុស្សប្រភេទនោះ។…
ការជម្នះឧបស័គ្គ
ខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំបានជួបជុំគ្នាជារៀងរាល់ខែ ដើម្បីឲ្យគ្នាយើងទទួលខុសត្រូវ ចំពោះគោលដៅរបស់យើងផ្ទាល់ៗខ្លួន។ ម៉ារី(Mary) មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ចង់ផ្លាស់ប្តូរកម្រាលកៅអី នៅក្នុងផ្ទះបាយរបស់នាង មុនពេលឆ្នាំថ្មីមកដល់។ នៅក្នុងការប្រជុំរបស់យើង ក្នុងខែវិច្ឆិការ នាងក៏បានធ្វើការរាយការណ៍ យ៉ាងឆ្លាតវ័យ អំពីការរីកចម្រើនរបស់នាង ចាប់តាំងពីខែធ្នូមក។ នាងប្រាប់យើងថា នាងបានចំណាយពេល១០ខែ និងពីរម៉ោង ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរកម្រាលកៅអីរបស់នាង។ នាងបានចំណាយពេលជាច្រើនខែ ទំរាំតែរកបានកម្រាលដែលនាងត្រូវការ ឬរកបានពេលដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម នៅឆ្ងាយពីការទាមទានៃការងាររបស់នាង និងតម្រូវការរបស់កូនតូចរបស់នាង ហើយបន្ទាប់ពីនោះ គម្រោងផ្លាស់ប្តូរកម្រាលកៅអីនេះចំណាយពេលធ្វើការតែពីរម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីសម្រេចបានជោគជ័យ ដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត។
ព្រះអម្ចាស់បានត្រាសហៅលោកនេហេមា ឲ្យបំពេញកិច្ចការ ដែលធំជាងកិច្ចការនេះ គឺនាំមកនូវការជួសជុលទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ បន្ទាប់ពីកំផែងនៃទីក្រុងនេះ បានខូចអស់រយៈពេល១៥០ឆ្នាំ(នេហេមា ២:៣-៥,១២)។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងដឹកនាំពួកបណ្តាជន ឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះ ពួកគេក៏បានជួបការសើចចម្អក ការវាយប្រហារ ការរំខាន និងការល្បួងឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាប(៤:៣,៨ ៦:១០-១២)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានបំពាក់សមត្ថភាពពួកគេ ឲ្យឈរយ៉ាងមាំមួន ដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត នៅក្នុងការប្រឹងប្រែង សម្រេចកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ ក្នុងរយៈពេលតែ៥២ថ្ងៃ។
ដើម្បីជម្នះឧបស័គ្គទាំងអស់នេះ លោកនេហេមាមិនគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវមានបំណងចិត្ត ឬគោលដៅផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែ គាត់ថែមទាំងបានទទួលការជម្រុញចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំងគាត់ ឲ្យបំពេញកិច្ចការនេះ។ ការដែលគាត់មានគោលបំណងច្បាស់លាស់ គឺបានជម្រុញចិត្តពួកបណ្តាជន ឲ្យដើរតាមការដឹកនាំរបស់គាត់…
សេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងការសោកសង្រេង
កាលខ្ញុំនៅក្នុងវ័យ១៩ឆ្នាំ មិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃសប្តាហ៍ និងខែបន្ទាប់ពីហេតុការណ៍នោះកើតឡើង ខ្ញុំមានការពិបាកចិត្ត គឺដូចជាកំពុងតែដើរនៅក្នុងរូងនៃការសោកសង្រេង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ការឈឺចាប់បណ្តាលមកពីការបាត់បង់មនុស្សម្នាក់ ដែលនៅក្មេងខ្ចីយ៉ាងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចគិតអ្វីឲ្យបានស្រឡះ ហើយនៅពេលខ្លះ ខ្ញុំថែមទាំងផ្លឹក មិនដឹងថា មានអ្វីកំពុងកើតឡើង នៅជុំវិញខ្លួនឯងទៀតផង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាងងឹតងងល់យ៉ាងខ្លាំង ដោយសារការឈឺចាប់ និងទុក្ខសោក បានជាខ្ញុំមិនអាចគិតឃើញព្រះជាម្ចាស់។
ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ជំពូក ២៤ ពួកសិស្សពីរនាក់ មានការភ័ន្តភាំង និងធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានសុគត បានជាពួកគេ មិនដឹងថា ខ្លួនកំពុងតែដើរជាមួយព្រះ ដែលជាគ្រូរបស់ពួកគេ ដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទោះបីជាទ្រង់បានពន្យល់ពួកគេ នូវបទគម្ពីរ ដែលបានចែងអំពីមូលហេតុ ដែលព្រះសង្រ្គោះ ត្រូវសុគត ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញក៏ដោយ។ ទាល់តែដល់ពេលដែលទ្រង់យកនំប៉័ងមកកាច់ចែកពួកគេ ទើបពួកគេមើលទ្រង់ស្គាល់(ខ.៣០-៣១)។ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវបានឃើញព្រះយេស៊ូវសុគត ក្នុងសភាពក៏គួរឲ្យតក់ស្លត់ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់ បាននាំឲ្យពួកគេមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ។
មានពេលខ្លះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដោយការភ័ន្តភាំង ឬការសោកសង្រេង គឺមិនខុសពីពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចរកឃើញសេចក្តីសង្ឃឹម និងការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះដ៏រស់ ហើយកំពុងធ្វើការទ្រង់ ក្នុងលោកិយនេះ និងក្នុងជីវិតយើងរាល់គ្នា។ ទោះបីជាយើងនៅតែជួបការឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចយាងព្រះគ្រីស្ទ…
ឃ្មំ និងពស់
មានបញ្ហាខ្លះ បុរសជាឪពុកជាអ្នកចេញមុខដោះស្រាយ។ ឧទាហរណ៍ ថ្មីៗនេះ កូនៗរបស់ខ្ញុំបានឃើញឃ្មុំចូលទៅធ្វើសំបុក នៅក្នុងប្រឡោះ ក្នុងរានហានខាងមុខផ្ទះយើង។ ខ្ញុំក៏បានយកថ្នាំបាញ់ដេញសត្វល្អិតមួយកំប៉ុង ចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងពួកវា។
ខ្ញុំក៏ត្រូវឃ្មំទិច៥មេ។
ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឲ្យសត្វល្អិតទិចទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសុខចិត្តឲ្យខ្លួនឯងឈឺសាច់ ជាជាងឲ្យប្រពន្ធកូនត្រូវសត្វល្អិតទិច។ និយាយរួម ការថែរក្សាសុខុមាលភាពរបស់គ្រួសារខ្ញុំ គឺជាការងារចម្បងគេរបស់ខ្ញុំ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំយល់អំពីតម្រូវការនេះ ហើយពួកគេក៏បានរំពឹងឲ្យខ្ញុំជួយបំពេញ។ ពួកគេទុកចិត្តថា ខ្ញុំនឹងការពារពួកគេ ឲ្យរួចពីការអ្វីដែលពួកគេភ័យខ្លាច។
ក្នុងបទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ជំពូក៧ បានបង្រៀនថា យើងក៏គួរតែទូលថ្វាយអំពីតម្រូវការរបស់យើង ដល់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ(ខ.៧) ដោយទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងឆ្លើយតបការទូលសូមរបស់យើង។ ដើម្បីពន្យល់អំពីរឿងនេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រៀបធៀបថា “ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើកូនសូមនំបុ័ង តើមានអ្នកណានឹងឲ្យថ្មដល់វា។ ឬបើវាសូមត្រី តើនឹងឲ្យពស់វិញឬអី?”(ខ.៩-១០)។ សម្រាប់ឪពុកម្តាយដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ប្រាកដជាដឹងច្បាស់ថា ត្រូវឆ្លើយដូចម្តេច ចំពោះសំណួរនេះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលឆ្លើយតែម្តង ដើម្បីជំរុញចិត្តយើង កុំឲ្យអស់ជំនឿ ចំពោះសេចក្តីល្អដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះវរបិតានៃយើង។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ចុះបើអ្នករាល់គ្នាដែលអាក្រក់ អ្នកចេះឲ្យរបស់ល្អដល់កូនខ្លួនដូច្នេះ នោះចំណងបើព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងប្រទានរបស់ល្អ មកអស់អ្នកដែលសូម តើជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត”(ខ.១១)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវស្រឡាញ់កូនៗរបស់ខ្ញុំ កាន់តែខ្លំាងថែមទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលច្បាស់ថា សូម្បីតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកល្អបំផុតនៅផែនដី…
ការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ហូរហៀ
នៅថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំ អ័ឡាន(Alan)ស្វាមីខ្ញុំ បានទិញផ្កាស្រស់ៗមួយបាច់ធំ ឲ្យខ្ញុំ។ កាលនោះគាត់បានបាត់បង់ការងារ ក្នុងអំឡុងពេលដែលក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់រៀបចំរចនាសម្ព័ន្ធឡើងវិញ ដូចនេះ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងថា គាត់នឹងនៅតែបន្តបង្ហាញចេញនូវភាពស្មោះស្ម័គ្រ យ៉ាងដូចនេះទៀតឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍លើកទី១៩របស់យើង ផ្កាដែលបានរីកឡើង យ៉ាងស្រស់ស្អាត បានស្វាគមន៍ខ្ញុំ ពីលើទីតាំងរបស់វា នៅលើតុអាហាររបស់យើង។ ដោយសារគាត់បានឲ្យតម្លៃទៅលើការបន្តប្រពៃណីមួយនេះ ដែលយើងបានធ្វើប្រចាំឆ្នាំ នោះគាត់ក៏បានសន្សំលុយខ្លះៗជារៀងរាល់ខែ ដើម្បីឲ្យគាត់អាច មានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិសេសផ្ទាល់ខ្លួននេះ។
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានរៀបគម្រោងធ្វើការបង្ហាញចេញ នូវភាពសប្បុរសដ៏ក្លៀវក្លានេះ គឺស្រដៀងទៅនឹងការអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តឲ្យគេធ្វើ តាមរយៈសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស។ លោកសាវ័កបានសរសើរពួកជំនុំមួយនេះ សម្រាប់ការដាក់ដង្វាយ ដោយអស់ពីចិត្ត និងដោយចិត្តឆេះឆួល(២កូរិនថូស ៩:២,៥) ដោយរំឭកពួកគេថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងអ្នកដែលថ្វាយដោយចិត្តសប្បុរស និងអំណរ(ខ.៦-៧)។ សរុបមក គ្មាននរណាម្នាក់ ដែលបានឲ្យ ច្រើនជាងព្រះដ៏ផ្គត់ផ្គង់ ដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់នៃយើង ដែលតែងតែត្រៀមខ្លួនជានិច្ច ដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់យើង(ខ.៨-១០)។
យើងអាចមានចិត្តសប្បុរស នៅក្នុងការឲ្យ ក្នុងការគ្រប់យ៉ាង ដោយមើលថែរគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះព្រះអម្ចាស់បំពេញសេចក្តីត្រូវការ ទាំងខាងសម្ភារៈ អារម្មណ៍ និងវិញ្ញាណរបស់យើង(ខ.១១)។ ខណៈពេលដែលយើងធ្វើអំណោយ ឬធ្វើទានដល់អ្នកដទៃ យើងអាចបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណចំពោះព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់អ្វីៗដែលទ្រង់បានប្រទានយើង។ យើងថែមទាំងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ហើយឲ្យធ្វើទាន ឬធ្វើអំណោយ ពីអ្វីទាំងអស់ដែលទ្រង់បានប្រទានពួកគេ(ខ.១២-១៣)។
ការឲ្យ…
ការបម្រើដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន
មានមនុស្សមួយក្រុមតូច កំពុងតែឈរផ្តុំគ្នា តែមើលទៅ នៅឃើញតូច បើធៀបនឹងដើមឈើដ៏ធំមួយដើម កំពុងតែដេកដួលនៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះ។ ដូនចាស់ម្នាក់កំពុងឈរទប់ខ្លួន នឹងឈើច្រត់ ក៏បានរៀបរាប់អំពីហេតុការណ៍ ដែលគាត់បានមើលឃើញខ្យល់ព្យុះកាលពីពេលយប់ម្សិលមិញ បក់បោកមកលើ ដើមអ៊ែមដ៏ធំសម្បើមរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យវាដួលរលំ។ គាត់ក៏បាននិយាយបន្តទៀត ដោយសម្លេងអួលដើមករថា អ្វីដែលអាក្រក់បំផុតនោះ គឺវាបានបំផ្លាញរបងថ្មដ៏គួរឲ្យស្រឡាញរបស់គាត់ផងដែរ។ ស្វាមីរបស់គាត់បានសាងសង់របងថ្មនោះ ពេលដែលពួកគាត់ទើបតែរៀបការថ្មីៗ។ ស្វាមីគាត់ស្រឡាញ់របងថ្មនោះណាស់។ គាត់ក៏ស្រឡាញ់របងថ្មនោះដែរ។ តែវាបានខូចហើយ គឺមិនខុសពីស្វាមីគាត់ទេ។
នៅពេលព្រឹកបន្ទាប់ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែលបមើលកម្មកររបស់ក្រុមហ៊ុនដាំដើមឈើ កំពុងតែយកដើមឈើដែលបានរំលំនោះចេញពីទីធ្លាផ្ទះគាត់ ស្នាមញញឹមដ៏ធំមួយ ក៏បានលេចឡើងនៅលើផ្ទៃមុខគាត់។ នៅចន្លោះមែកឈើទាំងនោះ គាត់សង្កេតឃើញមនុស្សពេញវ័យពីរនាក់ និងក្មេងប្រុសម្នាក់ បានកាត់ស្មៅឲ្យគាត់ ដោយធ្វើការវាស់វែងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីសាងសង់របងថ្មដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់របស់គាត់ឡើងវិញ។
ហោរាអេសាយបានពិពណ៌នា អំពីប្រភេទនៃការបម្រើ ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ គឺការប្រព្រឹត្តដែលកម្សាន្តចិត្តអ្នកដែលនៅក្បែរយើង ដែលមានដូចជាការជួយជួសជុលរបងថ្ម ឲ្យដូនចាស់នោះជាដើម។ បទគម្ពីរនេះបានបង្រៀនយើងថា សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ការបម្រើអ្នកដទៃ ដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន គឺមានតម្លៃជាងការធ្វើពីធីបុណ្យខាងវិញ្ញាណ។ តាមពិត ព្រះទ្រង់មានព្រះពរពីរយ៉ាង សម្រាប់ការបម្រើរបស់កូនទ្រង់ ដែលមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ទីមួយ ទ្រង់ប្រើការបម្រើដោយស្ម័គ្រពីចិត្តរបស់យើង ដើម្បីជួយដល់អ្នកដែលគេគាបសង្កត់ និងខ្វះខាត(អេសាយ ៥៨:៧-១០)។ ទីពីរ ព្រះទ្រង់ប្រទានពរដល់អ្នកដែលបានបម្រើគេ ដោយឲ្យពួកគេមានកេរ្តិ័ឈ្មោះល្អ ធ្វើជាកម្លាំងវិជ្ជមានដ៏មានអំណាច ក្នុងនគរទ្រង់(ខ.១១-១២)។ តើអ្នកនឹងផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ…
ភាពល្អឥតខ្ចោះ ដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ
កាលខ្ញុំនៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ សាស្រ្តាចារ្យរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានសង្កេតឃើញថា ខ្ញុំមានភាពសុក្រឹតនិយម ឬភាពល្អឥតខ្ចោះនិយម ដែលនាំឲ្យមានការពន្យាពេលជាញឹកញាប់។ គាត់ក៏បានផ្តល់យោបលខ្លះៗ ប្រកបដោយប្រាជ្ញាដល់ខ្ញុំ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ចូរកុំបណ្តោយឲ្យភាពល្អឥតខ្ចោះ ធ្វើជាសត្រូវរបស់ភាពល្អ”។ គាត់ពន្យល់ថា ការព្យាយាមធ្វើកិច្ចការឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ អាចរារាំងការប្រថុយ ដែលចាំបាច់សម្រាប់ការលូតលាស់។ ប៉ុន្តែ ការទទួលស្គាល់ថា កិច្ចការរបស់ខ្ញុំ មិនតែងតែមានភាពល្អឥតខ្ចោះ នាំឲ្យខ្ញុំមានសេរីភាព នៅក្នុងការបន្តលូតលាស់។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា យើងត្រូវឈប់ធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានភាពល្អឥតខ្ចោះ នៅលើផែនដី ពុំនោះទេ វានឹងធ្វើឲ្យយើងភ្លេចថា យើងត្រូវការជំនួយពីព្រះគ្រីស្ទ។
សាវ័កប៉ុលបានរៀនសូត្រអំពីបញ្ហានេះ ដោយឆ្លងកាត់ការពិបាកជាច្រើន។ ពីដំបូងគាត់បានព្យាយាមអនុវត្តតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវហើយ អ្វីៗក៏បានផ្លាស់ប្តូរ(កាឡាទី ១:១១-១៦)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានដឹងថា បើសិនជាគាត់អាចជួយខ្លួនឯង ឲ្យបានរួចពីបាប ហើយជានឹងព្រះ ដោយខំកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ នោះ “ព្រះយេស៊ូវមិនចំាបាច់ត្រូវយាងមកសុគតឡើយ”(២:២១)។ មានតែការឈប់ពឹងកម្លាំងខ្លួនឯងទេ ដែលអាចជួយឲ្យគាត់បានពិសោធន៍នឹងព្រះវត្តមាននៃព្រះយេស៊ូវរស់ នៅក្នុងគាត់(ខ.២០)។ មានតែនៅក្នុងភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់គាត់ទេ ដែលអាចឲ្យគាត់ពិសោធន៍នឹងអំណាចដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ការនេះមិនមានន័យថា យើងមិនគួរប្រឆាំងនឹងអំពើបាប(ខ.១៧) នោះឡើយ វាមានន័យថា យើងត្រូវឈប់ពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង ដើម្បីលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ(ខ.២០)។
ក្នុងមួយជីវិតនេះ យើងមិនអាចមានភាពល្អឥតខ្ចោះបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបន្ទាបចិត្ត ទទួលស្គាល់ថា យើងតែងតែត្រូវការព្រះដ៏ល្អឥតខ្ចោះ…
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ហេតុអ្វី?
ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិម្នាក់ ដែលមានការធូរស្បើយខ្លះៗ ពីជម្ងឺ ប៉ុន្តែ នៅតែតយុទ្ធនឹងផ្នែកដ៏ឈឺចាប់ នៃជម្ងឺរបស់ខ្លួន។ មិត្តភក្តិដទៃទៀតបានជាពីការញៀនថ្នាំ ប៉ុន្តែ នៅតែមានអារម្មណ៍ថា មិនមានភាពគ្រប់គ្រាន់ ហើយក៏ស្អប់ខ្លួនឯង។ ហើយខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះទ្រង់មិនប្រោសពួកគេឲ្យបានជាទាំងស្រុង គឺប្រោសឲ្យបានជាម្តងជាសម្រេច?
បទគម្ពីរម៉ាកុស ៨:២២-២៦ បានចែងអំពីព្រឹត្តិការដែលព្រះយេស៊ូវប្រោសបុរសពិការភ្នែកម្នាក់ ឲ្យមើលឃើញ។ ពីដំបូងទ្រង់នាំបុរសនោះ ទៅឆ្ងាយពីភូមិ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានស្តោះពីលើភ្នែករបស់បុរសនោះ ហើយក៏បាន “ដាក់ព្រះហស្តទ្រង់ពីលើគាត់”។ បុរសនោះក៏បាននិយាយថា គាត់មើលឃើញមនុស្សដើរ “មើលទៅដូចជាដើមឈើ”។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានពាល់ភ្នែកគាត់ម្តងទៀត ហើយលើកនេះ ភ្នែកគាត់បានភ្លឺឡើង “ឃើញច្បាស់ទាំងអស់”។
នៅក្នុងព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើ ច្រើនតែធ្វើឲ្យពួកបណ្តាជន និងសិស្សទ្រង់មានការភ្ញាក់ផ្អើល(ម៉ាថាយ ៧:២៨ លូកា ៨:១០ ១១:១៤) ហើយពួកសិស្សជាច្រើនក៏បានដកខ្លួនថយចេញ មិនតាមទ្រង់ទៀត ដោយសារស្តាប់មិនយល់ (យ៉ូហាន ៦:៦០-៦៦)។ ជាការពិតណាស់ ការអស្ចារ្យដែលមានពីរផ្នែកនេះ ក៏បាននាំឲ្យគេមានការភ័ន្តច្រឡំផងដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មិនប្រោសបុរសម្នាក់នោះ ភ្លាមៗ តែម្តង ឲ្យជា ដោយមិនចាំបាច់ត្រូវប្រោសគាត់ពីរដង?
យើងមិនដឹងថា ហេតុអ្វីទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបថា បុរសនោះ និងពួកសិស្សត្រូវការអ្វី នៅពេលនោះ។…
ការមើលថែរយ៉ាងម៉ដ្តចត់
មុនពេលកូនប្រុសខ្ញុំប្រញាប់រត់ចេញតាមទ្វារ ឆ្ពោះទៅសាលារៀន ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានដុះធ្មេញហើយឬនៅ? ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ម្តងទៀត ដើម្បីរំឭកគាត់ថា ការនិយាយការពិត មានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា។ ការដាស់តឿនដ៏សុភាព មិនបានធ្វើឲ្យគាត់ផ្លាស់ប្តូរអត្តចរិកឡើយ បានជាគាត់និយាយបែបលេងសើចថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវដាក់កាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពនៅបន្ទប់ទឹក។ ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំអាចបើកវីដេអូក្នុងកំាមីរ៉ា មើលដោយខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យដឹងថា គាត់បានដុះធ្មេញឬអត់ ហើយគាត់ក៏នឹងលែងចង់និយាយកុហក់ខ្ញុំទៀត។
វត្តមាននៃកាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាព អាចជួយក្រើនរំឭកយើង ឲ្យមានវិន័យ ឬអនុវត្តតាមច្បាប់ ឬបទបញ្ជា នៅកន្លែងដែលគេបានបំពាក់កាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពនោះ ប៉ុន្តែ នៅមានកន្លែងដែលយើងអាចធ្វើអ្វីៗ ដោយគ្មានគេចាំឃ្លាំមើល ឬមានវិធីដែលយើងអាចជៀសវាង មិនឲ្យគេឃើញយើង។ ទោះបីជាយើងអាចគេចចេញ ឬប្រើល្បិចដាក់កាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពក្តី ក៏យើងនៅតែមិនអាចកុហក់ខ្លួនឯងបានឡើយថា យើងអាចគេចចេញផុតពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
គឺដូចដែលព្រះទ្រង់បានសួរថា តើមានអ្នកណានឹងពួនខ្លួននៅទីសំងាត់ឯណា ឲ្យទ្រង់មើលមិនឃើញបានឬទេ?(យេរេមា ២៣:២៤)។ សំណួរនេះ មានការលើកទឹកចិត្ត ក៏ដូចជាការដាស់តឿន។
បទគម្ពីរនេះដាស់តឿនយើងថា យើងមិនអាចលាក់ខ្លួន ផុតពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ យើងមិនអាចរត់គេចពីទ្រង់ ឬបញ្ឆោតទ្រង់បានឡើយ។ ការអ្វីក៏ដោយ ដែលយើងធ្វើ គឺទ្រង់សុទ្ធតែទតឃើញទាំងអស់។
បទគម្ពីរនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តយើងផងដែរថា គ្មានកន្លែងណា នៅលើផែនដីនេះ ឬនៅនគរស្ថានសួគ៌ ដែលយើងអាចគេចផុតពីការមើលថែររបស់ព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ឡើយ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ឯកកោ ក៏ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង។ ទោះយើងទៅទីណាក៏ដោយ នៅថ្ងៃនេះ ចូរយើងនឹកចាំសេចក្តីពិតនេះ ដែលនឹងលើកទឹកចិត្តយើង…
នៅតែមានសេចក្តីសង្ឃឹម
ក្នុងចំណោមអត្ថបទរាប់រយ ដែលខ្ញុំបាននិពន្ធ សម្រាប់សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៨៨ មានអត្ថបទតិចទេ ដែលនៅដក់ជាប់ក្នុងគំនិតខ្ញុំ។ ដែលក្នុងនោះ មានដូចជាអត្ថបទ ដែលនិយាយអំពីកាលដែល កូនស្រីទាំងពីរ របស់ខ្ញុំ និងម្តាយរបស់ពួកគេ បានចេញទៅបោះជំរុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ឬកំពុងធ្វើដំណើរបេសកកម្ម នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៩០ ហើយខ្ញុំ ក៏បាននៅផ្ទះតែពីរនាក់ ជាមួយស្ទីវ(Steve) កូនប្រុសខ្ញុំ ដែលមានអាយុ៦ឆ្នាំនៅឡើយ។
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែអរសប្បាយនឹងការធ្វើដំណើរទៅអាកាសយាន្តដ្ឋាន ស្ទីវក៏បានងាកមកខ្ញុំ រួចនិយាយថា “បងមែលីស្សាអត់នៅចឹង ដូចមិនសូវសប្បាយទេ”។ មែលីស្សាជាបងស្រីអាយុ៨ឆ្នាំរបស់គាត់ ដែលបានជួយគាត់ជាច្រើន។ កាលនោះ យើងទំាងពីរនាក់ មិនបានដឹងទេថា ពាក្យសម្តីនេះ នឹងមានន័យចាក់ដោតចិត្តយើងយ៉ាងណានៅពេលក្រោយមកទៀត។ ជាការពិតណាស់ ក្រោយមក ការរស់នៅរបស់យើង “មិនសប្បាយដូចមុន” អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ បន្ទាប់ពីមែលីស្សាបានលាចាកលោកទៅ ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ពេលនាងស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់។ ពេលវេលាដែលបានកន្លងផុតទៅ អាចធ្វើឲ្យការឈឺចាប់របស់យើងថយចុះ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្វីដកការឈឺចាប់ចេញពីយើងទាំងស្រុងឡើយ។ ពេលវេលាមិនអាចព្យាបាលរបួសក្នុងចិត្តបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចព្យាបាលរបួសនោះបាន ដោយស្តាប់ព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏កម្សាន្តចិត្ត ហើយយកមកជញ្ជឹងគិត និងក្រេបយក ដាក់ក្នុងចិត្តយើង។
ចូរយើងស្តាប់ ដោយដឹងថា“កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ”(បរិទេវ ៣:២២)។
ចូរយើងជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលទ្រង់…