ការថ្វាយការគោរពដល់ព្រះ ដោយការអរព្រះគុណ
គ្រូពេទ្យមិនបានចងចញ្ចើមទេ ពេលដែលគាត់កំពុងតែនិយាយជាមួយស្វាមីខ្ញុំ អំពីការពិនិត្យមើលជម្ងឺមហារីករបស់គាត់។ គាត់បានញញឹម ហើយលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចាប់ផ្តើមថ្ងៃថ្មីនីមួយៗ ដោយការអរព្រះគុណព្រះ។ គាត់ថា យ៉ាងហោចណាស់ យើងគួរតែអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការបីយ៉ាង។ ស្វាមីខ្ញុំក៏បានយល់ស្របនឹងយោបល់របស់គាត់ ដោយដឹងថា ការដឹងគុណព្រះ ជួយឲ្យចិត្តយើងបើកចំហរ ដើម្បីស្វែងរកការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ។ ដូចនេះ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមថ្ងៃនីមួយៗ ដោយការសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះអង្គអើយ សូមអរព្រះគុណ សម្រាប់ការគេងលក់ស្រួល កាលពីយប់មិញ។ សូមអរព្រះគុណ សម្រាប់គ្រែគេងដែលសម្អាតបានស្អាត។ សូមអរព្រះគុណ សម្រាប់ថ្ងៃរះ។ សូមអរព្រះគុណ សម្រាប់អាហារពេលព្រឹកនៅលើតុ។ សូមអរព្រះគុណ សម្រាប់ស្នាមញញឹមនៅលើបបូរមាត់ទូលបង្គំ។
ពាក្យនីមួយៗ គឺបាននិយាយចេញពីចិត្ត។ ប៉ុន្តែ តើពាក្យទាំងនោះ អាចក្លាយជាអសារឥតការដែរទេ? តើការសរសើរដំកើង សម្រាប់រឿងលម្អិតដ៏តូច សំខាន់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលមានគ្រប់ចេស្តាឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៥០ លោក អេសាភដែលជាអ្នកដឹកនាំក្រុមភ្លេងរបស់ស្តេចដាវីឌ បានផ្តល់ឲ្យនូវចម្លើយដ៏ច្បាស់លាស់មួយ សម្រាប់សំណួរនេះ។ គាត់ថា ព្រះជាម្ចាស់ “អញមិនយកគោឈ្មោលពីផ្ទះឯង ឬពពែឈ្មោលពីក្រោលឯងឡើយ”(ខ.៩)។ កាលពីសម័យមុន គោឈ្មោល និងពពែឈ្មោល គឺជាដង្វាយអរព្រះគុណ ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តទ្រង់ថ្វាយចិត្ត និងជីវិតរបស់ពួកគេដល់ទ្រង់ ដោយការដឹងគុណទ្រង់ ជាជាងថ្វាយដង្វាយទាំងនោះ(ខ.១៤,២៣)។
តាមបទពិសោធន៍របស់ស្វាមីខ្ញុំ…
ព្រះអម្ចាស់នៃពេលវេលា
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានធ្វើការងារសំណង់ នៅផ្ទះរបស់កូនប្រុសខ្ញុំ ដែលត្រូវធ្វើដំណើរពីផ្ទះខ្ញុំទៅ ដោយចំណាយពេល៣ម៉ោង។ កិច្ចការនោះបានចំណាយពេលអស់ជាច្រើនថ្ងៃ លើសពីការរំពឹងទុក ហើយជារៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះទ្រង់ប្រទានពរឲ្យយើងបញ្ចប់កិច្ចការ នៅពេលថ្ងៃលិច។ ប៉ុន្តែ រៀងរាល់ពេលល្ងាច យើងចេះតែមានការងារកាន់តែច្រើន ដែលត្រូវធ្វើ។
ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលច្រើនយ៉ាងនេះ? តើអាចមានមូលហេតុអ្វី ដែលបណ្តាលឲ្យមានការពន្យាពេល? ខ្ញុំក៏បានទទួលចម្លើយ នៅពេលព្រឹកបន្ទាប់។ ពេលខ្ញុំកំពុងរើសឧបករណ៍ជាងមួយឡើង ទូរស័ព្ទក៏បានរោទ៍ឡើង ហើយមានសម្លេងមនុស្សដែលខ្ញុំមិនស្គាល់បានបន្លឺឡើង ដោយភាពបន្ទាន់ថា “កូនស្រីរបស់អ្នកបានជួបគ្រោះថ្នាក់ ហើយក៏ត្រូវរបួស។ សូមមកទីនេះជាបន្ទាន់”។
កូនស្រីខ្ញុំ រស់នៅក្បែរកូនប្រុសខ្ញុំ ដូចនេះ ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរទៅរកគាត់ ដោយចំណាយពេលតែ១៤នាទីប៉ុណ្ណោះ។ បើសិនជាខ្ញុំនៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំវិញ ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេល៣ម៉ោង ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅផ្ទះគាត់។ ខ្ញុំក៏បានបើកឡាន តាមពីក្រោយរថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយក៏បានកម្សាន្តចិត្តគាត់ មុនពេលគាត់ចូលវះកាត់។ ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយកាន់ដៃគាត់ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា បើសិនជាការងារសាងសង់របស់ខ្ញុំ មិនបានពន្យាពេលទេ នោះខ្ញុំមុខជាមិនបានទៅមើលកូនស្រីខ្ញុំទាន់ពេលឡើយ។
ពេលវេលារបស់យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំសូមលើកយករឿងរបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រោសកូនប្រុសនាងឲ្យរស់ឡើងវិញ តាមរយៈហោរាអេលីសេ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៤:១៨-៣៧)។ នាងបានចេញពីស្រុកកំណើត ដោយសារគ្រោះអត់ឃ្លាន ហើយប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានវិលត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីទូលអង្វរស្តេច ឲ្យប្រទានដីមកនាងវិញ។ នៅពេលនោះ ស្តេចកំពុងតែជជែកគ្នាជាមួយអ្នកបម្រើរបស់ហោរាអេលីសេ ឈ្មោះកេហាស៊ី។ កាលគាត់កំពុងតែថ្លែងទូលស្តេចពីរឿង ដែលលោកបានធ្វើឲ្យកូន…
គ្រឹះដ៏រឹងមាំ
កាលពីរដូវក្តៅឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ បានទៅកម្សាន្តនៅផ្ទះទឹកធ្លាក់ ហ្វលលីង វតធ័រ ជាផ្ទះនៅទីជនបទ នៅរដ្ឋភែនស៊ីវែនា ដែលត្រូវបានរចនា ដោយស្ថាបត្យករឈ្មោះ ហ្វ្រែង លយ រ៉ាយ(Frank Lloyd Wright) ក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៥។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញផ្ទះដែលស្អាតប្លែកដូចនេះ ពីមុនមកទេ។ លោករ៉ាយចង់សង់ផ្ទះមួយខ្នង ដែលដុះចេញពីទេសភាពធម្មជាតិ ដូចជារុក្ខជាតិ ហើយគាត់ក៏បានសម្រេចគោលដៅរបស់គាត់។ គាត់បានសង់ផ្ទះនោះ នៅជាប់ទឹកធ្លាក់ដែលមានស្រាប់ ហើយរចនាបថរបស់វា ស៊ីនឹងរូបរាង្គរបស់ផ្ទាំងថ្ម ដែលលយចេញ នៅក្បែរនោះ។ មុគ្គុទេសកររបស់យើងក៏បានពន្យល់ថា សំណង់ផ្ទះនេះមានសុវត្ថិភាព ដោយសារស្នូលកណ្តាលរបស់វា បានសង់នៅលើផ្ទាំងថ្មធំៗ។
ពេលខ្ញុំបានឮគាត់និយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំព្រះបន្ទូល ដែលព្រះយេស៊ូវថ្លែងទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់។ ក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកគេថា អ្វីដែលទ្រង់កំពុងបង្រៀនពួកគេ គឺជាគ្រឹះដ៏រឹងមាំនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ បើសិនជាពួកគេបានស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយអនុវត្តតាម ពួកគេនឹងអាចឈរមាំ នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះទាំងអស់។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលបានឮ ហើយមិនស្តាប់បង្គាប់ នឹងទទួលលទ្ធផល ដូចផ្ទះដែលសង់នៅលើដីខ្សាច់(ម៉ាថាយ ៧:២៤-២៧)។ ក្រោយមក សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ព្រះគ្រីស្ទគឺជាគ្រឹះរបស់យើង ហើយអ្វីដែលយើងសង់នៅក្នុងទ្រង់ នឹងស្ថិតស្ថេរនៅ(១កូរិនថូស ៣:១១)។
ពេលយើងស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ហើយស្តាប់បង្គាប់តាម គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែសង់ជីវិតយើង…
ការអត់ទោសដែលមិននឹកស្មានដល់
កាលខ្ញុំនៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានទៅធ្វើការ ក្នុងកសិដ្ឋានមួយ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ ក្នុងពេលវិស្សមកាល នៅរដូវក្តៅ។ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ ខ្ញុំមានការអស់កម្លាំង និងឃ្លាន បន្ទាប់ពីកាត់ស្មៅពេញមួយថ្ងៃ។ ខ្ញុំក៏បានបើកត្រាក់ទ័រចូលទៅក្នុងទីធ្លាកសិដ្ឋាន។ ខ្ញុំក៏បានបត់ចង្កួតទៅខាងឆ្វេង មួយទំហឹងដៃ ជាន់ហ្វ្រាំងខាងឆ្វេង ធ្វើឲ្យត្រាក់ទ័របត់ក្បាលបើកជាវង្វង់មូល។
ផាលរបស់វាក៏បានធ្លាក់ចុះ ប៉ះជើងទម្រស៊ីទែនសាំងចំណុះ២ពាន់លីត្រ ធ្វើឲ្យសាំងកំពុបចេញមកក្រៅ។
ម្ចាស់កសិដ្ឋានក៏បានឈរពិនិត្យមើលហេតុការណ៍នោះ។
ខ្ញុំក៏បានចុះពីលើត្រាក់ទ័រ រួចសុំទោសគាត់។ ពេលនោះ អ្វីដែលខ្ញុំនឹកឃើញមុនគេ គឺសុំធ្វើការឲ្យគាត់ រហូតដល់ចប់រដូវក្តៅ ដោយមិនយក់ថ្លៃឈ្នួល។ កសិករវ័យចំណាស់នោះក៏បានឈរសម្លឹងសំណល់បាក់បែកមួយសន្ទុះ ហើយក៏បានដើរទៅផ្ទះគាត់។ គាត់ក៏និយាយមួយៗថា “តោះយើង ទៅញាំអាហារពេលល្ងាច”។
ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីរឿង ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីយុវជនវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលបានធ្វើខុសចំពោះឪពុករបស់គាត់។ គាត់ក៏បាននិយាយប្រាប់ឪពុកគាត់ថា “លោកឪពុក ខ្ញុំបានធ្វើបាបនឹងព្រះ ហើយនឹងលោកឪពុកមែន។ ខ្ញុំនេះមិនគួរឲ្យគេហៅជាកូនលោកឪពុកទៀតទេ សូមទទួលខ្ញុំ ទុកដូចជាជើងឈ្នួលលោកឪពុកវិញចុះ”។ ប៉ុន្តែ មុនពេលគាត់និយាយអស់ពាក្យ ឪពុកគាត់ក៏បានហៅគាត់ទៅញាំអាហារពេលល្ងាច(លូកា ១៥:១៧-២៤)។
នេះជាព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។—DAVID H. ROPER
គ្មានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ទៀតឡើយ
ហេតុអ្វីបានជាយើងមានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្តីស្លាប់? កូនសៀវភៅសម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អនេះ នឹងពន្យល់លោកអ្នកអំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្លាប់ និងអំពើបាប ព្រមទាំងប្រាប់ប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ និងអំពីរបៀបដែលយើងអាចយកជ័យជម្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ជាមួយនឹងទ្រង់។
ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅទីនេះ
នៅផ្ទះខ្ញុំ មានផ្លាកមួយ ដែលយើងបានសរសេរពាក្យស្លោកពីលើថា “ទោះយើងដឹង ឬមិនដឹងក្តី ព្រះទ្រង់តែងតែគង់នៅជាមួយជានិច្ច”។
លោកហូសេ គឺជាហោរានៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលបានរស់នៅ ក្នុងចុងសតវត្សរ៍ទី៨ មុនគ្រីស្ទសករាជ(ឆ្នាំ៧៥៥ ដល់ ៧១៥ មុនគ្រីស្ទសករាជ)។ គាត់បានសរសេរពាក្យ ដែលស្រដៀងនឹងពាក្យស្លោកនេះ ទៅកាន់សាសន៍ហេព្រើរ ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ “ខំទទួលស្គាល់ទ្រង់”(ហូសេ ៦:៣) ព្រោះពួកគេបានបំភ្លេចទ្រង់(៤:១)។ ខណៈពេលដែលពួកគេភ្លេចព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមងាកចេញពីទ្រង់(ខ.១២) ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏លែងមានព្រះអង្គ នៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្លួនទៀត(ទំនុកដំកើង ១០:៤)។
ក្នុងរឿងនេះ លោកហូសេបាននាំមកនូវ ការដាស់តឿនដ៏សាមញ្ញ តែសំខាន់ ឲ្យយើងទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយនឹកចាំ ថា ទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង ហើយកំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ទាំងក្នុងពេលមានអំណរ ក៏ដូចជាពេលមានទុក្ខ។
ការទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ អាចមានន័យថា ពេលដែលយើងបានឡើងតំណែង នៅកន្លែងធ្វើការ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកប្រទានពរ ឲ្យយើងមានប្រាជ្ញា ឲ្យសម្រេចកិច្ចការ ទាន់ពេលវេលា តាមថវិការដែលបានកំណត់ជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀត បើសិនជាយើងធ្វើការស្នើសុំអ្វីមួយ ហើយត្រូវគេបដិសេធន៍ នោះយើងអាចទទួលស្គាល់ថាព្រះអង្គ នៅតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច ដើម្បីជួយទ្រទ្រង់យើង ខណៈពេលដែលយើងទុកចិត្តថា ទ្រង់កំពុងតែធ្វើការរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើង។
បើសិនជាយើងមិនអាចចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យបានដូចចិត្ត នោះយើងអាចទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់កំពុងគង់នៅជាមួយយើង…
ការធ្វើបន្ទាល់ដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម
អេមី(Amy) រស់នៅក្នុងប្រទេស ដែលហាមមិនឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ។ គាត់បានទទួលការបណ្តុះបណ្តាល ជាគិលានុបដ្ឋាយិការ។ គាត់កំពុងធ្វើការក្នុងមន្ទីរពេទ្យធំមួយ ដោយមាននាទីជាអ្នកថែទាំទារកដែលទើបកើត។ គាត់មានការប្តូរផ្តាច់នៅក្នុងអាជីពរបស់គាត់ណាស់ បានជាការងារគាត់មានភាពលេចធ្លោ ហើយស្រ្តីជាច្រើនមានការងឿងឆ្ងល់ចំពោះគាត់។ ពួកគេក៏បានទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត ឲ្យទៅសួរគាត់ ជាលក្ខណៈឯកជន។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អេមីក៏បានចែកចាយអំពីព្រះសង្រ្គោះរបស់គាត់ ដោយបើកចំហរ។
ដោយសារគាត់ធ្វើការងារបានល្អ មិត្តរួមការងារខ្លះ មានការច្រណែននឹងគាត់ ហើយក៏បានចោទគាត់ថា បានលួចថ្នាំពេទ្យ។ ថ្នាក់លើរបស់គាត់មិនជឿពួកគេទេ ហើយទីបំផុត អាជ្ញាធរក៏បានរកឃើញអ្នកបង្ករឿង។ រឿងនេះក៏បាននាំឲ្យពេទ្យដទៃទៀតដែលធ្វើការជាមួយគាត់ ចោទសួរ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។ គំរូរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំ នឹកចាំអំពីពាក្យរបស់សាវ័កពេត្រុស ដែលបានចែងថា “ឱពួកស្ងួនភ្ងាអើយ … ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាចៀសពីសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាម ដែលតយុទ្ធនឹងព្រលឹងវិញ្ញាណចេញ ទាំងប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ ដើម្បីនៅកន្លែងណា ដែលគេនិយាយដើម ពីអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាមនុស្សប្រព្រឹត្តអាក្រក់ នោះឲ្យគេបានសរសើរដល់ព្រះ នៅថ្ងៃដែលទ្រង់យាងមកប្រោស ដោយគេឃើញការល្អរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ”(១ពេត្រុស ២:១១-១២)។
ទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅរបស់យើង នៅផ្ទះ នៅកន្លែងធ្វើការ ឬនៅសាលារៀន អាចជះឥទ្ធិពលមកលើអ្នកដទៃ ពេលដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះទ្រង់ធ្វើការក្នុងយើង។ នៅជុំវិញខ្លួនយើង គឺមានមនុស្ស ដែលកំពុងតែមើលការនិយាយស្តី និងប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ ចូរយើងពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ដឹកនាំការប្រព្រឹត្ត និងការគិតរបស់យើង។ បន្ទាប់មក ចូរយើងជិះឥទ្ធិពលមកលើអ្នកមិនជឿ…
ជំនួយគ្រប់ពេលវេលា
បន្ទាប់ពីម៉ាធី(Marty) ក្លាយជាជនពិការ ដោយសាររបួសឆ្អឹងកងខ្នង គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តវិលត្រឡប់ទៅបន្តការសិក្សាវិញ ដើម្បីរៀនឲ្យបានសញ្ញាប័ត្រMBA។ អ្នកស្រីយូឌី(Judy) ដែលជាម្តាយរបស់គាត់ បានជួយឲ្យគាត់សម្រេចគោលដៅ។ គាត់បានអង្គុយជាមួយម៉ាធី ក្នុងម៉ោងរៀន និងម៉ោងពិភាក្សាជាក្រុម ដោយជួយកត់ត្រា និងផ្តល់ជំនួយផ្នែកបច្ចេកវិទ្យា។ ម្តាយរបស់គាត់ ថែមទាំងបានជួយនាំគាត់ឡើងវេទិការ ពេលគាត់ទទួលសញ្ញាបត្រផងដែរ។ គាត់ក៏បានទទួលនូវអ្វីដែលគេគិតថា គាត់មិនអាចទទួលបាន ដោយសារជំនួយជាក់ស្តែង និងទៀងទាត់ ដែលគាត់បានទទួលពីម្តាយគាត់។
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា អ្នកដើរតាមទ្រង់ ក៏ត្រូវការជំនួយស្រដៀងនេះផងដែរ ពេលដែលទ្រង់យាងឡើងនគរស្ថានសួគ៌វិញ។ ពេលដែលទ្រង់ប្រាប់ពួកគេ អំពីការយាងត្រឡប់ទៅនគរស្ថានសួគ៌វិញ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេនឹងមានការប្រកបទាក់ទងថ្មីមួយទៀតជាមួយព្រះ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាអ្នកជំនួយគ្រប់ពេលវេលា ជាគ្រូបង្រៀន និងអ្នកនាំផ្លូវ ដែលមិនគ្រាន់តែគង់នៅជាមួយពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងគង់ក្នុងពួកគេផងដែរ(យ៉ូហាន ១៤:១៧,២៦)។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនាំឲ្យសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទទួលជំនួយមកពីព្រះ ដែលជួយឲ្យពួកគេអាចអត់ទ្រាំនឹងការអ្វី ដែលពួកគេមិនអាចអត់ទ្រាំ ដោយខ្លួនឯងបាន ខណៈពេលដែលពួកគេចេញទៅប្រកាសដំណឹងល្អ។ នៅពេលដែលមានទុក្ខលំបាក ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានរំឭកពួកគេ អំពីព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលធ្លាប់បានប្រាប់ពួកគេ (ខ.២៦) កុំឲ្យមានការថប់បារម្ភឡើយ…. ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ….ព្រះអង្គគឺជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ និងជាជីវិត។
តើអ្នកកំពុងតែជួបប្រទះបញ្ហា ដែលពិបាកលើសកម្លាំង និងសមត្ថភាពរបស់អ្នកឬទេ? អ្នកអាចពឹងផ្អែកលើជំនួយដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ដែលកំពុងតែធ្វើការក្នុងយើងរាល់គ្នា នឹងនាំឲ្យយើងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់។—JENNIFER BENSON SCHULDT
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ម្តាយ
ពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់អ្នកស្រីស៊ូ(Sue)លែងលះគ្នា កាលគាត់នៅតូច ជម្លោះផ្លូវច្បាប់ទាក់ទងនឹងសិទ្ធិអាណាព្យាបាល និងបញ្ហារបស់គាត់ជាច្រើនទៀត ក៏បានកើតឡើង ហើយគេក៏បានសម្រេចឲ្យគាត់ទៅរស់នៅ ក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយរយៈ។ នៅទីនោះ គាត់ត្រូវក្មេងធំជាងធ្វើបាប ធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថា ឯកោ ដូចត្រូវគេបោះបង់ចោល។ ម្តាយរបស់គាត់បានមកមើលគាត់តែមួយខែម្តងប៉ុណ្ណោះ ហើយនាងស្ទើរតែមិនដែលបានឃើញមុខប៉ារបស់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា បទបញ្ជារបស់ផ្ទះនោះបានរារាំងមិនឲ្យគាត់ មកលេងគាត់ឲ្យបានញឹកញាប់ តែគាត់បានមកឈរនៅក្បែររបងផ្ទះនោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងបានឃើញកូនស្រីគាត់ តែបន្តិចក៏អស់ចិត្ត។ គាត់និយាយថា ជួនកាល គាត់គ្រាន់តែចង់ឃើញកូនស្រីគាត់លេងនៅក្នុងសួនច្បារ ហើយចង់ដឹងថា នាងសុខសប្បាយឬទេ។
ពេលដែលអ្នកស្រីស៊ូចែកចាយអំពីរឿងនេះដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ជួនកាល យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវគេបោះបង់ចោល និងឯកោ នៅក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក។ យើងមានការកម្សាន្តចិត្តណាស់ ដែលបានដឹងថា តាមពិត ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែថែរក្សាយើងគ្រប់ពេលវេលា(ទំនុកដំកើង ៣៣:១៨)។ ទោះយើងមិនអាចមើលទ្រង់ឃើញក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែគង់ក្បែរយើងជានិច្ច។ ព្រះនេត្រ និងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ តែងតែនៅជាប់នឹងយើងជានិច្ច ទោះយើងទៅទីណាក៏ដោយ គឺមិនខុសពីឪពុកម្តាយដែលស្រឡាញ់កូននោះទេ។ តែដោយសារទ្រង់ជាព្រះ នោះទ្រង់អាចជួយយើងបានគ្រប់ពេល ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៩១ បានពិពណ៌នា អំពីការដែលព្រះទ្រង់រំដោះ ការពារ និងលើកកូនរបស់ទ្រង់ឡើង។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែជាទីជ្រកកោន និងជម្រកប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ខណៈពេលដែលយើងដើរកាត់ជ្រលងដ៏ងងឹតនៃជីវិត យើងអាចមានការកម្សាន្តចិត្ត…
អ្វីដែលយើងមាន
ថ្ងៃមួយ មិត្តភក្តិខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសាចង់មានការជួបជុំគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ នៅផ្ទះគាត់ នៅថ្ងៃបុណ្យដ៏សប្បាយរីករាយ។ ភ្ញៀវម្នាក់ៗបានទន្ទឹងរង់ចាំ ការជួបជុំគ្នា នៅជុំវិញតុ ហើយចង់ជួយកាត់បន្ថយចំណាយ ទៅលើម្ហូបសម្រាប់មនុស្សជាច្រើនយ៉ាងនេះ។ អ្នកខ្លះក៏បានយកនំប៉័ងមក ខ្លះយកសាឡាត់ ឬម្ហូបបន្លែមកផ្ទះគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងចំណោមនោះ មានភ្ញៀវម្នាក់កំពុងជួបការខ្វះខាតខុសពីគេ។ នាងចង់ចំណាយពេលជាមួយអ្នកដែលខ្លួនស្រឡាញ់ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងមិនមានលទ្ធភាពទិញអាហារអ្វីឡើយ។ ដូចនេះ នាងក៏បានសុំជួយសម្អាតផ្ទះ ដើម្បីធ្វើជាអំណោយដល់ម្ចាស់ផ្ទះ។
គេនៅតែស្វាគមន៍នាង ឲ្យចូលមកអង្គុយនៅតុជាមួយពួកគេ ទោះនាងមកដោយដៃទទេក៏ដោយ។ តែនាងនៅតែមើលឃើញអ្វីដែលនាងពិតជាអាចផ្តល់ឲ្យបាន គឺពេលវេលា និងជំនាញរបស់នាង យកមកកន្លែងជួបជុំគ្នា នៅពេលល្ងាចនោះ ដោយអស់ពីចិត្ត។ រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអត្ថន័យនៃការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល នៅក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ៨។ អ្នកទទួលសំបុត្ររបស់គាត់ មានចិត្តអន្ទះសាចង់ជួយគ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួន ហើយគាត់ក៏បានជំរុញពួកគេ ឲ្យជួយអ្នកទាំងនោះ តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ គាត់បានសរសើរទឹកចិត្ត និងការស្ម័គ្រចិត្តរបស់ពួកគេ ដោយមានប្រសាសន៍ថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងអំណាយទាំងតូចធំរបស់ពួកគេ គឺដោយសារតែទឹកចិត្តដែលពួកគេមាន នៅក្នុងការឲ្យ(ខ.១២)។
ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែប្រញាប់ប្រៀបធៀបអំណោយរបស់យើង ជាមួយនឹងអំណោយរបស់អ្នកដទៃ ជាពិសេស នៅពេលដែលធនធានរបស់យើង មិនល្មមនឹងផ្តល់ឲ្យគេ ឲ្យបានច្រើនដូចចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានឲ្យតម្លៃ ចំពោះការឲ្យរបស់យើង តាមរបៀបខុសពីនេះ។ សរុបមក…