Month: January 2019

បរាជ័យរបស់សត្វបង្កង

មាន​ពេល​មួយ បង​ប្អួន​ជី​ដូន​មួយ​របស់​ខ្ញុំ បាន​អញ្ជើញ​ខ្ញុំ ឲ្យ​ទៅ​ចាប់​បង្កង​ក្រហម​ជា​មួយ​គាត់។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​រំភើប​រីក​រាយ​ណាស់។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ញញឹម ពេល​ដែល​គាត់​ហុច​កូន​ធុង​ជ័រ​មួយ​ឲ្យ​ខ្ញុំ។ ពេល​ខ្ញុំ​សួរ​រក​គំរប​ធុង គាត់​ក៏​បានប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា យើង​មិន​ចាំ​បាច់​ប្រើ​គំរប​នោះ​ក៏​បាន ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​លើក​សន្ទូច និង​កំទេច​សាច់​មាន់ ដែល​យើង​បាន​ប្រើ​ជា​នុយ។

ក្រោយ​មក ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មើល​សត្វ​បង្កង​តូច​ៗ​ទាំង​នោះ​ព្យាយាម​ឡើង​ពី​លើ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ដើម្បី​គេច​ចេញ​ពី​ធុង ដែល​ជិត​ពេញ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​អំពី​មូល​ហេតុ​ដែល​យើង​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ប្រើ​គំរប​ធុង​មែន។ ពេល​ណា​បង្កង​ណា​មួយ​ឡើង​ជិត​ដល់​មាត់​ធុង បង្កង​ផ្សេង​ទៀត ក៏​បាន​ទាញ​វា​ទម្លាក់​មក​វិញ នៅ​ក្នុង​ការ​ដណ្តើម​គ្នា​ចេញ​ពី​ក្នុង​ធុង​ដ៏​វឹក​វរ​នោះ។

បរាជ័យ​របស់​សត្វ​បង្កង បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ភាព​ហិន​ហោច ដែល​កើត​ឡើង ពី​ការ​គិត​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន ជា​ជាងគិត​ប្រយោជន៍​រួម។ ពេល​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ក្រុង​ថែស្សាឡូនិច គាត់​ដឹង​ថា គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ត្រូវ​ការ​ការ​ទំនាក់​ទំនង ដែល​ជួយ​ជ្រោង និង​ពឹង​ផ្អែក​លើ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ គាត់​បាន​ជំរុញ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ដាស់​តឿន​អ្នកដែល​ខ្ជិល​ច្រអូស និង​បង្ក​ការ​រំខាន ហើយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​អ្នក​ដែល​បាក់​ទឹក​ចិត្ត ព្រម​ទាំង​ជួយ​អ្នក​ទន់​ខ្សោយ ហើយ​មាន​ការ​អត់​ធ្មត់​ចំពោះ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​(១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤)។

សាវ័កប៉ុល​ក៏​បាន​កោត​សរសើរ​សហគមន៍​របស់​ពួក​គេ ដែល​ចេះ​យក​អសារ​គ្នា​(ខ.១១) រួច​គាត់​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្តពួក​គេ ឲ្យ​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់ និង​មេត្រី​ភាព​កាន់​តែ​ខ្លាំង​(ខ.១៣-១៥)។ ការ​ព្យាយាម​បង្កើត​វប្បធម៌​នៃ​ការ​អត់​ទោស ភាព​សប្បុរស និង​សេចក្តី​អាណឹត បាន​ជួយ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ទំនាក់​ទំនង​កាន់​តែ​រឹង​មាំ ជា​មួយ​ព្រះជា​ម្ចាស់ និង​ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ(ខ.១៥,២៣)។

ពួក​ជំនុំ​អាច​លូត​លាស់ និង​ធ្វើ​បន្ទាល់​ថ្វាយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ តាម​រយៈ​ការ​រួប​រួម ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ឯង។ យើង និង​ពួក​ជំនុំ​របស់​យើង នឹង​មាន​ការ​លូត​លាស់ ពេល​ណា​អ្នក​ជឿ​ព្រះ ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់​ទ្រង់…

ការបម្រើអ្នកដ៏តូចបំផុត

មាន​ពេល​មួយ កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​បាន​រៀប​ចំ​ខ្លួន​ទៅ​រៀន លឿន​ជាង​ពេល​រាល់​ដង ដូច​នេះ គាត់​ក៏​បាន​សុំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ឈាង​ចូលហាង​កាហ្វេ នៅ​តាម​ផ្លូវ​ទៅ​សាលា​របស់​នាង។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​យល់​ព្រម។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បើក​ឡាន​ជិត​ដល់​ផ្លូវ​បត់​ចូល​ហាង​កាហ្វេ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សួរ​នាង​ថា “តើ​កូន​ចង់​ចែក​រំលែក​ក្តី​អំណរ​របស់​កូន នៅ​ពេល​ព្រឹក​នេះ​ទេ?” នាង​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​ថា នាង​ចង់​ចែក​រំលែក។

យើង​ក៏​បាន​កម្មង់​ទិញ​អាហារ​របស់​យើង ហើយ​ទៅ​បង់​លុយ នៅ​ក្បែរ​បង្អួច​ហាង។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រាប់​អ្នក​រត់​តុ​ថា យើង​ចង់​បង់​លុយ​ឲ្យ​ស្រ្តី​វ័យ​ក្មេង​ម្នាក់ ដែល​នៅ​ក្រោយ​យើង​ផង​ដែរ។ កូន​ស្រី​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បញ្ចេញ​ទឹក​មុខ​ញញឹម​ស្រស់។

បើ​ប្រៀប​ធៀប​រឿង​នេះ នឹង​រឿង​ធំ​ៗ​ជា​ច្រើន ការ​ទិញ​កាហ្វេ​មួយ​ពែង ឲ្យ​នរណា​ម្នាក់ ហាក់​ដូច​ជា​គ្មាន​អ្វី​ធំ​ដុំ​ទេ។ តើពិត​មែន​ទេ? ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​ថា តើ​ការ​ទិញ​កាហ្វេ​មួយ​ពែង ឲ្យ​នរណា​ម្នាក់ ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​អំពើ​ល្អ ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ធ្វើ​សម្រាប់​អ្នក​តូច​បំផុត ក្នុង​ចំណោម​យើង​ឬ​ទេ?(ម៉ាថាយ ២៥:៤០)។ សូម​យើង​គិត អំពី​អ្នក ​ដែល​នៅ​ក្រោយ​យើង ឬ​នៅ​បន្ទាប់​យើង។ ហើយ​បន្ទាប់​មក សូម​យើង​ធ្វើ “អំពើ​ល្អ​មួយ” ដែល​ប្រហែល​ជា​ការ​ទិញ​កាហ្វេ ឬ​ប្រហែល​ជា​ការ​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​លើស​នេះ ឬ​តូច​ជាង​នេះ សម្រាប់​គាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា កាល​ណា​យើង “ធ្វើ​ការ​ទាំង​នោះ”(ខ.៤០) ដល់​អ្នក​តូច​បំផុត​ក្នុង​ពួក​បង​ប្អូន​យើង​នេះ នោះ​ឈ្មោះ​ថា បាន​ធ្វើ​ដល់​ទ្រង់​ដែរ​។

នៅ​ពេល​ព្រឹក​នោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​បើក​ឡាន​ចេញ​ពី​ហាង​កាហ្វេ​នោះ​ទៅ យើង​ក៏​បាន​ឃើញ​ស្រ្តី​ម្នាក់​នោះកំពុងទទួល​កាហ្វេ​ពី​អ្នក​រត់​តុ​ក្នុង​ហាង​កាហ្វេ​នោះ។ ស្នាម​ញញឹម​ស្រស់ បាន​លេច​ឡើង នៅ​លើ​ផ្ទៃ​មុខ​របស់​អ្នក​ទាំង​ពីរ។—JOHN BLASÉ

ទំហំដែលគ្មានដែនកំណត់

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ផ្តេក​ខ្លួន​នៅ​លើ​កម្រាល​កៅស៊ូ ហើយ​អត់​ដង្ហើម តាម​បង្គាប់​របស់​គ្រូ​ពេទ្យ ខណៈ​ពេល​ដែលម៉ាស៊ីន​កំពុង​តែ​ដំណើរ​ការ ដោយ​សម្លេង​ងឺត​ង៉ត​ៗ និង​សូរ​ក្រិក​ៗ។ ខ្ញុំ​បាន​ស្គាល់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ដែល​បាន​ទៅ​ស្គែន​អ៊ែម អរ អាយ (MRIs) ប៉ុន្តែ ដោយ​សារ​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ដែល​មាន​ជម្ងឺ​ខ្លាច​កន្លែង​បិទ​ជិត នោះ​ខ្ញុំ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ផ្តោត​ចិត្ត​ទៅ​លើ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ដែល​ទ្រង់​ធំ​ជាង​ខ្ញុំ។

ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ឮ​ម៉ាស៊ីន​បញ្ចេញ​សម្លេង​តាម​ចង្វាក់​របស់​វា ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សូត្រ​ឃ្លា​មួយ​ក្នុង​ខ​គម្ពីរ ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ​អំពី “ទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ”(អេភេសូរ ៣:១៨)។ ពេល​សាវ័ក​ប៉ុល​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​ពួកជំនុំ​នៅ​ក្រុង​អេភេសូរ គាត់​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​រង្វាស់​ទាំង​បួន​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ ដើម្បី​និយាយ​សង្កត់​ធ្ងន់ ​អំពី​ទំហំ និង​ភាព​ស្ថិត​ស្ថេរ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ព្រះ​វត្ត​មាន​របស់​ទ្រង់។

របៀប​ដែល​ខ្ញុំ​ផ្តេក​ខ្លួន ដើម្បី​ស្គែន​នឹង​ម៉ាស៊ីន អ៊ែម អរ អាយ បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នូវ​ការ​យល់​ដឹង​ថ្មី​មួយ។ ពេល​ខ្ញុំ​គិត​អំពី​ទទឹង ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​ដល់​ទទឹង​របស់​បំពង់​ស្គែន ដែល​ខ្លួន​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ផ្តេក​នៅ​ខាង​ក្នុង ដោយ​ដៃ​នៅ​សង​ខាង​ខ្លួន​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​អំពី​បណ្តោយ​របស់​បំពង់​នោះ​ពី​ចុង​ម្ខាង​ដល់​ចុង​ម្ខាង ដែល​មាន​ប្រវែង​វែង​ជាង​ដង​ខ្លួន​របស់​ខ្ញុំ​ រាប់​ចាប់​ពី​ជើង​ដល់​ក្បាល។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​អំពី​កម្ពស់ របស់​ពិដាន​នៃ​បំពង់​នោះ គិត​ចាប់​ពី​ច្រមុះ​ខ្ញុំ​ទៅ។ រួច​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​អំពីជម្រៅ​របស់​បំពង់​នោះ ដែល​គិត​ចាប់​ពី​ទម្រ​ដែល​តភ្ជាប់​បំពង់​នោះ និង​កម្រាល​ឥដ្ឋ ដែល​នៅ​ក្រោម​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​ទ្រខ្លួន​ខ្ញុំ។ រង្វាស់​ទាំង​បួន​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ទទឹង បណ្តោយ កម្ពស់ និង​ជម្រៅ នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់…

ព្រះជាម្ចាស់ស្វាគមន៍

ពួក​ជំនុំ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា នៅ​ក្នុង​សាលា​បឋម​សិក្សា ដ៏​ចំ​ណាស់​មួយ​កន្លែង ។ សាលា​នោះ​បាន​បិទ​ទ្វារ ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៥៨ ជាជាង​អនុវត្ត​តាម​បទ​បញ្ជា​របស់​តុលា​ការ​អាមេរិក ដែល​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​ឈប់​ប្រកាន់​ជាតិ​សាសន៍​(តាម​ច្បាប់ ដែល​បានអនុញ្ញាត​សិស្ស​អាមេរិក​ស្បែក​ខ្មៅ ទៅ​រៀន​នៅ​សាលា ដែល​ពី​មុន​ទទួល​តែ​សិស្ស​ស្បែក​ស)។ នៅ​ឆ្នាំ​បន្ទាប់ សាលា​រៀន​នេះក៏​បាន​បើក​ឡើង​វិញ ហើយ​អេលវ៉ា(Elva) ជា​សមាជិក​ពួក​ជំនុំ​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ពេល​បច្ចុប្បន្ន ដែល​កាល​នោះ នាង​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​សិស្ស​ស្បែក​ខ្មៅ​ដំបូង​គេ ដែល​បញ្រ្ជៀត​ចូល​នៅ​ក្នុង​ពិភព​នៃ​ពួក​ស្បែក​ស។ គាត់​បាន​រំឭក​ថា “នៅ​សម័យ​នោះ គេ​បាន​យក​ខ្ញុំ​ចេញ​ពី​សហគមន៍​ដ៏​មាន​សុវត្ថិភាព​របស់​ខ្ញុំ ដែល​មាន​គ្រូ​បង្រៀន ដែល​ជាផ្នែក​មួយ​នៃ​ជីវិត​ខ្ញុំ ហើយ​គេ​ក៏​បាន​យក​ខ្ញុំ​ទៅ​ដាក់ ក្នុង​បរិយា​កាស​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច នៅ​ក្នុង​ថ្នាក់​រៀន​មួយ ដែល​មាន​សិស្ស​ស្បែក​ខ្មៅតែ​ម្នាក់​ទៀត​”។ កាល​នោះ អេលវ៉ា​បាន​ជួប​ការ​លំបាក​ជា​ច្រើន ដោយ​សារ​នាង​មាន​ពណ៌​សម្បុរ​ខុស​ពី​គេ ប៉ុន្តែ នាងបាន​ប្រែ​ក្លាយ​ជា​ស្រ្តី នៃ​សេចក្តី​ក្លាហាន ជំនឿ និង​ការ​អត់​ឱន​ទោស។

ទីបន្ទាល់​របស់​គាត់ គឺ​ពិត​ជា​មាន​ន័យ​ខ្លាំង​ណាស់ ព្រោះ​នាង​បាន​អត់​ទ្រាំ​នឹង​ការ​អាក្រក់​ជា​ច្រើន ពី​សំណាក់​មនុស្សមួយ​ចំនួន នៅ​ក្នុង​សង្គម​មួយ ដែល​បាន​បដិសេធ​សេចក្តី​ពិត ដែល​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ ដោយ​មិន​គិត​ពណ៌​សម្បុរ ឬ​ពូជ​សាសន៍​ឡើយ​។ សមាជិក​មួយ​ចំនួន នៅ​ក្នុង​ពួក​ជំនុំ​ដំបូង ក៏​បាន​បដិសេធ​សេចក្តីពិត​នេះ​ផង​ដែរ ដោយ​ជឿ​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ស្រឡាញ់​តែ​ជាតិ​សាសន៍​មួយ ដោយសារ​ដើម​កំណើត​របស់​ពួក​គេ ហើយទ្រង់​បដិសេធ​ជាតិ​សាសន៍ដទៃទៀត។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់​ពី​សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​ទទួល​ការ​បើក​សម្តែង​ពី​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ហើយ គាត់​ក៏បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​គ្រប់​គ្នា​ភ្ញាក់​ផ្អើល ដោយ​ប្រកាស​ថា “ព្រះ​មិន​រើស​មុខ​អ្នក​ណា​ទេ គឺ​នៅ​ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​សាសន៍ អស់​អ្នក​ណា​ដែល​កោតខ្លាច​ដល់​ទ្រង់ ព្រម​ទាំង​ប្រព្រឹត្ត​សេចក្តី​សុចរិត…

ព្រះអង្គសង្រ្គោះដែលយើងត្រូវការ

កាល​ពី​ឆ្នាំ​ទៅ ខ្ញុំ និង​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​អធិស្ឋាន សូម​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា សម្រាប់​ស្រ្តី​បី​នាក់ ដែល​កំពុង​តែ​តយុទ្ធ​នឹង​ជម្ងឺ​មហា​រីក។ យើង​ដឹង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​មាន​អំណាច​ប្រោស​ពួក​គេ​ឲ្យ​ជា ហើយ​យើង​ក៏​បាន​ទូល​សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​ប្រោស​ពួក​គេឲ្យ​ជា ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។ យើង​បាន​ឃើញ​ទ្រង់​ប្រោស​គេ​ឲ្យ​ជា ដោយ​ការ​អស្ចារ្យ កាល​ពី​មុន ហើយ​យើង​ជឿ​ថា ទ្រង់​អាចធ្វើ​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​នៅ​លើក​ក្រោយ​ៗ​ទៀត។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ម្នាក់​ៗ​កំពុង​តយុទ្ធ​នឹង​ជម្ងឺរ​នោះ នៅ​ថ្ងៃ​ខ្លះ យើង​បាន​ឃើញ​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា ហាក់​ដូច​ជា​បាន​កើត​ឡើង​មែន បាន​ជា​យើង​មាន​ការ​អរ​សប្បាយ។ ប៉ុន្តែ ពេល​រដូវ​ស្លឹក​ឈើ​ជ្រុះ​មក​ដល់ ពួក​គេ​ទាំង​បី​បាន​លា​ចាក​លោក។

អ្នក​ខ្លះ​និយាយ​ថា ការ​លាចាក​លោក​របស់​ពួក​គេ គឺ​ជា “ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​ ​ដ៏​ប្រសើរ​បំផុត”។ ប៉ុន្តែ ការ​បាត់​បង់​នេះ នៅតែ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​យ៉ាង​ខ្លាំង។ យើង​ចង់​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​ប្រោស​ពួក​គេ​ទាំង​បី​ឲ្យ​ជា នៅ​ពេល​នោះ ប៉ុន្តែ យើង​មិនយល់​ទេ​ថា ហេតុ​អ្វី​ទ្រង់​មិន​បាន​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ ឲ្យ​ពួក​គេ​ជា​ពី​ជម្ងឺ​នោះ។

មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​បាន​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ ដោយសារ​ការ​អស្ចារ្យ​ដែល​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ និង​ដើម្បី​បំពេញ​តម្រូវ​ការ​របស់​ពួក​គេ​(យ៉ូហាន ៦:២,២៦)។ អ្នក​ខ្លះ​គ្រាន់​តែ​បាន​គិត​ថា ទ្រង់​ជា​កូន​ប្រុស​របស់​ជាង​ឈើ​ប៉ុណ្ណោះ​(ម៉ាថាយ ១៣:៥៥-៥៨) ហើយ​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​រំពឹង​ថា ទ្រង់​នឹង​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​នយោបាយ​របស់​ពួក​គេ​(លូកា ១៩:៣៧-៣៨)។ អ្នក​ខ្លះ​គិត​ថា ទ្រង់​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​ដ៏​អស្ចារ្យ​(ម៉ាថាយ ៧:២៨-២៩) ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ដទៃ​ទៀត បាន​ដើរ​តាម​ទ្រង់ ដោយសារ​ការ​បង្រៀន​របស់​ទ្រង់ ពិបាក​នឹង​ឲ្យ​ពួក​គេ​យល់​(យ៉ូហាន ៦:៦៦)។

ព្រះយេស៊ូវ​មិន​តែង​តែ​ធ្វើ​អ្វី ដែល​យើង​រំពឹង​ឲ្យ​ទ្រង់​ធ្វើ​នោះ​ឡើយ។ តែ​ទ្រង់​ល្អ​ហួស​ក្តី​ស្រមៃ​របស់​យើង។ ទ្រង់​ជា​អ្នក​ប្រទាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច(ខ.៤៧-៤៨)។ ទ្រង់​ល្អ…

ជម្រើសក្រៅពីការព្រួយបារម្ភ

មាន​បុរស​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​ម្នាក់ ដែល​ជា​អ្នក​គោរព​ច្បាប់ បាន​ទទួល​សារ​ជា​សម្លេង​ពី​បុរស​ម្នាក់ ដែល​បាន​ថា ខ្លួន​ជា​មន្ត្រី​ប៉ូលីស ហើយ​បាន​ឲ្យ​បុរស​ម្នាក់​នោះទូរស័ព្ទ​ទៅ​កាន់​លេខ​ទូរស័ព្ទ​របស់​ខ្លួន។ ភ្លាម​ៗ​នោះ បុរស​ម្នាក់​នេះ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា គាត់​ប្រហែល​ជា​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ខុស​ហើយ។ គាត់​មិន​ហ៊ាន​ទូរស័ព្ទ​ទៅ​កាន់​លេខ​នោះ​ទេ ហើយ​ថែម​ទាំង​គេង​មិន​លក់ ដោយ​គិត​អំពី​រឿង​ដែល​អាច​កើត​ឡើង​ចំពោះ​គាត់។ មន្ត្រី​ប៉ូលីស​នោះ​មិន​ដែល​ទំនាក់​ទំនង​មក​គាត់​ម្តង​ទៀតឡើយ ប៉ុន្តែ សារ​ជា​សម្លេង​នោះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ព្រួយ​បារម្ភ អស់​រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​សប្តាហ៍។

ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ចោទ​សួរ នូវ​សំណួរ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​មួយ អំពី​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា “តើ​មាន​អ្នក​ឯ​ណា​ដែល​អាច​នឹង​បន្ថែម​កំពស់​ខ្លួន​១​ហត្ថ ដោយសារ​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​បាន​ឬ​ទេ?”(ម៉ាថាយ ៦:២៧)។ សំណួរ​នេះ​អាច​ជួយ​ឲ្យ​យើង​គិត​ឡើង​វិញ អំពី​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ ហើយ​ឈប់​ព្រួយ​បារម្ភ​តទៅ​ទៀត ព្រោះ​សំណួរ​នេះ​បាន​បញ្ជាក់​ថា ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​មិនបាន​ជួយ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា ដែល​យើង​កំពុង​តែ​ព្រួយ​បារម្ភ​នោះ​ឡើយ។

ពេល​ដែល​បញ្ហា​កំពុង​តែ​បោះ​ពួយ​មក​រក​យើង​ពី​ចម្ងាយ យើង​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ថា យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច ដើម្បី​ជៀស​វាង​បញ្ហា​នោះ។ ប៉ុន្តែ បើ​យើង​ដឹង​ថា យើង​មិន​អាច​ធ្វើ​អ្វី​មួយ ដើម្បី​ជៀស​វាង​បញ្ហា​នោះ​ទេ យើង​អាច​ទទួល​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត ដោយ​ដឹង​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មិន​ដែល​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ប្រឈម​មុខ​នឹង​បញ្ហា តែ​ម្នាក់​ឯង​ឡើយ។ ទ្រង់​តែង​តែ​អាច​ជួយ​យើង​ជា​និច្ច។ យើង​ក៏​តែង​តែ​អាច​ថ្វាយ​បញ្ហា​យើង ទៅ​ទ្រង់ ដោយ​ជំនឿ​ និងការ​ទុក​ចិត្ត។

ពេល​ណា​យើង​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ យើង​អាច​ស្តាប់​ព្រះ​បន្ទូល​លើក​ទឹក​ចិត្ត​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ ដែល​ទ្រង់​ក៏​ធ្លាប់​មាន​ការ​ពិបាក និង​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ផង​ដែរ។ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា “ចូរ​ផ្ទេរ​បន្ទុក​របស់​អ្នក​ទៅ​លើ​ព្រះយេហូវ៉ា នោះ​ទ្រង់​នឹង​ជួយ​ទប់ទល់​អ្នក ទ្រង់​មិន​ព្រម​ឲ្យ​មនុស្ស​សុចរិត​ត្រូវ​រង្គើ​ឡើយ”(ទំនុកដំកើង ៥៥:២២)។ ការ​ថ្វាយ​បន្ទុក​ដល់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ជា​ជម្រើស​ដ៏​ល្អ ជំនួស​ឲ្យ​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ! —DAVE BRANON

មនុស្សធម្មតាម្នាក់

កាល​នៅ​ពី​តូច លោក​វីលៀម ខារេយ(William Carey) គឺ​ជា​ក្មេង​ប្រុស​ដែល​មាន​សុខ​ភាព​ខ្សោយ។ គាត់​បាន​កើត​ក្នុង​គ្រួសារ​តូច​ទៀប​មួយ ក្បែរ​ទី​ក្រុង​នតថាមតុន ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស។ មើល​ទៅ​គាត់ មិន​ទំនង​ជា​មាន​អនាគត​ភ្លឺ​ស្វាង​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មាន​ផែន​ការ​សម្រាប់​គាត់។ គាត់​បាន​ធ្វើ​នូវ​រឿង​ដែល​មិន​គួរ​ឲ្យ​នឹក​ស្មាន ដោយ​ផ្លាស់​ទៅ​រស់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ដែល​នៅ​ទីនោះ គាត់​បាន​នាំ​មក​នូវ​កំណែរ​ទម្រង់​សង្គម​ដែល​មិន​គួរ​ឲ្យ​ជឿ ហើយ​បាន​បក​ប្រែព្រះគម្ពីរ​ទៅ​ជា​ភាសា​ជា​ច្រើន ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា។ គាត់​បាន​ស្រឡាញ់​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ហើយ​បាន​សម្រេច​នូវ​កិច្ចការ​ជា​ច្រើន​ថ្វាយ​ទ្រង់។

ដាវីឌ ជា​យុវជន​វ័យ​វ័យ​ក្មេង ដែល ជា​កូន​ពៅ​គេ ក្នុង​គ្រួសារ​របស់​លោក​អ៊ីសាយ។ គាត់​មាន​រូប​រាង​ដែល​ហាក់​ដូច​ជាមិន​សក្តិ​សម​នឹង​ធ្វើ​ជា​អ្នក​គង្វាល​ចៀម នៅ​តំបន់​ភ្នំ​នៃ​ភូមិ​បេថ្លេហិម​នោះ​ទេ​(១សំាយ៉ូអែល ១៦:១១-១២)។ តែ​ព្រះជា​ម្ចាស់​បាន​ទត​មើល​ចិត្ត​របស់​គាត់ ហើយ​មាន​ផែន​ការ​សម្រាប់​គាត់។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​បដិសេធ​ស្តេច​សូល ដោយ​សារ​ការ​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​របស់​ស្តេច​អង្គ​នេះ។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ហោរា​សាំយ៉ូអែល​មាន​ការ​សោក​ស្តាយ ចំពោះ​ទង្វើររបស់​ស្តេច​សូល ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ក៏​បាន​ត្រាស​ហៅ​គាត់ ឲ្យ​ចាក់​ប្រេង​តាំង​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត ឲ្យ​ឡើង​ធ្វើ​ស្តេច ពី​ក្នុងចំណោម​កូន​ប្រុស​របស់​លោក​អ៊ីសាយ។

ពេល​ដែល​លោក​សាំយ៉ូអែល​បាន​ឃើញ​អេលាប ដែល​មាន​រូប​រាង​ខ្ពស់​សង្ហា គាត់​គិត​ថា “នេះ​ប្រាកដ​ជា​អ្នក​ដែល​ព្រះយេហូវ៉ា​ចាក់​ប្រេង​តាំង​ឲ្យ បាន​មក​នៅ​ចំពោះ​ទ្រង់​ហើយ”(ខ.៦)។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ យុទ្ធ​សាស្រ្ត​ដែល​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ប្រើ នៅ​ក្នុង​ការ​ជ្រើស​តាំង​ស្តេច គឺ​ខុស​ពី​យុទ្ធ​សាស្រ្ត​របស់​លោក​សាំយ៉ូអែល។ តាម​ពិត ព្រះ​មាន​បន្ទូល​បដិសេធ ចំពោះ​កូន​ប្រុស​ទាំង​អស់​របស់​លោក​អ៊ីសាយ លើក​លែង​តែ​កូន​ពៅ​របស់​គាត់​ប៉ុណ្ណោះ។​ មើល​ពី​ដំបូង ការ​ជ្រើស​រើស​ដាវីឌ​ឲ្យ​ឡើង​ធ្វើ​ស្តេច ហាក់​ដូច​ជា​មិន​មែន​ជា​យុទ្ធ​សាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ឡើយ។ តើ​អ្នក​គង្វាល​ក៏​ក្មេង​វ័យ​ម្នាក់ អាច​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី សម្រាប់​សហគមន៍​របស់​គាត់ ចុះ​ទំរាំ​តែ​សម្រាប់​ប្រទេស​ជាតិ​គាត់​ទំាង​មូល​ទៀត​នោះ?

តែ​ព្រះ​អម្ចាស់​ស្គាល់​ចិត្ត​របស់​គាត់ ហើយ​ក៏​មាន​ផែន​ការ​សម្រាប់​គាត់​ផង​ដែរ។…

ធំប្រសើរជាងភាពរុងរឿងរបស់មនុស្ស

ស្តេច​សេសារ-អូគូស្ទ ត្រូវ​បាន​គេ​នឹក​ចាំ​ថា ជា​អធិរាជ្យ​ទី​មួយ និង​អស្ចារ្យ​បំផុត​របស់​ចក្រ​ភព​រ៉ូម៉ាំង។ ទ្រង់​បាន​ប្រើជំនាញ​នយោ​បាយ និង​អំណាច​ទាហាន ដើម្បី​កំចាត់​សត្រូវ​របស់​ទ្រង់ និង​ពង្រីក​ចក្រ​ភព​របស់​ទ្រង់ ហើយ​កែ​ប្រែ​ទីក្រុង​រ៉ូម ពី​តំបន់​រស់​នៅ​រាយ​ប៉ាយ ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ទីក្រុង​ដ៏​ស៊ីវីល័យ ដែល​មាន​រូប​ចម្លាក់ និង​ព្រះ​វិហារ​សាសនា ធ្វើ​ពី​ថ្ម​ម៉ាប​។ ពល​រដ្ឋ​នៃ​ចក្រ​ភព​រ៉ូម ដែល​ស្រឡាញ់​អធិរាជ្យ​អូគូស្ទ បាន​ហៅ​ទ្រង់​ថា បិតាជាតិ​ដែល​មក​ពី​ស្ថាន​សួគ៌ និង​អ្នក​ជួយ​សង្រ្គោះ​មនុស្ស​ជាតិ។ នៅ​ពេល​ដែល​រាជ្យ៤០​ឆ្នាំ​របស់​ទ្រង់ បាន​ឈាន​ដល់​ទី​បញ្ចប់ ទ្រង់​បាន​មាន​បន្ទូល​ចុង​ក្រោយ​ជាផ្លូវ​ការ “ខ្ញុំ​បាន​កសាង​ទីក្រុង​រ៉ូម ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​ដែល​ទីក្រុង​នេះ​គ្រាន់​តែ​ជា​ទីក្រុង​ធ្វើ​ពី​ឥដ្ឋ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​ប្រែក្លាយ​ជា​ទីក្រុង​ធ្វើ​ពី​ថ្ម​ម៉ាប មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ចាក​ចេញ​ទៅ”។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ បើ​យោង​តាម​មហេសី​របស់​ទ្រង់ តាម​ពិត បន្ទូល​ចុង​ក្រោយ​របស់​ទ្រ​ង់គឺ “​តើ​ខ្ញុំ​បាន​រួម​ចំណែក នៅ​ក្នុង​ផ្នែក​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ល្អ​ឬ​ទេ? បន្ទាប់​មក គេ​បាន​ទះដៃ​អបអរ​ខ្ញុំ​ហើយ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ចាក​ចេញ​ទៅ”។

អ្វី​ដែល​ស្តេច​អូគូស្ទ​មិន​បាន​ជ្រាប​នោះ​គឺ ទ្រង់​បាន​បំពេញ​នូវ​តួនាទី​បន្ទាប់​បន្សំ​ដ៏​សំខាន់ ក្នុង​រឿង​មួយ ដែល​ធំ​ប្រសើរ​ជាង​រឿង​របស់​ទ្រង់។ ក្នុង​ស្រមោល​នៃ​រាជ្យ​របស់​ទ្រង់ ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ​បាន​យាង​មក​ប្រសូត្រ ជា​កូន​ប្រុស​របស់​ជាង​ឈើ ដើម្បី​បើក​បង្ហាញ​នូវ​អ្វី​ដែល​ល្អ​អស្ចារ្យ​ជាង​ជ័យ​ជម្នះ​កង​ទ័ព ព្រះវិហារ ទីលាន​ប្រកួត ឬ​រាជ​វាំង​របស់​ចក្រ​ភព​រ៉ូម៉ាំង​ទៅ​ទៀត​(លូកា ២:១)។

ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ​ មាន​ព្រះ​នាម​ថា យេស៊ូវ។​ នៅ​ពេល​យប់ ដែល​ជន​រួម​ជាតិ​ទ្រង់​ទាម​ទា​ឲ្យ​ពួក​រ៉ូម៉ាំង​យក​ទ្រង់​ទៅឆ្កាង​សម្លាប់ ទ្រង់​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះ​វរបិតា​ដំកើង​ទ្រង់ ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​វរបិតា​ ដោយ​សិរីល្អ​ដែល​ទ្រង់​មាន​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះវរបិតា​ទ្រង់។ តើ​មាន​នរណា​ខ្លះ​យល់​អំពី​សិរីល្អ ដែល​ទ្រង់​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​នៅ​យប់​នោះ?(យ៉ូហាន ១៧:៤-៥)។ មុន​ពេល​គេ​យក​ទ្រង់​ទៅ​ឆ្កាង…

បានផ្លាស់ប្រែ និងកំពុងផ្លាស់ប្រែ

តានី(Tani) និង​ម៉ូឌូព(Modupe) បាន​ចម្រើន​វ័យ​ធំ​ឡើង ក្នុង​ប្រទេស​នីហ្សេរីយ៉ា ហើយ​ក៏​បាន​ទៅ​បន្ត​ការ​សិក្សា​នៅ​ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស ក្នុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៧០។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​ដោយ​ផ្ទាល់​ៗ​ខ្លួន ដោយសារ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​មិន​ដែល​នឹក​ស្មាន​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ប្រើ​ប្រាស់​ពួក​គេ ឲ្យ​នាំ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ដល់​សហគមន៍​មួយ ដែល​ស្ថិត​ក្នុងចំណោម​សហគមន៍​ក្រី​ក្រ​ជាង​គេ និង​ជួប​ការ​រើស​អើង​បំផុត នៅ​សង្កាត់​អានហ្វ៊ីល ទី​ក្រុង​លីវើភូល ប្រទេស​អង់​គ្លេស។ ខណៈ​ពេល​ដែល​បណ្ឌិត​តានី និង​ម៉ូឌូព អូមីដេយី បាន​ស្វែង​រក​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ និង​បម្រើ​សហគមន៍​របស់​ខ្លួន ដោយ​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ប្រទាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ដល់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ដឹក​នាំ​ពួក​ជំនុំ​ដ៏​រឹង​មាំ​មួយ​កន្លែង ហើយ​ក៏​បាន​បន្ត​អនុវត្ត​គម្រោង​សហគមន៍​ជា​ច្រើន ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​រាប់​មិន​អស់​។

ស្តេច​ម៉ាន៉ាសេ​បាន​នាំ​ឲ្យ​ប្រទេស​ជាតិ​ទ្រង់​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ទៅ​រក​ការ​អាក្រក់ តែ​ក្រោយ​មក​ក៏​បាន​នាំ​មក​នូវ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​ទៅ​រក​ការ​ល្អ​វិញ។ កាល​ស្តេច​នៃ​នគរ​យូដា​អង្គ​នេះ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​១២​ឆ្នាំ ទ្រង់​បាន​នាំ​រាស្រ្ត​ទ្រង់​ឲ្យ​វង្វេង​ចេញ​ពី​ព្រះ ​ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​អាក្រក់​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​(២របាក្សត្រ ៣៣:១-៩)។ ពួក​គេ​មិន​ខ្វល់ អំពី​ការ​ព្រមាន​របស់​ព្រះជា​ម្ចាស់​ឡើយ បាន​ជា​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ស្តេច​ម៉ាន៉ាសេ​ធ្លាក់​ខ្លួន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ទោស នៅ​ចក្រ​ភព​បាប៊ីឡូន​(ខ.១០-១១)។

ស្តេច​អង្គ​នេះ​ក៏​បាន​បន្ទាប​ខ្លួន ស្រែក​រក​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ដោយ​ទុក្ខ​ព្រួយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ស្តាប់​ការ​ទូល​អង្វរ​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ក៏​បាន​ឲ្យ​ទ្រង់​ដឹក​នាំ​នគរ​ទ្រង់​ឡើង​វិញ​(ខ.១២-១៣)។ ស្តេច​ដែល​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​នេះ ក៏​បាន​ជួស​ជុល​កំផែង​ទីក្រុង​ឡើង​វិញ ហើយ​ក៏​បាន​លប់​បំបាត់​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ​របស់​សាសន៍​ដទៃ នៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី​ទ្រង់​(ខ.១៤-១៥)។ “រួច​ទ្រង់​ស្អាង​អាសនា​ព្រះយេហូវ៉ា​ឡើង​វិញ … ក៏​បង្គាប់​ឲ្យ​ពួក​យូដា​គោរព​ប្រតិបត្តិ​តាម​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល”(ខ.១៦)។ ពេល​ដែល​ប្រជា​ជន​ទាំង​ឡាយ​បាន​សង្កេត​ឃើញ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​ដ៏​ឆាប់​រហ័ស​របស់​ស្តេច​ម៉ាន៉ាសេ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​ផង​ដែរ​(ខ.១៧)។

ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ស្វែង​រក​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ សូម​ទ្រង់​កែ​ប្រែ​យើង ហើយ​ជះ​ឥទ្ធិពល​មក​លើ​សហគមន៍​របស់​យើង តាម​រយៈ​យើង។—RUTH O'REILLY-SMITH

ការដើរក្នុងពន្លឺ

ភាព​ងងឹត​បាន​ចុះ​មក​គ្រប​ដណ្តប់​ពី​លើ​ភូមិ​របស់​ខ្ញុំ នៅ​ពេល​ដែល​យើង​មិន​ឃើញ​ព្រះ​ចន្ទ​បញ្ចេញ​ពន្លឺ​ទៀត។ ផ្លេក​បន្ទោរ​បាន​ពុះ​ជ្រែក​ផ្ទៃ​មេឃ ដែល​បន្ទរ​ដោយ​ព្យុះ​ភ្លៀង និង​សូរ​ផ្គរ​លាន់​កក្រើក​ដី។ កាល​ខ្ញុំ​នៅ​ក្មេង ស្ថិត​នៅ​ពេល​បែប​នេះ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ព្រោះ​ខ្ញុំ​បាន​ស្រមៃ​ឃើញ​សត្វ​ចម្លែក​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច​គ្រប់​ប្រភេទ ដែល​ហៀប​នឹង​សង្គ្រប់​មក​លើ​ខ្ញុំ។​ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ពេល​ព្រឹក​ស្អែក​មក​ដល់ សម្លេង​ទាំង​នោះ​ក៏​បាន​រលាយ​បាត់​អស់ ថ្ងៃ​ក៏​បាន​រះ​ឡើង ​ហើយ​ភាព​ស្ងប់​ស្ងាត់​ក៏​បាន​ត្រឡប់​មក​វិញ ខណៈ​ពេល​ដែល​សត្វ​បក្សី​កំពុង​តែ​អរសប្បាយ​នឹង​ពន្លឺ​ថ្ងៃ។ ភាព​ខុស​គ្នា​រវាង​ភាព​ងងឹត​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច នៅ​ពេល​យប់ និង​ក្តី​អំណរ​នៅ​ពេល​ថ្ងៃ គឺ​ងាយ​ឲ្យ​យើង​កត់​សំគាល់​ទេ។

អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ​បាន​រំឭក អំពី​បទ​ពិសោធន៍​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល នៅ​ភ្នំ​ស៊ីណាយ ដែល​មាន​ភាព​ងងឹត​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​ពួក​គេ​លាក់​ខ្លួន ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​(និក្ខមនំ ២០:១៨-១៩)។ ពួក​គេ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ងងឹត និង​ភ័យ​ខ្លាច ចំពោះ​ព្រះ​វត្ត​មាន​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​ប្រទាន​ក្រឹត្យ​វិន័យ​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់​មក​ពួក​គេ។ ពីព្រោះ​ក្នុង​នាម​ជា​មនុស្ស​មាន​បាប ពួក​អ៊ីស្រាអែល​មិន​បាន​រស់​នៅ ឲ្យ​ដល់​កំរិត​នៃ​ខ្នាត​គំរូ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ឡើយ​។ អំពើ​បាប​របស់​ពួក​គេ បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​ពួក​គេ​ដើរ​ក្នុង​ភាព​ងងឹត និង​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​(ហេព្រើរ ១២:១៨-២១)។

ប៉ុន្តែ ព្រះ​ជាម្ចាស់​ជា​ពន្លឺ ហើយ​នៅ​ក្នុង​ទ្រង់ គ្មាន​ភាព​ងងឹត​សោះ​ឡើយ(១យ៉ូហាន ១:៥)។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ ជំពូក​១២ ភ្នំ​ស៊ីណាយ ជា​និមិត្ត​រូប​តំណាង​ឲ្យ​សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ និង​ជីវិត​ចាស់​របស់​យើង ដែល​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​ទ្រង់ តែ​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ សម្រស់​នៃ​ភ្នំ​ស៊ីយ៉ូន ជា​តំណាង​ឲ្យ​ព្រះ​គុណ​របស់​ព្រះ និង​ជីវិត​ថ្មី​របស់​អ្នក​ដែល​ជឿព្រះយេស៊ូវ ដែល​ជា “អ្នក​កណ្តាល​នៃ​សេចក្តី​សញ្ញា​ថ្មី”(ខ.២២-២៤)។

អ្នក​ណា​ដែល​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ នឹង “​មិន​ដែល​ដើរ​ក្នុង​សេចក្តី​ងងឹត​ឡើយ គឺ​នឹង​មាន​ពន្លឺ​នៃ​ជីវិត​វិញ”(យ៉ូហាន…