ឈប់ផ្តោតទៅលើអតីតកាល

មានពេលមួយ ខ្ញុំបាននាំអនាគតភរិយារបស់ខ្ញុំ ទៅជួបក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។ វាជាពេលដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ បងៗរបស់ខ្ញុំទាំងពីរនាក់បានមើលទៅគាត់ដោយទឹកមុខរីករាយ ហើយសួរគាត់ថា តើខ្ញុំមានចំណុចអ្វី ដែលធ្វើឲ្យគាត់ព្រមរៀបការជាមួយ? គាត់ក៏បានញញឹម ហើយបញ្ជាក់ថា គឺដោយសារព្រះគុណព្រះ ដែលខ្ញុំបានលូតលាស់ ក្លាយជាបុរស ដែលគាត់ស្រឡាញ់។

ខ្ញុំមានការពេញចិត្ត ចំពោះចម្លើយដ៏ឆ្លាតវ័យនេះ ព្រោះវាក៏បានឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញថា ព្រះអម្ចាស់មិនផ្តោតទៅលើអតីតកាលរបស់យើងនោះឡើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក៩ ទ្រង់បានបង្គាប់អាន៉្នានាស ឲ្យអធិស្ឋានប្រោសភ្នែកសុលឲ្យជា។ សុលជាអ្នកបៀតបៀនពួកជំនុំដ៏ល្បីល្បាញ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យខ្វាក់ភ្នែក។ ពេលនោះ អាន៉្នានាសមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការទទួលបេសកកម្មនេះ ដោយគាត់បានលើកឡើងថា សុលបានតាមបៀតបៀន និងសម្លាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រាប់អាន៉្នានាសកុំឲ្យផ្តោតទៅលើអតីតកាលរបស់សុល តែឲ្យគិតអំពីអនាគតរបស់គាត់ ដែលនឹងក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលនឹងប្រកាស់ព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ទៅដល់ពួកសាសន៍ដទៃ(ដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា) និងពួកស្តេច(ខ.១៥)។ អាន៉្នានាសបានមើលឃើញថា សុលគឺជាពួកផារិស៊ី និងអ្នកបៀតបៀនពួកជំនុំ តែព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញថា គាត់ជាសាវ័ក និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ។

ជួនកាល យើងគិតអំពីខ្លួនឯង ដោយផ្អែកទៅលើអតីតកាលរបស់យើង ដែលមានបរាជ័យ និងចំណុចខ្វះខាតជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញថា យើងជាមនុស្សដែលបានកើតជាថ្មី មិនមែនដោយសារអតីតកាលរបស់យើង តែដោយសារទ្រង់ជ្រាបថា យើងជានរណាក្នុងព្រះយេស៊ូវ ហើយយើងនឹងមានការផ្លាស់ប្រែយ៉ាងណា ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមបង្រៀនយើងខ្ញុំ ឲ្យគិតអំពីខ្លួនឯង និងអំពីអ្នកដទៃ ដូចដែលព្រះអង្គគិតអំពីទូលបង្គំផងដែរ។—PETER…

សក្តិសមនឹងឲ្យស្អាងឡើងវិញ

កាលខ្ញុំកំពុងតែប្រចាំការក្នុងជួរកងទ័ព នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ខ្ញុំបានទិញរថយន្តវ៉កវេហ្គិន ប៊ីធល សេរីឆ្នាំ១៩៦៩ថ្មីមួយគ្រឿង។ ឡាននោះស្អាតណាស់។ តួខាងក្រៅរបស់វាមានពណ៌សម្បកឪឡឹក ដែលស៊ីនឹងផ្ទៃខាងក្នុង ដែលបានតុបតែង ដោយស្បែកសត្វពណ៌ត្នោត។ ខណៈពេលដែលអាយុរបស់វាកាន់តែចាស់ មានរឿងជាច្រើនបានចាប់ផ្តើមកើតឡើង ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងគ្រោះថ្នាក់ ដែលបានបំផ្លាញឈ្នាន់នៅចំហៀងឡាន ហើយធ្វើឲ្យខូចទ្វារអស់មួយ។ ខ្ញុំក៏បាននឹកស្រមៃចង់ជួសជុលវាឲ្យស្អាតដូចដើមវិញ ពេលដែលខ្ញុំមានលុយបន្ថែមទៀត ប៉ុន្តែ ការជួសជុលនោះមិនដែលបានចាប់ផ្តើមសោះ។

តែអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលមានចក្ខុវិស្ស័យដ៏ល្អឥតខ្ចោះ និងធនធានដែលគ្មានដែនកំណត់។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងស្អាងមនុស្សដែលខ្ទេចខ្ទាំ និងដុនដាបឡើងវិញ ដោយមិនទុកពួកគេចោលដោយងាយៗឡើយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៨៥ បានពិពណ៌នា អំពីមនុស្សដែលសក្តិសមនឹងទទួលការស្អាងឡើងវិញ និងអំពីព្រះជាម្ចាស់។ បរិបទនៃបទគម្ពីរនេះ ប្រហែលជានិយាយសំដៅទៅលើរឿងរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលបានវិលត្រឡប់មកពីការនិរទេស អស់៧០ឆ្នាំ(ដែលជាទោស ដែលពួកគេបានទទួល ដោយសារការបះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់)។
ពួកគេក៏បាននឹកចាំថា ពួកគេអាចទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ពីព្រះអង្គ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការអត់ទោសបាបផងដែរ(ខ.១-៣)។ ពួកគេក៏បានទទួលការជំរុញចិត្ត ឲ្យទូលសូមជំនួយពីព្រះអង្គ(ខ.៤-៧) ហើយរំពឹងថានឹងទទួលការល្អពីព្រះអង្គ(ខ.៨-១៣)។

ក្នុងចំណោមយើង តើមាននរណាខ្លះ ដែលមិនធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ដុនដាប ប្រេះស្រាំ ឬខ្ទេចខ្ទាំ? ហើយជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍បែបនេះ ដោយសារការអ្វីដែលយើងបានធ្វើមកលើខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃការស្អាងឡើងវិញ និងការអត់ទោសបាប អស់អ្នកដែលបន្ទាបខ្លួន ចូលមករកព្រះអង្គ និងមិនដែលអស់សង្ឃឹមឡើយ។ ទ្រង់បើកព្រះហស្តស្វាគមន៍ អ្នកដែលងាកមករកព្រះអង្គ និងអ្នកដែលរកឃើញសុវត្ថិភាព…

មិនបានចំណេញអ្វីមកវិញ

ការញៀនថ្នាំគឺជាសោកនាដកម្មដែលនាំមកនូវវិប្បដិសារីធ្ងន់ធ្ងរ។ អ្នកប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀនមានការស៊ាំនឹងបរិមាណថ្នាំញៀនដែលខ្លួនធ្លាប់ប្រើ បានជាពួកគេចេះតែបង្កើនបរិមាណថ្នាំញៀន កាន់តែច្រើនឡើងៗ។ មិនយូរប៉ុន្មាន បរិមាណថ្នាំញៀនដែលពួកគេចង់បន្ថែមនោះ លើសពីកំរិតដែលអាចសម្លាប់ពួកគេបាន។ ពេលដែលអ្នកញៀនថ្នាំបានទទួលដំណឹងថា មាននរណាម្នាក់ស្លាប់ដោយសារប្រើថ្នាំញៀនហួសកំរិត ពួកគេមិនមានការភ័យខ្លាចទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេក៏បានសួរថា តើពួកគេអាចទៅរកថ្នាំញៀនខ្លាំងយ៉ាងនោះ នៅកន្លែងណា?

លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានដាស់តឿនអំពីការដាំក្បាលចុះក៏គ្រោះថ្នាក់នេះ នៅក្នុងសៀវភៅរឿងដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា សំបុត្ររបស់អារក្ស ។ សៀវភៅនេះបានពន្យល់អំពីល្បិចដែលអារក្សប្រើ ដើម្បីល្បួងមនុស្ស។ ពីដំបូង វាប្រើការសប្បាយដើម្បីល្បួងយើង។ បើសិនជាអាច វាប្រើការសប្បាយដែលត្រូវតាមព្រះហឬទ័យព្រះ តែវាបាននាំយើងសប្បាយ តាមរបៀបដែលព្រះបានហាមឃាត់។ កាលណាយើងបានខាំនុយរបស់វាហើយ យើងក៏កើតមានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់សប្បាយកាន់តែខ្លាំងជាងនេះទៀត។ វាក៏បាននាំយើងសប្បាយដែលកាន់តែខុសនឹងព្រះ ហើយទីបំផុត យើងក៏បានប្រគល់វិញ្ញាណយើងឲ្យទៅវា ដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយមិនបានចំណេញអ្វីមកវិញសោះឡើយ។

បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៧ បានពន្យល់ អំពីការញៀនដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះ នៅក្នុងការល្បួងខាងផ្លូវភេទ។ ការរួមដំណេកគឺជាអំណោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគេស្វែងរកការសប្បាយនៅក្នុងផ្លូវភេទ ជាមួយអ្នកដែលមិនមែនជាប្តី ឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន នោះគេមិនខុសពីគោដែលគេកំពុងដឹកយកទៅសម្លាប់(ខ.២២)។ មនុស្សដែលរឹងមាំជាងយើង បានបំផ្លាញខ្លួនឯង ដោយដេញតាមការសប្បាយ ដែលគ្រោះថ្នាក់ ដូចនេះ ចូរយើងប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយមិនត្រូវបណ្តោយឲ្យចិត្តយើងវង្វេង ទៅតាមផ្លូវខុសនោះឡើយ(ខ.២៤-២៥)។ អំពើបាបអាចមានការទាក់ទាញ ហើយធ្វើឲ្យយើងញៀនចេះតែប្រព្រឹត្តវា…

អត់ធ្មត់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់

អ្នកដែលបានចម្រើនវ័យធំឡើងក្នុងភូមិមួយ នៅប្រទេសអង់គ្លេស ជាមួយលោកវីលៀម ខារេយ(William Carey ឆ្នាំ១៧៦១ ដល់ ១៨៣៤) ប្រហែលជាបានគិតថា គាត់នឹងមិនអាចសម្រេចកិច្ចការអ្វីច្រើនទេ ប៉ុន្តែ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់ត្រូវបានគេស្គាល់ថា ជាបិតានៃបេសកកម្ម ក្នុងសម័យទំនើប។ ឪពុកម្តាយគាត់ គឺជាជាងតម្បាញ ហើយគាត់ក៏បានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន និងជាងដេរស្បែកជើង ដែលមិនសូវមានជោគជ័យប៉ុន្មានទេ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងរៀនភាសាក្រិក ហេព្រើរ និងឡាតំាងដោយខ្លួនឯង។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានសម្រេចក្តីស្រមៃរបស់គាត់ ដែលចង់ក្លាយជាបេសកជននៅប្រទេសឥណ្ឌា។ ប៉ុន្តែ គាត់បានប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកជាច្រើន ដែលក្នុងនោះរួមមាន កូនរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត ភរិយាគាត់មានជម្ងឺផ្លូវចិត្ត ហើយគាត់មិនបានទទួលការឆ្លើយតប អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ពីអ្នកដែលគាត់បានធ្វើការបម្រើ។

តើមានអ្វីដែលជួយឲ្យគាត់បន្តធ្វើការងារបម្រើព្រះ ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក ខណៈពេលដែលគាត់បានបកប្រែព្រះគម្ពីរទាំងមូល បានប្រាំមួយភាសា ហើយបានបកប្រែផ្នែកខ្លះនៃព្រះគម្ពីរ បាន២៩ភាសាផ្សេងទៀត? គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់អាចអត់ធ្មត់ នៅក្នុងការងារនីមួយៗ ដែលគាត់ខិតខំធ្វើថ្វាយព្រះជាម្ចាស់។ គាត់បានប្តេជ្ញាចិត្តបម្រើព្រះជាម្ចាស់ ទោះគាត់បានជួបប្រទះទុក្ខលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។

ការប្តូរផ្តាច់របស់គាត់ ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរហេព្រើរ។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌហេព្រើរបានដាស់តឿនអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ កុំឲ្យ “ខ្ជិល”(ហេព្រើរ ៦:១២) ប៉ុន្តែ ត្រូវបង្ហាញចេញនូវចិត្តឧស្សាហ៍ដល់ទីបញ្ចប់(ខ.១១) ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ គាត់ក៏បានធានាពួកគេថា ព្រះជាម្ចាស់ នឹងមិនភ្លេចការដែលពួកគេបានធ្វើ…

ប្រើបញ្ហាជាឱកាស ដើម្បីបម្រើ

អ្នកគ្រប់គ្រងម្នាក់ នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយ នៅប្រទេសប្រេស៊ីល បានស្នើសុំរបាយការណ៍ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ ពីអ្នកយាមក្នុងអគារក្រុមហ៊ុន។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គាត់ចង់ដឹងថា មាននរណាខ្លះសម្អាតបន្ទប់នីមួយៗ ហើយមានបន្ទប់ណា ដែលមិនមានគេប៉ះពាល់ ហើយបុគ្គលិកទាំងឡាយបានចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណា នៅក្នុងបន្ទប់នីមួយៗ។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក គាត់ក៏បានចាប់ផើ្តមទទួលរបាយការណ៍ប្រចាំថ្ងៃ ដែលគេបានធ្វើហើយ តែនៅក្នុងផ្នែកខ្លះប៉ុណ្ណោះ។

ពេលដែលអ្នកគ្រប់គ្រងរូបនោះពិនិត្យមើលបញ្ហានេះ គាត់ក៏បានរកឃើញថា អ្នកបោសសម្អាតភាគច្រើន មិនចេះអក្សរទេ។ គាត់អាចដេញពួកគេចោល តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានរៀបចំឲ្យពួកគេមានឱកាសរៀនអាន និងសរសេរ។ ៥ខែក្រោយមក ពួកគេសុទ្ធតែអាចអានអក្សរក្នុងកំរិតមូលដ្ឋាន ហើយក៏បានបន្តធ្វើការងារទៀត។

ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនតែប្រើប្រាស់បញ្ហារបស់យើង ធ្វើជាឱកាស ដើម្បីបំពាក់សមត្ថភាពដល់យើង ដើម្បីបន្តធ្វើការថ្វាយព្រះអង្គ។ ការរស់នៅរបស់លោកពេត្រុសបានប្រឡាក់ទៅដោយកំហុស និងការខ្វះបទពិសោធន៍។ ជំនឿរបស់គាត់មានការរេរា ពេលដែលគាត់ព្យាយាមដើរនៅលើទឹក ទៅរកព្រះយេស៊ូវ។ គាត់មិនដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវគួរតែបង់ពន្ធព្រះវិហារឬអត់ទេ(ម៉ាថាយ ១៧:២៤-២៧)។ គាត់ថែមទាំងបានប្រឆាំងនឹងការថ្លែងទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ អំពីការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់(១៦:២១-២៣)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្រៀនលោកពេត្រុស ឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ តាមរយៈបញ្ហា ឬកំហុសនីមួយៗដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ត(ខ.១៦)។ លោកពេត្រុសក៏បានស្តាប់ និងរៀនសូត្រនូវអ្វីដែលគាត់ចាំបាច់ត្រូវស្គាល់ ដើម្បីរួមចំណែកនៅក្នុងការបង្កើតពួកជំនុំដំបូង(ខ.១៨)។

បើអ្នកមានការបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារកំហុសណាមួយនៅថ្ងៃនេះ សូមចាំថា ព្រះយេស៊ូវអាចប្រើបញ្ហាទាំងនោះ ដើម្បីបង្រៀនអ្នក និងដឹកនាំអ្នកឲ្យដើរទៅមុខទៀត ក្នុងកិច្ចការ ដែលអ្នកធ្វើថ្វាយព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គនៅតែបន្តធ្វើការជាមួយលោកពេត្រុស ទោះគាត់មានចំណុចខ្វះខាតយ៉ាងណាក្តី ហើយទ្រង់ក៏អាចប្រើយើង…

ការផ្សះផ្សាឲ្យក្លាយជាតែមួយ

នៅក្នុងខ្សែវីដេអូឯកសារ ដែលមានចំណងជើងថា ការមើល និងការឃើញ : ជីវប្រវត្តិរបស់លោកវែនឌែល ប៊ែររី(Wendell Berry) លោកប៊ែររី ដែលជាអ្នកនិពន្ធបានលើកឡើងអំពីការលែងលះគ្នា ដែលបាននាំឲ្យមានបញ្ហាក្នុងពិភពលោក។ គាត់ថា មនុស្សបានលែងលះគ្នា លែងលះពីប្រវត្តិសាស្រ្ត និងពីទឹកដី។ អ្វីៗដែលគួរតែនៅជុំគ្នាទាំងមូល បានបែកបាក់ចេញពីគ្នា។ ពេលដែលគេសួរគាត់ថា តើគេត្រូវមានដំណោះស្រាយយ៉ាងណា សម្រាប់ការពិតដ៏សោកសៅនេះ លោកប៊ែររីក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងមិនអាចដាក់អ្វីៗទាំងអស់ឲ្យចូលគ្នាវិញបានទេ។ តែយើងគ្រាន់តែយករបស់ពីរយ៉ាង មកដាក់បញ្ចូលគ្នាវិញ”។ មានន័យថា យើងយករបស់ពីរដែលបានបែកចេញពីគ្នា មកដាក់បញ្ចូលគ្នាឲ្យក្លាយជាមួយវិញ។

ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលផ្សះផ្សាគេ”(ម៉ាថាយ ៥:៩)។ ការផ្សះផ្សានាំមកនូវភាពសុខដុម។ ហើយពាក្យភាពសុខដុម ក្នុងន័យនេះ គឺសំដៅទៅលើពិភពលោកដែលមានភាពត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ មានទេវវិទូម្នាក់បានពិពណ៌នាថា ភាពសុខដុមគឺជាការរីកចម្រើន ភាពពេញលេញ និងអរសប្បាយ ជាសកល … ដែលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគួរតែមាន”។ ភាពសុខដុមនាំអ្វីៗដែលបែកបាក់មកផ្គុំចូលគ្នាឲ្យក្លាយជារបស់តែមួយ ដែលពេញលេញឡើងវិញ។ ចូរយើងផ្សះផ្សាឲ្យមានការរួបរួមឡើងវិញ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀន។ ព្រះអង្គបានត្រាសហៅយើង ឲ្យធ្វើជាអ្នកផ្សះផ្សា ធ្វើជា “អំបិលនៃផែនដី” និងជា “ពន្លឺនៃលោកិយ”(ខ.១៣-១៤)។

យើងអាចធ្វើជាអ្នកផ្សះផ្សា ក្នុងពិភពលោក តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ប៉ុន្តែ ក្នុងមធ្យោបាយនីមួយៗ យើងកែប្រែភាពបាក់បែក ជាជាងចុះចូលនឹងវា។ ដោយអំណោយរបស់ព្រះអម្ចាស់…

ជីវិតមនុស្សខ្លីណាស់

ការស្លាប់ភ្លាមៗរបស់បុបបី(Bobby) បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីភាពពិតនៃសេចក្តីស្លាប់ និងភាពផុយស្រួយនៃជីវិត។ គាត់ជាមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំតាំងពីក្មេង។ គាត់មានអាយុតែ២៤ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ពេលដែលគ្រោះថ្នាក់ដ៏សោកសៅបានកើតឡើង នៅលើផ្លូវដែលរអិលដោយសារទឹកកក ដែលបានឆក់យកជីវិតគាត់។ គាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងគ្រួសារដែលពិបាកខុសគេ តែថ្មីៗនេះ គាត់ហាក់ដូចជាកំពុងតែបោះជំហានទៅមុខ។ គាត់ទើបតែទទួលជឿព្រះយេស៊ូវទេ តើហេតុអ្វីបានជាគាត់ឆាប់ស្លាប់យ៉ាងនេះ?

ជួនកាល ជីវិតមនុស្សហាក់ដូចជាខ្លីពេក ហើយមានពេញដោយទុក្ខព្រួយ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៣៩ ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានពោលទំនួញអំពីទុក្ខវេទនារបស់ទ្រង់ ហើយបានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមឲ្យទូលបង្គំដឹងពីចុងបំផុតនៃទូលបង្គំ ហើយពីចំនួនថ្ងៃអាយុនៃទូលបង្គំផង ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានដឹងជាមានជីវិតស្រួយ អម្បាលម៉ានទៅ។ មើលទ្រង់បានធ្វើឲ្យថ្ងៃអាយុនៃទូលបង្គំបានខ្លី ប្រវែង១ចំអាមដៃ”(ខ.៤-៥)។ ជីវិតមនុស្សខ្លីទេ។ ទោះយើងរស់នៅបានមួយសតវត្សរ៍ក៏ដោយ ក៏ជីវិតនៅផែនដី គឺខ្លីដូចទឹកមួយដំណក់ នៅក្នុងមហាសមុទ្រនៃពេលវេលា។

ប៉ុន្តែ យើងអាចពោលដូចស្តេចដាវីឌថា “ទូលបង្គំសង្ឃឹមដល់ទ្រង់តែ១ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៧)។ យើងអាចទុកចិត្តថា ជីវិតយើងពិតជាមានន័យ។ ទោះរូបកាយយើងនឹងពុកផុយទៅមែន ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះ យើងមានទំនុកចិត្តថា ព្រះអង្គបានកែប្រែចិត្ត និងវិញ្ញាណដែលនៅខាងក្នុង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងបានអរសប្បាយនឹងជីវិតអស់កល្បជាមួយព្រះអង្គ(២កូរិនថូស ៤:១៦-៥:១)។ យើងដឹងថា នេះជាការពិតមែន ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បាន “ប្រទានព្រះវិញ្ញាណ មកបញ្ចាំចិត្តយើង” ដើម្បីធានាអំពីការអ្វីដែលនឹងមកដល់ (៥:៥)។—ALYSON KIEDA

អ្វីដែលត្រូវអួត

តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចបង្ហាញភាពពិតរបស់យើង? នេះជាសំណួរដ៏ធំមួយ ដែលត្រូវបានឆ្លើយ ក្នុងកូនសៀវភៅរឿងកុមារ ដែលមានចំណងជើងថា តុក្កតាទន្សាយដែលផលិតពីក្រណាត់កាំម្ញី ។ រឿងនេះនិយាយអំពីគ្រឿងលេងរបស់កុមារ ដែលក្នុងនោះតួអង្គតុក្កតាទន្សាយដែលគេបានផលិតពីក្រណាត់កាំម្ញី ព្យាយាមធ្វើខ្លួនវាឲ្យក្លាយជាសត្វទន្សាយពិតៗ ដោយធ្វើឲ្យក្មេងម្នាក់ស្រឡាញ់វា។ ក្នុងចំណោមគ្រឿងក្មេងលេងដទៃទៀត មានតុក្កតាសត្វសោះមួយដែលគេផលិតពីស្បែកសត្វ។ វាមានវ័យចំណាស់ ហើយមានប្រាជ្ញា។ វាបានឃើញគ្រឿងក្មេងលេង ដែលមានគ្រឿងម៉ាស៊ីននៅខាងក្នុងបានមកដល់ ហើយបានអួតអាង ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មានគ្រឿងក្មេងលេងទាំងនោះក៏បានបែកបាក់ ឬខូច ហើយគេក៏បានទិញគ្រឿងក្មេងលេងផ្សេងទៀតមកជំនួស។ ពួកវាមានរូបរាង្គ និងបញ្ចេញសម្លេងដែលគួរឲ្យស្ញើចសរសើរ ប៉ុន្តែ ការអួតក្អេងក្អាងរបស់ពួកវានឹងលែងមានប្រយោជន៍នៅទីបំផុត ដោយសារមនុស្សមិនបានស្រឡាញ់វាជារៀងរហូតនោះទេ។

ការអួតក្អេងក្អាង ពីដំបូងមើលទៅរឹងប៉ឹងណាស់ ប៉ុន្តែ នៅទីបញ្ចប់ វានឹងសាបរលាបទៅវិញ។ ព្រះគម្ពីរយេរេមាបានចែងអំពីអំណួត នៅក្នុងរឿងបីយ៉ាង ដែលមានដូចជា “ប្រាជ្ញា … កម្លាំង … និងទ្រព្យសម្បត្តិ”(យេរេមា ៩:២៣)។ ហោរាយេរេមាដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា បានរស់នៅយូរល្មមនឹងដឹង អំពីផលវិបាកនៃអំណួត ហើយគាត់ក៏បានប្រឆាំងនឹងអំណួតទាំងនោះ ដោយប្រើសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចដែលបានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះថា កុំបីឲ្យអ្នកប្រាជ្ញអួតពីប្រាជ្ញារបស់ខ្លួនឡើយ ក៏កុំឲ្យមនុស្សខ្លាំងពូកែអួតពីកំឡាំងខ្លួន ឬអ្នកមាន អួតពីទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួនដែរ”(ខ.២៤)។

ចូរយើងដែលជាកូនព្រះ អួតតែអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាព្រះបិតាដ៏ល្អរបស់យើង។ នៅក្នុងរឿងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ដែលកំពុងតែបើកសម្តែង យើងចាំបាច់ត្រូវមានការលូតលាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួនកាន់តែខ្លាំង តាមភាពពិតជាក់ស្តែងរបស់យើង។—JOHN…

ភ្នែកនៅក្រោយក្បាល

កាលនៅតូចខ្ញុំជាក្មេងរពឹស ដូចក្មេងដទៃទៀត ហើយក៏បានព្យាយាមលាក់បាំងអាកប្បកិរិយ៉ាដ៏អាក្រក់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីកុំឲ្យមានរឿង។ តែតាមធម្មតា ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានដឹងអំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅចាំថា ខ្ញុំមានការស្ញើចសរសើរចំពោះគាត់ ដែលឆាប់រកឃើញកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំសួរគាត់ថា គាត់បានដឹងដោយរបៀបណា គាត់តែងតែឆ្លើយថា គាត់មានភ្នែកមួយគូរទៀត នៅក្រោយក្បាលរបស់គាត់។ ជាការពិតណាស់ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខំរកមើលភ្នែកមួយគូរនោះ ពេលណាគាត់បែរខ្នងមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើភ្នែកទំាងនោះចេះបំបាំងខ្លួន ឬគ្រាន់តែបង្កប់ពីក្រោមសក់របស់គាត់? ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំក៏ឈប់រកមើលភ្នែករបស់គាត់ទៀត ហើយក៏បានដឹងថា គាត់មិនមានភ្នែកនៅខាងក្រោយក្បាលគាត់ទេ។ តាមពិត ការដែលគាត់តាមដានកូនៗរបស់គាត់ គឺជាភស្តុតាងបង្ហាញថា គាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនរបស់គាត់ ដោយក្តីស្រឡាញ់។

ខ្ញុំក៏មានការដឹងគុណចំពោះគាត់ ដែលបានចិញ្ចឹមបីបាច់ខ្ញុំ ដោយក្តីស្រឡាញ់(ទោះពេលខ្លះ ខ្ញុំមានការខកចិត្ត ដែលមិនអាចរួចខ្លួន ពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ)។ ខ្ញុំកាន់តែមានការដឹងគុណចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សទាំងអស់ ពេលដែលទ្រង់មើលមកយើង ពីស្ថានសួគ៌(ទំនុកដំកើង ៣៣:១៣)។ ទ្រង់បានទតឃើញ លើសពីអ្វីដែលយើងធ្វើ គឺទ្រង់ទតឃើញទុក្ខព្រួយ ក្តីអំណរ និង
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។

ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញចរិយាសម្បត្តិពិតប្រាកដរបស់យើង ហើយតែងតែជ្រាបថា យើងពិតជាត្រូវការអ្វី។ ទ្រង់ទតឃើញគ្មានកន្លែងចន្លោះ ហើយថែមទាំងទតឃើញអ្វីដែលមានក្នុងចិត្តយើងផងដែរ។ ព្រះអង្គថែរក្សាអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយដាក់ក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.១៨)។ ព្រះអង្គជាព្រះបិតាដែលតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងស្រឡាញ់យើងជានិច្ច។—KIRSTEN HOLMBERG

ស្មោះត្រង់ ក្នុងពេលជាប់ឃុំ

លោកហារ៉ាឡាន ប៉ូប៉ូវ(Haralan Popov) មិនដឹងថា ជីវិតគាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ ពេលដែលកន្តឹងទ្វារផ្ទះគាត់បានរោទ៍ឡើង នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ កាលពីឆ្នាំ១៩៤៨។ ប៉ូលីសនៃប្រទេសប៊ុលការីក៏បានចាប់គាត់ដាក់គុក ដោយគ្មានការព្រមានជាមុន ដោយសារគាត់មានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ក៏បានជាប់គុក១៣ឆ្នាំ តែគាត់បានអធិស្ឋានសូមកម្លាំង និងសេចក្តីក្លាហានពីព្រះជាម្ចាស់ជាប្រចាំ។ ទោះគេធ្វើបាបគាត់យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាមួយគាត់ ហើយគាត់ក៏បានផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកទោសដទៃទៀត ដែលក្នុងនោះ ពួកគេជាច្រើននាក់ក៏បានទទួលជឿព្រះអង្គ។

ក្នុងរឿងដែលបានកត់ទុកក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣៧ លោកយ៉ូសែបក៏មិនដឹងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់ដែរ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបងប្អូនគាត់លក់ឲ្យទៅឈ្មួញ ដោយគ្មានក្តីមេត្តា ហើយឈ្មួញនោះក៏បាននាំគាត់ទៅនគរអេស៊ីព្ទ ហើយក៏បានលក់គាត់ឲ្យទៅលោកប៉ូទីផា ដែលជាមន្ត្រីរបស់នគរអេស៊ីព្ទ។ គាត់ក៏បានរស់នៅក្នុងវប្បធម៌ ដែលហ៊ុមព័ទ្ធដោយមនុស្ស ដែលជឿលើព្រះក្លែងក្លាយរាប់ពាន់អង្គ។ ដែលកាន់តែអាក្រក់ជាងនេះទៀតនោះ ភរិយារបស់លោកបូទីផាក៏បានចោទបង្ខូចគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាអ្នកទោស(៣៩:១៦-២០)។ តែព្រះជាម្ចាស់មិនបានបោះបង់ចោលគាត់ឡើយ។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានគង់នៅជាមួយលោកយ៉ូសែបប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏បានប្រទានពរគាត់ “ឲ្យមានជោគជ័យ នៅក្នុងការអ្វីដែលគាត់ធ្វើ” ហើយ “បានបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសដល់គាត់
ហើយឲ្យពួកអ្នកកាន់អំណាចស្រឡាញ់គាត់ផងដែរ”(៣៩:៣,២១)។

តើលោកយ៉ូសែបមានការភ័យខ្លាចប៉ុណ្ណា ពេលដែលជួបប្រទះរឿងអាក្រក់ជាច្រើនដូចនេះ? ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែមានចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយរក្សាភាពសុចរិត។ ព្រះជាម្ចាស់បានគង់នៅជាមួយលោកយ៉ូសែប ក្នុងដំណើរជីវិតដ៏ពិបាករបស់គាត់ ហើយមានផែនការដ៏ធំសម្រាប់គាត់។ ទ្រង់ក៏មានផែនការដ៏ល្អសម្រាប់យើងម្នាក់ៗផងដែរ។ ចូរមានសង្ឃឹមឡើង ហើយដើរដោយជំនឿ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គទតឃើញ ហើយក៏ជ្រាបអំពីបញ្ហាដែលយើងកំពុងជួបប្រទះផងដែរ។—ESTERA PIROSCA ESCOBAR