ផែនការដែលខ្វះចន្លោះ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដើររកមើលសៀវភៅ នៅក្នុងបណ្ណាល័យមួយ នៅជាន់ផ្ទាល់ដី នៃមជ្ឈមណ្ឌលសហគមន៍ថ្មី។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឮសម្លេងប៉ះទង្គិចដ៏ខ្លាំងមួយ ធ្វើឲ្យញ័របន្ទប់ទំាងមូល។ ពីរបីនាទីក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានឮវាម្តងហើយ ម្តងទៀត។ ទីបំផុត បណ្ណារក្សដែលកំពុងតែមិនសប្បាយចិត្ត ក៏បានពន្យល់ថា កន្លែងលើកដុំដែក ស្ថិតនៅជាន់ខាងលើបណ្ណាគារ ហើយសម្លេងរំខាននេះបានកើតឡើង រៀងរាល់ពេលដែលនរណាម្នាក់ទម្លាក់ដុំដែកនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ ស្ថាបត្យករ និងអ្នករចនាប្លង់ទាំងឡាយបានគូរប្លង់ និងរៀបចំផ្នែកជាច្រើន របស់អគារដ៏ល្អប្រណិតនេះ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន តែគេបានភ្លេចជ្រើសរើសទីតាំងបណ្ណាគារនេះ ឲ្យនៅឆ្ងាយពីកន្លែងលើកសាច់ដុំនេះ។
ក្នុងជីវិតយើងក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ផែនការរបស់យើងច្រើនតែមានភាពខ្វះចន្លោះ។ យើងច្រើនតែមើលរំលងចំណុចល្អជាច្រើន។ យើងមិនបានរៀបចំផែនការ ដោយគិតដល់គ្រោះថ្នាក់ ឬរឿងដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលនោះឡើយ។ ការរៀបផែនការជួយឲ្យយើងជៀសវាងការខ្វះខាតផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ការខាតបង់ពេលវេលា និងបញ្ហាសុខភាពជាដើម តែសូម្បីតែយុទ្ធសាស្រ្តដែលល្អិតល្អន់បំផុត ក៏នៅតែមិនអាចលុបបំបាត់បញ្ហា ក្នុងជីវិតយើងបានឡើយ។ ព្រោះយើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោក ក្រោយសម័យសួនច្បារអេដែន។
តែដោយជំនួយមកពីព្រះ នោះយើងអាចរកឃើញតុល្យភាពរវាង ការធ្វើគម្រោងសម្រាប់ពេលអនាគត(សុភាសិត ៦:៦-៨) និងការឆ្លើយតប ចំពោះទុក្ខលំបាក។ ព្រះទ្រង់ច្រើនតែមានគោលបំណង សម្រាប់បញ្ហាដែលព្រះអង្គអនុញ្ញាតឲ្យកើតឡើង ក្នុងជីវិតយើង។ ព្រះអង្គអាចប្រើវា ដើម្បីនាំឲ្យយើងមានចិត្តអត់ធ្មត់ ដើម្បីបង្កើនជំនឿយើង ឬគ្រាន់តែដើម្បីនាំយើងចូលទៅជិតព្រះអង្គ។ ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងថា “នៅក្នុងចិត្តមនុស្ស តែងមានគំនិតគិតធ្វើជាច្រើនយ៉ាង មានតែដំបូន្មាននៃព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងស្ថិតស្ថេរនៅ”(សុភាសិត ១៩:២១)។ ខណៈពេលដែលយើងថ្វាយគោលដៅ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង…
រកឃើញក្តីអំណរក្នុងការសរសើរដំកើង
ពេលដែលអ្នកនិពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសដ៏ល្បីល្បាញ ឈ្មោះស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ ពីដំបូង គាត់បដិសេធមិនព្រមសរសើរដំកើងព្រះអង្គឡើយ។ តាមពិត គាត់បានហៅរឿងនេះថា “ថ្មដែលធ្វើឲ្យជំពប់ដួល”។ គាត់មានការពិបាកនៅក្នុងការសរសើរដំកើងព្រះ ព្រោះគាត់គិតថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកទាមទាការសរសើរពីយើង។ តែទីបំផុត លោកលូអ៊ីសក៏បានដឹងថា តាមពិត “ព្រះទ្រង់បង្ហាញព្រះវត្តមានទ្រង់ដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ នៅក្នុងពេលដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ”។ ដូចនេះ យើងដែលបានជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ នឹងមានក្តីអំណរដ៏ស្ថិតស្ថេរ គឺដូចជាកញ្ចក់ដែលភ្លឺ ដោយសារពន្លឺដែលបានចាំងមកនោះដែរ។
លោកហោរាហាបាគុកបានធ្វើការសន្និដ្ឋានដូចនេះ កាលពីប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន។ បន្ទាប់ពីគាត់បានរអ៊ូរទាំដាក់ព្រះ អំពីការអាក្រក់ ដែលទ្រង់បានទម្លាក់មកលើប្រជាជនយូដា គាត់ក៏បានដឹងថា ការសរសើរដំកើងព្រះអង្គ នាំមកនូវក្តីអំណរ គឺមិនមែនក្នុងការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ធ្វើនោះទេ តែក្នុងការដឹងថា ទ្រង់ជានរណា។ ដូចនេះ ទោះរឿងវិបត្តិកើតឡើងក្នុងប្រទេស ឬទូទាំងពិភពលោកក្តី ព្រះទ្រង់នៅតែធំប្រសើរ។ គឺដូចដែលលោកហោរាបានប្រកាសថា:
“ទោះបើដើមល្វាមិនមានផ្កា ក៏ឥតមានផ្លែទំពាំងបាយជូរ ហើយផលនៃដើមអូលីវក៏ខានមាន ស្រែចំការឥតបង្កើតបានអាហារ ហ្វូងចៀមត្រូវបាត់ចេញពីក្រោល ហើយគ្មានគោនៅក្នុងឃ្នងក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំនឹងរីករាយ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងអរសប្បាយក្នុងព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំដែរ”(ហាបាគុក ៣:១៧-១៨)។
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីសបានដឹងថា ពិភពលោកទាំងមូលសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។ លោកហាបាគុកក៏បានស្ម័គ្រចិត្តសរសើរដំកើងព្រះគ្រប់ពេលវេលាផងដែរ ដោយរកឃើញក្តីអំណរ ក្នុងព្រះអង្គ ដែលមានដំណើរតាំងពីដើម រហូតអស់កល្ប(ខ.៦)។—Patricia…
កន្លែងជ្រកកោន សម្រាប់អ្នកដែលគេបដិសេធ
លោកចច វ៉ាយហ្វៀល(ឆ្នាំ១៧១៤-១៧៧០) ស្ថិតក្នុងចំណោមគ្រូអធិប្បាយដែលល្បីល្បាញបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដោយគាត់បាននាំមនុស្សរាប់ពាន់អ្នកឲ្យជឿព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ ការរស់នៅរបស់គាត់បានជួបរឿងវិវាទជាច្រើនផងដែរ។ នៅសម័យនោះ គាត់បានអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នៅទីសាធារណៈ (ទៅកាន់ហ្វូងមនុស្ស) ហើយជួនកាល គេក៏បានរិះគន់គាត់ ដោយចោទសួរអំពីបំណងរបស់គាត់ ហើយគេយល់ឃើញថា គាត់គួរតែអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នៅក្នុងអគារព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងការឆ្លើយតប ចំពោះការរិះគន់ធ្ងន់ៗរបស់អ្នកដទៃ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមានការស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងការរង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃជំនុំជម្រះ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គជាអ្នកវិនិច្ឆ័យថា អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើនេះត្រឹមត្រូវឬអត់ ហើយបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានស្លាប់ទៅ ខ្ញុំចង់ឲ្យគេកត់ចំណាំពាក្យសម្តីរបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណេះឯង”។ ពេលដែលគាត់បានស្លាប់ទៅ គេក៏បានឆ្លាក់អក្សរនៅលើថ្ម មុខផ្នូរគាត់ថា “នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ គេនឹងបានដឹងថា លោកចច វ៉ាយហ្វៀល ជាមនុស្សប្រភេទណា”។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ពេលដែលស្តេចដាវីឌ ទទួលរងការរិះគន់ធ្ងន់ៗពីអ្នកដទៃ ទ្រង់ក៏បានទុកឲ្យព្រះអម្ចាស់វិនិច្ឆ័យទ្រង់ផងដែរ។ ពេលដែលស្តេចសូលចោទប្រកាន់ដាវីឌថា កំពុងដឹកនាំការបះបោរ ហើយទ្រង់ក៏បានបង្ខំចិត្តលាក់ខ្លួនក្នុងរូងភ្នំ ឲ្យរួចពីកងទ័ព ស្តេចសូល។ ទ្រង់ក៏បានពិពណ៌នាថា ទ្រង់កំពុងតែស្ថិតនៅកណ្តាលហ្វូងសិង្ហ និងដេកនៅកណ្តាលពួកមនុស្សដែលមានធ្មេញទុកជាលំពែង និងព្រួញ ក៏មានអណ្តាតទុកជាដាវយ៉ាងមុត(ទំនុកដំកើង ៥៧:៤)។ តែក្នុងកន្លែងដ៏ពិបាកនោះ ទ្រង់ក៏បានងាកបែរទៅរកព្រះ ហើយក៏បានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងព្រះអង្គ គឺដូចដែលទ្រង់បានពោលឡើងថា “ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ខ្ពស់ដល់ស្ថានសួគ៌ ហើយសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ក៏ខ្ពស់ដល់ផ្ទៃមេឃ”(ខ.១០)។
ពេលណាអ្នកដទៃយល់ច្រឡំ ឬបដិសេធយើង ព្រះទ្រង់ជា “ទីជ្រកកោន”របស់យើង(ខ.១)។…
លះបង់សិទ្ធិ ដោយក្តីស្រឡាញ់
ភាគច្រើនក្មេងប្រុសនៃកុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូនត្រូវបានគេចាក់សាក់ឲ្យម្នាក់មួយៗ ជាសញ្ញាបង្ហាញ អំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ ចំពោះកុលសម្ព័ន្ធ និងមេកន្ទ្រាញរបស់ពួកគេ។ តាមធម្មតា គេឃើញមានស្នាមសាក់នៅលើដៃរបស់ក្រុមកីឡាករបាល់ឱប របស់កុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូន។ ពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរទៅប្រកួតនៅប្រទេសជប៉ុន ស្នាមសាក់នោះអាចធ្វើឲ្យជនជាតិជប៉ុនមានការយល់ខុស និងនាំឲ្យមានបញ្ហាដល់ប្រទេសដែលជាម្ចាស់ផ្ទះ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានបន្ថែមដៃអាវវែង ពណ៌សាច់ ដើម្បីគ្របពីលើស្នាមសាក់នោះ ជាទង្វើរដ៏សប្បុរស ដើម្បីមិត្តភាព។ កាពីទែនក្រុមក៏បានពន្យល់ថា “យើងមានការគោរព និងប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះវប្បធម៌របស់ជនជាតិជប៉ុន។ យើងខិតខំធ្វើយ៉ាងណា កុំឲ្យគេមានការទើសទាល់ ចំពោះអ្វីដែលយើងបង្ហាញចេញមក”។
នៅក្នុងសម័យ ដែលមនុស្សចូលចិត្តសង្កត់ធ្ងន់មកលើការបង្ហាញចេញជាលក្ខណៈបុគ្គល ពេលខ្លះ យើងត្រូវមានការលះបង់ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម។ គាត់បានប្រាប់យើងថា ជួនកាល សេចក្តីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យយើងលះបង់សិទ្ធិរបស់យើង ដើម្បីអ្នកដទៃ។ យើងមិនត្រូវធ្វើទាំងបង្ខំចិត្ត តែត្រូវធ្វើដោយក្តីស្រឡាញ់។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា ក្នុងពួកជំនុំមានអ្នកខ្លះជឿថា ពួកគេអាចញាំអ្វីបានតាមចិត្ត តែអ្នកដទៃទៀត ញុំាតែបន្លែទេ(រ៉ូម ១៤:២)។ រឿងនេះហាក់ដូចជាតូចតាចទេ តែនៅសតវត្សរ៍ទី១ មានរឿងវិវាទជាច្រើន បានកើតឡើង នៅក្នុងការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ ទាក់ទងនឹងការបរិភោគអាហារ។ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនគេរាល់គ្នា កុំឲ្យចោទប្រកាន់គ្នា រឿងបរិភោគអាហារនោះឡើយ(ខ.១៣) រួចគាត់ក៏បានបង្រៀនអ្នកដែលចូលចិត្តញុំាដោយសេរីថា “គួរតែកុំឲ្យបរិភោគសាច់ ឬស្រាទំពាំងបាយជូរ ឬអ្វីដែលនាំឲ្យបងប្អូនអ្នកជំពប់ ឬរវាតចិត្ត ឬធ្វើឲ្យខ្សោយនោះឡើយ”(ខ.២១)។
នៅពេលខ្លះ ដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកដទៃ យើងចាំបាច់ត្រូវលះបង់សេរីភាពរបស់យើងខ្លះ។…
ទាំងនៅពេលលំបាក និងរីករាយ
កាលពីថ្ងៃទី២៨ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៨៦ យាន្តអវកាសឆាលិនជើរ របស់សហរដ្ឋអាមេរិក បានផ្ទុះនៅលើអាកាស បន្ទាប់ពីបានហោះឡើងបានតែ៧៣វិនាទី។ លោកប្រធានាធិបតី រីហ្គិន(Reagan) ក៏បានឡើងថ្លែងសន្ទរកថា ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តប្រជាជន ដោយដកស្រង់បទកំណាព្យ មានចំណងជើងថា “ការហោះហើរដ៏ខ្ពស់” ដែលក្នុងនោះ លោកចន ហ្គីលេសផាយ មេហ្គី(John Gillespie Magee) ដែលជាអ្នកបើកយន្តហោះនៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានសរសេរ អំពី “ភាពបរិសុទ្ធនៃលំហរអាវកាស ដ៏ខ្ពស់ ដែលមិនមនុស្សមិនទាន់ទៅដល់” និងអំពីការស្រមៃថា គាត់ហាក់ដូចជាបានប៉ះ “ព្រះភក្ររបស់ព្រះ”។
យើងមិនអាចប៉ះព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែ ជួនកាល ពេលណាយើងបានឃើញថ្ងៃលិចដ៏ស្រស់ស្អាតក្រៃលែង ឬបានទៅកន្លែងណាមួយ ក្នុងធម្មជាតិ ដើម្បីចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀម យើងក៏មានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គកំពុងតែគង់នៅក្បែរយើង។ រនាំងដែលបានខណ្ឌនៅកណ្តាលស្ថានសួគ៌ និងផែនដី ហាក់ដូចជាកាន់តែស្ដើងជាងមុន។ ពោលគឺ យើងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់ហាក់ដូចជានៅជិតជាងមុន។
ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់បានពិសោធន៍នឹងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ដែលគង់នៅក្បែរពួកគេ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានផងដែរ។ ព្រះទ្រង់ប្រទានបង្គោលពពកនៅពេលថ្ងៃ និងបង្គោលភ្លើង នៅពេលយប់ ដើម្បីដឹកនាំពួកគេកាត់តាមវាលរហោស្ថាន(និក្ខមនំ ៤០:៣៤-៣៨)។ ពេលដែលពួកគេកំពុងស្នាក់នៅក្នុងជំរុំ “សិរីល្អរបស់ព្រះបានស្ថិតនៅពេញរោងឧបោសថ”(ខ.៣៥)។ ក្នុងការធ្វើដំណើរទាំងមូល គេបានដឹងថា ព្រះអង្គបានគង់នៅជាមួយពួកគេជានិច្ច។
ខណៈពេលដែលយើងអរសប្បាយនឹងសម្រស់នៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ យើងក៏ដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ព្រះអង្គគង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ពេលណាយើងនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ…
បងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
ការស្រាវជ្រាវនៃសកលវិទ្យាល័យហាវើត អំពីការលូតលាស់របស់មនុស្សពេញវ័យ គឺជាគម្រោងដែលមានដំណើរការជាច្រើនទសវត្សរ៍ ដែលនាំឲ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីសារៈសំខាន់នៃទំនាក់ទំនងដែលល្អ។ ការស្រាវជ្រាវនេះបានចាប់ផ្តើម ដោយមាននិស្សិតឆ្នាំទីពីរមួយក្រុម មានគ្នា៤៥៦នាក់ នៅសកលវិទ្យាល័យហាវើត ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ហើយក្រោយមក ក៏បានពង្រីក ដោយមានការចូលរួមជាបន្ថែមទៀត ពីប្រជាពលរដ្ឋ៤៥៦នាក់ ក្នុងទីក្រុងបូស្តុន។ អ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការសម្ភាសអ្នកចូលរួម ហើយក៏បានធ្វើការសិក្សាមកលើកំណត់ត្រាវេជ្ជសាស្រ្តរបស់ពួកគេ រៀងរាល់ពីរបីឆ្នាំម្តង។ ពួកគេក៏បានរកឃើញថា ទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធទាំងនោះ គឺជាកត្តាចម្បងដែលនាំឲ្យមានសុភមង្គល និងសុខភាពល្អ។ ដូចនេះ បើយើងនៅក្បែរមនុស្សដែលផ្តល់ឲ្យនូវទំនាក់ទំនងល្អ នោះយើងក៏ទំនងជានឹងមានក្តីអំណរកាន់តែជ្រាលជ្រៅផងដែរ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីការអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ជំពូក១។ កាលនោះ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើរពីក្នុងពន្ធធនាគាមក ដោយប្រាប់មិត្តភក្តិគាត់ថា រៀងរាល់ពេលដែលគាត់នឹកចាំអំពីពួកគេ គាត់អរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ទំនាក់ទំនងដែលគាត់មានជាមួយពួកគេ ហើយគាត់ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ “ដោយអំណរ”(ខ.៤)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនគ្រាន់តែជាមិត្តភក្តិប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដែល “មានសេចក្តីប្រកបក្នុងព្រះគុណជាមួយគាត់” និងជាគូកនក្នុងដំណឹងល្អ ជាមួយគាត់(ខ.៧)។ ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ គឺមានការចែករំលែក និងយកអាសារគ្នាទៅវិញទៅមក ជាការប្រកបដ៏ពិត ដែលបង្កើតឡើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងដំណឹងល្អរបស់ព្រះ។
ជាការពិតណាស់ មិត្តភក្តិ មានសារៈសំខាន់ តែបងប្អួនរួមជំនឿដែលមានការប្រកបដ៏ពិត ជាកត្តាដែលនាំមកនូវក្តីអំណរ ដ៏ពិត និងជ្រាលជ្រៅ។ ព្រះគុណព្រះអាចចងភ្ជាប់យើង…
បោះយុថ្កាជាប់ ក្នុងសេចក្តីពិត
ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំរស់នៅ ក្នុងផ្ទះចាស់មួយខ្នង ដែលមានអាយុកាលជិត១រយឆ្នាំ វាមានលក្ខណៈជាច្រើន ដែលមានដូចជា ជញ្ជាំងម្នាងសិលា ដែលមានផ្ទៃរាបដ៏អស្ចារ្យ។ ជាងសង់ផ្ទះម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ពេលណាខ្ញុំចង់ព្យួរស៊ុមរូបថត នៅលើជញ្ជាំងទាំងនោះ។ គាត់ថា ខ្ញុំត្រូវស្វានវីស ឲ្យចំឆ្អឹងឈើ ដែលបង្កប់នៅពីក្រោយបន្ទះម្នាងសិលា ឬប្រើតាក់កេសម្រាប់ម្នាងសិលា ដើម្បីព្យួររូបថតទាំងនោះ។ ពុំនោះទេ ស៊ុមរូបថតនោះអាចបាក់បែក ដោយធ្លាក់មកលើដី បន្សល់ទុកនូវប្រហោងដ៏អាក្រក់នៅលើជញ្ជាំង។
លោកហោរាអេសាយធ្លាប់បាននិយាយប្រៀបប្រដូច អំពីដែកគោល ដែលបានដំជាប់យ៉ាងមាំ នៅលើជញ្ជាំង ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីតួអង្គតូចមួយ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ឈ្មោះ អេលាគីម។ លោកអេលាគីមទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ គឺខុសពីមន្រ្តីពុករលួយ ឈ្មោះសេបនា(អេសាយ ២២:១៥-១៩) ក៏ដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង(ខ.៨-១១)។ លោកអេសាយក៏បានថ្លែងទំនាយ អំពីការដែលលោកអេលាគីម នឹងក្លាយជា រដ្ឋបាលនៃរាជវាំងរបស់ស្តេចហេសេគា ហើយគាត់ក៏បានសរសេរថា លោកអេលាគីម នឹងត្រូវបានជាប់នៅ ដូចដែកគោលដែលបានបោះភ្ជាប់នៅមួយកន្លែងដែលស្ថិតស្ថេរ(ខ.២៣)។ ដោយគាត់ជាប់នៅក្នុងសេចក្តីពិត និងព្រះគុណរបស់ព្រះ នោះលោកអេលាគីម នឹងបានទ្រទ្រង់ក្រុមគ្រួសារ និងប្រជាជនគាត់(ខ.២២-២៤)។
តែលោកអេសាយ បានបញ្ចប់ការថ្លែងទំនាយនោះ ដោយការរំឭកថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើជាទីពឹង ដល់មិត្តសំឡាញ់ ឬក្រុមគ្រួសារជារៀងរហូតឡើយ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចមានកំហុស(ខ.២៥)។ យុថ្កាដែលយើងអាចទុកចិត្តបានទាំងស្រុង គឺជាព្រះយេស៊ូវ(ទំនុកដំកើង ៦២:៥-៦ ម៉ាថាយ…
ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយ
លោកឪពុកខ្ញុំចូលចិត្តច្រៀងបទចម្រៀងទំនុកដំកើងចាស់ៗ។ ក្នុងចំណោមបទទាំងនោះ គាត់ចូលចិត្តបទ “ក្នុងសួនច្បារ”។ កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន យើងបានច្រៀងបទនោះ ក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់។ វគ្គបន្ទរនៃបទនេះច្រៀងថា “ព្រះអង្គដើរជាមួយខ្ញុំ ហើយនិយាយជាមួយខ្ញុំ ហើយព្រះអង្គប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំជាកម្មសិទ្ធិព្រះអង្គ ហើយក្តីអំណរយើងមាន ពេលដែលយើងទៅដល់ទីនោះ ជាក្តីអំណរដែលយើងមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។ កាលគាត់នៅរស់ បទចម្រៀងនេះបាននាំមកនូវក្តីអំណរដល់គាត់ ហើយនៅតែនាំឲ្យខ្ញុំមានក្តីអំណរ។
លោក ស៊ី អូស្ទីន ម៉ាល(C. Austin Miles) បានប្រាប់ថា គាត់បាននិពន្ធបទនេះ ក្នុងរដូវផ្ការីក ឆ្នាំ១៩១២ បន្ទាប់ពីគាត់បានអាចជំពូក២០ នៃកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន។ គាត់ថា ពេលដែលគាត់បានអានបទគម្ពីរនោះ នៅថ្ងៃនោះ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ហាក់ដូចជាកំពុងតែនៅកន្លែងនោះជាមួយព្រះអង្គផងដែរ។ គាត់ហាក់ដូចជាស្មរបន្ទាល់ដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមម្នាក់ ក្នុងពេលដែលនាងម៉ារា លត់ជង្គង់ នៅចំពោះមុខព្រះអម្ចាស់ ហើយនិយាយថា “រ៉ាបូនី ដែលស្រាយថា លោកគ្រូអើយ”។
ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក២០ យើងឃើញថា នាងម៉ារាម៉ាក់ដាឡា បានទួញយុំ នៅក្បែរផ្នូរព្រះយេស៊ូវ ដែលនៅទទេរ។ នៅទីនោះ នាងបានជួបបុរសម្នាក់ ដែលបានសួរនាងថា ហេតុអ្វីនាងយំ។ នាងគិតថា អ្នកនោះជាអ្នកថែសួន តែតាមពិត នាងកំពុងតែនិយាយទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់នាង មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ!…
ជិះនៅលើទឹករលក
ខណៈពេលដែលស្វាមីខ្ញុំកំពុងតែដើរចុះតាមឆ្នេរដែលមានថ្មច្រើន ដើម្បីថតរូបទេសភាព នៅរដ្ឋហាវ៉ៃ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយនៅលើថ្មធំមួយផ្ទាំង ដោយជញ្ជឹងគិត អំពីបញ្ហាសុខភាពមួយទៀត។ បញ្ហានេះត្រូវរង់ចាំឲ្យខ្ញុំដោះស្រាយវា នៅពេលខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ព្រោះខ្ញុំកំពុងតែត្រូវការសន្តិភាព នៅពេលនោះ។ ខ្ញុំក៏បានសម្លឹងមើលទឹករលក ដែលកំពុងតែបក់បោកមកលើផ្ទាំងថ្មពណ៌ខ្មៅ។ ខ្ញុំក៏បានប្រទះឃើញស្រមោលខ្មៅៗ នៅក្នុងរលកនោះ។ ខ្ញុំក៏បានពង្រីកមើលរូបភាពនោះ នៅក្នុងកាំមីរ៉ារបស់ខ្ញុំ ហើយក៏បានដឹងថា តាមពិត វាជាសត្វអណ្តើកសមុទ្រ ដែលកំពុងតែជិះទឹករលក យ៉ាងសុខសាន្ត។ ជើងវាបានលាតសន្ធឹង នៅស្ងៀម បណ្តែតខ្លួនទៅតាមទឹក។ ទិដ្ឋភាពមាត់សមុទ្រថ្ងៃនោះ ក៏បាននាំមកនូវស្នាមញញឹម នៅលើផ្ទៃមុខខ្ញុំ។
“ផ្ទៃមេឃនឹងសរសើរការអស្ចារ្យរបស់ព្រះអម្ចាស់”(ទំនុកដំកើង ៨៩:៥)។ ព្រះនៃយើង ដែលគ្មានអ្វីអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ទ្រង់បង្ក្រាបការលើកកម្ពស់នៃសមុទ្រ កាលណារលកកំរើកឡើង នោះទ្រង់បន្ទ្រោមចុះ ឲ្យស្ងប់វិញ(ខ.៩)។ “ឯលោកីយ៍ និងសព្វសារពើ ដែលនៅក្នុងលោកីយ៍ នោះគឺទ្រង់បានសង់ឡើងដែរ”(ខ.១១)។ ព្រះអង្គបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ព្រះអង្គជាម្ចាស់លើអ្វីៗទាំងអស់ គ្រប់គ្រងលើទាំងអស់ ហើយគោលបំណងរបស់ព្រះអង្គ គឺដើម្បីសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ និងដើម្បីឲ្យយើងបានអរសប្បាយនឹងព្រះអង្គ។
ចូរយើងឈរនៅលើគ្រឹះនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតា ដែលមិនចេះប្រែប្រួល ដើម្បីឲ្យយើងអាច “ដើរក្នុងពន្លឺនៃព្រះវត្តមានព្រះអង្គ”(ខ.១៥)។ ព្រះអង្គនៅតែពេញដោយអំណាចចេស្តា និងពេញដោយក្តីមេត្តា ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយយើង។ យើងអាចអរសប្បាយក្នុងព្រះនាមព្រះអង្គ ពេញមួយថ្ងៃ(ខ.១៦)។ ទោះយើងជួបឧបស័គ្គអ្វីក៏ដោយ ឬមានភាពអន់ថយច្រើនយ៉ាងណាក្តី យើងត្រូវតែស៊ូទ្រាំ។ ព្រះអង្គឱបយើងជាប់ ពេលដែលទឹករលកបក់ចុះឡើងៗ។—Xochitl…
ការស្រេចហើយ
រូបគំនូររបស់លោកមៃឃលអេនជេឡូ(Michelangelo) បានពិពណ៌នា អំពីផ្នែកជាច្រើន នៃព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើផែនដី តែរូបគំនូររបស់គាត់ ដែលបង្ហាញភាពសោកសៅបំផុត ស្ថិតក្នុងចំណោមរូបគំនូដែលសាមញ្ញបំផុត។ នៅឆ្នាំ១៥៤០ គាត់បានគូរគំនូរមួយផ្ទាំង សម្រាប់មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ ឈ្មោះ វីតូរៀ ខូឡូណា(Vittoria Colonna) ដែលជារូបគំនូរព្រះមាតាព្រះយេស៊ូវត្រកងព្រះសពព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានគូរូបនោះពីដីស ដោយពិពណ៌នា អំពីការដែលនាងម៉ារា មើលទៅមេឃ ខណៈពេលដែលនាងត្រកងព្រះសពបុត្ររបស់នាង ដែលរឹងស្តូក។ នៅពីក្រោយនាងម៉ារា មានរូបឈើឆ្កាងដែលបញ្ចេញពន្លឺ នឹងពាក្យថា “គេមិនដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានហូរព្រះលោហិតច្រើនប៉ុណ្ណាទេ”។ គំនូររបស់លោកមៃឃលអេនជេឡូ ពិតជាមានន័យណាស់។ គឺបានលើកទឹកចិត្តយើងថា ពេលណាយើងពិចារណា អំពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះយើងត្រូវពិចារណា អំពីការលះបង់របស់ព្រះអង្គផងដែរ។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ក៏បានបង្ហាញនៅក្នុងការប្រកាស់របស់ព្រះអង្គ មុនពេលព្រះអង្គផុតដង្ហើម ដោយព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ការស្រេចហើយ”(យ៉ូហាន ១៩:៣០)។ ពាក្យ “ការស្រេចហើយ” មានអត្ថន័យផ្សេងៗគ្នា ដែលមានដូចជា ការបង់ថ្លៃបានរួចរាល់ហើយ កិច្ចការបានចប់សព្វគ្រប់ហើយ យញ្ញបូជាត្រូវបានថ្វាយហើយ និងស្នាដៃដ៏ល្អឯកបានបញ្ចប់ហើយ។ ការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជំនួសយើង នៅលើឈើឆ្កាង គឺបានបង់ថ្លៃលោះយើង ចប់សព្វគ្រប់ហើយ។ ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ឯខ្ញុំ កុំបីឲ្យខ្ញុំអួតខ្លួនឡើយ អួតបានតែពីឈើឆ្កាងនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ ដែលដោយសារទ្រង់ នោះលោកីយ៍បានត្រូវជាប់ឆ្កាងខាងឯខ្ញុំ…