អំណាចនៃពាក្យសម្តី
លោកនែលសិន មែនឌែលឡា(Nelson Mandela) បានដឹកនាំការប្រឆាំងនឹងរបបបែងចែកពូជសាសន៍ នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ហើយក៏បានត្រូវគេដាក់គុក អស់រយៈពេលជាង៣ទសវត្សរ៍។ គាត់ស្គាល់ពីអំណាចនៃពាក្យសម្តី។ ដូចនេះជារឿយៗ គេបានដកស្រង់ពាក្យសម្តីរបស់គាត់ មកប្រើក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន តែពេលគាត់កំពុងស្ថិតក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង គេមិនអាចដកស្រង់ពាក្យសម្តីគាត់មកប្រើ ក្នុងប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដោយសារគេខ្លាចមានទោស។ បន្ទាប់ពីគេបានដោះលែងគាត់បាន ១ទសវត្សរ៍ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមិនដែលមានប្រពៃណីយប្រើពាក្យស្រាលៗទេ។ បើសិនជាការជាប់គុក២៧ឆ្នាំ បានធ្វើអ្វីម្យ៉ាងចំពោះយើង នោះគឺវាត្រូវប្រើភាពស្ងប់ស្ងាត់នៃភាពឯកកោ ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងដឹងថា ពាក្យសម្តីមានតម្លៃប៉ុណ្ណា ហើយដឹងថា ពាក្យសម្តីដ៏ពិតមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងណា មកលើការស្លាប់រស់របស់មនុស្ស”។
ស្តេចសាឡ៉ូម៉ូន ដែលបានអ្នកនិពន្ធខគម្ពីរភាគច្រើន ក្នុងព្រះគម្ពីរសុភាសិត បានមានបន្ទូលជាញឹកញាប់ អំពីអំណាចនៃពាក្យសម្តី។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ទោះទាំងសេចក្តីស្លាប់ ហើយនឹងជីវិតក៏នៅក្នុងអំណាចនៃអណ្តាតដែរ”(សុភាសិត ១៨:២១)។ ពាក្យសម្តីមានអំណាច នាំឲ្យមនុស្សទទួលផលវិជ្ជមាន ក៏ដូចជាអវិជ្ជមាន(ខ.២០)។ ពាក្យសម្តីមានអំណាចផ្តល់ឲ្យនូវជីវិត តាមរយៈការលើកទឹកចិត្ត និងភាពស្មោះត្រង់ ឬវាយប្រហារ និងសម្លាប់ តាមរយៈការកុហក់ និងនិយាយដើម។ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចប្រើពាក្យសម្តីល្អៗ ដែលនាំមកនូវលទ្ធផលវិជ្ជមាន? មានវិធីតែមួយគត់ គឺយើងត្រូវរក្សា ឬការពារចិត្តយើង : គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(៤:២៣)។
ព្រះយេស៊ូវអាចកែប្រែចិត្តយើង ដើម្បីឲ្យពាក្យសម្តីយើង…
ពេលដែលរឿងអាក្រក់កើតឡើង
ខគម្ពីរទីមួយ ដែលមនុស្សជាច្រើន ចូលចិត្តដកស្រង់ ពេលជួបរឿងអាក្រក់ គឺខគម្ពីរដែលចែងថា “គ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សំរាប់សេចក្តីល្អដល់ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ គឺដល់ពួកអ្នកដែលទ្រង់ហៅមក តាមព្រះដំរិះទ្រង់”(រ៉ូម ៨:២៨)។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងកំពុងជួបរឿងអាក្រក់ យើងពិបាកនឹងជឿថា ព្រះទ្រង់កំពុងផ្សំការទាំងអស់ សម្រាប់ជាសេចក្តីល្អដល់យើង។ ខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយក្បែរបុរសម្នាក់ ដែលបានបាត់បង់ កូនប្រុសអស់បីនាក់ ជាបន្តបន្ទាប់ ហើយខ្ញុំក៏បានស្តាប់គាត់រៀបរាប់ពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់ថា “តើព្រះប្រើសោកនាដកម្មនេះ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំ ដោយរបៀបណា?” ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវឆ្លើយប្រាប់គាត់យ៉ាងដូចម្តេចទេ នៅពេលនោះ គឺមានតែបន្តអង្គុយកំដរគាត់ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ហើយកាន់ទុក្ខជាមួយគាត់។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានអរព្រះគុណព្រះថា ទុក្ខព្រួយរបស់គាត់ កំពុងនាំគាត់ចូលទៅជិតព្រះកាន់តែខ្លាំង”។
យើងប្រហែលជាពិបាកយល់អត្ថន័យនៃបទគម្ពីរ រ៉ូម ៨:២៨ តែមានទីបន្ទាល់ជាច្រើនរាប់មិនអស់ ដែលបានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានប្រើទុក្ខលំបាក សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់យើងមែន។ ជាក់ស្តែង អ្នកស្រីហ្វេននី ក្រូសប៊ី(Fanny Crosby) ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកបរិសុទ្ធ បានលើកទីបន្ទាល់នៃជីវិតគាត់ ដែលព្រះបានប្រើសោកនាដកម្ម សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់គាត់។ គាត់បានពិការភ្នែក នៅអាយុ៥ឆ្នាំ។ នៅអាយុ៨ឆ្នាំ គាត់ក៏ចាប់ផ្តើមសរសេរបទកំណាព្យ និងទំនុកបរិសុទ្ធ។ គាត់បាននិពន្ធបទចម្រៀង៨០០០បទ សម្រាប់សរសើរដំកើង និងថ្វាយបង្គំព្រះ ដែលក្នុងនោះ ព្រះបានប្រទានពរដល់ពិភពលោក តាមរយៈបទចម្រៀងដ៏ល្បីល្បាញរបស់គាត់ ដែលមានដូចជាបទ “ខ្ញុំដឹងជាក់ច្បាស់ហើយ(បទលេខ…
ធ្វើដំណើរជាមួយអ្នកដែលមានទុក្ខ
ពេលដែលខារ៉ូល(Carole) ប្អូនស្រីខ្ញុំ ទៅពិនិត្យជម្ងឺរកឃើញថា នាងមានជម្ងឺមហារីកសុដន់ ក្រុមគ្រួសារយើងមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង។ ការពិនិត្យជម្ងឺ ការវះកាត់ និងការព្យាបាលជម្ងឺនេះ នាំឲ្យយើងមានការបារម្ភពីសុខភាពនាង បានជាយើងនាំគ្នាអធិស្ឋានឲ្យនាង។ ជាច្រើនខែក្រោយមក យើងក៏បានទទួលដំណឹង អំពីការព្យាបាលដ៏ពិបាករបស់នាង។ ប៉ុន្តែ យើងទាំងអស់គ្នាក៏បានអបអរ ពេលបានដឹងថា ការវះកាត់ និងការព្យាបានទទួលជោគជ័យ។ ខារ៉ូលកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការជាសៈស្បើយ!
បន្ទាប់មក មិនទាន់បាន១ឆ្នាំផង លីនដា(Linda) ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំម្នាក់ទៀត ក៏បានជួបនឹងរឿងដូចគ្នានេះទៀត។ ភ្លាមៗនោះ ខារ៉ូលក៏បានមកក្បែរលីនដា ដើម្បីជួយឲ្យនាងយល់ អំពីការអ្វីខ្លះដែលត្រូវរំពឹងថា នឹងកើតឡើង និងពីរបៀបត្រៀមខ្លួនសម្រាប់រឿងដែលនាងត្រូវប្រឈមមុខ។ បទពិសោធន៍របស់ខារ៉ូលបានជួយឲ្យនាងមានលទ្ធភាព រួមដំណើរជាមួយលីនដី ជួយឲ្យនាងឆ្លងកាត់ការពិបាក។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើយ៉ាងដូចនេះឯង គឺដូចដែលបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៣-៤ បានចែងថា “សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក ដែលទ្រង់កំសាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចនឹងកំសាន្តចិត្តអ្នកឯទៀត ក្នុងអស់ទាំងសេចក្តីវេទនារបស់គេបានដែរ គឺដោយសារសេចក្តីក្សាន្តនោះឯង ដែលព្រះបានកំសាន្តចិត្តយើងស្រេចហើយ”។
សូមអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់មិនបានខ្ជះខ្ជាយការអ្វីឡើយ។ ទ្រង់បានប្រើទុក្ខលំបាករបស់យើង ជាឱកាស ដើម្បីឲ្យយើងពិសោធន៍នឹងការកម្សាន្តចិត្តរបស់ទ្រង់ ហើយថែមទាំងបានបើកផ្លូវឲ្យយើង ចែកចាយការកម្សាន្តចិត្តនោះ ទៅដល់អ្នកដទៃ ដែលជួបការលំបាកផងដែរ។-Bill Crowder
បិទវាចោលសិន
កាលកូនៗរបស់ខ្ញុំនៅក្មេង យើងបានធ្វើដំណើរទៅលេងជីដូនជីតាខ្ញុំ នៅតំបន់វីសខុនស៊ីនខាងជើង។ នៅទីនោះ ទូរទស្សន៍របស់ពួកគាត់ចាប់ប៉ុស្តិ៍មិនសូវច្បាស់ ប៉ុន្តែ ទូរទស្សន៍មិនសូវសំខាន់សម្រាប់ពួកគាត់ទេ។ ខ្ញុំក៏បានឃើញស្កុត(Scott) កូនប្រុសខ្ញុំ កំពុងដូរប៉ុស្តិ៍ចុះឡើងៗ ហើយគាត់ក៏សួរខ្ញុំដោយចិត្តនឿយណាយថា “តើឲ្យកូនធ្វើដូចម្តេច បើទូរទស្សន៍នេះមើលបានតែប៉ុស្តិ៍ ដែលមានកម្មវិធីដែលកូនមិនចូលចិត្តមើល?” ខ្ញុំក៏និយាយទាំងញញឹមថា “កូនឯងបិទវាទៅ!”
នេះមិនមែនជាយោបលដែលគាត់សង្ឃឹមថា នឹងទទួលពីខ្ញុំឡើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ ការធ្វើតាមយោបលមួយនេះ កាន់តែមានការពិបាក ខណៈពេលដែលយើងមានឧបករណ៍ជាច្រើន សម្រាប់កម្សាន្ត ទទួលពត៌មាន និងទំនាក់ទំនង ដែលកំពុងរំខានយើង។ ជួនកាល អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ គឺគ្រាន់តែបិទឧបករណ៍ទាំងអស់នោះ ហើយសម្រាកគំនិតរបស់យើង មួយរយៈពេលខ្លីសិន និយាយឲ្យខ្លី យើងគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវ “ដកខ្លួនចេញ” មួយរយៈសិន។ ជាញឹកញាប់ ព្រះយេស៊ូវបានដកខ្លួនចេញ មួយរយៈ ពេលដែលទ្រង់ត្រូវការចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមអធិស្ឋាន(ម៉ាថាយ ១៤:១៣)។ ទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តពួកសាវ័កទ្រង់ ឲ្យទៅរកកន្លែងស្ងាត់ដោយឡែក មួយរយៈពេលខ្លីផងដែរ(ម៉ាកុស ៦:៣១)។ ការចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀម ដើម្បីជញ្ជឹងគិត មានប្រយោជន៍សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ។ ស្ថិតក្នុងពេលនោះ យើងអាចចូលទៅជិតព្រះ។
ចូរយើងយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ និងប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់។ ចូរដកខ្លួនចេញមួយរយៈ ហើយ “សម្រាកបន្តិចសិន”។ ការធ្វើដូចនេះ មានប្រយោជន៍សម្រាប់រូបកាយ គំនិត និងវិញ្ញាណរបស់អ្នក។ -Cindy Hess…
កិច្ចការដែលត្រូវធ្វើសម្រាប់គ្រួសារ
កាលពីសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានរងរបួសជើងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដោយសារត្រូវគ្រាប់កំាភ្លើង ពេលគាត់ដឹកនំាទ័ព វាយដំណ្តើមទួល លេខ៦០៩ ក្នុងតំបន់អាហ្វ្រិកខាងជើង។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់មិនមានកាយសម្បទាមួយរយភាគរយទៀតឡើយ។ បួនប្រាំឆ្នំាក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានចាប់កំណើត ហើយពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំមិនដែលដឹងថា គាត់ធ្លាប់ត្រូវរបួសឡើយ ទាល់តែមានគេប្រាប់ខ្ញុំ នៅពេលក្រោយមកទៀត។ ទោះបីជាជើងគាត់មានការឈឺចាប់ជាប់ជានិច្ចក៏ដោយ ក៏គាត់មិនដែលត្អូញត្អែរ ហើយក៏មិនដែលយកវាជាលេស ដើម្បីគេចចេញពីការចិញ្ចឹមគ្រួសារនោះឡើយ។
ឪពុកម្តាយខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះដ៏ជាព្រះសង្រ្គោះ ហើយបានចិញ្ចឹមអប់រំខ្ញុំ ឲ្យស្រឡាញ់ ទុកចិត្ត និងបម្រើទ្រង់។ ពួកគាត់បានទុកចិត្តព្រះ ខិតខំធ្វើការ ហើយស្រឡាញ់ដោយគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ ទោះជាស្ថិតក្នុងពេលដ៏ពិបាកយ៉ាងណាក្តី។ បទគម្ពីរសុភាសិត ១៤:២៦ បានចែងថា “មនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះមានទីពឹងមាំមួន ហើយកូនចៅរបស់គេនឹងបានទីពំនាក់ដែរ”។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបំពេញនូវកិច្ចការទាំងនេះឯង សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ។ ទោះគាត់ជួបទុក្ខលំបាកអ្វីក៏ដោយ គាត់នៅតែផ្តល់កន្លែងដ៏មានសុវត្ថិភាពសម្រាប់យើង ទាំងខាងវិញ្ញាណ ខាងផ្លូវអារម្មណ៍ និងផ្លូវកាយ។
ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំអាចផ្តល់ឲ្យនូវកន្លែងដ៏សុខសាន្ត សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ ដោយសារជំនួយមកពីព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ មានភាពជ្រាលជ្រៅ ហើយស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច។-Dave Branon
ការបន្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តចំណាយពេលឈប់សម្រាកនៅរដូវក្តៅ នៅកន្លែងបោះជំរុំយុវជន។ កាលនោះ ខ្ញុំបានអង្គុយប្រកៀកស្មាគ្នា ជាមួយមិត្តភក្តិ នៅពីមុខភ្នក់ភ្លើង នៅយប់ចុងក្រោយ នៃការបោះជំរុំយុវជន។ យើងក៏បានចែកចាយ អំពីការអ្វីខ្លះដែលយើងទទួលបាន ពីការសិក្សាអំពីព្រះ និងព្រះគម្ពីរកន្លងមក ហើយយើងក៏បានច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ។ មានបទចម្រៀងមួយ ដែលខ្ញុំនៅចាំរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ដែលបទនោះផ្តោតទៅលើការសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ វគ្គបន្ទរមានឃ្លាដ៏សំខាន់មួយ ដែលគេច្រៀងថា “ខ្ញុំមិនបែរក្រោយ”។
ពេលលោកអេលីសេបានសម្រេចចិត្តដើរតាមលោកអេលីយ៉ា លោកអេលីសេបានធ្វើនូវកិច្ចការ ដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិបាក ពោលគឺមិនអាចវិលត្រឡប់ទៅរកអាជីពជាកសិករវិញ។ បន្ទាប់ពីគាត់វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយធ្វើពិធីជប់លៀងលាផ្ទះ គាត់ក៏បាន “យកគោ១នឹមសំឡាប់ទៅ ហើយស្ងោរដោយគ្រឿងប្រដាប់ទឹមគោ”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:២១)។ គាត់បានយកឧបករណ៍សម្រាប់ធ្វើស្រែរបស់គាត់ ទៅដុតចម្អិនអាហារ ជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា គាត់បានបោះបង់ចោលផ្លូវជីវិតចាស់របស់គាត់ហើយ។ គាត់បានស្ងោរសាច់គោដែលគាត់បានសម្លាប់ថ្មីៗ ពីលើភ្លើងដែលកំពុងឆេះ ហើយចែកគេគ្រប់គ្នាបរិភោគនៅទីនោះ។ បន្ទាប់មក “គាត់ក្រោកឡើងទៅតាមអេលីយ៉ា ដើម្បីបំរើលោក”(ខ.២១)។
ការថ្វាយជីវិតយើងដល់ព្រះ ដែលសក្តិសមនឹងទទួលភក្តីភាពរបស់យើង ច្រើនតែមានការលះបង់។ នៅពេលខ្លះ យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាក សម្រាប់ទំនាក់ទំនង បញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ និងរបៀបនៃការរស់នៅ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្មានការលះបង់ណាដែលធំជាង ព្រះពរដែលយើងនឹងទទួលបាន ពីការបន្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ព្រោះអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ នោះនឹងបានវិញ”(ម៉ាថាយ ១៦:២៥)។-Jennifer…
នរណាជាអ្នកជិតខាងខ្ញុំ?
ម៉ារី(Mary) មានអំណរ នៅក្នុងការប្រជុំក្រុម ក្នុងព្រះវិហាររបស់នាង នៅពាក់កណ្តាលសប្តាហ៍ ជាមួយមិត្តភក្តិមួយចំនួន ដើម្បីអធិស្ឋាន ថ្វាយបង្គំ និងពិភាក្សាអំពីសំណួរ ដែលមានក្នុងការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល កាលពីសប្តាហ៍មុន។ សប្តាហ៍នេះ ពួកគេនឹងចែកចាយ អំពីភាពខុសគ្នា រវាង “ការទៅ” ព្រះវិហារ និង “ការធ្វើជា” ពួកជំនុំ ក្នុងលោកិយដែលធ្វើទុក្ខបៀតបៀន។ នាងទន្ទឹងរង់ចាំជួបមិត្តភក្តិរបស់នាង ហើយធ្វើការពិភាក្សាគ្នាយ៉ាងរស់រវើក។
ខណៈពេលដែលនាងកំពុងរើសសោរឡាន រៀបចេញទៅក្រៅ សម្លេងកន្តឹងទ្វារផ្ទះក៏បានរោទ៍ឡើង។ អ្នកស្រីស៊ូ(Sue) ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់នាង បានមកសួរនាងថា “សូមទោស ដែលខ្ញុំមករំខានអ្នក។ តើព្រឹកនេះ អ្នកមានពេលទំនេរទេ?” ពេលដែលម៉ារីហៀបនឹងប្រាប់គាត់ថា នាងត្រូវចេញទៅក្រៅ អ្នកស្រីស៊ូក៏បានបន្តទៀតថា “ខ្ញុំបានយកឡានទៅឲ្យគេជួសជុល។ តាមធម្មតា ខ្ញុំអាចដើរ ឬជិះកង់ទៅផ្ទះក៏បាន ប៉ុន្តែ ឥឡូវ ខ្ញុំឈឺចង្កេះ មិនអាចដើរ ឬជិះកង់បានទៀតទេ”។ ម៉ារីមានការស្ទាក់ស្ទើរបន្តិច នាងក៏ឆ្លើយទាំងញញឹមថា “ចាស មិនអីទេ ខ្ញុំនឹងជួនអ្នកស្រីទៅផ្ទះ”។
ម៉ារីគ្រាន់តែឃើញអ្នកជិតខាងម្នាក់នេះ គឺមិនដែលបាននិយាយគ្នាពីមុនមកទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលនាងបើកឡានជូនគាត់ទៅផ្ទះ នាងក៏បានដឹងថា ស្វាមីរបស់គាត់មានជម្ងឺវង្វេងវង្វាន់ ហើយគាត់មានការហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការមើលថែរគាត់។ នាងក៏បានស្តាប់គាត់និយាយ ដោយការអាណិត…
ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសិរីល្អរបស់ព្រះ
លោកលី តាំង(Li Tang) ជាវិចិត្រករជនជាតិចិន នៅសតវត្សរ៍ទី១២ ដែលបានគូររូបទេសភាពដ៏រស់រវើក ដែលមានរូបមនុស្ស សត្វបក្សី និងសត្វក្របីដ៏គួរឲ្យគយគន់។ ដោយសារគាត់មានសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងការគូរវាសបានយ៉ាងល្អ នៅលើផ្ទាំងក្រណាត់សូត គេក៏បានចាត់ទុកគាត់ជាកំពូលវិចិត្រករ ផ្នែករូបទេសភាពនៃជនជាតិចិន។
អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលសិល្បៈករនៅទូទាំងពិភពលោក បានពិពណ៌នា អំពីអ្វីៗដែលពួកគេបានឃើញ នៅក្នុងស្នាព្រះហស្តបែបសិល្បៈដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ផ្ទៃមេឃសំដែងពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយលំហអាកាស ក៏បង្ហាញការដែលព្រះហស្តទ្រង់ធ្វើ”(ទំនុកដំកើង ១៩:១)។ ព្រះគម្ពីរបានចែងឲ្យយើងដឹងថា ភាពប៉ិនប្រសប់របស់មនុស្ស គឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ដែលបានបង្កើតយើងម្នាក់ៗមកឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់ ដែលជាព្រះអាទិករ(លោកុប្បត្តិ ១:២៧)។
ព្រះទ្រង់បានជ្រើសរើសសិល្បៈករ ដែលជំនាញខាងឈើ មាស ប្រាក់ លង្ហិន និងត្បូង ឲ្យបង្កើតគ្រៀងលម្អរ គ្រឿងប្រដាប់ប្រើប្រាស់ អាសនា និងគ្រឿងក្រណាត់ នៅសម័យដែលពួកអ៊ីស្រាអែលថ្វាយបង្គំទ្រង់ ក្នុងរោងឧបោសថ(និក្ខមនំ ៣១:១-១១)។ សិល្បៈករទាំងនេះបានប្រើអំណោយទានរបស់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើកិច្ចការដែលមានប្រយោជន៍ខាងវិញ្ញាណ ដែលជំរុញ និងនាំពួកសង្ឃ និងរាស្រ្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងការថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដែលបានហៅពួកគេឲ្យធ្វើជារាស្រ្តព្រះអង្គ។
ការបង្ហាញចេញនូវភាពអស្ចារ្យ តាមទម្រង់សិល្បៈផ្សេងៗ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសម្រស់នៃស្នាព្រះហស្ត និងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏ប្រោសលោះ នៃពិភពលោកដ៏អស្ចារ្យ។-Dennis Fisher
ស្ថិតនៅក្រោមការឡោមព័ទ្ធ
ក្នុងអំឡុងពេលសង្រ្គាមបូសស្នៀ(ឆ្នាំ១៩៩២ ដល់១៩៩៦) មានជនស៊ីវិល និងទាហានជាង១ម៉ឺននាក់ បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងទីក្រុងសារ៉ាជេវ៉ូ ខណៈពេលដែលមានការបាញ់កំាភ្លើង និងការបាញ់ផ្លោងសន្ធប់ ចេញពីភ្នំដែលនៅតំបន់ជិតខាង។ លោកស្ទីវិនហ្គាឡូវេយ(Steven Galloway) ក៏បាននិពន្ធសៀវភៅរឿងប្រលោមលោក ដែលមានចំណងជើងថា អ្នកលេងវីយូឡុងធំ នៃទីក្រុងសារ៉ាជេវ៉ូ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានពិពណ៌នាអំពីសង្រ្គាមនៅតំបន់នោះ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការឡោមព័ទ្ធរដ្ឋធានី ដែលមានរយៈពេលយូរបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសង្រ្គាមសម័យទំនើប។
រឿងប្រលោមលោកនេះ មានតួអង្គប្រឌិតសំខាន់ៗ បីនាក់ ដែលត្រូវសម្រេចចិត្តថា តើត្រូវគិតពីខ្លួនឯងជាទីមួយ ក្នុងការតស៊ូ ដើម្បីឲ្យរួចជីវិតក្នុងសង្រ្គាម ឬត្រូវជម្នះកាលៈទេសៈដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីគិតពីអ្នកដទៃ ក្នុងអំឡុងគ្រាដ៏វេទនា។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុល ដែលបានសរសេរសំបុត្រនៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង នៅទីក្រុងរ៉ូម ផ្ញើទៅកាន់គ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងភីលីព ដោយបង្រៀនពួកគេថា “ចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង”(ភីលីព ២:៣-៤)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកឡើង អំពីគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានផ្តោតទៅលើអ្នកដទៃ ដោយមិនគិតពីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ ដែលទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ … ទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ … នោះក៏បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាងផង”(ខ.៥-៨)។
ព្រះយេស៊ូវមិនបានស្វែងរកការអាណិតពីអ្នកដទៃទេ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់មាន ដើម្បីរំដោះយើង ឲ្យរួចពីចំណងនៃអំពើបាប។…
ក្របីចម្លងភក់
កាលពីពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ លីលៀ(Lilia) បានរៀបចំខ្លួនទៅធ្វើការ ទន្ទឹមនឹងនោះ ជេស(Jess)កូនស្រីរបស់គាត់ដែលមានអាយុ៤ឆ្នាំ ក៏រៀបចំខ្លួនធ្វើកិច្ចការរបស់នាងផងដែរ។ គ្រួសារមួយនេះបានទិញម៉ាស៊ីនអាំងនំប៉័ងស្វ័យប្រវត្តិ ដែលបង្វិលនំប៉័ងពីទម្រខាងលើ ចុះមកទម្រខាងក្រោម ធ្វើឲ្យជេសមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។ ពីបីនាទីក្រោយមក លីលៀក៏បានឃើញនំប៉័ងមួយដុំដែលមិនទាន់អំាង និងនំប៉័ងកន្លះចំណិត ដែលបានអាំងហើយ នៅលើទម្រខាងក្រោម។ ជេសក៏បាននិយាយឮៗថា “ខ្ញុំពិតជាពូកែដុតនំមែន!”
នេះមិនមែនជាការអស្ចារ្យទេ ដែលក្មេងស្រីដែលចង់ដឹងចង់ឃើញម្នាក់ អាចអាំងនំប៉័ងដោយប្រើមាស៊ីនស្វ័យប្រវត្តិ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើឲ្យនំប៉័ង៥ដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ក្លាយជាអាហារសម្រាប់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ នៅជើងភ្នំ ពួកគេក៏បានទទួលស្គាល់ការអស្ចារ្យ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នោះ ហើយចង់តាំងទ្រង់ជាស្តេច(យ៉ូហាន ៦:១-១៥)។
ជាការពិតណាស់ នគររបស់ព្រះយេស៊ូវ មិនមែនជា “នគររបស់លោកិយ”ទេ(យ៉ូហាន ១៨:៣៦) ហើយទ្រង់ក៏បានយាងចេញទៅ។ ពេលពួកបណ្តាជនរកឃើញទ្រង់ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ក៏បានបង្ហាញថា ពួកគេបានគិតខុសហើយ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អ្នករាល់គ្នារកខ្ញុំ មិនមែនដោយព្រោះបានឃើញទីសំគាល់ទេ គឺដោយព្រោះតែបានបរិភោគនំបុ័ងឆ្អែតប៉ុណ្ណោះ”(៦:២៦)។ ពួកគេច្រឡំថា ព្រះយេស៊ូវ នឹងធ្វើជាស្តេច ដែលប្រទានឲ្យពួកគេមានអាហារបរិភោគឆ្អែត និងរំដោះជនជាតិពួកគេពីការគ្រប់គ្រងរបស់បរទេស។ តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “កុំឲ្យខំប្រឹងឲ្យបានតែអាហារ ដែលតែងតែពុករលួយនោះឡើយ ចូរខំឲ្យបានអាហារ ដែលនៅស្ថិតស្ថេរ ដរាបដល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(ខ.២៧)។
ទស្សនៈបែកលោកិយធ្វើឲ្យយើងចាត់ទុកព្រះយេស៊ូវ ជាក្របីសម្រាប់ចម្លងភក់។ តាមពិត ទ្រង់ជានំប៉័ងជីវិត។-Tim…