អ្នកដែលជួយយើងយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម
ការរកឃើញថ្នាំពីនីស៊ីលីន(Penicillin) បានធ្វើឲ្យការព្យាបាលជម្ងឺមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង។ មុនឆ្នាំ ១៩៤០ ការកើតជម្ងឺឆ្លងបាក់តេរី ច្រើនតែនំាឲ្យបាត់បង់ជីវិត។ តែចាប់តាំងពីពេលដែលគេរកឃើញថ្នាំពីនីស៊ីលីនមក អ្នកជម្ងឺជាច្រើនរាប់មិនអស់ បានរួចជីវិត ដោយថ្នាំនេះបានសម្លាប់បាក់តេរីដ៏កាចសាហាវ ក្នុងខ្លួនពួកគេ។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវដែលបានរកឃើញសក្តានុពលនៃថ្នាំនេះ ហើយបានផលិត សម្រាប់ការប្រើប្រាស់ទូទំាងពិភពលោក ក៏បានទទួលពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព ក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៥។
អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍ មុនពេលគេរកឃើញថ្នាំពីនីស៊ីលីន មានអ្នកសម្លាប់មេរោគដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ដទៃទៀត ដែលកំពុងធ្វើការយ៉ាងសកម្ម ដោយសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សដោយបំផ្លាញបាក់តេរីផងដែរ។ អ្នកសម្លាប់មេរោគដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នេះ គឺជាកោសិកាឈាមស។ ព្រះទ្រង់បានប្រើពួកវាឲ្យធ្វើការយ៉ាងស្វិតស្វាញ ដើម្បីការពារយើងពីជម្ងឺទាំងឡាយ។ គ្មាននរណាដឹងថា ពួកវាបានបញ្ឈប់ការចូលលុកលុយរបស់ជម្ងឺប៉ុន្មាន ឬបានសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ទេ។ កាលពីមុន គេមានការទទួលការទទួលស្គាល់ពួកវា តែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់គ្រប់ការល្អដែលពួកវាបានធ្វើ។
យ៉ាងណាមិញ មនុស្សក៏បានប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះអម្ចាស់ ដូចនេះផងដែរ។ គេច្រើនតែស្តីបន្ទោសទ្រង់ ពេលដែលមានបញ្ហាអ្វីកើតឡើង តែគេកម្រសរសើរទ្រង់ សម្រាប់ការល្អដែលបានកើតឡើង។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ មនុស្សជាច្រើនក្រោកពីគេង ងូតទឹកស្លៀកពាក់ ធ្វើដំណើរទៅធ្វើការ ឬសាលារៀន ឬផ្សា ហើយក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយសុវត្ថិភាព។ គេមិនដឹងថា ព្រះទ្រង់បានការពារពួកគេមិនឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ប៉ុន្មានដងហើយទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលមានសោកនាដកម្មកើតឡើង យើងសួរថា “តើព្រះនៅទីណា?”
ពេលដែលខ្ញុំពិចារណា អំពីការដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះបានធ្វើ ដោយសម្ងាត់ សម្រាប់យើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ…
ការទទួលស្វាគមន៍ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ និងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩០០ ពេលនាវាទាំងឡាយចូលសំចត នៅកំពុងផែសាវ៉ាណាហ រដ្ឋចចជា គេតែងតែឃើញរូបចម្លាក់អ្នកស្រីផ្លរិន ម៉ាទូស(Florence Martus) កំពុងឈរស្វាគមន៍។ គេបានហៅរូបចម្លាក់នេះថា “នារីគ្រវីកូនកន្សែង”។ អស់រយៈពេល៤៤ឆ្នាំ រូបចម្លាក់អ្នកស្រីផ្លរិនបានទទួលស្វាគមន៍នាវាធំៗ មកពីគ្រប់ទិសទីក្នុងពិភពលោក ដោយគ្រវីកូនកន្សែងដៃនៅពេលថ្ងៃ ឬកាន់ចង្កៀងនៅពេលយប់។ សព្វថ្ងៃនេះ រូបចម្លាក់អ្នកស្រីផ្លរិន ឈរជាមួយរូបចម្លាក់សត្វឆ្កែដ៏ស្មោះត្រង់របស់គាត់ នៅសួនច្បារម៉ូរែល ក្នុងកំពង់ផែរសាវ៉ាណាហ ដោយទទួលស្វាគមន៍នាវា ដែលចូលសំចត។
ការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ គឺជាសញ្ញាបញ្ចាក់ពីការទទួលគ្នាឲ្យចូលក្នុងសហគមន៍ ឬក្រុមរបស់ខ្លួន។ ក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ១៥:៧ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យ “ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានទទួលយើងដែរ”។ត្រង់ចំនុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យប្រព្រឹត្តល្អចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងនាមជាបងប្អូន ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតក្នុងខ.៥-៦ គាត់បានប្រាប់យើង ឲ្យរស់នៅជាមួយគ្នា ដោយភាពសុខដុម។ មានន័យថា យើងត្រូវ “មានគំនិតតែ១ តាមព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យយើងព្រមព្រៀងមូលមាត់តែមួយនឹងសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា”។
ការទទួលស្វាគមន៍បងប្អូនរួមជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទ មិនគ្រាន់តែបានបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ របស់ព្រះ ដែលបានទទួលស្វាគមន៍យើង ឲ្យចូលក្នុងមហារគ្រួសាររបស់ទ្រង់។-BILL CROWDER
ខ្មាំងសត្រូវនៃការទុកចិត្ត
មេបញ្ជាការកងទ័ព តែងតែចង់មានទាហានគ្រប់ចំនួន ដើម្បីបំពេញបេសកកម្មរបស់ខ្លួន។ ពួកគេភាគច្រើនចង់មានទាហានច្រើនលើសលប់ ជាជាងមានចំនួនតិចតួចពេក ប៉ុន្តែ មនុស្សគ្រប់គ្នាមិនមែនសុទ្ធតែយល់ស្របគ្នាថា កងទ័ពត្រូវមានចំនួនប៉ុន្មាន ទើបគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។
ពេលលោកគេឌានបានជ្រើសរើសទ័ព ដែលមានគ្នា៣២០០០នាក់ ដើម្បីតតាំងនឹងពួកសាសន៍ដែលសង្កត់សង្កិនពួកអ៊ីស្រាអែល ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលទៅគាត់ថា “ចំនួនមនុស្សដែលនៅជាមួយនឹងឯង មានគ្នាច្រើនពេកណាស់ នឹងឲ្យអញប្រគល់ពួកម៉ាឌានមក ក្នុងកណ្តាប់ដៃគេ មិនបានឡើយ ក្រែងពួកអ៊ីស្រាអែលអួតខ្លួន ទាស់នឹងអញវិញ ដោយថា អញបានជួយសង្គ្រោះខ្លួនអញទេ”(ពួកចៅហ្វាយ ៧:២)។
ដូចនេះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានចាប់ផ្តើមបន្ថយចំនួនទ័ពរបស់លោកគេឌាន។ ពេលទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលភ័យខ្លាចចាកចេញពីជួរទ័ព នោះមានពួកប្រុសៗ២២០០០នាក់បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ(ខ.៣)។ ការកាត់ចំនួនជាលើកទីពីរ បានបន្ថយកងពលដែលនៅសល់១០០០០នាក់ ឲ្យធ្លាក់មកត្រឹមចំនួន៣០០នាក់វិញ ដែលក្នុងនោះព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលអំពីអ្នកទាំងនោះថា “អញនឹងជួយសង្គ្រោះឯងរាល់គ្នា ហើយប្រគល់ពួកម៉ាឌានមកក្នុងកណ្តាប់ដៃឯង ដោយសារមនុស្ស៣០០នាក់…”(ខ.៧)។ ហើយការនោះក៏បានកើតឡើងយ៉ាងដូច្នោះមែន(ខ.១៩-២៣)។
នៅក្នុងការរស់នៅដោយជំនឿ ធនធានរបស់យើងអាចក្លាយជាខ្មាំងសត្រូវនៃការទុកចិត្តព្រះ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងពឹងផ្អែកលើទ្រង់ គឺមិនមែនពឹងផ្អែកទៅលើកម្លាំងរបស់យើងទេ កម្លាំងនោះជាកម្លាំងខាងរូបកាយ ខាងហិរញ្ញវត្ថុ ឬប្រាជ្ញារបស់យើងនោះទេ។
ពេលដែលព្រះអម្ចាស់កាត់បន្ថយធនធានរបស់យើង ពីចំនួន “៣២០០០ ទៅ៣០០” ទ្រង់មិនមែនកំពុងតែដាក់ទោសយើងទេ។ ទ្រង់ធ្វើការនេះ ដើម្បីរៀបចំផ្លូវឲ្យយើងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ តាមរយៈជីវិតរបស់យើង ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ និងទុកចិត្តអំណាចចេស្តាទ្រង់។-David McCasland
ការជម្នះសេចក្តីកំហឹង
ពេលខ្ញុំកំពុងអានសារដែលគេបានផ្ញើមកទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្រាប់តែមានកំហឹងក្តៅឡើង ស្ទើរស្លឈាម។ ពេលនោះ ខ្ញុំហៀបតែនឹងបាញ់សារវាយប្រហារតបទៅវិញ តែមានសម្លេងមួយនៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ បានប្រាប់ខ្ញុំ ឲ្យសម្រួលអារម្មណ៍ ហើយរង់ចាំឆ្លើយតបទៅគេវិញ នៅថ្ងៃស្អែក។ នៅពេលព្រឹក បន្ទាប់ពីបានគេងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់កាលពីពេលយប់ បញ្ហាដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំងកាលពីថ្ងៃម្សិលមិញ ហាក់ដូចជាមិនសូវមានឥទ្ធិពលមកលើខ្ញុំទៀតទេ។ ពីដំបូងខ្ញុំបានបំប៉ោងវាឲ្យធំហួសខ្នាត ព្រោះខ្ញុំមិនចង់យកប្រយោជន៍អ្នកដទៃ ជាសំខាន់ជាងប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ហើយខ្ញុំមិនព្រមជួយអ្នកដទៃ ដោយទុកឲ្យខ្លួនឯងពិបាកឡើយ។
ខ្ញុំមានការសោកស្តាយណាស់ ដែលខ្ញុំត្រូវបានល្បួងឲ្យឆ្លើយតប ដោយកំហឹង ជាញឹកញាប់។ ប៉ុន្តែ ជានិច្ចជាកាល ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរ ដែលខ្ញុំបានយល់ច្បាស់ ដែលបានចែងថា “ចូរខឹងចុះ តែកុំឲ្យធ្វើបាបឡើយ កុំឲ្យសេចក្តីកំហឹងរបស់អ្នកនៅដរាបដល់ថ្ងៃលិចឡើយ”(អេភេសូរ ៤:២៦) ហើយ “កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង”(ភីលីព ២:៤)។
ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ដើម្បីជួយយើងក្នុងការប្រយុទ្ធនឹងអំពើបាបរបស់យើង។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុល និងសាវ័កពេត្រុសបានហៅព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះវិញ្ញាណថា “ព្រះរាជកិច្ចនៃការញែកចេញជាបរិសុទ្ធ”(២ថែស្សាឡូនិច ២:១៣ ១ពេត្រុស ១:២)។ បើគ្មានអំណាចទ្រង់ជួយទេ យើងគ្មានសង្ឃឹម ហើយក៏បរាជ័យផង តែយើងអាចមានជ័យជម្នះ ដោយពឹងអំណាចចេស្តាទ្រង់។-Poh Fang Chia
រូបភាពពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ
លោករ៉ូបឺត ហេងស៍(Robert Henkes) ជាអ្នកនិព្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រូបភាពរបស់ស្រ្តីអាមេរិកដែលល្បីឈ្មោះ ដែលក្នុងនោះគាត់បានសរសេរថា “ការផ្តិតយករូបភាពរបស់មនុស្ស មិនគ្រាន់តែជាការប្រើម៉ាស៊ីនថតរូបនរណាម្នាក់ ឲ្យតែបានរូបថត ឬគូររូបពួកគេដាក់ផ្ទាំងគំនូរប៉ុណ្ណោះឡើយ”។ ការផ្តិតយករូបភាពរបស់មនុស្ស គឺមិនគ្រាន់តែគិតអំពីរូបភាពនៅសម្បកក្រៅប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ត្រូវគិតអំពីអារម្មណ៍ ក្នុងជម្រៅនៃវិញ្ញាណរបស់មនុស្សផងដែរ។ ក្នុងការផ្តិតយករូបភាពរបស់មនុស្ស សិល្បៈករពិតប្រាកដជា ព្យាយាម “ផ្តិតយកលក្ខណៈដ៏ពិតរបស់បុគ្គលដែលគាត់បានថតរូបនោះ”។
អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលគេបានគូររូបព្រះយេស៊ូវ នៅលើផ្ទាំងគំនូរជាច្រើន។ អ្នកប្រហែលជាបានឃើញរូបគំនូររបស់ទ្រង់ នៅតាមព្រះវិហារ ឬសារៈមន្ទីរសិល្បៈ ឬប្រហែលជាមានរូបគំនូរទ្រង់ នៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកផង។ ជាការពិតណាស់ គ្មានរូបមួយណា ដែលជារូបពិតរបស់ព្រះអង្គឡើយ ព្រោះយើងមិនដែលមានរូបថតរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនដែលឃើញរូបគំនូររបស់ទ្រង់ ដែលវិចិត្រករបានគូរ ពេលបានឃើញទ្រង់ផ្ទាល់ភ្នែកឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចដឹងថា ទ្រង់មានលក្ខណៈដ៏ពិតដូចម្តេចខ្លះ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៥៣។ ការពិពណ៌នាក្នុងបទគម្ពីរនេះ បាននិយាយលម្អិតយ៉ាងច្បាស់លាស់ អំពីរូបពិតរបស់ទ្រង់ថា “ទ្រង់បានទ្រាំទ្រ រងអស់ទាំងសេចក្តីឈឺចាប់របស់យើង … ប៉ុន្តែយើងរាល់គ្នាបានរាប់ទ្រង់ទុកជាអ្នកមានទោសវិញ គឺជាអ្នកដែលព្រះបានវាយ ជាអ្នកដែលរងវេទនា តែទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ … ហើយយើងរាល់គ្នាបានប្រោសឲ្យជា ដោយសារស្នាមរំពាត់នៅអង្គទ្រង់”(ខ.៤-៥)។
បទគម្ពីរនេះជួយឲ្យយើងមើលឃើញក្តីស្រឡាញ់ ទុក្ខព្រួយ និងការឈឺចាប់ ដែលមាននៅលើព្រះភ័ក្រ្តព្រះយេស៊ូវ។ តែព្រះឱសទ្រង់មិនបានចោទប្រកាន់ ឬថ្កោលទោសយើងឡើយ។ ទ្រង់គ្មានអំពើបាបណាមួយសោះ…
កសាងជីវិតដែលសក្តិសម
ចៅៗរបស់ខ្ញុំ ចូលចិត្តលេងល្បែងសង់ផ្ទះណាស់។ក្មេងៗទាំងនោះ មានដុំជ័រជ្រុងៗតូចៗជាច្រើនពណ៌ សម្រាប់ឲ្យពួកគេសង់ប៉មបន្ទាយ យន្តហោះ ផ្ទះ ឬសាងសង់អ្វីផ្សេងទៀត តាមក្តីស្រមៃ និងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន។
បន្ទាប់ពីចៅៗរបស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមចាក់បំណែកតូចៗទាំងនោះ ចេញពីប្រអប់មកលើកម្រាលឥដ្ឋហើយ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមផ្គុំបំណែកទាំងនោះចូលគ្នា។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏យល់ថា ពួកគេមិនត្រូវការការណែនាំ នៅក្នុងការសាងសង់ទេ។ នៅទីបំផុត ការនេះក៏បាននាំឲ្យពួកគេឈានដល់ដំណាក់កាលមួយ ដែលពួកគេដឹងខ្លួនថា ការសាងសង់ទៅតាមការនឹកឃើញរបស់ខ្លួន មិននាំឲ្យមានលទ្ឋផលល្អទេ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏រុះរើបំណែកទាំងនោះចេញពីគ្នា ដើម្បីចាប់ផ្តើមសាងសង់សារជាថ្មីម្តងទៀត ប៉ុន្តែ លើកនេះ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ការធ្វើតាមការណែនាំ ពិតជាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា ចំពោះពួកគេ។
តើអ្នកចង់ឱ្យបំណែកនៃជីវិតរបស់អ្នក ត្រូវបានរុះរើចេញពីគ្នា ហើយផ្គុំចូលគ្នាឡើងវិញ តាមការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ឬ? ប្រសិនបើអ្នកមានព្រះយេស៊ូវជាជើងជញ្ជាំងរបស់អ្នក នោះចូរចាប់ផ្តើមកសាងជីវិតតាមប្លង់របស់ទ្រង់ចុះ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ត្រូវប្រយ័ត្នរៀងខ្លួន អំពីបែបណាដែលសង់”ពីលើជើងជញ្ជាំងនោះ(១កូរិនថូស ៣:១០-១១ )។ តើប្លង់នោះជាអ្វី? នៅក្នុងប្លង់នោះមានដូចជា ការគិតប្រយោជន៍គេឱ្យលើសជាងខ្លួន ដោយចិត្តសុភាព(ភីលីព ២:៣-៤) ការធ្វើទានដោយសប្បុរសនូវធនធានរបស់អ្នក ដល់អ្នកដែលគេត្រូវការ(យ៉ាកុប ២:១៤-១៧) ការឆ្លើយតបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអស់អ្នកណាដែលបានធ្វើខុសនឹងអ្នក(រ៉ូម ១២:១៤-២១)។ ចំណុចទាំងនេះ គ្រាន់តែជាបំណែកដ៏តិចតួច ក្នុងចំណោមបំណែកជាច្រើនទៀត ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកផ្គុំចូលគ្នា ដើម្បីកសាងជីវិតរបស់អ្នក…
ខ្ញុំបានមកជួយ
មានអ្នកកាសែតម្នាក់ឈ្មោះ យ៉ាកុប រីស(Jacob Riis) បានធ្វើការពិពណ៌នា អំពីភាពក្រីក្រ នៅទីក្រុងញូយ៉ក ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៩ ធ្វើឲ្យមានភាពតក់ស្លត់ ដល់សាធារណៈជនទូទៅ ដែលមិនខ្វល់ពីសង្គម។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការរស់នៅរបស់ប្រជាជនពាក់កណ្តាលទៀត ដែលក្នុងនោះ គាត់បានបង្ហាញរូបថតនៃតថភាពសង្គមនៃអ្នកក្រតោកយ៉ាក យ៉ាងច្បាស់លាស់ ដែលសាធារណៈជនមិនអាចប្រកែកបាន។ ក្នុងនាមជាកូនទីបី ក្នុងគ្រួសារក្រីក្រដែលមានកូន១៥នាក់ គាត់បានសរសេរពិពណ៌នាយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាព ព្រោះគាត់ធ្លាប់រស់នៅ ក្នុងពិភពនៃភាពទាល់ក្រអស់សង្ឃឹម។
បន្ទាប់ពីគាត់បានដាក់លក់សៀវភៅនោះ មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង គាត់ក៏បានទទួលកាតប៉ូស្ទាល់ពីយុវជនម្នាក់ដែលទើបតែចាប់ផ្តើមអាជីពជាអ្នកនយោបាយ។ នៅខ្នងកាតប៉ូស្ទាល់ យុវជននោះបានសរសេរថា “ខ្ញុំបានអានសៀវភៅរបស់លោក ហើយខ្ញុំបានមកជួយហើយ។ ពីខ្ញុំស៊ីអេដូរ រូសសេវែល(Theodore Roosevelt)”(ក្រោយមក អ្នកនយោបាយវ័យក្មេងរូបនេះ ក៏បានក្លាយជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក)។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា តាមបទគម្ពីរ យ៉ាកុប(១:១៩-២៧) អ្នកដែលមានក្តីជំនឿដ៏ពិត ឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកដទៃ។ សូមឲ្យចិត្តយើងបានផ្លាស់ប្រែ ពីភាពអសកម្ម ទៅជាសកម្ម និងពីការនិយាយតែម៉ាត់ ទៅជាការអនុវត្ត ដោយជួយអ្នកដទៃ។
ក្តីអាណិតមិនគ្រាន់តែជួយដល់អ្នកដែលមានទុកលំបាក ក្នុងជីវិតប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជួយឲ្យពួកគេបើកចិត្តទទួលព្រះបន្ទូលដ៏អស្ចារ្យ ពីព្រះសង្រ្គោះនៃយើង ដែលស្គាល់ពីតម្រូវការរបស់ពួកគេ ហើយអាចធ្វើការជាច្រើន ដើម្បីជួយពួកគេ។-Randy Kilgore
ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ
ខ្ញុំ និងកូនស្រីខ្ញុំបានចាត់ទុកនំខេកប្រោននី ជាអាហារដ៏អស្ចារ្យក្នុងចំណោមអាហារដ៏អស្ចារ្យទាំង៧ នៃពិភពអាហារឆ្ងាញ់ៗ។ ថ្ងៃមួយ ពេលយើងកំពុងលាយគ្រឿងផ្សំ ជាមួយស្ករសូកូឡា ដែលយើងចូលចិត្តប្រើធ្វើនំខេក កូនស្រីខ្ញុំក៏បានសុំឲ្យខ្ញុំ ទុកម្សៅដែលបានលាយហើយខ្លះ នៅបាតចាន បន្ទាប់ពីចាក់ចូលទៅក្នុងខ្ទះសម្រាប់ដុតនំហើយ។ នាងចង់ញាំម្សៅដែលនៅសល់នោះ។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ហើយយល់ព្រម។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនអាចប្រមូលម្សៅលាយដែលនៅសល់នោះ តែបើកូនចង់ធ្វើនំខេកប្រោនី កូនត្រូវយកវាទៅដុតសិន”។
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងធ្វើនំយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់កូនស្រីខ្ញុំថា នៅគ្រាសញ្ញាចាស់នាងរស់បានដើរប្រមូលគ្រាប់ស្រូវដែលនៅសល់ ក្នុងវាលស្រែ ដើម្បីធ្វើអាហារសម្រាប់ខ្លួនឯង និងសម្រាប់នាងណាអូមី ដែលម្តាយក្មេករបស់នាង(នាងរស់ ២:២-៣)។ ដោយសារអ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែត្រូវប្តីស្លាប់ចោល ពួកគេក៏បានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់នាងណាអូមី។ នៅទីនោះ នាងរស់ក៏បានជួបលោកបូអូស ដែលជាម្ចាស់ដីដ៏មានស្តុកស្តម្ភ។ នាងបានសុំឲ្យគាត់អនុញ្ញាតឲ្យនាង ដើររើសគួរស្រូវដែលពួកអ្នកច្រូតស្រូវជ្រុះ(ខ.៧)។ គាត់ក៏បានយល់ព្រម ហើយបង្គាប់ពួកឈ្នួលគាត់ ឲ្យទម្លាក់គួរស្រូវខ្លះឲ្យនាងរើស(ខ.១៦)។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏បានផ្គត់ផ្គង់យើង ដោយព្រះពរដ៏បរិបូរ គឺដូចដែលលោកបូអូសបានជួយនាងរស់ ឲ្យទទួលផលពីវាលស្រែរបស់គាត់ផងដែរ។ ទ្រង់មានធនធានច្រើនហូរហៀរ ហើយទ្រង់ក៏បានទម្លាក់ព្រះពរឲ្យយើងទទួល។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានឲ្យយើងមានជីវជាតិចិញ្ចឹមខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាម យ៉ាងគ្រប់គ្រាន់។ គ្រប់ទាំងអំណោយល្អៗ ដែលយើងបានទទួល សុទ្ធតែជាព្រះពររបស់ទ្រង់។-Jennifer Benson Schuldt
ភាពមិនអាចទាយស្មានបាននៃជីវិត
នៅក្នុងការប្រកួតជើងឯកកីឡាវាយកូនហ្គោលរបស់ស្រ្តី នៅសហរដ្ឋអាមេរិក កាលពីឆ្នាំ២០០៣ អ្នកស្រីហ៊ីលឡារី លូងគ៍(Hilary Lunke) មិនមែនជាកីឡាករដែលធ្លាប់មានឈ្មោះល្បីទេ តែគាត់ដណ្តើមបានពានរង្វាន់ធំបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃកីឡាវាយកូនហ្គោលរបស់ស្រ្តី។ គាត់មិនគ្រាន់តែបានវាយកូនហ្គោលបញ្ចូលរុន្ធទាំង១៨ ក្នុងការប្រកួតបើក នៅសហរដ្ឋអាមេរិកប៉ុណ្ណោះទេ តែនេះថែមទាំងជាជ័យជម្នះតែមួយគត់ ក្នុងអាជីពរបស់គាត់ជាកីឡាករវាយកូនហ្គោល។
គេមិននឹកស្មានសោះថា គាត់នឹងទទួលជ័យជម្នះយ៉ាងដូចនេះ។ ជ័យជម្នះរបស់គាត់ ជាជ័យជម្នះដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល និងបានជម្រុញចិត្តអ្នកដទៃ ដែលសបញ្ជាក់ផងដែរថា ផ្នែកដែលរំភើបរីករាយបំផុតនៅក្នុងវិស្ស័យកីឡា គឺភាពមិនអាចទាយស្មានរបស់កីឡា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពមិនអាចទាយស្មាន ដែលកើតមានក្នុងជីវិតមនុស្ស មិនតែងតែមានភាពរំភើបរីករាយយ៉ាងដូចនេះឡើយ។ យើងប្រើគំនិតយោបល ហើយប្រើយុទ្ធសាស្រ្ត។ យើងធ្វើផែនការ ធ្វើការប៉ាន់ស្មាន ហើយធ្វើការស្នើរសុំ នូវការអ្វីដែលយើងចង់ឲ្យកើតឡើង ក្នុងជីវិត តែជាញឹកញាប់ យើងគ្រាន់តែអាចទាយស្មានប៉ុណ្ណោះ។ យើងមិនដឹងថា ខ្លួននឹងទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណា នៅឆ្នាំក្រោយ ខែក្រោយ សប្តាហ៍ក្រោយ ឬថ្ងៃក្រោយឡើយ។ ដូចនេះ យើងត្រូវអធិស្ឋាន ហើយធ្វើផែនការ ហើយបន្ទាប់មក យើងត្រូវទុកចិត្តព្រះ ដែលជ្រាបទាំងស្រុង គ្មានកន្លែងចន្លោះ អំពីការអ្វីដែលយើងមិនអាចទាយស្មានបាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលសន្យាក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៤៦:១០ ដែលបានចែងថា “ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា អញជាព្រះ អញនឹងបានថ្កើងឡើង នៅកណ្តាលពួកសាសន៍ដទៃ អញនឹងបានថ្កើងឡើងនៅផែនដី”។…
ពូកែចាប់កំហុស
ពេលខ្ញុំអានកាសែត ឬទស្សនាវដ្តីម្តងៗ ខ្ញុំច្រើនតែកត់សំគាល់ឃើញ គេសរសេរខុសវេយ្យករណ៍ ឬខុសអក្ខរាវិរុទ្ធ។ ខ្ញុំមិនព្យាយាមចាប់កំហុសអ្នកសរសេរនោះទេ តែយើងងាយនឹងមើលឃើញគេសរសេរខុសជាញឹកញាប់។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតប ដោយរិះគន់ការសែត និងអ្នកដែលបោះពុម្ភផ្សាយថា “ហេតុអ្វីបានជាគេមិនប្រើកម្មវិធី ពិនិត្យអក្ខរាវិរុទ្ធ ឬជួលអ្នកពិនិត្យអក្ខរាវិរុទ្ធ?”
អ្នកប្រហែលជាមានបទពិសោធន៍ស្រដៀងនឹងខ្ញុំដែរ នៅក្នុងមុខជំនាញរបស់អ្នក។ ជាញឹកញាប់ ពេលដែលយើងកាន់តែមានការយល់ដឹង ក្នុងផ្នែកអ្វីមួយកាន់តែច្បាស់ នោះយើងហាក់ដូចជាកាន់តែងាយរកឃើញកំហុស នៅក្នុងផ្នែកនោះ។ ការនេះក៏អាចជះផលអាក្រក់មកលើទំនាក់ទំនង របស់យើងជាមួយអ្នកដទៃផងដែរ។
ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរភីលីព ១:៩ បានប្រាប់យើងឲ្យមានការឆ្លើយតបខុសពីនេះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចម្រើនកាន់តែច្រើនឡើង ដោយនូវសេចក្តីចេះដឹង និងយោបល់គ្រប់ជំពូក។ ព្រះទ្រង់មានផែនការឲ្យយើងមានក្តីស្រឡាញ់កាន់តែជ្រាលជ្រៅ ពេលយើងបានដឹង និងបានយល់កាន់តែច្រើន។ យើងមិនគួរបង្កើតឲ្យមានវិញ្ញាណដែលពូកែរិះគន់ ហើយធ្វើពុតជា មិនចាប់អារម្មណ៍ ឬមិនខ្វល់ពីអ្នកដទៃនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលយើងដឹងអំពីអ្នកដទៃកាន់តែច្រើន យើងក៏គួរតែអាណិតគេកាន់តែខ្លាំងផងដែរ។ និយាយរួម យើងត្រូវជំនួសការរិះគន់ ដោយសេចក្តីអាណិតវិញ។
ព្រះអម្ចាស់មិនបានត្រាសហៅយើង ឲ្យធ្វើជាអ្នកតាមចាប់កំហុសអ្នកដទៃឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានហៅយើងឲ្យ “ពេញជាផលនៃសេចក្តីសុចរិតដែលមកដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សំរាប់ជាសិរីល្អ ហើយជាសេចក្តីសរសើរដល់ព្រះ”(ខ.១១)។
ពេលព្រះអម្ចាស់បំពេញចិត្តយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់ យើងអាចមើលរំលងកំហុសអ្នកដទៃ បញ្ឈប់ការរិះគន់ ហើយស្រឡាញ់គេ ទោះជាយើងបានស្គាល់គេច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ!-David Mccasland