ចិត្តដែលថ្វាយដាច់ដល់ព្រះ
មានអ្នកជំនួញម្នាក់ ដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ បានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់គាត់ នៅព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានចែកចាយ ដោយគ្មានលាក់លៀម អំពីការតស៊ូរបស់គាត់ ក្នុងក្តីជំនឿ និងទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនបរិបូរ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទ្រព្យសម្បត្តិបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច!” គាត់ក៏បានដកស្រង់ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវថា “ដ្បិតដែលសត្វអូដ្ឋនឹងចូលទៅតាមប្រហោងម្ជុល នោះងាយជាជាងអ្នកមានចូលទៅក្នុងនគរព្រះទៅទៀត”(លូកា ១៨:២៥)។ គាត់ក៏បានដកស្រង់បទគម្ពីរលូកា ១៦:១៩-៣១ ដែលនិយាយអំពីបុរសអ្នកមានម្នាក់ និងលោកឡាសា និងអំពីការដែលបុរសអ្នកមាននោះ បានធ្លាក់ស្ថាននរក។ រឿងប្រៀបប្រដូច អំពី “អ្នកមានដែលល្ងង់ខ្លៅ” (លូកា ១២:១៦-២១) បានប៉ះពាល់ចិត្តគាត់យ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ អ្នកជំនួញរូបនេះបានបញ្ជាក់ថា តាមការបង្រៀនរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនបរិបូរ សុទ្ធតែ “គ្មានន័យ”(សាស្តា ២:១១a)។ គាត់ក៏បានតាំងចិត្តថា គាត់នឹងមិនបណ្តោយឲ្យទ្រព្យសម្បត្តិរារាំង ការប្តេជ្ញាចិត្តដែលគាត់មានចំពោះព្រះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ចង់បម្រើព្រះ ដោយប្រើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ ហើយជួយអ្នកដែលខ្វះខាត។
អស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះពរជាសម្ភារៈ ដល់មនុស្សមួយចំនួន។ ជាក់ស្តែងបទគម្ពីរ ២របាក្សត្រ ១៧:៥ បានចែងអំពីស្តេចយ៉ូសាផាតយ៉ាងដូចនេះថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់តាំងរាជ្យ ឲ្យមាំមួនក្នុងអំណាចយ៉ូសាផាត … ទ្រង់មានព្រះរាជ្យទ្រព្យ និងកិត្តិយសជាបរិបូរ”។ ទ្រង់មិនបានប្រែជាមានអំណួត ឬធ្វើបាបអ្នកដទៃ ដោយប្រើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទ្រង់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ “ព្រះទ័យទ្រង់បានតាំងឡើង ក្នុងអស់ទាំងផ្លូវនៃព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៦)។ ម្យ៉ាងទៀត…
ការដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទទួលកូនសៀវភៅមួយក្បាល ពីមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ ដែលមានចំណងជើងថា “ការចែកចាយរឿង អំពីទំនាក់ទំនង ដែលមានរយៈពេល៨៦ឆ្នាំ ជាមួយព្រះអម្ចាស់”។ ក្នុងកូនសៀវភៅនេះ លោកអាល អេកខេនហេល(Al Ackenheil) បានកត់សំគាល់អំពីបុគ្គលដែលជាគន្លឹះដ៏សំខាន់ និងអំពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងឡាយ ក្នុងការធ្វើដំណើរខាងសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ អស់រយៈពេលជិត៩ទសវត្សរ៍។ កាលនោះ គាត់បានទន្ទេញខគម្ពីរ ជួបប្រជុំជាមួយអ្នកដទៃ ដើម្បីអធិស្ឋាន ប្រាប់អ្នកជិតខាងគាត់ អំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលការទាំងអស់នេះហាក់ដូចជា សកម្មភាពធម្មតាទេ តែវាបានក្លាយជាចំណុចរបត់ ដែលបានផ្លាស់ប្តូរទិសដៅនៃជីវិតគាត់។ ខ្ញុំមានអំណរណាស់ ដែលបានអានអំពីរបៀបដែលព្រះហស្តព្រះបានដឹកនាំ និងលើកទឹកចិត្តលោកអាល។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៣៧:២៣ បានចែងថា “គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលតម្រូវអស់ទាំងជំហាននៃមនុស្សល្អ ហើយទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងផ្លូវដែលគេដើរដែរ”(ទំនុកដំកើង ៣៧:២៣)។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក្នុងជំពូកនេះ ក៏បានបន្តរៀបរាប់ ដោយនិយាយ អំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ នៅក្នុងការថែរក្សាអ្នក ដែលចង់ដើរជាមួយទ្រង់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះនៃគេ នោះនៅក្នុងចិត្ត ឯជំហាននៃគេ ក៏នឹងមិនភ្លាំងភ្លាត់ឡើយ”(ខ.៣១)។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែអាចកត់ត្រា អំពីការដឹកនាំរបស់ព្រះ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ដោយឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ដោយប្រើមនុស្ស ទីកន្លែង និងបទពិសោធន៍ ដែលសុទ្ធតែសំខាន់ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿ។ ការនឹកចាំ អំពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យបន្តដើរជាមួយទ្រង់…
ហ៊ាននិយាយការពារ
ពេលខ្ញុំបានឮគេនិយាយរឿងរបស់យុវជន ដែលត្រូវគេធ្វើបាប ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញថា យ៉ាងហោចណាស់ យុវជននោះមានការឈឺចាប់២កំរិត។ ការឈឺចាប់កម្រឹតទី១ ដែលច្បាស់ជាងគេ គឺបណ្តាលមកពីសណ្តាននៃចិត្តអាក្រក់ របស់អ្នកដែលធ្វើបាបគេនោះ។ ការមានទឹកចិត្តដូចនេះ គឺអាក្រក់ណាស់។ តែមានការឈឺចាប់មួយកម្រឹតទៀត ដែលជ្រៅជាងនេះ ដែលអាចធ្វើឲ្យមានរបួសផ្លូវចិត្តខ្លាំងជាង ដោយសារមនុស្សគ្រប់គ្នាមិនព្រមនិយាយស្តី ឬធ្វើអ្វី ពេលឃើញគេធ្វើបាបគាត់។
អ្នកដែលត្រូវគេធ្វើបាប មានការឈឺចាប់ ដោយអារម្មណ៍តក់ស្លត់ ពេលមិនឃើញមាននរណាម្នាក់ជួយគាត់។ ការនេះច្រើនតែបាននាំឲ្យអ្នកដែលធ្វើបាបគេ កាន់តែហ៊ានធ្វើបាបអ្នកដទៃ ហើយមានសណ្តានចិត្តអាក្រក់កាន់តែខ្លាំង។ អ្វីដែលកាន់តែអាក្រក់ជាងនេះទៀតនោះ គឺជនរងគ្រោះមានការខ្មាស់អៀន និងភាពឯកកោកាន់តែខ្លាំង។ ដូចនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវហ៊ាននិយាយការពារអ្នកដទៃ ហើយបញ្ចេញមតិប្រឆាំងនឹងការធ្វើបាបអ្នកដទៃ(សុភាសិត ៣១:៨ក)។
ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបយ៉ាងច្បាស់ ពីអារម្មណ៍ដែលត្រូវគេធ្វើបាប ហើយទុកឲ្យរងទុក្ខវេទនាគ្រប់យ៉ាងតែអង្គឯង។ គេបានចាប់ចងទ្រង់ វាយធ្វើបាប និងចម្អកឲ្យ ដោយគ្មានហេតុ(លូកា ២២:៦៣-៦៥)។ បទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ២៦:៥៦ បានចែងថា “ពួកសិស្សទំាងអស់បានរត់ចោលទ្រង់”។ លោកពេត្រុស ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមមិត្តសំឡាញ់ដែលស្និទ្ធនឹងទ្រង់ជាងគេ ថែមទាំងបានបដិសេធបីដងថា មិនស្គាល់ទ្រង់(លូកា ២២:៦១)។ អ្នកដទៃប្រហែលជាមិនយល់ពីអារម្មណ៍របស់អ្នកដែលត្រូវគេធ្វើបាបទេ តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ណាស់។
ពេលយើងឃើញអ្នកដទៃកំពុងត្រូវគេធ្វើបាប យើងអាចសូមឲ្យទ្រង់ជួយ ឲ្យយើងមានចិត្តក្លាហាន ក្នុងការនិយាយការពារពួកគេ។-Randy Kilgore
ការដាក់ទុនសម្រាប់ ពេលអនាគត
លោកចេសិន បូញ(Jason Bohn) ជានិស្សិតម្នាក់ ដែលបានវាយកូនហ្គោល ចូលរន្ធ ដោយវាយកូនហ្គោលផ្លោងពីចម្ងាយឆ្ងាយ តែមួយដងប៉ុណ្ណោះ ហើយវាក៏បានធ្លាក់និងរមៀលចូររន្ធតែម្តង។ កាលនោះ គាត់ក៏ឈ្នះបានប្រាក់ជាច្រើន ។ មនុស្សជាច្រើនបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយប្រាក់ ដែលខ្លួនរកបាន តែលោកបូញមិនមានគម្រោងដូចនេះទេ ។ គាត់ចង់ក្លាយជាកីឡាករវាយកូនហ្គោលអាជីព ដូចនេះ គាត់បានចំណាយប្រាក់នោះ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ និងសម្រាប់ការហ្វឹកហាត់ ដើម្បីឲ្យជំនាញវាយកូនហ្គោលរបស់ខ្លួន កាន់តែមានភាពល្អប្រសើរថែមទៀត ។ ប្រាក់កាសទាំងនោះ បានក្លាយជាទុន សម្រាប់អនាគតរបស់គាត់ គឺជាទុនដែលនាំមកនូវផលចំណេញជាច្រើន នៅពេលគាត់បានឈ្នះការប្រកួតដ៏ធំមួយ ។ គាត់បានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឆ្លាតវ័យ ដោយបានដាក់ទុនសម្រាប់អនាគតរបស់ខ្លួន ជាជាងចាយវាយប្រាក់នោះឲ្យអស់។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដូចនេះឯង ។ ព្រះទ្រង់បានផ្ទុកផ្តាក់នឹងយើង នូវធនធាន ដូចជា ពេលវេលា សមត្ថភាព និងឱកាសជាដើម ហើយយើងត្រូវសម្រេចចិត្តប្រើប្រាស់ធនធានទាំងនោះ ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ យើងចាំបាច់ត្រូវឆក់ឱកាសប្រើប្រាស់ធនធានទាំងនោះ ជាទុន សម្រាប់ពេលអនាគត ដ៏វែងឆ្ងាយខាងមុខ ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីការនេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:២០ ថា “ត្រូវប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ”។ ទ្រង់បានធានាថា…
ព្រះទ្រង់រង់ចាំអត់ទោសឲ្យ
មានពេលមួយ អ្នកស្រីចេន(Jen) បានអង្គុយ នៅរានហាលមុខផ្ទះគាត់ ដោយសួរខ្លួនឯងថា តើនាងគួរនិពន្ធសៀវភៅឬទេ? នាងចូលចិត្តសរសេរអត្ថបទដាក់ក្នុងគេហទំព័រប្រភេទ blog នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ហើយធ្វើជាវាគ្មិនជាសាធារណៈ តែគាត់យល់ថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់ធ្វើច្រើនជាងនេះ។ គាត់ថា គាត់បានទូលសួរព្រះថា តើទ្រង់ឲ្យនាងនិពន្ធសៀវភៅឬទេ? នាងក៏បានសន្ទនាជាមួយទ្រង់ ហើយសូមឲ្យទ្រង់ដឹកនាំនាង។
នាងក៏ចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ថា តើព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យនាងនិពន្ធសៀវភៅ អំពីការដែលប្តីរបស់នាងញៀននឹងការមើលរូបភាពអាសអាភាស និងអំពីការដែលព្រះកំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតរបស់ប្តីគាត់ និងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានគិតថា ការនិពន្ធសៀវភៅដូចនេះ អាចធ្វើឲ្យប្តីគាត់អាប់ឱនជាសាធារណៈ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានថា តើគាត់គួរតែនិពន្ធសៀវភៅនោះជាមួយស្វាមីគាត់ឬទេ? ហើយគាត់ក៏បានសួរលោកក្រេក(Craig) ដែលជាស្វាមី។ គាត់ក៏បានយល់ព្រម។
បន្ទាប់ពីស្តេចដាវីឌ បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ទ្រង់ក៏បានបើកបង្ហាញអំពើបាបទ្រង់ ជាសាធារណៈ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានរៀបរាប់អំពីអំពើបាបនោះ នៅក្នុងបទទំនុកដំកើងថា “កាលទូលបង្គំបានស្ងៀមនៅ នោះឆ្អឹងទូលបង្គំបានខ្សោះទៅ។ ទូលបង្គំបានរ៉ាប់ទទួលអំពើបាបរបស់ទូលបង្គំនៅចំពោះទ្រង់ ឥតលាក់ការទុច្ចរិតរបស់ទូលបង្គំទុកឡើយ ទូលបង្គំបាននិយាយថា ទូលបង្គំនឹងលន់តួអស់ទាំង ការរំលងរបស់ទូលបង្គំដល់ព្រះយេហូវ៉ា ឯទ្រង់ក៏បានអត់ទោសចំពោះអំពើបាបនៃទូលបង្គំទៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣,៥)។ មិនមែនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវបើកបង្ហាញអំពើបាបរបស់ខ្លួនជាសាធារណៈឡើយ ប៉ុន្តែ ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានសារភាពអំពើបាបទ្រង់ ទ្រង់ក៏បានរកឃើញសន្តិភាព នៅក្នុងចិត្ត និងការប្រោសឲ្យជា ដែលបណ្តាលចិត្តទ្រង់ឲ្យសរសើរដំកើង និងថ្វាយបង្គំព្រះ។
លោកក្រេក និងអ្នកស្រីចេនបានមានប្រសាសន៍ថា ពេលដែលពួកគេនិពន្ធសៀវភៅនោះជាមួយគ្នា អំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួនដ៏ស៊ីជម្រៅ…
អង្គុយនៅក្បែរ
មានពេលមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ កំពុងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកជាច្រើន ក្នុងជីវិត និងគ្រួសារគាត់។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវនិយាយ ឬធ្វើអ្វីឡើយ។ គាត់ក៏បានមើលមុខខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យគ្រាន់តែអង្គុយនៅក្បែរគាត់បានហើយ។ ខ្ញុំក៏បាននៅក្បែរគាត់ ហើយក្រោយមក យើងក៏បានចាប់ផ្តើមជជែកគ្នា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
ជារឿយៗ ពេលដែលអ្នកដទៃកំពុងសោកសង្រេង យើងមិនដឹងថា ត្រូវឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេចទេ ហើយពេលខ្លះ ការនិយាយស្តីទៅកាន់ពួកគេ អាចធ្វើឲ្យពួកគេមានទុក្ខកាន់តែខ្លាំង។ ការបម្រើអ្នកដទៃតម្រូវឲ្យយើងយល់ចិត្តពួកគេ ដោយដឹងថា ពួកគេត្រូវការអ្វី។
ជាញឹកញាប់ យើងអាចជួយពួកគេ ដោយបំពេញតម្រូវការជាក់ស្តែងរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ការអង្គុយនៅក្បែរ ស្តាប់ពួកគេនិយាយ អាចស្ថិតក្នុងចំណោមដំណោះស្រាយដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកគេ។ ព្រះទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង ពេលយើងស្រែកអំពាវនាវរកទ្រង់។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានពោលឡើងថា “ឯមនុស្សសុចរិត គេអំពាវនាវ ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទទួលស្តាប់ ទ្រង់ក៏ប្រោសគេឲ្យរួចពីគ្រប់សេចក្តីលំបាករបស់គេ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជិតបង្កើយនឹងអស់អ្នក ដែលមានចិត្តសង្រេង ហើយទ្រង់ជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នក ដែលមានវិញ្ញាណទន់ទាប”(ទំនុកដំកើង ៣៤:១៧-១៨)។
យើងអាចជួយអ្នកដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ ដោយយល់ចិត្ត ហើយបង្ហាញក្តីអាណិតចំពោះពួកគេ។ យើងអាចអង្គុយនៅក្បែរពួកគេ ដូចដែលព្រះគង់នៅជាមួយយើងដែរ។ ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងប្រទានឲ្យយើងមានពាក្យសម្រាប់និយាយទៅកាន់ពួកគេ បើសិនជាចាំបាច់។-Keila Ochoa
ការបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់
ដោយសារលោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C.S. Lewis) ធ្លាប់បានបម្រើក្នុងជួរទ័ព កាលពីសម័យសង្រ្គាមលោកទី១ នោះគាត់ក៏បានដឹងអំពីភាពតប់ប្រម៉ល់ នៃការងារជាទាហាន។ ក្នុងការថ្លែងសន្ទរកថាជាសាធារណៈ ក្នុងអំឡុងពេលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ គាត់បានពិពណ៌នាយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ អំពីទុក្ខលំបាក ដែលទាហានទាំងឡាយត្រូវជួបប្រទះ យ៉ាងដូចនេះថា “ការភ័យខ្លាច ដែលយើងមានចំពោះទុក្ខលំបាកគ្រប់យ៉ាង គឺប្រៀបបាននឹងទុក្ខលំបាកបានប្រមូលផ្តុំ នៅក្នុងជីវិតរបស់ទាហាន ដែលកំពុងបម្រើយ៉ាងសកម្ម នៅសមរភូមិ។ ជម្ងឺជាទុក្ខលំបាកដែលបានធ្វើឲ្យយើងខ្លាចការឈឺចាប់ និងសេចក្តីស្លាប់។ ភាពក្រីក្រីបានធ្វើឲ្យយើងខ្លាចការខ្វះខាត ភាពរងារ ភាពក្តៅហួតហែង និងការស្រេកឃ្លាន”។ ភាពជាទាសករ បានធ្វើឲ្យយើងខ្លាចការនឿយហត់ ភាពអន់ថោក ភាពអយុត្តិធម៌ និងការគៀបសង្កត់។ ការនិរទេសបានកាត់ផ្តាច់អ្នក ចេញពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់”។
សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នាអំពីជីវិតរបស់ទាហាន ដែលត្រូវឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកជាច្រើន ជាការប្រៀបប្រដូចទៅនឹងគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលអាចជួបទុក្ខលំបាក ក្នុងការបម្រើព្រះគ្រីស្ទ។ សាវ័កប៉ុលបានអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ដើម្បីដំណឹងល្អ រហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យមានការអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកផងដែរ គឺដូចដែលគាត់បានផ្តាំលោកធីម៉ូថេថា “ចូរឲ្យអ្នកទ្រាំទ្រទុក្ខលំបាក ដូចជាទាហានយ៉ាងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទចុះ”(២ធីម៉ូថេ ២:៣)។
ការបម្រើព្រះគ្រីស្ទ តម្រូវឲ្យយើងមានចិត្តអំណត់។ យើងអាចជួបឧបស័គ្គដូចជា បញ្ហាសុខភាព ឬទំនាក់ទំនង ឬមួយជួបស្ថានភាពដែលពិបាកៗជាដើម។ តែក្នុងនាមជាទាហានដ៏ល្អ យើងត្រូវមមុលទៅមុខ ដោយពឹងផ្អែកលើកម្លាំងរបស់ព្រះ ព្រោះយើងបម្រើស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច និងព្រះអម្ចាស់លើអស់ទាំងព្រះអម្ចាស់ ដែលបានលះបង់ព្រះជន្មដើម្បីយើងរាល់គ្នា!-Dennis Fisher
ការសរសើរព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់
កាលពីឆ្នាំ២០០៥ ពេលដែលអ្នកស្រីរ៉ូសា ផាកស៍(Rosa Parks) ដែលជាវីរនារីទាមទារសិទ្ធិពលរដ្ឋនៃសហរដ្ឋអាមេរិក បានទទួលមរណៈភាព អ្នកស្រីអូប្រាហ វីនហ្វ្រេយ(Oprah Winfrey) បានរាប់ថា ខ្លួនគាត់មានអភ័យឯកសិទ្ធិណាស់ ដែលបានពោលសរសើរអ្នកស្រីរ៉ូសា ក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់។ អ្នកស្រីអូប្រាហ បានមានប្រសាសន៍អំពីស្រ្តីគំរូម្នាក់នេះ ដែលមិនព្រមងើបចេញពីកៅអីអង្គុយក្នុងឡានក្រុង ដែលគេទុកសម្រាប់ឲ្យបុរសស្បែកសរអង្គុយ នៅឆ្នាំ១៩៥៥។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានគិតអំពីការដែលគាត់មិនព្រមងើបចេញពីកៅអី ដែលគេទុកសម្រាប់តែជនជាតិស្បែកសរអង្គុយ ដោយគាត់ដឹងថា បរិយ៉ាកាសសង្គមនៅសម័យនោះ មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច ហើយមានអ្វីខ្លះអាចកើតឡើងចំពោះគាត់។ គាត់បានធ្វើការនេះ ដោយមិនខ្វល់ពីខ្លួនឯង ហើយក៏បានធ្វើឲ្យការរស់នៅមានភាពល្អប្រសើរឡើងសម្រាប់យើងរាល់គ្នា”។
ជាញឹកញាប់ យើងអាចនិយាយសរសើរអ្នកដទៃ នៅពិធីបុណ្យសពរបស់ពួកគេ តែយើងក៏អាចនិយាយសរសើរអ្នកដទៃ នៅកន្លែងផ្សេងទៀតផងដែរ។ ក្នុងបន្ទាត់ដំបូងនៃបទគម្ពីរអេភេសូរ សាវ័កប៉ុលបានពោលសរសើរព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ថា “សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា”។ គាត់បានប្រើពាក្យ “សូមសរសើរ” ដោយអញ្ជើញពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ ឲ្យចូលរួមជាមួយគាត់ នៅក្នុងការសរសើរដំកើងព្រះ សម្រាប់ព្រះពរខាងវិញ្ញាណគ្រប់ប្រភេទ ដែលមានដូចជា : ព្រះបានជ្រើសរើស ហើយទទួលចិញ្ចឹមពួកគេ, ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសលោះ អត់ទោស ហើយក៏បានបើកបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់អាថ៌កំបាំងនៃដំណឹងល្អ ហើយព្រះវិញ្ញាណក៏បានធានា និងដៅចំណាំពួកគេ។ សេចក្តីសង្រ្គោះដ៏អស្ចារ្យនេះ គឺជាព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះ និងព្រះគុណរបស់ទ្រង់។
ចូរយើងបន្តផ្តោតគំនិតយើង ទៅលើព្រះពររបស់ព្រះ ដែលមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ…
តាមរបៀបរបស់ខ្ញុំ
មានក្មេងតូចពីរនាក់ កំពុងលេងល្បែងដ៏ស្មុគ្រស្មាញមួយ ដោយប្រើចង្កឹះ និងខ្សែ។ បន្ទាប់ពីលេងបានពីរបីនាទី ក្មេងប្រុសដែលមានអាយុច្រើនជាងគេ ក៏បានងាកមកមិត្តភក្តិដែលលេងជាមួយនោះ ហើយនិយាយដោយអំណួតថា “ឯងធ្វើមិនត្រូវទេ។ នេះជាល្បែងរបស់ខ្ញុំ ហើយយើងត្រូវលេងតាមរបៀបខ្ញុំ។ ឯងមិនអាចលេងទៀតទេ!” រឿងនេះបានបង្ហាញថា មនុស្សយើងចង់ឲ្យគេធ្វើអ្វីតាមចិត្តខ្លួន តាំងពីនៅតូច។
លោកណាម៉ាន់ជាមនុស្សដែលធ្លាប់តែឲ្យគេ ធ្វើអ្វីៗតាមចិត្តខ្លួន។ គាត់ជាមេទ័ពរបស់ស្តេចនៃនគរស៊ីរី។ តែលោកណាម៉ាន់ មានជម្ងឺមួយដែលមិនអាចព្យាបាលជា។ មានក្មេងស្រីម្នាក់ជាអ្នកបម្រើរបស់ភរិយាគាត់ ដែលជាឈ្លើយសឹក ដែលគេបាននាំមកពីនគរអ៊ីស្រាអែល។ មានពេលមួយនាងបានសុំឲ្យគាត់ទៅស្វែងរកការប្រោសឲ្យជា ពីលោកអេលីសេ ដែលជាហោរារបស់ព្រះ។ លោកណាម៉ាន់មានចិត្តអន្ទះសារចង់ទទួលការប្រោសឲ្យជាភ្លាមៗ តែគាត់ចង់ឲ្យលោកហោរាធ្វើដំណើរមករកគាត់។ គាត់ចង់ឲ្យគេប្រព្រឹត្តចំពោះគាត់ ដោយមានរបៀបរបបធំដុំ និងមានការគោរព។ ដូចនេះ ពេលលោកអេលីសេប្រាប់គាត់ឲ្យចុះទៅងូតទឹកទន្លេយ័រដាន់ប្រាំពីរដង គាត់ក៏មានការខឹងសម្បារ! គាត់មិនព្រមធ្វើតាមឡើយ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:១០-១២)។ ដូចនេះ ទាល់តែគាត់បានបន្ទាបខ្លួន ហើយធ្វើតាមរបៀបរបស់ព្រះ ទើបគាត់បានជាពីជម្ងឺឃ្លង់(ខ.១៣-១៤)។
យើងប្រហែលជាធ្លាប់ទូលព្រះថា “ទូលបង្គំនឹងធ្វើ តាមរបៀបរបស់ទូលបង្គំ”។ ប៉ុន្តែ របៀបរបស់ទ្រង់ជារបៀបដែលល្អបំផុតជានិច្ច។ ដូចនេះ ចូរយើងសូមឲ្យព្រះប្រទានឲ្យយើងមានចិត្តបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីនឹងស្ម័គ្រចិត្តជ្រើសរើសផ្លូវរបស់ទ្រង់ ជាជាងដើរតាមផ្លូវរបស់យើង។-Marion Stroud
ទឹកភ្នែកនៃក្តីអាណិត
ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយជាមួយក្មេងជំទង់៤នាក់ និងបុរសអនាថា ដែលមានអាយុប្រហែល២០ឆ្នំា នៅកន្លែងចែកអាហារដល់អ្នកក្រ នៅរដ្ឋអាឡាស្កា ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ដោយបានឃើញក្មេងជំទង់ទាំងនោះមានចិត្តអាណិតចំពោះបុរសអនាថានោះ។ ពួកគេបានស្តាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ពេលគាត់និយាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានផ្សាយដំណឹងល្អដល់គាត់ ដោយចិត្តសុភាព ដោយផ្តល់ឲ្យគាត់នូវក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ពេលនោះ បុរសនោះមិនចង់ស្តាប់ដំណឹងល្អទេ។
ពេលយើងកំពុងចាកចេញទៅ ក្នុងចំណោមក្មេងស្រីជំទង់ទាំងនោះ មានក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ហ្គ្រេស(Grace) បានបង្ហាញអារម្មណ៍ តាមរយៈទឹកភ្នែករបស់នាង ឲ្យគេដឹងថា នាងមិនចង់ឲ្យបុរសនោះ ស្លាប់ទៅដោយមិនបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវទេ។ នាងក៏បានទួញយំចេញពីចិត្ត សម្រាប់បុរសម្នាក់នេះ ដែលកំពុងតែបដិសេធន៍សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះសង្រ្គោះ នៅពេលនោះ។
ទឹកភ្នែករបស់ក្មេងជំទង់ម្នាក់នេះ បានរំឭកខ្ញុំអំពីសាវ័កប៉ុល ដែលបានបម្រើព្រះអម្ចាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ហើយមានទុក្ខសោកនៅក្នុងចិត្ត ចំពោះជនរួមជាតិរបស់គាត់ ព្រោះគាត់ចង់ឲ្យពួកគេទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ៩:១-៥)។ សេចក្តីអាណិតរបស់សាវ័កប៉ុល និងការដែលគាត់ខ្វល់ពីអ្នកដទៃ ប្រាកដជាបាននាំឲ្យគាត់ស្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើនដង។
បើយើងមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយចំពោះអ្នកដទៃ ដែលមិនទាន់បានទទួលអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ យើងនឹងស្វែងរកវិធីចែកចាយអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះដល់ពួកគេមិនខាន។ ចូរយើងប្រើជំនឿ និងក្តីអាណិតរបស់យើង ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅផ្សាយដល់អ្នកដែលត្រូវការព្រះសង្រ្គោះ។-Dave Branon