កិច្ចការទីមួយដែលត្រូវធ្វើ

ពេលដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំប្រញាប់ទៅមន្ទីរពេទ្យ ដើម្បីទទួលការវះកាត់បន្ទាន់ ខ្ញុំក៏បានទូរស័ព្ទក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ និងប្តីរបស់នាង ក៏បានទៅមន្ទីរពេទ្យជាមួយខ្ញុំ ហើយយើងក៏បានអធិស្ឋាន ពេលយើងកំពុងរង់ចាំគាត់ នៅក្រៅបន្ទប់វះកាត់។ ពេលប្អូនស្រីរបស់ស្វាមីខ្ញុំបានឮសម្លេងដ៏ថប់បារម្ភរបស់ខ្ញុំ នៅតាមទូរស័ព្ទ ភ្លាមនោះ នាងក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា “បងស៊ីនឌី សូមបងអធិស្ឋានជាមួយខ្ញុំសិន”។ ពេលគ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ និងភរិយារបស់គាត់បានមកដល់ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យយើង(យ៉ាកុប ៥:១៣-១៦)។

លោកអូសវ៉ល ឆេមបឺ(Oswald Chambers) បានសរសេរក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា “យើងច្រើនតែប្រើការអធិស្ឋាន ជាជម្រើសចុងក្រោយ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងយកការអធិស្ឋាន ជាខ្សែការពារទីមួយ។ យើងអធិស្ឋាន ពេលដែលយើងមិនដឹងថា ត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាយ៉ាងដូចម្តេច  ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងអធិស្ឋានមុនពេលយើងធ្វើអ្វីមួយ”។

ការអធិស្ឋាន គឺជាការសន្ទនាជាមួយព្រះ ដែលយើងទូលថ្វាយព្រះអង្គ ដោយចិត្តដែលរំពឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងស្តាប់ឮយើងឆ្លើយតប។ យើងមិនត្រូវយកការអធិស្ឋាន ជាជម្រើសចុងក្រោយឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ ដោយការអធិស្ឋាន(ភីលីព ៤:៦)។ ព្រះអង្គក៏បានសន្យាផងដែរថា ពេលដែលមានមនុស្ស ២ឬ៣អ្នក ប្រជុំជាមួយគ្នា ដោយនូវព្រះនាមព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គក៏នៅកណ្តាលចំណោមអ្នកទាំងនោះដែរ”(ម៉ាថាយ ១៨:២០)។

សម្រាប់អ្នកដែលបានពិសោធនឹងអំណាចនៃព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា ពួកគេច្រើនតែងាយនឹងស្រែកអំពាវរកព្រះអង្គ ពេលពួកគេមានបញ្ហា។ លោកអេនឌ្រូ មួររេយ(Andrew Murray) ដែលជាគ្រូគង្វាលនៅសតវត្សរ៍ទី១៩ បានមានប្រសាសន៍ថា “ការអធិស្ឋានជាការបើកផ្លូវ…

ដែនកោះដ៏តូច

ប្រទេសសឹង្ហបូរី ជាដែនកោះដ៏តូចមួយ។ សណ្ឋានដីប្រទេសនេះតូចណាស់ បានជាគេស្ទើរតែមិនអាចមើលប្រទេសនេះឃើញ ក្នុងផែនទីពិភពលោក។ ដោយសារប្រទេសនេះមានដង់ស៊ីតេប្រជាជនខ្ពស់ នោះប្រជាជនដែលរស់នៅកកកុញ ចាំបាច់ត្រូវចេះគិតដល់អ្នកដទៃ។ ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ បុរសម្នាក់មានគូដណ្តឹង ដែលរៀបនឹងធ្វើដំណើរមកលេងប្រទេសសាំងហ្កាពួរជាលើកដំបូង។ គាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់នាងថា “ទីកន្លែងនៅប្រទេសសឹង្ហបូរីមានលក្ខណៈចង្អៀតណាស់។ ដូច្នេះ … ពេលអូនមកលេង សូមអូនគិតអំពីមនុស្សដែលនៅក្បែរអូនជានិច្ច។ អូនគួរចៀសផ្លូវឲ្យគេដើរ។ គន្លឹះសំខាន់នោះ គឺការចេះគិតដល់អ្នកដទៃ”។

យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកទីតុស ដែលជាគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងថា “ចូររំឭកគេ ឲ្យ … ស្តាប់បង្គាប់ ហើយប្រុងប្រៀបធ្វើគ្រប់ទាំងការល្អ មិនត្រូវនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកណា ឬឈ្លោះប្រកែកឡើយ ត្រូវមានចិត្តស្លូតបូត ទាំងសំដែងសេចក្តីសុភាពគ្រប់យ៉ាង ដល់មនុស្សទាំងអស់ផង”(ទីតុស ៣:១-២)។ មានពាក្យមួយពោលថា “ទីបន្ទាល់នៃជីវិតយើង គឺប្រៀបដូចជាព្រះគម្ពីរសម្រាប់ឲ្យគេមើល”។ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវរស់នៅ ដោយទីបន្ទាល់ល្អ  ដែលធ្វើឲ្យលោកិយមើលឃើញថា  យើងមានជីវិតខុសប្លែកពីគេ។ បើសិនជាយើងជាមនុស្សឆេវឆាវ អាត្មានិយម ហើយគ្មានការគួរសម តើអ្នកដទៃនឹងគិតយ៉ាងណា អំពីព្រះគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អដែលយើងបានផ្សាយដល់គេ?

ការចេះគិតដល់អ្នកដទៃ ជាបាវចនាដ៏ល្អមួយ ដែលយើងត្រូវមានក្នុងការរស់នៅ ហើយជាអ្វីដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់។ កាលណាយើងចេះគិតដល់អ្នកដទៃ នោះយើងបានយកគំរូតាមព្រះគ្រីស្ទ ហើយបង្ហាញដល់លោកិយថា ព្រះយេស៊ូវបានសង្រ្គោះ និងធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ។-Poh Fang Chia

សម្អាតទូខោអាវ

រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនៅចាំពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំ ប្រាប់ឲ្យខ្ញុំទៅសម្អាតបន្ទប់គេង។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានទៅបន្ទប់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីចាប់ផ្តើមការបោសសម្អាត តាមតួនាទីរបស់ខ្ញុំ តែពេលខ្ញុំកំពុងរៀបចំបន្ទប់   ខ្ញុំស្រាប់តែចង់អានសៀវភៅរឿងកុមារ  ដែលខ្ញុំត្រូវរៀបតាមធ្នើសៀវភៅឲ្យមានរបៀប។ មិនយូរប៉ុន្មាន ការអានសៀវភៅរឿងកុមារក៏ត្រូវបានរំខាន ដោយសារម្តាយខ្ញុំប្រាប់ថា ៥នាទីទៀត គាត់នឹងឡើងមកមើលបន្ទប់ខ្ញុំ។ ដោយសារខ្ញុំមិនអាចសម្អាតបន្ទប់ឲ្យបានរៀបរយ នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានលាក់របស់របរ ដែលខ្ញុំរៀបមិនទាន់ នៅក្នុងទូខោអាវ រួចរៀបគ្រែគេងឲ្យស្អាត ហើយរង់ចាំគាត់ចូលក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ ដោយសង្ឃឹមថា គាត់នឹងមិនបើកទូខោអាវខ្ញុំមើលទេ។

ការនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីការអ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនបានធ្វើ ក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ យើងសម្អាតផ្នែកខាងក្រៅនៃជីវិតរបស់យើង ដោយសង្ឃឹមថា គ្មាននរណាបើកមើល “ទូខោអាវ”(ខាងវិញ្ញាណ) ដែលយើងបានលាក់ទុកនូវអំពើបាប ដោយលើកហេតុផល និងយកលេស ហើយបន្ទោសអ្នកដទៃ សម្រាប់កំហុសរបស់យើង។

បញ្ហាស្ថិតនៅត្រង់ថា ពេលដែលយើងល្អតែសម្បកក្រៅ យើងនៅតែអាចដឹងច្បាស់ អំពីភាពរញេរញ៉ៃ នៅខាងក្នុងវិញ្ញាណយើង។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចុះចូលនឹងព្រះ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គពិនិត្យមើល  ហើយសម្អាតយើងឲ្យស្អាត គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង សូមល្បងលឲ្យបានជ្រាបអស់ទាំងគំនិតនៃទូលបង្គំចុះ។ សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ  ហើយនាំទូលបង្គំតាមផ្លូវដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។  ចូរយើងអញ្ជើញព្រះអង្គឲ្យ ចូលពិនិត្យ ហើយសម្អាតជីវិតយើង ឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ។-Joe Stowell

ព្រះទ្រង់ជ្រាប

ស្វាមីខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្តិម្នាក់ ដែលកំពុងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជម្ងឺបាត់ការចងចាំ។ ពេលគិលានុបដ្ឋាយិកាចូលមកពិនិត្យសុខភាពគាត់ គាត់ក៏បានលើកដៃជាសញ្ញា ឲ្យនាងផ្អាក់ការពិនិត្យសុខភាពគាត់បន្តិចសិន។ គាត់ក៏ប្រាប់នាងថា គាត់ចង់ណែនាំនាងឲ្យស្គាល់មិត្តល្អបំផុតរបស់គាត់ គឺអ្នកដែលបានស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំង។

ដោយសារនៅទីនោះ មិនឃើញមានអ្នកផ្សេងទៀត  គិលានុបដ្ឋាយិការូបនោះ គិតថា គាត់កំពុងរវើរវាយហើយ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក នាងក៏បានដឹងថា  គាត់កំពុងនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវទេ។ នាងមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង តែនាងត្រូវប្រញាប់ទៅមើលថែរអ្នកជម្ងឺដទៃទៀត។ តែពេលនាងត្រឡប់មកវិញ ភាពងងឹតនៃការបាត់ការចងចាំក៏បានចូលមករកគាត់ម្តងទៀត បានជាគាត់មានការវង្វេងវង្វាន់សារជាថ្មី។

ទោះបីជាបុរសម្នាក់នេះ បានធ្លាក់ចូលក្នុងភាពងងឹតនៃជម្ងឺបាត់ការចងចាំក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ជាមិត្តសំឡាញ់ដ៏ល្អបំផុតរបស់គាត់។  ព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងជម្រៅដ៏ជ្រៅបំផុត នៃវិញ្ញាណរបស់យើង។  ព្រះអង្គអាចចាក់ទំលុះចិត្តដែលងងឹតបំផុត ហើយផ្តល់ការធានាថា ព្រះអង្គនៅតែមើលថែរយើង ដោយសុភាព និងដោយក្តីស្រឡាញ់។  ជាការពិតណាស់  ភាពងងឹតមិនអាចលាក់ខ្លួន ពីព្រះអង្គបានឡើយ(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១២)។

យើងមិនដឹងថា អនាគតយើង និងអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់យើង នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ យើងក៏អាចធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតនៃជម្ងឺផ្លូវចិត្ត ជម្ងឺវង្វេងវង្វាន់ ឬបាត់ការចងចាំ នៅពេលដែលយើងមានវ័យចាស់។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាយើងមានបញ្ហានោះក៏ដោយ ក៏ព្រះហស្តព្រះអម្ចាស់ នៅតែដឹកនាំយើង  ហើយព្រះហស្តស្តាំព្រះអង្គ  នៅតែកាន់យើងជាប់(ខ.១០)។  យើងមិនអាចគេចចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការមើលថែររបស់ព្រះអង្គបានឡើយ។-David Roper

ការសរសើរ ដែលមិនសមនឹងទទួល

មុនពេលខ្ញុំមានលុយល្មមនឹងទិញឡដុតនំ ដែលចេះសម្អាតខ្លួនឯងដោយស្វ័យប្រវត្តិ ខ្ញុំក៏បានសម្អាតឡដុតនំរបស់ខ្ញុំ ដោយខ្លួនឯង។ ភ្ញៀវដែលមកញាំបាយនៅផ្ទះខ្ញុំ ក៏បានពោលពាក្យសរសើរថា ខ្ញុំសម្អាតឡដុតនំបានស្អាតណាស់ មើលទៅដូចរបស់ថ្មីអញ្ចឹង។ ខ្ញុំព្រមទទួលការសរសើរនោះ ទោះបីជាខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនសមនឹងទទួលក៏ដោយ។ ឡដុតនំរបស់ខ្ញុំជ្រះស្អាត មិនមែនដោយសារខ្ញុំឧស្សាហ៍សម្អាតវានោះទេ តាមពិតគឺមកពីខ្ញុំមិនសូវប្រើវា។

ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលខ្ញុំបានទទួលការសរសើរ សម្រាប់ភាព “ស្អាតស្អំ” ក្នុងការរស់នៅរបស់ខ្ញុំ ដែលការសរសើរនោះ ខ្ញុំមិនសមនឹងទទួលសោះ? គេងាយនឹងពោលពាក្យសរសើរមនុស្ស សម្រាប់អាកប្បកិរិយ៉ាល្អ ដែលមិនបង្កររឿង ឬធ្វើឲ្យអ្នកដទៃមិនសប្បាយចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា យើងត្រូវស្រឡាញ់អ្នកដែលមិនចុះសម្រុងនឹងយើង អ្នកដែលមានទស្សនៈខុសពីយើង ឬអ្នកដែលមិនចូលចិត្តយើងទាល់តែសោះ។  សេចក្តីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យយើង   ចូលទៅក្នុងស្ថានភាពដ៏ច្របូកច្របល់នៃជីវិតរបស់អ្នកដទៃ ដើម្បីជួយពួកគេ។  ព្រះយេស៊ូវបានមានបញ្ហាជាមួយពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាជាញឹកញាប់ ដោយសារពួកគេគិតតែពីរក្សាកិត្តយសរបស់ខ្លួន ឲ្យនៅតែស្អាតបាត ជាជាងគិតអំពីស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណ របស់អ្នកដែលពួកគេត្រូវមើលថែរ។ ពួកគេបានចាត់ទុកព្រះយេស៊ូវ និងពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ  ជាមនុស្សមិនស្អាត  ដោយសារព្រះអង្គអង្គុយជាមួយមនុស្សមានបាប ដែលតាមពិតព្រះអង្គ និងពួកសិស្សកំពុងព្យាយាមជួយសង្រ្គោះពួកអ្នកទាំងនោះ ឲ្យរួចពីផ្លូវនៃជីវិតដ៏ហិនវិនាស(លូកា ៥:៣០-៣១)។

សិស្សដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវហ៊ានប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់កិត្តិយស ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ ឲ្យរួចពីចំណងនៃអំពើបាប។-Julie Ackerman Link

សង្រ្គាមពាក្យសម្តី

នៅថ្ងៃទី២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩១៤ ប្រទេសអូទ្រីស-ហុងគ្រី បានប្រកាសសង្រ្គាមនឹងប្រទេសសឺបៀ ជាការឆ្លើយតប ចំពោះការធ្វើឃាតព្រះអង្គម្ចាស់ ហ្វ្រង់ស៊ីស ហ្វឺឌីណង់(Francis Ferdinand) និងព្រះនាមសូភី មហេសីរបស់ទ្រង់។ ក្នុងរយៈពេលតែ៩០ថ្ងៃសោះ ប្រទេសដទៃទៀតនៅអឺរ៉ុប ក៏បានចូលដៃជាមួយប្រទេសទាំងពីរ ក្នុងនាមជាសម្ព័ន្ធមិត្ត និងដើម្បីបំពេញបំណងរបស់ខ្លួន។ ហេតុការណ៍ដ៏តូចនេះបានរីករាលដាល ទៅជាសង្រ្គាមលោកលើកទី១ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមជម្លោះយោធា ដែលមានវិនាសកម្មបំផុត ក្នុងសម័យទំនើប។

សោកនាដកម្មសង្រ្គាម គឺមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរណាស់ តែទំនាក់ទំនង និងគ្រួសាររបស់យើងក៏អាចចាប់ផ្តើមមានភាពប្រះស្រាំ ដោយសារតែពាក្យសម្តីសំអប់តែពីរបីម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “មើលចុះ ភ្លើងតែបន្តិចទេ អាចនឹងឆេះព្រៃធំៗ ទៅបាន”(យ៉ាកុប ៣:៥)។ គន្លឹះដើម្បីជៀសវាងជម្លោះពាក្យសម្តី គឺមានក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ដែលបានចែងថា “ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្តីក្រោធទៅ តែពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីកំហឹង”(១៥:១)។

ពាក្យសម្តីដ៏ខ្លី អាចបណ្តាលឲ្យមានជម្លោះដ៏ធំ។ ពេលយើងសម្រេចចិត្តថា មិនតបតដោយពាក្យសម្តី ដោយយល់ដល់ព្រះគុណព្រះ នោះយើងបានថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះយេស៊ូវ ដ៏ជាព្រះសង្រ្គោះនៃយើង។ ពេលដែលគេវាយធ្វើបាប និងជេរប្រមាថ គឺព្រះអង្គបានសម្រេចបទទំនាយដែលលោកអេសាយបានថ្លែងថា “ទ្រង់ត្រូវគេសង្កត់សង្កិន ហើយធ្វើទុក្ខ តែទ្រង់មិនបានហើបព្រះឱស្ឋសោះ”(អេសាយ ៥៣:៧)។

បទគម្ពីរសុភាសិតនេះបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យនិយាយការពិត ហើយស្វែងរកសន្តិភាព តាមរយៈពាក្យសម្តីរបស់យើង។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ឯអណ្តាតដ៏លំហើយ…

គ្រឹះដែលត្រឹមត្រូវ

មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឲ្យគេជួសជុលផ្ទះចាស់មួយខ្នង ដែលខ្ញុំបានទទួលជាកេរមរតក។ ជាងសំណង់បានប្រាប់ដំណឹងអាក្រក់ថា ពេលដែលគ្នាគាត់ចាប់ផ្តើមកែបន្ទប់ដាក់ឡានមួយចំហៀង ធ្វើជាការិយាល័យឲ្យខ្ញុំ ពួកគាត់បានរកឃើញថា ជញ្ញាំងរបស់បន្ទប់នោះ ស្ទើរតែគ្មានគ្រឹះនៅពីក្រោម។ ពួកគាត់ត្រូវរុះជញ្ជាំងទាំងនោះចោល រួចសង់គ្រឹះថ្មីមួយ ដើម្បីសង់ជញ្ជាំងឡើងវិញ។ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីលុយដែលត្រូវចំណាយបន្ថែម តែក្នុងចិត្តម្នាក់ឯង ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ឲ្យ គ្រាន់តែជួសជុលជញ្ជាំងនោះបានហើយ។ តែគាត់នៅតែមិនយល់ស្របនឹងមតិរបស់ខ្ញុំ ហើយប្រាប់ថា គាត់ត្រូវជីកគ្រឹះ ឲ្យមានជម្រៅដែលត្រឹមត្រូវ ពុំនោះទេ មន្ត្រីត្រួតពិនិត្យសំណង់ នឹងមិនព្រមឲ្យយើងធ្វើការសាងសង់ឡើយ ព្រោះការសង់គ្រឹះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ពិតជាសំខាន់ណាស់។

គ្រឹះដ៏រឹងមាំ នាំឲ្យមានភាពស្ថិតស្ថេរគង់វង្ស។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបថា ទោះបីជាគេមិនអាចមើលឃើញគ្រឹះដែលកប់នៅក្រោមដីក៏ដោយ ក៏គ្រឹះពិតជាសំខាន់ ចំពោះភាពរឹងមាំ និងស្ថេរភាពរបស់ផ្ទះ(ម៉ាថាយ ៧:២៤-២៥) ជាពិសេស នៅពេលដែលមានព្យុះភ្លៀង។   ព្រះអង្គក៏ជ្រាបអំពីចិត្តរបស់អ្នកស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គផងដែរ។   ពួកគេងាយនឹងទទួលរងការល្បួង ឲ្យរកវិធីងាយៗ ដោយប្រើផ្លូវកាត់  ឬធ្វើអ្វីតែពាក់កណ្តាល ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ខ្លួន។ ម្យ៉ាងទៀត ការសាងសង់គ្រឹះខ្លះអាចចំណាចពេលតិចជាង និងមានភាពងាយស្រួលជាង។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីការសង់ជីវិតរបស់យើង នៅលើគ្រឹះដែលត្រឹមត្រូវ យើងចាំបាច់ត្រូវមានការខិតខំ ដោយសង់នៅលើសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដែលជាថ្មដាដ៏រឹងមាំ ដែលសមនឹងឲ្យយើងកសាងជីវិតពីលើ។ ពេលព្យុះនៃជីវិតបក់បោកមក ផ្ទះដែលសង់នៅលើព្រះអង្គ ហើយមានព្រះអង្គជាជំហរ អាចឈរយ៉ាងមាំមួន។-Marion Stroud

មិត្តសំឡាញ់ពិត

រឿងសេន ជារឿងប្រលោមលោក ដែលនិយាយ អំពីមិត្តភាពរវាងលោកចូ ស្តារេត(Joe Starrett) និងលោកសេន(Shane)។ លោកស្តារេត ជាកសិករ ដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ខាងលិចនៃអាមេរិក ដែលប្រជាជនទើបចូលមកតាំងទីលំនៅ នៅសម័យមុន ហើយលោកស្តារេត ជាបុរសអាថ៌កំបាំង ដែលបានសំចត និងចូលសម្រាកក្នុងផ្ទះរបស់លោកស្តារេត។ ចំណងមិត្តភាពរបស់អ្នកទាំងពីរ ចាប់ផ្តើមកើតមាន ពេលដែលពួកគេរួមគ្នាគាស់គល់ឈើដ៏ធំសម្បើមមួយ នៅក្នុងដីស្រែរបស់លោកស្តារេត។ ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេកាន់តែមានភាពរឹងមាំ ពេលដែលលោកស្តារេតជួយសង្រ្គោះលោកសេន ក្នុងការវាយតប់គ្នា ហើយលោកសេនក៏បានជួយធ្វើស្រែលោកស្តារេត ឲ្យកាន់តែរីកចម្រើន ហើយក៏បានការពារដីស្រែរបស់គាត់ផង។ អ្នកទាំងពីរមានការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក និងមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នា គឺដូចដែលមានបទគម្ពីរបានចែងថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង ពីព្រោះគេមានរង្វាន់យ៉ាងល្អកើតពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន។ ដ្បិតបើដួល នោះម្នាក់នឹងជ្រោងគ្នាឡើងវិញ”(សាស្តា ៤:៩-១០)។

យ៉ូណាថាន និងដាវីឌក៏បានធ្វើជាគំរូ នៃគោលការណ៍នេះផងដែរ។ មិត្តភាពរបស់ពួកគេបានឆ្លងកាត់ការល្បងល តាមរយៈកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកៗ គឺនៅពេលដែលដាវីឌមានការសង្ស័យថា ស្តេចសូលចង់សម្លាប់គាត់។ យ៉ូណាថានមិនជឿថា ស្តេចសូលចង់សម្លាប់ដាវីឌទេ តែដាវីឌជឿថា នោះជាការពិតមែន(១សាំយ៉ូអែល ២០:២-៣)។ ទីបំផុត អ្នកទាំងពីរក៏បានស្របគំនិតគ្នា ដោយឲ្យដាវីឌលាក់ខ្លួន នៅទីវាល ខណៈពេលដែលយ៉ូណាថានសួរបិតារបស់ខ្លួន អំពីរឿងនេះ។ ពេលដែលមិត្តសំឡាញ់ទាំងពីរដឹងពីព្រះទ័យរបស់ស្តេចសូលច្បាស់ហើយ ពួកគេក៏បានយំជាមួយគ្នា ហើយយ៉ូណាថាន ក៏បានជូនពរដាវីឌ មុនពេលគាត់រត់គេចខ្លួន(ខ.៤២)។

អ្នកមានមិត្តសំឡាញ់ដ៏ពិត ក្នុងព្រះយេស៊ូវ…

ផ្លាស់ប្រែពីអ្នកលាក់ខ្លួន ទៅជាអ្នកស្វែងរក

ពេលដែលខាត់ធ្រីន(Kathryn) កូនស្រីរបស់ខ្ញុំនៅតូច មិនទាន់ចេះដើរឬវា នាងបានរកវិធីលាក់ខ្លួនពីមនុស្សម្នា ពេលដែលនាងចង់នៅម្នាក់ឯង ឬចង់ធ្វើអ្វីតាមចិត្តរបស់ខ្លួន។ នាងបានលាក់ខ្លួន ដោយគ្រាន់តែបិទភ្នែក។ នាងគិតថា ពេលនាងមើលគេមិនឃើញ នោះគេក៏មើលនាងមិនឃើញដែរ។ នាងបានបិទភ្នែក នៅក្នុងកៅអីរបស់នាងក្នុងឡាន ពេលដែលមាននរណាម្នាក់ព្យាយាមនិយាយរកនាង។ ពេលនាងមិនចូលចិត្តអាហារ ដែលយើងចញ្ចុក នាងបានបិទភ្នែកក្នុងកៅអីសម្រាប់កូនក្មេងអង្គុយញាំអាហារ។ ហើយនាងថែមទាំងបិទភ្នែក ពេលដែលយើងប្រាប់នាងថា ដល់ពេលចូលគេងហើយ។

លោកយ៉ូណាសក៏មានវិធីសាស្រ្តលាក់ខ្លួន តាមបែបមនុស្សធំផងដែរ ប៉ុន្តែ មិនមានប្រសិទ្ធិភាពជាងវិធីសាស្រ្តរបស់កូនស្រីខ្ញុំទេ។ ពេលព្រះទ្រង់ត្រាសហៅគាត់ ឲ្យធ្វើអ្វីដែលគាត់មិនចង់ធ្វើ គាត់ក៏បានរត់គេច ទៅកន្លែងផ្សេង។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មានគាត់ក៏បានដឹងថា គ្មានកន្លែងណាដែលព្រះមិនអាចរកគាត់ឃើញនោះឡើយ។ តាមពិត ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរឿងជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីការដែលព្រះរកឃើញអ្នកដែលមិនចង់ឲ្យគេតាមរក(និក្ខមនំ ២:១១-៣:៦ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១-៧ កិច្ចការ ៩:១-១៩)។

អ្នកប្រហែលជាព្យាយាមលាក់ខ្លួន មិនឲ្យព្រះអង្គឃើញ ឬគិតថា ព្រះអង្គមិនអាចមើលអ្នកឃើញ។ តែយើងត្រូវដឹងថា ព្រះទ្រង់អាចទតឃើញ និងស្តាប់ឮពាក្យអធិស្ឋានរបស់ហោរាដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ នៅក្នុងពោះត្រីធំ ដូចនេះ ព្រះអង្គនៅតែទតឃើញ និងស្តាប់ឮសម្លេងរបស់យើង ទោះយើងនៅទីណា ហើយកំពុងធ្វើអ្វីក៏ដោយ។  ប៉ុន្តែ  យើងមិនត្រូវខ្លាចព្រះអង្គទត  ឬស្តាប់យើងឮឡើយ។  ផ្ទុយទៅវិញ នេះពិតជាការកម្សាន្តចិត្តដ៏អស្ចារ្យ ពេលដែលយើងដឹងថា ព្រះអង្គគង់នៅក្បែរ ហើយមើលថែរយើងជានិច្ច!-Randy…

ផ្លូវវាងដ៏អាថ៌កំបាំង

មុនពេលខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរ ដែលមានចម្ងាយផ្លូវ ៦៤៣គីឡូម៉ែត្រ ខ្ញុំបានបើកផែនទីជីភីអេស ដើម្បីគូសចំណាំទីតាំងផ្ទះរបស់កូនស្រីខ្ញុំ នៅរដ្ឋមីសូរី ដែលជាគោលដៅនៃការធ្វើដំណើររបស់យើង។ ពេលដែលយើងកំពុងធ្វើដំណើរកាត់តាមរដ្ឋអ៊ីលីនណយ ផែនទីជីភីអេស ក៏បានប្រាប់យើងឲ្យបើកឡានចេញពីផ្លូវធំ កាត់តាមរដ្ឋទាំងពីរ ហើយបើកចូលតាមផ្លូវវាង កាត់តាមទីក្រុងហាវេយវិញ។   បន្ទាប់មក  ផែនទីជីភីអេសក៏បានឲ្យយើងបត់ចូលតាមផ្លូវធំនោះវិញ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏មានការងឿងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាម៉ាស៊ីននាំផ្លូវនោះ មិនឲ្យយើងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវធំដ៏ល្អ ដែលមានភាពងាយស្រួលជាង? ខ្ញុំក៏មិនដឹងថា មូលហេតុអ្វីដែរ។ យើងក៏បានបន្តដំណើរទៀត ហើយយើងជឿជាក់ថា ផែនទីជីភីអេស នឹងនាំយើងទៅដល់គោលដៅដូចមុនទៀត។

ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិត អំពីការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវវាង ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ យើងប្រហែលជាគិតថា ខ្លួនកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវត្រង់។ បន្ទាប់មក ព្រះក៏បានដឹកនាំយើងឲ្យចូលតាមផ្លូវវាង ដែលយើងមិនធ្លាប់ធ្វើដំណើរ។ ផ្លូវនោះអាចជាជម្ងឺ ឬវិបត្តិនៅកន្លែងធ្វើការ ឬសាលារៀន ឬជាសោកនាដកម្ម ដែលបានកើតឡើង ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន។ ពេលនោះ យើងមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គឲ្យបញ្ហានោះកើតឡើងទេ។

ជាក់ស្តែង លោកអ័ប្រាហាំបានជួបប្រទះនឹងផ្លូវវាងដ៏អាថ៌កំបាំង ដែលព្រះបានប្រាប់ឲ្យគាត់ធ្វើដំណើរ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ថា “ចូរឯងចេញពីស្រុក ពីញាតិសន្តាន និងពីផ្ទះឪពុកឯង ទៅនៅឯស្រុកដែលអញនឹងបង្ហាញឯងចុះ”(លោកុប្បត្តិ ១២:១)។  ជាការពិតណាស់ លោកអ័ប្រាហាំប្រាកដជាឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះឲ្យគាត់ ធ្វើដំណើរតាមវាលរហោស្ថានទៅវិញ។ តែគាត់បានទុកចិត្តព្រះអង្គ និងទុកចិត្តបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះអង្គ។

ផែនទីជីភីអេស…