ជ្រលងនៃទស្សនវិស័យ
កំណាព្យ ដែលជាសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទភ្ជួរីធិន មានចំណងជើងថា “ជ្រលងនៃទស្សនវិស័យ” និយាយអំពីចំងាយរវាងមនុស្សមានបាប និងព្រះដ៏បរិសុទ្ធរបស់ពួកគេ។ បុរសដែលមានបាបនោះបានទូលទៅព្រះថា “ទ្រង់បាននាំទូលបង្គំមកជ្រលងនៃទស្សនវិស័យ… ដែលហ៊ុមព័ទដោយភ្នំនៃអំពើបាប តែទូលបង្គំបានមើលឃើញសិរីល្អទ្រង់”។ បុរសនោះដឹងថាខ្លួនមានបាប តែគាត់នៅតែមានក្តីសង្ឃឹម។ គាត់បន្តទៀតថា “គេអាចមើលឃើញពន្លឺផ្កាយ ពីក្នុងអណ្តូងដែលជ្រៅបំផុត ហើយអណ្តូងកាន់តែជ្រៅប៉ុណ្ណា នោះពន្លឺទ្រង់ក៏បានបញ្ចេញពន្លឺចូលទៅកាន់តែភ្លឺច្បាស់”។ ទីបំផុតបទកំណាព្យនេះក៏បានបញ្ចប់ ដោយការទូលសូមថា “សូមឲ្យទូលបង្គំរកឃើញពន្លឺទ្រង់ ក្នុងភាពងងឹត… សូមឲ្យទូលបង្គំរកឃើញសិរីល្អទ្រង់ ក្នុងជ្រលងរបស់ទូលបង្គំ”។
លោកយ៉ូណាសបានរកឃើញសិរីល្អព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់កំពុងនៅក្នុងទីជម្រៅនៃមហាសមុទ្រ។ គាត់បានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ ហើយក៏បានធ្លាក់ខ្លួនចូលក្នុងពោះត្រី ដោយសារតែអំពើបាបរបស់គាត់។ លោកយ៉ូណាសក៏បានស្រែករកព្រះពីក្នុងពោះត្រីថា “ទ្រង់បានបោះទូលបង្គំទៅក្នុងទីជំរៅ គឺចុះទៅក្នុងផ្ទៃនៃសមុទ្រ ទឹកបាននៅព័ទ្ធជុំវិញទូលបង្គំ”(យ៉ូណាស ២:៤)។ ទោះជាគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏វេទនាដូចនេះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែទូលទ្រង់ថា “ទូលបង្គំបាននឹកដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ទូលបង្គំបានចូលទៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នៅចំពោះទ្រង់”(ខ.៧)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឮគាត់អធិស្ឋាន ហើយក៏បានឲ្យសត្វត្រីដោះលែងគាត់។ ទោះបីជាអំពើបាបបានធ្វើឲ្យយើងឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះក្តី យើងនៅតែអាចមើលទៅទ្រង់ ពីចំណុចដ៏ទាបបំផុតនៃជីវិតយើង ហើយឃើញទ្រង់ ឃើញភាពបរិសុទ្ធ សេចក្តីល្អ និងព្រះគុណទ្រង់។
បើយើងងាកបែរចេញពីអំពើបាបយើង ហើយសារភាពចំពោះព្រះ ទ្រង់នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង។ ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបសេចក្តីអធិស្ឋាននៅក្នុងជ្រលងភ្នំ។-Jennifer Benson Schuldt
ពន្លឺប៉ូលខាងជើង
ខ្ញុំបានជួបពន្លឺភ្លឺផ្លេកដ៏កម្រមានជាលើកដំបូង ពេលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ នៅពេលយប់ដ៏ត្រជាក់ នៅរដូវរងារ នៅឆ្ងាយពីពន្លឺភ្លើងនៃទីក្រុង ខ្ញុំបានជិះឡានដឹកចំប៊ើង ជាមួយមិត្តភក្តិដ៏អ៊ូអរ នៅពេលដែលផ្ទៃមេឃចាប់ផ្តើមមានពន្លឺភ្លឺផ្លេក ដ៏គួរឲ្យចង់ទស្សនា។ ពេលនោះខ្ញុំក៏បានថតចម្លងនូវអនុស្សាវរីយដ៏រីករាយនេះ ទុកក្នុងចិត្តខ្ញុំ។
ចាប់តាំងពីពេលយប់នោះមក ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះបាតុភូត អូរ៉ូរ៉ា បូរេលីស ដែលគេហៅឈ្មោះម្យ៉ាងទៀតថា ពន្លឺនៃប៉ូលខាងជើង។ ភាគច្រើន គេឃើញមានពន្លឺនោះ នៅតំបន់ភាគខាងជើង នៅឆ្ងាយពីតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ តែយូរៗម្តង គេឃើញពន្លឺនោះ នៅតំបន់ដែលមានខ្សែបណ្តោយទាបជាងតំបន់ប៉ូល។ ពេលបានឃើញម្តងហើយ ធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់មើលម្តងទៀត។ ពេលណាខ្ញុំមានឱកាសល្អ ខ្ញុំក៏បាននិយាយទៅកាន់មិត្តភក្តិខ្ញុំថា “ប្រហែលជាយប់នេះ យើងបានមើលពន្លឺនៅលើមេឃនោះទៀត…”។
ព្រះគម្ពីរទាំងមូល ច្រើនតែនិយាយអំពីពន្លឺ និងសិរីល្អ នៅក្នុងការពិពណ៌នាអំពីការយាងមកវិញនៃព្រះអម្ចាស់។ ពេលទ្រង់យាងមក ពន្លឺថ្ងៃ និងពន្លឺដូងច័ន្ទនឹងមិនមានភាពចាំបាច់ទៀតឡើយ(អេសាយ ៦០:១៩)។ សាវ័កយ៉ូហាន បានពិពណ៌នាអំពីព្រះដែលគង់នៅលើបល្ល័ង្ក ដោយពាក្យថា “ឯព្រះអង្គដែលគង់នៅនោះ មើលទៅមានភាពដូចជាត្បូងមណីជោតិ និងត្បូងទទឹម ក៏មានឥន្ទធនូនៅព័ទ្ធជុំវិញបល្ល័ង ដែលមើលទៅដូចជាត្បូងមរកត”(វិវរណៈ ៤:៣)។
ពេលខ្ញុំឃើញបទគម្ពីរនេះចែងអំពីពន្លឺនៅព័ទ្ធជុំវិញបល្ល័ង្កព្រះ ដែលមើលទៅដូចត្បូងមរកត ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញពន្លឺរបស់ប៉ូលខាងជើង។ ដូចនេះ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញពន្លឺដ៏រុងរឿង ដែលបានបង្ហាញឡើង នៅលើមេឃ មិនថា តែនៅពេលបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក ឬឃើញក្នុងរូបថត ឬវីដេអូឡើយ គឺខ្ញុំបានគិតថា…
ការលះបង់
អង្គការមនុស្សធម៌ជាច្រើន ដែលបានជួយដល់អ្នកដែលមានការខ្វះខាតផ្សេងៗ បានពឹងផ្អែកទៅលើការបរិច្ចាក នូវខោអាវ និងរបស់របរប្រើប្រាស់ក្នុងផ្ទះ ពីអ្នកដែលមានគ្រប់គ្រាន់ ដែលខ្លួនលែងត្រូវការ ឬចង់បាន។ ការលះបង់នូវរបស់ដែលខ្លួនឈប់ប្រើប្រាស់ ដល់អ្នកដែលខ្វះខាត គឺជាទង្វើរល្អមួយ ដែលមានប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែមានការស្ទាក់ស្ទើរមិនចង់បែកចេញពីរបស់របរ ដែលមានតម្លៃ ដែលយើងប្រើជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ពេលសាវ័កប៉ុលកំពុងជាប់ឃុំខ្លួន ក្នុងទីក្រុងរ៉ូម គាត់ត្រូវការការលើកទឹកចិត្តជាប្រចាំ និងត្រូវការមិត្តសំឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់នៅក្បែរគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់បានចាត់គូរកនការងារដែលជិតស្និទ្ធនឹងគាត់បំផុត ឲ្យទៅជួយពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព(ភីលីព ២:១៩-៣០)។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំសង្ឃឹម ដោយនូវព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវថា បន្តិចទៀត ខ្ញុំនឹងចាត់ធីម៉ូថេមកឯអ្នករាល់គ្នា … ដ្បិតខ្ញុំគ្មានអ្នកណាមានគំនិតដូចជាគាត់ ដែលនឹងយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការរបស់អ្នករាល់គ្នា ដោយស្មោះត្រង់នោះទេ”(ខ.១៩-២០)។ ហើយគាត់មានប្រសាសន៍ទៀតថា “ខ្ញុំបានយល់ឃើញថា ត្រូវចាត់អេប៉ាប្រូឌីតមកឯអ្នករាល់គ្នាដែរ គាត់ជាបងប្អូន ជាគូកនធ្វើការ ហើយធ្វើទាហានជាមួយនឹងខ្ញុំ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានចាត់គាត់ទៅ ឲ្យជួយផ្គត់ផ្គង់សេចក្តីដែលខ្ញុំត្រូវការ”(ខ.២៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះបានបង្ហាញថា សាវ័កប៉ុលបានលះបង់ឲ្យអ្នកដទៃនូវរបស់អ្វី ដែលគាត់ត្រូវការបំផុត។
របស់អ្វីក៏ដោយ ដែលយើងគិតថា “មានតម្លៃបំផុត” ក្នុងជីវិតយើង នៅថ្ងៃនេះ អាចមានប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង សម្រាប់នរណាម្នាក់ ដែលយើងស្គាល់។ របស់ទាំងនោះអាចជា ពេលវេលា មិត្តភាព ការលើកទឹកចិត្ត ការស្តាប់អ្នកដទៃនិយាយ ឬការជួយអ្នកដទៃដោយដៃខ្លួនឯងផ្ទាល់ជាដើម។ ពេលដែលយើងលះបង់របស់អ្វី…
ចេះឈឺឆ្អាលចំពោះអ្នកក្រ
កាលពីឆ្នាំ ១៧៨០ លោករ៉ូបឺត រៃគ៍(Robert Raikes) មានចិត្តឈឺឆ្អាលចំពោះក្មេងក្រីក្រ ដែលមិនមានការអប់រំ ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ ក្នុងទីក្រុងឡុងដ៍ ប្រទេសអង់គ្លេស។ គាត់បានកត់សំគាល់ឃើញថា គេមិនបានធ្វើអ្វីសោះ ដើម្បីជួយដល់ក្មេងៗទាំងនេះ ដូចនេះ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែក។ គាត់បានជួលស្រ្តីមួយក្រុម ឲ្យបើកសាលារៀន សម្រាប់ក្មេងៗទាំងនោះ នៅថ្ងៃអាទិត្យ។ គ្រូបង្រៀនទាំងនោះបានយកព្រះគម្ពីរ ប្រើជាសៀវភៅមេរៀន ដើម្បីបង្រៀនក្មេងក្រីក្របំផុតនៅទីក្រុងឡុង ឲ្យចេះអាន និងបានបង្ហាត់ពួកគេ ឲ្យស្គាល់ប្រាជ្ញានៃព្រះគម្ពីរផងដែរ។ មិនយូរប៉ុន្មាន មានក្មេងប្រហែល១០០នាក់ បានចូលរៀនក្នុងថ្នាក់រៀនទាំងនោះ ហើយក៏បានបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ ដោយរីករាយ ក្នុងបរិស្ថានស្អាត និងមានសុវត្ថិភាព។
គេក៏បានហៅសាលារៀនទាំងនោះថា “សាលារៀនថ្ងៃអាទិត្យ” ដែលបានប៉ះពាល់ជីវិតក្មេងប្រុសស្រីរាប់ពាន់នាក់។ មកដល់ឆ្នាំ ១៨៣១ សាលារៀនថ្ងៃអាទិត្យ ក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស បានទទួលសិស្សឲ្យចូលរៀនបានដល់ចំនួន១លាននាក់ ទាំងអស់នេះ គឺដោយសារបុរសម្នាក់ ដែលបានយល់អំពីសេចក្តីពិត ដែលបានចែងមកថា “មនុស្សសុចរិតរមែងពិចារណាយល់ហេតុនៃមនុស្សទាល់ក្រ”(សុភាសិត ២៩:៧)។
ជាការពិតណាស់ ព្រះយេស៊ូវបានយកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្នកដែលកំពុងជួបការលំបាក់។ ក្នុងបទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ជំពូក២៥ ទ្រង់បានបង្រៀនថា អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទត្រៀមខ្លួនជាស្រេច សម្រាប់ការយាងមកវិញនៃព្រះអម្ចាស់ ដោយជួយអ្នកស្រេកឃ្លាន ឲ្យមានអាហារបរិភោគ និងជួយអ្នកស្រេកទឹក ឲ្យមានទឹកផឹក ជួយអ្នកគ្មានជម្រកឲ្យមានផ្ទះនៅ…
បានកើតជាថ្មី
ក្នុងដំណាក់កាលដំបូង នៃអាជីពរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានមិត្តរួមការងារម្នាក់ ដែលហាក់ដូចជាចូលចិត្តយកព្រះនាមព្រះ មកប្រមាថ។ គាត់ចូលចិត្តចម្អកឡកឡឺយ ដោយគ្មានមេត្តា មកលើគ្រីស្ទបរិស័ទដែលក្មេងវ័យខាងជំនឿ ឬមកលើអ្នកដែលព្យាយាមជជែកជាមួយគាត់ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ ខ្ញុំនៅចាំថា នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំ ឈប់ធ្វើការជាមួយគាត់ ដើម្បីទៅធ្វើការនៅក្នុងសហគមន៍ និងកន្លែងធ្វើការថ្មី ខ្ញុំបានគិតថា បុរសម្នាក់នេះនឹងមិនអាចក្លាយជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវឡើយ។
ពីរឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានទៅលេងកន្លែងធ្វើការចាស់។ គាត់នៅធ្វើការ ក្នុងកន្លែងនោះដដែល តែខ្ញុំមិនដែលបានឃើញនរណាម្នាក់មានការផ្លាស់ប្រែ ដូចគាត់ឡើយ។ បុរសម្នាក់នេះកាលពីមុនមានការទាស់ប្រឆាំងនឹងជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទជាខ្លាំង តែពេលនេះ គាត់បានក្លាយជាគំរូ ទាំងក្នុងការដើរហើរ និងនិយាយស្តី ដែលបង្ហាញថា គាត់ “បានកើតជាថ្មី” ក្នុងព្រះគ្រីស្ទហើយ(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ ជាង៣០ឆ្នាំក្រោយមក សព្វថ្ងៃនេះ គាត់នៅតែបន្តប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីរបៀបដែលគាត់ “បានស្គាល់ទ្រង់ នៅពេលដែលគាត់កំពុងជាប់ក្នុងអំពើបាប និងការអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង”។
រឿងនេះ បានធ្វើខ្ញុំនឹកចាំថា គ្រីស្ទបរិស័ទសម័យដើម ប្រាកដជាបានឃើញសាវ័កប៉ុល មានការផ្លាស់ប្រែស្រដៀងនឹងបុរសម្នាក់នោះផងដែរ។ កាលពីដើម សាវ័កប៉ុលជាអ្នកធ្វើទុក្ខបៀតបៀនគ្រីស្ទបរិស័ទដោយគ្មានក្តីមេត្តា តែក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាគំរូដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់យ៉ាងខ្លាំង ដែលបង្ហាញអំពីអត្ថន័យដ៏ពិតនៃការកើតជាថ្មី (កិច្ចការ ៩:១-២២)។
គំរូនៃជីវិតរបស់អ្នកទាំងពីរ បានផ្តល់ឲ្យនូវក្តីសង្ឃឹម ដល់អ្នកដែលបានគិតថា ខ្លួនមានបាបខ្លាំងពេក មិនអាចទទួលការប្រោសលោះបាន! ព្រះយេស៊ូវបានតាមរកសាវ័កប៉ុល និងអតីតមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងខ្ញុំដែរ។…
ការបោះជំហានទី១
កាលពីថ្ងៃមុន មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានឃាត់ដណើរខ្ញុំ ដើម្បីប្រាប់ខ្ញុំ អំពីដំណឹងគួរឲ្យរំភើបចិត្ត ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានចំណាយពេល១០នាទី រៀបរាប់ អំពីក្មួយរបស់គាត់ អាយុ១ឆ្នាំ ដែលចេះដើរបានមួយជំហានហើយ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ក្មួយគាត់ចេះដើរហើយ! ក្រោយមកខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា បើអ្នកដទៃបានស្តាប់ឮយើងនិយាយគ្នាពីរឿងនេះ តើគេនឹងគិតថា វាជារឿងចម្លែកឬទេ? មនុស្សភាគច្រើនអាចដើរបាន។ បើគ្រាន់តែក្មេងម្នាក់ចេះដើរ តើមានអ្វីគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល?
ជាការពិតណាស់ ពេលដែលក្មេងតូចចេះធ្វើអ្វីមួយ ដូចជាការដើរ និងនិយាយជាដើម មនុស្សធំច្រើនតែមានចិត្តរីករាយសាទរ។ នោះហើយជាលក្ខណៈពិសេសដែលគួរឲ្សស្រឡាញ់នៃកូនក្មេង ដែលយើងស្ទើរតែភ្លេចថា ខ្លួនឯងធ្លាប់មាន ពេលដែលយើងធំឡើង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះបានប្រើពាក្យ “កូន” ក្នុងការប្រៀបប្រដូច ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រកាសថា គ្រីស្ទបរិស័ទជាកូនរបស់ព្រះ ដែលមានសិទ្ធិ និងអភ័យឯកសិទ្ធិ ជាកូនស្នងមរតករបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:១៦-១៧)។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវ (ជា ព្រះរាជបុត្រា “តែមួយ”របស់ព្រះ) បានយាងចុះមក ដើម្បីឲ្យយើងបានទទួលចិញ្ចឹម ជាកូនប្រុសស្រី ក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ។
ចូរយើងស្រមៃមើលថា ព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យរំភើបយ៉ាងណា ពេលដែលទ្រង់ឃើញកូនតូចៗរបស់ទ្រង់ រៀនបោះជំហានខាងវិញ្ញាណ ដើរជាលើកដំបូង។ ប្រហែលជា នៅពេលដែលអាថ៌កំបាំងនៃចក្រវាលត្រូវបានបើកបង្ហាញឡើយ នៅចុងបញ្ចប់ យើងនឹងបានដឹងច្បាស់ អំពីគោលបំណងដ៏ពិតប្រាកដ នៃការដែលមើលកូនក្មេងចម្រើនវ័យធំឡើង។…
ប្រយោជន៍របស់បរាជ័យ
អ្នកស្រីដារ៉ា តូរេស(Dara Torres) ជាកីឡាករហែលទឹករបស់អាមេរិក ដែលមានអាជីពដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់ ដោយគាត់បានចូលរួមក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក៥លើក ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៨៤ ដល់ ឆ្នាំ ២០០៨។ ក្នុងដំណាក់កាលបន្ទាប់ ក្នុងអាជីពរបស់អ្នកស្រីតូរេស គាត់បានបំបែកឯកត្តកម្មរបស់អាមេរិក ក្នុងការហែលសេរី ចម្ងាយ៥០ម៉ែត្រ បន្ទាប់ពីគាត់បានកំណត់ឯកត្តកម្មនេះ បាន២៥ឆ្នាំ។ គាត់មិនតែងតែបានមេដាយ សម្រាប់ការបំបែកឯកត្តកម្មទាំងនោះឡើយ។ អ្នកស្រីតូរេសក៏បានជួបឧបស័គ្គជាច្រើន ក្នុងអាជីពជាកីឡាករ ដែលមានដូចជា ការមានរបួស ការវៈកាត់ និងការប្រកួតជាមួយកីឡាករភាគច្រើន ដែលមានអាយុតិចជាងគាត់ស្ទើរតែពីរដង។
គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំចង់ឈ្នះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង… ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងផងដែរថា ការបរាជ័យ ក៏មានប្រយោជន៍ផងដែរ គឺវាអាចជួយបញ្ឆេះឲ្យយើងមានក្តីស្រមៃថ្មី”។ នេះជាមេរៀនដ៏ប្រសើរ សម្រាប់ជីវិត។ អ្នកស្រីតូរេសបានខិតខំលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង ឲ្យឈានទៅដល់ជ័យជម្នះមានកំរិតកាន់តែខ្ពស់ជាងមុន។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ យើងក៏ត្រូវការការលើកទឹកចិត្តឲ្យតស៊ូផងដែរ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “បងប្អូនអើយ កាលណាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីល្បួងផ្សេងៗ នោះត្រូវរាប់ជាសេចក្តីអំណរសព្វគ្រប់វិញ ដោយដឹងថា ការល្បងលមើលសេចក្តីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា នោះនាំបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន”(យ៉ាកុប ១:២-៣)។
ការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនៈនេះ ពេលជីវិតយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាក មិនមែនជាការងាយស្រួលទេ តែវាមានភាពចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ទុក្ខលំបាកជាឱកាសសម្រាប់ជួយឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងកាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះ។ ទុក្ខលំបាកក៏បានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងទទួលមេរៀននៃជីវិត ដែលយើងមិនអាចរៀនបានពីជ័យជម្នះ ព្រោះទុក្ខលំបាកជួយបង្រៀនឲ្យយើងមានការអត់ធ្មត់…
គ្មានអ្វីគួរឲ្យឆ្ងល់ទេ!
តាំងពីយូរណាស់មកហើយ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីបុរសម្នាក់ ដែលនាងទើបតែជួប។ នាងថា គាត់សមនឹងខ្ញុំឥតមានកន្លែងទាស់ត្រង់ណា។ នាងបានរៀបរាប់ អំពីភាពសប្បុរស ដែលមាននៅក្នុងកែវភ្នែក នៅលើស្នាមញញឹម និងក្នុងចិត្តគាត់។ ពេលខ្ញុំជួបគាត់ ខ្ញុំក៏បានយល់ស្របនឹងការរៀបរាប់នេះ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់គឺជាស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ហើយពិតណាស់ ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ គឺគ្មានអ្វីគួរឲ្យឆ្ងល់ទេ!
ក្នុងបទចម្រៀងសាឡូម៉ូន កូនក្រមុំបានថ្លែងអំពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់នាង។ នាងបានពិពណ៌នាថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ ល្អជាងស្រាទំពាំងបាយជូរ ហើយក៏មានក្លិនក្រអូបជាងទឹកអប់ផង។ ឈ្មោះគាត់ក៏ពិរោះ លើសអ្វីៗក្នុងលោកនេះ។ ដូចនេះ នាងក៏បានសន្និដ្ឋានថា នាងស្រឡាញ់គាត់ណាស់ គឺគ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យឆ្ងល់ទេ។
តែមានព្រះមួយអង្គ ដែលប្រសើរជាងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ទាំងអស់ៗ ដែលមានក្នុងលោកិយនេះ។ ក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ក៏ប្រសើរជាងស្រាទំពាំងបាយជូរ។ ក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់បានចម្អែតគ្រប់ទាំងសេចក្តីត្រូវការ។ “ក្លិនក្រអូប”របស់ទ្រង់ ក៏ល្អលើសក្លិនទឹកអប់ទាំងអស់ ព្រោះពេលដែលទ្រង់លះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ដើម្បីយើងរាល់គ្នា ការលះបង់របស់ទ្រង់បានក្លាយជាក្លិនដ៏ក្រអូប ជាទីគាប់ព្រះទ័យដល់ព្រះ(អេភេសូរ ៥:២)។ ព្រះនាមទ្រង់ក៏ខ្ពស់ លើសអស់ទាំងនាម(ភីលីព ២:៩)។ ហេតុនេះហើយ បានជាយើងស្រឡាញ់ទ្រង់ គឺគ្មានអ្វីគួរឲ្យឆ្ងល់ទេ។
យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិណាស់ ដែលបានស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ។ យើងមានបទពិសោធន៍ដ៏ល្អបំផុត ដែលបានស្រឡាញ់ទ្រង់។ តើយើងបានចំណាយពេលទូលប្រាប់ទ្រង់ថា យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ហើយឬនៅ? តើយើងបង្ហាញចេញនូវក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះទ្រង់ ដោយពាក្យសម្តី ដែលពោលសរសើរសិរីល្អនៃព្រះសង្រ្គោះយើងឬទេ? តែបើយើងថ្វាយសិរីល្អទ្រង់ ដោយទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅរបស់យើង…
សត្វត្រីដែលហែលចេញពីនុយ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅស្ទូចត្រីយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ នៅលើផ្ទៃទឹកដ៏ថ្លាយង់ ក្នុងបឹងភីយ៉ាត ដោយបោះផ្លែសន្ទូច នៅក្បែរកន្លែងដែលមានសារ៉ាយក្នុងទឹកច្រើន។ ខ្ញុំតាមមើលត្រីធំមួយក្បាល ជាប្រភេទត្រីមាត់តូច កំពុងអើតក្បាលចេញពីគុម្ភសារ៉ាយ រកមើលចំណី។ វាក៏បានហែលសំដៅមករកជន្លេន នៅចុងខ្សែសន្ទូចរបស់ខ្ញុំ ដែលកំពុងល្បួងវា។ វាក៏បានសម្លក់សម្លឹងនុយមួយនោះ ហើយក៏ហែលចូលទៅក្នុងសារ៉ាយវិញ។ វាក៏បានធ្វើដូចនេះជាច្រើនដងទៀត ទាល់តែវាបានឃើញផ្លែសន្ទូច ទើបវាគ្រវីកន្ទុយ ហើយចូលទៅក្នុងកន្លែងលាក់ខ្លួនរបស់វាវិញបាត់ លែងចេញមកក្រៅទៀត។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការល្បួងរបស់សាតាំង ដែលប្រើនុយជាប់នឹងផ្លែសន្ទូច យោលចុះឡើងពីមុខយើង។ យើងមើលទៅនុយនោះដូចឆ្ងាញ់ណាស់។ នុយនោះបានសន្យាថា យើងនឹងបានស្កប់ចិត្តមិនខាន។ តែសាតាំងអាចប្រើអំណាចរបស់វាត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះឯង។ វាមិនអាចបង្ខំយើង ឲ្យខាំផ្លែសន្ទូចនោះបានឡើយ។ យើងជាអ្នកធ្វើការសម្រេចចិត្តថា ត្រូវស៊ីនុយនោះឬក៏អត់។ ពេលដែលយើងបានទទួលការដាស់តឿនពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយសម្រេចចិត្តថា មិនស៊ីនុយ នោះសាតាំវាអាចធ្វើបានតែប៉ុណ្ណឹងឯង។ ម្យ៉ាងទៀត សាវ័កយ៉ាកុបបានប្រាប់យើង ឲ្យរត់ចេញពីវា(៤:៧)។
ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងអាចទទួលការកម្សាន្តចិត្ត ពីសាវ័កពេត្រុស ដែលគាត់ក៏ធ្លាប់ជួបការល្បួងដ៏ធំនោះផងដែរ(ម៉ាថាយ ២៦:៣៣-៣៥)។ ពេលគាត់ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់ គាត់បានសរសេរថា “ចូរឲ្យដឹងខ្លួន ហើយចាំយាមចុះ ព្រោះអារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា វាតែងដើរក្រវែល ទាំងគ្រហឹមដូចជាសិង្ហ … ចូរតស៊ូនឹងវា ដោយមានចិត្តជឿមាំមួន”(១ពេត្រុស ៥:៨-៩)។
យើងអាចពឹងផ្អែកលើកម្លាំងរបស់ព្រះ ដើម្បីឈ្នះល្បិចដ៏ពិសពល់របស់សាតាំង គឺមិនខុសពីសត្វត្រីធំមួយក្បាលនោះ ដែលបានសម្រេចចិត្តហែលចេញពីនុយរបស់ខ្ញុំឡើយ។-Dave Egner
ការរំឭករបស់សត្វរុយ
ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅថ្ងៃទីមួយ ក្នុងការិយ៉ាល័យតូចមួយ ដែលខ្ញុំបានជួល ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ មានតែសត្វរុយកំសត់ពីរបីក្បាលប៉ុណ្ណោះ ដែលបានយកទីកន្លែងនោះ ធ្វើជាកន្លែងស្នាក់នៅ។ រូបកាយរបស់ពួកវាបានស្លាប់ មិនដឹងជាតាំងពីពេលណា នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ និងនៅមាត់បង្អួច។ ខ្ញុំក៏បានយកខ្មោចពួកវាទៅចោលក្នុងធុងសម្រាម តែនៅសល់មួយក្បាលទៀត នៅកណ្តាលវាល។
សាកសពរបស់សត្វរុយ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំត្រូវរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឲ្យបានល្អ។ សេចក្តីស្លាប់ជាការរំឭកដ៏ប្រសើរ អំពីជីវិត ហើយជីវិតជាអំណោយរបស់ព្រះ។ សេ្តចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា អ្នកណាដែលនៅជាប់ក្នុងពួកមនុស្សរស់ គឺមានសង្ឃឹម(សាស្តា ៩:៤)។ ជីវិតរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះ បានផ្តល់ឱកាស ឲ្យយើងជិះឥទ្ធិពល និងអរសប្បាយនឹងពិភពលោកដែលនៅជុំវិញយើង។ មនុស្សជាច្រើនអាចញាំ និងផឹកយ៉ាងរីករាយ ហើយក៏សប្បាយនឹងទំនាក់ទនងរបស់ខ្លួនផងដែរ(ខ.៧,៩)។
មនុស្សជាច្រើនក៏អាចអរសប្បាយនឹងការងារផងដែរ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានឲ្យយោបលថា “ការអ្វីដែលដៃឯងអាចធ្វើបាន នោះចូរធ្វើដោយអស់ពីកំឡាំងចុះ”(ខ.១០)។ ទោះជាយើងមានមុខរបរ ការងារ ឬតួរនាទីអ្វីក៏ដោយ ក្នុងជីវិត យើងនៅតែអាចធ្វើកិច្ចការដែលសំខាន់ ហើយធ្វើឲ្យកិច្ចការនោះឲ្យបានល្អ ដូចជា លើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ អធិស្ឋាន និងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
បទគម្ពីរសាស្តាបានចែងថា “គ្រប់ទាំងអស់ស្រេចនៅពេលវេលា និងឱកាសវិញ ពីព្រោះមនុស្សក៏មិនដឹងពេលកំណត់របស់ខ្លួនដែរ”(ខ.១១-១២)។ យើងមិនអាចដឹងថា ជីវិតយើងនៅលើផែនដីនេះ នឹងបញ្ចប់នៅពេលណាទេ តែយើងនៅអាចរកឃើញក្តីអំណរ និងគោលបំណងនៃការរស់នៅ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ ដោយពឹងផ្អែកលើកម្លាំងរបស់ព្រះ ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានសន្យាថា…