សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ
នៅក្នុងសៀវភៅកុមារ ដែលមានចំណងជើងថា សំបុត្រនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ អ្នកស្រីគ្លេនីស នេលីស(Glenys Nellist) បានលើកទឹកចិត្តកុមារទាំងឡាយ ឲ្យមានការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន ឲ្យបានជិតស្និទ្ធ។ សៀវភៅកុមារទំាងនេះ មានភ្ជាប់សំបុត្រមួយច្បាប់មកពីព្រះ ដែលក្នុងនោះ មានចន្លោះទទេរ សម្រាប់ឲ្យក្មេងៗសរសេរឈ្មោះខ្លួនឯង នៅចុងបញ្ចប់នៃរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរនីមួយៗ។ ការយល់អំពីសេចក្តីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន គឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ព្រោះការនេះបានជួយអ្នកអានវ័យក្មេងទាំងឡាយ ឲ្យដឹងថា ព្រះគម្ពីរមិនគ្រាន់តែជាសៀវភៅរឿងប៉ុណ្ណោះទេ។ សៀវភៅនេះបានបង្រៀនពួកគេថា ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ហើយទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈព្រះគម្ពីរ មកកាន់កូនទាំងឡាយ ដែលទ្រង់បានស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង។
ខ្ញុំបានទិញសៀវភៅនេះសម្រាប់ក្មួយប្រុសខ្ញុំ ហើយក៏បានសរសេរឈ្មោះគាត់ នៅក្នុងចន្លោះទទេរ នៅក្នុងដើមដំបូងនៃសំបុត្រមកពីព្រះ។ ក្មួយប្រុសខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញឈ្មោះគាត់ នៅក្នុងសំបុត្រនោះ ហើយគាត់ក៏បាននិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ស្រឡាញ់គាត់ដែរ។ យើងពិតជាមានការកម្សាន្តចិត្តខ្លាំងណាស់ ដែលបានស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជា្រលជ្រៅ និងពេញលេញនៃព្រះអាទិករនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងរាល់គ្នា។
ពេលដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលមកពួកអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈហោរាអេសាយ ទ្រង់ក៏បានឲ្យពួកគេគិតអំពីអ្វីដែលមាននៅលើមេឃ។ ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់គ្រប់គ្រង ហ្វូងផ្កាយ ដែលជាពលបរិវា(អេសាយ ៤០:២៦) ទ្រង់បានកំណត់តម្លៃរបស់ផ្កាយរាល់តួ ហើយដឹកនំាពួកវានីមួយៗ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ទ្រង់បានធានារាស្រ្តទ្រង់ថា ទ្រង់នឹងមិនភ្លេច ឬបាត់បង់ដួងផ្កាយណាមួយ ឬភ្លេចកូនជាទីស្រឡាញ់ណាមួយរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានសូនឲ្យចេញជារូបរាង ដោយបំណងព្រះទ័យ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនោះឡើយ។
ខណៈពេលដែលយើងអបអរព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏ជិតស្និទ្ធរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ យើងអាចសរសេរឈ្មោះរបស់យើងនៅក្នុងនោះផងដែរ។…
តួឯកទីមួយ ក្នុងជីវិតអ្នក
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា មានសិស្សម្នាក់បានទៅរៀនអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នៅសាលាព្រះគម្ពីរដ៏ល្បីល្បាញមួយ។ សិស្សនោះជាយុវជនម្នាក់ ដែលបានផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងជ្រុលបន្តិច ពេលដែលគាត់ឡើងអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ដោយវោហាស័ព្ទ និងចិត្តដែលឆេះឆួល។ គាត់ក៏បានត្រឡប់មកកន្លែងអង្គុយវិញ ដោយការពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯង ហើយលោកសាស្ត្រាចារ្យក៏បានស្ងប់ស្ងាត់មួយសន្ទុះ មុននឹងឆ្លើយតបចំពោះការអធិប្បាយរបស់គាត់។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “នេះ ជាការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលដ៏មានអំណាច។ វាមានការរៀបចាំបានល្អ ហើយក៏មានភាពរលូនផង។ ខ្ញុំឃើញមានបញ្ហាតែមួយទេ គឺប្រយោគនីមួយៗ មិនបាននិយាយអំពីព្រះអង្គទាល់តែសោះ”។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកសាស្ត្រាចារ្យបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីបញ្ហាដែលយើងរាល់គ្នាមាន នៅពេលខ្លះ គឺយើងនិយាយ ដោយហាក់ដូចជាគិតថា ខ្លួនយើងជាតួឯកទីមួយ(ដោយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការអ្វី ដែលយើងធ្វើ និងអ្វីដែលយើងនិយាយ) តែតាមពិត គឺព្រះទេដែលជាតួឯកទីមួយ ក្នុងជីវិតយើង។ យើងច្រើនតែសារភាពថា ព្រះជាម្ចាស់ “គ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់” ប៉ុន្តែ យើងច្រើនតែប្រព្រឹត្ត ដោយហាក់ដូចជាគិតថា លទ្ធផលទាំងអស់ សុទ្ធតែពឹងផ្អែកលើយើង។
ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់គឺជាប្រធានបទដ៏ពិត នៃជីវិតរបស់យើង ពោលគឺទ្រង់ជាកម្លាំងពិតប្រាកដ។ សូម្បីតែជំនឿរបស់យើង ក៏ត្រូវបានធ្វើឡើង “ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ” គឺក្នុងអំណាចរបស់ទ្រង់(ទំនុកដំកើង ១១៨:១០-១១)។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យការសង្រ្គោះកើតមានឡើង។ ទ្រង់ជួយសង្រ្គោះយើង។ ទ្រង់បំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើនូវការដ៏សំខាន់នេះ(ខ.២៣)។
ដូចនេះ សម្ពាធក៏លែងមានទៀត។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាច ការប្រៀបធៀប ឬធ្វើការដោយបង្ខំ ឬបន្ថែមការថប់បារម្ភនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ហើយ។…
ព្រះទ្រង់មិនភ្លេចអ្នកឡើយ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំអាយុ៤ឆ្នាំ ឈ្មោះខេលីន(Kailyn) បានចំណាយពេលរសៀល នៅថ្ងៃសៅរ៍ដ៏រីករាយជាមួយគ្នា។ យើងបានអរសប្បាយនឹងការផ្លុំពពុះសាប៊ូ នៅក្រៅផ្ទះ និងការផាត់ពណ៌ពីលើរូបភាព នៅក្នុងសៀវភៅផាត់រូបព្រះនាង ហើយញាំសាំងវិចដែលមានលាបបឺរសណ្តែកដី និងចាហួយ។ ពេលដែលពួកគេចូលទៅក្នុងឡាន ដើម្បីចាកចេញទៅវិញ ខេលីនក៏បានស្រែកហៅតាមបង្អួចឡាន ដោយសម្លេងដ៏ផ្អែមល្ហែមថា “អ៊ំស្រី អ៊ែន(Anne) សូមកុំភ្លេចខ្ញុំណា”។ ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់ដើរទៅរកឡានរបស់ពួកគេ ហើយខ្សិបថា ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចនាងឡើយ ហើយខ្ញុំសន្យាថា ខ្ញុំនឹងទៅលេងនាងក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខ។
ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក១ ពួកសិស្សបានមើលព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលទ្រង់ត្រូវបានលើកឡើងទៅនគរស្ថានសួគ៌ នៅចំពោះមុខពួកគេ(ខ.៩)។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើពេលនោះ ពួកគេកំពុងតែគិតថា ព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេនឹងភ្លេចពួកគេឬ? ប៉ុន្តែ ទ្រង់ទើបតែបានសន្យា ទ្រង់នឹងចាត់ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ឲ្យយាងចុះមកគង់នៅក្នុងពួកគេ ហើយប្រទានកម្លាំងពួកគេ ឲ្យអាចអត់ទ្រាំនឹងការបៀតបៀន ដែលនឹងកើតមាននៅពេលខាងមុខ(ខ.៨)។ ហើយទ្រង់ក៏បានបង្រៀនពួកគេថា ទ្រង់នឹងទៅរៀបកន្លែង សម្រាប់ពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មករកពួកគេ ដើម្បីនំាពួកគេទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ជាមួយទ្រង់(យូហាន ១៤:៣)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេប្រាកដជាឆ្ងល់ថា ពួកគេនឹងត្រូវរង់ចាំយូរប៉ុណ្ណា។ ពួកគេប្រហែលជាចង់និយាយថា “ឱព្រះយេស៊ូវ សូមកុំភ្លេចយើងខ្ញុំ”។
កាលណាយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់នឹងគង់នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណទ្រង់។ យើងនឹងឆ្ងល់ថា ទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មកវិញនៅពេលណា ហើយស្អាងយើង និងស្នាព្រះហស្តទ្រង់ឡើងវិញទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះនឹងកើតឡើងមែន…
ការស៊ូទ្រាំ
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ឪពុកក្មេកខ្ញុំ បានចូលដល់វ័យ៧៨ឆ្នំា ហើយក្នុងអំឡុងពេលនៃការជួបជុំគ្នាជាគ្រួសារ ដើម្បីផ្តល់កិត្តិយសដល់គាត់ គ្នាយើងម្នាក់ក៏បានសួរគាត់ថា តើមានរឿងអ្វីដែលសំខាន់បំផុត ដែលគាត់បានរៀន ក្នុងជីវិតគាត់ រហូតមកដល់ពេលនេះ? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា រឿងសំខាន់បំផុត ដែលគាត់បានរៀននោះ គឺការស៊ូទ្រាំ។
យើងប្រហែលជាចង់គិតថា ការស៊ូទ្រាំ គឺគ្រាន់តែជារឿងធម្មតា ដែលមនុស្សជាទូទៅបានធ្វើ ពីពេលមួយទៅពេលមួយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ ឪពុកក្មេកខ្ញុំមិនបាននិយាយសំដៅទៅលើការស៊ូទ្រាំ ដោយគំនិតវិជ្ជមានដែលងងឹតងងល់នោះឡើយ។ ព្រោះគាត់បានស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាកៗជាច្រើន ក្នុងរយៈពេលជិត៨ទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ។ គាត់បានប្តេជ្ញាចិត្តបន្តមមុលទៅមុខ គឺមិនមែនផ្អែកទៅលើក្តីសង្ឃឹមដែលមិនច្បាស់លាស់ អំពីពេលអនាគតនោះទេ តែគាត់បានទុកចិត្តលើកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ក្នុងជីវិតគាត់។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងថា ការស៊ូទ្រាំ គឺជាអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើទៅបាន ដោយប្រើកម្លាំងចិត្តតែម្យ៉ាង។ យើងស៊ូទ្រាំ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាម្តងហើយម្តងទៀតថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើង ហើយទ្រង់នឹងប្រទានកម្លាំងមកយើងរាល់គ្នា ហើយទ្រង់នឹងសម្រេចបំណងព្រះទ័យទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតយើង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈហោរាអេសាយថា “កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញនៅជាមួយនឹងឯង កុំឲ្យស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ ពីព្រោះអញជាព្រះនៃឯង អញនឹងចំរើនកំឡាំងដល់ឯង អើ អញនឹងជួយឯង អើ អញនឹងទ្រឯង ដោយដៃស្តាំដ៏សុចរិតរបស់អញ”(អេសាយ ៤១:១០)។
តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចស៊ូទ្រាំ? យោងតាមកណ្ឌគម្ពីរអេសាយ ការស្គាល់ចរិយាសម្បត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង។ ការស្គាល់សេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អនុញ្ញាតឲ្យយើងដកខ្លួនចេញពីការភ័យខ្លាច ហើយងាកមកតោងឲ្យជាប់ព្រះវរបិតា…
ស្វែងរកជម្រកក្នុងពេលព្យុះភ្លៀង
មានរឿងមួយដំណាលថា កាលពីឆ្នាំ ១៧៦៣ អ្នកបម្រើព្រះវ័យក្មេងម្នាក់ បានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ នៅលើជ្រោះមួយ ក្នុងខេត្តសូមើសេត ប្រទេសអង់គ្លេស។ គាត់ក៏បានប្រញាប់ចូលទៅក្នុងរូងភ្នំមួយ ដើម្បីរត់គេចពីផ្លេកបន្ទោរ និងភ្លៀងដែលកំពុងធ្លាក់ជោគជាំ។ ពេលដែលគាត់មើលពីលើជ្រោះនោះ ឃើញជ្រលងភ្នំសេដា ជច នៅក្បែរភូមិសេដា គាត់ក៏បានជញ្ជឹងគិតអំពីអំណោយដែលព្រះទ្រង់បានប្រទាន ដោយឲ្យគាត់រកឃើញជម្រក និងសន្តិភាពក្នុងទ្រង់។ គាត់ក៏បានរង់ចំានៅទីនោះ ដោយចាប់ផ្តើមនិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកដំកើង ដែលមានចំណងជើងថា “ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រោសយើងហើយ”(បទទំនុកដំកើង លេខ១២) ដោយសរសេរនៅឃ្លាខាងដើមថា “ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រោសលោះយើងហើយ សូមជ្រកនៅទ្រង់ ឥតឃ្លាតឡើយ”។
អ្នកបម្រើវ័យក្មេងនោះ មានឈ្មោះថា អូគូសទ័ស ថូផ្លាឌី(Augustus Toplady)។ យើងមិនដឹងថា ពេលដែលគាត់បាននិពន្ធចម្រៀងទំនុកដំកើងនេះ គាត់បានគិតអំពីរឿងដែលលោកម៉ូសេបានជួប នៅក្នុងរូងភ្នំ ឬយ៉ាងណាទេ(និក្ខមនំ ៣៣:២២) ប៉ុន្តែ គាត់ប្រហែលជាបានគិតអំពី។ កណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំបានចែងអំពីការដែលលោកម៉ូសេស្វែងរកការធានា និងការឆ្លើយតបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងរូងភ្នំ។ ពេលដែលលោកម៉ូសេទូលសូមព្រះជាម្ចាស់បើកបង្ហាញសិរីល្អរបស់ទ្រង់ ឲ្យគាត់បានឃើញ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយព្រះទ័យសណ្តោសថា មនុស្សដែលបានឃើញទ្រង់ នឹងត្រូវស្លាប់មិនខាន(ខ.២០)។ ទ្រង់ក៏បានដាក់គាត់នៅក្នុងក្រហែងថ្មមួយ រួចទ្រង់ក៏បានយាងកាត់ពីមុខគាត់ ហើយគាត់មើលឃើញតែខ្នងទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះ លោកម៉ូសេក៏បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាមួយគាត់។
យើងក៏អាចទុកចិត្តផងដែរថា យើងអាចរកឃើញការជ្រកកោននៅក្នុងទ្រង់ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលមកលោកម៉ូសេថា ព្រះវត្តមានទ្រង់ នឹងយាងទៅជាមួយគាត់ជានិច្ច(ខ.១៤)។…
ព្រះទ័យរបស់ព្រះ សម្រាប់មនុស្សមានពុត
អ្នកលេងកីឡាវាយកូនបាល់គ្រីឃីតម្នាក់ បាននិយាយថា គាត់នឹងមានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លំាង បើសិនជាសមាជិកក្រុមរបស់គាត់បានធ្វើខុសច្បាប់នៃការប្រកួត។ ពេលនោះ គាត់កំពុងតែនិយាយសំដៅទៅលើកីឡាករវាយកូនបាល់គ្រីឃីត នៅក្នុងក្រុមរបស់ប្រទេសអាហ្រ្វិកខាងត្បូង ដែលបានបំពានច្បាប់នៃការប្រកួត នៅក្នុងការប្រកួត ក្នុងឆ្នាំ២០១៦។ ប៉ុន្តែ ពីឆ្នាំក្រោយមក កីឡាកររូបនោះត្រូវបានគេរកឃើញថា បានធ្វើខុសច្បាប់នៃការប្រកួត ដែលស្ទើរតែដូចលើកមុខ។
ការលាក់ពុតរបស់អ្នកដទៃ អាចធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ហើយមានកំហុសតិចណាស់ ដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ជាងនេះ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងរឿងរបស់លោកយូដា ក្នុងបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក៣៨ ការលាក់ពុតរបស់លោកយូដា ស្ទើរតែធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់ជីវិត។ បន្ទាប់ពីកូនប្រុសរបស់គាត់ពីរនាក់ បានបាត់បង់ជីវិត បន្ទាប់ពីពួកគេទើបតែបានរៀបការជាមួយនាងតាម៉ារ គាត់ក៏បានបោះបង់ចោលភារៈកិច្ច នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់នាង ដោយស្ងាត់ៗ(ខ.៨-១១)។ ដោយទាល់គំនិត នាងតាម៉ារក៏បានយកស្បៃរបស់ស្រ្តីរកស៊ីផ្លូវភេទបាំងមុខខ្លួនឯង ដើម្បីក្លែងខ្លួនធ្វើជាស្រីពេស្យា ហើយលោកយូដាក៏បានទៅរួមដំណេកជាមួយនាង(ខ.១៥-១៦)។
តែពេលដែលលោកយូដាបានដឹងថា កូនប្រសារស្រីរបស់គាត់មានផ្ទៃពោះ គាត់ក៏មានប្រតិកម្មភ្លាមៗ ដោយចង់សម្លាប់នាង។ គាត់ក៏បានទាមទាឲ្យគេនាំនាងចេញក្រៅ ដើម្បីដុតនាងសម្លាប់(ខ.២៤)។ ប៉ុន្តែ នាងតាម៉ារមានភស្តុតាងដើម្បីបញ្ជាក់ថា លោកយូដា គឺជាឪពុករបស់ក្មេង ដែលនៅក្នុងផ្ទៃនាង(ខ.២៥)។
លោកយូដាអាចបដិសេធការពិត នៅពេលនោះ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទទួលស្គាល់ការលាក់ពុតរបស់គាត់ ហើយក៏បានទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការថែរក្សានាង ដោយនិយាយថា “នាងសុចរិតជាងគាត់”(ខ.២៦)។
ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបញ្ចូលសាច់រឿងដ៏ងងឹតរបស់លោកយូដា និងនាងតាម៉ារ ទៅក្នុងរឿងនៃការប្រោសលោះរបស់ទ្រង់។ កូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់នាងតាម៉ារ(ខ.២៩-៣០) ក៏បានក្លាយជាបុព្វបុរសរបស់ព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ…
តើយើងបានប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលហើយឬនៅ?
លោកប្រាយអិន(Brian) មានគម្រោងធ្វើជាអ្នកនាំភ្ញៀវចូលកន្លែងអង្គុយ នៅក្នុងពិធីមង្គលការរបស់បងប្រុសគាត់ ប៉ុន្តែ គេមិនឃើញគាត់មកសោះ។ ក្រុមគ្រួសារគាត់ ក៏មានការខកចិត្ត ដោយរាប់បញ្ចូលទំាងប្អូនស្រីរបស់គាត់ ឈ្មោះចាស្មីន(Jasmine) ដែលត្រូវអានខគម្ពីរ នៅថ្ងៃនោះ។ នៅក្នុងពិធីមង្គលការនោះ នាងក៏បានអានខគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៣ យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដែលនោះជាខគម្ពីរដ៏ពេញនិយម ដែលនិយាយអំពីក្តីស្រឡាញ់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីពិធីមង្គលការបានចប់សព្វគ្រប់ ឪពុករបស់នាងក៏បានប្រាប់នាង ឲ្យយកអំណោយថ្ងៃខួបកំណើត ទៅឲ្យលោកប្រាយអិន តែនាងមានការស្ទាក់ស្ទើរ។ នាងក៏បានដឹងថា ការអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូល ដែលនិយាយអំពីក្តីស្រឡាញ់ គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការអនុវត្តន៍តាម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មុនពេលយប់មកដល់ នាងក៏បានផ្លាស់ប្តូរគំនិត ហើយក៏បានទទួលស្គាល់ថា នាងមិនអាចឈរអានខគម្ពីរ ដែលនិយាយអំពីក្តីស្រឡាញ់ ដោយមិនអនុវត្តតាមនោះឡើយ។
តើអ្នកធ្លាប់បានទទួលការចាក់ចុចចិត្ត ពីព្រះគម្ពីរ ដែលអ្នកបានអាន ឬបានឮ តែពិបាកនឹងអនុវត្តតាមឬទេ? មិនមែនមានតែអ្នកទេ ដែលមានបញ្ហានេះ។ ការអាន ហើយស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះ គឺងាយស្រួលជាងការស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានជំរុញយើងថា “ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលទៅ កុំឲ្យគ្រាន់តែស្តាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបញ្ឆោតខ្លួនវិញនោះឡើយ”(យ៉ាកុប ១:២២)។ យើងអាចស្តាប់បង្គាប់តាម ដោយទឹកមុខញញឹម ព្រោះយើងយល់ អំពីអត្ថន័យ នៃការសង្កេតមើលខ្លួនឯង ដើម្បីស្វែងរកចំណុច ដែលយើងត្រូវការកែប្រែ ឬត្រូវធ្វើ។ ប៉ុន្តែ យើងកំពុងតែបោកប្រាស់ខ្លួនឯងហើយ…
តើអ្នកទុកចិត្តគ្រឿងសឹករបស់អ្នកទេ?
ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានធ្វើការធានា ចំពោះខ្លួនឯង ពេលដែលខ្ញុំកំពុងចូលរួមនៅក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលអ្នកនិពន្ធ។ ខ្ញុំមើលទៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ឃើញសុទ្ធតែយក្សនៅពេញក្នុងបន្ទប់ គឺអ្នកដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលជាផ្លូវការ និងមានបទពិសោធន៍ច្រើនឆ្នាំ។ កាលនោះ ខ្ញុំមិនបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលជាផ្លូវការ ហើយក៏មិនមានបទពិសោធន៍ច្រើនដែរ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំមាននោះ គឺត្រចៀក ដែលស៊ាំនឹងភាសា និងតុង ព្រមទាំងការលើកដាក់សម្លេង តាមព្រះគម្ពីរប៊ីប បកប្រែសម័យ King James។ វាជាគ្រឿងសឹកដ៏ល្អណាស់ ដែលខ្ញុំធ្លាប់តែប្រើ ហើយវាបានជួយដល់រចនាបថនៃការនិពន្ធរបស់ខ្ញុំ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអំណរ និងជួយអ្នកដទៃឲ្យមានក្តីសង្ឃឹមផងដែរ។
យើងប្រហែលជាមិនបានដឹងទេថា ដាវីឌ ដែលជាអ្នកគង្វាលវ័យក្មេង មានការពិបាកយ៉ាងណា ពេលដែលគេឲ្យគាត់ប្រើអាវក្រោះរបស់ស្តេចសូល ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងកូលីយ៉ាត(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៣៨-៣៩)។ អាវក្រោះនោះ ធ្វើឲ្យគាត់មិនអាចចូលប្រយុទ្ធបាន ព្រោះវាធំពេក។ ដាវីឌក៏បានដឹងថា អាវក្រោះរបស់មនុស្សម្នាក់ អាចធ្វើជាគុកសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ទៀត បានជាគាត់ទូលស្តេចសូលថា “ទូលបង្គំនឹងពាក់គ្រឿងទាំងនេះទៅមិនបានទេ”(ខ.៣៩)។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានទុកចិត្តអ្វីដែលគាត់ដឹង។ ព្រះទ្រង់បានរៀបចំខ្លួនគាត់ សម្រាប់ពេលនោះឯង ដោយប្រទានអ្វីដែលគាត់ត្រូវការ(ខ.៣៤-៣៥)។ ដាវីឌធ្លាប់តែប្រើខ្សែដង្ហក់ និងគ្រាប់គ្រួស ធ្វើជាគ្រឿងសឹករបស់គាត់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រើគ្រឿងសឹកនោះ ដើម្បីនាំក្តីអំណរ ដល់ជួរទ័ពរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យនោះ។
តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា អ្នកមិនដឹងច្បាស់អំពីខ្លួនឯង ដោយគិតថា បើសិនជាខ្ញុំមានអ្វី ដែលអ្នកដទៃមាន នោះជីវិតខ្ញុំនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរខុសពីនេះ? សូមពិចារណា…
តើនរណាធ្វើឲ្យខ្យល់ព្យុះរបស់យើងស្ងប់?
មានពេលមួយ លោកជីម(Jim) បានចែកចាយ អំពីបញ្ហាដែលគាត់កំពុងតែមាន ជាមួយក្រុមការងាររបស់គាត់ ដែលមានដូចជា ការបាក់បែក ការថ្កោលទោសគ្នា និងការយល់ច្រឡំ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអង្គុយស្តាប់គាត់ ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ប្រហែល១ម៉ោង ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យអធិស្ឋានទូលសួរព្រះយេស៊ូវថា តើព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើអ្វី ក្នុងស្ថានភាពនេះ។ យើងក៏បានអង្គុយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀមអស់រយៈពេល៥នាទី។ បន្ទាប់មក រឿងដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើង។ យើងទាំងពីរនាក់មានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពរបស់ព្រះបានគ្របដណ្តប់យើង ដូចជាភួយដ៏កក់ក្តៅ។ យើងក៏បានបន្ធូរអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំង ខណៈពេលដែលយើងបានពិសោធនឹងព្រះវត្តមាន និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ហើយយើងមានទំនុកចិត្ត នៅក្នុងការបន្តប្រឈមមុខនឹងការលំបាកទំាងនោះ។
លោកពេត្រុស ស្ថិតក្នុងចំណោមសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ត្រូវការព្រះវត្តមានដ៏កម្សាន្តចិត្តរបស់ទ្រង់។ នៅពេលយប់មួយ គាត់ និងសាវ័កដទៃទៀត កំពុងតែធ្វើដំណើរតាមទូកក្តោង ឆ្លងកាត់សមុទ្រកាលីឡេ។ ពេលនោះ ខ្យល់ព្យុះក៏បានបក់បោកមក។ ភ្លាមៗនោះ ពួកគេក៏បានឃើញព្រះយេស៊ូវកំពុងតែដើរនៅលើទឹក។ ពួកសាវ័កក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលធានាដល់ពួកគេថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ”(ម៉ាថាយ ១៤:២៧)។
លោកពេត្រុសក៏បានទូលសូមព្រះយេស៊ូវដោយចិត្តឆេះឆួល ដើម្បីឲ្យគាត់បានដើរនៅលើទឹកជាមួយទ្រង់ដែរ។ គាត់ក៏បានបោះជំហានចេញពីលើទូក ហើយដើរទៅរកព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានឈប់ផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវ ហើយបែរជាគិតអំពីស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់របស់គាត់ ដែលមនុស្សមិនអាចធ្វើបាន ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមលិចចូលទៅក្នុងទឹក។ គាត់ក៏បានស្រែកឡើងថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមជួយសង្គ្រោះទូលបង្គំផង” ស្រាប់តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជួយសង្រ្គោះគាត់ភ្លាម ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(ខ.៣០-៣១)។…
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច
ត្រីឆ្លាមពណ៌សដ៏ធំសម្បើមមួយក្បាល មានប្រវែងជិត៥ម៉ែត្រ និងទម្ងន់ប្រហែល ១៥០០គីឡូក្រាម ត្រូវបានអ្នកជំនាញផ្នែកសមុទ្រ ភ្ជាប់ផ្លាកមួយពីលើវា នៅក្បែរឆ្នេរខាងកើត នៃសហរដ្ឋអាមេរិក កាលពីឆ្នាំ២០១២។ គេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យវាថា ម៉ារី លី(Mary Lee)។ គេបានដាក់ឧបករណ៍បញ្ជូនសញ្ញា នៅលើព្រុយខ្នងរបស់វា ដើម្បីឲ្យផ្កាយរណបអាចតាមដានវា ពេលណាវាងើបឡើងមកផ្ទៃទឹកខាងលើ។ អស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំក្រោយមក ការផ្លាស់ទីរបស់ត្រីឆ្លាមម៉ារី លី ត្រូវបានគេសង្កេតមើល នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ដោយមនុស្សជាច្រើន រាប់ចាប់តាំងពីអ្នកស្រាវជ្រាវ រហូតដល់អ្នកជិះក្តាបន្ទះនៅលើទឹករលក ហើយក៏បានដឹងថាវាបានធ្វើដំណើរចុះឡើងៗ នៅតាមបណ្តោយឆ្នេរ។ គេបានតាមដានវា បានចម្ងាយជិត ៦៤០០០ គីឡូម៉ែត្រ រហូតដល់ពេលដែលឧបករណ៍បញ្ជូនសញ្ញានោះឈប់ដំណើរការទៀត អាចប្រហែលមកពីថ្មរបស់វាលែងកាន់ភ្លើងទៀត។
ចំណេះដឹង និងបច្ចេកវិទ្យារបស់មនុស្ស បានឈានទៅដល់ចម្ងាយដ៏ឆ្ងាយយ៉ាងនេះ។ អ្នកដែល “តាមដាន” ត្រីឆ្លាមម៉ារី លី បានបាត់ដានរបស់វា ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនិងអ្នកស្ថិតក្រោមការទតមើលរបស់ព្រះជានិច្ច គ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ នៃជីវិតយើង។ ស្តេចដាវីឌបានអធិស្ឋានថា “តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់ ទោះបើទូលបង្គំនឹងឡើងទៅឯស្ថានសួគ៌ ក៏មានទ្រង់សណ្ឋិតនៅទីនោះ ទោះបើទូលបង្គំនឹងរៀបដំណេកនៅស្ថានឃុំ ព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ នោះក៏ឃើញមានទ្រង់សណ្ឋិតនៅដែរ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:៧-៨)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានបន្លឺសម្លេងឡើង ដោយការដឹងគុណព្រះថា “ការដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះ ក៏អស្ចារ្យហួសល្បត់ទូលបង្គំ”(ខ.៦)។…